ລາວໂຮມລາວ ເພື່ອປະຊາທິປະໄຕ

ການສົ່ງຕົວຈາກຄ້າຍທະຫານທີ່ທ່າລາດເມືອງໂພນໂຮງໄປຫາດອນລີງນັ້ນ ພວກເຂົາຈັດເປັນຫ້າເທື່ອໃນຈຳນວນ 22 ຄົນ ແລະ

ຈັດເປັນຄົນລະມື້ ເພາະຂ້າພະເຈົ້າຖືກສົ່ງໄປທ້ຽວທຳອິດ ແລະສະພາບຂອງແຕ່ລະຄົນບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບນັກໂທດທີ່ນຳຕົວເຂົ້າແດນ

ປະຫານ, ທືສອງເບື້ອງຖືກໝັດແປ້ສອກພ້ອມກັບຕາສອງເບື້ອງກໍຖືກປິດດ້ວຍເອົາຜ້າສີດຳໝັດຈົນດຳມືດຕຶບກ່ອນນຳຕົວຂຶ້ນ

ຣົດໄປ. ປະມານເຄິ່ງຊົ່ວໂມງກໍໄປເຖິງຈຸດແຫ່ງໜຶ່ງຣົດກໍຈອດແລ້ວພວກທະຫານຄຸມຕົວໄປນັ້ນກໍສັ່ງກຫານໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າ

ລົງຣົດ. ບໍ່ຮູ້ເລີຍວ່າຈຸດນັ້ນແມ່ນບ່ອນໃດ ໄດ້ຍິນແຕ່ສຽງລົມຜັດໜ້ານ້ຳ ແລະ ມີອາຍເຢັັນຜັດມາເປັນຣະຍະຣະຍະ ແຕ່ກໍພໍນຶກ

ອອກແລະສັນນິຖານໄດ້ວ່າເປັນໜ້າເຄື່ອນໄຟຟ້ານ້ຳງຶ່ມ ເພາະຮູ້ແຕ່ຕົ້ນມາແລ້ວທີ່ພວກເຂົາພາມາພັກເຊົາຢູ່ຫ້ອງຂັງຄ້າຍທະຫານ

ທ່າລາດ. ທະຫານເອົາເຊືອກໝັດແອວພວກໝູ່ຂ້ອຍ 5 ຄົນເປັນພວງແລ້ວເຂົາກໍຈູງລົງໄປໃສ່ເຮືອແລ້ວເຮືອຈັກລຳນັ້ນກໍແລ່ນ

ອອກໄປ. ເມື່ອໄປເຖິງຈຸດໝາຍແລ້ວພວກມັນກໍແກ້ເຊືອກແປ້ສອກແລະຜ້າຄຽນຕາອອກໃຫ້ ແລະກໍເຫັນພະນັກງານມາຮັບເອົາ

ພ້ອມກັບມາກ່າວຄຳແນະນຳກົດຣະບຽບການຈົດຕັ້ງຕ່າງໆນາໆຂອງດອນແຫ່ງນັ້ນ. ດອນນັ້ນເປັນປ່າຕຶບດັງໜາໃນເມື່ອກ່ອນໆທີ່

ຈະກາຍມາເປັນສູນດັດສັນດານທີ່ພວກເຂົາເອີ້ນກັນວ່າດອນລີງໃນເບື້ອງຕົ້ນ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກຈັດເຂົ້າຢູ່ໃນໝວດໝູ່ການ

ຈັດຕັ້ງຂອງເຂົາແລ້ວກໍພາກັນຖາກຖາງປ່າໄມ້ເພື່ອສ້າງເປັນຕູບຫລືບ່ອນຊົ້ນແດດແລະຝົນ. ເຣື່ອງອາຫານການກິນແມ່ນກິນ

ກັບທັມະຊາດເປັນສ່ວນຫລາຍ ຖ້າຈະອາສັຍກິນຕາມສະບຽງອາຫານທີ່ພວກເຂົາບັນຈຸມາໃຫ້ນັ້ນກໍມີແຕ່ເຂົ້າຈ້າວກຸຍບາທີ່ມອດ

ເຈາະກິນຂ້າງໃນເມັດເຂົ້ານັ້ນກ່ອນ ແລະປາ ແລະຊີ້ນມ້າກະປັອງໂຊຫວຽດແມ່ນເກືອບທຸກຄາບ, ອັນເຂົ້າໜຽວນັ້ນເດືອນໜ່ຶງໆ

ພໍແຕ່ໄດ້ມາເຕິປາກກໍວ່າເປັນບຸນຢ່າງໃຫຍ່ແລ້ວ.

ໜຶ່ງເດືອນທຳອິດຜ່ານໄປ ຄວາມຄຸ້ນເຄີຍຂອງການດຳຣົງຊີວິດຢູທີ່ດອນແຫ່ງນັ້ນຍັງບໍ່ທັນເຂົ້າກັບຕົນເອງພໍປະມານເທື່ອ ຍັງມີ

ຄວາມຫວັ່ນກົວຕໍ່ຊີວິດຂອງຕົນເອງວ່າຈະໄປຈົບລົງຢູ່ຈຸດໃດ ເພາະແຕ່ລະມື້ລະວັນມີແຕ່ພົບເຫັນເຫດການທີ່ເພື່ອນຢູ່ທີ່ດອນນັ້ນ

ຖືກລົງໂທດຢ່າງຂາດມະນຸສທັມຢູ່ບໍ່ຂາດ ທັງໆທີ່ບາງກໍຣະນີຄົນໆນັ້ນຖືກລົງໂທດບໍ່ຍອມໄປອອກແຮງງານນຳໝູ່ເພາະບໍ່ສບາຍເປັນ

ໄຂ້ສັ່ນ ຫາວ່າອູ້ງານຫຼືທຳທ່າເຈັບປ່ວຍເພາະຄ້່ານໄປອອກແຮງງານ. ຕາມທີ່ຈິງໂດຍສະເພາະຕົວເອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວແມ່ນມັກ

ໄປອອກແຮງງານດີກ່ອນນັ່ງຄຶດນອນຄຶດຢູ່ຕູບ ເພື່ອຂ້າເວລາແລະແນວຄິດຂອງຕົນເອງໃຫ້ຜ່ານເປັນວັນໆໄປ.  ເດືອນທີ່ສອງຍ່າງ

ເຂົ້າມາທີ່ຢູ່ໃນບົນເກາະນັ້ນ ຈັ່ງໄດ້ຮັບຂ່າວຄາວຈາກຄອບຄົວທີ່ຢູ່ວຽງຈັນ, ໄດ້ຮັບຂອງຝາກທີ່ຄອບຄົວສົ່ງໃຫ້ ເປັນສະບູອາບນ້ຳ ຢາ

ສີຟັນ ແລະຢາແກ້ປວດຕ່າງໆ ພ້ອມກັບເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ ມຸ້ງຜ້າຫົ່ມແລະໝອນ. ເມື່ອໄດ້ຂ່າວຈາກຄອບຄົວກໍປານກັບວ່າໄດ້ກັບຄືນ

ບ້ານ ຖ້າຢັ່ງເຖິງຄວາມດີໃຈ ແຕ່ທີ່ຈິງແລ້ວຍິ່ງເຮົດໃຫ້ຕົນເອງມີແນວຄິດຢາກຫຼົບໜີຫຼືໂຕນອອກຈາກເກາະດອນແຫ່ງນັ້ນ. ຕາມ

ທີ່ຈິງແລ້ວບໍ່ມີໃຜສາມາດເວົ້າລົມຫຼືປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບແນວຕໍ່ກັນແລະກັນໄດ້ ເພາະສະຖານທີ່ແຫ່ງນັ້ນຈະບໍ່ເຊື່ອໃຈໃຜໄດ້ເດັດຂາດ.

ເດືອນທີ່ 3 ຜ່ານໄປທີ່ຢູ່ໃນບົນເກາະແຫ່ງນັ້ນ ມີຝູງຄົນທີ່ນິຍົມຮຽກກັນວ່ານ້ອງໃໝ່ໄດ້ທະຍອຍກັນເຂົ້າມາບັນຈຸຫຼືຕື່ມເຕີມແຕ່ລະມື້

ລະເດືອນຢ່າງບໍ່ຂາ່ດ ຈາກສິບກາຍເປັນ່ຮ້ອຍຂຶ້ນມາເລື້ອຍໆ. ຄົນເຂົ້າມາຫລາຍການຂຍາຍພື້ນທີ່ກໍກ້ວາງອອກກ້ວາງອອກ ຈາກຊື່

ວ່າດອນລີງກາຍມາເປັນດອນທ້າວ ການເຜີ້ມພູນຜລິດຜົນທາງການກະເສດແມ່ນເປັນກິຈການຂອງຊຸມຊົນໃນດອນແຫ່ງນັ້ນທີ່ພາ

ກັນແຂ່ງຂັນກັນໄປຕາມນະໂຍບາຍທີ່ທາງອຳນາດການປົກຄອງໄດ້ວາງລົງມາ, ນອກຈາກນັ້ນຍັງງານຫັດຖະກັມນັກສານເຄື່ອງມືຂອງ

ໃຊ້ຕ່າງໆເຊັ່ນ ແຫ ມອງ ຫວດ ຂ້ອງ ຕິບເຂົ້າ ກະບຸງກະຕ່າ..........

ວັນໜຶ່ງໄດ້ໄປອອກແຮງງານທາງຕອນເໜືອຂອງດອນນັ້ນກັບໝູ່ພວກຈຳນວນໜຶ່ງ ຈຶ່ງໄດ້ສັງເກດການເບິ່ງຖີວຖັດແລະສິ່ງແວດລ້ອມ

ວ່າພໍຈະມີຫົນທາງໜີອອກຈາກດອນນັ້ນໄດ້ຫຼືບໍ່ ເພະາຢາກວາງແຜນໂຕນໜີ ເມື່ອແນມເບິ່ງໄປທາງໃດກໍເຫັນແຕ່ໜ້ານ້ຳອັນກ້ວາງ

ສຸດສາຍຕາ ຖ້າຈະໂຕນໜີຈະຫວິດຈະມົ້ມຫຼືບໍ່? ແນມໄປທາງທິດເໜືອຂອງເກາະນັ້ນ ກໍ້ເຫັນຈອມພູໜ່່ວຍໜຶ່ງ ຄາດວ່າເປັນພູແຊ

ແຕ່ບໍ່ອາດຮູ້ໄດ້ວ່າຢູ່ຫ່າງໄກກັນຈັກກິໂລແມັດ. ເວົ້າເຣື່ອງການຫຼົບໜີອອກຈາກດອນນັ້ນກໍມີເຫດການເກີດຂຶ້ນຢູ່ບໍ່ຂາດ ແຕ່ລິຣາຍ

ແມ່ນໜີບໍ່ມົ້ມ ດີແຕ່ບໍ່ຕາຍກາງທາງ ແລະຖືກຈັບນຳຕົວຄືນມາທີ່ດອນ ພ້ອມກັບໄດ້ຮັບບົດລົງໂທດຢ່າງໜັກ. ເຖິງຈະເຫັນຕົວຢ່າງ

ເກີດຂຶ້ນຈາກຄົນພະຍາຍາມໂຕນໜີ ແຕ່ກໍບໍ່ສາມາດຢຸດຢັ້ງແນວຄິດແລະວາງແຜນຫຼົບໜີອອກຈາກຂຸມນາຣົກແຫ່ງນັ້ນ.

                                                    ຈົ່ງຕິດຕາມຕອນຕໍ່ໄປ.

ເຖິງ: ທ່ານ ແອັດມິນ ຂອງ ລາວໂຮມລາວ.

       ຂໍໂທດທີ່ບໍ່ໄດ້ຂໍຄວາມອະນຸຍາດຈາກທ່ານແອັດມິນຂອງເວັບບອດທີ່ໄດ້ລ່ວງເກີນຂຽນປວັດຊີວິດຂອງ

ຄົນໆໜຶ່ງທີ່ຖືກຈັບຕົວສົ່ງໄປດັດສ້າງຢູ່ດອນໜ້າເຂື່ອນໄຟຟ້ານ້ຳຕົກນ້ຳງຶ່ມ ແລະໄດ້ວາງແຜນນການຫຼົບໜີ

ອອກຈາກສະຖານທີ່ແຫ່ງນັ້ນມາເລົ່າສູກັນຟັງໃນເວັບບອດຂອທ່ານ. ຫວັງວ່າທາງທ່ານແອັດມິນຂອງເວັບນີ້

ຄົງຈະອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເວັບບອດຂອງທ່ານ ແລະຂໍຂອບໃຈມານະໂອກາດນີ້ດ້ວຍ.

ດ້ວຍຄວາມຮັກແພງ.

======================================================

ສອງສາມອາທິດຕໍ່ມາກໍໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າຍິງສາວທີ່ຖືພາທັງ 8 ຄົນນັ້ນທາງການຈັກຕັ້ງມີແຜນການສົ່ງຕົວກັບຄືນສູ່ຄອບຄົວຂອງຂະເຈົ້າ

ແລະໄດ້ຄົ້ນພົບວ່າພວກຂະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງທ້ອງກ່ອນທີ່ຖືກຈັບກັກຂັງຕົວແລະສົ່ງມາດັດສ້າງຢູ່ດອນນາງແຫ່ງນີ້ໂດຍບໍ່ຮູ້ເມື່ອມາກ່ອນ, ກ່ວາ

ຈະຮູ້ວ່າຕົນເອງຕັ້ງທ້ອງຖືພາກໍນານເຖິງສາມສີ່ເດືອນຕໍ່ມາພາຍຫຼັງມາຕົກຢູ່ດອນ ແຕ່ບໍ່ກ້າແຈ້ງຕໍ່ການຈັດຕັ້ງເພາະຄວາມຢ້ານກົວຈະ

ຖືກລົງໂທດແລະອຽງອາຍຈຶ່ງປິດລັບໄວ້. ພໍທ້ອງໃຫຍ່ໄດ້ຫ້າຫົກຂຶ້ນມາໝູ່ຄູ່ຄົນໃນດອນກໍເຫັນຄວາມຜິດປົກະຕິຂອງໜ້າທ້ອງຕ່າງກໍພາ

ກັນຖາມຈົນເຣື່ອງຣາວຂຶ້ນໄປເຖິງຫົວໜ້າດອນຈຶ່ງໄດ້ມີການສຳຣວດເກີດຂຶ້ນ. ແຜນການສົ່ງຍິງສາວຖືພາຄືນສູ່ຄອບຄົວຫຼືຜູ່ປົນຄອງ

ຂອງຍິງສາວເຫຼົ່ານັ້ນກໍລຸລ່ວງໄປໂດຍດີ ເພາະຂະເຈົ້າຖືກສົ່ງຕົວຄືນສູ່ຄອບຄົວຂອງຂະເຈົ້າໃນເດືອນຕໍ່ມາ.

ຣະດູຝົນກໍຜ່ານພົ້ນໄປ ຣະດູໜາວກໍກ້າວເຂົ້າມາແທນ ແຕ່ລະເຊົ້າຈະເຫັນໝອກຄັວນຂອງອາຍນ້ຳກຸ້ມກົ້ວໄປທຸກທິດທາງແລະກໍເຫືອດ

ຫາຍໄປໃນເວລາແສງພະອາທິດມາແຜດເຜົາໃນຕອນກາງເວັນ ແລະພໍຕົກຍາມຄ່ຳແລງລົງມາມວນເມກໝອກກໍເຂົ້າມາປົກຄຸມຄືນອີກ

ແລະສັບປ່ຽນແບບນີ້ໄປແຕ່ລະວັນລະວັນໄປ. ຮະດູໜາວກ້າວເຂົ້າມາ ການຫາຢູ່ຫາກິນຈາກທັມະຊາດກໍຂາດຄວາມສະດວກນອກຈາກ

ສວນຄົວເທົ່ານັ້ນທີ່ເໝາະສົມກັບດິນຢ້າອາກາດໃນຍາມນີ້, ສ່ວນການຫາປາເກັບຜັກພາຫຍ້າໄມ້ແມ່ນບໍ່ສະດວກແລະກໍຫາຍາກບໍ່ເໝືອນ

ກັນກັບຍາມຣະດູຝົນ. ໜຶ່ງປີຜ່ານໄປໂດຍບໍ່ເຫັນມີຄົນໃດຖືກປົດປ່ອຍອອກຈາກດອນກັບຄືສູ່ຄວາມອິສຣະແມ້ແຕ່ຄົນດຽວ ສິ່ງທີ່ເຫັນ

ແມ່ນການທະຍອຍສົ່ງຄົນເຂົ້າມາເຜີ້ມບໍ່ຂາດ, ຜົນງານກໍສ້າງ ຂຸດດິນສິນຕໍໄມ້ຈົນມືແຕກມືໂພງກໍບໍ່ເຫັນຫວີ່ແວວຈະຖືກນິຣະໂທສກັມ

ໃຫ້ພົ້ນອອກຈາກດອນາຣົກແຫ່ງເລີຍ. ກໍເໝືອນດັ່ງທີ່ກ່າວຜ່ານມາເບື້ອງຕົ້ນນັ້ນວ່າມີຄົນຫລາຍໆຄົນໄດ້ສ່ຽງຊີວິດໂດດໜີອອກຈາກ

ເກາະດອນ ແຕ່ບໍ່ເຫັນມີໃຜຫວິດຂັກຄົນເລີຍ ສ່ວນຫລາຍແມ່ຖືກຈັບຕົວຄືນມາ ແລະກໍມີຜູ້ເຄາະຮ້າຍເສັຍຊີວິດກາງທາງ ໄດ້ແຕ່ຊາກສົບ

ຄືນກັບມາຝັງໄວ້ທີ່ດອນແຫ່ງນັ້ນໂດຍບໍ່ຊາບວ່າທາງອຳນາດການປົກຄອງຈະສົ່ງຂ່າວໃຫ້ທາງຄອບຄົວຂອງຜູ່ຕາຍຫລືບໍ່. ຕາມທີ່ຮູ້ຈັກປະ

70% ຂອງຄົນມນດອນນັ້ນແມ່ນຄອບຄົວບໍ່ຮູ້ວ່າຖືກຈັບມາດັດສ້າງຢູ່ດອນນີ້ ເພາະພວກຂະເຈົ້າຖືກຈັບຢູ່ສະຖານບັນເທິງ ທີ່ໂຮງຮຽນ

ແລະ ທີ່ທຳງານ ໂດຍປັສຈາກຄອບຄົວຮັບຮູ້ສະຕາກັມເລີຍ. ຄົນທີ່ໂຕນໜີທີ່ເສັຍຊິວິດນັ້ນອາດຖືກສັດມີປິດກັດຕອດເຊັ່ນງູແລະແມງ

ເງົາ ເພາະຜູ່ທີ່ເສັຍຊິວິດນັ້ນເປັນຄົນລອຍນ້ຳເກ່ງແລະຮ່າງກາຍສົມບຸນທຸກຢ່າງໃນຕອນຍັງມີຊີວິດຢູ່. ສ່ວນພວກທີ່ຖືກຈັບຕົວຄືນມານັ້ນ

ແມ່ນເຮືອລາຕະເວນແລະຍົນທາງອາກາດພົບເຫັນຕອນລອຍນ້ຳຢູ່ນັ້ນ ເພາະເປັນຕອນກາງເວັນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ທ້ອນເອົາເຫດການຂອງ

ຜູ້ໂຕນໜີແລະຖືກຈັບຕົວຄືນມາສຶກສາຄົ້ນຄ້ວາຫາສາເຫດຂອງແຕ່ລະກໍຣະນີວ່າເຫດໃດຈຶ່ງໄປບໍ່ຫວິດ ແລະເປັນຫຍັງຈຶ່ງເສັຍຊີວິດໄປ.

ວັນໜຶ່ງຈຶ່ງຕັດສິນໃຈປຶກສາຫາລືກັບນາຍພູວັນເພື່ອວາງແຜນໂຕນໜີໃນເວລາຖືກອອກໄປຕັດໄມ້ມາປຸກຕູບເພື່ອກຽມໄວ້ໃຫ້ຜູ່ທີ່ຈະມາ

ທີຫລັງ ເພາະທາງຫົວໜ້າດອນສັ່ງລົງມາ. ຈາກວັນນັ້ນມາແມ່ນວາງແຜນແລະລໍຈັງຫວະອັນເໝາະສົມແລະໄດ້ລັກເຂົ້າປ່າໄປຕັດໄມ້ປ່ອງ

ມາຄາດແພແລະເຊື່ອງໄວ້ແຄມນ້ຳບ່ອນທີ່ບໍ່ມີຄົນມັກຈະໄປທີ່ນັ້ນ ຊຶ່ງມີນາຍພູວັນຮ່ວມແຜນການນຳດ້ວຍ. ເມື່ອຄົນເຜີ້ມເຂົ້າມາຫລາຍ

ທາງອຳນາດການປົກຄອງກໍເຜີ້ມໜ່ວຍປ້ອງຂຶ້ນມາຕື່ມເໝືອນກັນ ຈຶ່ງເປັນສາເຫດທີ່ຈະມີໂອກາດລອດສາຍຕາຂອງພວກເວນຍາມໄປ

ໄດ້ຢ່າງງ່າຍໆ ແຕ່ກໍບໍ່ເຄີຍຄິດຖໍ້ຖອຍຕໍ່ຄວາມຫວັງແລະຕັ້ງໃຈເອົາໄວ້ ເພາະຕົນເອງບໍ່ເຄີຍຄຶດວ່າຈະຖືກປ່ອຍຕົວເວລາໃດ ແລະສະຖານະ

ການພາຍໃນດອນນັ້ນກໍບໍ່ເປັນທີ່ໄວ້ວາງໃຈ ເພາະເຫັນພວກເຂົານຳເອົາຫລາຍຄົນອອກຈາກດອນແລ້ວໄດ້ຂ່າວວ່າຄົນເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນຖືກ

ສົ່ງຕົວໄປສູນສັມະນາຕ່າງໆໃນທຸກພາກຂອງດິນລາວ. ຄວາມບໍ່ອຸ່ນອຽນແລະຫວາດກົວແມ່ນມີຢູ່ຕລອດເວລາ ເພາະມີເຫດການຕ່າງໆ

ເກີດຂຶ້ນຣະຫວ່າງນັກໂທດນຳກັນເອງທີ່ຜິດຖຽງກັນ ທຳຮ້າຍຮ່າງກາຍກັນ ຫາເຣື່ອງໃສ່ກັນເພື່ອສ້າງຜົນງານເພື່ອເລັຍແຂ່ງເລັຍຂາຫົວ

ໜ້າດອນແລະພະນັກງານຣັຖໃນທີ່ນັ້ນ ເພື່ອເປັນການເອົາຕົວລອດຂອງແຕ່ລະຄົນ. ຄົນສ່ວນຫລາຍແມ່ນເປັນນັກເລງອັນທະພານມາ

ກ່ອນຈຶ່ງຖືກຈັບຕົວມາ ສ່ວນຄົນດີບໍ່ມີຄວາມຜິດທີ່ຖືກຈັບມາກໍບໍ່ໜ້ອຍເໝືອນກັນ ນັກໂທດສອງຢ່າງນີ້ອາດເບິ່ງແລະແບ່ງແຍກໄດ້

ໂດຍທາງກິຣິຍາມາຣະຍາດແລະໂດຍທາງກະປະພຶດໂຕຂອງພວດຂະເຈົ້າ.  ພວກນັກເລງມັກຈະສະແດງເວົ້າໃຫຍ່ແລະໂອດອົ່ງທະນົງໂຕ

ແບບຂົ່ມເພິນຍໍໂຕ ແລະບໍ່ມັກເຂົ້າຮ່ວມກຸ່ມກັບພວກທີ່ມັນຢູ່ແບບສງົບສງຽບຫລືຢູ່ແບບຖານອ້າຍຖານນ້ອງຮ່ວມກັນ. ກໍຍ້ອນພວກ

ນັກເອງເຫຼົ່ານັ້ນຈຶ່ງເກີດໃຫ້ຫົວໜ້າດອນສັ່ງປຸກຫ້ອງຂັງຫລືຄຸກເພື່ອເອົາໄມ້ໃຊ້ກັບຄົນປະເພດນັ້ນ ຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອຢູ່ບົນເກາະທີ່ມີທະເລ

ອ້ອມຮອບແທ້ໆຍັງມີຄຸກມີຕະລາງຂຶ້ນໄດ້. ຫ້ອງຂັງດັດສັນດານຄົນຢູ່ດອນນັ້ນມີຢູ່ສອງຢ່າງ ແບບເຄິ່ງນ້ຳເຄິ່ງບົກທີ່ສ້າງຂຶ້ນຢູ່ຄີມນ້ຳ

ນັ່ງກໍບໍ່ໄດ້ເພາະນ້ຳຈະຖ້ວມດັງ ຢືນກໍບໍ່ໄດ້ເພາະລວງສູງບໍ່ອຳນວຍໃຫ້ ມີແຕ່ນົ່ງຄູ້ເຄົ່າຢ່າງດຽວຈຶ່ງຈະໄດ້ ຫ້ອງດັດສັນດານແບບນີ້ເອີນ

ຊື່ວ່າ ຄອກສັດເຄິ່ງບົກເຄິ່ງນ້ຳ ແລະມີຢູ່ 5 ຄອກທັງໝົດ. ອີກຫ້ອງຂັງແບບໜຶ່ງເປັນຫ້ອງຂັງຢູ່ເທິງບົກ ແຕ່ນັ່ງບໍ່ໄດ້ ນອນບໍ່ໄດ້ ແລະ

ຢຽດບໍ່ໄດ້ ມີແຕ່ນັ່ງໝູນແບບຄານກົບນັ້ນໄດ້ ຫຼຶນອນຂົດຄູ້ແບບໝັດໝູຂົດໃສ່ໃນກະຕ່າຊິງໝູນັ້ນລະ ແລະຫ້ອງຂັງແບບນີ້ເອີ້ນວ່າ

ຄອກໝູ.

                                            ຍັງມີຕໍ່

ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕົກລົງກັນໄວ້ຖ້າຫາກຖືກຈັບຕົວກາງທາງໄດ້ໃຫ້ບອກເຈົ້າໜ້າທີ່ເປັນຄຳດຽວກັນວ່າ ຖືກພາຍຸປັດແພ

ອອກຈາກຝັ່ງຂອງດອນໄປຕາມກະແສຄື້ນຂອງລົມ ເພາະກະແສລົມແຮງຫລາຍຈຶ່ງບໍ່ສາມາດບັງຄັບແພກັບຄືນເຂົ້າຝັ່ງ

ໄດ້ ຈຶ່ງຖືກລົມຜັດເອົາແພອອກຫ່າງຈາກດອນ, ຖ້າຈະໂດດອອກຈາກແພແລ້ວພາກັນລອຍເອົາຄືນເຂົ້າຝັ່ງກໍຜ້ານແກ່ຊີ

ຊີວິດ ກໍເລີຍພາກັນເກາະຢູ່ກັບແພ.   ປະມານສີ່ຫ້າຊົ່ວໂມງຕໍ່ມາທີ່ພາກັນພາຍແພໄປຕາມປາຍກະແສຂອງຄື້ນລົມແລະ

ອາກາດກໍປ່ຽນແປງ ພາຍຸຝົນກໍຄ່ອຍໆໝົດກຳລັງລົງຈົນໃນທີ່ສຸດກໍສ່ອງເຫັນດວງດາວຢູ່ເທິງຟ້າເປັນບາງຈຸດຈຶ່ງພາກັນ

ແນມຫາດວງດາວຕ່າງໆເພື່ອຄວາມແນ່ນອນວ່າພາກັນມຸ້ງໜ້າໄປຈຸດໃດກັນແທ້. ການເດີນທາງທາງນ້ຳດ້ວຍໄມ້ໄຜ່ຢູ່ບົນ

ນ້ຳນິ້ງແມ່ຍາກລຳບາກທີ່ສຸດມັນບໍ່ງ່າຍເໝືອນລ່ອງແພໄປຕາມສາຍລຳທານທັມະດາ,   ເບິ່ງພາກັນພາຍເອົາແທ້ເອົາວ່າ

ຕັ້ງສາມສີ່ແຮງຊາຍສະກັນ ເມື່ອຫລຽວແນມຫລັງສັງເກດເບິ່ງເໝືອນກັບວ່າຢູ່ບ່ອນເກົ່າເພາະມີແຕ່ໜ້ານ້ຳທີ່ກ້ວາງໃຫຍ່

ໄພສານບໍ່ເຫັນດິນເຫັນດອນຫຍັງເລີຍ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສີ່ຄົນບໍ່ໄດ້ຖໍ້ຖອຍກຳລັງໃຈ ຕັ້ງໜ້າພາຍແພມຸ້ງໜ້າຕໍ່ໄປໂດຍ

ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວຕໍ່ອຸປະສັກຕ່າງໆ ຈົນໃນທີ່ສຸດກໍຫລຽວເຫັນແສງອາທິດສ່ອງຂຶ້ນຈາກຂອບຟ້າທາງດ້ານຂວາມື ແລະແລ້ວກໍຮູ້

ທັນທີວ່າຈຸດທີ່ມຸ້ງໜ້າໄປນັ້ນຖືກເປົ້າໝາຍທີ່ວາງໄວ້ ນັ້ນກໍຄືມຸ້ງໜ້າໄປຕາເວັນຕົກສ່ຽງເໜືອຂອງປະເທດ. ບໍ່ດົນພໍຊົ່ວໂມງ

ທ້ອງຟ້າກໍແຈ້ງຂຶ້ນມາ ໃນທີ່ສຸດພະອາທິດກໍຄືບຄານຂຶ້ນສູ່ທ້ອງຟ້າຈຶ່ງແນມເຫັນຈຸດຕ່າງໆ ແຕ່ກໍບໍ່ຮູ້ດອກວ່າພວກຕົນເອງ

ຢູ່ຈຸດໃດກັນແທ້. ສິ່ງທີ່ຈະຕ້ອງການເວລານັ້ນແມ່ນຕ້ອງການບ່ອນກຳບັງເພື່ອລີ້ຊ່ອນຕົວໃນຍາມກາງເວັນເພາະເຊື່ອແນ່ວ່າ

ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ຮັກສາດອນຕ້ອງເອົາເຮືອຈັກອອກມາລາຕະເວນຊອກຫາພວກຂ້າພະເຈົ້າແນ່ນອນ,   ນອກຈາກທາງເຮືອ

ແລ້ວຍັງມີທາງອາກາດອີກທີ່ພວກເຂົາໃຊ້ຍົນອອກມາສອດແນມ. ເຖິງຈະມີຄວາຫວາດຫວັ່ນທາງແນວຄິດທີ່ເກງກົວກັບ

ການລາດຕາເວນຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ ແຕ່ກໍບໍ່ຍອມຈຳນົນໄດ້ແຕ່ພາກັນມຸ້ງໜ້າໄປເລື້ອຍໆຈົນໃນທີ່ສຸດກໍໄປພົບເຫັນປ່າຜັກຕົບ

ແລະຫຍ້າອື່ນໆທີ່ເປັນເວີງກ້ວາງຫລາຍເຕີບຈຶ່ງພາກັນເອົາແພເຂົ້າໄປເຊື່ອງໄວ້ໂດຍເອົາຫຍ້າແລະຜັກຕົບມາປົກໃສ່ແພແລະ

ພວກຄົນເອງໄວ້ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ໜ່ວຍລາດຕະເວນທາງນ້ຳຫລືທາງອາກາດແນມເຫັນ ແລະພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍຕ້ອງການພັກຜ່ອນ

ເໝືອນກັນເພາະເໜື່ອຍມາໝົດຄືນແລ້ວ ລະສຳຄັນພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕົກລົງຢຸດການເດີນທາງຕອນກາງເວັນເພື່ອຄວາມ

ປອດພັຍ. ເຫັນຊາກປາຍຕົ້ນໄມ້ນ້ອຍຕາຍອ້່ອມຂ້າງອ້ອມແອວໃນເຂດນັ້ນກໍເຂົ້າໃຈແລະຮູ້ທັນທີວ່າເປັນຈອມພໍຈຶ່ງພາກັນລົງ

ຢັ່ງເບິ່ງເປັນຈຸດເປັນຈຸດ, ບາງບ່ອນກໍເລິກຖ້ວມກົວ ບາງບ່ອນກໍພຽງບ່າ ສະແດງວ່າໄດ້ເດີນທາງຫ່າງໄກຈາກດອນຫລາຍກິ

ໂລແມັດແລ້ວ. ອາກາດກໍແນບໜິ້ງແລະງຽບສງັດບໍ່ໄດ້ຍິນສຽງຫຍັງເລີຍ ແລະກໍຮູ້ໄດ້ວ່າຍັງຫ່າງໄກກັບຈຸດໝາຍຫຼືໜ້າດິນ

ທີ່ບໍ່ຖືກນ້ຳຂຶ້ນມາຖ້ວມ. ຕາມທີ່ຄາດຄິດເອົາໄວ້ ໄດ້ຍິນສຽງເຮືອບິນລັກໂກແຕມາຕອນໃຕ້ຫຼືທາງຕົ້ນທາງທີ່ເດີນອອກມາກໍ

ເຊື່ອແນ່ວ່າແມ່ນພວກເຂົາຄົ້ນຫາພວກຂ້າພະເຈົ້າອິຫຼີ, ແລະສຽງຍົນກໍຄ່ອຍໆເຫືອດຫາຍໄປກໍສະແດງວ່າພວກເຂົາກັບຕ່າວ

ຄືນແລ້ວ. ເປັນໂຊກຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າທີ່ບໍ່ມີຜູ່ໃດເຈັບປ່ວຍຂຶ້ກະທັນຫັນຫຼືຖືກງູກັດຕອດ ປະກົດວ່າບໍ່ພົບເຫັນສັດສາວາສິ່ງ

ທີ່ມີຜິດເລີຍ. ເວລາພາກັນຫີວກໍພາກັນກິນໜໍ່ໄມ້ຕົ້ມແລ້ວທີ່ນາຍພູວັນລັກຜົກເອົາມານຳກໍພໍທຸເລົາລົງໄປ ແຕ່ກໍບໍ່ໄດ້ເປັນ

ອຸປະສັກໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າ. ພໍຕາເວັນຕົກດິນກໍພາກັນເລີ່ມເດີນແພອອກຕໍ່ໄປຕາມຈຸດທີ່ຕັ້ງໄວ້ໄປເລື້ອຍໆຈົນຂ້ອນຄືນຂອງ

ຄືນນັ້ນ ແລະໃນທີ່ສຸດກໍໄດ້ຍິນສຽງສັດປ່າຮ້ອງມາທາງທິດໜ້າແລະເປັນສຽງມາແຕ່ໄກ ຈຶ່ງພາກັນດີໃຈທີ່ຈະຫວິດໜ້ານ້ຳຂອງ

ອ່າງທະເລເຂື່ອນນຳ້ງຶ່ມແລ້ວ. ໃນທີ່ສຸດພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍມາເຖິງປ່າໄມ້ແຫ່ງໜຶ່ງໃນວັນຮຸ່ງເຊົ້າຂອງຕໍ່ມາ, ນາຍພົມຊຶ່ງເປັນຄົນ

ໃນທ້ອງຖິ່ນນັ້ນສັງເກດການເບິ່ງປ່າດົງໂຂງເຂດນັ້ນ ຜູ້ກ່ຽວໃຫ້ຄວາມເຫັນວ່າຕ້ອງເດີນທາງລຽບໄປຕາມແຄມນ້ຳທາງຊ້າຍມື

ລົງໄປຈົນກ່ວາຈະເຖິງພູໜ່ວຍໜຶ່ງຢູ່ຂ້າໜ້ານັ້ນ ເພາະຜູ່ກ່ຽວເຊື່ອວ່າພູໜ່ວຍທີ່ວ່ານັ້ນຄຸນໆແລະເຄີຍເຫັນມາກ່ອນ. ພວກຂ້າ

ພະເຈົ້າຂີ່ແພເລາະໄປຕາມແຄມຝັ່ງໄປປະມານສາມຊົ່ວໂມງຈຶ່ງພາກັນພັກຜ່ອນແລະພາກັນເຂົ້າປ່າໄປຫາແນວມາກິນເພາະພາ

ກັນຫີວ ເປັນແຕ່ບຸນພາກັນໄປພໍ້ຕົ້ນຕາວຈຶ່ງພາກັນຕັດເອົາຍອດຕາວມາກິນ. ເມື່ອພັກຜ່ອນພໍສົມຄວນແລ້ວກໍອອກເດີນ

ທາງຕໍ່ໄປ........

                                                  ຍັງມີຕໍ່

ຣະຍະທາງຈາກບ້ານທີ່ເອື້ອຍຂອງນາຍພົມມາເປັນໃພ້ຢູ່ນັ້ນໄປຫາບ້ານມ່ວງສຸມໄກກັນປະມານ 7 ກລມ ຫລືຊົ່ວໂມງໜຶ່ງ, ແລະ

ກໍບໍ່ໄດ້ເປັນບ້ານໃຫຍ່ປານໃດ ມີພຽງຊາວກ່ວາຄົວເຮືອນແລະກໍເກີດເປັນບ້ານຂຶ້ນພາຍຫລັງນ້ຳເຂື່ອນໄຟຟ້າຍຶ່ງຂຶ້ນມາເລນຍມີ

ໄທບ້ານມ່ວງສຸມແລະໃກ້ຄຽງມາຕັ້ງຊະນຳຫາປາໃນເຣີ່ມແຣກ, ຢູ່ຕໍ່ມາກໍມີຫລາຍຄົນອອກມາຕັ້ງເຮືອນແທນກະຕັອບຫລືຕູບ

ແລະກໍຍົກຄອບຄົວອອກມາຢູ່ກໍເລີຍທີການຂຍາຍໂຕອອກຈົນກາຍຈາກຊະນຳມາເປັນບ້ານ ແລະເອີ້ນວ່າບ້ານວັງມົນ.   ຄ້າຍ

ແລງໃນວັນດຽວກັນນັ້ນນາຍພົມກໍອອກໄປຫາເອື້ອຍຂອງຜູ່ກ່ຽວເພື່ອໄປເອົາຂ່າວແລະສະບຽງອາຫານ, ຄາດວ່າເອື້ອຍຜູ່ກ່ຽວ

ອາດກັບມາແຕ່ບ້ານມ່ວງສຸມແລ້ວ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສາມຄົນກໍອົດລໍຄອຍແລະລີ້ຢູ່ປ່າຊ້າຖ້າຕາມເຄີຍ. ບໍ່ຮອດຊົ່ວໂມງກໍ

ເຫັນນາຍພົມກັບມາທີ່ປ່າຊ້ານັ້ນພ້ອມກັບຊາຍສະກັນຄົນໜຶ່ງທີ່ມີໜ້າຕາເໝືອນກັນກັບກັບຜູ່ກ່ຽວເອງແຕ່ກໍບໍ່ແປກໃຈເພາະ

ນາຍພົມເຄີຍເລົ່າສູ່ຟັງມາກ່ອນແລ້ວວ່າມີອ້າຍແຝດຄົນໜຶ່ງ.     ພໍທັງສອງມາເຖິງນາຍພົມກໍແນະນຳອ້າຍແຝດຄົນນັ້ນໃຫ້

ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສາມ ຈົນຂ້າພະເຈົ້າອົດຫົວບໍ່ໄດ້ເມື່ອແນະນຳຊື່ອ້າຍແຝດຄົນນັ້ນໃຫ້ຊາບແລະຊື່ວ່າ ອິນ, ອ້າຍຊື່ ອິນ ສ່ວນ

ຜູ່ນ້ອງຊື່ ພົມ ຊື່ຄ່ອງກັນອິຫລີສອງນ້ອງອ້າຍນີ້. ສອງນ້ອງແຝດຫອບເອົາເຄື່ອງນຸ່ງແບບບ້ານໆມາໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສາມ

ປ່ຽນ ກໍເປັນຊຸດຊາວໄຮ່ນາສີນິນບ້ານນອກນັ້ນລະ (ບໍ່ແມ່ນຂອງເກົ່າ ໃໝ່ໝົດ) ແລະກໍເປັນແພຝ້າຍພື້ນເມືອງລາວເຮົາເອງ.

ນອກຈາກເຄືອງນຸ່ງແລ້ວກໍມີມອງໃສ່ປາແລະຄັນເບັດທີ່ເຫຼົາດ້ວຍໄມ້ໄຜ່ສາມຄັນ ແຕ່ບໍ່ເຫັນມີສະບຽງອາຫານມາພ້ອມໃນຊຸດ

ນີ້. ເມື່ອອະທິບາຍແຜນສູ່ກັນຟັງແລ້ວກໍພາກັນເດີນອອກຈາກປ່າຊ້າເຂົ້າໄປບ້ານວັງມົນແລະໄປພັກຢູ່ເຮືອນເອື້ອຍຫຼືອ້າຍເຂີຍ

ຂອງນາຍອິນແລະນາຍພົມ. ທາງເອື້ອຍນາຍພົມໄດ້ໄປແຈ້ງຫົວໜ້າບ້ານວ່າມີນ້ອງຊາຍແລະໝູ່ສາມຄົນຈະມາຄ້າງພັກເຊົານຳ

ປະມານສອງສາມວັນເພື່ອມາຫາປາ ແລະທາງອ້າຍເຂີຍໄດ້ປາຝາມາກໍລົງມືເຮັດລາບສູ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າກິນ.

ຮຸ່ງເຊົ້າວັນໃໝ່ຂຶ້ນມາກໍພາກັນລົງໄປຫາປາຊຶ່ງອ້າຍເຂີຍສອງແຝດນັ້ນເປັນໄກມນຄັ້ງນີ້, ຕ່າງກໍຫອບມອງຄັນເບັດແລະອາຫານ

ການກິນລົງໄປທ່ານ້ຳແລະຂຶ້ນເຮືອຈັກຂອງອ້າຍເຂີຍສອງແຝດນັ້ນແລ່ນອອກຈາກທີ່ຈອດແລະມຸ່ງໜ້າໄປຫາທີ່ຫາປາ. ພໍໄປເຖິງ

ຈຸດໜຶ່ງກໍຢຸດເຮືອແລະເອົາເບັດອອກມາຕຶກປາ ແລະໃຊ້ເວລານັ້ນປຶກສາຫາລືກັນວ່າຈະດຳເນີນແຜນແນວໃດແລະຈະໄປເສັ້ນ

ທາງໃດເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຖືກຈັບຕົວໄດ້, ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ອອກມາວາງແຜນກັນຢູ່ກາງນ້ຳຫຼືບ່ອນເປົ່າປ່ຽວບໍ່ມີຄົນ ຖ້າຈະປຶກສາກັນຢູ່ບ້ານ

ຢູ່ເຮືອນແມ່ນເກງວ່າຢ້ານຄົນມາຈອບຟັງ ເພາະຣະຍະນັ້ນບໍ່ມີໃຜເຊື່ອໃຜໄດ້ ຢ້ານໄທບ້ານມາຈອບຟັງເອົາຄວາມຜິດ. ນາຍເມກ

ອອກຄວາມເຫັນວ່າຖ້າ່ຈະເດີນທາງໄປທາງຣົດລົງໄປວຽງຈັນແມ່ນບໍ່ຜ່ານເປົ້າຍາມທະຫານຢູ່ທີ່ຫີນເຫີບໄດ້ ເພາະທີ່ນັ້ນມີການ

ກວດກາເຂັ້ມງວດຫລາຍ ນາຍເມກແລະຄອບຄົວເດີມເປັນອົພະຍົບມາແຕ່ຊຽງຂວາງແລະເບື້ອງຕົ້ນພໍ່ແມ່ຜູ່ກ່ຽວຕັ້ງຖິ່ນຖານ

ໃໝ່ຢູ່ບ້ານນາມອນເມືອງວັງວຽງກ່ອນຍ້າຍຄອບຄົບລົງໄປຢູ່ບ້ານໂພນຕ້ອງວຽງຈັນ ຕອນວັງວຽງແຕກປີ 69 (ທີ່ຈິງແລ້ວບໍ່

ແມ່ນວັງວຽງແຕກຫຼືແນວລາວເຂົ້າມາຍຶດດອກ ພຽງແຕ່ທີ່ໝັ້ນຫລາຍແຫ່ງໃນຊຽງຂວາງຖືກຕີແຕກ ກິ່ວກະຈຳ ສາລາພູຄູນ

ຈົນລົງມາເຖິງເມືອງກາສີແມ່ນແມ່ນຝ່າຍແນວລາວຍຶດໄດ້ໝົດໃນປີນັ້ນ. ປະຊາຊົນທີ່ເປັນອົພະຍົບມາແຕ່ຊຳເໜືອ ແລະຊຽງ

ຂວາງທີ່ມາຕັ້ງຖິ່ນຖານໃໝ່ຢູ່ວັງວຽງພາກັນແຕກຕື່ນແລະຢ້ານວັງວຽງຈະຕົກເປັນເປົ້າຕໍ່ໄປທີ່ແນວລາວຈະເຂົ້າມຕີ ແລະກໍພາ

ກັນເກງກົວຈຶ່ງພາກັນຫລັ່ງຫລຸທຸທັງລົງໄປວຽງຈັນ).   ຂ້າພະເຈົ້າຫລິ່ງເຫັນທາງດຽວທີ່ຈະເດີນທາງເຂົ້າວຽງຈັນໂດຍບໍ່ຜ່ານຫີນ

ເຫີບແມ່ນໄປທາງໜ້າເຂື່ອນ້ຳງຶ່ມ ແຕ່ຕ້ອງໄດ້ຜ່ານທ່າລາດຊຶ່ງເປັນຈຸດສຳຄັນຈຸດໜຶ່ງທີ່ມີການກວດຂັນຢ່າງເຂັ້ມງວດຈຸດໜຶ່ງ

ຄືກັນ ແລະຕອນນີ້ພວກເຂົາຄົງຍັງຄົ້ນຫາພວກຕົນເອງຢູ່ ແລະຄິດວ່າພວກເຂົາຈະບໍ່ຢຸດຈົນກ່ວາຈະພົບບໍ່ວ່າເປັນຫລືຕາຍຈຶ່ງ

ຈະເຊົາ. ຕ່າງກໍອອກຄວາມຄິດຄວາມເຫັນແຕ່ກໍຍັງບໍ່ທັນຕົກລົງກັນໄດ້ເທື່ອ ແລະມື້ນັ້ນປະກົດວ່າປາກໍກິນເບັດດີທີ່ສຸດພາກັນ

ໄດ້ປາເປັນກະບຸງທັງປາຕຶກເບັດແລະປາຖືກມອງ, ພໍຕົກແລງມາກໍກັບຄືນມາພັກຢູນ້ານຂອງເອື້ອຍສອງແຝດນັ້ນຕາມເດີມ.

                                     ໂທດເດີ້ວ່າຈະຂຽນໃຫ້ຈົບຕອນນີ້ ແຕ່ບໍ່ມີເວລາພຽງພໍ

                                                               ຍັງມີຕໍ່

ຄົນຮ້ອຍພໍ່ພັນແມ່ທີ່ໄປຢູ່ຮ່ວມກັນໃນສະຖານທີ່ໆເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມກົດດັນທາງຈິດໃຈຫາມິໄດ້ວ່າສະຖານທີ່ແຫ່ງນັ້ນໆຈະເກີດ

ສິ່ງໃດຂຶ້ນ? ແມ້ແຕ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຮ່ວມພໍ່ແມ່ດຽວກັນຍັງມີຈິດໃຈແຕກຕ່າງກັນແລະກໍເກີດຜິດຖຽງກັນເປັນບາງຄັ້ງ, ທີ່ນັ້ນ

(ໝາຍເຖິງດອນທ້າວ) ເປັນຈຸດຮວມຊາຍສະກັນທີ່ມາຈາກຕ່າງຖິ່ນຕ່າງຖານຕ່າງພໍ່ຕ່າງແມ່ແລະປະກອບດ້ວຍຄວາມຈຳກັດ

ພື້ນທີ່ແລະການໃຊ້ຊີວິດປະຈຳວັນຈຶ່ງເກີດໃຫ້ມີປະທະຕະລຸມບອນທຳຮ້າຍຮ່າງກາຍກັນຂຶ້ນເກືອບບໍ່ຂາດແຕ່ລະວັນ. ຕາມທີ່ຮຸ່ນ

ອ້າຍທີ່ເປັນຮຸ່ນທຳອິດກ່ອນໝູ່ໄປຕົກຢູ່ດອນນັ້ນເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ ພວກນັກໂທດດັດສ້າງລ້າງສມອງຊຶ່ງເປັນສາຍານາມໃນຕອນນັ້ນ

ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນນັກເລງຫົວໄມ້ອັນທະພານເປັນສ່ວນຫລາຍທີ່ຖືກຈົບກັກຂັງໄວ້ຕາມຄຸກຂອງຕົວເມືອງຕ່າງໆໃນແຂວງວຽງ

ຈັນຕັ້ງແຕ່ກ່ອນປົດປ່ອຍປະເທດ, ແລະມີຈຳນວນປະມານຫ້າຮ້ອຍກວ່າຄົນ. ພາຍຫຼັງຍຶດອຳນາດໃນວັນທີ 2 ທັນວາ ບໍ່ເທົ່າໃດ

ມື້ທາງກະຊວງພາຍໃນໄດ້ສົ່ງນັກໂທດເຫຼົ່ານັ້ນໄປຖິ້ມໄວ້ກາງດອນເທິງທະເລອ່າງເກັບນ້ຳເຂື່ອນໄຟຟ້ານ້ຳງຶ່ມໂດຍທາງການໄດ້ມອບ

ມີດພ້າຈຳນວນໜຶ່ງໃຫ້ພວກນັກໂທດນັ້ນເພື່ອຖາກຖາງພື້ນທີ່ແລະປຸກສ້າງຫໍໂຮງຫຼືທີ່ພັກພາອາສັຍຂອງພວກເຂົາ. ໃນເບື້ອງຕົ້ນ

ດອນນັ້ນຍັງບໍ່ທັນມີຊື່ ຕ່າງຄົນກໍເອີ້ນກັນວ່າດອນລີງ ທັງໆທີ່ດອນນັ້ນບໍ່ມີລີງແມ້ແຕ່ຕົວດຽວ, ດອນນີ້ມີເນື້ອກ້ວາງປານ 3.5 ກ

ລມ ມົນທົນ ໃຈກາງຂອງດອນເປັນພູພຽງແລະເຕັມໄປດ້ວຍຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ທີ່ມີຄຸນຄ່າຫລາຍແສນຕົ້ນ, ທາງການຈະບໍ່ອະນຸຍາດ

ໃຫ້ນັກໂທດຂຶ້ນໄປປຸກປະສາດຣາຊະວັງຂອງພວກເຂົາຢູ່ເທິງຈຸດນັ້ນເດັດຂາດ ມີແຕ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຢູ່ຕາມແຄມນ້ຳໃນຕອນໃຕ້ຂອງ

ເກາະເທົ່ານັ້ນ. ທີ່ຈິງແລ້ວພື້ນທີ່ຕອນທີ່ຕິດກັບແຄມນ້ຳກໍບໍ່ຄັບແຄບແລະກໍເປັນໜ້າດິນພຽງຄືກັນແລະກໍກ້ວາງປະມານ 300ມ

ຈາກແຄມນ້ຳໄປເຖິງຕີນພູໃຈກາງຂອງເກາະ. ພວກນັກໂທດທີ່ກ່າວມາຂ້າເທິງທີ່ເປັນຮຸ່ນທຳອິດນັ້ນ ຕາມແຜນການຂອງ ກຊ

ພາຍໃນແມ່ນນຳມາປະກົບໄວ້ຊົ່ວຄາວເພື່ອຕຽມສົ່ງອອກໄປສູນສັມະນາ (ສູນທໍຣະມານຈະຖືກກ່ອນ) ຕາມພາກພື້ນຕ່າງໆຫລັງ

ພວກເຂົາສ້າງສຳເຣັດ. ພວກຮຸ່ນອ້າຍຍັງເລົ່າສູ່ຟັງອີກວ່າ ພວກນັກໂທດທີ່ມາຖາກຖາງດອນຮຸ່ນທຳອິດນັ້ນເປີດຈາຣະຈົນກັບທະ

ຫານຍາມຫລາຍເທື່ອ ແຕ່ບໍ່ສຳເຣັດເພາະພວກເຂົາເອົາກຳປັ້ນແລະມີດພ້າພຽງບໍ່ເທົ່າໃດດວງສູ້ກັບປືນ ມີນັກໂທດແລະທະຫານ

ຕ່າງຝ່າຍກໍໄດ້ຮັບບາດເຈັບແລະຕາຍໄປ.   ເມື່ອທາງອຳນາດການປົກຄອງເຫັນເຫດການນອງເລືອດກັນເກີດຂື້ນສືບເນື່ອງກັນ

ຈຶ່ງໄດ້ເຣີ່ມຕົ້ນຂົນເອົາພວກທີ່ຫົວແຂງແລະມີຄະດີຮ້າຍແຮງອອກໄປຈາກດອນນັ້ນໄປເທື່ອລະເລັກເທື່ອລະໜ້ອຍຈົນໃນທີ່ສຸດກໍ

ເອົາຄົນມາເຜີ້ມເຕີມໃນດອນທີພວກເຂົາເອີ້ນຄົນເຫຼົ່ານັ້ນວ່າ ພວກພັຍສັງຄົມ ນັ້ນເອງ.

ການວາງແຜນການເດີນທາງລົງໄປວຽງຈັນຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ທັນຕົກລັງເປັນເອກະສັນກັນໄດ້ເທື່ອເພາະຂາດປັດໃຈຢູ່

ຫລາຍຢ່າງສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນເງິນເພື່ອການເດີນທາງ. ແຕ່ລະມື້ແມ່ນພາກັນອອກໄປຫາປານຳກັນກັບອ້າຍຮຸ່ງ (ຊື່ອ້າຍເຂີຍຂອງ

ນາຍອິນກັນນາຍພົມ) ໃຫ້ຖືກກັບສາຍຕາຊາວບ້ານທີ່ວ່າພວກຕົນເອງພາກັນມາຫາປາ ແຕ່ກໍໂຊກດີທີ່ຄົນໃນບ້ານນັ້ນຕ່າງກໍ

ພາກັນຫຍຸ້ງກັບການຫາຢູ່ຫາກິນຂອງໃຜລາວ ບໍ່ສົນບໍ່ກ່ຽວກັບແຂກຄົນພາຍນອກທີ່ມາພັກພາອາສັຍ. ນາຍພູວັນໄດ້ມີຄຳເຫັນ

ອອກມາສເນີຄືໃຫ້ ນາຍພົມເດີນທາງເຂົ້າວຽງຈັນໃນນາມນາຍອິນຜູ່ເປັນອ້າຍຝາແຝດ ແລະໃຊ້ໃບອະນຸຍາດເດີນທາງເປັນຊື່ຂອງ

ນາຍອິນທັງໝົດ ເພື່ອໄປພົບກັບພໍ່ແມ່ຂອງຜູ່ກ່ຽວ. ທາງພໍ່ແມ່ຂອງນາຍພົມກໍຈັດການໃຫ້ທຸກຢ່າງໄດ້ຢ່າງສບາຍເພາະນ້ອງຊາຍ

ພໍ່ຂອງນາຍພົມຫຼືອາວຂອງຜູ່ກ່ຽວເປັນຕາແສງມ່ວງສຸມໃນຍຸກນັ້ນ ແລະແລ້ວນາຍພົມໃນຂາມຂອງນາຍອິນກໍອອກເດີນທາງລົງ

ໄປວຽງຈັນຕາມແຜນທີ່ຕົກລົງກັນ, ສ່ວນຂ້າພະເຈົ້າ ນາຍເມກ ແລະ ພູວັນ ກໍອອກຫາປາກັບອ້າຍຮຸ່ງແລະນາຍພົມຢູ່ໃນຄາບຂອງ

ນ້ອງຊາຍແຝດຂື່ອິນທຸກໆວັນເພື່ອລໍຖ້າການກັບມາຂອງນາຍພົມ.

ບໍ່ນານເກີນລໍນາຍພົມໃນນາມບັດຂອງນາຍອິນກໍກັບມາແຕ່ວຽງຈັນ ເຖິງຈະໃຊ້ເວລາລໍຄອຍພຽງອາທິດເຄິ່ງເທົ່ານັ້ນແຕ່ກໍນານ

ເໝື່ອເປັນເດືອນເປັນປີ. ບໍ່ມີຄອບຄົວຄົນໃດໃນຄນະຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ວຽງຈັນທີ່ຮູ້ຊ່າວວ່າພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂຕນອອກຈາກ

ດອນທ້າວແລ້ວ ແລະກໍບໍ່ມີອຳນາດການປົກຄອງໄປແຈ້ງຂ່າວໃຫ້ທາງຄອບຄົວຮູ້ຈັກນຳເລີຍ ອັນນີ້ເປັນສັນດານແລະຄວາມຫຼ້າຫຼັງ

ຂອງອຳນາດການປົກຄອງໃນຍຸກນັ້ນ. ພໍ່ຂອງນາຍພູວັນກໍໄດ້ໄປພົບກັບພໍ່ຂ້າພະເຈົ້າແລະເພິ່ນກໍຝາດເງິນຈຳນວນໜຶ່ງມາໃຫ້ ສ່ວນ

ຄອບຄົວນາຍເມກບໍ່ມີໃຜຮູ້ ນາຍພົມໃນນາມນາຍອິນກໍໄປຂອກຖາມຢູ່ບ້ານໂພນຕ້ອງແຕ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້ ແລະພໍ່ແມ່ຂອງພູວັນກໍສົ່ງປັດ

ໃຈມາໃຫ້ລູຊາຍເພິ່ນເໝືອນກັນ ແລະກໍຝາກມາເພື່ອໝູ່ຄູ່ຂອງລູກຊາຍເພິ່ນອີກ. ຫລັງຈາກການກັບມາຂອງນາຍພົມ ທາງພໍ່ແມ່

ຂອງຜູ່ກ່ຽວບໍ່ຢາກໃຫ້ລູກຊາຍເພິ່ນໜີອອກຈາກມ່ວງສຸມ ເພາະທາງບ້ານຫຼືອຳນາດການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນຕ່າງກໍຮູ້ວ່ານາຍອິນນາຍ

ພົມເປັນຄົນພື້ນຖານໃນເຂດນີ້ ແລະກໍບໍ່ມີໃຜຮູ້ວ່ານາຍພົມຖືກຈັບຫຼືໂຕນຈາກດອນດັດສ້າງແລ້ວກັບມາທີ່ນີ້ ຊາວບ້ານຮູ້ແຕ່ນາຍ

ພົມໄປຮຽນຢູ່ວຽງເທົ່ານັ້ນ. ເຣື່ອງນີ້ເປັນເຣື່ອງທີ່ໜັກໃຈແກ່ພໍ່ແມ່ຂອງນາຍພົມທີ່ແກ້ບໍ່ຕົກ ເພາະນາຍພົມບໍ່ຢາກຈະຢູ່ບ້ານເພາະ

ເກງວ່າບໍ່ວັນໜຶ່ງກໍວັນໜຶ່ງທາງອຳນາດການປົກຄອງກໍຈະຮູ້ ແລ້ວຈະໄດ້ຮັບໂທດໜັກກ່ອນເກົ່າ ຊ້ຳບໍ່ໜຳຄັ້ງນີ້ມີພໍ່ແມ່ພີ່ນ້ອງໄດ້

ເຂົ້າມາກ່ຽວຂ້ອງນຳອີກ ຈຶ່ງຕັດສິນໃຈໜີໜ້າຕໍ່ໄປກັບໝູ່ເພື່ອນທີ່ສ່ຽງຕາຍຮ່ວມກັນມາແລ້ວ. ພໍ່ຂອງນາຍພົມຈຶ່ງຫາລູກເຂີຍຫຼື

ຂອງເພິ່ນຫຼືອ້າຍຮຸ່ງໃຫ້ໄປພົບສ່ຽວເພິ່ນຢູ່ບ້ານນ້ຳປາດທາງທ່າລາດພຸ້ນເພື່ອຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອໃຫ້ນຳພາພວກຂ້າພະເຈົ້າຜ່ານປ້ອມ

ຍາມທ່າລາດນັ້ນໄປໄດ້ດ້ວຍຄວາມປອດພັຍ, ອ້າຍຮຸ່ງກໍບໍ່ຄັດຂ້ອງເມື່ອພໍ່ເຖົ້າບັ່ງການ.

                                                                   ຍັງມີຕໍ່

ປະເທດລາວໃນຍຸກ 75 ຫາ 85 ນັ້ນ ປະຊາຊົນບໍ່ມີບັດປະຊາຊົນຫລືບັດປະຈຳຕົວ ແຕ່ການເດີນທາງໄປມາຕ້ອງມີໜັງສືເດີນທາງ

ທີ່ທາງອຳນາດການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນໃຜລາວເປັນຜູ່ອອກໃຫ້ ແລະໜັງສືເດີນທາງນັ້ນຈະມີແຕ່ຊື່ແລະນາມສະກຸນຂອງຜູ່ເດີນທາງ

ແລະບ່ອນຢູ່ ບ້ານ ຕາແສງ ເມືອງແລະແຂວງເທົ່ານັ້ນ, ພ້ອມດ້ວຍເຫດຜົນແລະຈຸດປະສົງຂອງການເດີນທາງ ແລະ ວັນເດືອນປີ

ອອກເດີນທາງ ແລະ ກັບຄືນສູ່ພູມລຳເນົາ.   ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງສເນີໃຫ້ນາຍອິນຊ່ວຍໄປຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອນຳອາວຂອງຜູ່ກ່ຽວທີ່ເປັນ

ຕາແສງ ອອກໜັງສືເດີນທາງໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າແລະໃສ່ຊື່ປອມໝົດທັງສາມຄົນ  ສ່ວນນາຍພົມນັ້ນໃຊ້ໜັງສືເດີນທາງໃນນາມ

ນາຍອິນຜ່ານມາໄດ້ຄັ້ງໜຶ່ງຜ່ານມາແລ້ວ ແລະ  ນາຍພົມຍັງເລົ່າສູ່ຟັງວ່າພວກທະຫານແລະກອງຫຼອນທີ່ປ້ອມຍາມຫີນເຫີບນັ້ນ

ເໝືອນກັບວ່າພາກັນອ່ານໜັງສືບໍ່ອອກ ເມື່ອຣົດໄປເຖິງໄມ້ກາດຂວາງຖນົນ ພໍແຕ່ຣົດຈອດກໍຈະມີທະຫານຍ່າງມາສ່ອງເບິ່ງຄົນ

ໃນຣົດສອງແຖວນັ້ນແລະບອກວ່າ ຖ້າໃຜມີໜັງສືເດີນທາງໃຫ້ເອົາອອກມາແລະຍົກຂຶ້ນໃຫ້ເບິ່ງ ຄົນໂດຍສານຕ່າງກໍຈົກອອກມາ

ແລ້ວຈັບເຍິງຂຶ້ນໄວ້ໃຫ້ທະຫານຄົນນັ້ນມາກວດເຊິ່ງ. ທະຫານຄົນນັ້ນມີແຕ່ຍ່າງອ້ອມຣົດແລະແນມເບິ່ງແຕ່ມືຂອງຜູ່ໂດຍສານວ່າ

ມີໜັງສືເດີນທາງບໍ່? ມີແມ່ເຖົ້າໜຶ່ງທີ່ເລົາຈົນໜັງສືເດີນທາງອອກມາບໍ່ທັນໝູ່ ທະຫານຄົນນັ້ນກໍຮ້ອງໄປຖາມແມ່ເຖົ້າງຜູ່ນັ້ນວ່າ

ມີໜັງສືເດີນທາງບໍ່? ເມື່ອແມ່ເຖົ້າຄົນນັ້ນຕອບໄປວ່າກຳລັງຈະດຶງອອກມາ ມ້ຽນໄວ້ດີໂພດເພາະຢ້າມັນເສັຍ ພໍແຕແມ່ເຖົ້າເວົ້າສຸດ

ທະຫານຄົນນັ້ນກໍບອກບໍ່ໃຫ້ເອົາອອກມາດອກຖ້າມ້ຽນໄວ້ດີແລ້ວ ຈັກໜ່ອຍສິເຮັດເຫັ່ຍເສັຍໄປຊື່ໆ. ນາຍພົມຍັງເລົ່າອີກວ່າ ທີ່ຈິງ

ແລ້ວທະຫານຄົນນັ້ນບໍ່ໄດ້ອ່ານເບິ່ງໜັງສືເດີນທາງຂອງໃຜເລີຍ ເມື່ອເຫັນທຸກຄົນເຍິງຂຶ້ນໃຫ້ເບິ່ງກໍຜ່ານໄປ  ຫຼືວ່າມື້ນັ້ນເປັນມື້ພິ

ເສດທີ່ພວກເຂົາບໍ່ເຄັ່ງຄັດ. ນາຍອິນເຂົ້າໄປບ້ານມ່ວງສຸມແລະໄປອ້ອນວອນຕາແສງອອກໜັງສືໃຫ້ ແລະທຸກຢ່າງກໍສຳເຣັດຕາມ

ເປົ້າໝາຍ ສິ່ງດຽວທີ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງຈື່ຊື່ປອມຂອງຕົນເອງໃຫ້ຂຶ້ນໃຈໄວ້.

ສ່ວນອ້າຍຮຸ່ງກໍອອກເດີນທາງໄປຫາສ່ຽວຂອງພໍ່ເຖົ້າຕາມພໍ່ຂອງນາຍພົມສັ່ງການໃຫ້ໄປຫາທີ່ບ້ານນ້ຳປາດ ທ່າລາດ, ພໍ່ສ່ຽວຂອງ

ນາຍພົມແລ່ນຣົດໂດຍສານສາຍ ວຽງຈັນ-ທ່າລາດ (ບໍ່ຮູ້ຮອດຊື່ສຽງຂອງເພິ່ນເລີຍ). ທາງພໍ່ສ່ຽວນາຍພົມກໍຮັບປາກພໍ່ນາຍພົມ

ວ່າຈະຊ່ອຍສຸດຂີດເທົ່າທີ່ຈະຊ່ອຍໄດ້. ເມື່ອທຸກຢ່າງໄດ້ຕົກລົງເປັນເອກະສັນກັນແລ້ວ ວັນອອກເດີນທາງກັບວຽງຈັນຂອງຄົນແຫກ

ສູນດັດສ້າງດອນລີງກໍພາກັນອອກໄປພະເຊີນກັບຊະຕາກັມຂອງຕົນເອງອີກຄັ້ງ. ອ້າຍຮຸ່ງເປັນຜູ່ນຳສົ່ງຈາກບ້ານວົງມົນໄປຫາບ້ານ

ນ້ຳປາດໂດຍທາງເຮືອຈັກຫາປາໍອງເພິ່ນ. ບ້ານ້ຳປາດຕັ້ງຢູ່ທິດເໜືອຂອງທ່າລາດປະມານສິຫລັກກິໂລແມັດແລະໄກຈາກອ່າງເກັບ

ນ້ຳເຂື່ອນນ້ຳງຶ່ມສອງສາມຫຼັກ ເພາະພາກັນຍ່າງເກືອບຮອດເຄິ່ງຊົ່ວໂມງ,    ບ້ານນີເປັນບ້ານໃໝ່ທີ່ມີອາຍຸບໍ່ຮອດສິບປີແລະເປັນ

ບ້ານຂອງອະດີດອົພະຍົບໄທແດງແລະໄທໂສ້ຍມາແຕ່ຊຽງຂວາງຊຶ່ງເມື່ອກ່ອນໜ້ານັ້ນພວກຂະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານໃໝ່ຢູ່ວັງວຽງ ແຕ່

ພໍເຖິງເສິກໜັກໃນປີ 68-69 ກໍພາັກແຕກໜີອອກຈາກວັງວຽງມາຕັ້ງບ້ານຢູ່ທີ່ນີ້.

ຂຶ້ນຣົດສອງແຖວເດີນເຂົ້າວຽງຈັນໃນວັນດຽວກັນນັ້ນ ຖືປທະຫານແລະກອງຫຼອນກວດທີ່ບ້ານອີໄລບ່ອນດຽວແຕ່ກໍຜ່ານພົ້ນໄປດ້ວຍ

ດີ, ພໍໄປເຖິງຄິວຣົດຕລາດສີໄຄ ເມື່ອຄົນໂດຍສານທັມະດາພາກັນລົງຣົດໝົດແລ້ວ ພໍ່ສ່ຽວຂອງນາຍພົມກໍໄປສົ່ງທີ່ເຮືອນຂອງປ້ານາຍ

ພູວັນທີ່ບ້ານເກົ້າລຽວຕາມແຜນ. ພໍເຖິງ 2 ໂມງເຊົ້ານັກແຫກດອນທ້າວທັງສີ່ຄົນກໍລົງລອຍແມ່ຂອງເຂົ້າສູ່ປະເທດໄທດ້ວຍຄວາມປອດ

ພັຍ ແລະແລ້ວໃນທີ່ສຸດ ຂ້າພະເຈົ້າກໍມາຕົກທີ່ສະຫະຣັຖນີ້, ນາຍພູວັນຕົກສວິສແລນ, ນາຍເມກຕົກການາດາ ແລະ ນາຍພົມບໍ່ຍອມ

ໜີອອກຈາທະວີບອາຊີ ຜູ່ກ່ຽວຕົກໂຕກຽວ ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ ແລະນາຍພົມກັບເມືອວຽງຈັນໄປເປີດຮ້ານອາຫານຍີ່ປຸ່ນຢູ່ທີ່ນັ້ນ ເຄີຍໄປອຸດ

ໜູນຜູ່ກ່ຽວທຸກເທື່ອທີ່ເມືອຢາມບ້ານ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສີ່ຄົນໄປມາຫາກັນແລະຕິຕໍ່ຫາັກນຢູ່ບໍ່ຂາດ, ນາຍເມດຢູ່ການາດາກໍມີທຸຣະ

ກິດຄອບຄົວສ່ວນຕົວ, ນາຍພູວັນເປັນໜູນ້ອຍຕົກອ່າງເຂົ້າສານໄປໄດ້ເມັຍລູສາວດຽວຂອງເຈົ້າຂອງຟາມໝາກອາງຸ່ນ, ສ່ວນຂ້າພະເຈົ້າ

ກໍມີຟາມນ້ອຍໆປະມານ 750 ເອກເກີ ຢູ່ທີ່ພາກຕາເວັນຕົກຂອງ ມີຊີແກັນ ສະຫະຣັຖ ແລະປັຈຸບັນນີ້ກິນບຳນານແລ້ວ ມອບທຸຣະກິດ

ໃຫ້ລູກຊາຍສືບຕໍ່......................................................

                                                                    ຈົບບໍຣິບູນ