ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ເຮັດການປະຕິວັດ ກິ້ງເກືອກລີເລືອນຳການຕໍ່ສູ້ເພື່ອປົດປ່ອຍປະເທດຊາດ, ຫຼັງຈາກຢຶດອຳນາດ ປີ 1975 ປະມານ 10 ກ່ວາປີ ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເສຍຊີວິດ, ນັບແຕ່ນັ້ນມາ ຂ້າພະເຈົ້າຜູ້ເປັນລູກ ການດຳລົງຊີວິດແມ່ນມີການຝືດເຄືອງທີ່ສຸດ ແຕ່ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ຜູ້ທີ່ຕໍ່ສູ້ມານຳພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນເມື່ອກອ່ນທີ່ຢູ່ຊຳເໜືອ ຫຼື ແຂວງຫົວພັນ ບໍມີຫຍັງຄືກັນ, ຫຼັງຈາກ ປີ1975 ພວກເຂົາເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນມີຄວາມຮັງມີມັ້ງຄັ້ງຂຶ້ນມາ ມີເຮືອນຫຼັງໃຫຍ່ໆໆໆ ຢູ່ ຄັນຜູ້ເວົ້າໂພດແມ່ນພະລາດສະວັງຍັງບໍ່ເທົ່າ, ບາດຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າລົດຈົກຊິຂີ່ກໍ່ຍັງບໍ່ມີ. ສ່ວນພວກເພີ່ມມາຮອດປະຈຸບັນນີ້ແມ່ນລວຍລົ້ນຟ້າ ດັ່ງຄຳທີ່ວ່າ: ຜູ້ກິນ ແມ່ນກິນຈົນຮາກ ຜູ້ຢາກ ແມ່ນອົດຢາກຈົນຕາຍ,  ແລະ ຊື່ແລ້ວອົດ ຂົດແລ້ວລວຍ ຊວຍ ແລ້ວຕາຍ, ຕ່ອນຢູ່ນຳກັນທີ່ແຂວງ ຫົວພັນເດ ຊິມີຫຍັງ ບາດເຂົ້າມາວຽງຈັນ ດິນດອນຕອນຫຍ້າ ປ່າເຂົາວົງກົດບ່ອນໃດກໍ່ແມ່ນຂອງພວກເພີ່ນໝົດ ໃນວຽງຈັນ, ບາດຄົນວຽງຈັນແທ້ໆບໍ່ມີດີນຊິຢູ່, ເວົ້າກັນຊື່ໆໃນວົງການລັດຖະບານ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງພັກ ແຕ່ບໍ່ປະຕິບັດ, ຖ້າມີໂຄງການສຳປະທານດິນ ເມື່ອຖືກດິນຂອງພວກເພີ່ນແມ່ນຕ້ອງໄດ້ເວັ້ນອອກ ຊ້ຳບໍໜຳ ພວກເພີ່ນຮູ້ວ່າ ໂຄງການຈະໄປບ່ອນໃດ ພວກເພີ່ນພັດໄປຊື້ດິນບ່ອນນັ້ນໄວ້ເພື່ອໂກງລາຄານຳໂຄງການ, ນີ້ບໍພວກເພີ່ນເວົ້າວ່າ ໃຫ້ສາມັກຄີປວງຊົນທັງຊາດ ຖືເອົາປະຊາຊົນເປັນກົກ ຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນ ເພື່ອປະຊາຊົນຢ່າງແທ້ຈິງ, ຖ້າເປັນຈັ່ງຊີ້ຕໍ່ໄປ ອີກ 500 ປີ ປະຊາຊົນລາວ ຈະທຸກລົງກວ່າເກົ່າ.