ລາວໂຮມລາວ ເພື່ອປະຊາທິປະໄຕ

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: ຫລົບໜີອອກຈາກສູນດັດສ້າງ ດອນລີງ ຫຼືດອນທ້າວ.
Anonymous

Date:
ຫລົບໜີອອກຈາກສູນດັດສ້າງ ດອນລີງ ຫຼືດອນທ້າວ.
Permalink   
 


ຕອນແລງຂອງວັນທີ 25 ທັນວາຄົມ 1975 ປະມານ 5ໂມງ ໄດ້ໄປສລອງບຸນໂນແອນຫຼືວັນຄຣິສມາສທີ່ເຮືອນນາຍ

ພູວັນທີ່ພໍ່ແມ່ຂອງຜູ່ກ່ຽວເຄີຍປະຕິບັດມາເປັນສິບໆປີມາແລ້ວ. ຕາ່ມປົກະຕິແລ້ວຄອບຄົວຂອງນາຍພູວັນກໍເປັນ

ຄອບຄົວທີ່ມີກຽດແລະຊື່ສຽງຄອບຄົວໜຶ່ງໃນນະຄອນຫລວງວຽງຈັນ ແລະ ກໍເປັນຄອບຄົວທີ່ມີໝູ່ເພື່ອນຍາດມິດ

ໜາແໜ້ນບໍ່ວ່າເພື່ອນມິດຂອງພໍ່ແມ່ແລະຂອງຜູ່ກ່ຽວເອງ, ດັ່ງນັ້ນບໍ່ວ່າທາງຄອບຄົວຂອງຜູ່ກ່ຽວຈັດງານໃດໆຂຶ້ນ

ໃນບ້ານ ແນ່ນອນແລ້ວຕ້ອງມີຄົນມາຮ່ວມຫລາຍຄົນເມື່ອຄັ້ງຜ່ານໆມາກ່ອນປະເທດລາວເຮົາປ່ຽນແປລຣະບອບ

ການປົກຄອງຈາກພຣະຣາຊອານາຈັກມາເປັນສາທາຣະນະຣັດຫຼືຄອມມຸຍນິດ. ງານສລອງວັນຄຣິສມາສໃນຄັ້ງນັ້ນ

ແມ່ນບໍ່ມີຄົນຫຼວງຫຼາຍເໝືອນຄັ້ງທີ່ຜ່ານໆມາພໍປະມານເພາະພີ່ໆນ້ອງໆແລະໝູ່ເພື່ອນຍາດມິດບາງສ່ວນກໍຫລົບ

ໜີອອກຈາກປະເທດໄປວຽງຈັນ2ທີ່ໜອງຄາຍປະເທດໄທ. ເຖິງວ່າບໍ່ມີຄົນຫຼວງຫຼາຍເໝືອນປີຜ່ານໆມາແຕ່ກໍພາ

ກັນສລອງງານນີ້ຢ່າງມ່ວນຊື່ນດ້ວຍການຈັດຣາຍການເຕັ້ນລຳຂຶ້ນດັ່ງທີ່ເຄີຍກະທຳກັນມາທຸກໆປີ. ໃນຊ່ວງເວລາທີ່

ງານກຳລັງມ່ວນຊື່ນຄຶກຄື້ນຢູ່ນັ້ນກໍມີກອງຫຼອນເຂົ້າມາສັ່ງປິດງານນັ້ນແລະໄດ້ອ້າງວ່າເປັນງານສລອງຫຼືປະເພນີຂອງ

ປະຕິການຫຼືຈັກພັດນີຍົມ ພ້ອມໃສ່ຂໍ້ຫາເປັນພັຍສັງຄົມຫຼີ້ນກິນຟຸມເຟືອຍເບື່ອເມົາດ້ວຍສັງຄົມຕາເວັນຕົກ. ກອງ

ຫລອນສັ່ງການບໍ່ໃຫ້ໃນອອກຄົນນອກເຂົ້າແລະສັ່ງຈັດແຍກຍິງຊາຍອອກເປັນກຸ່ມຄົນລະຫ້ອງ. ຂ້າພະເຈົ້າແນມອອກ

ນອກໜ້າຕ່າງປ່ອງຢ້ຽມເຫັນຣົດ 66 ທະຫານສອງຄັນຈອດຕິກກົ້ນກັນຢູ່ນອກກຳແພງບ້ານແລະເຫັນທະຫານອ້າຍ

ນ້ອງເປັນສິບພ້ອມອາວຸດຢືນຄຸມເຊີງຢູ່ ຈຶ່ງຄຶດອອກໄດ້ວ່າງານເຂົ້າແລ້ວບາດນີ້. ທຸກຢ່າງກໍເປັນໄປຕາມທີ່ຄຶດໄວ້

ບໍ່ຜິດ ເຂົາຄຸມທຸກຄົນໄປຂຶ້ນຣົດ 66 ຊາຍຄົນໜຶ່ງຍິງຄົນໜຶ່ງແຍ້ກັນປານຣົດຂົນໆູເອົາໂລດ. ຈຳນວນຄົນທີ່ຖືກຕ້ອນ

ຂຶ້ນຣົດໄປນັ້ນມີຂ້າພະເຈົ້າ ນາຍພູວັນແລະພໍ່ແມ່ຂອງໝໍຮ່ວມຢູ່ນຳ, ມີຍິງສາວແລະຊາຍໜຸ່ວໂຮມກັນປະມານສາມ

ສິບກ່ວາຄົນຕັ້ງແຕ່ອາຍຸ 12 ເຖິງ 45ປີ ແລະ ພວກຍິງສາວຕ່າງກໍພາກັນຮ້ອງໄຫ້ເປັນແຊວໆພ້ອວກັບພາກັນຍົກມີນົບ

ພວກທະຫານແລະກອງຫລອນເພື່ອຂໍຄວາມເມຕາ ແຕ່ທີ່ໃດໄດ້ ພວກທະຫານແລະກອງຫລອນບໍ່ມີຄວາມເມຕາເລີຍ

ຊ້ຳຍັງຖືກດ່າສວນກັບ.

ຣົດ 66 ສອງຄົນດັ່ງກ່າວມານັ້ນມຸ້ງໜ້າອອກຈາກວຽງຈັນຂຶ້ນເໜືອຕາມເາັ້ນທາງເລກທີ່ 13 ແລະໃນໜຶ່ງຊົ່ວໂມງຕໍ່

ມາກໍໄປຈອດຢູ່ຄ້າຍທະຫານບ້ານອິໄລ ແລະກໍສັ່ງໃຫ້ທຸກຄົນຢູ່ໃນຣົດດ້ວຍຄວາມສງົບ ຕໍ່ມາເຂົາກໍສັ່ງຄົນລົງຈາກຣົດ

ແລ້ວນຳໄປພັກຢູ່ອາຄານຫຼັງໜຶ່ງໃນຄ້າຍທະຫານນັ້ນ. ພໍຮຸ່ງເຊົ້າຂຶ້ນມາປະມານ 9 ໂມງກໍເຫັນຣົດຄັນໜຶ່ງແລ່ນເຂົ້າມາ

ແລະຈອດຕໍ່ໜ້າອາຄານັ້ນພ້ອມກັບນຳເອົາອາຫານເຊົ້າມາໃຫ້ ຊຶ່ງມີເຂົ້້າຈ້າວຫຸງແລ້ວ ແກງໝາກໂຕ່ນໃສ່ວິນຍານໝູ

ແລະແຈ່ວໝາກເຜັດແຫ້ງໃສ່ນ້ຳປາມາໃຫ້ແບ່ງກັນກິນ ແຕ່ບໍ່ມີໃຜກິນລົງ. ເຂົາແຍກເດັກນ້ອຍຊາຍຍິງຕ່ຳກ່ອນ 15 ປິ

ແລະພໍ່ແມ່ຂອງນາຍພູວັນອອກຈາກກຸ່ມ ນອກນັ້ນແມ່ນສັ່ງຂຶ້ນຣົດມຸ້ງໜ້າຂຶ້ນໄປທາງເໜືອ. ຣົດ 66 ແລ່ນໄປເຖິງທ່ລາດ

ເມືອງໂພນໂຮງ ແລ້ວກໍໄປຈອດເຊົາຢູ່ຄ້າຍທະຫານເໝືອນເດີມແລະເຂົາກໍມາຈົດຊື່ນາມສະກຸນທຸກຄົນທັງຍິງຊາຍທີ່ຮ່ວມ

ຢູ່ໃນຂະບວນນັ້ນ. ມື້ໜ້າຕໍ່ມາກໍບໍ່ເຫັນພວກຍິງສ່າວທີ່ຮ່ວມມານັ້ນ ແລະກໍບໍ່ຮູ້ວ່າພວກຂະເຈົ້າຖືກສົ່ງໄປໃສ ຖາມພວກທະ

ຫານກໍບໍ່ມີໃຜຕອບ ແລະແລ້ວໃນທີ່ສຸດພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍຖືກສົ່ງໄປເຖິງດອນກາງອ່າວທະເລໜ້າເຂື່ອນໄຟຟ້ານ້ຳງຶ່ມທີ່

ມີສາຍານາມວ່າດອນລີງ.

ຈົ່ງຕິດຕາມຕອນຕໍ່ໄປ.



__________________
ຕໍ່ຈາກຕອນທີ 1

Date:
RE: ຫລົບໜີອອກຈາກສູນດັດສ້າງ ດອນລີງ ຫຼືດອນທ້າວ.
Permalink   
 


ການສົ່ງຕົວຈາກຄ້າຍທະຫານທີ່ທ່າລາດເມືອງໂພນໂຮງໄປຫາດອນລີງນັ້ນ ພວກເຂົາຈັດເປັນຫ້າເທື່ອໃນຈຳນວນ 22 ຄົນ ແລະ

ຈັດເປັນຄົນລະມື້ ເພາະຂ້າພະເຈົ້າຖືກສົ່ງໄປທ້ຽວທຳອິດ ແລະສະພາບຂອງແຕ່ລະຄົນບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບນັກໂທດທີ່ນຳຕົວເຂົ້າແດນ

ປະຫານ, ທືສອງເບື້ອງຖືກໝັດແປ້ສອກພ້ອມກັບຕາສອງເບື້ອງກໍຖືກປິດດ້ວຍເອົາຜ້າສີດຳໝັດຈົນດຳມືດຕຶບກ່ອນນຳຕົວຂຶ້ນ

ຣົດໄປ. ປະມານເຄິ່ງຊົ່ວໂມງກໍໄປເຖິງຈຸດແຫ່ງໜຶ່ງຣົດກໍຈອດແລ້ວພວກທະຫານຄຸມຕົວໄປນັ້ນກໍສັ່ງກຫານໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າ

ລົງຣົດ. ບໍ່ຮູ້ເລີຍວ່າຈຸດນັ້ນແມ່ນບ່ອນໃດ ໄດ້ຍິນແຕ່ສຽງລົມຜັດໜ້ານ້ຳ ແລະ ມີອາຍເຢັັນຜັດມາເປັນຣະຍະຣະຍະ ແຕ່ກໍພໍນຶກ

ອອກແລະສັນນິຖານໄດ້ວ່າເປັນໜ້າເຄື່ອນໄຟຟ້ານ້ຳງຶ່ມ ເພາະຮູ້ແຕ່ຕົ້ນມາແລ້ວທີ່ພວກເຂົາພາມາພັກເຊົາຢູ່ຫ້ອງຂັງຄ້າຍທະຫານ

ທ່າລາດ. ທະຫານເອົາເຊືອກໝັດແອວພວກໝູ່ຂ້ອຍ 5 ຄົນເປັນພວງແລ້ວເຂົາກໍຈູງລົງໄປໃສ່ເຮືອແລ້ວເຮືອຈັກລຳນັ້ນກໍແລ່ນ

ອອກໄປ. ເມື່ອໄປເຖິງຈຸດໝາຍແລ້ວພວກມັນກໍແກ້ເຊືອກແປ້ສອກແລະຜ້າຄຽນຕາອອກໃຫ້ ແລະກໍເຫັນພະນັກງານມາຮັບເອົາ

ພ້ອມກັບມາກ່າວຄຳແນະນຳກົດຣະບຽບການຈົດຕັ້ງຕ່າງໆນາໆຂອງດອນແຫ່ງນັ້ນ. ດອນນັ້ນເປັນປ່າຕຶບດັງໜາໃນເມື່ອກ່ອນໆທີ່

ຈະກາຍມາເປັນສູນດັດສັນດານທີ່ພວກເຂົາເອີ້ນກັນວ່າດອນລີງໃນເບື້ອງຕົ້ນ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກຈັດເຂົ້າຢູ່ໃນໝວດໝູ່ການ

ຈັດຕັ້ງຂອງເຂົາແລ້ວກໍພາກັນຖາກຖາງປ່າໄມ້ເພື່ອສ້າງເປັນຕູບຫລືບ່ອນຊົ້ນແດດແລະຝົນ. ເຣື່ອງອາຫານການກິນແມ່ນກິນ

ກັບທັມະຊາດເປັນສ່ວນຫລາຍ ຖ້າຈະອາສັຍກິນຕາມສະບຽງອາຫານທີ່ພວກເຂົາບັນຈຸມາໃຫ້ນັ້ນກໍມີແຕ່ເຂົ້າຈ້າວກຸຍບາທີ່ມອດ

ເຈາະກິນຂ້າງໃນເມັດເຂົ້ານັ້ນກ່ອນ ແລະປາ ແລະຊີ້ນມ້າກະປັອງໂຊຫວຽດແມ່ນເກືອບທຸກຄາບ, ອັນເຂົ້າໜຽວນັ້ນເດືອນໜ່ຶງໆ

ພໍແຕ່ໄດ້ມາເຕິປາກກໍວ່າເປັນບຸນຢ່າງໃຫຍ່ແລ້ວ.

ໜຶ່ງເດືອນທຳອິດຜ່ານໄປ ຄວາມຄຸ້ນເຄີຍຂອງການດຳຣົງຊີວິດຢູທີ່ດອນແຫ່ງນັ້ນຍັງບໍ່ທັນເຂົ້າກັບຕົນເອງພໍປະມານເທື່ອ ຍັງມີ

ຄວາມຫວັ່ນກົວຕໍ່ຊີວິດຂອງຕົນເອງວ່າຈະໄປຈົບລົງຢູ່ຈຸດໃດ ເພາະແຕ່ລະມື້ລະວັນມີແຕ່ພົບເຫັນເຫດການທີ່ເພື່ອນຢູ່ທີ່ດອນນັ້ນ

ຖືກລົງໂທດຢ່າງຂາດມະນຸສທັມຢູ່ບໍ່ຂາດ ທັງໆທີ່ບາງກໍຣະນີຄົນໆນັ້ນຖືກລົງໂທດບໍ່ຍອມໄປອອກແຮງງານນຳໝູ່ເພາະບໍ່ສບາຍເປັນ

ໄຂ້ສັ່ນ ຫາວ່າອູ້ງານຫຼືທຳທ່າເຈັບປ່ວຍເພາະຄ້່ານໄປອອກແຮງງານ. ຕາມທີ່ຈິງໂດຍສະເພາະຕົວເອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວແມ່ນມັກ

ໄປອອກແຮງງານດີກ່ອນນັ່ງຄຶດນອນຄຶດຢູ່ຕູບ ເພື່ອຂ້າເວລາແລະແນວຄິດຂອງຕົນເອງໃຫ້ຜ່ານເປັນວັນໆໄປ.  ເດືອນທີ່ສອງຍ່າງ

ເຂົ້າມາທີ່ຢູ່ໃນບົນເກາະນັ້ນ ຈັ່ງໄດ້ຮັບຂ່າວຄາວຈາກຄອບຄົວທີ່ຢູ່ວຽງຈັນ, ໄດ້ຮັບຂອງຝາກທີ່ຄອບຄົວສົ່ງໃຫ້ ເປັນສະບູອາບນ້ຳ ຢາ

ສີຟັນ ແລະຢາແກ້ປວດຕ່າງໆ ພ້ອມກັບເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ ມຸ້ງຜ້າຫົ່ມແລະໝອນ. ເມື່ອໄດ້ຂ່າວຈາກຄອບຄົວກໍປານກັບວ່າໄດ້ກັບຄືນ

ບ້ານ ຖ້າຢັ່ງເຖິງຄວາມດີໃຈ ແຕ່ທີ່ຈິງແລ້ວຍິ່ງເຮົດໃຫ້ຕົນເອງມີແນວຄິດຢາກຫຼົບໜີຫຼືໂຕນອອກຈາກເກາະດອນແຫ່ງນັ້ນ. ຕາມ

ທີ່ຈິງແລ້ວບໍ່ມີໃຜສາມາດເວົ້າລົມຫຼືປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບແນວຕໍ່ກັນແລະກັນໄດ້ ເພາະສະຖານທີ່ແຫ່ງນັ້ນຈະບໍ່ເຊື່ອໃຈໃຜໄດ້ເດັດຂາດ.

 

ເດືອນທີ່ 3 ຜ່ານໄປທີ່ຢູ່ໃນບົນເກາະແຫ່ງນັ້ນ ມີຝູງຄົນທີ່ນິຍົມຮຽກກັນວ່ານ້ອງໃໝ່ໄດ້ທະຍອຍກັນເຂົ້າມາບັນຈຸຫຼືຕື່ມເຕີມແຕ່ລະມື້

ລະເດືອນຢ່າງບໍ່ຂາ່ດ ຈາກສິບກາຍເປັນ່ຮ້ອຍຂຶ້ນມາເລື້ອຍໆ. ຄົນເຂົ້າມາຫລາຍການຂຍາຍພື້ນທີ່ກໍກ້ວາງອອກກ້ວາງອອກ ຈາກຊື່

ວ່າດອນລີງກາຍມາເປັນດອນທ້າວ ການເຜີ້ມພູນຜລິດຜົນທາງການກະເສດແມ່ນເປັນກິຈການຂອງຊຸມຊົນໃນດອນແຫ່ງນັ້ນທີ່ພາ

ກັນແຂ່ງຂັນກັນໄປຕາມນະໂຍບາຍທີ່ທາງອຳນາດການປົກຄອງໄດ້ວາງລົງມາ, ນອກຈາກນັ້ນຍັງງານຫັດຖະກັມນັກສານເຄື່ອງມືຂອງ

ໃຊ້ຕ່າງໆເຊັ່ນ ແຫ ມອງ ຫວດ ຂ້ອງ ຕິບເຂົ້າ ກະບຸງກະຕ່າ..........

ວັນໜຶ່ງໄດ້ໄປອອກແຮງງານທາງຕອນເໜືອຂອງດອນນັ້ນກັບໝູ່ພວກຈຳນວນໜຶ່ງ ຈຶ່ງໄດ້ສັງເກດການເບິ່ງຖີວຖັດແລະສິ່ງແວດລ້ອມ

ວ່າພໍຈະມີຫົນທາງໜີອອກຈາກດອນນັ້ນໄດ້ຫຼືບໍ່ ເພະາຢາກວາງແຜນໂຕນໜີ ເມື່ອແນມເບິ່ງໄປທາງໃດກໍເຫັນແຕ່ໜ້ານ້ຳອັນກ້ວາງ

ສຸດສາຍຕາ ຖ້າຈະໂຕນໜີຈະຫວິດຈະມົ້ມຫຼືບໍ່? ແນມໄປທາງທິດເໜືອຂອງເກາະນັ້ນ ກໍ້ເຫັນຈອມພູໜ່່ວຍໜຶ່ງ ຄາດວ່າເປັນພູແຊ

ແຕ່ບໍ່ອາດຮູ້ໄດ້ວ່າຢູ່ຫ່າງໄກກັນຈັກກິໂລແມັດ. ເວົ້າເຣື່ອງການຫຼົບໜີອອກຈາກດອນນັ້ນກໍມີເຫດການເກີດຂຶ້ນຢູ່ບໍ່ຂາດ ແຕ່ລິຣາຍ

ແມ່ນໜີບໍ່ມົ້ມ ດີແຕ່ບໍ່ຕາຍກາງທາງ ແລະຖືກຈັບນຳຕົວຄືນມາທີ່ດອນ ພ້ອມກັບໄດ້ຮັບບົດລົງໂທດຢ່າງໜັກ. ເຖິງຈະເຫັນຕົວຢ່າງ

ເກີດຂຶ້ນຈາກຄົນພະຍາຍາມໂຕນໜີ ແຕ່ກໍບໍ່ສາມາດຢຸດຢັ້ງແນວຄິດແລະວາງແຜນຫຼົບໜີອອກຈາກຂຸມນາຣົກແຫ່ງນັ້ນ.

                                                    ຈົ່ງຕິດຕາມຕອນຕໍ່ໄປ.

 



__________________
ຕອນທີ 3

Date:
Permalink   
 

ເດືອນທີ 6 ທີໃຊ້ຊີວິດຢູ່ບົນເພາະດອນກາງທະເລອັນກ້າວງໃຫຍ່ໄພສານແລະກໍພວມເຂົ້າສູ່ຣະດູຝົນທີ່ເຮັດໃຫ້ໜ້າດິນເຕັມໄປ

ດ້ວຍຄວາມເຈືຶອຈື້ນຂອງຂີ້ດິນທີ່ເຮັດໃຫ້ມີຄວາມລຳບາກໃນການເດີນໄປມາ   ແຕ່ກໍນຳຄວາມຊື່ນເຢັນມາໃຫ້ຕາມທັມະຊາດ

ຂອງດິນຢ້າອາກາດທີ່ບໍ່ມີມະນຸດສາມາດປ່ຽນແປງມັນໄດ້. ຜົນພືດພັນທຸກຊນິດຂອງການກະເສດແມ່ນຂຽວງາມໄປທົ່ວດອນ

ບໍ່ວ່າຜັກນາງອາງຫຍ້າ ເຂົ້າສາລີແລະມັນຕົ້ນທີ່ພວກເຮົາປູກຝັງຂຶ້ນມາ. ການສ້າງກະເສດສວນຄົວນ້ອຍໆຂອງຄົນຢູ່ດອນແມ່ນ

ເພື່ອລ້ຽງປາກທ້ອງຕົນເອງແລະສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນການສ້າງຜົນງານເພື່ອຫວັງຈະໄດ້ກັບຄືນສູ່ເຄຫາທີ່ພາກັນຈາກມາ ຊຶ່ງຕາມ

ທີ່ຮູ້ຈັກຍັງມີຫລັາຍໆຄົນທີ່ທາງຄອບຄົວຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບຂ່າວຄາວວ່າລູກຫລານຂອງເພິ່ນໄປຕົກກະຕຳລຳບາກຫລືເສັຍຊີວິດໄປແລ້ວ

ຢູ່ແຫ່ງຫົນໃດ. ກໍຄິດເປັນໜ້າສົງສານເພື່ອນຮ່ວມອຸດົມການເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ທາງຄອບຄົວຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບຂ່າວແລະກໍບໍ່ໄດ້ຮັບຂ່າວຈາກ

ຄອບຄົວທາງບ້ານ, ບາງຄົນກໍວ່າທາງຄອບຄົວອາດສັນນິຖານວ່າຕາຍໄປແລ້ວ ຫຼືລູກຫລານຂອງ້ະິ່ນອາດໂຕນຂ້າມໄປປະເທດໄທ

ແລ້ວ. ຍັງມີພວກນ້ອງໃໝ່ຫຼັ່ງເຂົ້າມາຢູ່ດອນບໍ່ຂາດ ໄດ້ເຜີ້ມຈຳນວນຄົນຂຶ້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຈາກຄົນອາຍຸ 15ປີ ຂຶ້ນຫາ 40ປີທີ່

ຖືກທາງການຈັບນຳສົ່ງມາດັດສ້າງຢູ່ບົນເເກາະແຫ່ງນັ້ນ. ເມື່ອມີຄົນຫຼາຍຂຶ້ນກໍເກີດມີໂຣຄພັຍໄຂ້ເຈັບເກີດຂຶ້ນ ແລະກໍມີຄົນເສັຍ

ຊີວິດໄປສອງສາມຄົນ ເຖິງວ່າຈະມີແພທໝໍມາກວດແລະຈ່າຍຢຸກຢາໃຫ້ ແຕ່ຄົນລົ້ມປ່ວຍກໍເຜີ້ມຈຳນວນຂຶ້ນບໍ່ຂາດ ດັ່ງນັ້ນທາງ

ຫົວໜ້າດອນຈຶ່ງຮ້ອງຂໍໃຫ້ນຳຄົນປ່ວຍໄປປິ່ນປົວຢູ່ໂຮງໝໍທີ່ວຽງຈັນ. ຫລາຍຄົນກໍຖືກສົ່ງໄປປົວແຕ່ບໍ່ເຄີຍເຫັນໃຜກັບຄ່າວຄືນມາ

ທີ່ດອນອີກເລີຍ ດັ່ງນັ້ນທາງການເພິ່ນຈຶ່ງສັບປ່ຽນສົ່ງແພທແລະພະຍາບານມາປະຈຳທີ່ດອນແຕ່ລະອາທິດແຕ່ລະເດືອນ ແຕ່ສ່ວນ

ຫລາຍແມ່ນເປັນແພທໝໍທະຫານອ້າຍນ້ອງ.

ມີຣາຍງານຈາກທາງກະຊວງພາຍໃນສັ່ງລົງມາວ່າ ທ່ານກຽງສັກ ສາມະນັນ ນາຍົກໄທຈະມາຢ້ຽມຢາມດອນທ້າວດອນນາງ ທາງຫົວ

ໜ້າດອນຈຶ່ງສັ່ງໃຫ້ທຳຄວາມສະອາດທຸກໆຈອກແຈຂອງດອນນັ້ນເພື່ອເປັນການຕຽມຕ້ອນຮັບ. ເມື່ອເຖິງວັນທີ່ນັດໝາຍທາງການ

ລາວກໍນຳນາຍົກໄທມາຢ້ຽມຢາມດອນທັງສອງ ແລະກໍມີການເປີດລຳວົງສາມັກຄີຂຶ້ນທີ່ດອນນາງກ່ອນເພິນຈະອຳລາພາຈາກກັບຄືນ

ສູ່ວຽງຈັນ. ຫລັງຈາກນັ້ນມາຄົນໃນບົນສອງດອນນັ້ນກໍໄປມາຫາສູ່ຢ້ຽມຢາມກັນໄດ້ ແຕ່ຕ້ອງຂໍອະນຸຍາດຈາກຫົວໜ້າດອນເສັຍກ່ອນ

ແລະກໍມີຜູ້ດູແລເບິ່ງແຍງໂດຍບໍ່ຂາດເວລາເພື່ອຫຼີກພັຍສັງຄົມຈະເກີດຂຶ້ນ, ແຕ່ເຖິງປານນັ້ນຍັງມີຍິງສາວຖືພາເກີດຂຶ້ນຢູ່ທາງດອນ

ນາງຈົນເປັນເຫດໃຫ້ມີການສະຣວດແລະສັນລະສູດກັນຢ່າງໜັກວ່າເຫດການແບບນີ້ເກີດຂຶ້ນມາໄດ້ຢ່າງໃດ ເພາະການຢ້ຽມຢາມກັນ

ຣະຫວ່າງສອງດອນນີ້ມີຈຳນວນຄົນແລະເວລາຈຳກັດແລະເປັນກາງເວັນອີກ. ກໍເກີດເປັນສິ່ງທີ່ແປກປະຫລາດຫຼາຍເຕີບທີ່ມີຍິງລາວ

ຖືພາ ເພາະຢູ່ດອນນາງນັ້ນມີແຕ່ຜູ່ຍິງໝົດທັງຫົວໜ້າ ໜ່ວຍຮັກສາຄວາມສງົບແລະແພທໝໍກໍເປັນເພດຍິງລ້ວນໆ ແລະທາງດອນ

ທ້າວກໍເຊັ່ນກັນມີແຕ່ເປັນເພດຊາຍລ້ວນໆເໝືອນກັນ. ທາງການໄດ້ເອີ້ນຍິງສາວທີ່ຖືພາໄປສອບຖາມທັງໝົດມີຢູ່ 8 ນາງສາວ ແລະ

ພົບເຫັນວ່າຍິງສາວເຫຼົ່ານັ້ນກໍບໍ່ໄດ້ອອກຈາກດອນນາງໄປທາງໃດຕັ້ງແຕ່ມາຢູ່ດອນນັ້ນ ແລະຍາມໃດມີຊາຍໜຸູ່ມມາແຕ່ດອນທ້າວມາ

ຢ້ຽວຢາມກໍເປັນກາງເວັນແລະມີເວລາຈຳກັດ ຈຶ່ງບໍ່ມີເຫດຜົນທີ່ຈະສືບສ່າວທາວຫາຢູ່ທີ່ເປັນພໍ່ເດັກໃນທ້ອງຂອງຍິງສາວເຫຼົ່ານັ້ນວ່າຈະ

ເປັນຊາຍໜຸ່ມໃນດອນທ້າວນັ້ນມາກໍ່ເຫດ. ໃນວັນນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄປຢ້ຽມຢາມດອນນາງຊຶ່ງເປັນວັນທີທາງການພາກັນສະຣວດຍິງສາວ

ເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະກໍໄດ່ຍິນຈາກສາວໆເລົ່າສູ່ຟັງ ແຕ່ກໍຢາກັນຢຸດເຊົາແລ້ວ ແຕ່ບໍ່ມີຍິງສາວຄົນໃດຈະບອກຄວາມຈິງວ່າພວກຂະເຈົ້າຖືພາ

ໄດເຢ່າງໃດ?  ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໃຫ້ຄວາມຄິດເຫັນແກ່ຫົວໜ້າຄວບຄຸມດອນນາງໃຫ້ຖິ້ມຄວາມສົງສັຍວ່າເກີດທ້ອງກັບຊາວໜຸ່ມທີ່ດອນ

ທ້າວນັ້ນຖິ້ມໄປໂລດ, ແລ້ວມາຕັ້ງຂໍ້ສົງສັຍວ່າຍິງສາວເຫຼົ່ານັ້ນອາດມີການຮ່ວມເພດສຳພັນກັບແຟນມາແຕ່ບ້ານກ່ອນທີ່ຖືກຈັບກຸມ

ມາທີ່ດອນແຫ່ງນີ້.

                                                 ຍັງມີອີກ.

 

 



__________________
ຕອນທີ 4

Date:
Permalink   
 

ເຖິງ: ທ່ານ ແອັດມິນ ຂອງ ລາວໂຮມລາວ.

       ຂໍໂທດທີ່ບໍ່ໄດ້ຂໍຄວາມອະນຸຍາດຈາກທ່ານແອັດມິນຂອງເວັບບອດທີ່ໄດ້ລ່ວງເກີນຂຽນປວັດຊີວິດຂອງ

ຄົນໆໜຶ່ງທີ່ຖືກຈັບຕົວສົ່ງໄປດັດສ້າງຢູ່ດອນໜ້າເຂື່ອນໄຟຟ້ານ້ຳຕົກນ້ຳງຶ່ມ ແລະໄດ້ວາງແຜນນການຫຼົບໜີ

ອອກຈາກສະຖານທີ່ແຫ່ງນັ້ນມາເລົ່າສູກັນຟັງໃນເວັບບອດຂອທ່ານ. ຫວັງວ່າທາງທ່ານແອັດມິນຂອງເວັບນີ້

ຄົງຈະອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເວັບບອດຂອງທ່ານ ແລະຂໍຂອບໃຈມານະໂອກາດນີ້ດ້ວຍ.

ດ້ວຍຄວາມຮັກແພງ.

 

======================================================

ສອງສາມອາທິດຕໍ່ມາກໍໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າຍິງສາວທີ່ຖືພາທັງ 8 ຄົນນັ້ນທາງການຈັກຕັ້ງມີແຜນການສົ່ງຕົວກັບຄືນສູ່ຄອບຄົວຂອງຂະເຈົ້າ

ແລະໄດ້ຄົ້ນພົບວ່າພວກຂະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງທ້ອງກ່ອນທີ່ຖືກຈັບກັກຂັງຕົວແລະສົ່ງມາດັດສ້າງຢູ່ດອນນາງແຫ່ງນີ້ໂດຍບໍ່ຮູ້ເມື່ອມາກ່ອນ, ກ່ວາ

ຈະຮູ້ວ່າຕົນເອງຕັ້ງທ້ອງຖືພາກໍນານເຖິງສາມສີ່ເດືອນຕໍ່ມາພາຍຫຼັງມາຕົກຢູ່ດອນ ແຕ່ບໍ່ກ້າແຈ້ງຕໍ່ການຈັດຕັ້ງເພາະຄວາມຢ້ານກົວຈະ

ຖືກລົງໂທດແລະອຽງອາຍຈຶ່ງປິດລັບໄວ້. ພໍທ້ອງໃຫຍ່ໄດ້ຫ້າຫົກຂຶ້ນມາໝູ່ຄູ່ຄົນໃນດອນກໍເຫັນຄວາມຜິດປົກະຕິຂອງໜ້າທ້ອງຕ່າງກໍພາ

ກັນຖາມຈົນເຣື່ອງຣາວຂຶ້ນໄປເຖິງຫົວໜ້າດອນຈຶ່ງໄດ້ມີການສຳຣວດເກີດຂຶ້ນ. ແຜນການສົ່ງຍິງສາວຖືພາຄືນສູ່ຄອບຄົວຫຼືຜູ່ປົນຄອງ

ຂອງຍິງສາວເຫຼົ່ານັ້ນກໍລຸລ່ວງໄປໂດຍດີ ເພາະຂະເຈົ້າຖືກສົ່ງຕົວຄືນສູ່ຄອບຄົວຂອງຂະເຈົ້າໃນເດືອນຕໍ່ມາ.

ຣະດູຝົນກໍຜ່ານພົ້ນໄປ ຣະດູໜາວກໍກ້າວເຂົ້າມາແທນ ແຕ່ລະເຊົ້າຈະເຫັນໝອກຄັວນຂອງອາຍນ້ຳກຸ້ມກົ້ວໄປທຸກທິດທາງແລະກໍເຫືອດ

ຫາຍໄປໃນເວລາແສງພະອາທິດມາແຜດເຜົາໃນຕອນກາງເວັນ ແລະພໍຕົກຍາມຄ່ຳແລງລົງມາມວນເມກໝອກກໍເຂົ້າມາປົກຄຸມຄືນອີກ

ແລະສັບປ່ຽນແບບນີ້ໄປແຕ່ລະວັນລະວັນໄປ. ຮະດູໜາວກ້າວເຂົ້າມາ ການຫາຢູ່ຫາກິນຈາກທັມະຊາດກໍຂາດຄວາມສະດວກນອກຈາກ

ສວນຄົວເທົ່ານັ້ນທີ່ເໝາະສົມກັບດິນຢ້າອາກາດໃນຍາມນີ້, ສ່ວນການຫາປາເກັບຜັກພາຫຍ້າໄມ້ແມ່ນບໍ່ສະດວກແລະກໍຫາຍາກບໍ່ເໝືອນ

ກັນກັບຍາມຣະດູຝົນ. ໜຶ່ງປີຜ່ານໄປໂດຍບໍ່ເຫັນມີຄົນໃດຖືກປົດປ່ອຍອອກຈາກດອນກັບຄືສູ່ຄວາມອິສຣະແມ້ແຕ່ຄົນດຽວ ສິ່ງທີ່ເຫັນ

ແມ່ນການທະຍອຍສົ່ງຄົນເຂົ້າມາເຜີ້ມບໍ່ຂາດ, ຜົນງານກໍສ້າງ ຂຸດດິນສິນຕໍໄມ້ຈົນມືແຕກມືໂພງກໍບໍ່ເຫັນຫວີ່ແວວຈະຖືກນິຣະໂທສກັມ

ໃຫ້ພົ້ນອອກຈາກດອນາຣົກແຫ່ງເລີຍ. ກໍເໝືອນດັ່ງທີ່ກ່າວຜ່ານມາເບື້ອງຕົ້ນນັ້ນວ່າມີຄົນຫລາຍໆຄົນໄດ້ສ່ຽງຊີວິດໂດດໜີອອກຈາກ

ເກາະດອນ ແຕ່ບໍ່ເຫັນມີໃຜຫວິດຂັກຄົນເລີຍ ສ່ວນຫລາຍແມ່ຖືກຈັບຕົວຄືນມາ ແລະກໍມີຜູ້ເຄາະຮ້າຍເສັຍຊີວິດກາງທາງ ໄດ້ແຕ່ຊາກສົບ

ຄືນກັບມາຝັງໄວ້ທີ່ດອນແຫ່ງນັ້ນໂດຍບໍ່ຊາບວ່າທາງອຳນາດການປົກຄອງຈະສົ່ງຂ່າວໃຫ້ທາງຄອບຄົວຂອງຜູ່ຕາຍຫລືບໍ່. ຕາມທີ່ຮູ້ຈັກປະ

70% ຂອງຄົນມນດອນນັ້ນແມ່ນຄອບຄົວບໍ່ຮູ້ວ່າຖືກຈັບມາດັດສ້າງຢູ່ດອນນີ້ ເພາະພວກຂະເຈົ້າຖືກຈັບຢູ່ສະຖານບັນເທິງ ທີ່ໂຮງຮຽນ

ແລະ ທີ່ທຳງານ ໂດຍປັສຈາກຄອບຄົວຮັບຮູ້ສະຕາກັມເລີຍ. ຄົນທີ່ໂຕນໜີທີ່ເສັຍຊິວິດນັ້ນອາດຖືກສັດມີປິດກັດຕອດເຊັ່ນງູແລະແມງ

ເງົາ ເພາະຜູ່ທີ່ເສັຍຊິວິດນັ້ນເປັນຄົນລອຍນ້ຳເກ່ງແລະຮ່າງກາຍສົມບຸນທຸກຢ່າງໃນຕອນຍັງມີຊີວິດຢູ່. ສ່ວນພວກທີ່ຖືກຈັບຕົວຄືນມານັ້ນ

ແມ່ນເຮືອລາຕະເວນແລະຍົນທາງອາກາດພົບເຫັນຕອນລອຍນ້ຳຢູ່ນັ້ນ ເພາະເປັນຕອນກາງເວັນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ທ້ອນເອົາເຫດການຂອງ

ຜູ້ໂຕນໜີແລະຖືກຈັບຕົວຄືນມາສຶກສາຄົ້ນຄ້ວາຫາສາເຫດຂອງແຕ່ລະກໍຣະນີວ່າເຫດໃດຈຶ່ງໄປບໍ່ຫວິດ ແລະເປັນຫຍັງຈຶ່ງເສັຍຊີວິດໄປ.

ວັນໜຶ່ງຈຶ່ງຕັດສິນໃຈປຶກສາຫາລືກັບນາຍພູວັນເພື່ອວາງແຜນໂຕນໜີໃນເວລາຖືກອອກໄປຕັດໄມ້ມາປຸກຕູບເພື່ອກຽມໄວ້ໃຫ້ຜູ່ທີ່ຈະມາ

ທີຫລັງ ເພາະທາງຫົວໜ້າດອນສັ່ງລົງມາ. ຈາກວັນນັ້ນມາແມ່ນວາງແຜນແລະລໍຈັງຫວະອັນເໝາະສົມແລະໄດ້ລັກເຂົ້າປ່າໄປຕັດໄມ້ປ່ອງ

ມາຄາດແພແລະເຊື່ອງໄວ້ແຄມນ້ຳບ່ອນທີ່ບໍ່ມີຄົນມັກຈະໄປທີ່ນັ້ນ ຊຶ່ງມີນາຍພູວັນຮ່ວມແຜນການນຳດ້ວຍ. ເມື່ອຄົນເຜີ້ມເຂົ້າມາຫລາຍ

ທາງອຳນາດການປົກຄອງກໍເຜີ້ມໜ່ວຍປ້ອງຂຶ້ນມາຕື່ມເໝືອນກັນ ຈຶ່ງເປັນສາເຫດທີ່ຈະມີໂອກາດລອດສາຍຕາຂອງພວກເວນຍາມໄປ

ໄດ້ຢ່າງງ່າຍໆ ແຕ່ກໍບໍ່ເຄີຍຄິດຖໍ້ຖອຍຕໍ່ຄວາມຫວັງແລະຕັ້ງໃຈເອົາໄວ້ ເພາະຕົນເອງບໍ່ເຄີຍຄຶດວ່າຈະຖືກປ່ອຍຕົວເວລາໃດ ແລະສະຖານະ

ການພາຍໃນດອນນັ້ນກໍບໍ່ເປັນທີ່ໄວ້ວາງໃຈ ເພາະເຫັນພວກເຂົານຳເອົາຫລາຍຄົນອອກຈາກດອນແລ້ວໄດ້ຂ່າວວ່າຄົນເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນຖືກ

ສົ່ງຕົວໄປສູນສັມະນາຕ່າງໆໃນທຸກພາກຂອງດິນລາວ. ຄວາມບໍ່ອຸ່ນອຽນແລະຫວາດກົວແມ່ນມີຢູ່ຕລອດເວລາ ເພາະມີເຫດການຕ່າງໆ

ເກີດຂຶ້ນຣະຫວ່າງນັກໂທດນຳກັນເອງທີ່ຜິດຖຽງກັນ ທຳຮ້າຍຮ່າງກາຍກັນ ຫາເຣື່ອງໃສ່ກັນເພື່ອສ້າງຜົນງານເພື່ອເລັຍແຂ່ງເລັຍຂາຫົວ

ໜ້າດອນແລະພະນັກງານຣັຖໃນທີ່ນັ້ນ ເພື່ອເປັນການເອົາຕົວລອດຂອງແຕ່ລະຄົນ. ຄົນສ່ວນຫລາຍແມ່ນເປັນນັກເລງອັນທະພານມາ

ກ່ອນຈຶ່ງຖືກຈັບຕົວມາ ສ່ວນຄົນດີບໍ່ມີຄວາມຜິດທີ່ຖືກຈັບມາກໍບໍ່ໜ້ອຍເໝືອນກັນ ນັກໂທດສອງຢ່າງນີ້ອາດເບິ່ງແລະແບ່ງແຍກໄດ້

ໂດຍທາງກິຣິຍາມາຣະຍາດແລະໂດຍທາງກະປະພຶດໂຕຂອງພວດຂະເຈົ້າ.  ພວກນັກເລງມັກຈະສະແດງເວົ້າໃຫຍ່ແລະໂອດອົ່ງທະນົງໂຕ

ແບບຂົ່ມເພິນຍໍໂຕ ແລະບໍ່ມັກເຂົ້າຮ່ວມກຸ່ມກັບພວກທີ່ມັນຢູ່ແບບສງົບສງຽບຫລືຢູ່ແບບຖານອ້າຍຖານນ້ອງຮ່ວມກັນ. ກໍຍ້ອນພວກ

ນັກເອງເຫຼົ່ານັ້ນຈຶ່ງເກີດໃຫ້ຫົວໜ້າດອນສັ່ງປຸກຫ້ອງຂັງຫລືຄຸກເພື່ອເອົາໄມ້ໃຊ້ກັບຄົນປະເພດນັ້ນ ຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອຢູ່ບົນເກາະທີ່ມີທະເລ

ອ້ອມຮອບແທ້ໆຍັງມີຄຸກມີຕະລາງຂຶ້ນໄດ້. ຫ້ອງຂັງດັດສັນດານຄົນຢູ່ດອນນັ້ນມີຢູ່ສອງຢ່າງ ແບບເຄິ່ງນ້ຳເຄິ່ງບົກທີ່ສ້າງຂຶ້ນຢູ່ຄີມນ້ຳ

ນັ່ງກໍບໍ່ໄດ້ເພາະນ້ຳຈະຖ້ວມດັງ ຢືນກໍບໍ່ໄດ້ເພາະລວງສູງບໍ່ອຳນວຍໃຫ້ ມີແຕ່ນົ່ງຄູ້ເຄົ່າຢ່າງດຽວຈຶ່ງຈະໄດ້ ຫ້ອງດັດສັນດານແບບນີ້ເອີນ

ຊື່ວ່າ ຄອກສັດເຄິ່ງບົກເຄິ່ງນ້ຳ ແລະມີຢູ່ 5 ຄອກທັງໝົດ. ອີກຫ້ອງຂັງແບບໜຶ່ງເປັນຫ້ອງຂັງຢູ່ເທິງບົກ ແຕ່ນັ່ງບໍ່ໄດ້ ນອນບໍ່ໄດ້ ແລະ

ຢຽດບໍ່ໄດ້ ມີແຕ່ນັ່ງໝູນແບບຄານກົບນັ້ນໄດ້ ຫຼຶນອນຂົດຄູ້ແບບໝັດໝູຂົດໃສ່ໃນກະຕ່າຊິງໝູນັ້ນລະ ແລະຫ້ອງຂັງແບບນີ້ເອີ້ນວ່າ

ຄອກໝູ.

                                            ຍັງມີຕໍ່

 



__________________
ຕອນທີ 5

Date:
Permalink   
 

ຫ້ອງຂັງຄອກໝູກໍມີຢູ່ 5 ຫ້ອງເຊັ່ນກັນ ແລະ ຫ້ອງຂັງທັງສອງຢ່າງນີ້ບໍ່ມີຫລັງຄາຫລືຫົ່ມໄມ້ໃດໆທັງສິ້ນພໍທີ່ຈະເປັນ

ສິ່ງກັນແດດກັນຝົນໃຫ້, ແມ່ນເປັນຫ້ອງດັດສັນດານອັນແທ້ຈິງ ຖ້າວ່າໃຜໄດ້ເຂົ້າໄປບາດຖືກປ່ອຍອອກມາອອກມາ

ແມ່ນຢຽດຂາຢຽດແອວບໍ່ໄດ້ເປັນຫລາຍຊົ່ວໂມງ ແລະກໍບໍ່ຍ່າງໄດ້ມີແຕ່ຄານຄວາຍອອກມາທັງນັ້ນ ເພາະຮ່າງກາຍ

ໄດ້ຢູ່ໃນສະພາບຂົດຄູ້ຂາແຄ່ງແລະແອວເປັນເວລານານເຖິງຊາວສີ່ຊົ່ວໂມງຂຶ້ນໄປຫາສາມມື້ສາມຄືນຕາມແຕ່ໂທດ

ໜັກຫລືເບົາທີ່ຄົນໆນັ້ນກໍ່ໂທດຂຶ້ນມາ. ຄົນໃດມັກເປັນອັນຕະພານເກາະປິດອາຣະວາດຊົກຕ່ອຍຄົນແມ່ນເໝາະສົມ

ທີ່ເຂົ້າໄປສເວີຍຊິມຣົສຊາດໃນຫ້ອງທໍຣະມານເຫຼົ່ານັ້ນ, ມີແຕ່ຄົນທີ່ເປັນຄົນດີ ຮັກແພງເພື່ອຮ່ວມອຸດົມການ ນັບຖື

ຮັກແພງຊຶ່ງກັນແລະກັນແລະແນ່ນອນທີ່ສຸດແມ່ນນັບຖືການຈັດຕັ້ງແມ່ນບໍ່ມີບຸນວາສນາທີ່ຈະໄດ້ເຂົ້າໄປຊິມຣົສຊາດ

ຮຽວເຕິນໂຮແຕວເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ ເຖິງຈະຂໍເຂົ້າໄປທົດລອງຈັກສອງສາມນາທີນຳເຈົ້າໜ້າທີ່ຮັກສາຄວາມສງົບຫຼືໜ່ວຍ

ປ້ອງກັນເຂົາກໍບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້.

ມີການຈັດງານປະເພນີລາວຕ່າງໆຢູ່ທີ່ດອນທັງສອງເພດນັ້ນເຣີ່ມຕົ້ນປີໃໝ່ຂອງປິ 1977 ດັ່ງ ບຸນປິໃໝ່ ບຸນທາດ

ຫຼວງ ບຸນຊ່ວງເຮືອ ແລະລອຍກະໂທງ, ນອກຈາກບຸນປະເພນີເຫຼົ່ນີ້ແລ້ວຍັງມີງານແຂ່ງຂັນກະຕໍ້ຫວາຍ ແລະບານ

ສົ່ງອີກ. ເຖິງທາງການຈະນຳເອົາງານປະເພນີເຂົ້າມາສູ່ດອນນັ້ນກໍຕາມແຕ່ຄວາມກົດດັນຍັງບໍ່ມີປ່ຽນແປງແນວຄິດ

ຄອງຄົນທີ່ອາສັຍຢູ່ບົນເກາະນັ້ນ ບໍ່ວ່າດອນທ້າວຫຼືນາງ ເພາະທຸກຄົນຕ່າງກໍບໍ່ເຊື່ອໂຊກຊະຕາຊີວິດຂອງຕົນເອງທີ່ຢູ່

ໃນດອນນັ້ນ ເພາະບໍ່ຮູ້ວ່າມື້ອື່ນຈະພົບເຫດການແນວໃດກັບຕົນເອງ.   ມີຄົນຖືກງູຕອດຕາຍ ມີຄົນນອນເຫຼີຕາຍ

ຍິ່ງໄປກ່ອນນັ້ນຍັງມີຄົນຂ້າກັນຕາຍອີກໃນຕອນພາກັນໄປອອກແຮງງານແລະຍາມນອນຫຼັບກາງຄືນ. ບາງເທື່ອກໍ

ຈັບຄົນຮ້ຍໄດ້ແລະສ່ວນຫລາຍແມ່ນຈັບມືໃຜມາດົມບໍ່ໄດ້ ແລະຄົນທຸກຄົນທີ່ໃຊ້ຊີວິດຢູ່ບົນເກາະນັ້ນບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບ

ໃຊ້ຊິວິດຢູ່ບົນເສັ້ນດ້າຍ. ບາງຄັ້ງກໍເຫັນທະຫານມາປຸກເອົາຄົນແລະຄຸມໂຕອອກໄປໃນເວລາກາງຄືນເດິກໆງຽບສງັດ

ແລ້ວກໍບໍ່ເຫັນຕ່າວຄືນມາອີກ ເຣື່ອງແບບນີ້ແມ່ນເກີດຂຶ້ນເປັນເໜື່ອງນິດ.

ເດືອນ 11 ອອກພັນສາມີງານຊ່ວງເຮືອຂຶ້ນທີ່ດອນທ້າວ ຖ້າຈະຮຽກວ່າງານຊ່ວງແພໄມ້ເຮັ້ຍຈະຖືກກ່ອນເພາະວ່າ

ເປັນແພບໍ່ແມ່ນເຮືອ. ນີ້ກໍເປັນໂອກາດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະສວຍໃຊ້ໂອກາດນີ້ເອົາແພໂຕນໜີ, ສ່ວນແພທີ່ເຮັດໄວ້ແລ້ວ

ກ່ອນໜ້ານັ້ນກັບໄປຈອບເບິ່ງແມ່ນຫາຍໄປແລ້ວໃນຫບາຍເດືອນປ່ານມາ ອາດຈະແມ່ນຄົນໃດຄົນໜຶ່ງໄປພົບເຫັນ

ເຂົາເອົາໄປໃຊ້ຫຼືເອົາເປັນພາຫະນະລອຍໜີອອກຈາກດອນນັ້ນໄປແລ້ວກໍໄດ້.   ທາງຫົວໜ້າດອນຈັດໃຫ້ມີແພຊ່ວງ

ພຽງສີ່ລຳເທົ່ານັ້ນພໍເປັນພິທີ ແລະ ກໍໄດ້ຈັດໃຫ້ມີ 20 ທິມແຂ່ງຂັນທັງໝົດແລະທິມໜຶ່ງໃຫ້ມີພຽງ 4 ຄົນເທົ່ານັ້ນ.

ຍາມແຂ່ງຂັນກໍໃຫ້ສັບປ່ຽນແພກັນ ອັນນີ້ແມ່ນແປນການຂອງທາງຫົວໜ້າເພິ່ນວາງອອກມາໃຫ້.  ຂ້າພະເຈົ້າແລະ

ອີກສາມຄົນກໍສມັກເຂົ້າເປັນທິມໜຶ່ງເພື່ອຈະລົງແຂ່ງຂັນຊຶ່ງແນ່ນອນໃນທິມຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີແຕ່ຄົນທີ່ເຊື່ອໃຈກັນ

ທີ່ສຸດແລະກໍມີນາຍພູວັນ ນາຍເມກ ແລະ ນາຍພົມ. ຜູ້ທີ່ຈະລົງແຂ່ງຂັນຊ່ວງແພຕ້ອງເປັນຄົນທີ່ມີຜົນງານດີ ແລະບໍ່

ມີປວັດກໍ່ສ້າງຄວາມຜິດຫຼືຄະດີໃດໆເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນດອນນັ້ນຈຶ່ງຈະສາມາດສມັກເຂົ້າແຂ່ງຂັນໄດ້.  ທຸກໆວັນກ່ອນເຖິງ

ງານແຂ່ງຂັນ ແຕ່ລະທິມກໍປັດປ່ຽນກັນລົງຊ້ອມພາຍຫຼັງພາກັນສ້າງເເພຂຶ້ນ ສ່ວນແພນັ້ນໃຫຍ່ນ້ອຍກໍພໍແບກນ້ຳໜັກ

ຂອງຄົນສີ່ຄົນໄດ້ ແລະໄມ້ພາຍແພກໍເປັນໄມ້ພາຍເຮືອນັ້ນລະ ເພາະໄມ້ບໍ່ອຶດບໍ່ຢາກຈຶ່ງພາກັນເອົາໄມ້ມາເຮັດໄມ້ພາຍ.

ອີກສີ່ຫ້າວັນກໍຈະເຖິງວັນຊ່ວງແພແລະກົງກັບວັນຊ່່ວງເຮືອວັນດຽວກັນທີ່ວຽງຈັນ ທິມຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຍິກຄິ້ວໃສ່

ກັນມາແລ້ວຕັ້ງແຕ່ເຣີ່ມແຣກທີ່ໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າຈະມີງານຊ່ວງແພເກີດຂຶ້ນທີ່ດອນທ້າວ ແລະຕົກລົງກັນໃຊ້ແພນັ້ນໜີ

ອອກຈາກດອນກ່ອນເຖິງວັນແຂ່ງຂັນ. ມື້ນັ້ນປະມານ 5 ໂມງແລງ ທິມພວກຂ້າພະເຈົ້າຖືກອະນຸຍາດໃຫ້ເອົາແພອອກ

ໄປຊ້ອມ, ດ້ວຍດິນຟ້າອາກາດແລະທັມະຊາດເອື້ອອຳນວຍໃຫ້ ຫຼືເທວະດາຟ້າແຖນເປັນໃຈ ພໍແຕ່ເອົາແພອອກໄປກາງນ້ຳ

ກໍເກີດຟ້າມືດຝົນລົມມາກະທັນຫັນຢ່າງໜັກ, ບໍ່ຈັກຄົນໂທດຫຼືນາຍຍາມແມ່ພາກັນແລ່ນເຂົ້າຕູບໝົດທູກຄົນຈຶ່ງພາກັນ

ເລັ່ງຫົວແພໄປທາງຕາເວັນຕົກສ່ຽງເໜືອຂອງດອນ ແລະສາຍລົມຜັດມາແຮງໆນັ້ນກໍເປັນຄຶ້ນສາຍລົມຂຶ້ນໄປເສັ້ນທາງ

ດຽວກັນ. ຝົນລົມພາຍຸນັ້ນປະກົດວ່າປິດເປີດປິດເປິດເປັນເວລາຍາວຫຼາຍເຕີບຈົນມືດຊຸມຊົວຕາເວັນຕົນດິນໄປແລ້ວ

ແລະແພຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍໄກອອກໄກອອກຈາກດອນທ້າວໄປເລື້ອຍໆ ແລະກໍບໍ່ຮູ້ວ່າໄປຮອດຈູດໃດ? ຄ້າອິງຈາມ

ຄວາມສັງເກດການຜ່ານມາແມ່ນຈຸດໝາຍປາຍທາງແມ່ນມູ້ງໜ້າໄປໃສ່ບ້ານມ່ວງສຸມເພາະເປັນບ້ານຂອງນາຍພົມ

ນັ້ນເອງ. ຄວາມມືດມົວຂອງຍາມຣາຕຣີທີ່ໄຮ້ແສງເດືອນແລະດາວ ເພາະມີພາຍຸຝົນທັງຄືນໃນໂຂງເຂດນັ້ນ ເຮັດໃຫ້ກະ

ຕວງຍາກທີ່ຈະດັກຫົວແພໄປ.

                                                   ຍັງມີຕໍ່

 



__________________
ຕອນທີ 6

Date:
Permalink   
 

ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕົກລົງກັນໄວ້ຖ້າຫາກຖືກຈັບຕົວກາງທາງໄດ້ໃຫ້ບອກເຈົ້າໜ້າທີ່ເປັນຄຳດຽວກັນວ່າ ຖືກພາຍຸປັດແພ

ອອກຈາກຝັ່ງຂອງດອນໄປຕາມກະແສຄື້ນຂອງລົມ ເພາະກະແສລົມແຮງຫລາຍຈຶ່ງບໍ່ສາມາດບັງຄັບແພກັບຄືນເຂົ້າຝັ່ງ

ໄດ້ ຈຶ່ງຖືກລົມຜັດເອົາແພອອກຫ່າງຈາກດອນ, ຖ້າຈະໂດດອອກຈາກແພແລ້ວພາກັນລອຍເອົາຄືນເຂົ້າຝັ່ງກໍຜ້ານແກ່ຊີ

ຊີວິດ ກໍເລີຍພາກັນເກາະຢູ່ກັບແພ.   ປະມານສີ່ຫ້າຊົ່ວໂມງຕໍ່ມາທີ່ພາກັນພາຍແພໄປຕາມປາຍກະແສຂອງຄື້ນລົມແລະ

ອາກາດກໍປ່ຽນແປງ ພາຍຸຝົນກໍຄ່ອຍໆໝົດກຳລັງລົງຈົນໃນທີ່ສຸດກໍສ່ອງເຫັນດວງດາວຢູ່ເທິງຟ້າເປັນບາງຈຸດຈຶ່ງພາກັນ

ແນມຫາດວງດາວຕ່າງໆເພື່ອຄວາມແນ່ນອນວ່າພາກັນມຸ້ງໜ້າໄປຈຸດໃດກັນແທ້. ການເດີນທາງທາງນ້ຳດ້ວຍໄມ້ໄຜ່ຢູ່ບົນ

ນ້ຳນິ້ງແມ່ຍາກລຳບາກທີ່ສຸດມັນບໍ່ງ່າຍເໝືອນລ່ອງແພໄປຕາມສາຍລຳທານທັມະດາ,   ເບິ່ງພາກັນພາຍເອົາແທ້ເອົາວ່າ

ຕັ້ງສາມສີ່ແຮງຊາຍສະກັນ ເມື່ອຫລຽວແນມຫລັງສັງເກດເບິ່ງເໝືອນກັບວ່າຢູ່ບ່ອນເກົ່າເພາະມີແຕ່ໜ້ານ້ຳທີ່ກ້ວາງໃຫຍ່

ໄພສານບໍ່ເຫັນດິນເຫັນດອນຫຍັງເລີຍ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສີ່ຄົນບໍ່ໄດ້ຖໍ້ຖອຍກຳລັງໃຈ ຕັ້ງໜ້າພາຍແພມຸ້ງໜ້າຕໍ່ໄປໂດຍ

ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວຕໍ່ອຸປະສັກຕ່າງໆ ຈົນໃນທີ່ສຸດກໍຫລຽວເຫັນແສງອາທິດສ່ອງຂຶ້ນຈາກຂອບຟ້າທາງດ້ານຂວາມື ແລະແລ້ວກໍຮູ້

ທັນທີວ່າຈຸດທີ່ມຸ້ງໜ້າໄປນັ້ນຖືກເປົ້າໝາຍທີ່ວາງໄວ້ ນັ້ນກໍຄືມຸ້ງໜ້າໄປຕາເວັນຕົກສ່ຽງເໜືອຂອງປະເທດ. ບໍ່ດົນພໍຊົ່ວໂມງ

ທ້ອງຟ້າກໍແຈ້ງຂຶ້ນມາ ໃນທີ່ສຸດພະອາທິດກໍຄືບຄານຂຶ້ນສູ່ທ້ອງຟ້າຈຶ່ງແນມເຫັນຈຸດຕ່າງໆ ແຕ່ກໍບໍ່ຮູ້ດອກວ່າພວກຕົນເອງ

ຢູ່ຈຸດໃດກັນແທ້. ສິ່ງທີ່ຈະຕ້ອງການເວລານັ້ນແມ່ນຕ້ອງການບ່ອນກຳບັງເພື່ອລີ້ຊ່ອນຕົວໃນຍາມກາງເວັນເພາະເຊື່ອແນ່ວ່າ

ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ຮັກສາດອນຕ້ອງເອົາເຮືອຈັກອອກມາລາຕະເວນຊອກຫາພວກຂ້າພະເຈົ້າແນ່ນອນ,   ນອກຈາກທາງເຮືອ

ແລ້ວຍັງມີທາງອາກາດອີກທີ່ພວກເຂົາໃຊ້ຍົນອອກມາສອດແນມ. ເຖິງຈະມີຄວາຫວາດຫວັ່ນທາງແນວຄິດທີ່ເກງກົວກັບ

ການລາດຕາເວນຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ ແຕ່ກໍບໍ່ຍອມຈຳນົນໄດ້ແຕ່ພາກັນມຸ້ງໜ້າໄປເລື້ອຍໆຈົນໃນທີ່ສຸດກໍໄປພົບເຫັນປ່າຜັກຕົບ

ແລະຫຍ້າອື່ນໆທີ່ເປັນເວີງກ້ວາງຫລາຍເຕີບຈຶ່ງພາກັນເອົາແພເຂົ້າໄປເຊື່ອງໄວ້ໂດຍເອົາຫຍ້າແລະຜັກຕົບມາປົກໃສ່ແພແລະ

ພວກຄົນເອງໄວ້ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ໜ່ວຍລາດຕະເວນທາງນ້ຳຫລືທາງອາກາດແນມເຫັນ ແລະພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍຕ້ອງການພັກຜ່ອນ

ເໝືອນກັນເພາະເໜື່ອຍມາໝົດຄືນແລ້ວ ລະສຳຄັນພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕົກລົງຢຸດການເດີນທາງຕອນກາງເວັນເພື່ອຄວາມ

ປອດພັຍ. ເຫັນຊາກປາຍຕົ້ນໄມ້ນ້ອຍຕາຍອ້່ອມຂ້າງອ້ອມແອວໃນເຂດນັ້ນກໍເຂົ້າໃຈແລະຮູ້ທັນທີວ່າເປັນຈອມພໍຈຶ່ງພາກັນລົງ

ຢັ່ງເບິ່ງເປັນຈຸດເປັນຈຸດ, ບາງບ່ອນກໍເລິກຖ້ວມກົວ ບາງບ່ອນກໍພຽງບ່າ ສະແດງວ່າໄດ້ເດີນທາງຫ່າງໄກຈາກດອນຫລາຍກິ

ໂລແມັດແລ້ວ. ອາກາດກໍແນບໜິ້ງແລະງຽບສງັດບໍ່ໄດ້ຍິນສຽງຫຍັງເລີຍ ແລະກໍຮູ້ໄດ້ວ່າຍັງຫ່າງໄກກັບຈຸດໝາຍຫຼືໜ້າດິນ

ທີ່ບໍ່ຖືກນ້ຳຂຶ້ນມາຖ້ວມ. ຕາມທີ່ຄາດຄິດເອົາໄວ້ ໄດ້ຍິນສຽງເຮືອບິນລັກໂກແຕມາຕອນໃຕ້ຫຼືທາງຕົ້ນທາງທີ່ເດີນອອກມາກໍ

ເຊື່ອແນ່ວ່າແມ່ນພວກເຂົາຄົ້ນຫາພວກຂ້າພະເຈົ້າອິຫຼີ, ແລະສຽງຍົນກໍຄ່ອຍໆເຫືອດຫາຍໄປກໍສະແດງວ່າພວກເຂົາກັບຕ່າວ

ຄືນແລ້ວ. ເປັນໂຊກຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າທີ່ບໍ່ມີຜູ່ໃດເຈັບປ່ວຍຂຶ້ກະທັນຫັນຫຼືຖືກງູກັດຕອດ ປະກົດວ່າບໍ່ພົບເຫັນສັດສາວາສິ່ງ

ທີ່ມີຜິດເລີຍ. ເວລາພາກັນຫີວກໍພາກັນກິນໜໍ່ໄມ້ຕົ້ມແລ້ວທີ່ນາຍພູວັນລັກຜົກເອົາມານຳກໍພໍທຸເລົາລົງໄປ ແຕ່ກໍບໍ່ໄດ້ເປັນ

ອຸປະສັກໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າ. ພໍຕາເວັນຕົກດິນກໍພາກັນເລີ່ມເດີນແພອອກຕໍ່ໄປຕາມຈຸດທີ່ຕັ້ງໄວ້ໄປເລື້ອຍໆຈົນຂ້ອນຄືນຂອງ

ຄືນນັ້ນ ແລະໃນທີ່ສຸດກໍໄດ້ຍິນສຽງສັດປ່າຮ້ອງມາທາງທິດໜ້າແລະເປັນສຽງມາແຕ່ໄກ ຈຶ່ງພາກັນດີໃຈທີ່ຈະຫວິດໜ້ານ້ຳຂອງ

ອ່າງທະເລເຂື່ອນນຳ້ງຶ່ມແລ້ວ. ໃນທີ່ສຸດພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍມາເຖິງປ່າໄມ້ແຫ່ງໜຶ່ງໃນວັນຮຸ່ງເຊົ້າຂອງຕໍ່ມາ, ນາຍພົມຊຶ່ງເປັນຄົນ

ໃນທ້ອງຖິ່ນນັ້ນສັງເກດການເບິ່ງປ່າດົງໂຂງເຂດນັ້ນ ຜູ້ກ່ຽວໃຫ້ຄວາມເຫັນວ່າຕ້ອງເດີນທາງລຽບໄປຕາມແຄມນ້ຳທາງຊ້າຍມື

ລົງໄປຈົນກ່ວາຈະເຖິງພູໜ່ວຍໜຶ່ງຢູ່ຂ້າໜ້ານັ້ນ ເພາະຜູ່ກ່ຽວເຊື່ອວ່າພູໜ່ວຍທີ່ວ່ານັ້ນຄຸນໆແລະເຄີຍເຫັນມາກ່ອນ. ພວກຂ້າ

ພະເຈົ້າຂີ່ແພເລາະໄປຕາມແຄມຝັ່ງໄປປະມານສາມຊົ່ວໂມງຈຶ່ງພາກັນພັກຜ່ອນແລະພາກັນເຂົ້າປ່າໄປຫາແນວມາກິນເພາະພາ

ກັນຫີວ ເປັນແຕ່ບຸນພາກັນໄປພໍ້ຕົ້ນຕາວຈຶ່ງພາກັນຕັດເອົາຍອດຕາວມາກິນ. ເມື່ອພັກຜ່ອນພໍສົມຄວນແລ້ວກໍອອກເດີນ

ທາງຕໍ່ໄປ........

                                                  ຍັງມີຕໍ່



__________________
ຕອນທີ 7

Date:
Permalink   
 

ອີກບໍ່ເທົ່າໃດອາທິດກໍຈະເຖິງ 2 ປີ ເຕັມທີ່ຖືກຈັບໄປດັດສ້າງຢູ່ດອນລີງ ເຮັດໃຫ້ເສັຍເວລາເສັຍການຮຽນແລະເສັຍສມອງ

ແລະຂາດຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຕໍ່ອຳນາດການປົກຄອງຂອງຣະບອບໃໝ່ທີ່ໄດ້ປ່ຽນແປງແລະປະກາດໃຫ້ຊາວລາວແລະໂລກຮັບ

ຮູ້ພາຍຫລັງຍຶດອຳນາດຈາກຣັຖບານວຽງຈັນມາໃນມື້ວັນທີ 2 ທັນວາ 75. ແນ່ແລ້ວທີ່ປະຊາຊົນລາວຜູ່ທີ່ເກີດແລະເຕີບ

ໂຕຂຶ້ນມາກັບຣະບອບເສຣີປະຊາທີປະຕັຍຫລືທີ່ສັລຄົມຄົນລາວຮູ້ກັນວ່າຣະບອບເກົ່າ ເມື່ອມາຫັນປ່ຽນແນວຄິດແລະຈິດ

ໃຈໃຫ້ສອດຄ່ອງຫລືເຂົ້າກັບຣະບອບໃໝ່ທີ່ຮູ້ແຈ້ງໆວ່າເປັນຣະບອບຄອມມຸຍນິສນັ້ນແມ່ນຍາກທີ່ສຸດ ເພາະມີສິ່ງກົດດັນ

ແລະບີບບັງຄັບໃຫ້ຫັນປ່ຽນທຸກຢ່າງເພື່ອໃຫ້ໄດ້ໃຈຂອງອຳນາດການປົກຄອງຂອງເຂົາ.   ມັນກໍບໍ່ແຕກຕ່າງຫຍັງກັບຄົນ

ຕິດຢາເສບຕິດແລະການພະນັນແມ່ນຍາກທີ່ສຸດທີ່ຈະຢຸດເຊົາລົງທັນທີ ມັນຕ້ອງໃຊ້ເວລາຄ່ອຍໆເປັນຄ່ອຍໆໄປ ແລະໃຊ້

ເວລາກ່ອນຈະອອກໄດ້.

ມື້ທີສາມແລ້ວທີ່ໜີອອກຈາກດອນມາ ເມື່ອສອງວັນຫລັງນັ້ນແມ່ນພາກັນຢູ່ບົນໜ້ານ້ຳມາຕລອດແລະທຸກຄົນກໍອ່ອນເພັຍ

ເປັ້ຍຫລ່ອຍໄປຕາມໆກັນທັງສີ່ຄົນ ແຕ່ກໍບໍ່ໝົດຫວັງທີ່ຈະເອົາຊີວິດລອດອອກຈາກຂຸມນາຣົກແຫ່ງນັ້ນຈຶ່ງພາກັນມີກຳລັງໃຈ

ເດີໜ້າຕໍ່ໄປ ແລະໃນເບື້ອງຕົ້ນແມ່ນແນໃສ່ຈຸດໝາຍທີ່ໜຶ່ງຄືໄປໃຫ້ເຖິງບ້ານຂອງນາຍພົມກໍຄືບ້ານມ່ວງສຸມ.  ພວກຂ້າພະ

ເຈົ້າຕົກລັງເປັນເອກະສັນກັນປະຖີ້ມແພແລ້ວມາເດີນດ້ວຍຕີນໄປຕາມປ່າແຄມນ້ຳເພາະມັນສດວກກ່ອນໄປທາງນ້ຳ. ແຕ່

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ລືມຄຸນຄ່າຂອງແພລຳນັ້ນທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າຫວິດໝົ້ມອອກມາໄດ້ດ້ວຍໂດຍ

ປາສຈາກເຫດຮ້າຍທັງປວງ. ແຕ່ເຖິງວ່າຜ່ານມາໄດ້ຈາກຂັ້ນຕົ້ນແລ້ວກໍຈິງ ແຕ່ຍັງບໍ່ທັນຮູ້ໄດ້ວ່າໃນບັ້ນຕໍ່ໄປຈະປະສົບສິ່ງໃດ

ຂຶ້ນກັບສີ່ຄົນຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ ແລະທັງໝົດແມ່ນຂໍຂອບໃຈທັມະຊາດປ່າໄມ້ທີ່ໃຫ້ອາຫານແກ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າມາຕລອດ

ຊຶ່ງໄດ້ຊ່ວຍຢື້ດເຢື້ອຊີວິດແລະມີສຸຂະພາບສົມບູນມາແຕ່ລະວັນ. ມື້ໜຶ່ງເຕັມໆທີ່ພາກັນລັດດອນລອດປ່າໄປທາງໜ້າແລະກໍ

ມາເຖິງຈຸດໜຶ່ງກໍໄດ້ຍິນສຽງໝາເຫົ່າມາແຕ່ໄກກໍແປວ່າໃກ້ຈະເຖິງບ້ານຄົນຫລືໄຮ່ສວນຂອງປະຊາຊົນແລ້ວ ເມື່ອເດີນໜ້າໄປ

ປະມານຊົ່ວໂມງໜຶ່ງກໍແນມເຫັນເຮືອນຄົນປະມານເຈັດແປດຫລັງຕັ້ງຢາຍຢູ່ຕາມເຈີ້ຍພູ, ນາຍພົມບອກວ່າບ້ານັ້ນເປັນບ້ານ

ຂອງພວກລາວກາງ ປູ່ກ່ຽວຈື່ໄດ້ເພາະເຄີຍຜ່ານບ້ານັ້ນໄປຕຶກເບັດປາກ່ານຳພໍ່ແລະອ້າຍຝາແຝດຂອງຜູ່ກ່ຽວເມື່ອສາມສີ່ປີທີ່

ຜ່ານມາ. ເມື່ອເຂົ້າໃກ້ບ້ານຄົນແລ້ວຄວາມລະມັດລະວັງແມ່ນມາກຂຶ້ນຫລາຍກ່ອນເກົ່າ ເພາະອາຈະພົບພໍ້ກັບຄົນທີ່ບໍ່ຄວນຈະ

ພົບຈະພໍ້ນັ້ນກໍຄືກອງຫລອນຫລືທະຫານທີ່ມາລາຕະເວນ. ນາຍພົມບອກວ່າຕ້ອງຫາທາງຜ່ານບ້ານັ້ນໄປໂດຍບໍ່ເຂົ້າໄປໃນບ້ານ

ໃຫ້ໄດ້ ເມື່ອຜ່ານບ້ານັ້ນແລ້ວກໍຈະຕົກໃສເຂດໃກ້ຄຽງກັບບ້ານຂອງຜູ່ກ່ຽວ ແລະຍັງແນະນຳອີກວ່າໃຫ້ຂຶ້ນໄປທາງສັນພູຈຶ່ງຈະມີ

ໂອກາດໜ້ອຍທີ່ຈະພົບຄົນ ເພາະຄົນໃນເຂດນີ້ພາກັນເຮັດໄ່ຮ່ເຮັດສວນຢູ່ແຄມອ່າງເຂື່ອນນ້ຳງຶ່ມແລະເອົາການຫາປາເປັນອາ

ຊີບລ້ຽງຄອບຄົວຂອງພວກຂະເຈົ້າ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງພາກັນເດີນຂຶ້ນໄປທາງຈອມພູແລະໃນທີ່ສຸດກໍພາກັນນອນກາງປ່າມນຄືນັ້ນ.

ວັນຮຸ່ງເຊົ້າຕໍ່ມາກໍອອກເດີນທາງຕໍ່ແລະກໍກາຍບ້ານລາວກາງນັ້ນໄປແລະຕົກໃສ່ທົ່ງພຽງທີ່ມີດິນຕິດກັບນ້ຳຈາກເຂື່ອນນ້ຳຕົກ

ແລະແລ້ວນາຍພົວກໍເປັນນາຍໜ້າພາເດີນເພາະເປັນຖິ່ນຂອງຜູ່ກ່ຽວຕັ້ງແຕ່ນ້ອຍຈົນໃຫຍ່ຂຶ້ນມາແມ່ນຜູ່ກ່ຽວໄປໆມາໆຢູ່

ເຂດນີ້ຕລອດກ່ອນຈົບປະຖົມແລ້ວເສັງເຂົ້າຮຽນຕໍ່ທີ່ໂຮງຮຽນເທັກນິກປາກປ່າສັກວຽງຈັນໃນປີ 73 ແລະຖືກອູ້ມມາດັດສ້າງ

ຢູ່ດອນລິງຊຸດທຳອິດກ່ອນໝູ່ພາຍຫຼັງຍຶດອຳນາດໄດ້ສາມມື້. ເມື່ອໄປຮອດແຄມປ່າແຫ່ງໜຶ່ງນາຍພົມບອກໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າ

ສາມຄົນຊ່ອນໂຕຢູ່ປ່າຊ້າ ຜູ່ກ່ຽວຈະເຂົ້າໄປໃນບ້ານັ້ນຜູ່ດຽວ ນ້ານັ້ນບໍ່ແມ່ນບ້ານຂອງຜູ່ກ່ຽວແຕ່ເປັນບ້ານເອື້ອຍຂອງຜູ່ກ່ຽວ

ມາເປັນໃພ້ຢູ່ບ້ານແຫ່ງນີ້. ປະມານເຄິ່ງຊົ່ວໂມງນາຍພົມກໍກັນມາກັນຕິບເຂົ້າໜຽວ ປາປີ້ງ ແລະແຈ່ວໜໍ່ໄມ້ສົ້ມ, ເບິ່ງພາກັນ

ກິນຈົນບໍ່ເຫລືອຈັກແນວ ພິເສດແມ່ນເຂົ້າໜຽວເພາະບໍ່ໄດ້ກິນມາໄດ້ເກືອບສອງເດືອນແລ້ວ. ເມື່ອກິບເຂົ້າແລ້ວກໍມາວາງ

ແຜນກັນຕໍ່ວ່າຈະເດີນໜ້າໄປວິທີໃດ ແຕ່ທຸກສິ່ງຢ່າງແມ່ນມອບໃຫ້ນາຍພົວເປັນນາຍໜ້, ແລະນາຍພົມໄດ້ກຳສັບໃຫ້ເອື້ອຍ

ຂອງຜູ່ກ່ຽວເຂົ້າໄປບ້ານມ່ວງສຸມເພື່ອສົ່ງຂ່າວໃຫ້ຄອບຄົວຮູ້. ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສາມຕ້ອງຂອບໃຈນາຍພົມທີ່ຮັກສາສັດຈະ

ທັມຂອງລູກຜູ່ຊາຍທີ່ຈະບໍ່ຖິ້ມກັນບໍ່ວ່າຈະຢູ່ໃນສະຖານະການໃດໆກໍຕາມ. ຕາມທີ່ເອື້ອຍຂອງນາຍພົມບອກນ້ອງຊາຍຂອງ

ເພິ່ນວ່າ ຢູ່ບ້ານນີ້ແມ່ນບໍ່ມີທະຫານແລະກອງຫລອນຢູ່ໃນບ້ານ   ແຕ່ມີທະຫານມັກມາລາຕະເວນເດືອນໜຶ່ງສອງສາມເທື່ອ

ສ່ວນຫລາຍແມ່ນມັກມາຍາມໃດອາກາດດີບໍ່ມີແດດຮ້ອນແຮງແລະບໍ່ມີຝົນຕົກ.

                                                       ຍັງມີຕໍ່ຕອນສຸດທ້າຍ



__________________
ຕອນທີ 8

Date:
Permalink   
 

ຣະຍະທາງຈາກບ້ານທີ່ເອື້ອຍຂອງນາຍພົມມາເປັນໃພ້ຢູ່ນັ້ນໄປຫາບ້ານມ່ວງສຸມໄກກັນປະມານ 7 ກລມ ຫລືຊົ່ວໂມງໜຶ່ງ, ແລະ

ກໍບໍ່ໄດ້ເປັນບ້ານໃຫຍ່ປານໃດ ມີພຽງຊາວກ່ວາຄົວເຮືອນແລະກໍເກີດເປັນບ້ານຂຶ້ນພາຍຫລັງນ້ຳເຂື່ອນໄຟຟ້າຍຶ່ງຂຶ້ນມາເລນຍມີ

ໄທບ້ານມ່ວງສຸມແລະໃກ້ຄຽງມາຕັ້ງຊະນຳຫາປາໃນເຣີ່ມແຣກ, ຢູ່ຕໍ່ມາກໍມີຫລາຍຄົນອອກມາຕັ້ງເຮືອນແທນກະຕັອບຫລືຕູບ

ແລະກໍຍົກຄອບຄົວອອກມາຢູ່ກໍເລີຍທີການຂຍາຍໂຕອອກຈົນກາຍຈາກຊະນຳມາເປັນບ້ານ ແລະເອີ້ນວ່າບ້ານວັງມົນ.   ຄ້າຍ

ແລງໃນວັນດຽວກັນນັ້ນນາຍພົມກໍອອກໄປຫາເອື້ອຍຂອງຜູ່ກ່ຽວເພື່ອໄປເອົາຂ່າວແລະສະບຽງອາຫານ, ຄາດວ່າເອື້ອຍຜູ່ກ່ຽວ

ອາດກັບມາແຕ່ບ້ານມ່ວງສຸມແລ້ວ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສາມຄົນກໍອົດລໍຄອຍແລະລີ້ຢູ່ປ່າຊ້າຖ້າຕາມເຄີຍ. ບໍ່ຮອດຊົ່ວໂມງກໍ

ເຫັນນາຍພົມກັບມາທີ່ປ່າຊ້ານັ້ນພ້ອມກັບຊາຍສະກັນຄົນໜຶ່ງທີ່ມີໜ້າຕາເໝືອນກັນກັບກັບຜູ່ກ່ຽວເອງແຕ່ກໍບໍ່ແປກໃຈເພາະ

ນາຍພົມເຄີຍເລົ່າສູ່ຟັງມາກ່ອນແລ້ວວ່າມີອ້າຍແຝດຄົນໜຶ່ງ.     ພໍທັງສອງມາເຖິງນາຍພົມກໍແນະນຳອ້າຍແຝດຄົນນັ້ນໃຫ້

ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສາມ ຈົນຂ້າພະເຈົ້າອົດຫົວບໍ່ໄດ້ເມື່ອແນະນຳຊື່ອ້າຍແຝດຄົນນັ້ນໃຫ້ຊາບແລະຊື່ວ່າ ອິນ, ອ້າຍຊື່ ອິນ ສ່ວນ

ຜູ່ນ້ອງຊື່ ພົມ ຊື່ຄ່ອງກັນອິຫລີສອງນ້ອງອ້າຍນີ້. ສອງນ້ອງແຝດຫອບເອົາເຄື່ອງນຸ່ງແບບບ້ານໆມາໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສາມ

ປ່ຽນ ກໍເປັນຊຸດຊາວໄຮ່ນາສີນິນບ້ານນອກນັ້ນລະ (ບໍ່ແມ່ນຂອງເກົ່າ ໃໝ່ໝົດ) ແລະກໍເປັນແພຝ້າຍພື້ນເມືອງລາວເຮົາເອງ.

ນອກຈາກເຄືອງນຸ່ງແລ້ວກໍມີມອງໃສ່ປາແລະຄັນເບັດທີ່ເຫຼົາດ້ວຍໄມ້ໄຜ່ສາມຄັນ ແຕ່ບໍ່ເຫັນມີສະບຽງອາຫານມາພ້ອມໃນຊຸດ

ນີ້. ເມື່ອອະທິບາຍແຜນສູ່ກັນຟັງແລ້ວກໍພາກັນເດີນອອກຈາກປ່າຊ້າເຂົ້າໄປບ້ານວັງມົນແລະໄປພັກຢູ່ເຮືອນເອື້ອຍຫຼືອ້າຍເຂີຍ

ຂອງນາຍອິນແລະນາຍພົມ. ທາງເອື້ອຍນາຍພົມໄດ້ໄປແຈ້ງຫົວໜ້າບ້ານວ່າມີນ້ອງຊາຍແລະໝູ່ສາມຄົນຈະມາຄ້າງພັກເຊົານຳ

ປະມານສອງສາມວັນເພື່ອມາຫາປາ ແລະທາງອ້າຍເຂີຍໄດ້ປາຝາມາກໍລົງມືເຮັດລາບສູ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າກິນ.

ຮຸ່ງເຊົ້າວັນໃໝ່ຂຶ້ນມາກໍພາກັນລົງໄປຫາປາຊຶ່ງອ້າຍເຂີຍສອງແຝດນັ້ນເປັນໄກມນຄັ້ງນີ້, ຕ່າງກໍຫອບມອງຄັນເບັດແລະອາຫານ

ການກິນລົງໄປທ່ານ້ຳແລະຂຶ້ນເຮືອຈັກຂອງອ້າຍເຂີຍສອງແຝດນັ້ນແລ່ນອອກຈາກທີ່ຈອດແລະມຸ່ງໜ້າໄປຫາທີ່ຫາປາ. ພໍໄປເຖິງ

ຈຸດໜຶ່ງກໍຢຸດເຮືອແລະເອົາເບັດອອກມາຕຶກປາ ແລະໃຊ້ເວລານັ້ນປຶກສາຫາລືກັນວ່າຈະດຳເນີນແຜນແນວໃດແລະຈະໄປເສັ້ນ

ທາງໃດເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຖືກຈັບຕົວໄດ້, ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ອອກມາວາງແຜນກັນຢູ່ກາງນ້ຳຫຼືບ່ອນເປົ່າປ່ຽວບໍ່ມີຄົນ ຖ້າຈະປຶກສາກັນຢູ່ບ້ານ

ຢູ່ເຮືອນແມ່ນເກງວ່າຢ້ານຄົນມາຈອບຟັງ ເພາະຣະຍະນັ້ນບໍ່ມີໃຜເຊື່ອໃຜໄດ້ ຢ້ານໄທບ້ານມາຈອບຟັງເອົາຄວາມຜິດ. ນາຍເມກ

ອອກຄວາມເຫັນວ່າຖ້າ່ຈະເດີນທາງໄປທາງຣົດລົງໄປວຽງຈັນແມ່ນບໍ່ຜ່ານເປົ້າຍາມທະຫານຢູ່ທີ່ຫີນເຫີບໄດ້ ເພາະທີ່ນັ້ນມີການ

ກວດກາເຂັ້ມງວດຫລາຍ ນາຍເມກແລະຄອບຄົວເດີມເປັນອົພະຍົບມາແຕ່ຊຽງຂວາງແລະເບື້ອງຕົ້ນພໍ່ແມ່ຜູ່ກ່ຽວຕັ້ງຖິ່ນຖານ

ໃໝ່ຢູ່ບ້ານນາມອນເມືອງວັງວຽງກ່ອນຍ້າຍຄອບຄົບລົງໄປຢູ່ບ້ານໂພນຕ້ອງວຽງຈັນ ຕອນວັງວຽງແຕກປີ 69 (ທີ່ຈິງແລ້ວບໍ່

ແມ່ນວັງວຽງແຕກຫຼືແນວລາວເຂົ້າມາຍຶດດອກ ພຽງແຕ່ທີ່ໝັ້ນຫລາຍແຫ່ງໃນຊຽງຂວາງຖືກຕີແຕກ ກິ່ວກະຈຳ ສາລາພູຄູນ

ຈົນລົງມາເຖິງເມືອງກາສີແມ່ນແມ່ນຝ່າຍແນວລາວຍຶດໄດ້ໝົດໃນປີນັ້ນ. ປະຊາຊົນທີ່ເປັນອົພະຍົບມາແຕ່ຊຳເໜືອ ແລະຊຽງ

ຂວາງທີ່ມາຕັ້ງຖິ່ນຖານໃໝ່ຢູ່ວັງວຽງພາກັນແຕກຕື່ນແລະຢ້ານວັງວຽງຈະຕົກເປັນເປົ້າຕໍ່ໄປທີ່ແນວລາວຈະເຂົ້າມຕີ ແລະກໍພາ

ກັນເກງກົວຈຶ່ງພາກັນຫລັ່ງຫລຸທຸທັງລົງໄປວຽງຈັນ).   ຂ້າພະເຈົ້າຫລິ່ງເຫັນທາງດຽວທີ່ຈະເດີນທາງເຂົ້າວຽງຈັນໂດຍບໍ່ຜ່ານຫີນ

ເຫີບແມ່ນໄປທາງໜ້າເຂື່ອນ້ຳງຶ່ມ ແຕ່ຕ້ອງໄດ້ຜ່ານທ່າລາດຊຶ່ງເປັນຈຸດສຳຄັນຈຸດໜຶ່ງທີ່ມີການກວດຂັນຢ່າງເຂັ້ມງວດຈຸດໜຶ່ງ

ຄືກັນ ແລະຕອນນີ້ພວກເຂົາຄົງຍັງຄົ້ນຫາພວກຕົນເອງຢູ່ ແລະຄິດວ່າພວກເຂົາຈະບໍ່ຢຸດຈົນກ່ວາຈະພົບບໍ່ວ່າເປັນຫລືຕາຍຈຶ່ງ

ຈະເຊົາ. ຕ່າງກໍອອກຄວາມຄິດຄວາມເຫັນແຕ່ກໍຍັງບໍ່ທັນຕົກລົງກັນໄດ້ເທື່ອ ແລະມື້ນັ້ນປະກົດວ່າປາກໍກິນເບັດດີທີ່ສຸດພາກັນ

ໄດ້ປາເປັນກະບຸງທັງປາຕຶກເບັດແລະປາຖືກມອງ, ພໍຕົກແລງມາກໍກັບຄືນມາພັກຢູນ້ານຂອງເອື້ອຍສອງແຝດນັ້ນຕາມເດີມ.

                                     ໂທດເດີ້ວ່າຈະຂຽນໃຫ້ຈົບຕອນນີ້ ແຕ່ບໍ່ມີເວລາພຽງພໍ

                                                               ຍັງມີຕໍ່



__________________
Anonymous

Date:
Permalink   
 

ການປະສົບປະການ ການຜ່ານຜ່າຊີວິດຂອງແຕ່ລະຄົນມັນບໍ່ຄືກັນ

ແຕ່ການຜ່ານຜ່າອຸປສັກຂອງທ່ານກໍເຮັດຫລາຍໆຄົນສົນໃຈຢາກເຂົ້າມາອ່ານ

ທັງໄດ້ຄວາມຮູ້ແລະໄດ້ຫວນຄືນຄິດເຖິງອາດີດທີ່ຜ່ານມາ.

 

ຂໍຂອບໃຈ ທີ່ທ່ານໄດ້ສະລະເວລາແລະແບ່ງປັນ " ການປະສົບປະການໃນຊີວິດຂອງທ່ານ "

ໃຫ້ຄົນທັງໂລກໄດ້ຮູ້ນຳ. ...............

 



__________________
ຕອນທີ 9

Date:
Permalink   
 

ຄົນຮ້ອຍພໍ່ພັນແມ່ທີ່ໄປຢູ່ຮ່ວມກັນໃນສະຖານທີ່ໆເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມກົດດັນທາງຈິດໃຈຫາມິໄດ້ວ່າສະຖານທີ່ແຫ່ງນັ້ນໆຈະເກີດ

ສິ່ງໃດຂຶ້ນ? ແມ້ແຕ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຮ່ວມພໍ່ແມ່ດຽວກັນຍັງມີຈິດໃຈແຕກຕ່າງກັນແລະກໍເກີດຜິດຖຽງກັນເປັນບາງຄັ້ງ, ທີ່ນັ້ນ

(ໝາຍເຖິງດອນທ້າວ) ເປັນຈຸດຮວມຊາຍສະກັນທີ່ມາຈາກຕ່າງຖິ່ນຕ່າງຖານຕ່າງພໍ່ຕ່າງແມ່ແລະປະກອບດ້ວຍຄວາມຈຳກັດ

ພື້ນທີ່ແລະການໃຊ້ຊີວິດປະຈຳວັນຈຶ່ງເກີດໃຫ້ມີປະທະຕະລຸມບອນທຳຮ້າຍຮ່າງກາຍກັນຂຶ້ນເກືອບບໍ່ຂາດແຕ່ລະວັນ. ຕາມທີ່ຮຸ່ນ

ອ້າຍທີ່ເປັນຮຸ່ນທຳອິດກ່ອນໝູ່ໄປຕົກຢູ່ດອນນັ້ນເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ ພວກນັກໂທດດັດສ້າງລ້າງສມອງຊຶ່ງເປັນສາຍານາມໃນຕອນນັ້ນ

ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນນັກເລງຫົວໄມ້ອັນທະພານເປັນສ່ວນຫລາຍທີ່ຖືກຈົບກັກຂັງໄວ້ຕາມຄຸກຂອງຕົວເມືອງຕ່າງໆໃນແຂວງວຽງ

ຈັນຕັ້ງແຕ່ກ່ອນປົດປ່ອຍປະເທດ, ແລະມີຈຳນວນປະມານຫ້າຮ້ອຍກວ່າຄົນ. ພາຍຫຼັງຍຶດອຳນາດໃນວັນທີ 2 ທັນວາ ບໍ່ເທົ່າໃດ

ມື້ທາງກະຊວງພາຍໃນໄດ້ສົ່ງນັກໂທດເຫຼົ່ານັ້ນໄປຖິ້ມໄວ້ກາງດອນເທິງທະເລອ່າງເກັບນ້ຳເຂື່ອນໄຟຟ້ານ້ຳງຶ່ມໂດຍທາງການໄດ້ມອບ

ມີດພ້າຈຳນວນໜຶ່ງໃຫ້ພວກນັກໂທດນັ້ນເພື່ອຖາກຖາງພື້ນທີ່ແລະປຸກສ້າງຫໍໂຮງຫຼືທີ່ພັກພາອາສັຍຂອງພວກເຂົາ. ໃນເບື້ອງຕົ້ນ

ດອນນັ້ນຍັງບໍ່ທັນມີຊື່ ຕ່າງຄົນກໍເອີ້ນກັນວ່າດອນລີງ ທັງໆທີ່ດອນນັ້ນບໍ່ມີລີງແມ້ແຕ່ຕົວດຽວ, ດອນນີ້ມີເນື້ອກ້ວາງປານ 3.5 ກ

ລມ ມົນທົນ ໃຈກາງຂອງດອນເປັນພູພຽງແລະເຕັມໄປດ້ວຍຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ທີ່ມີຄຸນຄ່າຫລາຍແສນຕົ້ນ, ທາງການຈະບໍ່ອະນຸຍາດ

ໃຫ້ນັກໂທດຂຶ້ນໄປປຸກປະສາດຣາຊະວັງຂອງພວກເຂົາຢູ່ເທິງຈຸດນັ້ນເດັດຂາດ ມີແຕ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຢູ່ຕາມແຄມນ້ຳໃນຕອນໃຕ້ຂອງ

ເກາະເທົ່ານັ້ນ. ທີ່ຈິງແລ້ວພື້ນທີ່ຕອນທີ່ຕິດກັບແຄມນ້ຳກໍບໍ່ຄັບແຄບແລະກໍເປັນໜ້າດິນພຽງຄືກັນແລະກໍກ້ວາງປະມານ 300ມ

ຈາກແຄມນ້ຳໄປເຖິງຕີນພູໃຈກາງຂອງເກາະ. ພວກນັກໂທດທີ່ກ່າວມາຂ້າເທິງທີ່ເປັນຮຸ່ນທຳອິດນັ້ນ ຕາມແຜນການຂອງ ກຊ

ພາຍໃນແມ່ນນຳມາປະກົບໄວ້ຊົ່ວຄາວເພື່ອຕຽມສົ່ງອອກໄປສູນສັມະນາ (ສູນທໍຣະມານຈະຖືກກ່ອນ) ຕາມພາກພື້ນຕ່າງໆຫລັງ

ພວກເຂົາສ້າງສຳເຣັດ. ພວກຮຸ່ນອ້າຍຍັງເລົ່າສູ່ຟັງອີກວ່າ ພວກນັກໂທດທີ່ມາຖາກຖາງດອນຮຸ່ນທຳອິດນັ້ນເປີດຈາຣະຈົນກັບທະ

ຫານຍາມຫລາຍເທື່ອ ແຕ່ບໍ່ສຳເຣັດເພາະພວກເຂົາເອົາກຳປັ້ນແລະມີດພ້າພຽງບໍ່ເທົ່າໃດດວງສູ້ກັບປືນ ມີນັກໂທດແລະທະຫານ

ຕ່າງຝ່າຍກໍໄດ້ຮັບບາດເຈັບແລະຕາຍໄປ.   ເມື່ອທາງອຳນາດການປົກຄອງເຫັນເຫດການນອງເລືອດກັນເກີດຂື້ນສືບເນື່ອງກັນ

ຈຶ່ງໄດ້ເຣີ່ມຕົ້ນຂົນເອົາພວກທີ່ຫົວແຂງແລະມີຄະດີຮ້າຍແຮງອອກໄປຈາກດອນນັ້ນໄປເທື່ອລະເລັກເທື່ອລະໜ້ອຍຈົນໃນທີ່ສຸດກໍ

ເອົາຄົນມາເຜີ້ມເຕີມໃນດອນທີພວກເຂົາເອີ້ນຄົນເຫຼົ່ານັ້ນວ່າ ພວກພັຍສັງຄົມ ນັ້ນເອງ.

ການວາງແຜນການເດີນທາງລົງໄປວຽງຈັນຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ທັນຕົກລັງເປັນເອກະສັນກັນໄດ້ເທື່ອເພາະຂາດປັດໃຈຢູ່

ຫລາຍຢ່າງສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນເງິນເພື່ອການເດີນທາງ. ແຕ່ລະມື້ແມ່ນພາກັນອອກໄປຫາປານຳກັນກັບອ້າຍຮຸ່ງ (ຊື່ອ້າຍເຂີຍຂອງ

ນາຍອິນກັນນາຍພົມ) ໃຫ້ຖືກກັບສາຍຕາຊາວບ້ານທີ່ວ່າພວກຕົນເອງພາກັນມາຫາປາ ແຕ່ກໍໂຊກດີທີ່ຄົນໃນບ້ານນັ້ນຕ່າງກໍ

ພາກັນຫຍຸ້ງກັບການຫາຢູ່ຫາກິນຂອງໃຜລາວ ບໍ່ສົນບໍ່ກ່ຽວກັບແຂກຄົນພາຍນອກທີ່ມາພັກພາອາສັຍ. ນາຍພູວັນໄດ້ມີຄຳເຫັນ

ອອກມາສເນີຄືໃຫ້ ນາຍພົມເດີນທາງເຂົ້າວຽງຈັນໃນນາມນາຍອິນຜູ່ເປັນອ້າຍຝາແຝດ ແລະໃຊ້ໃບອະນຸຍາດເດີນທາງເປັນຊື່ຂອງ

ນາຍອິນທັງໝົດ ເພື່ອໄປພົບກັບພໍ່ແມ່ຂອງຜູ່ກ່ຽວ. ທາງພໍ່ແມ່ຂອງນາຍພົມກໍຈັດການໃຫ້ທຸກຢ່າງໄດ້ຢ່າງສບາຍເພາະນ້ອງຊາຍ

ພໍ່ຂອງນາຍພົມຫຼືອາວຂອງຜູ່ກ່ຽວເປັນຕາແສງມ່ວງສຸມໃນຍຸກນັ້ນ ແລະແລ້ວນາຍພົມໃນຂາມຂອງນາຍອິນກໍອອກເດີນທາງລົງ

ໄປວຽງຈັນຕາມແຜນທີ່ຕົກລົງກັນ, ສ່ວນຂ້າພະເຈົ້າ ນາຍເມກ ແລະ ພູວັນ ກໍອອກຫາປາກັບອ້າຍຮຸ່ງແລະນາຍພົມຢູ່ໃນຄາບຂອງ

ນ້ອງຊາຍແຝດຂື່ອິນທຸກໆວັນເພື່ອລໍຖ້າການກັບມາຂອງນາຍພົມ.

ບໍ່ນານເກີນລໍນາຍພົມໃນນາມບັດຂອງນາຍອິນກໍກັບມາແຕ່ວຽງຈັນ ເຖິງຈະໃຊ້ເວລາລໍຄອຍພຽງອາທິດເຄິ່ງເທົ່ານັ້ນແຕ່ກໍນານ

ເໝື່ອເປັນເດືອນເປັນປີ. ບໍ່ມີຄອບຄົວຄົນໃດໃນຄນະຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ວຽງຈັນທີ່ຮູ້ຊ່າວວ່າພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂຕນອອກຈາກ

ດອນທ້າວແລ້ວ ແລະກໍບໍ່ມີອຳນາດການປົກຄອງໄປແຈ້ງຂ່າວໃຫ້ທາງຄອບຄົວຮູ້ຈັກນຳເລີຍ ອັນນີ້ເປັນສັນດານແລະຄວາມຫຼ້າຫຼັງ

ຂອງອຳນາດການປົກຄອງໃນຍຸກນັ້ນ. ພໍ່ຂອງນາຍພູວັນກໍໄດ້ໄປພົບກັບພໍ່ຂ້າພະເຈົ້າແລະເພິ່ນກໍຝາດເງິນຈຳນວນໜຶ່ງມາໃຫ້ ສ່ວນ

ຄອບຄົວນາຍເມກບໍ່ມີໃຜຮູ້ ນາຍພົມໃນນາມນາຍອິນກໍໄປຂອກຖາມຢູ່ບ້ານໂພນຕ້ອງແຕ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້ ແລະພໍ່ແມ່ຂອງພູວັນກໍສົ່ງປັດ

ໃຈມາໃຫ້ລູຊາຍເພິ່ນເໝືອນກັນ ແລະກໍຝາກມາເພື່ອໝູ່ຄູ່ຂອງລູກຊາຍເພິ່ນອີກ. ຫລັງຈາກການກັບມາຂອງນາຍພົມ ທາງພໍ່ແມ່

ຂອງຜູ່ກ່ຽວບໍ່ຢາກໃຫ້ລູກຊາຍເພິ່ນໜີອອກຈາກມ່ວງສຸມ ເພາະທາງບ້ານຫຼືອຳນາດການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນຕ່າງກໍຮູ້ວ່ານາຍອິນນາຍ

ພົມເປັນຄົນພື້ນຖານໃນເຂດນີ້ ແລະກໍບໍ່ມີໃຜຮູ້ວ່ານາຍພົມຖືກຈັບຫຼືໂຕນຈາກດອນດັດສ້າງແລ້ວກັບມາທີ່ນີ້ ຊາວບ້ານຮູ້ແຕ່ນາຍ

ພົມໄປຮຽນຢູ່ວຽງເທົ່ານັ້ນ. ເຣື່ອງນີ້ເປັນເຣື່ອງທີ່ໜັກໃຈແກ່ພໍ່ແມ່ຂອງນາຍພົມທີ່ແກ້ບໍ່ຕົກ ເພາະນາຍພົມບໍ່ຢາກຈະຢູ່ບ້ານເພາະ

ເກງວ່າບໍ່ວັນໜຶ່ງກໍວັນໜຶ່ງທາງອຳນາດການປົກຄອງກໍຈະຮູ້ ແລ້ວຈະໄດ້ຮັບໂທດໜັກກ່ອນເກົ່າ ຊ້ຳບໍ່ໜຳຄັ້ງນີ້ມີພໍ່ແມ່ພີ່ນ້ອງໄດ້

ເຂົ້າມາກ່ຽວຂ້ອງນຳອີກ ຈຶ່ງຕັດສິນໃຈໜີໜ້າຕໍ່ໄປກັບໝູ່ເພື່ອນທີ່ສ່ຽງຕາຍຮ່ວມກັນມາແລ້ວ. ພໍ່ຂອງນາຍພົມຈຶ່ງຫາລູກເຂີຍຫຼື

ຂອງເພິ່ນຫຼືອ້າຍຮຸ່ງໃຫ້ໄປພົບສ່ຽວເພິ່ນຢູ່ບ້ານນ້ຳປາດທາງທ່າລາດພຸ້ນເພື່ອຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອໃຫ້ນຳພາພວກຂ້າພະເຈົ້າຜ່ານປ້ອມ

ຍາມທ່າລາດນັ້ນໄປໄດ້ດ້ວຍຄວາມປອດພັຍ, ອ້າຍຮຸ່ງກໍບໍ່ຄັດຂ້ອງເມື່ອພໍ່ເຖົ້າບັ່ງການ.

                                                                   ຍັງມີຕໍ່



__________________
Anonymous

Date:
Permalink   
 

Anonymous wrote:

ການປະສົບປະການ ການຜ່ານຜ່າຊີວິດຂອງແຕ່ລະຄົນມັນບໍ່ຄືກັນ

ແຕ່ການຜ່ານຜ່າອຸປສັກຂອງທ່ານກໍເຮັດຫລາຍໆຄົນສົນໃຈຢາກເຂົ້າມາອ່ານ

ທັງໄດ້ຄວາມຮູ້ແລະໄດ້ຫວນຄືນຄິດເຖິງອາດີດທີ່ຜ່ານມາ.

 

ຂໍຂອບໃຈ ທີ່ທ່ານໄດ້ສະລະເວລາແລະແບ່ງປັນ " ການປະສົບປະການໃນຊີວິດຂອງທ່ານ "

ໃຫ້ຄົນທັງໂລກໄດ້ຮູ້ນຳ. ...............

 


 ຂໍຂອບໃຈທີ່ທ່ານທຸກໆຄົນທີ່ມີຄວາມສົນໃຈເຂົ້າມາອ່ານສາຣະຄະດີປະສົບການຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. 

ແມ່ນແລ້ວທູກຄົນຕ້ອງມີປະສົບການແຕກຕ່າງກັນ ບາງກໍຜ່ານໄປດ້ວຍດີແລະບາງກໍຜ່ານໄປ

ດ້ວຍເລືອດແລະນ້ຳຕາ ແລະ ຍິ່ງໄປກ່ວານັ້ນແມ່ນເສັຍຊີວິດໄປ ໃນເວລາຣະຍະທີ່ໃຊ້ຊີວິດຢູ່ໃນ

ດອນດັດສ້າງແຫ່ງນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຂຽນເຖິງຄວາມໂຫດຮ້າຍຂອງເຈົ້າໜ້າຮັກສາຄວາມສງົບ

ຢູ່ໃນດອນສອງແຫ່ງນັ້ນທີ່ປະຕິບັດກັບຍິງແລະຊາຍທີ່ເປັນນັກໂທດພັຍສັງຄົມທີ່ພວກມັນເອີ້ນວ່າ:

ລີງ ກັບ ຄ່າງ ນັ້ນ ເພາະບໍ່ຢາກຄົ້ນຄວາມຊົງຈຳອັນໃຫ້ອະພັຍແລະລືມບໍ່ໄດ້ທີ່ພວກມັນໄດ້ກະທຳຕໍ່

ຜູ່ທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມຍຸຕິທັມແລະຂາດມະນຸສທັມຂອງຄວາມເປັນມະນຸດ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຍົກເຣື່ອງ

ຕໍ່ໄປນີ້ໃຫ້ຄົນຍຸກນີ້ຮັບຮູ້ທີ່ພວກມັນໄດ້ກະທຳຕໍ່ພວກຜູ່ຍິງທີ່ເປັນເພດດຽວກັບແມ່ຂອງພວກມັນ

ວ່າພວກຍິງສາວຢູ່ດອນຄ່າງຫຼື ດອນນາງວ່າມີແນວໃດແດ່?

1. ເກນເອົາສາວໜ້າຕາດີແລະອາຍຸອ່ອນອາທິດບໍ່ຕ່ຳກ່ວາສິບຄົນ ລົງເຮືອໄປບຳລຸງຄວາມສຸຂທາງເພດກັບເຈົ້ານາຍຢູ່ນອກດອນ.

2. ມີການຄໍຣັບຊັນສວຍໃຊ້ແລກປ່ຽນເສບກາມກັບຍິສາວໃນດອນນັ້ນ ເພື່ອອິສຣະພາບ.

3. ມີພະນັກງານຊາຍແຕ່ລະເດືອນເຂົ້າໄປກວດກາດອນນາງແລະຄ້າງຄືນທີ່ນັ້ນ ໂດຍບີບບັງຄັບໃຫ້ນັກໂທດຍິງໄປຮ່ວມຫຼັບນອນນຳ.

                                                   ແລະ

4. ອອກປະກາດລັບໆເຖິງນັກໂທດຍິງແມ່ນໃຜຜູ່ໃດຢາກອອກໄປຊົມດົມສູບອາກາດນອກດອນແມ່ນໃຫ້ໄປສມັກກັບຫົວໜ້າຄວບຄຸມ

    ດອນ.

ເຫດການທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວມາຂ້າງເທິງນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກມາຈາກຍິງສາວຄົນໜຶ່ງທີ່ປະສົບການຜ່ານມາຕອນນາງຕົກໄປເປັນ

ນັກໂທດຢູ່ດອນແຫ່ງນັ້ນເລົ່າສູ່ຟັງ ແລະນາງໃຊ້ຊີວິດຢູ່ທີ່ນັ້ນນານເຖິງ 4 ປີ ຈຶ່ງໄດ້ກັບບ້ານ ແລະ ປັຈຸບັນນີ້ຜູ້ກ່ຽວຢູ່ການາດາ

ຕັ້ງແຕປີ 82 ເປັນຕົ້ນມາ ແລະເປັນແມ່ຕູ້ຄົນແລ້ວ.

                                                        ຂໍຂອບໃຈທຸກໆທ່ານທີ່ເຂົ້າມາອ່ານ.



__________________
ຕອນທີ 10

Date:
Permalink   
 

ປະເທດລາວໃນຍຸກ 75 ຫາ 85 ນັ້ນ ປະຊາຊົນບໍ່ມີບັດປະຊາຊົນຫລືບັດປະຈຳຕົວ ແຕ່ການເດີນທາງໄປມາຕ້ອງມີໜັງສືເດີນທາງ

ທີ່ທາງອຳນາດການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນໃຜລາວເປັນຜູ່ອອກໃຫ້ ແລະໜັງສືເດີນທາງນັ້ນຈະມີແຕ່ຊື່ແລະນາມສະກຸນຂອງຜູ່ເດີນທາງ

ແລະບ່ອນຢູ່ ບ້ານ ຕາແສງ ເມືອງແລະແຂວງເທົ່ານັ້ນ, ພ້ອມດ້ວຍເຫດຜົນແລະຈຸດປະສົງຂອງການເດີນທາງ ແລະ ວັນເດືອນປີ

ອອກເດີນທາງ ແລະ ກັບຄືນສູ່ພູມລຳເນົາ.   ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງສເນີໃຫ້ນາຍອິນຊ່ວຍໄປຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອນຳອາວຂອງຜູ່ກ່ຽວທີ່ເປັນ

ຕາແສງ ອອກໜັງສືເດີນທາງໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າແລະໃສ່ຊື່ປອມໝົດທັງສາມຄົນ  ສ່ວນນາຍພົມນັ້ນໃຊ້ໜັງສືເດີນທາງໃນນາມ

ນາຍອິນຜ່ານມາໄດ້ຄັ້ງໜຶ່ງຜ່ານມາແລ້ວ ແລະ  ນາຍພົມຍັງເລົ່າສູ່ຟັງວ່າພວກທະຫານແລະກອງຫຼອນທີ່ປ້ອມຍາມຫີນເຫີບນັ້ນ

ເໝືອນກັບວ່າພາກັນອ່ານໜັງສືບໍ່ອອກ ເມື່ອຣົດໄປເຖິງໄມ້ກາດຂວາງຖນົນ ພໍແຕ່ຣົດຈອດກໍຈະມີທະຫານຍ່າງມາສ່ອງເບິ່ງຄົນ

ໃນຣົດສອງແຖວນັ້ນແລະບອກວ່າ ຖ້າໃຜມີໜັງສືເດີນທາງໃຫ້ເອົາອອກມາແລະຍົກຂຶ້ນໃຫ້ເບິ່ງ ຄົນໂດຍສານຕ່າງກໍຈົກອອກມາ

ແລ້ວຈັບເຍິງຂຶ້ນໄວ້ໃຫ້ທະຫານຄົນນັ້ນມາກວດເຊິ່ງ. ທະຫານຄົນນັ້ນມີແຕ່ຍ່າງອ້ອມຣົດແລະແນມເບິ່ງແຕ່ມືຂອງຜູ່ໂດຍສານວ່າ

ມີໜັງສືເດີນທາງບໍ່? ມີແມ່ເຖົ້າໜຶ່ງທີ່ເລົາຈົນໜັງສືເດີນທາງອອກມາບໍ່ທັນໝູ່ ທະຫານຄົນນັ້ນກໍຮ້ອງໄປຖາມແມ່ເຖົ້າງຜູ່ນັ້ນວ່າ

ມີໜັງສືເດີນທາງບໍ່? ເມື່ອແມ່ເຖົ້າຄົນນັ້ນຕອບໄປວ່າກຳລັງຈະດຶງອອກມາ ມ້ຽນໄວ້ດີໂພດເພາະຢ້າມັນເສັຍ ພໍແຕແມ່ເຖົ້າເວົ້າສຸດ

ທະຫານຄົນນັ້ນກໍບອກບໍ່ໃຫ້ເອົາອອກມາດອກຖ້າມ້ຽນໄວ້ດີແລ້ວ ຈັກໜ່ອຍສິເຮັດເຫັ່ຍເສັຍໄປຊື່ໆ. ນາຍພົມຍັງເລົ່າອີກວ່າ ທີ່ຈິງ

ແລ້ວທະຫານຄົນນັ້ນບໍ່ໄດ້ອ່ານເບິ່ງໜັງສືເດີນທາງຂອງໃຜເລີຍ ເມື່ອເຫັນທຸກຄົນເຍິງຂຶ້ນໃຫ້ເບິ່ງກໍຜ່ານໄປ  ຫຼືວ່າມື້ນັ້ນເປັນມື້ພິ

ເສດທີ່ພວກເຂົາບໍ່ເຄັ່ງຄັດ. ນາຍອິນເຂົ້າໄປບ້ານມ່ວງສຸມແລະໄປອ້ອນວອນຕາແສງອອກໜັງສືໃຫ້ ແລະທຸກຢ່າງກໍສຳເຣັດຕາມ

ເປົ້າໝາຍ ສິ່ງດຽວທີ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງຈື່ຊື່ປອມຂອງຕົນເອງໃຫ້ຂຶ້ນໃຈໄວ້.

ສ່ວນອ້າຍຮຸ່ງກໍອອກເດີນທາງໄປຫາສ່ຽວຂອງພໍ່ເຖົ້າຕາມພໍ່ຂອງນາຍພົມສັ່ງການໃຫ້ໄປຫາທີ່ບ້ານນ້ຳປາດ ທ່າລາດ, ພໍ່ສ່ຽວຂອງ

ນາຍພົມແລ່ນຣົດໂດຍສານສາຍ ວຽງຈັນ-ທ່າລາດ (ບໍ່ຮູ້ຮອດຊື່ສຽງຂອງເພິ່ນເລີຍ). ທາງພໍ່ສ່ຽວນາຍພົມກໍຮັບປາກພໍ່ນາຍພົມ

ວ່າຈະຊ່ອຍສຸດຂີດເທົ່າທີ່ຈະຊ່ອຍໄດ້. ເມື່ອທຸກຢ່າງໄດ້ຕົກລົງເປັນເອກະສັນກັນແລ້ວ ວັນອອກເດີນທາງກັບວຽງຈັນຂອງຄົນແຫກ

ສູນດັດສ້າງດອນລີງກໍພາກັນອອກໄປພະເຊີນກັບຊະຕາກັມຂອງຕົນເອງອີກຄັ້ງ. ອ້າຍຮຸ່ງເປັນຜູ່ນຳສົ່ງຈາກບ້ານວົງມົນໄປຫາບ້ານ

ນ້ຳປາດໂດຍທາງເຮືອຈັກຫາປາໍອງເພິ່ນ. ບ້ານ້ຳປາດຕັ້ງຢູ່ທິດເໜືອຂອງທ່າລາດປະມານສິຫລັກກິໂລແມັດແລະໄກຈາກອ່າງເກັບ

ນ້ຳເຂື່ອນນ້ຳງຶ່ມສອງສາມຫຼັກ ເພາະພາກັນຍ່າງເກືອບຮອດເຄິ່ງຊົ່ວໂມງ,    ບ້ານນີເປັນບ້ານໃໝ່ທີ່ມີອາຍຸບໍ່ຮອດສິບປີແລະເປັນ

ບ້ານຂອງອະດີດອົພະຍົບໄທແດງແລະໄທໂສ້ຍມາແຕ່ຊຽງຂວາງຊຶ່ງເມື່ອກ່ອນໜ້ານັ້ນພວກຂະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານໃໝ່ຢູ່ວັງວຽງ ແຕ່

ພໍເຖິງເສິກໜັກໃນປີ 68-69 ກໍພາັກແຕກໜີອອກຈາກວັງວຽງມາຕັ້ງບ້ານຢູ່ທີ່ນີ້.

ຂຶ້ນຣົດສອງແຖວເດີນເຂົ້າວຽງຈັນໃນວັນດຽວກັນນັ້ນ ຖືປທະຫານແລະກອງຫຼອນກວດທີ່ບ້ານອີໄລບ່ອນດຽວແຕ່ກໍຜ່ານພົ້ນໄປດ້ວຍ

ດີ, ພໍໄປເຖິງຄິວຣົດຕລາດສີໄຄ ເມື່ອຄົນໂດຍສານທັມະດາພາກັນລົງຣົດໝົດແລ້ວ ພໍ່ສ່ຽວຂອງນາຍພົມກໍໄປສົ່ງທີ່ເຮືອນຂອງປ້ານາຍ

ພູວັນທີ່ບ້ານເກົ້າລຽວຕາມແຜນ. ພໍເຖິງ 2 ໂມງເຊົ້ານັກແຫກດອນທ້າວທັງສີ່ຄົນກໍລົງລອຍແມ່ຂອງເຂົ້າສູ່ປະເທດໄທດ້ວຍຄວາມປອດ

ພັຍ ແລະແລ້ວໃນທີ່ສຸດ ຂ້າພະເຈົ້າກໍມາຕົກທີ່ສະຫະຣັຖນີ້, ນາຍພູວັນຕົກສວິສແລນ, ນາຍເມກຕົກການາດາ ແລະ ນາຍພົມບໍ່ຍອມ

ໜີອອກຈາທະວີບອາຊີ ຜູ່ກ່ຽວຕົກໂຕກຽວ ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ ແລະນາຍພົມກັບເມືອວຽງຈັນໄປເປີດຮ້ານອາຫານຍີ່ປຸ່ນຢູ່ທີ່ນັ້ນ ເຄີຍໄປອຸດ

ໜູນຜູ່ກ່ຽວທຸກເທື່ອທີ່ເມືອຢາມບ້ານ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສີ່ຄົນໄປມາຫາກັນແລະຕິຕໍ່ຫາັກນຢູ່ບໍ່ຂາດ, ນາຍເມດຢູ່ການາດາກໍມີທຸຣະ

ກິດຄອບຄົວສ່ວນຕົວ, ນາຍພູວັນເປັນໜູນ້ອຍຕົກອ່າງເຂົ້າສານໄປໄດ້ເມັຍລູສາວດຽວຂອງເຈົ້າຂອງຟາມໝາກອາງຸ່ນ, ສ່ວນຂ້າພະເຈົ້າ

ກໍມີຟາມນ້ອຍໆປະມານ 750 ເອກເກີ ຢູ່ທີ່ພາກຕາເວັນຕົກຂອງ ມີຊີແກັນ ສະຫະຣັຖ ແລະປັຈຸບັນນີ້ກິນບຳນານແລ້ວ ມອບທຸຣະກິດ

ໃຫ້ລູກຊາຍສືບຕໍ່......................................................

                                                                    ຈົບບໍຣິບູນ

 



__________________
Anonymous

Date:
Permalink   
 

ຂ້າພະເຈົ້າຢາກຮູ້ວ່າມາຈາກແຂວງກວາງຕຸ້ງ, ຫມູ່ເພື່ອນຈີນລາວ, ຜູ້ທີ່ມີຄວາມສົນໃຈສົ່ງ EM: 457416747@qq.com ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ah



__________________
Anonymous

Date:
Permalink   
 

ຂ້າພະເຈົ້າກໍຄົນນຶ່ງທີ່ເປັນອະດີດນັກໂທດທີ່ຖືກໄປດັດສ້າງຢູ່ດອນທ້າວຕັ້ງແຕ່ປີ 1977 ຈົນເຖິງປີ

1981 ຈຶ່ງຖືກປົດປ່ອຍໃຫ້ກັບຄືນສູ່ຄອບຄົວ. ເຫດການທີ່ຖືກຈັບໄປດັດສ້າງຢູ່ດອນມະຫາພັຍນັ້ນມີຢູ່ວ່າ

ມື້ໄປອອກແຮງງານບຸກເບີກປ່າຜັກຕົບຢູ່ບຶງທາດຫລວງເພື່ອໃຫ້ເປັນຄອງນ້ຳຈາກຮ່ອງໄຫລລົງໄປເຖິງ

ພຸ້ນລະບ້ານສາລະຄຳໂຮງເບັຍພຸ້ນ ຕາມແຜນການຂອງເຂົາ. ຊາວໜຸ່ມໝົດເມືອງໄຊເສຖາແມ່ນຕະລຸມ

ບອນກັນໃນວັນທ້າຍສັປະດາມັນນັ້ນ (ຂໍໃຊ້ພາສາແນວລາວແດ່), ເບິ່ງເອົາກັນຕັ້ງແຕ່ 6 ໂມງເຊົ້າ ແລະຍາມ

ນັ້ນກໍເປັນເດືອນຈຽງເດືອນຫຍີ່ອາກາດມັນກໍໜາວຈົນສັ່ນ ແຕ່ພາກັນລົງໄປແສ່ນ້ຳຖອກດຶງຕົ້ນຜັກຕົບໃຫ້

ໄດ້ໜ້າກ້ວາງ 10ມ. ໃຜໆກໍພາກັນໜາວສັ່ນຕາງກະໄຕຊັກກະແຍຈົນດັງຕັບໆໝົດທຸກຄົນບໍ່ວ່າຍິງສາວ

ຫລືຊາຍໜຸ່ມ. ຕອນພັກຜ່ອນພາຍຫລັງລົງແສ່ນ້ຳຢູ່ແຕ່ 6ໂມງເຊົ້າຈົນເຖິງ 9ໂມງເຊົ້າ ກໍມີຊາຍໜຸ່ມຈຳນວນ

ນຶ່ງໄປເອົາເຟືອງຢູ່ທົ່ງນາແປະກັບໂຮງງານສັງກະສີມາຈູດເປັນກອງໄປເພື່ອພາກັນບັນເທົາຄວາມໜາວ. ໃນ

ເວລາພາກັນຝີງໄຟເອໄາຄວາມອົບອຸ່ນກັນຢູ່ນັ້ນ ທັງຍິງໜຸ່ມແລະຊາຍໝຸ່ມກໍພາກັນເວົ້າລົມກັນຕ່າງໆນາໆ ຂ້າ

ພະເຈົ້າບໍ່ຈັກວ່າມີຜີຫລືສິ່ງໃດມາດັນປາກອອກມາວ່າ ( ໂອຍ! ພວກເຮົານີ້ກໍປານພວກຄົນລາວທີ່ສຍາມເກນ

ໄປເປັນຂ້າທາດຂຸດຄອງແສນແສ້ໃນເມື່ອກ່ອນປາງເຈົ້າອານຸວົງເສັຍຊັຍໃຫ້ພວດເຂົາ ) ມີຫລາຍຄົນທີ່ຢືນອ້ອມລ້ອມ

ກອງໄຟນັ້ນຕ່າງກໍມີຄວາມສົນໃຈຢາກຮູ້ປວັດນັ້ນຈຶ່ງພາກັນຖາມ ຂ້າພະເຈົ້າກໍຂຶ້ນເອີກຢ່າງໃຫຍ່ ເລີຍເລົ່າໃຫ້

ທຸກຄົນຟັງ ເພາະສ່ວນຫລາຍຊາວໜຸ່ມຍິງຊາຍທີ່ຝີງໄຟນຳກັນຢູ່ນັ້ນແມ່ນຖຮງຮຽນໄຟໄໝ້ໝົດ. ມີຕອນນຶ່ງ

ຜີເຈາະປາກຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ປຽບທຽບຝ່າຍອ້າຍນ້ອງກໍຄືພວກສຍາມ ແລະ ອະດີດປະຊາຊົນທີ່ຢູ່ຝ່າຍວຽງຈັນກໍຄືພວກ

ຊາວໜຸ່ມທີ່ໄປອອກແຮງງານນີ້ກໍເປັນ ຄົນລາວວຽງຈັນທີ່ຖືກສຍາມເກນໄປເປັນຂ້າທາດນັ້ນ. ພໍແຕ່ເວົ້າຈົບ

ທັງຍິງທັງຊາຍກໍພາກັນຕົບມືໃຫ້, ດ້ວຍຄວາມຄະນອງຂອງວັຍຣຸ່ນຈຶ່ງເວົ້າເຫຼິກເຂົ້າເຫຼິກເຂົ້າ.

ຫຼັງຈາກວັນອອກອຮງງານວັນນັ້ນຜ່ານມາໄດ້ໜຶ່ງອາທິດ ກໍມີກອງຫຼອນມາເຄາະປະຕູເຊີນຂຶ້ນພຣະຣາຊຣົຖໄປ

ທີ່ສຳນັກງານຕາແສງທາດຫຼວງ (ພວກກອງຫຼອນກໍແມ່ນໝູ່ຄູ່ຮູ້ຈັກກັບຕົນເອງໝົດທຸກຄົນ) ພວກເຂົາບອກວ່າ

ທາງຕາແສງຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອໃຫ້ເປັນນາຍຄຣູສອນປະຊາສຶກສາ ເພິ່ນຈຶ່ງໃຫ້ມາຮັບເອົາໄປໂອ້ລົມກັບເພິ່ນ.

ທີ່ຈິງແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ແລ້ວວ່າພວກເຂົາຕົວະ ເພາະເຮືອນຕາແສງກັບເຮືອນພໍ່ແມ່ຂ້ອຍໄກກັນພຽງເຮືອນສອງ

ຫຼັງຂັ້ນ, ຖ້າເພິ່ນຢາກໄດ້ໄປຊ່ອຍສອນປະຊາສຶກສາ ເພິ່ນກໍແວະມາເວົາມາລົມນຳກໍໄດ້ ເພາະເພິ່ນເຄີຍແຫວ່ຢາມຖາມ

ຂ່າວກັນຢູ່ສເມີ. ຈະຝືນຄຳສັ່ງກໍບໍ່ໄດ້ເພາະທຸກຄົນປືນ m16 ພາຍພາດບ່າຢູ່, ຂຶ້ນຣົຖໄປນຳພວກເຂົາແຕ່ບໍ່ໄປທາງ

ໂຮງການຕາແສງ ເພິ່ນເລັ່ງເຂົ້າໃນເມືອງຈີ່ດີ່ຈີ່ດີ່ໂລດ ແລ້ວທີ່ສຸດກໍໄປນອນພັກຜ່ອນກິນເຂົ້າແດງແກງວິນຍານໝູຢູ່

ທາດດຳສາມມື້ ຈຶ່ງຖືກສົ່ງຕົວໄປດອນມະຫາພັຍໜ້າເຂື່ອນນ້ຳງຶ່ມໃນຂໍ້ຫາຂົນຂວາຍປຸກຣະດົມມວນຊົນບໍ່ໃຫ້ມີຄວາມ

ອຸ່ນອຽນແລະເຊື່ອໝັ້ນແນວທາງຂອງພັກຣັຖ.

ນັບແຕ່ມື້ໄປຕົກຢູ່ດອນຈົນຮອດມື້ຖືກປົດປ່ອຍອອກມານັ້ນ ແມ່ນປານກັບວ່າໃຊ້ຊີວິດຂອງຕົນເອງຢູ່ບົນສາຍຝ້າຍ

ຢູ່ເທີງຫອກຫລາວ ຖ້າເສັ້ນຝ້າຍຂາດຍາມໃດແມ່ນຖືກຫອກແລະຫລາວສຽບຕາຍທັນທີໂລດ ສົມເຂົາເອີ້ນວ່າດອນດັດສ້າງ.

ມາເຖິງປິ 79 ຂຶ້ນມາກົດຣະບຽບວິນັຍຈຶ່ງຄ່ອຍຍານລົງ ພວກນັກໂທດກໍປຸ້ມລຸມຮັກແພງກັນຂຶ້ນກວ່າເດີມ.  ພວກຣຸ່ນ

ອ້າຍຜູ້ທີ່ຢູ່ແຕ່ຕອນດອນຍັງເປັນຕຶບດົງໜານັ້ນມາກໍເລົ່າສູ່ຟັງວ່າມີນັກໂທດແຫກດອນ ໄປຫວິດມົ້ມກໍມີ ຖືກຈັບຄືນ

ມາກໍຫຼາຍຖືກຕາຍໄປກໍເຢິ ຈົນຮອດປິ 78 ພີ້ຈຶ່ງບໍ່ມີຄົນແຫກດອນ. ຂໍຊົມເຊີຍເດີ້ທ່ານຜູ່ຂຽນເລົ່າປະສົບການຂອງທ່ານ

ໃຫ້ອ່ານ ແລະທຸກຢ່າງທີ່ທ່ານຂຽນອອກມານັ້ນກໍຄຸ້ນໆຫູທີ່ຣຸ່ນພີ່ເພິ່ນເລົາສູ່ຟັງ.

 



__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.



Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard