ລາວໂຮມລາວ ເພື່ອປະຊາທິປະໄຕ

โคตรแม่มริงบักจูมมาลี บักทองสีง และ บักคำตาย860ล้านดอน

เชีนโคตรมริงมาอ่านข่าวนี้ด้วย

ถ้าไม่มี คมน เข้ามา ใน อดีต ราขอาณาจักรลาว ปี 2518

พี่น้องลาวกูกะไม่ถุก พวกหมาสยาม มันทำอย้่างนี้ละ


หมาสีเแม่มริง ลาว ใน สปปล ถูก แกวหัว ขอด ข่มขื่น
ลาว ที่ ปบ คมน ลาวแดงมริงถูก พวกเหี้ยสยาม ทำอย่างเดียว แบบแกวแดกหมา

นำเอาพวกผู้นำ แนวลาวทุกคน มาป่าดคอ ที่เดี่นธาตหลวง ด้วย

บัก บอด อีอ้วน อี่เสิอ11โตแดกไม่หมด นี่ เหรอ ทหารมึง ? ความจริง 10 เมษา ใคร? อุ้มประชาชน Part2.flv http://www.youtube.com/watch?v=Gpf4PauDgLs&NR=1

จูมมาลี คำตาย860ล้านดอน บุนยัง อี่ ทองหวีน กะว่าทำให้ประชาชนสับสนมากๆและจะกลายเป็น เจ้าพ่อนักบุน เพื่อทำให้ความชั่วของมันหายไปหรือทำให้คนไม่คิดถึง แต่ผลที่ได้รับกลับตรงกันข้าม ยิ่งให้ลิ่วล้อรักหอมทอดทูน ยิ่งทำให้ต่ำทราม เพราะมันเลยจุดวิกฤตที่จะกลับไปบอกว่า พวกหมานี้ เป็นคนดี มันเหลือแต่ ความเป็นคนชั่วและจะชั่วอีกเท่าไร หรือชั่วอย่างไรเท่านั้น อย่าหาอะไรมาหลอกชาวบ้านว่าเป็นคนเก่งและ ดี อีกเลย คนรู้หมดแล้ว ว่าพวกมริงโกงชาติอ่อนเพียในการครองเมือง

ไอ้จูมมาลี ทองสีง คำตาย บุนยัง ไชสมพร สันยาลัก สันตีภาพ พมวีหี และ พวกคนพรรคห้นาหมาทุกๆคน...ไอ้หมาบ้า
พ ว ก นี้ มันสามารถทำสิ่งดีๆให้เหี้ยๆหมด ทำสีขาวให้เป็นสีดำ ทำคนให้เป็นหมาหมด...เพราะการเป็นหมาของพรรค คมน ลาวแดงรับใช้แกวหัวขอด ทุกรูบแบบ มันหมายถึงอำนาจ ผลประโยชน์และการมีอภิสิทธิต่างๆอย่างสูงสุด 36 ปี ผ่านมา นี้เอง...จึงไม่ต้องสงสัยทำไมไอ้ นักการเมืองพรรค โหลๆ ไอ้กลุ่มบุคคลที่หาแดกทางการเมืองจะหอนสอพลอ
โค ต ร แ ก ว มัน จนลืมความเป็นคน ล า ว ของตัว เอง....นี่คือสังคม พรรค ลาวแดง ...นี่คือวัฒนะธรรมพรรคแนวลาว ตัวจรีง

สิงคโปร์ พัฒนา ระบบ ประชานิยมมา ตั้งแต่ปี พศ 1965(10ปี ก่อนพวกโจร แนวลาวชีออกถ้ำ ว.ไช มา วจ เรา) หลังจากที่ไอ้เหี้ย ไกสร อุ้ม พระเจ้าแผ่นดีน เรา แล้วขึ้นเป็นกษัตริย์ แทน ..ตอนนี้ไอ้ จูมมาลี ให้ลูกน้องด็อกเตอร์ มันออกมาบอกว่า ระบบประชานิยมไม่ดี ทําให้ลูกหลานชิบหาย(แต่มันปกปีด ลาว ใน สยาม ปท เดียวนี้ 7 แสน หมาส๊ี้แม่มริง ปกปีดลงไป )..แต่ไม่บอกว่า ชิบหายแบบสิงค์โปร์ ที่ ร้ำรวยเป็นเจ้าโลกหรือเปล่า..ที่เห็นๆสังคม ล า ว ของไอ้ คำตาย 860ล้านดอน ไกสร พมวีหี (ลูกมัน3 คน ไชสมพร สันยาลัก และ สันคีภาพต้องรับผีตชอบนะ)ตูมมาลี บุนยัง ทองสีง
มันชิบหาย ล้าหลังทุกยาก ขอทานแดกห่า เห้นๆ

ทุกๆ วันสุก วันนี้รายการ เสียงปชช ที่ ปารีสเริ่มออนแอร์เวลา 24 ชั่วโมง เมือง ลาว ท่านพร้อมที่จะร่วมออกรายการ เสียงประชาชนคน ลาว หรือยัง สมัครกันเข้ามานะครับ เสรีชน ล า ว จัดให้ท่านได้ระบายความรู้สึกที่มีต่อ ค ม น แนวลาวห้นาหมา ที่กดขี่ข่มเหง ค น ล า ว มานาน ก่วา36 ปี

www.radiochampamuonglao.free.fr

http://www.youtube.com/watch?v=s0zllFbFAsE
http://www.lannaworld.com/cgi/lannaboard/reply_topic.php?id=41009

หริอ เข้าไป ที่ google แล้ว พีมพ์

ปัญหาประเทศไทย (ธงชัย วินิจจะกุล)(1)

ไทยลาว แยกกันเถอะ



ธงชัย วินิจจะกูล: ปาตานี, รัฐไทยยุคหลังสมัยใหม่ และปัญหาของจินตภาพรัฐเดี่ยว

วันที่ 09 กรกฎาคม พ.ศ. 2554 เวลา 17:15:00 น.

Share9





(ที่มา ตัดทอนจากรายงานข่าว "ธงชัย วินิจจะกูล": ปาตานีกับรัฐไทยในยุคหลังสมัยใหม่ (1) โดย จริงใจ จริงจิตร โรงเรียนนักข่าวชายแดนใต้ ศูนย์เฝ้าระวังสถานการณ์ภาคใต้ (DSJ) และ มูฮำหมัด ดือราแม สำนักข่าวประชาไท เผยแพร่ในเว็บไซต์ประชาไท)


ปลายเดือนมิถุนายน 2554 แวดวงประวัติศาสตร์เมืองปัตตานี กลับมาคึกคักอีกครั้งจากการมาเยือนของ "ธงชัย วินิจจะกูล" อดีตผู้นำนักศึกษาในเหตุการณ์สังหารหมู่ ณ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เมื่อวันที่ 6 ตุลาคม 2519 ซึ่งวันนี้มีฐานะเป็นศาสตราจารย์แห่งมหาวิทยาลัยวิสคอนซิน-เมดิสัน ประเทศสหรัฐอเมริกา


หนึ่งในหลายกิจกรรมที่ปัตตานีคราวนี้คือ การนำเสนอต่อที่สัมมนาทางวิชาการเรื่อง "ประเด็นปัญหาปาตานีกับรัฐไทยในยุคหลังสมัยใหม่" ณ ห้องมะปราง คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี


ต่อไปนี้ เป็นมุมมองของ "ธงชัย วินิจจะกูล" ที่นำเสนอในการสัมมนาทางวิชาการ ในช่วงเช้าของวันที่ 29 มิถุนายน 2554


ขอบคุณที่ชวนผมมาร่วมรายการวันนี้ ต้องสารภาพว่าผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในประเด็นนี้เลย เพราะความสนใจของผมจะโฉบไปโฉบมารอบๆ อันนี้


หลายท่านคงจำได้ว่า ผมมาพูดเมื่อปี ค.ศ.2002 (พ.ศ.2545) ก่อนเกิดเหตุการณ์อะไรต่างๆ ตามมา 2–3 ปีผ่านไป ผมยังนึกว่า เราไปพูดอะไรไว้ ไปมีส่วนช่วยก่อปัญหา ก่อความเดือดร้อนด้วยรึเปล่า ความสนใจของผมคือการวิพากษ์ประวัติศาสตร์ไทยมาตรฐาน ประวัติศาสตร์แห่งชาติ ความสนใจอันนี้ติดอยู่ในใจมากเลย


ผมสนใจการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นในหลายๆ พื้นที่ของประเทศ แล้วผมก็เจอสิ่งที่เรียกว่า "ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น" ในเมืองไทย ทำไปทำมามันไม่ใช่ "ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น" มันกลายเป็นประวัติศาสตร์ของภูมิภาคต่างๆ ในประเทศไทย ในส่วนที่สัมพันธ์กับส่วนกลาง


คำถามผมจึงเกิดขึ้นง่ายๆ ว่า แล้วประวัติ ศาสตร์ที่ไม่สัมพันธ์กับส่วนกลางมีได้หรือไม่ หรือที่ไปกันไม่ได้เลยกับส่วนกลาง เพราะขัดแย้งกัน จะมีได้หรือเปล่า อย่างประวัติศาสตร์เชียงใหม่ เขียนไปเขียนมาจนเชียงใหม่สงบเรียบร้อยไปกันได้ดีกับกรุงเทพฯ ทั้งที่ความขัดแย้งมีเยอะแยะไปหมด แต่เขาไม่เขียน


ความสนใจอันนี้ของผม มีมาตั้งนานแล้วครับ ตั้งแต่ ค.ศ. 1990 กว่า เขียนบทความครั้งหนึ่ง ผมก็ได้โอกาสเก็บสะสมอ่านเอกสารการสัมนาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นในเมืองไทย ตอนซักประมาณปลายคริสต์ทศวรรษ 1980 ถึง 1990 กลางๆ มีการสัมมนาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ท้องถิ่นในไทยเยอะมาก แล้วเจอปรากฏการณ์ที่ว่า เพื่อให้เข้ากับรัฐไทยมาตรฐาน ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นในไทย ต้องพูดถึงความสัมพันธ์อันดีกับส่วนกลาง


จนกระทั่งประวัติศาสตร์อย่างทางเชียงใหม่ หรือทางล้านนานี่ แทนที่จะทำให้เราเข้าใจล้านนาตามที่เป็นมาในอดีต กลับต้องเข้าใจล้านนาที่สัมพันธ์กับกรุงเทพฯ ซึ่งมันไม่ใช่ประวัติศาสตร์ล้านนาที่เป็นอยู่ ล้านนาตกเป็นเมืองขึ้นพม่าอยู่ 200 กว่าปี เราไม่เคยเข้าใจตรงนั้นเลย ถ้าเราไม่เข้าใจ 200 ปีตรงนั้น เราไม่มีทางเข้าใจหลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นทางเชียงใหม่ แม้กระทั่ง ในแง่นักประวัติศาสตร์เอง


จารีตการเขียน การบันทึกประวัติศาสตร์ล้านนา มีอิทธิพลพม่าเยอะมาก เราไม่เคยเข้าใจ ทุกวันนี้ถ้าใครจะศึกษาคำเมืองของล้านนา ถ้าคุณไม่รู้อักษรพม่าคุณเรียนลำบาก เพราะตัวเมืองล้านนาได้รับอิทธิพลมาจากพม่า และไหนยังจะติดต่ออยู่กับทางเชียงตุง


ผมตั้งใจ จงใจ ออกไปให้พ้นจากปัตตานีไกลๆ พอกลับมาดูผมก็เจอสิ่งที่เรียกว่าการศึกษาท้องถิ่นภาคใต้ น้ำหนักอยู่ที่นครศรีธรรมราช จัดสัมมนาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นกันตั้ง 3–4 ครั้ง แล้วผมก็เจอว่า ประมาณครึ่งหลังของคริสต์ทศวรรษ 1980 จนถึงครึ่งแรกของคริสต์ทศวรรษ 1990 ซึ่งเป็นช่วงที่ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นบูมมาก กลับไม่มีการสัมนาประวัติศาสตร์ปัตตานีแม้แต่ครั้งเดียว คนอื่นเขาฮือฮากับประวัติศาสตร์ท้องถิ่นของตัวเองกันทั้งประเทศ แต่ที่นี่ไม่มีแม้แต่ครั้งเดียว หนังสือที่เขียนเกี่ยวกับปัตตานี หรือแม้กระทั่งลังกาสุกะ ที่เป็นยุคก่อนปัตตานีมีน้อยมาก เมื่อเทียบกับที่อื่น ผมก็นึก แค่แป๊บเดียวผมก็นึกออก


ฉะนั้น เมื่อปี ค.ศ. 2002 (พ.ศ.2545) ที่ผมมาสัมมนาที่นี่ ไม่ใช่เพราะผมรู้เรื่องแถวนี้มาก แต่มาเพราะสงสัยว่าประวัติศาสตร์ปัตตานีหายไปไหน อันนี้อยู่ในใจผมมาตั้งนานแล้ว หลังจากมานำเสนอก็เกิดเหตุการณ์ต่างๆ ตามมา ก็ฉุกใจคิดว่าเรามีส่วนในการก่อความยุ่งยากด้วยรึเปล่า


ครั้งนั้น ผมมานำเสนอก่อนที่จะมีเรื่องมีราวว่า สาเหตุ ที่ประวัติศาสตร์ปัตตานีหายไป เพราะประวัติศาสตร์ปัตตานีไม่สามารถเข้ากันได้เลยกับประวัติศาสตร์แห่งชาติ อันที่จริงถ้าเราเปิดใจกว้างประวัติศาสตร์ที่เข้ากันไม่ได้ ก็สามารถอยู่ด้วยกันได้ ไม่เห็นจำเป็นจะต้องเข้ากันได้ แต่ถ้าหากเรามีทรรศนะอีกแบบหนึ่ง ทุกอย่างต้องประสานเข้ากับส่วนกลางให้ได้อย่างนี้ประวัติศาสตร์ปัตตานีก็ ลำบาก เพราะไม่ใช่เข้ากันไม่ได้อย่างเดียว แต่ยังทะเลาะกัน ขัดกัน หรือว่าสวนทางกันบ่อยมาก ครั้งนั้นผมมานำเสนอประเด็นนี้ เพราะความสนใจผมที่เกี่ยวกับปัตตานีมาจากตรงนั้น


ผมมาพูดเมื่อปี ค.ศ. 2002 (พ.ศ.2545) เพื่อให้เห็นว่ามันมีปัญหานะ ตอนนั้นยังไม่มีใครเล็งเห็นว่า จะเกิดอะไรขึ้นในอีก 2–3 ปีหลังจากนั้น ในทางกลับกันผมกลับเห็นว่า ปี 2002 เนี่ย เป็นเวลาที่ห่างไกลจากเหตุการณ์ความขัดแย้งใหญ่ครั้งหลังสุด เมื่อประมาณปี พ.ศ. 2517–2518 ห่างพอที่เราน่าจะพูดได้แล้วว่า เราปล่อยให้ความรู้อยู่ในสภาพอย่างนั้นไม่ได้ เราควรจะเปิดโอกาส เปิดพื้นที่ให้กับประวัติศาสตร์ซึ่งเข้ากันไม่ได้ให้อยู่ด้วยกันได้ ไม่เห็นจะต้องเข้ากันได้เลย


อันนี้เป็นประเด็นที่ผมจะพูดอีกทีว่า มี ประวัติศาสตร์เยอะแยะ ซี่งอันตรายหรือเข้ากันไม่ได้ ทางออกของเราจะทำอย่างไร อาจจะเป็นอุดมคติซักหน่อย ที่จะต้องอยู่ด้วยกันให้ได้ ต้องหาทางปรับ ยัดเยียด หรือพยายามอย่างยิ่งที่จะตัดให้มันเข้ากรอบให้ได้ ไม่ว่าจะออกมาในรูปของละครรายากูนิง นั่นก็เป็นการตัดอีกแบบหนึ่ง หรือพูดเป็นภาษาอังกฤษคือ "ตัดเท้าให้เข้ากับเกือก" ประเด็นมันอยู่ตรงนั้น


ความสนใจที่ผมมาพูดที่นี่ตอนปี ค.ศ.2002 (พ.ศ.2545) คือประเด็นนี้ เป็นการวิพากษ์มาตรฐานประวัติศาสตร์แห่งชาติว่า ถึงจุดหนึ่งมันมีข้อจำกัดนะ การทลายข้อจำกัดอันนั้นได้ก็คือ เราจะต้องเลิกอุดมคติ เลิกอุดมการณ์ ขอใช้ภาษาอังกฤษดีกว่า ภาษาไทยมันดูดีไปหน่อย ภาษาอังกฤษคำว่า "Ideology" เราแปลเป็นไทยว่าอุดมการณ์ แต่ในความหมายภาษาอังกฤษ "Ideology" ถึงจะไม่จำเป็นต้องลบ แต่มันก็ค่อนไปทางลบ หมายถึงเป็นความเชื่อ ซึ่งบ่อยครั้ง มันเป็นความเชื่อไม่มีมูล หรือเป็นความเชื่อที่ก่อปัญหา


ประเด็นนี้จะโยงกับที่ผมพูดเกริ่นนำไว้แล้ว อะไรคือปัญหาที่ทำให้เราต้องยอมรับประวัติศาสตร์ที่ไม่จำเป็นต้องเข้ากันได้ ให้อยู่ด้วยกันไม่ได้ ผมคิดว่าไม่ใช่ปัญหาของรัฐหลังสมัยใหม่ เมื่อเดือนกว่ามานี้เอง ผมไปพูดที่ในงานครบรอบ 70 ปีของอาจารย์ชาญวิทย์ เกษตรศิริ ที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ หนึ่งในประเด็นสำคัญที่ผมเสนอก็คือ มันไม่ใช่เรื่องรัฐหลังสมัยใหม่ แต่เป็นเพราะเรายังอยู่ในมรดกของรัฐสมบูรณาญาสิทธิราชย์ด้วยซ้ำไป


ในแง่สำคัญแง่หนึ่งคือจินตภาพของเราเรื่องรัฐเดี่ยว ผมคิดว่านี่คือปัญหาใหญ่ ผมมั่นใจว่านี่ไม่ใช่ปัญหาใหม่ พวกคุณคุยเรื่องนี้มานานกว่าผมเยอะ แต่ในสเกลระดับประเทศ นี่เป็นเรื่องใหญ่ที่แก้กันลำบาก แค่ 2 สัปดาห์ก่อน ผู้บัญชาการทหารบกยังออกมาพูดเรื่องนี้ ผมจำไม่ได้ว่าเป็นเรื่องอะไร แต่เป็นเรื่องรัฐเดี่ยวนี่แหละ


จินตภาพนี้ ความเข้าใจของรัฐแบบนี้ มากับเงื่อนไขสมัยรัชกาลที่ 5 ซึ่งเราจะเห็นด้วย หรือเราจะวิพากษ์วิจารณ์อย่างไรก็แล้วแต่ นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ผมจะนอกเรื่องไปนิดหนึ่ง แต่จะไม่ลงรายละเอียดว่า เรามักจะมีข้อถกเถียงกันว่า มันอาจจะเป็นความจำเป็นในสมัยนั้น ที่จะต้องมีรัฐแบบนี้ แต่เอาเข้าจริงมันไม่จริงนะครับ มันไม่ถึงกับเป็นความจำเป็น มันยังมีทางเลือกทางอื่น


นั่นหมายถึงว่า เราจะใช้ข้อโต้แย้งที่บอกว่าตอนนี้รัฐเดี่ยวพ้นสมัยไปแล้ว อาจจะไม่จำเป็นแล้วก็ได้ หรือใช้อีกข้อโต้แย้งหนึ่ง โดยไม่จำเป็นต้องใช้ข้อโต้แย้งแบบแรกก็ได้ นั่นหมายความว่า สมัยรัชกาลที่ 5 เราอาจจะใช้ทางเลือกอื่นก็ได้ แต่ในเมื่อสังคมไทย รัฐไทยสมัยนั้น เลือกใช้ทางเลือกนี้ มันก็มีผลมาจนถึงปัจจุบันคือ จินตภาพรัฐเดี่ยว นอกจากมันพ้นสมัยแล้ว เอาเข้าจริงมันมีคุณค่าในการใช้ประโยชน์จากการตัดสินใจใช้ในสมัยนั้นจำกัด


ถ้าหากเราศึกษากันจริงๆ ในสมัยรัชกาลที่ 5 จากความจำกัดของเทคโนโลยีด้านการสื่อสาร ทำให้การปกครอง การบริหารไม่สามารถรวมศูนย์ขนาดนี้นะ การรวมศูนย์ขนาดนี้มาทีหลัง แต่จินตภาพของการรวมศูนย์มีมาตั้งแต่สมัยนั้นแล้ว เพียงแต่ไม่มีเทคโนโลยีที่จะทำได้ พอตอนหลังเริ่มมีเทคโนโลยี การจัดเก็บภาษี การคมนาคม การขนส่งดีขึ้น การรวมศูนย์สู่ศูนย์กลางมันยิ่งหนักกว่าสมัยรัชกาลที่ 5 เสียอีก


อันนี้พูดในแง่ประวัติศาสตร์ ไม่ได้วิพากษ์วิจารณ์พระองค์ท่าน อันนี้พูดในแง่ข้อเท็จจริง ว่าความเข้าใจ ความต้องการจะเป็นรัฐเดี่ยวมีมาตั้งแต่สมัยนั้น เพียงแต่มีข้อจำกัดในทางปฎิบัติ ต่อมาข้อจำกัดนี้เบาบางลง รัฐไทยในยุคหลังมาจนถึงหลัง 2475 ด้วยซ้ำ จึงผนวกอำนาจเข้าสู่ศูนย์กลางหนักยิ่งขึ้นกว่าเดิม


ตัวจินตภาพจึงเป็นปัญหา ไม่ใช่แค่เพียงเรื่องการเมืองการปกครอง มันกลับเข้ามาในประเด็นที่ผมพูดตั้งแต่ต้นเรื่องความรู้ความเข้าใจในประวัติ ศาสตร์ เรานึกว่าประเทศไทยเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ มีจินตภาพรัฐเดี่ยวแบบเดียวกัน อันนี้ไม่ใช่ จะบอกว่าเป็นปัญหาของรัฐหลังสมัยใหม่ก็มีส่วน ต้องบอกว่าปัญหานี้มีมาตั้งแต่ก่อนรัฐเริ่มต้นสมัยใหม่


ถ้าจะเปรียบง่ายๆ คือ ในทางชีววิทยาหรือชีวประวัติ ของแต่ละคนมีช่วงสำคัญในชีวิต ที่ทำให้เรากลายเป็นคนในปัจจุบัน ไม่ใช่ว่าทุกวันมีความสำคัญเท่ากัน บางคนอยู่ตรงการเลี้ยงดูช่วงเด็ก บางคนตอนอยู่มหาวิทยาลัย แต่โดยมากเป็นช่วงใดช่วงหนึ่งของช่วงต้นชีวิต ชีวิตเรามันมีผลต่อการให้เราเป็นคนประเภทหนึ่ง ไม่ใช่อย่างเดิมนะ เราเปลี่ยนมาตลอด สุดท้ายมันสร้างฐานบางอย่างของเรา


ชีวิตของประเทศก็ทำนองเดียวกัน จุดเริ่มต้นเมื่อตอนตั้งต้นรัฐสมัยใหม่สมัยรัชกาลที่ 5 มันมีผลมาก กับปัจจุบัน ไม่ใช่ว่าทุกๆ ปี ตั้งแต่ประเทศไทยเป็นรัฐสมัยใหม่ขึ้นมามีผลเท่าๆ กัน


ตอนนี้ผมอยู่สิงคโปร์กำลังเสนอโครงการวิจัยเรื่องรากฐานของภูมิปัญญา ไทยสมัยใหม่ สมมุติฐานของผมก็คือเอาเข้าจริงผมเชื่อว่าเราสามารถระบุความคิดความอ่าน ความเชื่อที่เป็นรากฐาน ออกมาได้ไม่เกิน 5–6 อย่าง อันนี้ฟังดูอาจจะมากไปหน่อย ขอเอาอย่างนั้นก่อนก็แล้วกัน


การเปลี่ยนแปลงใน 150 ปีที่ผ่านมา หนึ่งใน 5–6 อย่างคือ ความคิดเรื่องรัฐเดี่ยว ถึงแม้จะมีการเปลี่ยนแปลงการปกครอง มีการกระจายอำนาจมากขึ้น แต่ก็ยังดิ้นอยู่ในกรอบอันนี้ไม่ไปไหนซักที


ประเด็นสุดท้าย ผมจะบอกว่า สำหรับจินตภาพความเป็นรัฐสมัยใหม่ ถ้า พูดกันอย่างการประนีประนอม ผมเชื่อว่าตอนนี้จินตภาพเรื่องรัฐเดี่ยวมันล้าสมัยแล้ว ถ้าพูดอย่างไม่ไม่ประนีประนอม ผมต้องบอกว่า แนวคิดนี้มันล้าสมัยมาตั้งนานแล้ว มันมีอายุการใช้งานจำกัดมาตั้งแต่ช่วงต้นของรัฐสมัยใหม่สยามแล้ว แต่มันกลับมีอายุยืนยาว จนก่อผลต่อการบริหาร การปกครอง


นี่คือ ความแข็งทื่อ แข็งตัวของอุดมการณ์อนุรักษนิยมในสังคมไทยจำนวนมาก ผมทิ้งไว้แค่นี้แล้วกัน


สำหรับรัฐหลังสมัยใหม่เนี่ย ผมไม่รู้ว่าวันนี้เมืองไทยเข้าสู่ยุคหลังสมัยใหม่หรือยัง ผมไม่แน่ใจเหมือนกันครับ เอาเป็นว่าอยู่หลังสมัยใหม่ก็ได้ อยู่ที่จะให้ความหมายอย่างไร เราอย่าไปคิดว่ารัฐหลังสมัยใหม่คือ รัฐที่เกิดขึ้นโดยฉับพลันนะ จู่ๆ ก็เลิกคิดเรื่องดินแดน เรื่องอธิปไตย อันนี้ไม่จริง บางคนบอกว่า เส้นเขตแดนไม่สำคัญแล้ว ผมไม่เพ้อเจ้อเร็วขนาดนั้นครับ บอกได้เลยว่าภาวะปัจจุบัน ผมยังไม่รู้เลยว่าเป็นรัฐหลังสมัยใหม่หรือไม่


ผมขอรวบหัวรวบหางง่ายๆ ก่อนแล้วกันว่า อันนี้อาจจะมีความหมายที่หลายๆ คน พยายามจะหมายถึงก็คือ เริ่มมีการตั้งคำถามกับอธิปไตยแบบเดิม อธิปไตยเหนือดินแดนแบบเดิม พรมแดน ความสัมพันธ์ข้ามแดนอะไรต่อมิอะไร


มีการตั้งคำถามกับความเชื่อที่เป็นฐานหลักอันนี้ ในโลกตะวันตกเขาไม่ได้คิดเรื่องรัฐเดี่ยวนะครับแต่อย่างน้อยอธิปไตยในดินแดน ความสัมพันธ์ระหว่างดินแดนกับอำนาจของรัฐ อันนี้มีมาประมาณสองสามร้อยปีมาแล้ว


จนกระทั่งเข้าสู่ภาวะหลังสมัยใหม่ ความเชื่อนี้เริ่มถูกท้าทาย ถูกท้าทายนี่ไม่ได้หมายความว่าจะเลิก แต่มีความหมายว่าเราต้องปรับ ปรับครั้งใหญ่ด้วย มันถึงเกิดสหภาพยุโรป เราจึงได้เห็นอาเซียน สำหรับเมืองไทยการเกิดภาวะหลังสมัยใหม่ เราอย่าคิดว่าพรมแดนจะหายไป ผมคิดว่าสิ่งที่น่าสนใจมากกว่าคือ เรากลับเกิดสภาวะแนวโน้มใหญ่ๆ เกี่ยวกับปัญหาเรื่องอธิปไตยเหนือดินแดน ซึ่งเป็นเรื่องของรัฐสมัยใหม่


ตอนนี้เราอยู่ในภาวะรัฐสมัยใหม่และรัฐหลังสมัย เป็นสองอย่างที่ขัดกัน มาอยู่ในเวลาเดียวกัน เรายังไม่ข้ามไปถึงเรื่องลอดรัฐ ข้ามรัฐ อย่างที่อาจารย์ชัยอนันต์ สมุทรวนิช ออกมานำเสนอเมื่อหลายปีก่อน ผมว่าอันนั้นเร็วไป ปรากฏการณ์ ข้ามรัฐ ลอดรัฐมีจริง แต่ที่เข้าใจว่าปรากฏการณ์เหล่านั้น จะเพิ่มขึ้นเป็นลำดับเหมือนบัญญัติไตรยางค์ จนกระทั่งอธิปไตยเหนือดินแดนหายไปนั้น ไม่จริง


สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ เกิดภาวะข้ามรัฐ ลอดรัฐ อยู่ควบคู่กับภาวะจีนกับเวียดนามทะเลาะแย่งเกาะกัน เห็นมั้ยครับ ใครบอกว่าดินแดนและอธิปไตยไม่มีความหมาย มีสิทธิ์จะฆ่ากันได้นะครับ สงครามใหญ่ที่สแปรดลีย์อาจจะใหญ่กว่าเขาพระวิหารเยอะ


อันนี้เป็นความเปลี่ยนแปลง แค่ประมาณสักร้อยปีก่อน ตอนสงครามโลกครั้งที่หนึ่งเป็นการทำให้ภาวะอธิปไตยเหนือดินแดนลงหลักปักฐาน แข็งตัว ช่วงร้อยปีก่อนแค่นั้นเอง แค่ร้อยปีผ่านไป โลกตะวันตกมันเปลี่ยนไปเยอะเลย แต่ขณะที่เกิดอียูหรืออาเซียนกำลังจะจะรวมตัวกันในอีกรูปแบบหนึ่ง ก็ยังเกิดภาวะจีนกับเวียดนามทะเลาะแย่งเกาะกัน ไทยกับเขมรทะเลาะกันเรื่องเขาพระวิหาร


ที่นี่ที่ปัตตานียังทำให้ผู้บัญชาการ ทหารบก ต้องออกมาพูดเรื่องรัฐเดี่ยว ทำให้เรื่องปัตตานีมหานคร แทนที่จะพูดได้ตั้งแต่เมื่อ 50 ปีก่อน แทนที่จะพูดได้ตั้งแต่สมัยจอมพลป. พิบูลสงคราม เพิ่งมาพูดได้บ้างในตอนนี้ ซึ่งผมประหลาดใจและดีใจมากนะ ที่สุดท้ายมันก็พูดได้แล้ว


คุณดูเชคกับสโลวัค เขาแยกประเทศกันได้อย่างสันติ เรามักจะคิดภาวะที่แยกประเทศแล้วทะเลาะกันนั้นไม่จริงเสมอไป อย่างอินโดนีเชียเราอาจจะมองว่า อีสต์ติมอร์นี่ตายกันเยอะ กว่าจะมีการลงมติแยกประเทศ แต่เราต้องยอมรับว่า สุดท้ายเขาก็ลงมติ พอลงประชามติบอกว่าแยกเขาก็แยก แยกแล้วดีแยกแล้วไม่ดีอันนั้นค่อยไปทะเลาะกัน


ถ้ามีอะไรจะพูดเกี่ยวกับรัฐสมัยใหม่ ผมอยากจะพูดว่า แทน ที่อธิปไตย ดินแดน เส้นเขตแดน มันจะแข็งตัวจนไม่เปิดโอกาสให้กับรูปการณ์อื่น ความสัมพันธ์ระหว่างรัฐ หรืออำนาจเหนือดินแดนในแบบอื่น มันเกิดขึ้น มันจะก่อปัญหาให้กับรัฐนั้น


ปัจจุบันรูปการณ์รัฐสมัยใหม่ที่ไม่แข็งตัว เกิดขึ้นหลายที่แล้ว เพียงแต่มันไม่ได้ไปเร็ว จนขนาดที่เราจะเพ้อฝันได้ว่า จะข้ามรัฐ ลอดรัฐกันแล้ว มันไม่เร็วขนาดนั้น


ในทางกลับกัน กลับมาดูประเทศไทย กลับมาดูที่ปัตตานี ก็อย่างที่บอกคือ จินตภาพรัฐเดี่ยวมันแข็งตัวเกินไป แม้กระทั่งการพูดเรื่องปัตตานีมหานครกว่าจะพูดกันได้ โดยไม่ต้องถูกจับ ไม่ถูกกล่าวหาว่า แบ่งแยกดินแดน หรือว่าจะถูกผมไม่ทราบนะครับ แต่อย่างน้อยก็พิมพ์เอกสารออกแจกจ่ายกันได้แล้ว ก็ไม่นานมานี่เอง


ผมหยุดแค่นี้ดีกว่า มุมมองของผมที่สนใจโฉบไปโฉบมาเกี่ยวกับปัตตานี เอาเข้าจริงผมสนใจเรื่องนี้ เรื่องรัฐเดี่ยว เพราะเป็นส่วนนึงของฐานความรู้ ฐานภูมิปัญญาของสังคมไทย ในรอบ 150 กว่าปีที่ผ่านมา ซึ่งฐานอันนี้มันอยู่แข็งแกร่งจนมันเป็นปัญหา ผม ยังไม่เห็นวี่แววว่า เราจะไปให้พ้นได้อย่างไร เรื่องนี้ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะไปได้พ้น ผมทำได้แต่เพียงชี้ให้เห็นว่าในระดับโลกมันเกิดความเปลี่ยนแปลงแล้วละ แต่ยังไปไม่ไกลถึงขนาดข้ามรัฐ ลอดรัฐ จนกระทั่งเส้นเขตแดนหมดปัญหา แต่อย่างน้อยมันเปลี่ยนแล้ว


วันก่อนมีคนพูดเรื่องทิเบตขึ้นมา ทำนองเดียวกันครับ ปัญหาทิเบตจะเข้าใจได้ ถ้าเข้าใจเรื่องการเปลี่ยนแปลงใหญ่ในขณะนี้ ตลอดช่วงชีวิตเรา เราเข้าใจว่าทิเบตเป็นของจีน ทั้งที่ทิเบตเพิ่งถูกผนวกเข้ามาเป็นของจีนประมาณปี 1920 ยังไม่ถึงร้อยปี


แล้วทิเบตใหญ่กว่าปัตตานีมาก ทิเบตใหญ่ และทรงพลังในภูมิภาคเอเชียกลาง กว่าปัตตานีมาก ร้อยกว่าปีนี่ คุณไม่สามารถทำให้ความเป็นทิเบตหายไปได้อย่างรวดเร็ว เป็นไปไม่ได้ เวลาโลกเขามองปัญหาทิเบต เขามองในกรอบนี้ มองว่าเพิ่งร้อยปีเองที่ถูกผนวก และเพิ่งร้อยปีหลังเองที่เราเพิ่งพูดไปว่า ไม่เห็นจำเป็นต้องมีรัฐเดี่ยว ร้อยกว่าปีเราเริ่มพูดเรื่องนี้


จีนเองก็อยู่ในภาวะปัญหารัฐเดี่ยวคล้ายๆ สังคมไทย คล้ายๆ กัน จินตภาพคล้ายๆ กัน มาจากภาวะที่กลัวการรุกรานของจักรวรรดินิยมตะวันตกคล้ายๆ กัน เรื่องตลกง่ายๆ ที่จะยกตัวอย่างในเรื่องความเป็นรัฐเดี่ยวของจีนว่า แข็งทื่อขนาดไหน


คุณรู้ใช่มั้ยว่าจีนใหญ่ขนาดไหน รู้รึเปล่าว่าจีนเค้าใช้เวลาเดียวกันทั้งประเทศ เส้นแบ่งเวลาของจีนเป็นเส้นแบ่งเวลาเดียวกันทั้งประเทศนะครับ เป็นไปได้อย่างไร ประเทศใหญ่ขนาดนั้นใช้เส้นแบ่งเวลาเดียว ถ้าผมอยู่ซินเจียง ผมยุ่งเลยนะ 6 โมงเย็น พระอาทิตย์ยังอยู่เหนือหัวผมเลย มันขัดฝืนกับความเป็นจริงง่ายๆ ในชีวิตประจำวัน


เวลาโลกมองปัญหาทิเบต คุณจึงเห็นว่าทำไมเขาจึงเอียงข้างกับทิเบต ด้านหนึ่งอาจจะบอกว่าเขาแอนตี้จีน อันนั้นมีส่วน แต่อีกด้านหนึ่งเพราะแนวโน้มโลกมันเปลี่ยนไปแล้ว และทิเบตเพิ่งถูกจีนผนวกเมื่อร้อยปีนี่เอง จู่ๆ จะทำให้ปัญหานี้มันหายไปเลยอย่างที่รัฐบาลจีนต้องการผนวกทำให้เป็นรัฐเดี่ยว มันจึงเป็นไปไม่ได้


ทิเบตใหญ่กว่าปัตตานี เขามีตัวตนแล้วก็ถูกจีนผนวกจริง เหตุการณ์ทิเบตถูกจีนผนวกเกิดขึ้นหลังปัตตานีถูกผนวกรวมเข้ากับกรุงเทพฯ ด้วยซ้ำ นี่เป็นการยกตัวอย่างให้ฟัง โดยพยายามเลี่ยงเรื่องปัตตานีอย่างที่สุด

ทหารไอ้เหี้ยบอด และ อี่ห่าอ้วน ที่วัดปทุมฯ 1 http://www.youtube.com/watch?v=YLucw9PK5_E&feature=related

จึงขอส่งข้อความไปยัง สส. พรรค ผัเผด แนวลาว 102 คน เลิกให้ตวามสำคัญบักจูมมาลี ทองสีง บุนยัง สามคนนี้ กากกวนตีน ปากหมา เพราะปากพวกนี้ทำให้พรรค คมน ลาวแดง ตกต่ำ แพ้หมดรูป มีแต่ส้อกับปล้น อย่าเอาเหล้าเก่ามาใส่ถุงหนังให่เลย

Ils se sont mariés au Laos il y a cinquante ans... Ils se sont dit « oui » hier, au beffroi.
Félicitations Mr et Mme Ratsaphong…

http://www.lavoixdunord.fr/Locales/Arras/actualite/Secteur_Arras/2011/07/10/article_ils-se-sont-maries-au-laos-il-y-a-cinqua.shtml