ມີເພື່ອນຄົນທີ່ເຮັດວຽກກັບພັກລັດມັນບອກວ່າ ໄປເຮັດວຽກແມ່ນໄປລົມກັນ ລໍໃຫ້ຫມົດຊົ່ວໂມງແລ້ວກັບບ້ານ ຫມົດເດືອນກໍຮັບເງິນເດືອນບາງວັນບໍ່ມີງານຫຍັງເຮັດເລີຍ ນີ້ແຫລະຄວາມໂຄ່ມ່າອາການຫນັກຂອງປະເທດລາວ - ບາງທີຄົນທີ່ວິຈານອາດໄດ້ປະເຊີນກັບເຫດການຕົວຈິງ ເຊີ່ງຕົງກັບແນວຄວາມຄິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າສັງເກດເບີ່່ງປະເທດຊາດ ຂອງຕົນສູດທີ່ເສົ້າໃຈ ເມື່່ອມີການພັດທະນາບໍ່ທົ່ວເຖີງ, ເມື່ອສັງເກດໂດຍລວມຕັ້ງແຕ່ເໜື່ອເຖີງໃຕ້ ໂດຍສະຊົນນະບົດ ທີ່ຫ່າງໄກຊອກລີກ ຊີວິດຂອງພວກເຂົ້າຫາກີນພໍປະທັງຊີວິດກີນກໍ່ຍັງຍາກ, ເລື່ອງລາຍຮັບ, ແມ່ນບໍ່ມີເລີຍ, ຢ່າວ່າແຕ່ການສືກສາຫຼືເລື່ອງສູຂະພາບຍີ່ງໄກ, ເທົ່າທີ່ເຫັນຈະພັດທະນາແຕ່ໃນຕົວເມື່ອງ, ຍົກຕົວຢ່າງ ຖະໜົນ ຫົນທາງ ເຣັດ ແລ້ວເຣັດອີກບ່ອນເກົ່າຕັ່ງຫຼາຍຄັ້ງກໍ່ຍັງມີ, ຢາກ ຖາມວ່າງົບປະມານເອົາມາສ້າງນັ້ນ, ມັນບໍ່ພໍທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ມີຄູນະພາບເທື່ອດຽວບໍ?, ບາງໝູ່ບ້ານ ມີ 400-500ຫຼັງຄ່າ ທາງເຂົ້າບ້ານຍັງເປັນທາງກວຽນ, ເກັບເງີນປະຊາຊົນທູກປີ, ທັງໆ ທີ່ໝູ່ນັ້ນບໍ່ມີລາຍຮັບນອກຈາກຄອງຄ່ອຍຖ້າທໍາມະຊາດອໍານວຍ,ເຮັດນາປີພໍໄດ້ກີນເຂົ້າ, ສວ່ນອາຊີບອື່ນໆບໍ່ມີເລີຍ,ເດັກ-ໄວໜູ່ມບໍ່ມີໂອກາດໄດ້ສຶກສາຮໍ່າຮຽນ ທັງໝົດໃນໝູ່ບ້ານ ຈົບມັດທະຍົມສືກສາ ແມ່ນຫາຍາກ,ເຊີ່ງກົງກັນຂ້າມກັບໃນເມື່ອງ ມີໂອກາດສຶກສາຮໍ່າຮຽນ ແຕ່ກັບຊື້ດ້ວຍເງີນ, ເພາະອຸດົມສົມບູນ, ບາງຫຼັງຄ່າເຮື່ອນ ມີລົດຂີ່ຕັ່ງສອງສາມຄັນ ຢາກຖາມວ່າເປັນຫັຍງເສດຖະກິດຫຼືວ່າລາຍຮັບຂອງຄົນລາວຈຶ່ງແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍແທ້.
