ຜູ້ທີ່ຖືກຫລອກ wrote:

---

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນອະດີດນັກສຶກສາທີ່ຫລົງຖືກຫລອກຂອງຣັຖະບານຄອມມຸຍນິສລາວໃນຕົ້ນປີ 1976, ສາມ

ເດືອນຫລັງຈາກຍຶດອຳນາດ ວັນທີ 2 ທັນວາ 1975, ທີ່ປະເທດສະຫະພາບ ໂຊຫວຽດ ( CCCP ). ເຣື່ອງ

ມັນກໍມີຢູ່ວ່າ ທາງກະຊວງສຶກສາ ໂດຍແມ່ນ ພູມີ ວົງວິຈິດ ໄດ້ປະກາດເອົານັກສຶກສາທຸກໆສະຖາບັນຜູ້ທີ່

ຈົບ ມ. ຕົ້ນ ຫລື ທຽບເທົ້າ ມ.ປາຍ ປິທີ່ນຶ່ງ ເຖິງປິສຸດທ້າຍ ( Second - Terminal ) ໃນຈຳນວນ 150

ຄົນ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າເຫັນປະກາດນີ້ແລ້ວກໍຮີບຟ້າວໄປສມັກພ້ອມກັບໝູ່ທີ່ຮຽນນຳກັນ 6-7 ຄົນ. ຫລັງທີ່

ໄປສມັກໄດ້ອາທິດນຶ່ງຜົນຂອງການສມັກກໍອອກແລະເພິ່ນຕິດອອກທີ່ກະຊວງສຶກສານັ້ນເອງ ຂ້າພະເຈົ້າແລະ

ໝູ່7ຄົນແມ່ນມີຊື່ໝົດ,ແລະທາງກະຊວງກໍໄດ້ບອກວັນແລະເວລາເຂົ້າສເນີຕົວໃນອາທິດຕໍ່ມາ.ຂ້າພະເຈົ້າກໍ

ສຸດທີ່ມີຄວາມພາກພູມໃຈທີ່ໄດ້ມີໂອກາດໄປຮຽນຕ່າງປະເທດ ຊຶ່ງເປັນຄວາມໄຝ່ຝັນຂອງຕົນເອງທີ່ຄາດເອົາ

ໄວ້ຕັ້ງແຕ່ຮຽນຢູ່ ປ.3.  ເຣື່ອງຣາວຈະເປັນຢ່າງໃດກະຣຸນາຕິດຕາມອ່ານໃນຕອນຕໍ່ໄປ.

 

 

 

 

---

 ອາທິດນຶ່ງຕໍ່ມາກໍໄດ້ເຂົ້າໄປສເນີຕົວຢູ່ທີ່ກະຊວງແລະກໍມີນັກສຶກສາທັງໝົດຄົບ150ຄົນ, ໃນວັນນັ້ນ ທຸກຄົນ

ມີແຕ່ປະກອບໃບເອກະສານສາມສີ່ຢ່າງເຊັ່ນ: ຊິວະປວັດຫຍໍ້, ປວັດການສຶກສາ, ປວັດສຸຂະພາບ ແລະໃບປະ

ຕິຍານຕົນທີ່ຈະຮັບໃຊ້ຊາດຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນ. ຫລັງຈາກນັ້ນທາງກະຊວງກໍໃຫ້ວັນແລະເວລານັດໝາຍໃຫ້ເຂົ້າ

ມາກະຊວງອີເທື່ອນຶ່ງເພື່ອພົບກັບທ່ານພູມີ ວົງວິຈິດ ແລະທາງກະຊວງຈະທຳພິທີລ້ຽງສົ່ງກ່ອນເຖິງວັນທີ່ຈະ

ອອກເດີນທາງຢູທີ່ກະຊວງນັ້ນເອງ. ວັນນັ້ນກໍມາເຖິງ ຫລັງຈາກກິນເຂົ້າສາມັກຄີສິ້ນສຸດລົງແລ້ວ ກໍຟັງຄຳ

ໃຫ້ໂອວາດແລະຕັກເຕືອນຂອງທ່ານພູມີວົງວິຈິດ ແລະຫລັງຈາກນັ້ນເພິ່ນກໍປະກາດຊື່ແລະແຈກຢາຍໜັງ

ສືຜ່ານແດນ ( Passport ) ຊຶ່ງມີຊື່ແລະຮູບຂອງຕົນເອງແຕ່ລະຄົນຕິດຢູ່ ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ມນຄວາມພາກພູມໃຈ

ແລະເຊື່ອໝັ້ນພັກ-ລັດຢ່າງແຮງກ້າຈົນນ້ຳຕາຊຶມ. ຫລັງຈາກຢາຍໜັງສືຜ່ານແດນໃຫ້ແລ້ວກໍມີພະນັກງານ

ອີກຄົນນຶ່ງອອກມາປະກາດວ່າເພື່ອຄວາມປອດພັຍແລະຫລີກຫລ່ຽງບັນການສູນເສັຍໜັງສືຜ່ານແດນຈຶ່ງ

ໃຫ້ທຸກຄົນເອົາໄປໃຫ້ເພິ່ນເປັນຜູ້ຮັກສາໃຫ້.

ວັນທີ 23 ມິນາ 1976 ເວລາ 14 ໂມງ 30 ກໍບິນອອກຈາກເດີ່ນບີນວັດໄຕ ດ້ວຍເຄື່ອງບິນ ອານ 22 ຂອງ

ໂຊຫວຽດ ແລະ ໄປລົງສນາມບິນຮານອຍ. ມີຣົຖ 66 ຈຳນວນ 7 ຄັນມາຂົນເອົາໄປຫໍພັກແຫ່ງນຶ່ງ ແລະກໍ

ຖືກຕ້ອນຮັບຈາກພະນັກງານຊາວລາວຢູທີ່ຫລພັກນັ້ນເປັນຢ່າງດີ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນນານເຖິງ ສອງອາທິດ ແລ້ວກໍມີ

ຄຳສັ່ງໃຫ້ຍ້າຍອອກຈາກທີ່ນັ້ນເພາະຈະມີນັກສຶກສາຫລຸ້ນໃໝ່ຈະມາແທນທີ່, ຣົຖ 66 ກໍມາຂົນເອົາອອກຈາກ

ທີ່ນັ້ນ. ມີນັກສຶກສາຄົນນຶ່ງຖາມວ່າມື້ໃດຈະໄດ້ເດີນທາງໄປໂຊຫວຽດ? ເຂົາຕອບວ່າອີກສອງສາມມື້ເພາະວ່າ

ສນາມບິນທີ່ຈະໄປລົງຢູ່ທີ່ໂຊຫວຽດນັ້ນຫິມມະຕົກໜັກຍົນລົງບໍ່ໄດ້.  ຣົຖ 66 ກໍຂົນອອກຈາກຫໍພັກແຫ່ງນັ້ນ

ໄປຕັ້ງແຕ່ 8 ໂມງເຊົ້າ, ຈອດໃຫ້ຂີ້ໃຫ້ຍ່ຽວ 3 ເທື່ອ ແລະກິເຂົ້າທ່ຽງເທື່ອນຶ່ງເທົ່ານັ້ນ.

ປະມານ 18 ໂມງແລງ ກໍເຫັນປ້າຍຄຳຂວັນພາສາລາວທີ່ຂຽນຢູ່ກ້ອງພາສາຫວຽດວ່າ: ມິຕະພາບລາວ-ຫວຽດ

ນາມຈົ່ງໝັ້ນຍືນ ແລະແນມໄປເຫັນປ້າຍອີກປ້າຍນຶ່ງເປັນປ້າຍສີເຫລືອງແລະຂຽນໂຕໜັງສືລາວແລະຫວຽດ

ເປັນສີແດງວ່າ: ປະເທດສາທາລະນະລັດປະຊາທີປະໄຕປະຊາຊົນລາວຍິນດີຕ້ອນຮັບ.  ໝົດທຸກຄົນຕ່າງກໍຕົກ

ຕະລຶງແຕ່ກໍຮູ້ດນ່ຢູ່ແລ້ວວ່າກຳລັງກັບເຂົ້າລາວຄືນ ແລະການທີ່ຈະໄດ້ໄປຮຽນຢູ່ສະຫະພາບໂຊຫວຽດແມ່ນພັງ

ທະລາຍແລ້ວ.  ເຫດການຈະເປັນຢ່າງໃດກະຣຸນາຕິດຕາມອ່ານໃນຕອນຕໍ່ໄປ.....ຂອບໃຈ.

ໜ້າສົນໃຈ, ຈະມາຕິດຕາມຕອນຕໍ່ໄປ.

ອາສັຍພັກເຊົາແລະນອນຢູ່ກັບເຮືອນປະຊາຊົນບ້ານນາໄກປະມານ 4 ອາທິດ ເພິ່ນຈຶ່ງພາຍ້າຍອອກຈາກ

ບ້ານນັ້ນໄປສ້າງຕ້າຍຢູ່ກິນແບບທະຫານໂຕຈິງຊຶ່ງມີການຮຽນວິຊາທະຫານ, ວິຊາສູ້ຣົບ ຕາມແບບແຜນ

ຂອງວິທະຍາການການທະຫານໂດຍກົງ. ຄ້າຍແຫ່ງນີ້ແມ່ນໄກຈາກນາໄກລົງໄປທາງຕາເວັນຕົດສ່ຽງໃຕ້ປະ

ມານ 12 ກິໂລແມັ ແລະ ມີຖີວຖັດສວຍງາມທີ່ສຸດໃນເຂດນັ້ນ. ຫົກເດືອນຜ່ານໄປ ການຝຶກແອບວິຊາທະ

ຫານແມ່ນສຳເຣັດເສັດສິ້ນລົງໄປ ແລະກໍມີການກິລ້ຽງສລອງການຈົບຫລັກສູດການທະຫານຄັ້ງນີ້ ໂດຍມີ

ລຸງສີສວາດ ແກ້ວບຸນຜັນເຂົ້າມາຮ່ວມໃນງານນັ້ນດ້ວຍ. ວັນທີ່ 19 ເດືອນ 10 ປີ 1976 ເປັນວັນທີ່ນັກສຶກ

ສາເຫລົ່ານັ້ນຕ້ອງປະເຊີນໜ້າກັບຄວາມເສົ້າໃຈອີກຄັ້ງນຶ່ງ ເພາະເພື່ອນໆທີ່ເຄີຍຮ່ວມສຸດ ຮ່ວມທຸກ ແລະ

ກິນສຸກກິນດິບມານຳກັນເປັນແວລານານເຖິງເຄິ່ງປີຈະໄດ້ແຕກກັນໄປຕົນລະທິດລະທາງ ເພາະຕ່າງຄົນ

ຕ່າງກໍຖືກສັບຊ້ອນໄປປະຈຳກົມກອງແຕ່ລະເຂດລະແດນ ແຕ່ສ່ວນຫລາຍແມ່ນຖືກສົ່ງລົງມາຊັບຊ້ອນ

ຢູ່ທາງຊຽງຂວາງພີ້ ແລະອີກ 25 ຄົນ ( ພວກໄດ້ໂຕເດັ່ນ ) ແມ່ນໄດ້ໄປປະຈຳການຫລືສັບຊ້ອນທີ່ເມືອງ

ວຽງໄຊໂດຍກົງ.

ຂ້າພະເຈົ້າແລະພັກພວກອີກ 39 ຕົນ ( ຮວມ 40 ຄົນ ) ແມ່ນຖືກເດີນທາງ ຍ່າງແຕ່ເຂດນາໄກລົງມາ

ຮອດເຂດເມືອງພູນແຂວງຊຽງຂວາງ ຊຶ່ງເປັນເຂດກັນດານທີ່ສຸດໃນຣະຍະນັ້ນ. ທັງໝົດ 40 ຄົນໄດ້ສັບ

ຊ້ອນເຂົ້າເປັນທະຫານຢູ່ກອງພັນ 15 ທີ່ບັງຄັບບັນຊາໂດຍ ຜູ້ກອງ (ຜູ້ພັນ) ສີໄຄ ຊຶ່ງເພິ່ນເປັນອະດີດ

ນັກສຶກສາ ວິທະຍາລັຍ (ລີເຊ) ວຽງຈັນ ເພິ່ນເຂົ້າປ່າໄປພ້ອມກັນທ່ານເດືອນ ສູນນະຣາຊ. ຂ້າພະເຈົາໄດ້

ຖືກສັບຊ້ອນເຂົ້າກອງຮ້ອຍກຳລັງໄຟຂອງກອງພັນ ແລະໝູ່ທີ່ມາພອ້ມກັນອີກ 12 ຄົນ. ທັງໝົດ 40 ຄົນ

ແມ່ນຖືກໄປປະຈຳໜ້າທີ່ແຕ່ລະກອງຮ້ອຍຂອງກອງພັນນີ້.

ສະພາບການຢູ່ໃນໂຂງເຂດເມືອງພູນໃນຣະຍະນັ້ນເມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍອັນຕຣາຍ, ເປັນສົງຄາມສູ້ກັບມົ້ງວັງ

ປາວ. ມີຄົນຕາຍບໍ່ຂາດແຕ່ລະມື້ ເພາະມົ້ງມາຫລອນຍິງ. ໝູ່ທີ່ໄປພ້ອມກັນກໍເສັຍຊີວິດໄປຕໍ່ເນື່ອງອາທິກ

ລະຄົນສອງຄົນ ຈົນເຮັດໃຫ້ຕົນເອງຄຶດຢູ່ສເມີວ່າມື້ໃດໜໍຈະຖືກຝຽນຂອງຕົນເອງມີແຕ່ພາວັນນາຂໍຢ່າໃຫ້

ເປັນດັ່ງຄິດໄວ້. ກໍນັບວ່າໂຊກດີທີ່ໄປຕົກຢູ່ກອງຮ້ອຍກຳລັງໄຟຂອງກອງພັນ ເພາະກອງຮ້ອຍນີ້ຈະບໍ່ໄດ້ອອກ

ໄປຕະລຸມບອນຫລືອອກແນວໜ້າ ແມ່ນຄນະກອງພັນຢູ່ໃສແມ່ນກອງຮ້ອຍນີ້ຕ້ອງຢູ່ຄຽງຂ້າງກັບກອງພັນ

ເພາະເປັນກອງຮ້ອຍປົກປ້ອງຄນະກອງພັນ.

ມີທ່ານໝໍຄົນນຶ່ງຊຶ່ງເປັນທ່ານໝໍປະຈຳກອງພັນຊື່ວ່າ ທ່ານໝໍບົວສອນ ແລະກໍາເປັນອະດີດນັກສຶກສາລີ

ເຊວຽງຈັນຄືກັນ ເພິ່ນເປັນໄທບ້ານສີຖານເໜືອມາຖືກສະຕາກັບຂ້າພະເຈົ້າຈົນເພິ່ນຖືເປັນນ້ອງຮັກນ້ອງ

ແພງ ແລະເພິ່ນນີ້ເອງທີ່ມັກໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້ພະເຈົ້າມາຕຣອດ. ເລົ້າເຣື່ອງສະພາບການແມ່ນອັນຕຣາຍຂຶ້ນ

ວັນແລະທຸກທິດ ທະຫານເກົ່າແລະໃໝ່ແມ່ນຖືກຍິງຕາຍໄປຢູ່ບໍ່ຂາດ, ຜູ້ຮອງຄນະກອງພັນກໍຖືກມົ້ງຍິງ

ຕາຍຄາທ່າອາຍນ້ຳທັງປ້ອງກັນແລະນາຍພ້ອມກັນເລີຍ. ຢູ່ມາຄນະກອງຮ້ອຍຕະລູມບອນກໍຖືກຍິງເຂົ້າ

ໜ້າແດ່ນນັ້ນໂລດໃນເວລາທີ່ຜູ້ກ່ຽວນັ່ງຂີ້ຢູ່ຕູບຂີ້. ມົ້ງມັນຂອບມາເທື່ອລະສອງສາມຄົນເທົ່ານັ້ນ ມັນມັກ

ຈະມາຕອນກິນເຂົ້າ ເປັນສ່ວນມາກ ແລະມັນເອົາບັກຄນະໝວດຂື້ນໄປໂລດ.

ຍັງມີຕໍ່ ໂປຣດຕິຕາມອ່ານຕໍ່

A

---

(ຕໍ່ຈາກຕອນຜ່ານມາ)

ກອງພັນ 15 ເປັນກອງພັນທີ່ເຂັ້ມແຂງກອງພັນນຶ່ງກອງກອງທັບເປັນກາງຮັກຊາດ ແລະປະກອບດ້ວຍ

3 ກອງຮ້ອຍຄື: 65-75 ແລະ 85, ກອງຮ້ອຍ 65 ເປັນກອງຮ້ອຍທີ່ອອກໄປຈູ່ໂຈມແລະພັກດັນສັຕູໃຫ້

ໄປອອກໄກຈາກຖານທີ່ຕັ້ງຂອງກອງພັນ, ກອງຮ້ອຍ 75 ເປັນກອງກະລັງໜູນຫລັງຂອງກອງຮ້ອຍ 65

ແລະເປັນກອງຮ້ອຍລາຕະເວນອ້ອມແອ້ມຖານທັບໃນເຂດວົງຣັສມີ 10 ກິໂລແມັດ ມົນທົນ. ສ່ວນກອງ

ຮ້ອຍ 85 ນັ້ນ ເປັນກອງຮ້ອຍປະຈຳທີ່ ເພື່ອປົກປ້ອງທີ່ໝັ້ນແລະຖານທີ່ຕັ້ງຂອງຄນະກອງພັນ ແລະພ້ອມ

ເປັນກຳລັງໄຟຂອງກອງພັນ ຊຶ່ງມີປືນໃຫຍ່ ຢູ່ 3 ກະບອກຄື: 105ມມ  ປືນຄົກ 81 ແລະ 80 ແນວລະກະ

ບອກ. ກອງຮ້ອຍ 85 ນີ້ກໍໄດ້ອອກໄປລາຕະເວນແຕ່ລະມື້ລະຄືນກັນແຕ່ບໍ່ໄດ້ໄປໄກ ທາງທີ່ໄກກໍບໍ່ເກີນ 3

ກິໄລແມັດຫ່າງຈາກຖານທັບ, ໝວດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສັງກັດຢູ່ນັ້ນກໍຖືກຝຽນອອກໄປລາຕະເວນທັງກາງເວັນ

ແລະກາງຄືນເມືອນກັນ.

ມົ້ງມາປັກປ້າຍທີ່ຂຽນຂໍ້ຄວາມວ່າ: ສະຫາຍອ້າຍນ້ອງລູກແຫລ້ງຄີນມືແກວ ແນວລາວຂາຍຊາດ ໃນວັນທີ

2 ທັນວາຈະມາເຖິງນີ້ ພວກເຮົາເຈົ້າຟ້າຈະມາສລອງວັນສ້າງຕັ້ງປະເທດລາວຄອມມຸຍນີສນຳພວກສະຫາຍ

ເດີ້ ຢ່າລືມຕ້ອນຮັບພວກເຮົາເປັນຢ່າງດີເດີ້. ຈາກ ເຈົ້າຟ້າຜາງູ.  ໃນວັນທີ 2 ທັນວາ 1976 ເບິ່ງພວກມົ້ງ

ມາຖລົ່ມກອງບັນຊາການກອງພັນຕັ້ງແຕ່ 5 ໂມງເຊົ້າ, ການົງ 57 ຂອງມົ້ງໂຍນໃສ່ປືນຄົກ 81 ຢູ່ຄ້າຍຂອງ

ກອງຮ້ອຍ 85 ຫ່າງໄກຈາກຂຸມຄອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າປະມານ 10 ແມັດ ອ້າຍກ້ວນ ນາຍໝວດໆ ຂອງຂ້າພະ

ເຈົ້າຖືກສະເກັດ 75 ເຂົ້າໂຕຄໍຫອຍນັ້ນແລະກໍລົ້ມຝຸບລົງຂ້າງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍສີກເອົາຜ້າກັນເລືອດ

ອອກມາພັນປາກບາດໃຫ້ ແຕ່ກໍໜ້າເສັຍໃຈທີ່ບໍ່ສາມາດຊ່ວຍຊີວິດຂອງເພິ່ນໄວ້ໄດ້ ເພິ່ນເສັຍຊີວິດໃນມືຂອງ

ຂ້າພະເຈົ້າພານໃນ 5 ນາທີຕໍ່ມາ.  ມົ້ງມາຕີໃນວັນຄົບຮອລ 1 ປີ ສ້າງຕັ້ງ ສປປລ ຕັ້ງແຕ່ 5 ໂມງເຊົ້າຈົນ

ເຖິງ 3 ໂມງແລງແມ່ນເງີຍຫົວເງີຍຄໍບໍ່ໄດ້. ຫລັງຈາກນັ້ນກໍອອກໄປສຳຣວດພື້ນທີ່ ແຕ່ບໍ່ພົບມົ້ໃປະຊາກສົບ

ເອົາໄວ້ ເຫັນແຕ່ຮອຍເລືອດແລະຮອຍແກ່ກັນໄປ. ທາງຝ່າຍອ້າຍນ້ອງເສັຍຊີວິດໃນມື້ນັ້ນລວມທັງໝົດ 8

ແລະບາດເຈັບ 13 ສາຫັດ 4 .  ພວກມົ້ງຕີເສິກເກ່ງຫລາຍທີ່ສຸດ ຖ້າວ່າເປັນຄືສມັຍກ່ອນທີ່ເຂົາມີທັງປືນ

ໃຫຍ່ ເຮືອບິນ ແລະຣົຖຖັງ ແມ່ນໝຸ່ນໃຫ້ເຂົາ.

ເດືອນນຶ່ງຜ່ານໄປ ມີ ທະຫານຝ່າຍກອງທັບແຫ່ງຊາດຂອງຣາຊະອານາຈັກທີ່ສຳເຣັດສັມະນາທີ່ບ້ານບ້ານຈຽງ

ເມືອງວັງວຽງຳກ້ອາສາສມັກໄປສົມທົບກັບກອງພັນທີ່ 15 ທີ່ເມືອງພູນ ແລະໄດ້ເປີດບັ້ນຣົບກວາດລ້າງເຈົ້າ

ຟ້າ ເຂົ້າໄປຕີບ້ານຜາແຄະ ຜາງູ ພູວຽງ ແລະພູເບັ້ຍ ຊຶ່ງເປັນຖານທີ່ໝັ້ນອັນແຂງແກ່ນຂອງເຈົ້າຟ້າໃນຣະ

ຍະນັ້ນ. ບັ້ນຣົບນີ້ໃຊ້ເວລາຢູ່ 2 ເດືອນ ສາມາດຍຶດຈຸດທີ່ໝັ້ນຂອງເຈົ້າຟ້າໄດ້ຫລາຍຈຸດ ແລະໄດ້ປະຊາຊົນ

ຊາວມົ້ງແລະຊາວເຂົາຕ່າງໆຫລາຍສິບຄອບຄົວ ແລະທາງການເພິ່ນກໍສົ່ງຄອບຄົວປະຊາຊົນເຫລົ່ານັ້ນໄປທີ່

ເມືອງວັງວຽງ.

ກະຣຸນາອ່ານຕໍ່ໃນຄອນຕໍ່ໄປ.

(ຕໍ່ຈາກຕອນຜ່ານມາ)

ຊາວມົ້ງ ທີ່ຢູ່ 20 ກວ່າໝູ່ບ້ານອ້ອມແອ້ມເມືອງພູນແມ່ນຫລົບໜີໄປເຕົ້າກັນຢູ່ຜາງູ ພູກອງເຂົ້າ ພູວຽງ

ແລະພູເບັ້ຍ ຊຶ່ງສະຖານທີ່ເຫລົ່ານັ້ນເປັນສູນທີ່ໝັ້ນຂອງເຂົາ. ສັດສາວາສິ່ງເຊັ່ວ ມ້າ ງົວ ຄວາຍ ແບ້ ແກະ

ແລະໝູໝາເປັດໄກ່ແມ່ນແຕກເປັນຝູງໆຢູ່ຕາມກາງບ້ານແລະທ້ອງມົ່ງນາຕາມສະຕາກັມຂອງເຂົາ ເພາະ

ບໍ່ມີຄົນດູແລ. ຊາວມົ້ງໄດ້ປະຖີ້ມເຮືອນຊານບ້ານຊ່ອງ ຮົ້ວສວນໄຮ່ນາ ແລະ ສັດສາວາສິ່ງຂອງພວກເຂົາ

ໄປ, ປະຊາຊົນທີ່ຍັງຢູ່ກໍມີແຕ່ລາວກາງແລະລາວຫລຸ່ມແລະກໍເຂົ້າຮ່ວມມືກັບຝ່າຍອ້າຍນ້ອງຄີກັບພວກມົ້ງ,

ສ່ວນຫລາຍປະຊາຊົນລາວຫລຸ່ມກໍຖືກມົ້ງຍິງຕາຍເກືອບບໍ່ເວັ້ນແຕ່ລະວັນເພາະໄປລັກຕ້ອນເອົາສັດລ້ຽງ

ເຂົາ. ພວກມົ້ງມາຈອບມາຍາມບ້ານເຂົາເກືອບທຸກໆວັນ ພວກເຂົາກໍເກ່ງພໍແລ້ວທີ່ບໍ່ຍອມຈຳນົນງ່າຍໆ

ແລະພວກເຂົາກໍລັກສກັດຍິງທະຫານອ້າຍນ້ອງຕາຍບໍ່ຂາດແຕ່ລະວັນ ພວກມົ້ງເປັນຝ່າຍໄດ້ປຽບກ່ອນ

ເພາະພວກເຂົ້າຢູ່ທີ່ມືດ ແລະພວກອ້ານນ້ອງຢູ່ທີ່ແຈ້ງ. ພວກທະຫານເກົ່າຝ່າຍວຽງຈັນ (ທະຫານສັມະນາ)

ທີ່ໄປເປັນກອງໜູນນັ້ນຍັງນຸ່ງເຄື່ອງທະຫານຝ່າຍວຽງຈັນເຕັມຊຸດ ຕ່າງແຕ່ທຸກຄົນຕ້ອງໃສ່ໝວກແງັບ

ຂອງທະຫານອ້າຍນ້ອງ ນອກຈາກເຄື່ອງແບບທະຫານເກົ່າຝ່າຍວຽງຈັນແລ້ວ ຍັງປະກອບອາວຸດຂອງ

ຝ່າຍວຽງຈັນອີກ ເຊັ່ນ ປືນ M.16  M.79  canon 57 ແລະ ປືນຄົກ 60. ພວກມົ້ງຈະບໍ່ປະທະກັບພວກ

ທະຫານສັມະນາພວກນີ້ ເພາະທະຫານສັມະນາພວກນີ້ໄປທາງໃດບໍ່ເຄີຍມີສຽງປືນແຕກ ແລະກໍເຂົ້າຍຶດ

ບ້ານມົ້ງຢ່າງສບາຍ.  ໄດ້ຍິນສຽງປືນຂອງພວກທະຫານສັມະນາກໍແຕ່ຕອນພວກເຂົາໄປລັກຍິງເອົາງົວ

ເອົາຄວາຍມົ້ງມາກິນ ຈົນມົ້ງອົດບໍ່ໄດ້ກໍຍິງທະຫານສັມະນາກຸ່ມນັ້ນຕາຍ 4-5 ຄົນແລະບາດເຈັບອີກເປັນ

10 ແລະໄດ້ຍິນຄຳບອກເຫລົ່າຂອງທະຫານສັມະມາປູ່ບາດເຈັບວ່າ ພວກມົ້ງເວົ້າໃຫ້ດັ່ງນີ້: ສະຫາເອິຍ

ແຕ່ກ່ອງ ພວກຮາ ຕີສະຕູດຽງກັງ ມາບັກນີ້ ພວກຮາມາຂ້າກັງເອ ຮາບໍ່ຢ້າຂ້າສະຫາແຕ້ໆ ແຕ່ ຮາບໍ່ມະ

ໝວກແງະແນລາວທີ່ສະຫາເສີ່ ຮາ ຊາໝວກແງະທີ່ສຸ ແລະສະຫາມາລະສະເຮົາ (ຂຽນຕາມມົ້ງເວົ້າລາວ).

ທີ້່ຈິງແລ້ວພາສາລາວກໍເວົ້າດັ່ງນີ້: ສະຫາຍເອີຍ ແຕ່ກ່ອນພວກເຮົາຕີສັຕູໂຕດຽວກັນ ມາບັດນີ້ພວກເຮົາ

ມາຂ້າກັນເອງ ເຮົສບໍ່ຢາກຂ້າສະຫາຍແທ້ໆ ແຕ່ເຮົາບໍ່ມັກໝວກແງັບແນວລາວທີ່ສະຫາຍໃສ່ ເຮົາຊັງ

ໝວກແງັບທີ່ສຸດ ແລະສະຫາຍມາລັກສັດເຮົາ.

ທາງຂົັ້ນເທິງໄດ້ລັ່ງລົງມາໃຫ້ຣະງັບການໄປລັກຍິງສັດສາວາສິ່ງຂອງມົ້ງມາກິນ ເພາະເມື່ອກ່ອນທີ່ທະຫານ

ສັມະນາມາສົມທົບນັ້ນບໍ່ມີໃຜໄປແຕະຕ້ອງສັດລ້າງຂອງມົ້ງເຫລົ່ານັ້ນ. ບາດພວກທະຫານສັມະນາມາ ປັດ

ໂທເອີຍ ເສືອຫິວທັງນັ້ນ ກ່ອນຕຳສັ່ງຂັ້ນເທິງຈະລົງມາເຖິງ ງົວຄວາຍຕາຍເປັນຮ້ອຍແລ້ວ ບໍ່ນັບແບ້ແລະ

ແກະ.

(ໂປຣດຕິດຕາມອ່ານໃນຕອນຕໍ່ໄປ)c3qn6

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ຜ່ານມາ)

ສີ່ເດືອນຜ່ານມານັບຕັ້ງແຕ່ອອກຈາກຄ້າຍຝຶກວິຊາທະຫານທີ່ນາໄກ ກໍບໍ່ໄດ້ຂ່າວຄາວຈາກໝູເພື່ອນນັກສຶກ

ສາທີ່ໄດ້ສັບຊ້ອນໄປປະຕິບັດໝ້າທີ່ຢູ່ກົມກອງແຫ່ງອື່ນໃນຈຳນວນ 110 ຄົນນັ້ນ. ໃນວັນທີ 20 ເດືອນ 2

ທ່ານເດືອນ ສູນນະຣາຊໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມພ້ອມດ້ວຍຄນະສິລະປະວັນນະຄະດີກອງທັບເປັນກາງຮັກຊາດທີ່

ຖານທີ່ໝັ້ນຂອງກອງພັນນັ້ນເອງ. ມີການກິນເຂົ້າສາມັກຄີ ແລະຟັງຄຳໂອວາດຂອງທ່ານເດືອນ ແລະເພິ່ນ

ກໍເນັ້ນໜັກໃສ່ເຫລົ່າທະຫານທີ່ເປັນນັກສຶກສາທີ່ຈະໄປຮຽນຢູ ໂຊຫວຽດນັ້ນໃຫ້ມີຈິດໃຈອົດທົນ ເຊື່ອໝັ້ນຕໍ່

ການນຳພາຂອງພັກແລະລັດ. ຫລັງຈາກເພິ່ນກ່າວໂອວາດສິ້ນສຸດລົງເພິ່ນກໍປະກາດອອກສ່າຖ້າໃຜມີບັຫາ

ຫລືຂໍ້ຂ້ອງໃຈຢາກຖາມໃຫ້ຊີ້ມືຂື້ນ ແລ້ວເພິ່ນຈະອອກໄປແຕ່ລະຄົນເພື່ືອສເນີຄຳຖາມ, ກໍມີປະມານ 4-5

ຄົນອອກໄປກ່ອນ ແລະກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ທະຫານນັກສຶກສາທັງນັ້ນແຕ່ບໍ່ມີໃຜຕັ້ງຄຳຖາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢາກ

ຈະຖາມ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຍົກມືຂຶ້ນ. ຄຳຖາມຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍມີຢູ່ວ່າ:

- ດ້ວຍເຫດທ່ານພູມີ ວົງວິຈິດ ຣັຖະມົນຕຣີກະຊວງສຶກສາທິການຈຶ່ງອອກຫົວຄິດມາຕົວະຍົວະພວກນ້ອງ

ນັກສຶກສາ ແບບໃຊ້ແຜນການວ່າຮັບສມັກນັກສຶກສາໄປຮຽນທີ່ສະຫະພາບໂຊຫວຽດ? ເປັນຫຍັງຈຶ່ງມີການ

ຕົວະຍົວະຫລອກລວງຢູ່ໃນວົງການຂອງການປະຕິວັດ ຖ້າເປັນເຊັ່ນນີ້ແລ້ວຈະມີສິ່ງໃດຈະມາເປັນສິ່ງທີ່ຄ້ຳປະ

ກັນຂອງໂຊກຊະຕາກັມຂອງເຫລົ່ານັກສຶກສາຜູ້ທີ່ຈະເປັນພະລັງຂອງການພັທະນາປະເທດຊາດໃຫ້ໄປເຖິງຈຸດ

ໝາຍຂອງສັງຄົມນິຍົມ? ພວກນ້ອງນັກສຶກສາບໍ່ໄດ້ສມັກເປັນທະຫານມາຕີກັບແມ້ວຢູ່ນີ້ ພວກນ້ອງສມັກ

ໄປຮຽນຢູ່ໂຊຫວຽດຕ່າງຫາກ ແລະປະຊາຊົນຢູ່ນະຄອນຫລວງວຽງຈັນແລະຕົວເມືອງໃຫຍ່ອື່ນໆ ແມ່ນບໍ່ຮູ້ເລີຍ

ວ່າ ຍັງມີສົງຄາມຂ້າຟັນລັ່ນແທງກັນຢູ່ໃນໂຂງເຂດໃດໂຂງເຂດນຶ່ງພາຍໃນປະເທດ ປະຊາຊົນລາວເຫລົ່ານັ້ນ

ຮູ້ແຕ່ວ່າສົງຄາມໃນປະເທດລາວເຮົາໄດ້ສິ້ນສຸດລົງແລ້ວ.

ທ່ານເດືອນ ສູນນະຣາຊຕອບວ່າ: ເຮົາຂໍເອົາຄຳຖາມຂອງສະຫາຍນຳຂຶ້ນໄປຖາມຂັ້ນເທິງແລ້ວຈະສົ່ງຄຳຕອບ

ມາໃຫ້ຕາມພາຍຫລັງ ເພາະກໍຣະນີນີ້ເປັນກໍຣະນີທີ່ທາງກະຊວງສຶກສາເປັນຜູ້ສ້າງຂຶ້ນ ເຮົາໃຫ້ຄຳຕອບບໍ່ໄດ້.

ທະຫານເປັນກອງພັນຕ່າງກໍສົ່ງສາຍຕາຈ້ອງມອງມາຫາຕົນເອງໃນຄນະທີ່ກຳລັງຍ່າງລົງຈາກຮ້ານສິລະປະວັນ

ນະຄະດີ.ຕາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສັງເກດເບິ່ງສາຍຕາຂອງຜູ້ທີ່ແນມເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້ານັ້ນແມ່ນຢູ່ໃນເຊີງທີ່ເປັນຮ່ວງ

ຫລາຍກ່ວາຈະເປັນຢ່າງອື່ນ.

(ໂປຣດຕິດຕາມອ່ານໃນຕອນຕໍ່ໄປ)

"HUNTED LIKE ANIMALS

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ຜ່ານມາ)

ສອງອາທິດຜ່ານໄປຫລັງຈາກສີລະປະວັນນະຄະດີພ້ອມດ້້ວຍທ່ານເດືອນມາຢ້ຽວຢາມ, ສະຖານະການກໍຍັງ

ຢູ່ແບບເຄັ່ງຕຶງເໝືອນເດີມ ເພາະເຈົ້າຟ້າເຂົາກໍບໍ່ມີທ່າທີວ່າຈະຍອມຈຳນົນ ພວກເຂົາສູ້ຕາຍເພື່ອປົກປ້ອງ

ເຄຫາສະຖານແລະດິນດອນຕ່ອນຫຍ້າຂອງເຂົາ ມັນກໍເປັນກິຈຂອງມະນຸດຢູ່ແລ້ວ. ຈະບໍ່ໃຫ້ພວກເຂົາສູ້

ຕາຍຈັ່ງໃດ ເພາະຄວາມໂຫດຫ້ຽມຂອງທະຫານອ້າຍນ້ອງເຮັດກັບເຂົາແບບໄຮ້ມະນຸສທັມທີ່ສຸດ. ຂ້າພະເຈົ້າ

ສາມາດເວົ້າອອກມາໄດ້ເຖິງຄວາມໂຫດຮ້າຍຂອງທະຫານອ້າຍນ້ອງທີ່ເຮັດກັບພວກມົ້ງ ທັ່ໆທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກໍ

ຢູ່ກັບຝ່າຍອ້າຍນ້ອງໃນເວລານັ້ນ. ເຂົ້າບ້ານໃດແມ່ນປະຕິບັດ 3 ກ້ຽງໂລດ: ຂ້າໃຫ້ກ້ຽງ-ເຜົາໃຫ້ກ້ຽງ ແລະ

ກວາດລ້າງໃຫ້ກ້ຽງ.  ບໍ່ເຜົາແຕ່ບ້ານເທົ່ານັ້ນ ເຜົາຮອດເຂົ້າຢູ່ທົ່ງນາແລະໄຮ່ທີ່ກຳລັງພວມເກັບກ່ຽວຂອງ

ຂອງມົ້ງຖີ້ມຈົນກ້ຽງ ແລະຍິ່ງໄປກ່ວານັ້ນຍັງໃຊ້ເຄື່ອງບິນຫວ່ານຢາຜິດລົງໄປຕາມປ່າດົງພົງໄພທີ່ເຂົາເອີ້ນ

ກັບວ່າ ຝົນເຫລືອງ ນັ້ນເອງ. ສານເຄມີຢາເບື່ອສນິດນີ້ຈະຊຶມແລະໄຫລໄປແຕ່ລະຮ່ອງຫ້ວຍເມ່ືອຝົນຕົກ

ລົງມາ ຖ້າຄົນໃຊ້ນ້ຳມາບໍຣິໂພກ ກໍຈະປ່ວຍແລະຕາຍພາຍໃນ 4 ອາທິດ ແລະ ສານເຄມີເຫລົ່ານັ້ນບາງ

ສ່ວນແມ່ນເກີດເປັນເຫັດທີ່ມີຮູບພັນແລະກິ່ນຫອມແບບເຫັດປວກເຫັດຕາບນັ້ນລໍ່ມີຜິດ, ຖ້າແມ່ນຄົນ

ກິນກໍຈະກາຍເປັນເຫັດເບື່ອທັນທີ. ສານເຄມີຢາເບືອຫລືຝົນເຫລືອງເຫລົ່ານັ້ນເປັນຜລິຕະພັນຂອງໂຊ

ຫວຽດ. ກໍມີຂ່າວຢູວ່າມົ້ງຕາຍຍ້ອນກິນເຫັດເຫລົ່ານັ້ນແລະລົ້ມປ່ວຍລົງຍ້ອນໃຊ້ນ້ຳຕາມຮ່ອງຫ້ວຍຕ່າງໆ.

ແຕ່ສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນບໍ່ໄດ້ຢຸດຢັ້ງຂອງການໂຕ້ຕອບການດັກສກັດແລະຫລອນບຸກໂຈມຕີແບບສາຍຟ້າແລບ

ແບບຍິງ2-3ຄົນຕາຍແລ້ວເຂົາກໍປົບໜີ.  ມີຄັ້ງນຶ່ງປະມານ 6 ໂມງແລງ ເປັນເວລາກິນເຂົ້າ ມົ້ງຫລອນ

ເຂົ້າມາແກະຣະເບີດໃສ່ສອງລູກພ້ອມກັນ ຕາຍ 2 ເຈັບ 4, ນຶ່ງໃນ 2 ຄົນທີ່ຕາຍນັ້ນ ເປັນນັກສຶກສາທີ່ມາ

ດ້ວຍກັນ ຊື່ ຫົງທອງ ໄທເມືອງໂພນໂຮງ ແລະກໍຮຽນຈົບຈາກວິທະຍາລັຍຟ້າງຸ່ມໂພນໂຮງ. ໃນເວລສນັ້ນ

ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ອອກໄປກິນເຂົ້າແລງພ້ອມໝູ່ເພາະເປັນໄຂ້ ນອນຢູ່ຂຸມນອນ ຖ້າບໍ່ເປັນໄຂ້ ບາງທີບໍ່ຕາຍ

ກໍເຈັບເພາະຕົນເອງມັກຈະໄປເປັນຄູ່ກັບໝໍຫົງທອງນັ້ນສເມີ. ທີ່ຈິງແລ້ວຕົນເອງບໍ່ເຄີຍຄິຈະຂ້າໃຜ ເມື່ອ

ເວລາພວກມົ້ງມາໂຈມຕີຄ້າຍແມ່ນນອນໝູບຫົວຕິດພື້ນຂຸມຄອງລູກດຽວ ແລະກໍຍໍມືນົບອະຖິຖານຂໍ

ຢ່າໃຫ້ມົ້ງໂດດເຂົ້າມາຂຸມຄອງບ່ອນທີ່ຕົນເອງຢູ່ນີ້.

ມື້ນຶ່ງຖືກຝຽນຂຶ້ນໄປດັກສກັດຢູ່ເທິງພູໜ່ວຍນຶ່ງທີ່ຫ່າງໄກຈາກຄ້າຍປະມານກິໂລແມັດເຄິ່ງ, ໂຕເອງເປັນ

ຜູ້ອອກໜ້າໝູ່ ແລະໝູ່ທະຫານອີກ 3 ຄົນຍ່າງນຳຫລັງຕາມກັນຂຶ້ນມາ. ປະມານ 50-60 ແມັດຈະເຖິງ

ສັນພູຫລືຈຸດທີ່ດັກສກັດ, ແຖບນັ້ນເປັນຄະຫລິ່ງຊັນແດ່ໜ້ອຍນຶ່ງ ກໍຄ່ອຍໆບືນຂຶ້ນແລະກໍກວດກາເບິ່ງຣະ

ເບີດຫລືລູກມິນ ມັນເປັນໜ້າທີ່ຂອງຜູ້ອອກລ້ຳໜ້າຢູ່ແລ້ວ ແລະໝູ່ຜູ້ຕາມຫລັງກໍຈະຢູ່ຫ່າງກັນຄົນລະປະ

ມານ 5-6 ແມັດ. ຕອນເຊົ້າວັນນັ້ນມີໝອກປົກຄຸມຢູ່ໃນບໍຣິເວນຈອມພູໜ່ວຍນັ້ນ ແລະນ້ຳໝອກທີ່ປູຍ

ລົງມາເປັນນ້ຳຄ້າງຢູ່ບົນໃບໄມເແຫ້ງແລະຊຶມລົງໃສ່ໜ້າດິນຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ມີຄວາມລຳບາກໃນການປິນຕາຫລິ່ງ

ຊັນ, ໃນທັນໃດນັ້ນມີງູເຫລືອມໂຕມັນໃຫຍ່ຮາວບີແຂ່ງນີ້ລະ ມັນເອົາຫາງຂອດແລະກອດງ່າໄມ້ໄວ້ ແລ້ວກໍ

ເອົາຫົວແລະບຳຄີງຂອງມັນໂຢດລົງມາທັບຄົນເອງ ແລະຂ້າພະເຈົ້າກໍຫງາຍທ້ອງປ່າງງ່າງລົງກັບບາດ ພ້ອມ

ກັບໄດ້ຍິນສຽງປືນແຕກແລະສຽງກະສຸນປືນບິນຂ້າມຕົນເອງດັງວຶດໆແມ່ນໃກ້ຕົວໂຕເອງທີ່ສຸດ. ງູເຫລືອມ

ໂຕນັ້ນຫລົ່ນລົງມາທັບຮ່າງຂອງຄົນເອງແລະກໍບໍ່ເໜັງບໍ່ຕິງ, ພວກຍ່າງຕາມຂຶ້ນມານຳຫລັງກໍຕີວົງອອກ

ແລະຍິງໂຕ້ຕອບຄືນໄປທີ່ຈຸດສຽງປືນແຕກອອກມານັ້ນ. ມີທະຫານຄົນນຶ່ງຄານຂ້ຶນມາພ້ອມກັບຮຽກຊື່ຂ້າ

ພະເຈົ້າແລະຖາມວ່າປອດພັຍບໍ່? ດ້ວຍຄວາມກົວແລະຕົກໃຈໂຕຈົນສັ່ນເລີຍບໍ່ຮູ້ຈະຕອບໝູເລີຍມິດເອົາ

ຢູ່ຊື່ໆ. ທະຫານຄົນນັ້ນມາແກ່ຂາຂ້າພະເຈົ້າລົງໄປ ແລະມືຂອງຜູ້ກ່ຽວໄປຖືກເລືອດແລະຜູ້ກ່ຽວກໍຕະໂກນ

ບອກສອງຄົນນັ້ນວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຖືກຍິງ, ແລະສອງຄົນນັ້ນຮ້ອງຖາມວ່າສາຫັດສ່ຳໃດ? ທະຫານຄົນນັ້ນຕອບ

ໄປວ່າ ຍັງບໍ່ຮູ້ເພາະໝໍຍັງບໍ່ຮູ້ເມື່ອຄີງເທື່ອ. ຂ້າພະເຈົ້າເລີຍຖາມໄປວ່າ: ສະຫາຍ ເຮົາຖືກຍິງເຮົາຄືບໍ່ມີຄວາມ

ເຈັບປວດ? ທະຫານຄົນທີ່ວ່ານັ້ນຮ້ອງໃສ່ໝູ່ວ່າ: ບັງບໍ່ທັນຕາຍເພາະຜູ້ກ່ຽວບັງເບົ້າໄດ້ຢູ, ແລະກໍບອກຂ້າພະ

ເຈົ້າວ່າ: ສະຫາຍກັດໃຈໄວ້ເດີ້ ດຽວນີ້ສະຫາຍຍັງມໍ່ທັນຮູ້ສຶກເຈົບປວດດອກ ເພາະມັນຍັງມຶນຢູ່. ໃນ 4-5 ນາ

ທີຕໍ່ມາ ປືນຄົກ 80 ກໍຍິງຖລົ່ມຈອມພູໜ່ວຍນັ້ນ ແລະສຽງປືນກລມິດລົງໄປ ກອງໜູນກໍຂຶ້ນມາຮອດ. ຕົນ

ເອງກໍຍັງນອນຢູ່ເພາະໝູ່ບອກບໍ່ໃຫ້ເໜັງຈົນກ່ວານາຍແພທຈະມາເຖິງ.  ພວກກອງໜູນກໍຂຶ້ນໄປເຄັຍພື້ນທີ່

ຢູ່ເທິງສັນພູນັ້ນ ແລະນາຍແພທກໍມາກວດກາເບິ່ງອາການຂອງຕົນເອງແລະຖາມວ່າຖືກຍິງຢູ່ບ່ອນໃດ? ທີ່ຈິງ

ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກຍິງ ຜູ້ທີ່ຖືກຍິງແມ່ນງູເຫລືອມຕົວນັ້ນຕ່າງຫາກ ເລືອດທີ່ຕິດເຕັມໂຕເອງກໍເປັນເລືອດ

ຂອງງູ ແລະກໍພົບງູນອນຕາຍຢູ່ຈຸດທີ່ມັນໂຢດລົງມາທັບໂຕເອງນັ້ນ. ທີ່ຈິງແລ້ວແມ່ນງູຕົວນັ້ນເປັນຜູ້ຊ່ວຍຊິ

ວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄວ້ ແລະມັນມາຕາຍແທນຂ້າພະເຈົ້າ, ຖ້າງູເຫລືອມໂຕນັ້ນບໍ່ຫລົ່ນລົງມາທັບກໍແປວ່າຂ້າພະ

ເຈົ້າຄາງເຫລືອງໄປແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນຳເອົາງູຕົວນັ້ນໄປຝັງແລະກໍກ່າວຄຳຂອບໃຈກັບເຂົາທີ່ເຂົາມາຊ່ວຍຊີ

ວິດຂອງຕົນເອງໄວ້. ນັບແຕ່ນັ້ນມາຂ້າພະເຈົ້າກໍນັບຖືແລະຮັກງູມາເທົ່າທຸກວັນນີ້ບໍ່ວ່າຈະເປັນງູຊນິດໃດກໍຕາມ.

(ໂປຣດຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ)

(ຕໍ່ຈາກຕອນຜ່ານມາ)

ຕົກຮອດເດືອນ 3 - 1976 ຈຳນວນທະຫານນັກສຶກສາທີ່ມາຢູ່ກອງພັນ 15 ນຳກັນໃນຈຳນວນ 40 ຄົນນັ້ນຍັງ

ເຫລືອບໍ່ຮອດ 20 ຄົນ ເພາະຖືກເສັຍຊີວິດ ແລະຖືກບາດເຈັບເລີຍຖືກສົ່ງໄປປິ່ນປົວໂຮງໝໍ 102 ຫລືຄົນເຂດ

ປົດປ່ອຍນິຍົມເອີ້ນກັນວ່າ 02 ທີ່ໂພນສວັນ ແຂວງຊຽງຂວາງ. ຄວາມເຄັ່ງຕຶງຂອງສະຖານະການແມ່ນຄູນທະວີ

ຂຶ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ືອງ. ການສູ້ຣົບກັນກໍເໝືອນດັ່ງສະນ້ຳໃສ່ກັນ ເຈົ້າກໍປຽກຂ້ອຍກໍປຽກ ດັ່ງນັ້ນການສູນເສັຍຊິວິດຈຶ່ງ

ເກືອບວ່າສເມີກັນ ແຕ່ວ່າຝ່າຍອ້າຍນ້ອງຈະເປັນຝ່າຍບຸກໂຈມຄີຫລາຍກ່ວາ, ແຕ່ພວກມົ້ງເຂົາກໍບໍ່ໄດ້ໂງ່ ເຂົ້າບໍ່

ໄດ້ຢ່າງເປັໜ້າກະດານເຂົ້າມາຍິງເຈົ້າໂລດ ເຂົາຫລອນຕີແບບເຈົ້າບໍ່ທັນຕັ້ງໂຕໄດ້ເລີຍລະ ມັນຫລອນເອົາບາດ

ເຜີ, ຖ້າມັນໄດ້ລົງມືເກາະໄກປືນແມ່ນມີຄົນຕາຍໃຫ້ມັນໂລດ. ສຽງປືນແຕກຕູມຕາມຂຶ້ນບໍ່ພໍ 2-3 ນາທີກໍບໍ່

ເຫັບສົ້ນມັນແລ້ວ ແຕ່ຄົນຕາຍໃຫ້ມັນຢ່າງຕ່ຳ 1 ຫລື 2 ຂຶ້ນໄປ.

ທາງກອງບັນຊາການທະຫານສູງສຸດມີໂຄງການຈະໃຊ້ຍົນ T28 ແລະຍົນ Spooky ມາຖລົ່ມຖານທີ່ໝັ້ນຂອງ

ມົ້ງທີ່ຜາງູ ພູວຽງ ພູກອງເຂົ້າ ແລະພູເບັ້ຍ ແຕ່ຕ້ອງໄດ້ອາໄສນັກບິນທີ່ໄປສັມະນາຢູ່ໂພນສວັນແຂວງຊຽງຂວາງ

ເພາະສູນສັມະນາຂອງເຫບົ່ານັກບິນທົ່ວປະເທດແມ່ນຢູ່ສູນແຫ່ງນັ້ນໝົດທຸກຄົນ ແລະຍົນ T28 ສ່ວນຫລາຍ

ກໍຖືກນຳໄປຮັກສາໄວ້ທີ່ໂພນສວັນຕັ້ງແຕ່ຕອນປົດອາວຸດຂອງກອງທັບແຫ່ງຊາດຝ່າຍວຽງຈັນພຸ້ນ. ແຕ່ສາງ

ລູກຣະເບີດແລະລູກປືນທີ່ຕິດຕັ້ງໃຫ້ T28 ນັ້ນແມ່ນຢູ່ວຽງຈັນພຸ້ນ. ພວກນັກບິນຈຶ່ງສເນີເອົາຍົນໄປຕິດອາວຸດ

ຢູສນາມບິນວຽງຈັນ ທາງຂັ້ນເທິງກໍອານຸຍາດໃຫ້ນັກບິນນຳເອົາຍົນ ຈຳນວນ 5 ລຳບິນສູ່ວຽງຈັນ ແຕ່່ນັກນັກ

ບິນ 3 ຄົນ ນຳເອົາຍົນໄປລົງຢູ່ອຸດອນປະເທດໄທ, ດັ່ງນັ້ນການທີ່ທາງຂັ້ນເທິງມີແຜນການທີ່ຈະໃຊ້ຍົນຖລົ່ມທີ່

ໝັ້ນຂອງມົ້ງແມ່ນໂມຄະລົງໄປ.

ກອງພັນ 15 ໄດ້ເຄື່ອນທັບອອກຈາກເມືອງພູນເພື່ອຈະໄປຕັ້ງຖານທີ່ໝັ້ນໃໝ່ທີ່ພູໜ່ວຍນື່ງ (ພູນ່ວຍນີ້ບໍ່ມີ

ຊື່) ຫ່າງຈາກພູວຽງປະມານ 10 ກິໂລແມັດ ແລະປ່ອຍເມືອງພູນໃຫ້ທະການສັມະນາຮັກສາແທນແລະຕາມທີ່

ຂ່າວວ່າມີທະຫານສັມະນາສາຣະວັດທີ່ສູນສັມະນາກາສີຈະມາສົມທົບທີ່ເມືອງພູນ. ໝົດກອງພັນໄດ້ເຂື່ອນອອກ

ຕອນ 4 ໂມງເຊົ້າ, ໄປແຈ້ງຢູ່ວັນພູໜ່ວຍນຶ່ງ ແລ້ວກໍຢຸດພັກຜ່ອນແລະກິນເຂົ້າເຊົ້າຢູ່ທີ່ນັ້ນຊົ່ວໂມງນ່ຶງແລ້ວກໍ

ອອກເດີນທາງຕໍ່. ຜັກຜ່ອນແລະກິນເຂົ້າສວາຍອີກເທື່ອນຶ່ງຕອນ 2 ໂມງແລງຫລັງຈາກຍ່າງມາໝົດເຊົ້າ ໃນ

ເວລາພວມກິນເຂົ້າຢູ່ນັ້ນ Canon 57 ຂອງມົ້ງມາຕົກໃສ່ໄກຈາກໝວດຂອງຂ້າພະເຈົ້າປະມານ 50 ແມັດ,

ແລະລູກນຶ່ງຊັດລົງໃສ່ປາຍໄມ້ສູງຕົ້ນນຶ່ງ ເປັນແຕ່ບຸນບໍ່ມີໃຜເປັນຫຍັງ. ເມື່ອເປັນຈຸດທີ່ເຂົາຍິງອອກມາ ກໍໃຊ້

B41 ຍິງໂຕ້ຕອບມ ທາງຜູ້ບັງຄັບກອງພັນຈຶ່ງສັ່ງຢຸດການເດີນທາງຊົ່ວຄາວ ແລະສົ່ງໜ່ວຍສອບແນມອອກໄປສັງເກດການຢູ່ເບື້ອງໜ້າເສັຍກ່ອນ ແລະ ປະມານ 9 ໂມງກາງຄືນຈຶ່ງເຂື່ອນຍ້າຍອອກໄປ. ຍ່າງໄປໝົດຄືນ

ທີຄຳສັ່ງບໍ່ມີການຜັກຜ່ອນຈົນກ່ວາຈະເຖິງຈຸດໝາຍ. ຍ່າງ 14 ຊົ່ວໂມງບໍ່ມີພັກບໍ່ມີກິນ ກິນກໍກິນເຂົ້າໝົມ

ດວງໂຮຂອງຫວຽດນາມກັບນ້ຳ ໃນຕອນນັ້ນບໍ່ມີຄວາມຢ້ານຄວາມກົວຫຍັງໝົດ ເພາະວ່າທັງຫີວແລະທັງ

ເມື່ອຍ. 11 ໂມງເຊົ້າກໍມາເຖິງຈຸດໝາຍ ຄິດວ່າຈະເປັນບ້ານຄົນເມືອງຄົນ ທີ່ແທ້ກໍແມ່ນຈອມພູ ແຕ່ເປັນ

ພູພຽງກ້ວາງແລະຍາວ ແລະກໍເປັນເດີ່ນເຮືອບີນເກົ່າຂອງທະຫານວັງປາວ ທີ່ສ້າງປະໄວ້. ພໍແຕ່ມາຮອດພວກ

ອ້າຍລ້ຽງແມ່ນລົງມືຄົວກິນໂລດ, ຫລັງຈາກກິນເຂົ້າແລ້ວແຕ່ລະກອງຮ້ອຍແຕ່ລະໝວດລະໝູ່ກໍພາກັນລົງ

ມືສ້າງຄ້າຍກອງຮ້ອຍໃຜກອງຮ້ອຍມັນ ແມ່ນເລີ່ມຈາກການຂຸດຂຸມຄອງແລະສ້າງຂຸມນອນ. ໃນເວລາພາກັນ

ສ້າງຄ້າຍຢູ່ນັ້ນມົ້ງກໍມາຢາມທັນທີ ເບິ່ງຍິງກັນຢ່າງສຸນລະມຸນປະມານ 5 ນາທີມັນກໍໜີ. ມັນເຂົ້າມາ 7 ຈຸດ

ດ້ວຍກັນແລະແຕ່ລະຈຸດຄືຈະບໍ່ເກີນ 5ຄົນ, ມັນໃຊ້ 35 ຄົນມາຕີກັບ ຄົນກອງພັນນຶ່ງ (ກອງພັນກໍບໍ່ໝາຍ

ເຖິງວ່າຮອດພັນຄົນ ມີຢູ່ 3 ກອງຮ້ອຍ ກອງຮ້ອຍນຶ່ງ 85 ຄົນ ແລະກອງຮ້ອຍທີ່ 4 ເປັນກອງຮ້ອຍຂອງກອງ

ບັນຊາການກອງພັນ ແລະມີທະຫານບໍ່ເຖິງ 50 ຄົນ). ມີຄົນຕາຍ 8 ຄົນ ແລະເຈັບ 11 ຄົນ (ທະຫານນັກສຶກ

ສາປອດພັຍ) ພວກມົ້ງຄືຈະບໍ່ມີຮອດຄົນເຈັບເພາະບໍ່ມີຮ່ອງຮອຍວ່າຖືກຍິງ. ເຫດການຄັ້ງນີ້ແມ່ນຜູ້ຮັກສາ

ເວນຍາມແຄ່ລະກອງຮ້ອຍແມ່ນແມ່ນຖືກຕຳນິຈາກຄນະກອງພັນຢ່າງໃຫຍ່ ຂ້າພະເຈົ້າກໍນຶ່ງໃນຈຳນວນພວກທີ່

ຮັກສາເວນຍາມນັ້ນ, ແລະຜູ່ທີ່ຖືກຍິງຕາຍໃນຄັ້ງນີ້ມີ ຜູ້ບັງຄັບກອງຮ້ອຍຄົນນຶ່ງ ແລະຊັ້ນນາຍໝວດ 2ຄົນ.

(ກະຣຸນາຕິດຕາມອ່ານມນຕອນຕໍ່ໄປ)

ສຸດຍອດຂອງຊີວິດເລີຍ    ໃນເວລານັ້ນຂ້ອຍກໍຍັງເປັນເດັກນ້ອຍເຂົ້າໂຮງຮຽນປະຖົມຢູ່ ແຕ່ຍັງຈື່ໄດ້ເທົ່າເຖີງວັນນີ້ວ່າ ອ້າຍ....ຄົນຂ້າງບ້ານຂອງຂ້ອຍໄດ້ຖືກໄປຮຽນໂຊຫວຽດ ແລ້ວ ຫາຍຂ່າວຄາວເລີຍ ພໍ່ ແມ່ ຄອບຄົວກໍບໍ່ໄດ້ຮັບ ຈມ ຫັຍງເລີຍ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ກໍປະມານ 2-3 ປີນີ້ແລ້ວ ລາວກໍກັບມາຫາຄອບຄົວແລ້ວບອກວ່າໄປວຽງໄຊ ຊຳເໜືອມາ

ແລ້ວກໍຮ້ອງໄຫ້ ແລ້ວ 2-3 ວັນຕໍ່ມາ ລາວກໍບອກຄອບຄົວອີກວ່າ ລາວຕ້ອງໄດ້ກັບ.

ຍົກໂປ້ໃຫ້ ເຫຼົ່າໄດ້ດີຫລາຍ ລູກຫຼານທາງເມືອງລາວຢາກອ່ານຕໍ່ເດີ້

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ຜ່ານມາ)

ການປະທະຍິງກັນໃນຄັ້ງນີ້ ເປັນຄັ້ງທຳອິດໃນຊີວິດທີ່ຕໍ່ສູ້ກັນຕອນກາວເວັນແລະຢູກາງປ່າຊຶ່ງບໍ່ມີຂຸມຄອງເພື່ອຫລົບ

ຫລີກກະສຸນປືນຂອງຄູ່ຕໍ່ສູ້ ມີແຕ່ອາໄສຕົ້ນໄມ້ແລະຈອມປວກເປັນທີ່ກຳບັງ.  ພວກເຮົາແມ່ນຕົກຢູ່ວົງລ້ອມຂອງມົ້ງ

ເພາະມັນຍິງໝູ່ທີ່ຢູ່ທາງຫາງແຖວກ່ອນໝູ່ ແລ້ວບໍ່ພໍວິນາທີມັນກໍຊັດໃສ່ທີ່ອອກແຖວໜ້າ ແລະຈຸດເຄິ່ງກາງເປັນຈຸດ

ທີ່ສາມທີ່ມັນເຂົ້າມາໃສ່. ຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຈຸດແຖວໜ້າ ແລະເປັນປູ້ທີ່ 6 ຂອງແຖວ, ພໍແຕ່ໄດ້ຍິນສຽງປືນແຕກ ກໍໂດດ

ເອົາໂຕໝອບລົງຕິດດິນໂລດແລະກໍຄານເຂົ້າຫາຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ເປັນທີ່ກຳບັງ ແນມໄປເຫັນທະຫານສອງຄົນທີ່ຖືກຍິງ

ຜູ້ນຶ່ງແມ່ນລົ້ມຝຸບລົງຢ່າງບໍ່ເໜັງບໍ່ຕິງເຫັນແຕ່ເລືອດອອກປາກອອກດັງແລະປະມານນາທີນຶ່ງກໍໄດ້ຍິນສຽງດັງກືກ

ກືກຂອງການຫັນໃຈ 3-4 ເທື່ອກໍມິດໄປ, ແລະອີກຄົນນຶ່ງ ແມ່ນທັງດີ້ນ ທັງຊັກ ທັງຮ້ອງ, ບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບເຮົາຂ້າໄກ່

ເອົາໄມ້ຟາດຫົວມັນແລ້ວໂຍນລົງຟື້ນດິນນັ້ນລະ, ແລະກໍດີ້ນຢູ່ປະມານນາທີນຶ່ງກໍຂາດໃຈ, ນີ້ຄືເຫຕການເກີດຂຶ້ນສະ

ເພາະໃນໝູ່ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສັງກັດຢູເທົ່ານັ້ນ. ຕໍ່ສູ້ກັນຢູ່ປະມານ 15 ນາທີ ສຽງປືນກໍຢຸດສະຫງັກລົງ ມີທະຫານປະມານ

15 ຄົນໄລ່ຍິງແລະພັກດັນມົ້ງອອກຈາກພື້ນທີ່ໄປ ແລະຈຳນວນທີ່ເຫລືອກໍມາສຳຣວດເບິ່ງຄວາມເສັຍຫາຍໃນພື້ນທີ່

ທີ່ປະທະກັນກັບມົ້ງນັ້ນ. ຜູ້ທີ່ເສັຍຊືວິດໃນຄັ້ງນີ້ມີ 7 ຄົນ ໃນນັ້ນມີ ລອງກອງຮ້ອຍ (ຜູ້ກອງບຸນທັນ) ເປັນຜູ້ກອງ

ການເມືອງຂອງກອງຮ້ອຍ ແບະກໍເປັນໄທໄຊຍະບູຣີ ແລະ ນາຍສາຍ ຄົນນຶ່ງ. ບາດເຈັບ 6 ຄົນ ສາຫັດ 1 ຄົນ. ຫລັງ

ຈາກສຳຣວດແລະເຕົ້າໂຮມກັນຄືນແລ້ວກໍພາກັນຫາມທັງຄົນຕາຍແລະບາດເຈັບຄືນຖານທັບ. ບາດກັບມາໃຊ້ເວ

ລາມື້ເຄິ່ງຈຶ່ງເຄິງຄ້າຍ, ມນຣະຫວ່າງການເດີນທາງນັ້ນແມ່ນລຳບາດທີ່ສຸດ ເພາະໄດ້ປ່ຽນຝຽນກັນຫາມຄົນຕາຍແລະ

ຄົນເຈັບ ຝົນກໍຕົກ ຍ່າງກໍຍ່າງໄປຕາມປ່າຕຶບດົງໜາ ກ່ວາຈະຍ່າງໄດ້ຫລັກນຶ່ງກໍໃຊ້ເວລາເກືອບສອງຊົ່ວໂມງ ຊ້ຳ

ບໍ່ໜຳອາຫານກິນກໍໝົດ ຫີວຈົນເຫັນຫຍັງເປັນຕາກິນຢູ່ກາງປ່ານັ້ນແມ່ນກິນໃຫ້ລຽບ. ນ້ຳກິນກໍບໍ່ມີ ຄັນຈະລົງໄປ

ຕາມຕີນພູແຫລ່ງທີ່ມີຮ່ອງນ້ຳກໍຢ້ານເຈິະກັບມົ້ງ ຈຶ່ງມີແຕ່ເດີນຢູ່ສັນພູ ຕັດໜ່ວຍນີ້ໃສ່ໜ່ວຍນັ້ນແລະຕັດໜ່ວຍ

ນັ້ນໃສ່ໜ່ວຍນີ້ ຄັນວ່າມົ້ງມາດັກສະກັດຍິງໃນຕອນນີ້ແມ່ນຈະຖືກມັນຂ້າຕາຍໝົດທັງກອງຮ້ອຍພຸ້ນລະ ເພາະໃຜ

ກໍອ່ອນເພັຍເປັ້ຍຫລ່ອຍໄປໝົດ. ພໍເຖິງຄ້າຍແລ່ນໃສ່ເຂົ້າໃສ່ນ້ຳແລ້ວກໍແມ່ນວ່າແຜ່ພະຄາວານອນຫງາຍລົງແມ່ນ

ແຈບປານຕາຍເອົາໂລດ.

ຢູ່ຕໍ່ມາສອງອາທິດ ຍົນເຮລີຄອປ ກໍຂົນເອົາທະຫານສາຣະວັດທີ່ໄປສັມະນາຢູ່ບ້ານບານເມືອງຄຳທີ່ພວກເຂົາອາສາ

ສມັກມາຕີກັບມົ້ງມາສົມທົບ ຈຳນວນ 75 ຄົນ ຊຶ່ງຄນະກອງຮ້ອຍ ຊຶ່ງມີການເມືອງກອງຮ້ອຍ ນາຍແພທ ບຳລຸງ

ນາຍສາຍ ແລະຜູ້ບັງຄັບໝວດ ແມ່ນເປັນທະຫານອ້າຍນ້ອງໂດຍກົງ. ການທີ່ນຳເອົາກອງເສີມເຂົ້າມາແມ່ນແນໃສ່

ແຜນການໂຈມຕີພູກ່ອງເຂົ້າ ແລະທະຫານສາຣະວັດສັມະນານີ້ເຂົາກໍໄປສ້າງຄ້າຍຢູ່ທາງຫາງເດີ່ນຊຶ່ງຕິດກັບທາງລົງ

ທ່ານ້ຳ. ສະພາບການຣະຍານີ້ກໍຍານລົງແດ່ໜ້ອຍນຶ່ງເພາະເປັນຣະດູຝົນກຳລັງເຣີ່ມຕົ້ນເຂົ້າມາ ການໄປມາກໍບໍ່

ສດວກ ແລະມົ້ງມັນບໍ່ມັກປຽກຫລືມັກນ້ຳຢູ່ແລ້ວ ພວກມັນຈຶ່ງບໍ່ຄ່ອຍອອກມາຈອບຫລອນຍິງເໝືອນດັ່ງຍາມ

ແລ້ງທີ່ຜ່ານມາ. ມີແຕ່ທາງທະຫານອ້າຍນ້ອງຈະໃຊ້ໂອກາດຍາມຝົນນີ້ເຂົ້າບຸກໂຈມຕີພວກເຈົ້າຟ້າ ເພາະອາສັຍ

ທັມະຊາດຝົນຕົກນີ້ໃນການເດີນທາງເຂົ້າສູ່ບ້ານຫລືຄ້າຍຂອງເຈົ້າຟ້າສດວກດີ. ໃນເດືອນ 6 ປີ 1976 ຈຶ່ງຍົກກຳ

ລັງເຂົ້າໂຈມຕີພູກ່ອງເຂົ້າ, ໃນວັນນັ້ນ ພວກມົ້ງຫລືເຈົ້າຟ້າທີ່ພູກ່ອງເຂົ້າເຂົາມີພິທີອັນໃດບໍ່ຊາບ ມີ 5-6 ຄົນ, ເບີ່ງ

ຊົງຄືຈະເປັນຫົວໜ້າຂອງເຂົາ, ແຕ່ງໂຕແບບອິືເດັຍແດງ ມືຈັບດາບສອງເບື້ອງ ແລະຟ້ອນອ້ອມກອງໄຟທັງ 5-6

ຄົນເຂົານັ້ນ ແລະກໍມີຄົນທັງຍິງຊາຍຜູ້ເຖົ້າແລະເດັກນ້ອຍ ບາງກໍນັ່ງບາວກໍຢືນຈຸ້ມກັນຢູ່ໃນພິທີນັ້ນມີປະມານບໍ່ຕ່ຳ

ກ່ວາ 200 ຄົນ. ໃນເວລານັ້ນປະມານ 7 ໂມງແລງ ແລະກໍເປັນເວລາທີ່ລົງມືເປີດສາກຖລົ່ມຈຸດນີ້ເພື່ອເປີທາງໃຫ້

ໜ່ວຍກຳລັງຈູ່ໂຈມເຂົ້າໄປເຖິງຈຸດສຳຄັນມີ່ຈະບຸກທຳລາຍ.  B41 ສອງກະບອກ ຍິງເຂົ້າໃສ່ຈຸດທີ່ຄົນທຳພິທີທີ່ຟ້ອນ

ອ້ອມກອງໄຟຢູ່ນັ້ນ ປະກົດວ່າ ລູກ B41 ທັງສອງລູກບໍ່ແຕກ, ພວກທະຫານກໍພາກັນຍິງສຸມໃສ່ຈຸດເຂົາທຳພິທີນັ້ນ

ຫລັງຈາກປ່ອຍ B41 ອອກໄປ. ເບີ່ງຄົນຖືກປືນບໍ່ຈັກວ່າຜູ້ຍິງ ຜູ້ຊາຍ ຜູ້ເຖົ້າ ແລະເດັກນ້ອຍຕາຍກອງກັນເດັຍຣະ

ດາດ, ສ່ວນ 5-6 ຄົນທີ່ແຄ່ງໂຕແບບອິນເດັຍແດງນັ້ນແມ່ນປົບຕາຍໄດ້ຫວຸດຫວິດ. ບໍ່ມີການຍິງໂຕ້ຕອບຈາກ

ຝ່າຍມົ້ງແມ້ແຕ່ນັດດຽວ ປານນັ້ນທະຫານອ້າຍນ້ອງຍັງຍິງແລະຂ້າພວກທີ່ບໍ່ມີອາວຸດເຫລົ່ນັ້ນຢ່າງໄຮ້ມະນຸສທັມ

ຂ້າພະເຈົ້າກໍຢູ່ໃນເຫດການນັ້ນເໝືອນກັນ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າສາບານໄດ້ວ່າບໍ່ໄດ້ແນປາຍປືນໄປໃສ່ຝູງຄົນເຫລົ່ານັ້ນ,

ມີແຕ່ຍິງເຈີດຂຶ້ນເທິງປາຍໄມ້ ພໍແຕ່ໃຫ້ຮູ້ວ່າເຮົາໄດ້ຍິງຍິງປືນຄືກັນ ເພາະມີການສຳຣວດຫລັງຈາກອອກປະຕິບັດ

ງານແຕ່ລະຄັ້ງວ່າໃຊ້ລູກປືນຈັກລູກແລະໝາກແຕກຈັກໜ່ວຍ. ພູກ່ອງເຂົ້າວ່າເປັນຖານທີ່ໝັ້ນຂອງເຈົ້າຟ້າ ບາດ

ທີ່ແທ້ມີແຕ່ປະຊາຊົນມົ້ງທັມະດາ ພວກທີ່ຕາຍກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ຜູ້ເຖົ້າແລະເດັກນ້ອຍ. ຄ້າຍແຕ່ລະຄ້າຍ ຈຸດແຕ່ລະ

ຈຸດທີ່ເປັນເປົາໝາຍທຳລາຍຢູ່ທີ່ພູກ່ອງເຂົ້ານັ້ນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນບ້ານເຮືອນຂອງປະຊາຊົນທັງນັ້ນ. ຫລັງຈາກ

ຍຶດໄດ້ແລ້ວ ໝົດໜ່ວຍພູນັ້ນບໍ່ມີອາວຸດລົງຄາມຂອງພວກມົ້ງແມ້ແຕ່ສິ່ນດຽວ. ການປະຕິບັດງານຍຶດພູກ່ອງ

ເຂົ້າຄັ້ງນີ້ແມ່ນຜິດພາດທີ່ສຸດ ເພາະບໍ່ມີທະຫານເຈົ້າຟ້າຢູ່ທີ່ນັ້ນຕາມທີ່ນັກສືບໄປສືບມາ.

(ກະຣຸນາຕິດຕາມອ່ານຕໍ່ມນຕອນຕໍ່ໄປ)

Still a Secret War

ຂໍຍົກຍ້ອງ ຊົມເຊີຍ ເລົໍາໄດ້ດີຫລາຍ ຂອ້ຍເຄີຍອ່ານ ປື້ມປົກແດງ ຂອງທ່ານ ອະທິການເອກ ນະຄອນຄຳ ຂອ້ຍກໍ່ມັກຫລາຍ

ແນວລາວ ມັນຫລອກໄຊ້ເຈົ້າ ຊື່ໆ ຊ່ີຄິດວ່າ ມັນຈະໄຫ້ ຄວາມດິບຄວາມດີ ແມ່ນຝັນເອົາຊື່ໆເດີ້. ເບິ່ງທ່ານ ອທອ ນະຄອນຄຳ ລາ່ວໄປຕໍ່ສູ້ ສະໄໝ ລາວອິສຣະ ຜົນຊຸດທາ້ຍ ລາວກໍ່ບໍ່ໄດ້ຫຍັງ ພຽງແຕ່ໄດ້ມີຊີວິຕລອດ ເທົ່ານັ້ນ.

ຂອບໃຈ.

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ຜ່ານມາ)

ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າໄດ້ວ່າ ພວກເຈົ້າຟ້າບຖກໂຈມຕີກອງພັນ 15 ທີ່ພູຫວາຍຄັ້ງນີ້ແມ່ນເກືອບເຕັມຮ້ອຍ ຖ້າວ່າໂຊກບໍ່ເຂົ້າ

ຂ້າງຝ່າຍທະຫານອ້າຍນ້ອງທີ່ເຮືອນພັກ (ເປັນຂຸມບັງເກີທີ່ໃຊ້ເປັນຫ້ອງການແລະຫອ້ງນອນ) ຂອງຜູ້ພັນສີໄຄສ້າງບໍ່

ທັນສຳເຣັດ ຜູ້ກ່ຽວເລີຍມາພັກນອນຄ້າງຄືນທີ່ຂຸມນອນຂອງຜູ້ກອງສໍ ຜູ້ບັງຄັບກອງຮ້ອຍ 85 ທີ່ສ້າງສຳເຣັດບໍຣິບູນ

ແລ້ວ. ການເປີດສາກຈູ່ໂຈມຂອງພວກເຈົ້າຟ້າ ເຂົາຖລົ່ມຄ້າຍສຳນັກງານຄນະກອງພັນກ່ອນໝູ່ໝົດດ້ວຍປືນ ການົງ

57 ແລະ ປືນຄົກ 81ມມ, ເຂົາຍິງມາລຽນຕິດເອົາແບບທະຫານອ້າຍນ້ອງທີ່ຢູຄ້າຍນັ້ນຕັ້ງຕົວບໍ່ໄດ້. ແນ່ນອນຢູ່ແລ້ວ

ຍຸທະສາດຂອງການສູ້ຣົບຜູ້ເປັນຜູ້ບັງຄັບບັນຊາບໍ່ວ່າຝ່າຍໃດຍ່ອມຮູ້ດີວ່າຮູບແບບຂອງການຈູ່ໂຈມຂອງຝ່າຍກົງກັນ

ຂ້າມຈະມາມນວິທີໃດ ດັ່ງນັ້ນທາງຜູ້ບັນຊາການກອງພັນຈຶ່ງສັ່ງໃຫ້ທະຫານທີ່ຢູ່ຄ້າຍຄນະກອງພັນທີ່ກຳລັງຖືກຖລົ່ມ

ດ້ວຍອາວູດໜັກຢູ່ນັ້ນຖອຍຈາກເປົ້າໝາຍຈູ່ໂຈມຂອງຄູ່ຕໍ່ສູ້ດ້ວຍກຳລັງໄຟຂອງເຂົາອອກມາໂດຍດ່ວນ. ແຕ່ຄຳສັງ

ນັ້ນໄດ້ຊ້າໄປໜ້ອຍນຶ່ງ ພໍແຕ່ພວກເຈົ້າຟ້າຢຸດຖລົ່ມດ້ວຍອາວຸດໜັກບໍ່ພໍສ້ຽວວິນາທີທະຫານຂອງເຂົາກໍເຂົ້າມາເຖິງ

ຂຸມຄອງແລ້ວ. ມີປະມານ ນຶ່ງສ່ວນສີ່ ຂອງຈຳນວນທະຫານອ້າຍນ້ອງທີ່ຍັງຄ້າງຢູ່ໃນຄ້າຍນັ້ນເພາະອອກບໍ່ທັນ ໃນ

ນັ້ນມີທະຫານນັກສຶກສາຄົນນຶ່ງ ຊື່ສົມດີ ສີຣິພອນ, ນັກສຶກສາປີທີ່ສອງ ມໍປາຍຂອງລີເຊວຽງຈັນແລະກໍເປັນໄທບ້ານ

ທົ່ງຕູມ, ຄ້າງຢູ່ກັບຈຳນວນທະຫານເຫລົ່ານັ້ນ. ຜູ້ກ່ຽວບໍ່ຈັກແນວຈະເຮັດ ກໍເລີຍທຳທ່າຕາຍໂດຍເອົາຮ່າງຂອງຜູ້ຕາຍ

ມາເຕັງທັບຕົນເອງໄວ້ ແລະກໍເປັນຈັ່ງບຸນຜູ້ກ່ຽວກໍລອດຕາຍອອກມາພໍເກັບກຳເຫດການມາເລົ່າສູ່ກັນຟັງ. ປະມານ

ຈັກ 15 ນາທີຕໍ່ມາ ພວກເຈົ້າຟ້າກໍເປີດສາກຍິງອີກ ແຕ່ຄັ້ງນີ້ແມ່ນຖລົ່ມຄ້າຍ 85 ຊຶ່ງເປັນກອງຮ້ອຍກຳລັງໄຟຂອງ

ກອງພັນແລະກໍເປັນກອງຮ້ອຍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສັງກັດຢູ່ ຊຶ່ງຕັ້ງຢູ່ຫົວພູທີ່ມີຄວາມສູງກ່ອນທຸກໆຈຸດໃນເຂເນັ້ນແລະກໍ

ຢູ່ຫ່າງໄກກັບຄ້າຍຄນະກອງພັນປະມານ 500 ແມັດ. ພໍແຈ້ງສວ່າງອອກມາແລະໃນເວລານັ້ນກໍປະມານ 6 ໂມງເຄິ່ງ

ຕອນເຊົ້າ ທັງ 3 ຄ້າຍ: 65-75 ແລະ 85 ແມ່ນພວກເຈົ້າຟ້າຍິງ 81 ແລະ 57 ມາໃສ່ ແລະແຖມດ້ວຍປືນກົນເບົາ

ຍິງເຂົ້າມາເປັນ ຣະຍະຣະຍະ ວ່າຢ່າງຢຸດ ກໍບໍ່ຮອດ 10 ນາທີ ເອົາຢູ່ຈັ່ງຊັ້ນ. ທາງກອງຮ້ອຍກຳລັງໄຟກໍຍິງຟຕ້ຕອບ

ດ້ວຍປືນຄົກ 81 ແລະ 60 ໃສ່ຈຸດທີ່ສັງເກດເຫັນຈຸດທີ່ມາອາວຸດຊອງຝ່າຍກົງກັນຂ້າມ. ມີ 3 ໝວດ ຈາກ 3 ກອງ

ຮ້ອຍໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ອອກໄປພັກດັນພວກເຈົ້າຟ້າໃຫ້ອອກຈາກພື້ນທີ່ ປະມານເຄິ່ງຊົ່ວໂມງກໍໄດ້ຍິນສຽງປືນແຕກ

ປະມານ 10 ນາທີກໍມິດໄປ ແລະບໍ່ເທົ່າໃດນາທີກໍໄດ້ຍິນອີກສືບເນື່ອງກັນມາເລີຍໆ ແຕ່ກໍບໍ່ສາມາດຢຸດຢັ້ງການຍິງ

ຖລົ່ມຂອງພບກເຈົ້າຟ້າ ເພາະມັນຢູ່ທຸກແຈ ເໝືອນກັບພວກເຂົາມີຈຳນວນເປັນພັນຄົນແລະອ້ອມລ້ອມພູຫວາຍ

ໜ່ວຍນັ້ນໄວ້ແລ້ວ. ຍິງໂຕ້ກັນໄປຕອບກັນມາຈົນຮອດ 8 ໂມງກາງຄືນຈຶ່ງງຽບໄປ ແລະທະຫານ 3 ໝວດນັ້ນກໍກັບ

ເຂົ້າມາຄ້າຍໃນເວລາຕໍ່ມາ.

ຈາກການເລົ່າຂອງ ສົມດີ ຜູ້ທີ່ທຳທ່າຕາຍຢູ່ໃນຄ້າຍຂອງຄນະກອງພັນນັ້ນວ່າ ພວກທະຫານເຈົ້າຟ້າທີ່ບຸກເຂົ້າມາ

ໃນຄ້າຍນັ້ນມີບໍ່ຫລາຍ ມນຢູ່ປະມານ 7-8 ຄົນ ແລະກໍບໍ່ຖືປືນ ຖືມີດກັບງ້າວ, ໝໍສົມດີຍັງເລົ່າອີກວ່າພວກເຂົ້າມາ

ນັ້ນບໍ່ແມ່ນມົ້ງໝົດທຸກຄົນ ເພາະສັງເກດໄດ້ຈາກສຳນຽງແລະການເວົ້າພາສາລາວເປັນສະນຽງໄທປາກເຊແລະຄົນ

ນຶ່ງເວົ້າເປັນພາສາໄທຊັດເລີຍ. ພວກເຂົາຮູ້ຮອດຊື່ຜູ້ພັນ ສີໄຄ ເພາະເຂົາເວົ້າກັນວ່າ ບັກສີໄຄຫວິດຕາຍອີກແລ້ວ,

ແລະເຂົາກໍເອີ້ນໃສ່ກັນວ່າ ຮີບອອກໄປດຽວນີ້ກ່ອນພວກແກວຈະເຂົ້າມາເຖິງ. ເມື່ອຖາມໝໍສົມດີວ່າຄິດໄດ້ຈັ່ງໃດ

ຈຶ່ງຕິຕາຍ? ໝໍຕອບວ່າເຫັນຢູ່ໃນໜັງຟັນດາບຈີນທີ່ພະເອກທຳທ່າຕາຍຕອນຄົນຣ້າຍເຂົ້າມາປຸ້ນບ້ານ.

ການບຸກໂຈມຕີບອງເຈົ້າຟ້າຄັ້ງນີ້ໄດ້ສ້າງຄວາມເສັຍຫາຍໃຫ້ກອງຮ້ອຍປ້ອງກັນຄນະກອງພັນຢ່າງໜັກ, ຖືກຂ້າຕາຍ

ທັງໝົດ 14 ຄົນ ແລະບາດເຈັບ 8 ຄົນ, ພວກທີ່ຕາຍ 10 ຄົນໃນຈຳນວນ 14 ຄົນນັ້ນ ແມ່ນຖືກທະຫານເຈົ້າຟ້າ

ຂ້າປາດຄໍໝົດ ແລະອີກ 4 ສົບນັ້ນອາຈະຕາຍຍ້ອນບູກ 57 ຫລື 81 ທີ່ມົ້ງຍິງມາຖລົ່ມນັ້ນ ເພາະໝໍສົມດີເອົາຮ່າງ

ຂອງເຂົາມາທັບໝໍໄວ້ຕອນທີ່ໝໍຄິຕາຍກ່ອນພວກເຈົ້າຟ້າຈະເຂົ້າມາເຖິງຂຸມຄອງ.

ຫລັງຈາກວັນນັນມາ ສະຖານະການກໍເປັນປົກະຕິ ບໍ່ມີການປະທະກັນແບບຮ້າຍແຮງ, ທາງຄນະກອງພັນໄດ້ສເນີ

ໃຫ້ແຕ່ລະກອງຮ້ອຍໃຫ້ຂັດເລືອກເອົາທະຫານ 7 ຄົນ ເພື່ອໄປເສີມກອງຮ້ອຍ 55 (ກອງຮ້ອຍ 55 ເປັນກອງຮ້ອຍ

ປ້ອງກັນສຳນັກກອງພັນ) ແລະຂ້າພະເຈົ້າກໍຖືກເລືອກໃນຈຳນວນ 7 ຄົນຈາກກອງຮ້ອຍ 85.

(ເຫດການຈະເປັນຢ່າງໃດກະຣຸນາຕິດຕາມງນຕອນຕໍ່ໄປ)

ຫລືໄຫ້ເລົ່າເລືອງ ລົງ Youtube ແບບ ທາ່ນ 3ມທະນາ.

ໃດຍິນພວກລຸ້ນອ້າຍເວົ້າໃຫ້ຟັງວ່າ, ກ້ອນຫີນໄຫລລົງມາທັບທະຫານແກວຕາຍເປັນເກື່ອນ

ໃນຫອມພູນັ້ນ

ຂ້າພະເຈົ້າ ຂໍຍ້ອງຍໍ ສັນລະເສີນ ຄວາມສົ່ງຈໍາໃນຊີວິດ ບົດຮຽນ ຂອງທ່ານຢ່າງສຸດອົກສຸດໃຈ. ຖ້າເປັນໄປໃດ້ ! ທ່ານຂຽນເປັນປື້ມເຫຼັ້ມ ນຶ່ງຂື້ນມາ ເພື່ອ ລູກຫລານ ລາວ ຜູ້ທີ່ເກີດໃຫມ່ໃຫ່ຍລຸ່ນ ຈະໄດ້ຮູ້ວ່າ ໃນ ສະໄຫມ່ນັ້ນ ພວກພັກປາຊາຊົນປະຕິວັດຂາຍຊາດ ໄດ້ ມີກົນ ອຸບາຍແນວໄດ ຕໍ່ປະເທດຊາດ ກໍ່ຄືຕໍ່ປະຊາຊົນເວົ້າລ່ວມ. ທ່ານໄດ້ເລົ່າມາ ບາງຕ່ອນ ຂ້າພະເຈົ້າເອງ ກໍຮູ້ເຫດການ ແລະ ບາງບຸກຄົນ ທີ່ ຢູ່ໃນກອງພັນດັ່ງກ່າວ. ທຸກຢ່າງກອງພັນ ກໍຄື ພັກເປັນກາງຮັກຊາດ ທີ່ທ່ານປະຈໍາການຢູ່ນັ້ນ ລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກພັກແກວ ປາຊາຊົນປະຕິວັດຂາຍຊາດ ຫັກ ຫລັ່ງ ແລະ ຕົ້ວໃຊ້ມາ ຕະລອດ ນັບແຕ່ ຜູ້ພັນ ຮອດ ຜູ້ນໍາກໍາລັງເປັນກາງ(ເພີ່ນວ່າ: ນາແລ້ວຂ້າຄວາຍເທີກ! ເສີກແລ້ວຂ້າຄົນຫ່ານ). ໃນເວລານັ້ນ ຖ້າຫາກ ບໍ່ມີກໍາລັງເປັນກາງ ກໍ່ຄື່ກອງພັນ ທ່ານຢູ່ນັ້ນ ພັກແກວ ປາຊາຊົນປະຕິວັດຂາຍຊາດ ຈະບໍ່ສາມາດຢູ່ໃນ ວຽງຈັນ ແລະ ມີອໍານາດພະເດັດການ ມາຮອດທຸກມື້ນີ້.

ນັບຖື່ ແລະ ຮັກແພງ

Khonh Vientiane wrote:

---

ຂ້າພະເຈົ້າ ຂໍຍ້ອງຍໍ ສັນລະເສີນ ຄວາມສົ່ງຈໍາໃນຊີວິດ ບົດຮຽນ ຂອງທ່ານຢ່າງສຸດອົກສຸດໃຈ. ຖ້າເປັນໄປໃດ້ ! ທ່ານຂຽນເປັນປື້ມເຫຼັ້ມ ນຶ່ງຂື້ນມາ ເພື່ອ ລູກຫລານ ລາວ ຜູ້ທີ່ເກີດໃຫມ່ໃຫ່ຍລຸ່ນ ຈະໄດ້ຮູ້ວ່າ ໃນ ສະໄຫມ່ນັ້ນ ພວກພັກປາຊາຊົນປະຕິວັດຂາຍຊາດ ໄດ້ ມີກົນ ອຸບາຍແນວໄດ ຕໍ່ປະເທດຊາດ ກໍ່ຄືຕໍ່ປະຊາຊົນເວົ້າລ່ວມ. ທ່ານໄດ້ເລົ່າມາ ບາງຕ່ອນ ຂ້າພະເຈົ້າເອງ ກໍຮູ້ເຫດການ ແລະ ບາງບຸກຄົນ ທີ່ ຢູ່ໃນກອງພັນດັ່ງກ່າວ. ທຸກຢ່າງກອງພັນ ກໍຄື ພັກເປັນກາງຮັກຊາດ ທີ່ທ່ານປະຈໍາການຢູ່ນັ້ນ ລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກພັກແກວ ປາຊາຊົນປະຕິວັດຂາຍຊາດ ຫັກ ຫລັ່ງ ແລະ ຕົ້ວໃຊ້ມາ ຕະລອດ ນັບແຕ່ ຜູ້ພັນ ຮອດ ຜູ້ນໍາກໍາລັງເປັນກາງ(ເພີ່ນວ່າ: ນາແລ້ວຂ້າຄວາຍເທີກ! ເສີກແລ້ວຂ້າຄົນຫ່ານ). ໃນເວລານັ້ນ ຖ້າຫາກ ບໍ່ມີກໍາລັງເປັນກາງ ກໍ່ຄື່ກອງພັນ ທ່ານຢູ່ນັ້ນ ພັກແກວ ປາຊາຊົນປະຕິວັດຂາຍຊາດ ຈະບໍ່ສາມາດຢູ່ໃນ ວຽງຈັນ ແລະ ມີອໍານາດພະເດັດການ ມາຮອດທຸກມື້ນີ້.

ນັບຖື່ ແລະ ຮັກແພງ

 

---

 ແມ່ນຄວາມທ່ານເວົ້າ: ນາແລ້ວຂ້າຄວາຍເທິກ ເສິກແລ້ວຂ້າຄົນຫານ. ທ່ານເດືອນ ສູນນະຣາຊ ກໍຖືກ

ຄຳໄຕ ສີພັນດອນ ສົ່ງໄປຕາຍຢູ່ປະເທດ ເຢັຍຣະມັນ ຕາເວັນອອກໃນປີ 1976 ນັນເອງ ໂດຍໃຊ້ກົນອຸບາຍ

ໃຫ້ໄປສຶກສາການທະຫານທີ່ນັ້ນ ແລະກ່ອນຈະອອກເດີນທາງໄປຕ່າງປະເທດ ເຂົາມີກົດໝາຍໄວ້ ຕ້ອງໄດ້ສັກ

ຢາກັນພຍາດກ່ອນທີ່ຈະອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າປະເທດນັ້ນໆ. ທ່ານເດືອນ ຖືກສີດຢາຜິດເຂົ້າເສັ້ນເລືອດ ແຕ່ເປັນ

ຢາທີ່ຢຸດນານເຖິງອາທິດນຶ່ງຈຶ່ງຈະເກີດຜົນ ດັ່ງນັ້ນທ່ານເດືອນຈຶ່ງເສັຍຊີວິດໃນອາທິດຕໍ່ມາຫລັງຈາກໄປເຖິງ

ເຢັຍຣະມັນຕາເວັນອອກ.     ທ່ານເດືອນ ສູນນະຣາຊ ເປັນໄທບ້ານຫ້ອມຖິ່ນເພັຍ ແລະເປັນອະດີດນັກສຶກ

ສາ ລີເຊ ວຽງຈັນ, ອອກຈາກໂຮງຮຽນແລ້ວໄປເປັນຫານນຳກອງແລຫລັງຈາກຈົບມໍຕົ້ນ ( Diplomer &

Brevet ) ໃນປີ 1959 ໃນຊັ້ນຮ້ອຍຕຣີ. ໃນສມັຍ 60 ລົງໄປນັ້ນໃຜເປັນນັກຮຽນແມ່ນຮຽນຮອດ ປ6 ແມ່ນ

ປາກຝຣັ່ງໄດ້ລຽບ ແລ້ວທ່ານເດືອນຈະເກ່ງສ່ຳໃດ?

Anonymous wrote:

---

Khonh Vientiane wrote:

---

ຂ້າພະເຈົ້າ ຂໍຍ້ອງຍໍ ສັນລະເສີນ ຄວາມສົ່ງຈໍາໃນຊີວິດ ບົດຮຽນ ຂອງທ່ານຢ່າງສຸດອົກສຸດໃຈ. ຖ້າເປັນໄປໃດ້ ! ທ່ານຂຽນເປັນປື້ມເຫຼັ້ມ ນຶ່ງຂື້ນມາ ເພື່ອ ລູກຫລານ ລາວ ຜູ້ທີ່ເກີດໃຫມ່ໃຫ່ຍລຸ່ນ ຈະໄດ້ຮູ້ວ່າ ໃນ ສະໄຫມ່ນັ້ນ ພວກພັກປາຊາຊົນປະຕິວັດຂາຍຊາດ ໄດ້ ມີກົນ ອຸບາຍແນວໄດ ຕໍ່ປະເທດຊາດ ກໍ່ຄືຕໍ່ປະຊາຊົນເວົ້າລ່ວມ. ທ່ານໄດ້ເລົ່າມາ ບາງຕ່ອນ ຂ້າພະເຈົ້າເອງ ກໍຮູ້ເຫດການ ແລະ ບາງບຸກຄົນ ທີ່ ຢູ່ໃນກອງພັນດັ່ງກ່າວ. ທຸກຢ່າງກອງພັນ ກໍຄື ພັກເປັນກາງຮັກຊາດ ທີ່ທ່ານປະຈໍາການຢູ່ນັ້ນ ລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກພັກແກວ ປາຊາຊົນປະຕິວັດຂາຍຊາດ ຫັກ ຫລັ່ງ ແລະ ຕົ້ວໃຊ້ມາ ຕະລອດ ນັບແຕ່ ຜູ້ພັນ ຮອດ ຜູ້ນໍາກໍາລັງເປັນກາງ(ເພີ່ນວ່າ: ນາແລ້ວຂ້າຄວາຍເທີກ! ເສີກແລ້ວຂ້າຄົນຫ່ານ). ໃນເວລານັ້ນ ຖ້າຫາກ ບໍ່ມີກໍາລັງເປັນກາງ ກໍ່ຄື່ກອງພັນ ທ່ານຢູ່ນັ້ນ ພັກແກວ ປາຊາຊົນປະຕິວັດຂາຍຊາດ ຈະບໍ່ສາມາດຢູ່ໃນ ວຽງຈັນ ແລະ ມີອໍານາດພະເດັດການ ມາຮອດທຸກມື້ນີ້.

ນັບຖື່ ແລະ ຮັກແພງ

 

---

 ແມ່ນຄວາມທ່ານເວົ້າ: ນາແລ້ວຂ້າຄວາຍເທິກ ເສິກແລ້ວຂ້າຄົນຫານ. ທ່ານເດືອນ ສູນນະຣາຊ ກໍຖືກ

ຄຳໄຕ ສີພັນດອນ ສົ່ງໄປຕາຍຢູ່ປະເທດ ເຢັຍຣະມັນ ຕາເວັນອອກໃນປີ 1976 ນັນເອງ ໂດຍໃຊ້ກົນອຸບາຍ

ໃຫ້ໄປສຶກສາການທະຫານທີ່ນັ້ນ ແລະກ່ອນຈະອອກເດີນທາງໄປຕ່າງປະເທດ ເຂົາມີກົດໝາຍໄວ້ ຕ້ອງໄດ້ສັກ

ຢາກັນພຍາດກ່ອນທີ່ຈະອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າປະເທດນັ້ນໆ. ທ່ານເດືອນ ຖືກສີດຢາຜິດເຂົ້າເສັ້ນເລືອດ ແຕ່ເປັນ

ຢາທີ່ຢຸດນານເຖິງອາທິດນຶ່ງຈຶ່ງຈະເກີດຜົນ ດັ່ງນັ້ນທ່ານເດືອນຈຶ່ງເສັຍຊີວິດໃນອາທິດຕໍ່ມາຫລັງຈາກໄປເຖິງ

ເຢັຍຣະມັນຕາເວັນອອກ.     ທ່ານເດືອນ ສູນນະຣາຊ ເປັນໄທບ້ານຫ້ອມຖິ່ນເພັຍ ແລະເປັນອະດີດນັກສຶກ

ສາ ລີເຊ ວຽງຈັນ, ອອກຈາກໂຮງຮຽນແລ້ວໄປເປັນຫານນຳກອງແລຫລັງຈາກຈົບມໍຕົ້ນ ( Diplomer &

Brevet ) ໃນປີ 1959 ໃນຊັ້ນຮ້ອຍຕຣີ. ໃນສມັຍ 60 ລົງໄປນັ້ນໃຜເປັນນັກຮຽນແມ່ນຮຽນຮອດ ປ6 ແມ່ນ

ປາກຝຣັ່ງໄດ້ລຽບ ແລ້ວທ່ານເດືອນຈະເກ່ງສ່ຳໃດ?

---

 ເຖິງຄົນວຽງຈັນ,

ຂພຈ ກໍເປັນຜູ້ນ້ອຍຜູ້ໜຶ່ງທີ່ສົນໃຈຕິດຕາມອ່ານເລື້ອງນີ້ຢູ່ ແລະ  ທ່ານພໍຈະບອກໃຫ້ຈະແຈ້ງໄດ້ບໍ່ວ່າ ທ່ານ ເດືອນ ສຸນນະຣາຊ ນັ້ນແມ່ນເສຍຊີວິດແບບໃດແທ້ ຖ້າບໍ່ແມ່ນຖືກວາງຢາພິດ ?

ທ່ານຄົງເປັນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຮູ້ເຫັນເຫດການແລະຍັງຄົງມີຄວາມຊົງຈຳອັນດີໃນຫລາຍໆເລື້ອງທີ່ເກີດຂື້ນໃນອະດີດຕະການການເມືອງຂອງລາວ ຖ້າທ່ານຄຶດຢາກຈະແບ່ງປັນຄວາມຮູ້ ໂດຍເລົ່າເລື້ອງພາຍໃນບາງຢ່າງ ຫລືເລ່ກົນທາງການເມືອງບາງແນວທີ່່ທ່ານຮູ້ ໃຫ້ຄົນລາວເຮົາໄດ້ຮັບຮູ້ແລະຮັບຊາບນຳກັນ ໂດຍບໍ່ເຖິງຂັ້ນຕ້ອງຂຽນປື້ມເປັນຫົວອອກມາກໍໄດ້ 

ເພາະການຂຽນປື້ມອອກມາກໍຄືກັບເປັນການເປີດເຜີຍຕົວເອັງວ່າ ເປັນໃຜ ຊຶ່ງອາດເກີດເປັນໄພຕໍ່ຊີວິດຂອງໂຕເອັງກໍໄດ້.

Wikileaks ອາດສາມາດຮັບເຜີຍແຜ່ໃຫ້ໄດ້.

ນັບຖື

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ຜ່ານມາ)

ດີໃຈຫາອັນປຽບບໍ່ໄດ້ທີ່ໄດ້ມີໂອກາດໄດ້ເອົາຊີວິດອອກຈາກດິແດນທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍພັຍຮ້າຍແລະອັນຕຣາຍເຖິງແກ່ຊີ

ວິດທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນໄດ້ທຸກສ້ຽວວິນາທີ, ເຖິງວ່າຈະເປັນຣະຍະພຽງແຕ່ບໍ່ເທົ່າໃດມື້ກໍຍັງພູມໃຈທີ່ຕົນເອງຍັງຈະມີອາຍຸຕໍ່

ຍາວໄປເຖິງວັນນັ້ນ. ທີ່ເມືອງໂພນສວັນ ແຂວງຊຽງຂວາງ, ອ້າຍແພທບົວສອນໄດ້ພາໄປພັກເຊົາຢູ່ທີ່ສຳນັກແພທ

ປະຈຳເມືອງ ຊຶ່ງຕັ້ງຢູ່ກົງກັນຂ້າມແລະຫ່າງຈາກໂຮງໝໍໄປປະມານ 200 ແມັດ. ອາກາດໜາວໃນແຖບນີ້ກໍບໍ່ແຕກ

ຕ່າງກັນກັບຢູ່ແຖບພູຫວາຍ, ພໍຕົກບ່າຍລັງມາກໍຮີບຊວນອ້າຍແພທບົວສອນລົງໄປອາບນ້ຳ ເພາະຕອນຢູ່ແນວໜ້າ

ຈະບໍ່ມີໂອກາດລົງອາບນ້ຳຢ່າງສົມໃຈຈັກເທື່ອ ແຕ່ລະເທື່ອທີ່ລົງອາບນ້ຳຕ້ອງໄປກັນເປັນໝວດ ລົງອາບເທື່ອລະ5ຄົນ

ຢູ່ຍາມເທື່ອລະ20ຄົນ ແລະຄົນອາບແຕ່ລະເທື່ອບໍ່ມຫ້ເກີນ5ນາທີ, ຖ້າວ່າໄປອາບຄົນດຽວຫລືພຽງສອງສາມຄົນແມ່ນ

ວ່າຕອນໄປຍ່າງໄປ ບາດຕອນມາຖືກຫາມມາ ເຫັນມາຫລາຍຣາຍແລ້ວ. ອ້າຍບົວສອນບອກໃຫ້ໄປຄົນດຽວໂລດ ບໍ່

ມີເຈົ້າຢ້າດອກຢູ່ແຖບນີ້ ແຄ່ຢ່າໄປຫລົງກຸມຜູ້ສາວກໍພໍ. ເວົ້າເຣື່ອງຜູ້ສາວມີແຕ່ຜູ້ຂາວໆໜ້າແດງແລະກໍວາມແບບ

ທັມະຊາດ, ຕອນທີ່ຂະເຈົ້າລົງອາບນ້ຳ ຕອນແລກກໍນຸ່ງສີ້ນຫັດເອິກຍ່າງລົງໄປ, ຄິດວ່າຂະເຈົ້າຈະອາບແບບຄົນວຽງ

ຈັນທີ່ອາບແບບເອົາສິ້ນຫັດເອິກລົງລອຍນ້ຳໂລດ, ແຕ່ວ່າຜູ້ສາວໂພນສວັນອາບຕ່າງສາວວຽງ ຕອນຍ່າງລົງນ້ຳຂະ

ເຈົ້າເອົາມືສອງຂ້າງຈັບຕີນສິ້ນຮື້ຂຶ້ນຮື້ຂ້ຶນຕາມຣະດັບນ້ຳທີ່ເຫຼິກແລະແລ້ວ ເຈົ້າເອີຍ! ຮື້ເອົາສິ້ນຂຶ້ນມາຄຽນຫົວ

ໂດຍບໍ່ຮ່ວງນ້ຳເຕົ້ານົມສອງເຕົ້ານັ້ນເລີຍ ແລະກໍບໍ່ອາຍເຮົາອີກ ເຮົານີ້ຕິທີ່ອາຍຂະເຈົ້າ. ຄົນກໍຂາວເມື່ອລົງສູ່ນ້ຳໃສ

ໃສມັນກໍເຫັນຂາວອາດລາດໄປໝົດເລີຍ, ບາດຂະເຈົ້າອາບນ້ຳແລ້ວໆ ກໍລຸກຢືນຂຶ້ນພ້ອມກັບເອົາສິ້ນທີ່ຄຽນຢູ່ຫົວ

ຄ່ອຍໆຈັດລົງມາແລ້ວມາຄຸມປົກເຕົ້ານົມໄວ້ແລ້ວເອົາມືເບື້ອງນຶ່ງຈ່ອງຫົວສິ້ນໄວ້ທີ່ໜ້າເອິກ ແລະມືເບື້ອງນຶ່ງຈ້ອນ

ເອົາທາງຕີນສິ້ນແລະກໍຍ່າງຂຶ້ນບົກພ້ອມກັບປ່ອຍຕີນສິ້ນລົງທີລະເລັກທີລະໜ້ອຍຈົນຫວິດໜ້ານ້ຳ.  ຂ້າພະເຈົາ

ບໍ່ໄດ້ອາບຢູ່ໃກ້ຂະເຈົ້ານັ້ນດອກ ເພາະອາຍຂະເຈົ້າ ຈຶ່ງຍ່າງຂຶ້ນໄປອາບຢູ່ເທິງຂະເຈົ້າໜ້ອຍນຶ່ງຊຶ່ງມີປ່າໄຄ້ເປັນບັງໄວ້

ພໍເປັນທີ່ກຳບັງທີ່ຈະຈອບເບິ່ງຂະເຈົ້າ. ເວົ້າເຣຶ່ອງເຫັນມັນກໍເຫັນໝົດຫັ້ນແລ້ວ ເພາະຕົນເອງຢູ່ທາງເທິງຂະເຈົ້າ

ເວລາຂະເຈົ້າອາບນ້ຳຂະເຈົ້າປິ່ນໜ້າຂຶ້ນທາງເໜືອຂອງແມ່ນ້ຳສເມີ.  

ຕົກແລງມາອ້າຍບົວສອນກໍພາໄປກິນເຂົ້າແລງທີ່ຄົວສຳນັກແພທຢູ່ທີ່ໂຮງໝໍ ເມື່ອກິນເຂົ້າແລ້ວເພິ່ນກໍຊວນໄປ

ຢາມພວກຄົນເຈັບທີ່ນອນຮັກສາຕົວຢູ່ໂຮງໝໍນັ້ນ ເພາະມີຫລາຍຄົນທີ່ຢູ່ກອງພັນດຽວກັນມາຮັກສາຕົວຢູ່ທີ່ນີ້.

ໄດ້ໄປຖາມສບາຍກັບໝູ່ຢູກົມກອງດຽວກັນ ແລະກໍໂອ້ລົມກັນຕາມຄົນທີ່ຄຸ້ນເຄີຍແລະເຄີຍຮ່ວມທຸກສຸກມາດ້ວຍ

ກັນ. ມີທະຫານນັກສຶກສາຄົນນຶ່ງບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ມີເພື່ອນນັກສຶກສາທີ່ມານຳກັນທີ່ຖຶໍືກບາດເຈັບຈາກກົມກອງ

ອື່ນມາປິ່ນປົວຢູ່ທີ່ນີ້, ຕົນເອງຈຶ່ງຂໍອະນຸຍາດຈາກອ້າຍແພທບົວສອນເພື່ອໄປຢ້ຽວຢາມພວກເຂົາ ອ້າຍບົວສອນ

ກໍວ່າຕາມສບາຍໂລດ ບໍ່ໃຫ້ກາຍ 9 ໂມງກາງຄືນໃຫ້ກັບເຂົ້າສຳນັກ ເພື່ອຄວາມສະດວກຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ປ້ອງກັນ

ຄວາມຄວາມສງົບ. ພໍແຕ່ຍ່າງເຂົ້າໄປອາຄານທີ່ 2 ກໍໄດ້ພົບກັບເພື່ອນເກົ່າຫລາຍໆຄົນທີ່ມາປິ່ນປົວຢູ່ທີ່ນີ້, ອາ

ຄານຫລັງນີ້ມີແຕ່ຄົນປ່ວຍດ້ວຍພຍາດຕົນເອງ, ບໍ່ມີພວກທີ່ຖືກບາດເຈັບຈາກການສູ້ຮົບ. ເມື່ອຖາມຂ່າວຄາວ

ກັນແລ້ວຈຶ່ງຮູ້ວ່າເພື່ອນຮ່ວມອຸດົມການດຽວກັນທີ່ຜ່ານມານັ້ນໄດ້ຖືກສັບຊ້ອນໄປຢູ່ກົມກອງໃດແດ່? ໃນຈຳນວນ

ນັກສຶກສາ 85 ຄົນ (ບໍ່ນັບ 25 ຄົນທີ່ສັບຊ້ອນໄປເມືອງວຽງໄຊ) ນົັ້ນແມ່ນຖືກສັບຊ້ອນໄປຢູ່ກອງພັນທີ່ 3 ທັງໝົດ

85 ຄົນ ຊຶ່ງກອງພັນນີ້ແມ່ນປະຕິບັດງານຢູ່ເຂດພູເບັ້ຍ. ຕາມທີ່ເພື່ອນໆຢູ່ໂຮງໝໍເລົ່າສູ່ຟັງ ຢູ່ທາງພູເບັ້ຍຍິ່ງກັນ

ດານກ່ອນທາງພູຫວາຍພູວຽງ, ກຳລັງເຈົ້າຟ້າມີທົ່ງຂົງເຂດນັ້ນໝົດ ອັນໂຕພູເບັ້ຍແທ້ໆນັ້ນບໍ່ໃຫ້ກ່າວເຖິງ ພວກ

ຫວຽດໄປໝັບໝາຢູ່ຫັ້ນພວກມັນຈົນຍອມເອົາເອງ. ປືນໃຫຍ່ຕັ້ງແຕ່ 105 ຂຶ້ນໄປຍິງສຸມໃສ່ຈົນໝົດສາງອາວຸດ

ຄິດວ່າພວກເຈົ້າຟ້າຈະດັບທັງໜ່ວຍພູ ພວກທະຫານຫວຽດກໍຍົກກຳລັງເຂົ້າໄປເປັນກອງພັນ ບາດກັບມາບໍ່ເຫຼືອ

ຄົນຮອດຮ້ອຍ ຖືກຂ້າຕາຍໝົດ, ສ່ວນຫລາຍຕາຍຍ້ອນຫ້າງກ້ອນຫີນເກື່ອນລົງມາທັບແບບດຽວຢູ່ທີ່ຜາງູ. ພວກ

ຫວຽດພະຍາຍາມຕີແລະຍຶດພູເບັ້ຍມາຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນປີ 76 ເປັນຕົ້ນມາ ແຕ່ບໍ່ປະສົບຄວາມສຳເຣັດ.  ຈຳນວນນັກ

ສຶກສາ 85 ຄົນໄປປະຕິບັດງານຢູ່ເຂດພູເບັ້ຍກໍບໍ່ເຫຼືອຮອດ 30 ຄົນທີ່ຍັງມີຊີວິດຢູ່, ມານອນຮັກສາຕົວຢູ່ໂຮງໝໍ

ກໍເປັນ 20 ຄົນແລ້ວ ກໍແປວ່າຢູ່ສນາມຮົບພຸ້ນບໍ່ເຫຼືອຮອດ 10 ຄົນ, ພວກນອນຢູ່ໂຮງໝໍເລົ່າສູ່ຟັງ.   ກັບຄືນ

ໄປອາຄານທ່ີ 1 ເພາະໝູ່ບອກວ່າຍັງມີໝູ່ຈຳນວນນຶ່ງທີ່ບາດເຈັບມາແຕ່ເຂດພູເບັ້ຍມາຮັກສາຕົວຢູ່ທີ່ນັ້ນ ແລະ

ກໍພົບກັບໝູ່ໄທບ້ານດຽວກັນຮຽນຢູ່ຫ້ອງດຽວກັນແລະໂຮງຮຽນດຽວກັນ ພ້ອມກັນໄປສມັກໄປຮຽນໂຊຫວຽດທີ່

ກະຊວງສຶກສານຳກັນ. ບໍ່ຮ້ອງໄຫ້ແຕ່ກໍສອຶ້ນໃນໃຈຈົນນ້ຳຕາໄຫລຍ້ອຍອອກມາ ເມື່ອເປັນເພື່ອນຄົນນີ້ເສັຍແຂ່ງ

ໄປທັງສອງເບື້ອງ. ຜູ້ກ່ຽວເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ ຖືກອອກໄປລາຕະເວນ ເລີຍໄປຢຽບມິນເຂົາ ຂາຂາດສອງຂ້າງກັບທີ່ຕັ້ງ

ແຕ່ຫົວເຄົ່າລົງໄປ. ຜູ້ກ່ຽວບອກວ່າ ອອກໂຮງໝໍເມື່ອໃດເພິ່ນກໍຈະສົ່ງຄືນບ້ານໂລດ ແລະເພິ່ນກໍຈະເອົາຂາທຽມ

ໃຫ້ກ່ອນຈະອອກໂຮງໝໍ.

ມື້ນ່ຶ່ງຢູ່ທີ່ໂພນສວັນ ຍ່າງໄປເບິ່ງພວກສິລະປະວັນະຄະດີຊ້ອມຟ້ອນແລະຮ້ອງເພງກັນ, ຫລຽວເຫັນ ກິຕຕ້າ ຈີນ

ແດງສອງສາມໜ່ວຍອິງຟູ່ຝາ, ພໍແຕ່ພວກຂະເຈົ້າເຊົາເມື່ອຍກິນນ້ຳກິນໄນ ຂ້າພະເຈົ້າເລີຍຖາມແບບຢອກໆ

ວ່າ ຂໍດີດກິຕຕ້າລອງເບິ່ງໄດ້ບໍ່? ຕາມສບາຍໂລດສະຫາຍ ຊາຍຜູ້ນຶ່ງຕອບມາ.  ເປັນປີແລ້ວບໍ່ໄດ້ຈັບກິຕຕ້າ ພໍ

ແຕ່ໄດ້ຍິນວ່າຕາມສບາຍໂລດສະຫາຍ ກໍບໍ່ຊ້າຟ້າວເດ່ມືຈັບຂຶ້ນມາຫລີ້ນໂລດ. ເຂົາເຂັ່ງສາຍບໍ່ຖືກປານໃດ ດັ່ງນັ້ນ

ຈຶ່ງມາເຂັ່ງໃໝ່ໃຫ້ຖືກ, ພວກຜູ້ຊາຍພາກັນຫລຽວແນມມາເບິ່ງ ແລະກໍເວົ້າວ່າ ເອົາຕາມໃຈໂລດເດີ້ສະຫາຍ. ພໍ

ແຕ່ເຂັ່ງສາຍຣຽບຣ້ອຍແລ້ວກໍຍ່ອງເອົາເຕັມໃຈມັກໂລດ ຜິດແຕ່ວ່າບໍ່ໄດ້ຫລີ້ນເພງປົດປ່ອຍຂອງເພິ່ນ ໂຕເອງ

ເສືອກມາຫລີນເພງຝຣັ່ງທີ່ຮິດທີ່ສຸດໃນ 74-75 ກ່ອນປົດປ່ອຍ ຄືເພງ Petit homme ແລະ Adieu sois

heureuse. ພໍແຕ່ວ່າເພງທີ່ສອງຈົບ ມີນາງລາວຄົນນຶ່ງມາເວົ້າໃຫ້ວ່າ: ອ້າຍ ຄືມາຮ້ອງເພງຈັກະພັດ ອ້າຍຮ້ອງ

ເພງປະຕິວັດບໍ່ໄດ້ບໍ່? ໂທດເດີ້ເຜີໄປນ້ອຍນຶ່ງ ມີໃຜຈະຮ້ອງຂ້ອຍຈະຫລີ້ນໃຫ້ ຂ້ອຍຮ້ອງເພງປະຕິວັດໄດ້ຢູ່ແຕ່ບໍ່

ມ່ວນ. ຢູ່ມ່ວນນຳຂະເຈົ້າປະມານເຄິ່ງຊົ່ວໂມງພໍຫອມປາກຫອມຄໍກໍກັບ. ມື້ບໍ່ມາພໍດີເປັນວັນເສົາ ຊາວໜຸ່ມກໍ

ພາກັນໄປອອກແຮງງານ, ພວກສິລະປະພວກນັ້ນມາຫາທີ່ເຮືອນພັກ ມາຊວນໄປອອກແຮງງານ ພວກເຂົາກໍ

ຂໍອະນຸຍາດຈາກອ້າຍບົວສອນ ເພິ່ນກໍບໍ່ຫ້າມແລະຍັງເວົ້າຢອກພວກສາວໆນັ້ນວ່າ ຢ່າລືມເອົານ້ອງຊາຍອ້າຍມາ

ສົ່ງເດີ້ ຫ້າມຂັງສ້ວມເອົາໄດ ເພາະອີກສອງສາມມື້ກໍຈະໄດ້ກັບແລ້ວ.   ໄປອອກແຮງງານນຳຂະເຈົ້າຢູ່ສວນມັນຕົ້ນ

ໄປເສັຍຫຍ້າສວນນັ້ນເອງ, ເຂົາກໍບໍ່ຢູ່ດົນດອກ ບ່າຍນຶ່ງໂມງກໍພາກັນກັບ ແລະຂະເຈົ້າກໍຊວນໄປກິນເຂົ້ານຳ ກໍບໍ່

ປະຕິເສດລະເນາະ ຜູ້ສາວມີແຕ່ຄົນງາມໆ.

(ເຫຕການຈະເປັນແນວຂໍທ່ານໂປຣດຕິດຕາມອ່ານໃນຕອນຕໍ່ໄປ)

ມວ່ນສຸດໃຈ.

555555

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ຜ່ານມາ)

ມີປະມານ 8-9 ຄົນຮວມຊາຍຍິງນັ່ງອ້ອມພາເຂົ້າທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍອາຫານພື້ນເມືອງຂອງຖ້ອງຖິ່ນແລະຍິ່ງໄປ

ກ່ອນນັ້ນເປັນພິເສດແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍບັນຍະກາດທີ່ຕົນເອງບໍ່ໄດ້ສຳພັດກັບມັນແບບນີ້ມາໄດ້ເປັນປີແລ້ວ

ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເກີດມີການປຽບທຽບຊີວິດໄວຄນອງ (Teenager) ຂອງຕົນເອງກັບໜຸ່ມໆສາວໆທີ່ນັ່ງຮັປະທານ

ອາຫານຮ່ວມກັນຢ່າງມີຊີວິດຊີວາ,  ແຕ່ຕົນເອງມາຕົກກົນອຸບາຍໃຫ້ມາຢູ່ກັບຄວາມມືດມົນຊຶ່ງບໍ່ສາມາດທີ່

ມອງເຫັນອານາຄົດຂອງຕົນເອງ ແລະຍັງມີການສ່ຽງເອົາຊີວິດລອດໄປວັນໆ ຢ່າງບໍ່ຮູ້ວ່າຊີພຂອງຕົນເອງຈະ

ຖືກປິດບັນຊີລົງວັນໃດ? 

ອີກພຽງ 3 ວັນກໍຈະໄດ້ກັບຄືນສູ່ກົມກອງ ຈຶ່ງໄດ້ໄປອຳລາເພື່ອນໆທີ່ໂຮງໝໍໝົດທຸກຄົນ, ເມື່ອຖາມເຖິງກໍ

ຣະນີການໄປສຶກສາຕໍ່ທີ່ໂຊຫວຽດໃຜໆກໍເວົ້າຢ່າງດຽວກັນວ່າ " ພາກັນຖືກຕົ້ມແລ້ວ ".   ມື້ອື່ນກໍເປັນມື້ທີ່

ຈະອຳລາພາຈາກໂພນສວັນກັບຄືນສູ່ສະໝໍຣະພູມທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫວາດກົວທີ່ສ໋ຽງຊີວິດຢູ່ໄປວັນໆ,

ຕົກແລງມາຈຶ່ງລົງໄປອາບນ້ຳ, ມຸດນ້ຳ ແລະລອຍນ້ຳໃຫ້ມັນສົມໃຈ ເພາະກັບໄປຈະບໍ່ມີໂອກາດໄດ້ອາບໄດ້

ລອຍນ້ຳແບບນີ້ ຖ້າໂຊກດີກໍໄດ້ອາບອາທິດນຶ່ງເທື່ອນຶ່ງ ຖ້າໂຊກບໍ່ດີກໍຊັກແຫ້ງເປັນເດືອນໄປເລີຍ. ຫລັງ

ຈາກອາບນ້ຳຢ່າງສົມໃນແລ້ວກໍໄປນັ່ງລໍຖ້າອ້າຍບົວສອນຢູ່ທີ່ເຮືອນພັກ ເພິ່ນໄປວຽກໄປງານຂອງເພິ່ນນັ້ນ

ລະ, ບໍ່ພໍບຶດຜູ້ກ່ຽວກໍກັບມາພ້ອມສີໜ້າເສົ້າໆວາດໃດວາດນຶ່ງ ຈຶ່ງຖາມວ່າເພິ່ນເປັນຫຍັງ?  ເພິ່ນວ່າເພິ່ນ

ໄດ້ຮັບຂ່າວລຸງເດືອນ ສູນນະຣາຊ ເສັຍຊີວິດແລ້ວ ຕາຍຢູ່ເຢັຍຣະມັນຕາວັນອອກ ຕາຍຍ້ອນໂຣຄຫົວໃຈ

ວາຍ ເສັ້ນເລືອດທີ່ໄປຫລໍ່ລ້ຽງຫົວໃຈທັງສອງຂ້າງມັນຕັນເລີຍບໍ່ມີເລືອດໄປລ້ຽງຫົວໃຈ, ໂຣຄແບບນີ້ເປັນ

ໂຣຄອັນຕຣາຍແລະໜ້າຢ້ານທີ່ສຸດ ດຽວນີ້ທາງກົມການແພທຂອງໂລກກະລັງຄົ້ນຄ້ວາຫາວິທີປິ່ນປົວມັນ

ຢູ່ ແຕ່ກໍບໍ່ຮູ້ວ່າປານໃດການຄົ້ນຄ້ວາຈະປະສົບຜົນສຳເຣັດ? ອ້າຍບົວສອນອະທິບາຍໃຫ້ຟັງ.  ຄອບອ້າຍ

ບົວສອນໄປອຳລາສາວໆວັນະຄະດີກ່ອນຈະອອກເດີນທາງມື້ອື່ນຕອນບ່າຍນຶ່ງໂມງ, ໄດ້ຂອງຝາກນຳຜູ້ສາວ

ເປັນຜ້າແພມົນສີແດງປົດປ່ອຍເພິ່ນນັ້ນລະ ແລະກໍມີການຖັກດອກໄມ້ລາຍມືແລະຂຽນຂໍ້ຄວາມໃສ່ອີກ:

ເພື່ອມິຕະພາບແລະຄວາມຮັກແພງ ຈາກພວກເຮົາ ຄນະສິລະປະ ວັນນະຄະດີ ເປັນກາງຮັກຊາດ ໂພນ

ສວັນ. ນອກຈາກແພມົນນີ້ແລ້ວກໍຍັງມີ ບັ້ງປາສົ້ມ 1ບັ້ງ, ປາບ້ຳ 1 ບັ້ງ ແລະແຈ່ວເຕີຍ 1 ບັ້ງ. ຈົນຮອດ

ມື້ທີ່ຈະອຳລາພາຈາກຈຶ່ງຮູ້ວ່າ ໜ່ວຍສິວະປະ ວັນນະຄະດີ ໜ່ວຍນີ້ເປັນຂອງເປັນກາງຮັກຊາດທີ່ເຄີຍໄປ

ໃຫ້ກຳລັງໃຈ (ພວກອ້າຍນ້ອງມັກເວົ້າກັນ) ຫລືວ່າໂຊທີ່ເມືອງພູນເທື່ອນຶ່ງໃນປີກາຍຜ່ານມາ. ບ່າຍໂມງນຶ່ງ

ຍົນກໍຈະພາບິນອອກຈາກໂພນສວັນໄປແລ້ວ, ທີ່ເດີ່ນຍົນ, ແນມໄປຕາມລະແວກອ້ອມແອ້ມເພື່ອຊົມຖີວ

ທັດຊຶ່ງເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສວຍງາມຂອງທັມະຊາດທີ່ເປັນທົ່ງຮາບອັນກ້ວາງໄກໄປສຸດສາຍຕາ, ໃນເວລາ

ນັ່ງຖ້າຍົນກັບອ້າຍບົວສອນຢູ່ນັ້ນ ແລະກໍໄດ້ແຕ່ກ່າວອພລາຢູ່ໃນໃຈ: ລາກ່ອນໂພນສວັນ ຖ້າຊີວິດຍັງຈະ

ກັບມາຢາມອີກ.

(ໂປຣດຕິດຕາມອ່ານຕໍ່ໃນຕອນຕໍ່ໄປ)

ມວນ ໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆ ແລ້ວຢ່າລືມ ຂຽມປື້ມມາ ໄຫ້ເປັນບັນທຶກປະວັດສາຕດວ້ຍ.

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ຜ່ານມາ)

ທະຫານກອງທັບປົດປ່ອຍປະຊາຊົນລາວຍັງສືບຕໍ່ໄລ່ຕາມລ່າແລະສ້າງຄວາມບໍ່ສງົບສຸກໃຫ້ແກ່ພວກເຈົ້າຟ້າ

ຢ່າງລຽນຕິດ ແຕ່ກໍບໍ່ສາມາດທີ່ຈະປາບປາມແລະກຳຈັດໃຫ້ກ້ຽງໄປໄດ້ດັ່ງຈຸດໝາຍທີ່ຂັ້ນເທິງຕ້ອງການ, ໄດ້

ມີການແຜ່ຄູນທະວີກຳເນີດຂອງກອງທັບເຈົ້າຟ້າຂຶ້ນທົ່ວໄປຕາມຈຸດຕ່າງໆຂອງແຂວງຊຽງຂວາງ, ແຂວງບໍ

ຣິຄັນ, ແຂວງວັງວຽງ (ວັງວຽງເປັນແຂວງ ໃນປີ 1970 ແລະ ຖືກປ່ຽນກັບມາເປັນເມືອງທີ່ຂຶ້ນກັບແຂວງ

ວຽງຈັນໃນປີ 1978) ແລະແຂວງຫລວງພຣະບາງ.  ອາວຸດສົງຄາມທີ່ວັງປາວບໍ່ໄດ້ນຳເອົາເຂົ້າໄປເກັບໄວ້ທີ່

ສາງເພາະບໍ່ຍອມປົດອາວຸດຈຳນົນຕົວຕໍ່ຝ່າຍປະເທດລາວຕາມຄຳສັ່ງຂອງສຸວັນນະພູມາ ໄດ້ໄປຕົກຢູ່ໃນກຳ

ມືຂອງເຈົ້າຟ້າເຊິ່ງຍັງເປັນທີ່ຈົ່ງຮັກພັກດີຕໍ່ວາງປາວແລະກະສັດລາວ ແລະອາວຸດສົງຄາມເຫຼົ່ານັ້ນສາມາດ

ໃຊ້ສູ້ຮົບນານໄດ້ 10 ປີ. ມີທະຫານກູ້ຊາດ (ທະຫານເກົ່າ ລູກຫລານຂອງທະຫານແລະຣາຊະການຝ່າຍວຽງ

ຈັນທີ່ຖືກຝ່າຍປະເທດລາວສັງຫານ ທີ່ໂຕນໄປຢູ່ປະເທດໄທ ແລະບໍ່ຍອມໄປປະເທດທີ່ 3) ໄດ້ອອກມາສົມ

ທົບແລະເຄື່ອນໄຫວຮ່ວມກັບກອງທັບເຈົ້າຟ້າ ສ່ວນຫລາຍຈະເປັນເຂດແຂວງບໍຮິຄັນແລະຄຳມ່ວນ. ນັບ

ວັນນັບໜັກຂຶ້ນ ຝ່າຍເຈົ້າຟ້າແລະພວກກູ້ຊາດໄດ້ສກັດຍິງຣົຖບັນທຸກຂົນສົ່ງທະຫານຂອງອ້າຍນ້ອງຢູ່ຕາມ

ເສັ້ນທາງເລຂທີ່ 13 ແຕ່ເໜືອເຖິງໃຕ້ ແລະໄດ້ສ້າງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃຫ້ແກ່ການຂົນສົ່ງອາວຸດແລະສະບຽງ

ອາຫານຂອງກອງກຳລັງອ້າຍນ້ອງຫລາຍທີ່ສຸດ.

ເມື່ອສະພາບການນັບມື້ນັບຮ້າຍແຮງຂຶ້ນ ທາງຣັຖະບານລາວຈຶ່ງຮີບຮ້ອນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ວຽດນາມສົ່ງທະຫານ

ເຂົ້າມາຊ່ອຍ. ທະຫານວຽດນາມ 2 ກອງພົນປະມານ 25,000 ຄົນ ໄດ້ເຄື່ອນຍ້າຍເຂົ້າມາປະຈຳການຢູ່ລາວ

ມີຢູ່ 4 ຈຸດໃຫຍ່: 1. ເມືອງປາກຊັນ. 2. ເມືອງກາສີ.  3. ຊຳທອງ.  4. ເຂດພູເບັ້ຍ.

(ກະຣຸນາຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ)

no human right , Lpa..and Vietnam army

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ແລ້ວ)

ມົ້ງທີ່ເດີນມຸ້ງໜ້າສູ່ປາກຊັນນັ້ນໄດ້ຖືກທະຫານຝ່າຍອ້າຍນ້ອງກັນທາງໄວ້ປະມານ 20 ກິໂລແມັດຫ່າງຈາກ

ຊັນຫລືແມ່ນ້ຳຂອງ ແລະສັ່ງການໃຫ້ພວກເຂົາກັບຄືນ ຖ້າໃຜບໍ່ກັບຕ້ອງຕາຍສະຖານດຽວ. ພວກມົ້ງຈຶ່ງໄດ້

ຈັດແຍກຄົນຂອງເນົາອອກເປັນສອງກຸ່ມ, ພວກຜູ້ຍິງ ຜູ້ເຖົ້າ ແລະເດັກນ້ອຍ ຢູ່ກຸ່ມນຶ່ງ ແລະຊາຍສະກັນຕັ້ງ

ແຕ່ອາຍຸ 18 ປີຂຶ້ນໄປຫາ 45 ປີອອກເປັນກຸ່ມນຶ່ງ ແລະກຸ່ມນີ້ຈະເປັນກຸ່ມຕີກັບທະຫານອ້າຍນ້ອງເພື່ອເບີກ

ທາງໃຫ້ກຸ່ມຜູ້ຍິງຜູ້ເຖົ້າແລະເດັກນ້ອຍເດີນໜ້າໄປສູ່ນ້ຳຂອງ. ທາງທະຫານອ້າຍນ້ອງກໍຕະເວນຊອກຫາມົ້ງ

ແລະໄລ່ພວກເຂົາໃຫ້ກັບຄືນຖິ່ນເກົ່າຂອງພວກເຂົາ ແບບປ່ຽນກັນຍູ້ກັນໄປໄລ່ກັນຄືນແບບນີ້ຢີ່ເປັນເນື່ອງ

ນິດ, ເມື່ອຕ່າງຝ່າຍຕ່າງບໍ່ພໍໃຈເວົ້າບໍ່ເຂົ້າເຣື່ອງກັນກໍເລີຍເກີດໃຂ້ອາວຸດຕໍ່ສູ້ເຂັ່ນຂ້າກັນຫລັງຈາກຣັຖະບານ

ສປປລ ໄດ້ຍຶດອຳນາດ ທີ່ 2 ທັນວາ 75. ນັບແຕ່ນັ້ນມາຣັຖະບານ ສປປລ ຈຶ່ງຖືວ່າພວກມົ້ງທີ່ເຄີຍຢູ່ພາຍ

ໃຕ້ການປົກຄອງຂອງຝ່າຍຣັຖະບານຂອງຝ່າຍວຽງຈັນທີ່ມີ ວັງປາວ ເປັນຫົວໜ້າຂອງເຂົານັ້ນ ເປັນກະບົດ

ຊາດ ຊຶ່ງ ຄຳໄຕ ວີພັນດອນ ຣັຖະມົນຕຣີກະຊວງປ້ອງກັນປະເທດ ສປປລ ໃນສມັຍນັ້ນໄດ້ປະກາດອອກ

ເປັນທາງການເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນລາວແລະສາກົນຮັ້ບຮູ້ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ສາກົນເຂົ້າມາກ່ຽວຂ້ອງກັບກໍຣະນີປາບ

ປາມພວກປະຊາກອນຊາວເຜົ່າມົ້ງນີ້ ແລະໃຫ້ຖືວ່າເປັນເຣື່ອງພາຍໃນປະເທດ.

ຂໍຢ້ອນເຖິງພວກມົ້ງທີ່ຍ່າງມາຕາມເສັ້ນທາງເລຂທີ່ 13 ກໍມາຖືກທະຫານອ້າຍນ້ອງ (ເພິ່ນວ່າຕຳຣວດແຕ່

ສມັຍນັ້ນບໍ່ຮູ້ວ່າໃຜທະຫານໃຜຕຳຣວດ ນຸ່ງເຄື່ອງແບບຄືກັນແລະຕິດອາວຸດສົງຕາມຂົບສຸດຕືກັນ) ໄດ້ໂຈະ

ຫລືອັດທາງບໍ່ໃຫ້ພວກມົ້ງຜ່ານຂົວຫີນເຫີບ ກໍເລີຍມີການຂ້າຟັນກັນເກີດຂຶ້ນ, ມົ້ງອົດບໍ່ໄຫວເລີຍດຶງເອົາ

ພ້າຂໍຂອງພວກເຂົາອອກມາສັບໜ້າພາກທະຫານອ້າຍນ້ອງທີ່ເຝົ້າຍາມຂົວຢູ່ສົ້ນທາງເໜືອຕາຍໝົດທັງ

8-9 ຄົນນັ້ນແລ້ວພວກເຂົາກໍຮີບຟ້າວແລ່ນຂ້າມຂົວມາທາງສົ້ນຂົວທິດໃຕ້ນີ້ແລ້ວໃຂ້ພ້າຂໍໂດດເຂົ້າຟັນທະ

ຫານຍາມສົ້ນຂົວເບື້ອງນີ້ຊຶ່ງໃນຄອນນັ້ນພວກທະຫານພາກັນຫລະເຫຼີງຕໍ່ວຽກງານຊຶ່ງປ່ອຍໃຫ້ທະຫານໃໝ່

(ເປັນທະຫານນ້ອຍ ອາຍຸປະມານ 15-16 ປີ) ເຫຼືອນັ້ນແມ່ນໄປແຂວນອູ່ນອນເວັນຢູ່ກ້ອງຮົ່ມຕົ້ນໄມ້ພຸ້ນ

ທະຫານຍາມສົ້ນຂົວເບື້ອງນີ້ກໍບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບພວກຢູ່ສົ້ນເບື້ອງນັ້ນແມ່ນຖືກມົ້ງເອົາພ້າຂໍສັບເຂົ້າໜ້າແດ່ນ

ຕານກັນໝົດໃນຕອນກາງເວັນແສດໆເລີຍລະ. ຫລັງຈາກນັ້ນພວກມົ້ງທີ່ຄ້າງຢູ່ຂົວຫີນເຫີບກໍຜ່ານຂົວໄປ

ໄດ້ ແຕ່ກໍບໍ່ທັນໄປຮອດໃສພາກັນແຕກສະນະໂມເຂົ້າປ່າເມື່ອທະຫານກອງທັບອ້າຍນ້ອງຍົກກຳລັງເຂົ້າມາ

ເຖິງແລະຄວບຄຸມສະຖານະການໃນຫີນເຫີບນັ້ນໄວ້ໄດ້. ນັບແຕ່ວັນນັ້ນມາບໍ່ມີໃຜຮູ້ຊະຕາກັມຂອງພວກມົ້ງ

ເຫຼົ່ານັ້ນເລີຍ ແຕ່ຄົນໃນເຂດນັ້ນສັນິຖານວ່າຖືກຂ້າຕາຍຫລືກໍເດີນໄປທາງສາມໝື່ນເມືອງເຟືອງແລະລັດ

ໄປໃສ່ແມ່ນ້ຳຂອງກໍເປັນໄດ້ຖ້າຫາກຍັງມີຊີວິດຢູ່. ແລະມີບາງກຸ່ມແມ່ນຜ່ານມາທາງພູແຊແລ້ວເລາະລຽບ

ມາຕາມແຄມອ່າງເກັບນ້ຳຂອງເຄື່ອນນ້ຳງຶ່ມເຂົ້າມາທ່າລາດແລະເດີນທາງຍ່າງເຂົ້າວຽງຈັນບໍ່, ສ່ວນຫລາຍ

ກໍໄປປັນຫລັກຢູ່ນຳພີ່ນ້ອງທີ່ຫລັກ 52 ເພື່ອລໍຈັງຫວະແລະໂອກາດທີ່ຈະຂ້ວາມແມ່ນ້ຳຂອງໄປສູ່ປະເທດໄທ.

ກັບຢ້ອນເຂົ້າມາເຫຕການທີ່ພູຫວາຍຄືນ....

ໃນວັນທີ 14 ເດືອນກຸມພາ 77 ເວລາ 12 ໂມງ ທ່ຽງຄືນ, ລູກ ການົງ 57 ຕົກໃສ່ຄ້າຍສຳນກັກກອງພັນ

4 ລູກພ້ອມກັນ ແລະມາແບບສາຍຟ້າແລບເພາະບໍ່ທັນໄດ້ຍິນສຽງອອກຈາກຈຸດທີ່ພວກມັນຍິງອອກມາ.

ຂ້າພະເຈົ້າຮີບລຸກພວດພາດຂຶ້ນມາຈາກທີ່ນອນແລ້ວຟື້ຈັບເອົາເກີບມາໃສ່ ຈັບເອົາໝວກແລະປືນພ້ອມ

ກັບຕຸດແຊລູກປືນມາສວມໃສ່ (ຕຸດແຊລູກປືນບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບເວສື້ອເກາະ ເພາະມີຝັກລູກປືນ ອາກາຢູ່

ເບື້ອງລະ 4 ຝັກ [ທາງໜ້າແລະທາງຫລັງ] ຕາມປົກະຕິແລ້ວ ແຕ່ລະຕຸດແຊລູກປືນມີແຕ່ 4 ຝັກ ແຕ່

ອ້າຍບົວສອນມາປະດິດຫຍິບສອງຕູດແຊເຂົ້າກັນເປັນອັນດຽວແລະເປັນແບບເສື້ອເກາະປ້ອງກັນລູກປືນ

ທາງໜ້າແລະທາງຫລັງ) ແລະກໍຟ້າວແລ່ນອອກໄປປະທັບຂຸມຄອງຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂຸມນອນຂອງຕົນເອງກັບອ້າຍ

ບົວສອນ ແລະບໍ່ເຖິງນາທີອ້າຍບົວສອນກໍຕາມອອກມາ. ບັກວັງຈາມັນເຮັດແລ້ວເພາະຄົບຮອບ 5 ມື້ທີ່

ມັນເວົ້າຢູໃນໜັງສືນັ້ນ, ອ້າຍບົວສອນລາວຈົ່ມອອກສູ່ຟັງ. ບໍ່ພໍສອງນາທີກໍມາອີກ 4 ລູກຕິດໆກັນມາອີກ

ແລະ ສອງບູກຕົກໃສ່ເຮືອນຄົວ ແລະອີກສອງລູກໃຈກາງຄ້າຍນັ້ນໂລດ. ຜູ້ຂ້າກໍທັງສັ່ນທັງເຊັນແລະກໍເອົາ

ຫົວມຸດລົງພື້ນຂຸມຄອງຄືເກົ່ານັ້ນລະ ຄັງນີ້ບໍ່ຄືຄັ້ງກ່ອນ ຄັ້ງນີ້ຖືກອ້າຍວົວາອນຮ້າຍແລະບໍ່ໃຫ້ນອນແໝບ

ລົງຂຸມຄອງອີກ ໃຫ້ຈັບຕາຈ້ອງມອງໄປທາງໜ້າເພື່ອຕຽມຮັບມືກັບຄູ່ຕໍ່ສູ້. ມັນຍິງ 12.7ມມ ກວາດເຂົ້າ

ມາໃສ່ຄ້າຍຍົກໃຫຍ່ນຶ່ງແລ້ວກໍງຽບໄປປະມານ 3-4 ນາທີ ຜູ້ກອງດວງໃຈ (ຜູ້ບັງຄັບກອງຮ້ອຍ 55 ປ້ອງ

ກັນສຳນັກກອງພັນ) ໄດ້ສັງໃຫ້ຍິງລູກໄຟຈ້ອງຂຶ້ນເພື່ອສັງເກດການ. ປາດໂທອີ່ແມ່ຂ້ອຍ! ຫລຽວເຫັນດຳ

ຂູ້ມມູ້ມໝູບເປັນຈຸດເປັນຈຸດຢູ່ຕາມແຄມປ່າຕີນຄ້າຍ ຊຶ່ງພວກເຂົາກຳລັງທີ່ຈະເຄື່ອນເຂົ້າມາຫາຄ້າຍ.

ນ່ວຍກຳລັງໄຟຂອງກອງຮ້ອຍກໍຍິງ ເບ 40 ແລະ 41ໄປໃສ່ 4ລູກ ພວກທະຫານກໍພາກັນຍິງໃສ່ຈຸດຕ່າງໆ

ບາງຄັ້ງຍັງສັງເກດເປັນເຂົາແລ່ນຫລີກລູກປືນ. ໃນທັນໃດນັ້ນພວກເຈົ້າຟ້າກໍສວຍໂອກາດຍິງ 57 ມາໃສ່

ໃນເວລາທີ່ມີແສງສວ່າງຂອງດອກຈ້ອງໄຟນີ້ອີກ 3 ບູກດ້ວຍກັນ ແລະກໍຖືກຈຸດເປະໃຫ້ມັນໂລດ 2ລູກ,

ສ່ວນລູກນຶ່ງຂ້າມຄ້າຍໄປຕົກຢູ່ເດີ່ນລົງພຸ້ນ. ບໍ່ພໍ 5 ນາທີມັນຍ່ອງຄ້າຍ 85 ຊຶ່ງຄ້າຍນີ້ຕັ້ງຟູ້ໂນນພູນ້ອຍ

ໜ່ວຍນຶ່ງທີ່ມນຈຸດສູງກ່ອນທຸກຄ້າຍ ແລະ ກອງຮ້ອຍ 85 ນີ້ກໍເປັນກອງຮ້ອຍກຳລັງໄຟຂອງກອງພັນ.ຖ້າ

ວ່າເຈົ້າຟ້າຍຶດຄ້າຍ 85 ນີ້ໄດ້ ແມ່ນມັນຈະມີຄວາມສະດວກໃນການໂຈມຕີດ້ວຍກຳລັງໄຟຂອງພວກມັນ

ເພາະມັນຍຶດຈຸດສູງທີ່ສາມາດບັນຊາໄດ້ທຸກຈຸດໃນເຂດຄ້າຍພູຫວາຍນີ້. ຄ໊າຍ 85 ຖືກບຸກຢ່າງໜັກຈົນໄດ້

ຂໍກອງກຳລັງໜູນຈາກກອງຮ້ອຍປະຈັນບານ 65 ແລະ 75 ອອກໄປຊ່ອຍຕີຕັດຫລັງກອງກຳລັງຂອງເຈົ້າ

ຟ້າທີ່ກຳລັງບຸກໂຈມຕີກອງຮ້ອຍ 85 ຢູ່ນັ້ນ. ພວກເຈົ້າຟ້າອີກກຸ່ມນຶ່ງທີ່ຢູ່ທາງຕີນຄ້າຍຂອງຄນະກອງພັນ

ບຸກເຂົ້າມາປະຊັນກັບກອງຮ້ອຍ 55, ສຽງປືນແຕກສນັ້່ນຫວັ່ນໄຫວຈາກທັງສອງຝ່າຍ. ໄດ້ແຕ່ຄຶດໃນໃຈ

ວ່າ ກູບໍ່ຕາຍມື້ນີ້ແລ້ວຈະບໍ່ມີມື້ຕາຍ. ພໍດີຕິດຕໍ່ຂອງຄນະກອງພັນມານຳເອົາອ້າຍບົວສອນໃຫ້ໄປທີ່ສຳນັກ

ກອງພັນເພາະມີປະຊຸມດ່ວນ ອ້າຍບົວສອນຈຶ່ງໄປເອົາທະຫານຄົນນຶ່ງມາເປັນໝູ່ຂ້າພະເຈົ້າໃນເວລາທີ່ເພິ່ນ

ເຂົ້າປະຊຸມນັ້ນ. ເປັນແຕ່ຈັ່ງບຸນຂຸມນອນຂອງຕົນເອງກັບອ້າຍບົວສອນບໍ່ໄດ້ຢູ່ທາງຄ້າທີ່ປິ່ນໜ້າເຂົ້າປ່າ

ຈຶ່ງບໍ່ຄ່ອຍຍິນສຽງລູປືນບິນເຂົ້າມາໃກ້ໄດ້ຍິນແຕ່ສຽງລູກປືນທີ່ບິນຂ້າມຫົວໄປແລະສູງປະມານ 5 ຫາ 10

ແມັກພຸ້ນລະ. ປະມານ 15 ນາທີຕໍ່ມາ ອ້າຍບົວສອນກໍກັບມາແຕ່ປະຊຸມດ່ວນ ເພິ່ນກໍເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ ຜູ້ກອງ

ສໍ ຄນະກອງຮ້ອຍ 85 ເສັຍແລ້ວ ແລະທາງຄນະກອງພັນສັ່ງລົງມາບໍ່ໃຫ້ປະຄ້າຍໃຫ້ສູ້ຕາຍໄປເຖິງນາທີສຸດ

ທ້າຍ.

(ເຫຕການຈະເປັນຢ່າງໃດໂປຣດຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ)

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ຜ່ານມາ)

ການສູ້ຮົບກັນຄັ້ງນີ້ໃຊ້ເວລາເກືອບເຖິງ 2 ຊົ່ວໂມງກ່ອນຈະເລີກລາກັນລົງ,ທາງຝ່າຍເຈົ້າຟ້າເປັນຝ່າຍຖອຍ

ກັບ ແລະໄດ້ສ້າງຄວາມເສັຍຫາຍໃຫ້ທັງສອງກ້ຳຝ່າຍເປັນຢ່າງໜັກ. ທາງກອງພັນ 15 ຖືກສູນເສັຍທະຫານ

ໄປ 17 ຄົນ ນຶ່ງໃນນັ້ນເປັນຄນະກອງຮ້ອຍ, ຊັ້ນຜູ້ບັງຄັບໝວດ 3 ຄົນ ແລະ ບຳລຸງກອງພັນ 1 ຄົນ (ບຳລຸງ

ແມ່ນ ຄົນຜູ້ທີ່ມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບເບີກຈ່າຍເງິນເດືອນແລະເຄື່ອງອຸປະໂພກບໍຣິໂພກໃຫ້ແກ່ທະຫານທີ່ຝ່າຍ

ວຽງຈັນເອີ້ນວ່າ ໂອເດ້ ນັ້ນລະ) ແລະບາດເຈັບສາຫັດ 3 ບໍ່ສາຫັດ 5ຄົນ. ພໍຮຸ່ງແຈ້ງມື້ໃໝ່ຂຶ້ນມາກໍມີທະຫານ

ອອກໄປສຳຣວດກວດກາເບິ່ງພື້ນທີ່ຢູ່ອ້ອມແອ້ມວົງຣັສມີ 500 ແມັດຂອງຄ້າຍກໍພົບຮອຍເລືອດແລະຮອຍ

ລາກແກ່ຄົນຕາຍແລະເຈັບເຂົ້າປ່າໄປ ແລະກໍພົບປືນ M16 ສອງກະບອກທີ່ເຂົາປະຖີ້ມໄວ້. ພວກທີ່ໄປລາຕະ

ເວນໃນວັນດຽວກັນນັ້ນກໍໄດ້ພົບທະຫານເຈົ້າຟ້າທີ່ບາດເຈັບນອນສລົບຢູ່ແຕ່ບໍ່ມີອາວຸດແລະກໍນຳໂຕເຂົ້າມາ

ມອບໃຫ້ທາງຄນະສຳນັກກອງພັນ ແລະກໍໄດ້ໃຫ້ການປິ່ນປົວບາດແຜເບື້ອງຕົ້ນໃຫ້ຜູ້ກ່ຽວກອ່ນຈະສືບສວນ

ແລະສົ່ງໄປຮັກສາຕົວຢູ່ແນວຫລັງ (ຮອດແນວຫລັງແມ່ນບຸນຫລາຍສາຍຍາວ ຢ້ານແຕ່ຖືກນຳໄປໂດດຈ້ອງ

ລົງໜ້າຜາແບບຫລາຍສິບຄົນທີ່ຖືກຈັບມາ) ແຕ່ຜູ້ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄົນເຜົ່າມົ້ງ, ເປັນຄົນລາວແລະເປັນທະຫານທີ່

ໂຕນສັມະນາມາແຕ່ເຂດເມືອງຝັ້ນເມືອງເຄິງແຂວງຊຽງຂວາງ ໂຕນມານຳກັນສິບກ່ວາຄົນແຕ່ຖືກຕາມລ່າ

ແລະຖືກຍິງຕາຍກາງທາງໄປຈຳນວນນຶ່ງ ແລະເຫຼືອພຽງ 8 ຄົນລອດຊີວິດມາແຕ່ມາພໍ້ພວກທະຫານເຈົ້າຟ້າ

ເລີຍບໍ່ມີທາງເລືອກກໍເລີຍອາສາສມັກໄປຢູ່ກັບເຂົາມ ນີ້ກໍເປັນຄຳໃຫ້ການຂອງສະເລີຍຄົນນັ້ນ.

ຕັ້ງແຕ່ວັນນັ້ນມາສະຖານະການກໍຍານລົງໜ້ອຍນຶ່ງບໍ່ມີການປະທະກັນແບບດຸເດືອດດັ່ງຄັ້ງທີ່ຜ່ານມາ ແຕ່

ການດັກສກັດຍິງທະຫານອ້າຍນ້ອງຍັງມີກໍຣະນີນີ້ເກີດຂ້ຶນບໍ່ຂາດແຕ່ລະວັນ ແລະພວກທະຫານອ້າຍນ້ອງທີ່

ໄປລາຕະເວນກໍເກີດປະທະກັບພວກເຈົ້າຟ້າຢູ່ຕາມຈຸດຕ່າງໆທີ່ໄກຈາກຖານທັບ ບາງຄັ້ງກໍເຫັນຫາມເອົາຄົນ

ຕາຍແລະເຈັບມາແຕ່ປ່າຈົນຊິນຕາເພາະເຫັນຢູ່ບໍ່ຂາດແຕ່ລະວັນ. ເມື່ອກ່ອນຍົນຈະມາລົງທີ່ຄ້າຍອາທິດນຶ່ງ

ບໍ່ເກີນ 2 ຖ້ຽວ ມາສົ່ງສະບຽງອາຫານແລະລູກປືນ ແຕ່ຣະຍະນີ້ຍົນມາລົງອາທິດນຶ່ງເກືອບ 10 ເທື່ອເພາະມາ

ຮັບເອົາສົບທະຫານຕາຍແລະບາດເຈັບ. ສະພາບການຢ່າງນີ້ເຮັດໃຫ້ຕົນເອງຂາດຄວາມອົດທົນ ຂາດຄວາມ

ເຊື່ອໝັ້ນ ເພາະສະພາບການສິ່ງແວດລ້ອມໄດ້ບີບບັງຄັບເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມທໍ້ຖອຍຕໍ່ການລໍຄອຍທີ່ຈະເຖິງ

ວັນຄົບຮອບນຶ່ງປີກັບຫົກເດືອນຕາມຄຳໝັ້ນສັນຍາຂອງທາງຂັ້ນເທິງໃຫ້ໄວ້.  ແຕ່ລະມື້ມີແຕ່ນອນແຊ່ຢູ່

ໃນຂຸມໂກຍບໍ່ອອກນອກອອກນາ ນອກຈາກຍາມໃດອ້າຍບົວສອນມີພາລະອອກໄປທາງນອກຈຶ່ງໄດ້ອອກໄປ

ເພາະເປັໜ້າທີ່ຂອງຕົນເອງຢູ່ແລ້ວທີ່ປົກປັກຮັກສາຊີວິດຂອງເພິ່ນ. ເມື່ອອ້າຍບົວສອນເຫັນສະພາບການ

ຂອງຕົນເອງເປັນແບບນີ້ອ້າຍບົວສອນກໍເລີຍສອບຖາມວ່າຕົນເອງມີແນວຄິດຫລືບັນຫາຫຍັງເກີດຂຶ້ນ?

ກໍເພາະດ້ວຍຄວາມໃກ້ສິດຕິດແທດກັນມາໃນຖານະນາຍແລະລູກນ້ອງຂອງຕົນເອງກັບອ້າຍບົວສອນ ແລະ

ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ອ້າຍບົວສອນຍັງເວົ້າແກ່ມປາກເພິ່ນວ່າ: ຄວາມຮັກແພງແລະໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈຂອງອ້າຍແລະ

ນ້ອງມັນເໜືອກ່ວານາຍແລະລູກນ້ອງ ມັນກາຍມາເປັນແບບອ້າຍນ້ອງກັນແລ້ວ. ມີບັນຫາຫຍັງ ມີຄວາມ

ຄັດຂ້ອງໝອງໃນແນວໃດຢ່າຂັງມັນເອົາໄວ້ຄົນດຽວ ໃຫ້ມາປຶກສາຫາລືກັບອ້າຍ ແລະສິ່ງໃດພໍຊ່ອຍໄດ້ອ້າຍ

ຍິນດີທີ່ຈະຊ່ອຍ.  ເມື່ອຄິດທວນຄືນຄຳເວົ້າທີ່ອ້າຍບົວສອນໃຫ້ຕົນເອງຮັບຮູ້ໄວ້ນັ້ນຈຶ່ງໄດ້ຕັດສິນໃຈໂອ້ລົມ

ກັບເພິ່ນເຣີ່ມຕົ້ນທີ່:

- ອ້າຍບົວສອນ ຖ້າວ່ານ້ອງເປັນຫຍັງໄປໃຫ້ອ້າຍສົ່ງນ້ອງໄປທາງວັງວຽງ, ຢ່າສົ່ງໄປທາງໂພນສວັນເດັດຂາດ

ພີ່ນ້ອງຂອງນ້ອງຢູ່ວັງວຽງມີເຕັມເຄິ່ງເມືອງພຸ້ນ ແລ້ວພວກຂະເຈົ້າຈະຮູ້ເອງດອກວ່າຈະເບິ່ງແຍງນ້ອງດ້ວຍ

ວິທີໃດ?

ອ້າຍບົວສອນເປັນຄົນມີຣະດັບການສຶກສາສູງ ເພິ່ນນຳທັນແລະຮູ້ເຖິງເຈດຈຳນົງຂອງຕົນເອງແລະເພິ່ນກໍ

ບອກວ່າ: ຢ່າເຮັດແນວໂງ່ໆເດີ້ ນ້ອງເປັນຄົນມີຣະດັບ ມີຄວາມສລາດ ແລະມີມັນສມອງໃຫານ້ອງເອົາມັນ

ອອກມາໃຊ້ດັ່ງທີ່ອ້າຍເຄີຍບອກນ້ອງມາກ່ອນນັ້ນ.

- ອ້າຍສອນ ນ້ອງບໍ່ເຊື່ອວ່າເມື່ອຄົບປິຫົກເດືອນແລ້ວຈະຖືກສົ່ງໄປຮຽນຕາມຂັ້ນເທິງສັນຍາໄວ້ ອ້າຍຄິດວ່າ

ຈັ່ງໃດ? ນ້ອງຄິດວ່າຊີວິດຂອງນ້ອງຄົງຈະມາຈົບກັບເສິກບ້າໆບໍໆອັນນີ້ ທັງຊາວໜຸ່ມຄືນ້ອງບໍ່ຄວນມາຕົກ

ຢູ່ກັບສະພາບຢ່າງນີ້ ແມ່ນແທ້ວ່າຢູ່ທີ່ໃດກໍແມ່ນທຳພາຣະກິດເພື່ອຊາດ ແຕ່ຄົນເຮົາຕ້ອງມີສິດເລືອກສິ່ງ

ທີ່ຕົນເອງຊອບບໍ່ແມ່ນຖືກຫລອກແບບນີ້. ເຜີຍໃນໃຈໃຫ້ອ້າຍບົວສອນຟັງ.

- ອ້າຍບໍ່ສາມາດແນະນຳວ່າໃຫ້ນ້ອງເຮັດແນວນັ້ນເດີ້ ເຮັດແນວນີ້ເດີ້ ອ້າຍແນະນຳໄດ້ພຽງແຕ່ວ່າໃຫ້ນ້ອງ

ເອົາສະຕິແລະປັນຍາອອກມາໃຊ້ ວ່າເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະໄດ້ກັບໄປຫາສິ່ງທີ່ນ້ອງຕ້ອງການນັ້ນ, ບໍ່ໝາຍເຖິງ

ວ່າໃຫ້ນ້ອງໂຕນທະຫານດອກເດີ້ ນ້ອງໂຕນໄປກໍພໍດີເຈົ້າຟ້າຈີ່ຈັດການຫັ້ນຕິ. ອ້າຍບົວສອນໃຫ້ຄຳອະທິບາຍ

ເກັບເອົາຄຳອະທິບາຍທີ່ອ້າຍບົວສອນອະທິບາຍໃຫ້ຟັງແລ້ວມາຄິດຄົ້ນຄ້ວາຊອກຫາຄຳຕອບວ່າອ້າຍບົວ

ບົວສອນແນະນຳໃຫ້ເຮັດຫຍັງກັນແທ້. ຄັນໂຕນທະຫານແລ້ວໜີອອກຈາກຄ້າຍ ຄືຈະໄປບໍ່ເກີນ5ຫລັກ

ແມ່ນຖືກເຈົ້າຟ້າຍິງຕາຍໂລດ.       ໂຕນທະຫານ ໜີໄປບໍ່ມົ້ມ ຖືກແມ້ວຍິງຕາຍບາດດຽວໂລດ!!

ເອົາຄຳເວົ້າຂອງອ້າຍບົວສອນເຫຼົ່ານີ້ອອກມາໄຕ່ຕອງຫລົບໄປຫລົບມາເປັນອາທິດຈຶ່ງຄິດອອກແລະຮູ້ວ່າຄຳ

ເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ມີຄວາມໝາຍແນວໃດ? ແລະຕອນທີ່ຕົນເອງບອກອ້າຍບົວສອນໃຫ້ສົ່ງຕົນເອງໄປທາງວັງວຽງ

ຖ້າວ່າມີສິ່ງໃດເກີດຂອ້ນກັບຕົນເອງ ແລະອ້າຍບົວສອນເພິ່ນກໍຮັບປາກແລະຈັບມືກັບຕົນເອງວ່າຈະເຮັດ

ຕາມຄຳສເນີຂອງຕົນເອງ.

(ເຫຕການຈະເກີດຂຶ້ນຢ່າງໃດໃຫ້ຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ)

Anonymous wrote:

---

ນີ້ບທີ່ຜຂຍັງນ້ອຍໄດ້ຍິນ ສຸພາສິດ ບັກແງ໊ບກ່າວຂານໄວ້າວ່າ: ເສິກແລ້ວ ແມ້ວຊິດັບ

ຫາກໍມາຄິດໄດ້ກໍຍ້ອນອ່ານບົດຄວາມຂອງອ້າຍທີ່ກຳລັງເອົາມາລົງແລະປັນອ່ານນີ້ເອງ

ຂໍຂອບໃຈ ໃນເວລາອັນມີຄ່າຂອງອ້າຍ.

---

 ມັນບໍ່ດັບດອກທ່ານ ດຽວນີ້ເຂົາກໍຍັງເອົາກັນຢູ່

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ຜ່ານມາ)

ເມື່ອທະຫານວຽດນາມແລະແນວລາວໄດ້ວາງກອງກຳລັງໄວ້ຈຸດສຳຄັນຕາມເສັ້ນທາງລຳລຽງຂົນສົ່ງອາວຸດແລະກຳລັງ

ໜູນຫລັງຂອງເຈົ້າຟ້າ ແລະປະສານງານກັນອອກລາຕະເວນກວາດລ້າງຢູ່ເນື່ອງນິດ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ກອງກຳລັງຂອງເຈົ້າ

ຟ້າຕ້ອງອ່ອນລົງ. ສ່ວນຫລາຍກາຍເຄິ່ງຂອງຈຳນວນມົ້ງທີ່ພະຍາຍາມເອົາຄອບຄົວໂຕນໜີເຂົ້າໄປໄທທີ່ຍັງຫລົງເຫຼືອ

ແລະແຈກຢາຍກັນຢູ່ໃນປ່າກໍພາກັນຕັດສິນໃຈສ້າງຖິ່ນຖານບ້ານຊ່ອງຂ້ຶນໃໝ່ເພື່ອສ້າງຫລັກປັກຖານອັນຖາວອນຕໍ່

ໄປຕັ້ງແຕ່ປີ 75 ນັ້ນມາ ແລະສ່ວນຫລາຍກໍຈະແຈກຢາຍກັນເປັນກຸ່ມເລັກບ້ານນ້ອຍບໍ່ເຖິງສິບຫລັງຄາເຮືອນຢູ່ແຕ່

ລະຈຸດ ແລະທີ່ສຳຄັນພວກມົ້ງເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ຖີ້ມອາວຸດໄປແລ້ວ.  ບາງທ້ອງຖິ່ນແລະບາງໝູ່ບ້ານພວກເຂົາຈົນມີໄຮ່ນາ

ຮົ້ວສວນເປັນທີ່ທຳມາຫາກິນລ້ຽງຄອບຄົວເຂົາມາແລ້ວເປັນປີສອງປີ ແລະກໍບໍ່ຄິດຈະໜີໄປໃສອີກແລ້ວ ບໍ່ວ່າຈະໄປ

ທາງປະເທດໄທ ຫລືກັບຄືນບ້ານເດີມທີ່ໜີຜ່າຍມານັ້ນ.       ແຕ່ອານິຈາ....ຟ້າບໍ່ເຂົ້າຂ້າງພວກເຂົາເລີຍ...ພວກ

ມົ້ງທີ່ວ່າມານັ້ນຖືກທະຫານວຽດນາມແລະແນວລາວມາທຳລາຍຖິ່ນຖານບ້ານເຮືອນພວກເຂົາອີກ, ຈູດເຜົາແລະຂ້າ

ຄົນບໍ່ມີທາງສູ້. ພວກມົ້ງຖືກຕາມລ້າບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບກັບກວາງກັບຟານທີ່ຖືກພວກໄປໂຫ່ສັດໄລ່ຕ້ອນໄລ່ຂ້າ  ພວກ

ເຂົາຈຶ່ງໄດ້ປົນເຂົ້າປ່າໄປອີກ. ມະນຸສທັມບໍ່ມີກັບພວກທະຫານແກວແລະແນວລາວດັ່ງທີ່ຖືກກ່າວຫາ ຈາກ ຝ່າຍກົງ

ກັນຂ້າມນັ້ນກໍໄດ້ປະກົດອອກມາໃຫ້ເຫັນຈິງໆທີ່ພວກເຂົາໄດ້ກະທຳກັບພວກມົ້ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນມາກັບຕາສອງແກ່ນ

ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ.

ຂ່າວຊ່າລືວ່າຈະໄດ້ຍ້າຍອອກຈາກພູຫວາຍບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຕື່ນເຕັ້ນດີໃຈເລີຍ ມີແຕ່ຄຶດຢູ່ໃນໃຈວ່າມາຕົກໄກ

ໄປໜ້າແລ້ວ. ຈະເຮັດຫຍັງທຳຫຍັງໃຫ້ຮີບເຮັດຮີບທຳກ່ອນທີ່ມັນຈະຊ່າເກີນໄປ ມານັ່ງຄິດນັ່ງຫງ່ຳຢູຄົນດຽວແລະກໍ

ຄິດຫາວ່າຈະເຮັດສິ່ງໃດທີ່ຕົນເອງຈະໄດ້ອອກຈາກແດນນາຣົກນີ້ໄດ້ດ້ວຍຄວາມປອດພັຍ?  ຕັ້ງສະຕິໄດ້ຈຶ່ງຊວນລົມ

ກັບອ້າຍບົວສອນ, ເພິ່ນກໍບໍ່ປະຕິເສດລົມ. ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງເນັ້ນອ້າຍບົວສອນອີກກ່ຽວກັບເຣື່ອງສົ່ງຕົນເອງໄປວັງວຽງ

ຖ້າສິ່ງມດສິ່ງນຶ່ງເກີດຂຶ້ນກັບຂ້າພະເຈົ້າ ແລະອ້າຍບົວສອນກໍຍັງຮັບປາກຕົກລົງຕາມຂໍ້ສເນີຂອງຂ້າພະເຈົ້າເໝືອນ

ເດີມ.

ວັນທີ 12 ເດືອນ 4 ປີ 1977 ໄດ້ເອົາປືນປະນຳຕົວຂອງຕົນເອງອອກມາຜັດມາທຳຄວາມສອາດເພື່ອໃຫ້ມັນຍິງສະ

ດວກແລະບໍ່ຄ້າງ ອັນນີ້ກໍເປັນໜ້າທີ່ຂອງການຮັກສາປືນຂອງທຳຫານຢູ່ແລ້ວ. ໃນເວລາຂ້າພະເຈົ້າມ້າງປືນອອກມາ

ເພື່ອກຽມຈະທຳຄວາມສອາດມັນຢູ່ນັ້ນ ອ້າຍບົວສອນກຳລັງຈະອອກໄປຈາກຂຸມນອນເພື່ອໄປຕົ້ມນ້ຳຮ້ອນມາຊົງກາ

ເຟສູ່ກັນກິນ. ຕາມປົກະຕິແລ້ວກໍແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ໄປຕົ້ມນ້ຳນັ້ນທຸກໆເທື່ອ ແຕ່ເມື່ອເພິ່ນເຫັນຕົນເອງກຳ

ລັງມ້າງປືນອອກຜັດ ເພິ່ນກໍອອກໄປຕົ້ມນ້ຳເອງ. ເມື່ອທຳຄວາມສອາດປືນຮຽບຮ້ອຍແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງສັງເກດ

ຕົນໂຕຂອງຕົວເອງເພື່ອຊອກຫາຈຸດໃດທີ່ຈະບໍ່ເປັນອັນຕຣາຍຮ້າຍແຮງເຖິງແກ່ຊີວິດແລະເສັຍອົງຄະ? ບໍ່ພໍເຄິ່ງນາ

ທີສຽງປືນກໍດັງໂປງຂຶ້ນນັດນຶ່ງ ແລ້ວກໍຮ້ອງຂຶ້ນພ້ອມກັບຄວາມເຈັບປວດ. ທະຫານທີ່ຢູ່ຂ້າງຄຽງກັນນັ້ນກໍແລ່ນມາ

ຫາແລະຖາມວ່າເກີດຫຍັງຂຶ້ນ? ບໍ່ພໍເທົ່າໃດວິນາທີອ້າຍບົວສອນແລ່ນພາດລາດເຂົ້າມາແລະມາຈັບແຂນຊ້າຍຂອງ

ຂ້າພະເຈົ້າຍົກຂ້ຶນແລະເອົາແພພັນບາດມາເຮັດເປັນເຊືອກໝັດຫັດແຂາຢູ້ເທິງແຂນສອກເພື່ອຢຸດເລືອດໄວ້ແລ້ວ

ກໍເຟືອເອົາຂ້າພະເຈົ້າໄປທີ່ຫ້ອງພະຍາບາລຂອງສຳນັກກອງພັນ. ອ້າຍບົວສອນຕັດແຂນເສື້ອເບື້ອງເປັນບາດແຜ

ອອກແລ້ວກໍເຣີ່ມສັກຢາມຶນໃສ່ບໍຣິເວນອ້ອມປາກບາດກ່ອນເພິ່ນຈະທຳຄວາມສອາດແລະຫຍິບປາກບາດທັງສອງ

ທາງ, ບາດແຜທາງລູກປືນເຂົ້າໃຫຍ່ສ່ຳປາຍໄມ້ຖູ່ນີ້ລະ ແຕ່ທາງອອກນັ້ນຕິມັນທະລູອອກກ້ວາງປະມານສອງເຊັນ.

ເມື່ອຫຍິບບາດແຜສຳເຣັດແລ້ວເພິ່ນກໍສີດຢາແລະໃຫ້ນ້ຳເກືອກ່ອນເພິ່ນຈະຖາມວ່າເກີດຫຍັງຂື້ນຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ປືນ

ລັ່ນໃສ່ແຂນຕົນເອງ? ເມື່ອເລົ່າເຫຕການສູ່ອ້າຍບົວສອນຟັງແລ້ວເພິ່ນກໍບັນທຶກໄວ້ ແລະຕໍ່ຈາກນັ້ນມາກໍເຫັນເພິ່ນ

ເອົາເອກະສານອອກມາປະກອບແລະບອກວ່າຈະສົ່ງໄປໂຮງໝໍເພາະບໍ່ແນ່ໃຈວ່າກະດູກຫັກຫລືແຕກ ແລະເສັ້ນໂລ

ຫິດໃຫຍ່ຂາດແລະເສັ້ນປະສາດອາດຕາຍເພາະນີ້ວມືເບື້ອງຊ້າຍນັ້ນບໍ່ສາມາດເໜັງຕິງໄດ້. ປະມານຊົ່ວໂມງນຶ່ງກໍເຫັນ

ນາຍສາຍແພງພັນມາຫາອ້າຍບົວສອນແລະບອກວ່າ: ຍົນມີ 2 ຖ້ຽວມື້ນີ້, ຍົນຄັນທຳອິດຈະມາແວ່ສົ່ງເຄື່ອງທີ່ນີ້ແຕ່

ໄປສົ່ງສົບທະຫານຕໍ່ທີ່ວັງວຽງ ແລ້ວຈະເຂົ້າວຽງຈັນ. ຍົນຄັນທີ່ສອງຈະມາເຖິງ 5 ໂມງແລງແລະກັບເມືອງຊຽງເລີຍ.

(ໂຊກຊະຕາກັມຂອງຂ້າພະເຈົ້າຈະເປັນຢ່າງໃດກະຣຸນາຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ)

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ຜ່ານມາ)

ພໍແຕ່ກ້າວເຂົ້ານັ່ງຢູ່ໃນຍົນກໍຕົກໃຈຢ່າງໜັກເມື່ອເຫັນຮ່າງທີ່ບໍ່ມີຊີວິດ 5 ສົບຮຽງລຽນກັນຢູ່ເທີງພື້ນທ້ອງ

ຂອງຍົນທີ່ບໍ່ໄດ້ໃສ່ຖົງບັນຈຸສົບ(body bag)ທີ່ຍັງສວມເຄື່ອງແບບທະຫານກອງທັບປົດປ່ອຍປະຊາຊົນລາວ

ເຕັມຊູດຢູ່,ແຕ່ລະສົບຍັງມີຄາບເລືອດແຫ້ງທີ່ໄຫລອອກຈາກປາກຮູດັງແລະຮູຫູທັງສອງເບື້ອງຕິດຢູ່ຢ່າງ

ໜ້າສັງເວທທີ່ສຸດ. ສັງເກດເບິ່ງໜ້າຕາແຕ່ລະຄົນຄືຈະບໍ່ມີຄົນໃດຈະມີອາຍຸເກີນ20ປີຈັກຄົນ,ເປັນໜ້າສົງ

ສານທີ່ສຸດທີ່ບໍ່ມີໃຜເອົາໃຈໃສ່ມ້ຽນຄາບອາບສົບໃຫ້, ທັງໆທີ່ເປັນທະຫານຮັບໃຊ້ຊາດຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນແທ້ໆ,

ກ່ອນທີ່ຈະສົ່ງສົບຄືນໃຫ້ຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາ. ສິ້ນເປືອງແທ້ບໍ້ທີ່ຈະເອົາຜ້າຫົ່ມຜືນນຶ່ງ,ສາດຜືນນຶ່ງມາ

ຫຸ້ມມາຫໍ່ຮ່າງກາຍອັນໄຮ້ວິນຍານຂອງພວກເຂົາ? ທີ່ພື້ນຍົນກໍບໍ່ມີຫຍັງປູຮອງພື້ນກ່ອນຈະນຳເອົາສົບຂອງ

ເຂົາມານອນຢາຍໄວ້. ອັນນີ້ທັງ5ສົບກໍເປີດໜ້າແປນຈ່າງປ່າງທັງ5ໜ້າໂດຍບໍ່ເອົາຫຍັງມາປົກປິດໄວ້. ໜ້າ

ຕາຂອງຄົນຖືກຂ້າຕາຍດ້ວຍອາວຸດມັນຈະບໍ່ເໝືອນດັ່ງຄົນຕາຍຍ້ອນພຍາດໂຣຄາ, ຄົນທີ່ຖືກປືນຕາຍມັນ

ທັງສັກທັງຫຢິກ,ໜ້າບິດປາກບ້ຽວຕາສວດຕາດູນອອກມາກ່ອນຈະຂາດໃຈຕາຍ. ທຸກຄົນກໍຈະເຫັນໃນຮູບ

ເງົາທີ່ຄົນເອົາມືລູບໜ້າປິດຕາຄົນຕາຍລົງທີ່ຢູ່ໃນສນາມຮົບ, ບໍ່ແມ່ນເຂົາປິດແຕ່ຕາໃຫ້ຫລັບລົງ ເຂົາລູບ

ໜ້າແປງຕາເພື່ອໃຫ້ເຂົ້າທີ່ເຂົ້າທາງເໝືອນເດີມເພື່ອບໍ່ໃຫ້ມີຮອຍບິດຮອຍບ້ຽວໃນໃບໜ້າຂອງເຂົາກ່ອນ

ອຸນນະພູມຂອງຮ່າງກາຍຈະແຂງກະດ້າງ ຖ້າວ່າເສັ້ນປະສາດແລະກ້າມເນື້ອໃນຮ່າງກາຍແຂງກະດ້າງໄປແລ້ວ

ກໍຈະປະຮອຍຫຍິກຮອຍບິດຮອຍບ້ຽວນັ້ນໄວ້ໃບໜ້າແລະກໍຈະກາຍເປັນສົບທີ່ໜ້າລັງກຽດໄປ. ເມື່ອເຫັນສະ

ພາບສົບເຫຼົ່ານັ້ນກໍອົດຄິດບໍ່ໄດ້ຖ້າວ່າໂຕເອງຕາຍຢູ່ໃນສນາມຮົບກໍຈະກາຍເປັນສົບຢູ່ໃນສະພາບດຽວກັນນີ້

ຢ່າງບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ, ແລະຍັງຄິດໄປອີກວ່າຄົງຈະເປັນແບບດຽວກັນນີ້ທຸກໆສົບທີ່ກັບກາຍເປັນສົບໄຮ້ຍາດທີ່

ຮັບໃຊ້ຊາດແຕ່ຂາດຄົນມ້ຽນໝັກຂັດສີເອົາ.   ແນມໄປເຫັນແຜ່ນກະດາດສີໃບຕອງແຫ້ງໃຫຍ່ຮາວຝາມືນີ້

ແລະກໍມີໂຕໜັງສືຂຽນຢູ່ບົນກະດາດນັ້ນແລະມັດໄວ້ຂໍ້ແຄ່ງຂອງແຕ່ລະສົບຈຶ່ງເຂົ້າໄປອ່ານເບິ່ງກ່ອນຍົນຈະ

ບິນອອກ. ມີຊື່ແລະນາມສະກຸນຂອງຜູ້ຕາຍ ຊື່ພໍ່ແມ່ ບ້ານ ຕາແສງແລະເມືອງ, ທັງ 5 ສົບນັ້ນເປັນຄົນໄທ

ເມືອງວັງວຽງໝັດ ແລະກໍບໍ່ມີໃຜອາຍຸຮອດ 20 ປີຈັກຄົນ.

ເມືື່ອຍົນລົງຈອດຢູ່ເດີ່ນບິນວັງວຽງກໍຣົຖ 66 ແລ່ນເຂົ້າມາຈອດທຽມຂ້າງເບື້ອງປະຕູຂອງຍົນແລະທະຫານ

4 ຄົນລົງມາພ້ອມກັບບາລັງກາຫາມຄົນສອງອັນ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ທັນລົງຈາກຍົນຄິດວ່າໃຫ້ເພິ່ນຈັດການ

ທຸຣະກັບ 5 ສົບນັ້ນແລ້ວສາກ່ອນຈຶ່ງຈະລົງໄປ, ທັນໃດນັ້ນກໍມີຄົນນຶ່ງມາຮ້ອງຖາມຊື່ຂອງຕົນເອງແລະບອກ

ໃຫ້ຂຶ້ນໄປນັ່ງຖ້າຢູຣົຖ 66 ຄັນດຽວກັນກັບມາເອົາ 5 ສົບນັ້ນລະ. ເມື່ອຂຶ້ນໄປນັ່ງຖ້າຢູຣົຖກໍແນມຫລັງຜ່ານ

ປ່ອງຢ້ຽມໄປເບິ່ງພື້ນກະບະຂອງຣົຖ 66 ທີ່ຈະເອົາ 5 ສົບຂຶ້ນມານັ້ນບໍ່ມີຫຍັງປູຮອງເລີຍ. ການນຳເອົາສົບ

ມາຂໍຶ້ນຣົຖນັ້ນກໍເຮັດແບບບໍເຄົາຣົບກັນເລີຍ ພໍແຕ່ຫາມຂຶ້ນມາເທິງຣົຖກໍຖອກລົງໂລດ ເຮັດແບບນັ້ນຄື

ກັນໝົດທຸກສົບ.

(ກະຣຸນາຕິຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ)

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ຜ່ານມາ)

ໂຮງເກັບສົບທີ່ບໍ່ມີເຄື່້ອງປັບອາກາດເຢັນ ພວກສົບເຫຼົ່ານັ້ນຈະບໍ່ເໜົ່າບໍເປື່ອຍບໍ້ຖ້າວ່າຍາດຜູ້ທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກບໍ່

ມາຮັບເອົາໄປທັນກັບເວລາ? ຂ້າພະເຈົ້າຖາມຄົນຂັບຣົຖ.  - ເພິ່ນສັກຢາກັນເໜົ່າໃສ່ຕົ້ວ...ກໍວ່າໄດ້ຍິນວ່າ

ມາແນວນັ້ນ ບໍ່ເທົ່າໃດມື້ດອກຍາດພີ່ນ້ອງກໍມາເອົາໄປ ແຕ່ກໍໂຮງເຢັນນີ້ບໍ່ຫວ່າງຈັກມື້ດອກ ມີສົບສົ່ງມາບໍ່

ຂາດແຕ່ລະມື້ ບໍ່ລຸດມື້ລະສີ່ລະຫ້າຄືມື້ນີ້ລະ ບາງເທື່ອເປັນສິບ... .ຄົນຂັບຣົຖເລົ່າສູ່ຟັງ.  ຂ້າພະເຈົ້າຖາມຢ້ຳ

ເຂົ້າໄປອີກເຣື່ອງນຶ່ງກ່ອນຈະໄປເຖິງໜ້າໂຮງໝໍ: - ລຸງ..ເປັນຫຍັງພວກພວກຂົນສົບລົງຈາກຍົນແລ້ວຂຶ້ນ

ມາຣົຖນີ້ຈຶ່ງຖອກສະເທຊາຍກອງໂຄມກັນລ່າງງ່າງເລ່ງເງ່ງຢູ່? ບໍ່ໃຫ້ກຽດກັນເລີຍ ຂະເຈົ້າຕາຍກໍຕາຍຍ້ອນ

ໄປຮັບໃຊ້ຊາດ ບໍ່ແມ່ນຕາຍຍ້ອນໄປເປັນໂຈນປຸ້ນຈີ້ຂ້າເຈົ້າເອົາຂອງ ເມື່ອມາເຫັນສະພາບຂອງຂະເຈົ້າແລ້ວ

ເປັນໜ້າເວທະນາສົບເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ສຸດ,  ຄິດໃສ່ຕົນເອງຄັນຕາຍໄປກໍຈະເປັນແບບດຽວກັບສະພາບຂອງສົບ

ເຫຼົ່ານີ້...ຕອນຢູ່ເທິງຣົຖນີ້ຕິເປັນໜ້າລັງກຽດທີ່ສຸດ  ເຮັດກັບຂະເຈົ້າປານໝູປານໝາເອັາໂລດ  ບໍ່ສົມວ່າ

ເປັນກອງທັບປົດປ່ອຍປະຊາຊົນລາວຈັກໜ້ອຍ...ເຈົ້າວ່າບໍ່ລຸງ?   ຂ້ອຍຢາກໃຫ້ລຸງຕັກເຕືອນພວກສີ່ຄົນ

ທີ່ໄປຫາມສົບຂຶ້ນຣົຖນັ້ນແດ່ ພວກເຂົາຄວນໃຫ້ກຽດແລະເຄົາຣົບສົບ ຖ້າສົບເຫຼົ່ານັ້ນເປັນລູກເປັນຫລານ

ຂອງລຸງເດລຸງກໍມັກຢູ່ບໍ້ຫລືວ່າລຸງເປັນໃຈເຫັນດີເຫັນຊອບກັບການກະທຳຂອງເຂົາ? ຄົນຂັບຣົຖຕອບຂຶ້ນ

ວ່າ: ມັນບໍ່ແມ່ນພວກສີ່ຄົນນີ້ເປັນປະຈຳເຂົາປ່ຽນຝຽນກັນແຕ່ກໍຕາຍຫ່າຄືກັນຫັ້ນລະຫລານເອີຍ ເມື່ອຍ

ວ່າເຫີ້ເຂົາແລ້ວ ຜູ້ເດີຜູ້ເດີກໍເອັດການປະຕິວັດມາບໍ່ຕ່ຳກ່ວາ 10 ປີແລ້ວ. ພວກນີ້ຢູ່ໂຮງໝໍນີ້ບໍ້ຫລືວ່າຢູ່

ກົມກອງໃດ? ຂ້າພະເຈົ້າຖາມຄືນ.  ຢູ່ສວັດດີການຝ່າຍທະຫານຂອງສູນກາງເມືອງ...  ຄົນຂັບຣົຖຕອບ.

ເສັຍດາຍບໍ່ມີເວລາຫລາຍທີ່ຈະຖັກຖາມລຸງຂັບຣົຖຄົນນັ້ນແຕ່ກໍຕັ້ງໃຈໄວ້ວ່າຈະເຮັດສິ່ງໃດສິ່ງນຶ່ງເພື່ອສົບ

ທີ່ຖືກປ່ອຍປະລະເລີຍແບບບໍ່ມີມະນຸສຍະທັມແກ່ເຂົາເລີຍ.

ພໍແຕ່ຣົຖຈອດຢູ່ໜ້າໂຮງໝໍແປະກັບທາງເຂົ້າກໍແນມເຫັນ ດຣ.ຈັນເພັງ ກຳລັງຍ່າງເຂົ້າມາຫາຣົຖແລະ

ຕົນເອງກໍພວມກ້າວລົງຣົຖເໝືອນກັນ.   ດຣ.ຈັນເພັງ ກໍເປັນນ້ອງຊາຍນ້າເຂີຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງຊື່ງ

ນ້ອງສາວຫລ້າແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແຕ່ງງານກັບອ້າຍຂອງຜູ້ກ່ຽວ. ອ້າຍຈັນເພັງມາຫິ້ວເອົາເປ້ເຄື່ອງອອກ

ຈາກຣົຖໃຫ້ແລ້ວກໍພາເຂົ້າໄປໃນໂຮງໝໍ, ຕົນເອງກໍຟ້າວຖາມໂລດວ່າເປັນຫຍັງອ້າຍຈັນເພັງຈຶ່ງຮູ້ວ່າຕົນ

ເອງຖືກເຈັບແລະມາໂຮງໝໍນີ້? ເລົາເວົ້າວ່າເລົາຮູ້ຣະຫວ່າງສອງຊົ່ວໂມງຜ່ານມານີ້ເອງເມື່ອມາເຫັນຊື່ແລະ

ນາມສກຸນຢູ່ມນບັນຊີລາຍຊື່ຄົນບາດເຈັບມາແຕ່ສນາມຈະມາປິ່ນປົວຢູ່ທີ່ນີ້,ເລົາເວົ້າວ່າບໍ່ໜ້າເຊື່ອຈະເປັນ

ຄວາມຈິງເພາະອ້າຍຈັນເພັງກໍຮູ້ວ່າຕົນເອງຖືກສົ່ງໄປຮຽນໂຊຫວຽດເມື່ອປີທີ່ຜ່ານມານີ້ເອງ. ດຣ.ຈັນເພັງ

ຮີບພາເຂົ້າຫ້ອງປົວແປງບາດແຜແລ້ວກໍຕັດເອົາຜ້າພັນບາດໂຕເກົ່າອອກແລະຖາມວ່າ: ແມ່ນໃຜຫຍິບ

ບາດແຜນີ້ໃຫ້? ບໍ່ເຊື່ອວ່າຈະມີນາຍແພທທີ່ມີສີມືຫຍິບບາດແຜຢ່າງປານີດແບບນີ້..ຂ້າພະເຈົ້າກໍບອກວ່າ

ອ້າຍແພທບົວສອນນາຍແພທຊັ້ນສູງ (ດຣ.) ປະຈຳກອງພັນ 15. ອ້າຍຈັນເພັງບອກວ່າບໍ່ມີຄວາມເປັນ

ຮ່ວງກ່ຽວກັນການຫຍິບບາດແຜເພາະດູດີທີ່ສຸດແລ້ວ ມີແຕ່ຈະໄປ X-Ray ເບິ່ງກະດູກຈະແຕກຫລືຫວິ່ນ

ຫລືບໍ່ເທົ່ານັ້ນ ແລະບາດແຜກໍຢູ່ໃນສະພາບດີບໍ່ມີຄິດເຊື້ອອັນໃດເລີຍ. ອ້າຍຈັນເພັງໃຫ້ນາງພະຍາບານມາ

ລ້າງບາດແລະປ່ຽນຜ້າພັນບາດໃໝ່ໃຫ້ແລ້ວກໍພາໄປສົ່ງທີ່ຕຽງນອນ.

ປະມານ5ໂມງແລງກໍເຣີ່ມເຫັນໝູ່ຄູ່ຍາດພີ່ນ້ອງທະຍອຍກັນມາຢ້ຽມຢາມ  ຕາງກໍປະຫລາດໃຈວ່າໄປຮຽນ

ໂຊຫວຽດຄືໄດ້ໄປເປັນທະຫານ? ແລ້ວໝູ່ທີ່ໄປຣຸ່ນດຽວກັນໄປໃສໝົດ  ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງເລົ່າເຫຕການຄວາມ

ເປັນມາໃຫ້ຮະເຈົ້າຟັງ ແລະ ທຸກຄົນບໍ່ໜ້າເຊື່ອວ່າພັກ-ລັດມີນິສັຍຕົວະຍົວະ ຫລອກລວງເຍົາວະຊົນຂອງ

ຊາດໄດ້.

(ກະຣຸນາພົບກັນໃໝ່ໃນຕອນຕໍ່ໄປ)

(ຕໍ່ຈາກຕອນທີ່ຜ່ານມາ)

ອາໄສອ້າຍເຄນເອົາໜັງສືໄປສົ່ງທີ່ຄ້າຍສວັດດີການທະຫານຊຶ່ງເປັນອະດີດຄ້າຍ BV58 ວັງວຽງຕິດກັບເດີ່ນຍົນເບື້ອງ

ຕາເວັນຕົກ. ສອງມື້ຕໍ່ມາກໍມີພະນັກງານທະຫານຄົນນຶ່ງເຂົ້າມາຢ້ຽມຊຶ່ງຜຕ້ກ່ຽວເປັນຄົນແປກໜ້າສຳຣັບຂ້າພະເຈົ້າ

ເພາະບໍ່ເຄີຍເຫັນໜ້າມາກັນກ່ອນ, ຜູ້ກ່ຽວຄົງບໍ່ສດວກເວົ້າກັນຈຶ່ງໄດ້ຊວນອອກໄປນັ່ງລົມກັນຢູ່ກ້ອງຮົ່ມຕົ້ນໄມ້ທາງ

ຫລັງໂຮງໝໍຊຶ່ງທີ່ນັ້ນທາງໂຮງໝໍໄດ້ສ້າງເປັນສະຖານທີ່ໃຫ້ຄົນປ່ວຍໄປນັ່ງພັກຜ່ອນ. ພໍແຕ່ນັ່ງລົງແປ້ນມ້າຢູ່ກ້ອງຕົ້ນ

ໝາກນ້ຳນົມພະນັກງານທະຫານຄົນນັ້ນກໍແນະນຳໂຕໃຫ້ຮູ້ວ່າຜູ້ກ່ຽວແມ່ນໃຜ? ທາງຫ້ອງການສວັດດີການທະຫານ

ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງຜູ້ກ່ຽວເປັນຜູ້ສືບສວນກໍຣະນີທະຫານສວັດດີການບາງຄົນປະພຶດອັນບໍ່ສົມຄວນກັບຊາກສົບທະຫານທີ່ຂ້າ

ພະເຈົ້າດ້ຍື່ນໜັງສືສເນີໃຫ້ແກ້ໄຂຂຶ້ນໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຖາມຜູ້ກ່ຽວວ່າ ແຕ່ລະເທື່ອກ່ອນທີ່ເຂົາຈະສົ່ງສົບທະຫານມາ

ທາງສຳນັກງານສວັດດີການທະຫານຮູ້ລ່ວງໜ້າຫລືບໍ່? ຜູ້ກ່ຽວວ່າຮູ້ລ່ວງໜ້າເປັນມື້ພຸ້ນແລ້ວເພາະທາງເຮົາຈະໄດ້ຕິດ

ຕໍ່ສົ່ງຂ່າວໃຫ້ຄອບຄົວຫລືຍາດພີ່ນ້ອງຂອງເຂົາມາຮັບເອົາສົບໄປ, ແລະຜູ້ກ່ຽວຍັງບອກວ່າມື້ນີ້ມີ7-8ສົບຈະສົ່ງມາວັງ

ວຽງນີ້ ມາແຕ່ເມືອງກີມກັບລ້ອງໂປດ ໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າໜັກໜ່ວງທີ່ສຸກໃນເຂດນັ້ນ. ແລະຜູ້ກ່ຽວຍັງເວັ້າອອກອີກວ່າ:

ຈະບໍ່ເຫີ້ເຂົາຕາຍແນວເລີ ພວກເຈົ້າຟ້າເຂົາເດີ້ເປັນທະຫານມາແຕ່ເກົ່າ ບາດພວກທະຫານຂອງເຮົາຜູ້ທີ່ຕາຍນີ້ສ່ວນ

ເຍີ່ເປັນທະຫານເໝີ່ ພໍແຕ່ພາຍປືນເປັນກໍເອົາໂລດແລະກໍແອບວິຊາທະຫານບໍ່ຮອດສາມເດືອນກໍເອົາໄປລົງສນາມ

ຮົບປະຕິບັດໂຕຈິງໂລດເຮັດແນວເລີຈີ່ສູ້ເຂົາສ່ຳກັບເອົາລູກເອົາຫລານໄປຕາຍຖື້ມລ້າໆ. ຂ້າພະເຈົ້າບອກໃຫ້ທຳຕາມ

ແຜນໃຫ້ມາດັກຢູ່ໂຮງເກັບສົບພີ້ແລະຜູ້ກ່ຽວກໍຕົກລົງຕາມນັ້ນ, ຫລັງຈາກໂອ້ລົມເຣື່ອງດັ່ງກ່າວເສັດແລ້ວຜູ້ກ່ຽວກໍ

ເລີຍມາຖາມເຣື່ອງສ່ວນຕົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າໄປຈັ່ງໃດມາຈັ່ງໃດ? ແລະຜູ້ກ່ຽວຍັງເວົ້າວ່າ: ລຸງສັງເກດເບິ່ງຫລານນີ້

ຄືຈີ່ບໍ່ແມ່ນຄົນວັງວຽງເພາະບໍ່ເຄີຍເຫັນ, ແລະຫລານເປັນຄົນບໍ່ຢ້ານທີ່ເຮັດແນວທີ່ຖືກຕ້ອງເພາະລຸງເຫັນຂໍ້ຄວາມ

ທີ່ຫລານຂຽນຢູ່ໃນໜັງສືແນະນຳໂຕໃຫ້ຮູ້ທັງຊື່ແລະນາມສກຸນແລະໃຫ້ຕິດຕໍ່ໄດ້ທຸກເວລາຢູ່ທີ່ໂຮງໝໍນີ້. ຖ້າຄົນຜູ້ທີ່

ມີແນວຄິດຢ້ານກົວຄົນນັ້ນເຂົາຈະບໍ່ແນະນຳໂຕເອງແບບຫລານນີ້ດອກ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ບອກເຣື່ອງສ່ວນຕົວຂອງ

ຕົນເອງຫລາຍປານໃດ ບອກແຕ່ວ່າສມັກເປັນທະຫານເອງ ແລະ ກໍເປັນຄົນເກີດແລະໃຫຍ່ຢູ່ວັງວຽງນີ້ແຕ່ເມື່ອຈົບ

ມັທະຍົມຕົ້ນຢູ່ມັທະຍົມວັງວຽງກໍເຂົ້າໄປຮຽນຕໍ່ມັທະຍົມປາຍຢູ່ວິທະຍາລັຍວຽງຈັນ.

ສອງວັນຕໍ່ມາ ພະນັກງານຄົນເດີມກໍກັບມາຫາຢູໂຮງໝໍອິກແລະກໍພາກັນໄປນັ່ງຢູ່ທີ່ກ້ອງຮົ່ມຕົ້ນໝາກນ້ຳນົມບອ່ນ

ເກົ່າຄັ້ງທີ່ຜ່ານມານັ້ນ. ຜູ້ກ່ຽວກ່າວຄຳຍ້ອງຍໍວ່າແຜນການທີ່ຂ້າພະເຈົ້າແນະນຳໃຫ້ນັ້ນໃຊ້ໄດ້ຜົນເກີນຄາດຄິດແລະກໍ

ເຫັນສະພາບໂຕຈິງທີ່7-8ສົບນັ້ນຖືກວາງໄວ້ບໍ່ເປັນຣະບຽບ ບາງກໍຫງາຍບາງກໍຂ້ວມແລະໜ້າຕາຂອງພວກເຂົາກໍຍັງ

ມີຄາບເລືອດແຫ້ງຕິດຢູ່ຕາມປາກຕາມດັງແລະບໍ່ມີຜ້າຫຸ້ມຫລືຫໍ່ສົບເຫຼົ່ານັ້ນເລີຍ.

ດຣ.ຈັນເພັງ ບອກວ່າອີກສອງອາທິດກໍສາມາດກັບຄືນກົມກອງໄດ້ແລ້ວເພາະບໍ່ມີຫຍັງທີ່ພໍຈະເປັນຮ່ວງແລະມືເບື້ອງ

ຊ້າຍແລະນີ້ວທູກນິ້ວເຣີ່ມຍັບຍ້າຍແລະເໜັງຕິງໄດ້ແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າເລີຍຂໍຢູ່ຕໍ່ຈັກສາມອາທິດຄື່ມຈະໄດ້ບໍ່? ເພາະຂ້າ

ພະເຈົ້າຢາກມີເວລາຍືດອອກໄປຕື່ມເພື່ອຄິດຄົ້ນຫາສ່ອງທາງວ່າຈະເຮັດແນວໃດກັບອານາຄົດຂອງຕົນເອງ. ອ້າຍຈັນ

ເພັງກໍຈະພະຍາຍາມຈືດເວລາອອກໃຫ້ເທົ່າທີ່ຈະສາມາດທຳໄດ້. ມາພັກຮັກສາໂຕຢູ່ໂຮງໝໍນີ້ກໍໄດ້ຮູ້ແລະເຫັນຫລາຍ

ສິ່ງຫລາຍຢ່າງທີ່ບໍ່ຄາດຄິດມາກ່ອນວ່າທັ່ງໆທີ່ສົງຄາມໄດ້ຢຸດຕິລົງແລ້ວຄວາມຫວຸ້ນວາຍພາຍໃນປະເທດຊຶ່ງເກີດຂຶ້ນ

ຢູ່ໃນເຂດຊົນະບົດທີ່ປະຊາຊົນລາວຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນນະຄອນຫລວງແລະຕົວເມືອງໃຫຍ່ຕ່າງໆນັບເປັນແສນເປັນລ້ານທີ່ຍັງບໍ່

ຮູ້ຫລືເຫັນວ່າມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນຢູ່ຫລັງບ້ານກັນແທ້ພາຍຫລັງທີ່ປະຊາຊົນລາວທັງຊາດໄດ້ພາກັນສລອງສັນຕິພາບແລະ

ໄຊຊະນະນັບຕັ້ງແຕ່ວັນທີ 2 ທັນວາເປັນຕົ້ນມາ? ຄົນຕາຍແລະຖືກບາດເຈັບຖືກນຳມາທີ່ໂຮງໝໍແຫ່ງນີ້ບໍ່ຂາດແຕ່

ມື້, ແມ້ແຕ່ກອງພັນ 15 ທີ່ຕົນເອງສັງກັດຢູ່ນັ້ນແຫ່ງດຽວກໍຍັງບໍ່ຂາດແຕ່ລະວັນຄືກັນທີ່ມີທະຫານຖືກຍິງເສັຍຊີວິດ

ແລະບາດເຈັບ ແລ້ວເອົງຫລາຍໆບ່ອນຫລືເອົາທົ່ວປະເທດມາບວກເຂົ້າກັນແລ່ວຈະມີຫລາຍປານໃດອັນທະຫານທີ່

ຖືກບາດເຈັບແລະເສັຍຊີວິດໄປນັ້ນ?

ຂ້າພະເຈົ້າຕັດສິນໃຈເດີນທາງເຈົ້າວຽງຈັນຕາມຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຕົນເອງທີ່ຕັ້ງໄວ້ກ່ອນຈະເອົາປືນຍິງແຂນຕົນເອງ

ຈຶ່ງໄດ້ຂໍອະນຸຍາດອອກຈາກໂຮງໝໍມື້ນຶ່ງຄືນນຶ່ງໄປຄ້າງຄືນທີ່ບ້ານເພາະທາງພີ່ນ້ອງຍາດພີ່ນ້ອງເພາະເພິ່ນຈະທຳພິທີ

ບາສີສູ່ຂັວນໃຫ້ກ່ອນທີ່ຈະອອກໂຮງໝໍແລະກັບຄືນສູ່ກົມກອງ, ທາງໂຮງໝໍກໍອະນຸຍາດໃຫ້ຕາມຄຳຮ້ອງຂໍຂອງຂ້າພະ

ເຈົ້າ. ຕອນເຊົ້າຂອງວັນນັ້ນໄດ້ໄປຂໍໃຊ້ພິມດີດທີ່ໂຮງຮຽນອົບຣົມຄຣູອີກ ຄັ້ງນີ້ແມ່ນພິມໜັງສືເດີນທາງໄປຢາມຄອບ

ຄົວທີ່ວຽງຈັນ ກ່ອນຈະໄປນອນພັນຢູ່ເຮືອນລຸງຢູ່ທີ່ບ້ານວຽງໄຊຫ່າງຈາກວັງວຽງລົງທາງໃຕ້ປະມານ 5ກິໂລແມັດ.

ຕິດຕໍ່ຮັບເໝົາຣົຖໂດຍສານໄດ້ກໍອອກເດີນທາງໃນຕອນເຊັ້າໆຂອງມື້ຕໍ່ມາຫລັງຈາກຄອບຄົວຂອງລຸງແລະຍາຕິພີ່

ນ້ອງເຮັດສູ່ເຂົ້າສູ່ຂັວນໃຫ້. ຕາມເສັ້ນທາງວັງວຽງຫາໂພນໂຮງຂ້າພະເຈົ້າບອກໃຫ້ເຈົ້າຂອງຣົຖທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເໝົາມາ

ນັ້ນໃຫ້ຮັບຄົນໂດຍສານແບບປົກະຕິເພື່ອບໍ່ໃຫ້ທະຫານທີ່ກວດຢູ່ຕາມປ້ອມຍາມຕາມທາງຈະເກີດສົງໄສເພາະຣົຖ

ໂດຍສາຍສອງແຖວແທ້ໆຄືບໍ່ມີຜູ້ໂດຍສານ? ເວົ້າໄປແລາວເຈົ້າຂອງໂດຍສານສອງແຖວຄັນນີ້ກໍແມ່ນຂອງພີ່ນ້ອງ

ກັນນັ້ນແລ້ວ. ທີ່ຂົວຫີນເຫີບ ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ກວດຄົ້ນຜູ້ໂດຍສານຢ່າງເຂັ້ມງວດເພາະຢ້ານມີມົ້ງຫລືເຈົ້າຟ້າລິດລອດ

ໜີເຂົ້າວຽງຈັນ, ທະຫານຄົນນຶ່ງມາຖາມເບິ່ງໜັງສືເດີນທາງແລະບັກປະຈຳຕົວ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມີບັດປະຈຳຕົວ

ຄິດວ່າຄົນລາວເຮົາໃນຣະຍະນັ້ນສ່ວນຫລາຍບໍ່ທັນມີບັດປະຈຳຕົວດອກ, ຂ້າພະເຈົ້າມີໜັງສືເດີນທາງປອມທີ່ເຮັດ

ເອົາເອງແລະລາຍເຊັນຜູ້ພັນສີໄຄກໍເຊັນປອມເອົາເອງ ແລະໜັງສືຢັ້ງຢືນວ່າເປັນທະຫານປະຈຳກົມກອງທີ່ອ້າຍບົວ

ສອນເອົາໃຫ້ພ້ອມກັບລາຍເຊັນຂອງຈິງຂອງຜູ້ພັນສີໄຄກ່ອນຈະຂຶ້ນຍົນມາວັງວຽງ. ເອກະສານທຸກຢ່າງທີ່ຢູ່ຕາມເຂດ

ບ້ານນອກຂອກຂະເນເວລານັ້ນມີແຕ່ລາຍເຊັນເທົ່ານັ້ນ ບໍ່ທັນມີປະທັບກາຂອງກົມກອງແລະຫ້ອງການຕ່າງໆເທື່ອ.

ບໍ່ແນ່ໃຈວ່າທະຫານຜູ້ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຍຶ່ນເອກະສານໃຫ້ນັ້ນຈະອ່ານໜັງສືເປັນຫລືບໍ່? ພໍຍື່ນໃຫ້ບໍ່ພໍສອງວິນາທີກໍຍື່ນ

ຄືນມາໃຫ້ແລະຍັງເວົ້າວ່າໂຊກດີສະຫາຍ! ຂ້າພະເຈົ້ານຸ່ງເຄື່ອງທະຫານອ້າຍນ້ອງເຕັມຊຸດພ້ອມກັບຖົງສັກເປ້ອ້າຍນ້ອງ

ຕັ້ງຢູ່ຂ້າງຊ້າຍແລະປືນ AK47 ກໍຢູ່ຂ້າງຂວາມືຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຫວິຈາກຫິນເຫີບກໍສ່ຳກັບວ່າເຂົ້າເຖິງວຽງຈັນແລ້ວ

ເຫດການຈະເປັນແນວໃດ ກະຣຸນາຕິດຕາມອ່ານໃນຕອນຕໍ່ໄປ.

ກະຊວງອຸດສາຫະກຳການຄ້າໄດ້ຍຶດແລະຄວບຄຸມບໍຣິສັດຫ້າງຮ້ານຂອງເອກະຊົນໃຫ້ເຂົ້າມາເປັນຣັຖວິສະຫະກິດການ

ຄ້າຊຶ່ງຂຶ້ນກັບພະແນກຄ້າຣັຖ-ເອກະຊົນ(ພະແນກເກີດຂຶ້ນໃໝ່ຂອງກະຊວງ)ແມ່ນລຸງພອນແພງທັມະວົງເປັນຫົວ

ໜ້າພະແນກ,ຕາມປົກະຕິແລ້ວຜູ້ທີ່ດຳຣົງຕຳແໜ່ງຫົວໜ້າຫ້ອງການພະແນກຕ້ອງມີຣະດັບການສຶກສາປຣີນຍາ

ໂທຫລືທຽບເທົ້າ,ຖ້າຕາມຣະບອບເກົ່າກໍເປັນຕຳແໜ່ງອະທິບໍດີ,ແຕ່ລຸງພອນແພງບໍ່ມີການສຶກສາສູງເຖິງຂັ້ນນັ້ນມີ

ແຕ່ສິດແລະອຳນາດເທົ່ານັ້ນທີ່ເພິ່ນມີແລະທຸກຄົນກໍນັບຖືແລະຢຳເກງເພິ່ນ.ເວົ້າເຣື່ອງການສຶກສາຂອງເພິ່ນກໍບໍ່ຕ່າງ

ຫຍັງກັບພວກໂຮງຮຽນໄຟໄໝ້ພໍແຕ່ອ່ານແລະຂຽນໄດ້ແບບປູໆປາໆນັ້ນແລ້ວເບິ່ງແຕ່ເພິ່ນເຊັນເອກະສານແຕ່ລະທີ

ແມ່ນປານວ່າເພິ່ນແຕ້ມເອົາພຸ້ນຕົ້ວ ຄັນວ່າມື້ໃດມີເອກະສານກາຍ 20 ຂຶ້ນໄປແມ່ນໄດ້ຫອບເອົາເມືອເຊັນຢູ່ບ້ານ,

ຈົນເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຈົນລຳຄານກໍເລນຍໄດ້ອອກຫົວຄິດໃຫ້ເພິ່ນເອົາລາຍເຊັນຂອງເພິ່ນນັ້ນໄປໃຫ້ຮ້ານຜລິດກາຕີ

ເຮັດເປັນກາຕີລາຍເຊັນຕາຍໂຕໃຫ້ເພິ່ນ ແລ້ວເພິ່ນຈະບໍ່ມານັ່ງແຕ້ມລາຍເຊັນຢູ່ໝົດມື້ໝົດເວັນອີກ. ເບິ່ງເພິ່ນດີ

ໃຈວ່າຊ້ານເມື່ອໄດ້ກາຕີລາຍເຊັນເພິ່ນປານອ້າຍນອວ່ຳດ້ວິທະຍຸໃໝ່ພຸນລະ.

ຂໍກ່າວຢ້ອນກັບໄປຕອນກະຊວງອຸດສາຫະກັມແລະການຄ້າລົງມາຍຶດແລະຄວບຄຸມບໍຣິສັດຮ້ານຄ້າຕ່າງໆໃນປາຍປີ

76 ທີ່ທາງຂັ້ນເທິງໄດ້ໃຫ້ພະນັກງານທີ່ຖືກເຝິກຝົນເປັນແຮມປີທີ່ຊຳເໜືອລົງມາປະຈຳການ(ໄປເຝົ້າຍາມ) ຢູ່ຕາມ

ບໍຣິສັດຫ້າງຮ້ານເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ປະສົບຜົນສຳເຣັດ ເພາະນ້ຳເບີໂຕເລຂທີ່ຄຳນວນອອກມາບໍ່ກົງກັນກັບເຈົ້າຂອງບໍຣິສັດ

ແລະຫ້າງຮ້ານເອກະຊົນຕ່າງໆນັ້ນຄຳນວນອອກ ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ເຈົ້າຂອງບໍຣິສັດແລະຮ້ານຄ້າຕ່າງໆເຫຼົ່ານັ້ນເກີດ

ຄວາມບໍ່ພໍໃຈ ຈຶ່ງໄດ້ສເນີໃຫ້ທາງກະຊວງຫາພະນັກງານຊຸດໃໝ່ທີ່ມີຄວາມຮູ້ຄວາມສາມາດທາງດ້ານສມຸດບັນຊີນີ້

ລົງມາປ່ຽນພວກຊຸດເກົ່າ.  ພະນັກງານຊຸດເກົ່າຕ່າງກໍລາກັບຊຳເໜືອໄປ,ສ່ວນຫລາຍກໍເປັນເພດຍິງເພາະທົນກັບ

ຄວາມອັບອາຍບໍ່ໄດ້. ດັ່ງນັ້ນທາງກະຊວງຈຶ່ງເປີດສມັກເອົາພະນັກງານຜູ້ທີ່ເຄີຍມີປະສົບການທາງດ້ານສມຸດບັນຊີ

ຫລືຜູ້ທີ່ມີການສຶກສາຂັ້ນ ມໍຕົ້ນຂຶ້ນໄປໃຫ້ເຂົ້າມາປະກອບຄຳຮ້ອງໄດ້. ເມື່ອໄດ້ພະນັກງານທີ່ມີປະສົບການແລະມີຣະ

ດັບການສຶກສາທີ່ທາງກະຊວງໄດ້ບົ່ງອອກມາ ພາຣະກິດນີ້ຈຶ່ງເຂົ້ຮ່າງເຂົ້າຮອຍແລະເປັນທີ່ພໍມົກພໍໃຈຂອງເຈົ້າຂອງ

ບໍຣິສັດແລະຫ້າງຮ້ານເຫຼົ່ານັ້ນ. ດ້ວຍເຫດການອັນນີ້ພາຣະກິດນີ້ຈຶ່ງຢືດເວລາອອກມາຈົນເຖິງກາງປີຂປງປີ77 ຈຶ່ງ

ເຂົ້າທີ່ເຂົ້າທາງໄດ້ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ສົມບູນ.

ລຸງພອນແພງສເນີຂໍອະນຸມັດຣົຖໄປຫາຕັດເອົາຟືນໄດ້ ຄອບຄົວເພິ່ນພ້ອມລູກເມັຍ ຄົນຂັບຣົຖ ທະຫານເອື້ອຍນ້ອງ

ສອງຄົນແລະຂ້າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ຕິດຫາອຍໄປນຳເພິ່ນເພື່ອຕາງໄປກິນເຂົ້າປ່າໃນວັນທ້າຍສັປະດາ(ນີ້ຄືທີ່ມາຂອງເຣີ່ມ

ແຣກທີ່ສອນໃຫ້ລຸງພອນແພງມີຣາຍໄດ້ພິເສດ). ທີ່ປ່າໄມ້ແຄມບ້ານໄຮ່ປາກງຶ່ມ ໃນເວລາທີ່ກຳລັງຈະພັກຜ່ອນກິນ

ເຂົ້າທ່ຽງ ມີຊາຍໜຸ່ມສາມຄົນຍ່າງກາຍໄປແຖບນັ້ນແລະກໍມີໝາຕິດຕາມໄປນຳດ້ວຍ ທາງລຸງພອນແພງຕາສັກໃສ່

ໝາໂຕນັ້ນແລະກໍເວົ້າອອກວ່າ: ກຳລັງລະສ່ຳນີ້...ຂ້າພະເຈົ້າເລີຍຖາມຂຶ້ນ: ລຸງ ບໍ່ແມ່ນນ້ຳລາຍເຫີຍແລ້ວຫວະຫັ້ນ?

ລຸງຢາກເບາະຟານບ້ານ? ຄັນວ່າລຸງຕົກລົງຫລານຈະໄປເອົາມາເຮັດກິນດຽວນີ້ໂລດ.ຂ້າພະເຈົ້າແນະນຳວິທີໃຫ້ວ່າເຮັດ

ຢ່າງໃດ? ຂ້າພະເຈົ້າແລະຄົນຂັບຣົຖກໍພາກັນເຂົ້າໄປໃນບ້ານໄຮ່ປາກງຶ່ມນັ້ນໂລດແລະກໍຊອກຫາຮືອນໃດທີ່ມີຣົຖເພື່ອ

ຈະຖາມເອົານ້ຳມັນແລກໜາ ໃນທີ່ສຸດກໍໄດ້ ພ້ອມກັນນັ້ນເຈົ້າຂອງມັນທັງຂ້າທັງຄົວໃຫ້ພ້ອມແລະເອົາຊີ້ນມັນໃສ່ຖົງ

ໃຫ້ພ້ອມ ເພາະວ່າຣະຍະນັ້ນນ້ຳມັນມີຣາຄາສ່ຳກັບຄຳ ເຈົ້າຂອງໝາດີໃຈທີ່ໄດ້ນ້ຳມັນ 25ລີດ. ຄົນຂັບຣົຖແຮງຊຽນ

ປາດຄໍເອົາເລືອດໄດ້ເຄິ່ງຊາມ ຈັກຊຽນບໍ່ຊຽນເລືອດບໍ່ມີແຂ້ນຍັງເປັນນ້ຳແຫຼວໆຢູ່ແລະກໍຫ່າຍໃສ່ຂວດ. ເສັດແລ້ວກໍ

ຂໍເກືອແປ້ງນົວຫົວສິງໄຄນຳເຂົາອີກກ່ອນຈະກັບໄປຫາລຸງພອນແພງທີ່ຖ້າຢູ່ບ່ອນເອົາຟືນພຸນ. ເບິ່ງເພິ່ນພາກັນປີ້ງ

ກິນຢ່າງໃຫຍ່ ບໍ່ວ່າລູກຫລືເມັຍຂອງເພິ່ນແມ່ນເອົາກັນໝົດພ້ອມກັບທະຫານເອື້ອຍນ້ອງນໍພາກັໃສ່ຢ່າງບໍ່ອາຍ. ຄ່າ

ນັ້ນມາແມ່ນປ່ຽນຈາກໜາມາເປັນ ແບ້ ອອກຈາກແບ້ເປັນງົວເປັນຄວາຍທີ່ເອົາມາຂ້າກິນ. ຈະໄດ້ສັດເຫຼົ່ານັ້ນມາ

ດ້ວຍວິທີໃດກະຣຸນາພົບກັນໃນຕອນຕໍ່ໄປ.

ນັບຕັ້ງແຕ່ໂຕນທະຫານກັບມາບ້ານໃນກາງປີ 77, ຢູທີ່ວຽງຈັນກໍໄດ້ຍິນສຽງປືນແຕກດັງສນັ່ນຫວັ່ນໄຫວ

ເກືອບທຸກໆຄືນແລະຫລາຍໆຄັ້ງກໍເປັນກາງເວັນແສກໆ. ສຽງປືນເຫຼົ່ານີ້ສ່ວນຫລາຍກໍແຕກດັງຢູ່ທາງແມ່

ນ້ຳຂອງພຸ້ນ ແລະເປັນສຽງປືນທະຫານແລະກອງຫລອນຍິງປະຊາຊົນທີ່ກຳລັງພາກັນໂຕນລອຍຂ້ວາມແມ່

ຂອງມຸ້ງໜ້າສູ່ປະເທດໄທ ນັບເປັຫລາຍໝື່ນທີ່ປະຊາຊົນລາວທຸກເພດທຸກວັຍຖືກຂ້າຕາຍຢູ່ກາງແມ່ຂອງ

ຄ້ວຍນ້ຳມືອັນສົກະປົກຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ທະຫານແລະກອງຫລອນ ສປປລ.ຣັຖະບາລໄດ້ສັ່ງຂ້າປະຊາຊົນເຫຼົ່າ

ນັ້ນໂດຍເຈຕະນາເພາະວ່າພວກທີ່ລອຍໜີໄປນັ້ນກໍລ້ວນແຕ່ເປັນປາຊາຊົນທັມດາ, ຖ້າຣັຖະບາລມີເຈຕະ

ນາດີແລະເປັນຮ່ວງຊີວິດປະຊາຊົນເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ຈຳເປັນຈະລົງມືສັງຫານພວກເຂົາ ຄືບໍ່ເອົາເຮືອອອກໄປຕ້ອນ

ເອົາພວກເຂົາກັບຄືນຖ້າວ່າຮັກແລະເປັນຮ່ວງປະຊາຊົນດັ່ງຄຳໂຄສະນາໂປ້ງໆທີ່ອອກຕາມໂທຣະໂຄ່ງທີ່ຕິດ

ຕັ້ງຢູ່ເທິງເສົາຫລັກໄຟຟ້າເຕັມທົ່ວນະຄອນວຽງຈັນນັ້ນ.  ບາງຄັ້ງກໍມີການປະທະກັບຕຳຣວດ ນປຂ ຂອງ

ໄທ ຫາວ່າໄທລ່ວງລ້ຳນ່ານນ້ຳ, ອັນທີ່ຈິງແລ້ວ ເຈົ້າໜ້າທີ່ແລະເຮືອ ນປຂ ໄທທີ່ມີນ້ຳໃຈມະນຸສທັມທີ່ກຳລັງ

ເອົາເຮືອອອກມາກູ້ພັຍຊ່ວຍຊີວິດຂອງຊາວລາວທີ່ກຳລັງຖືກທະຫານແລະກອງຫລອນຢູ່ຝັ່ງລາວຍິງ. ໃນ

ກໍຣະນີທີ່ເກີດຂຶ້ນໄດ້ຢ່າງນີ້ຖ້າຂັ້ນເທິງບໍ່ສັ່ງລົງມາໃຫ້ຊ້າກໍຈະບໍ່ມີທະຫານຫລືກອງຫລອນຄົນໃດທີ່ສາມາດ

ຂ້າປະຊາຊົນທີ່ກຳລັງສ່ຽງເອົາຊີວິດລອຍຂ້ວາມຂອງໄປໄທ. ຖ້າປະຊາຊົນຄົນໃດລອຍຂ້ວາມໄປຮອດແຜ່ນ

ດິນໄທຝັ່ງນັ້ນໂດຍບໍ່ມີການໄລ່ຍິງຈາກທະຫານແລະກອງລາວຈາກຝັ່ງລາວພວກເຂົາກໍວ່າພວກເຂົາລອດ

ຕາຍມາແລ້ວ.   ຢູ່ຕາມແຖບຊານເມືອງຂອງນະຄອນຫລວງວຽງຈັນກໍຍັງມີສຽງປືນແຕກຂຶ້ນກາງບ້ານ

ອັນນີ້ຍິ່ງເປັນເຫຕການອັນແສນໂຫດຮ້າສາມານຂອງກອງຫລອນທີ່ໄປຂ້າຄົນຄາເຮືອນຄາຊານເຂົາ,ບາງ

ຄັ້ງຄົນທີ່ເຂົາຍິງໄປນັ້ນບໍ່ມີຄວາມຜິດຫຍັງໝົດ   ພຽງແຕ່ວ່າມີຄົນບໍ່ກິນເສັ້ນກັນກໍໄປແຈ້ງເທັດວ່າຄົນໆ

ນັ້ນເປັນປະຕິການ ເປັນນັກສືບສອບແນມໃຫ້ຈັກະພັດ ແມ່ນຄົນໆນັ້ນຈະຖືກກອງຫລອນຍິງຖີ້ມໂລດຖ້າ

ຂັດຂືນການຈົບກູມຂອງເຂົາ. ການຈັບກຸມຄຸມຂັງປະຊາຊົນໃນຣະຍະນັ້ນແມ່ນບໍ່ມີການສືບສວນ ຈັບກຸມ

ຄຸມຂັງກັນຕະພຶດຕະພື ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນແຕກຕື່ນ. ສ່ວນຫລາຍກໍແມ່ນພວກລູກເມັຍຂອງເຈົ້າໜ້າ

ທີ່ທະຫານ ຕຳຣວດ ແລະຂ້າຣາຊະການເກົ່າຝ່າຍວຽງຈັນ ທີ່ພໍ່ຫລືຜົວຖືກຈັບໄປສັມະນາ ຈະຕົກເປັນເປົ້າ

ສາຍຕາຂອງອຳນາດການປົກຄອງທ້ອງຖື່ນແລະແລ້ວບໍ່ນານບໍ່ຊ້າແມ່ນຫາຍສາບສູນໄປໂລດຖ້າວ່າມີຄົນ

ໃດຄົນນຶ່ງບໍ່ພໍໃຈກັບລູກເມັຍຂອງຄົນທີ່ຖືກໄປສັມະນາ.

ພັຍເສຖະກິດໃນປີນັ້ນແມ່ນຝືດເຄືອງທີ່ສຸດ, ເງິນສິ່ງດຽວຈະຊ່ວຍໃຫ້ມີຊີວິດລອດສືບໄປແຕ່ລະວັນ ບໍ່ມີ

ເງິນແມ່ນໂຫຍຫີວແລະອົດຢາກໄປແຕ່ລະວັນ ດັ່ງນັ້ນບໍ່ວ່າໃຜຖ້າໂອກາດມີແລະໂອກາດອຳນວຍໃຫ້ບໍ່ມີ

ຄົນໃດຈະຍ່າງໜີຈາກມັນໄປ.  ຣະຍະແຣກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຣີ່ມໄປຕິແທດກັບຄອບຄົວລຸງພອນແພງພາຍ

ຫລັງທີ່ໄດ້ເຂົ້າເຮັດການຮວ່ມກັບເພິ່ນ  ໄດ້ເຫັນສພາບການຢູ່ກິນຂອງຄອບຄົວເພິ່ນແລ້ວກໍອົດສົງສານ

ລູກສອງຄົນຂອງເພິ່ນນັ້ນບໍ່ໄດ້, ເດັກນ້ອຍພວມກິນໄດ້ແລະແຕກບ່າວແຕກສາວ   ແຕ່ມາພະເຊີນກັບ

ຄວາມຂາດໆເຂີນໆຂອງເສຖະກິດຄອບຄົວ  ເກືອບທຸກໆຄາບເຂົ້າແມ່ນກິນປາກະປັອງແລະຊີ້ນກະປັອງ

ຂອງໂຊຫວຽດ ກັບເຂົ້າຈ້າວຈີນຊຶ່ງອາຈະມີອາຍຸຂອງການຂາດຄຸນະພາບໄປແລ້ວນັບເປັນ10ປີ ເພາະຂ້າ

ພະເຈົ້າກໍເຄີຍໄດ້ຮັບເຂົ້າສນິດນີ້ຊື່ງເປັນອັຕຣາສະບຽງອາຫານທີ່ທາງກະຊວງມາແຈກຢາຍໃຫ້. ເວົ້າຈິງໆ

ໄດ້ຮັ້ບອັຕຣາຄັ້ງທີ່ສອງຂ້າພະເຈົ້າເອົາໃຫ້ຄົນຊ້ຳ ເພາະ 90% ຂອງເມັດເຂົ້າທັງໝົດນັ້ນເປັນເຂົ້າລີບ ຖ້າ

ບໍ່ບີບເບິ່ງກໍຈະບໍ່ຮູ້ ຖ້າກອບຂຶ້ນມາເບິ່ງຊື່ໆກໍຈະບໍ່ຮູ້ວ່າມັນລີບແບບມອດເຈາະເຂົ້າໄປກິນຂ້າງໃນນັ້ນລະ,

ເພາະເຂົ້າມັນໝົດອາຍຸເເລ້ວ. ຫລາຍໆຄັ້ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເອົາປາແຫ້ງປາກົດປາໂດແລະປາຄໍ່ໄປໃຫ້ເພິ່ນ ບໍ່

ແມ່ນຊື້ຈ້າງຈອບອອຍຫຍັງໝົດ ສົງສານລູກເມັຍເພິ່ນຫລາຍກ່ວາ ອີກຢ່ານຶ່ງຄອບຄົວຂອງຕົນເອງກໍພໍ

ຢູ່ພໍກິນຢູແລ້ວ ແລະປາແຫ້ງເຫຼົ່ານັ້ນກໍບໍ່ໄດ້ຊື້ໄດ້ຫາຫຍັງໝົດ ອ້າຍເຂີຍຢູ່ທ່າລາດເປັນຊາວປະໂມງ ຍາມ

ໃດເລົາເອົາປາມາສົ່ງແມ່ຄ້າຢູວຽງເລົາກໍເອົາມາຕ້ອນ.

ການຢູລອດແມ່ນຄົນເຮົາທຸກຄົນແລະທຸກສັງຄົມມະນຸດຕ່າງກໍສແວງຫາ, ຄອບຄົວຂອງລຸງພອນແພງກໍ

ຢູ່ທີ່ສພາບອຸດົມກ່ວາເມື່ອກ່ອນທີ່ຜ່ານມາ ເມື່ອຄອບຄົວມີຢູ່ມີກິນດີຂຶ້ນແນ່ນອນໜ້າຕາແຕ່ລະຄົນກໍຈະ

ມີສີສັນອັນແຈ່ມໃສຕາມມາ ແລະຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງກາຍເປັນທີ່ຮັກຂອງທຸກໆຄົນຂອງຄອບຄົວລຸງພອນແພງ

ກະຣຸນາຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ

ຂພຈ ພຽງຢາກບອກເພິ່ນຜູ້ຂຽນໃຫ້ຊາບວ່າ ຂພຈ ໄດ້ຕິດຕາມອ່ານບັນທຶກຄວາມຊົງຈຳຂອງທ່ານທຸກໆວັນບໍ່ໄດ້ຂາດ.

ໃນເວລາຕອນທີ່ທ່ານໂຕນຫນີກັບເຂົ້າວຽງຈັນນັ້ນ ຂພຈ ເອັງກໍໄດ້ໂຕນຫນີອອກຈາກປະເທດແລ້ວ ດ້ວຍຄວາມປອດພັຍ...

ສແກມເບິນ ຊູຊູກີ 285 ຣົຖຈັກຄູ່ຊີບສີຟ້າຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຊຶ່ງອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າຜູ້ທີ່ເປັນນັກບິນຊື້ໃຫ້

ເພື່ອເປັນຂອງຂັວນຂອງການເສັງຜ່ານ(Brevet & Diplomer)ຫລືຈົບສາມັນສຶກສາມັທະຍົມພາກຕົ້ນ

ແລະໄປ້ຜ່ານເຂົ້າ ມໍປາຍປີທີ່ 1 (Second). ໄດ້ໃຊ້ຣົຖຈັກຄັນນີ້ໄປຮັບມາສົ່ງນ້ອງນາງຂັວນໃຈຂອງຂ້າພະ

ເຈົ້າ, ທີ່ເປັນລູກສາວຂອງລຸງພອນແພງ, ທີ່ວິທະຍາລັຍວຽງຈັນທຸກວັນກ່ອນໄປແລະຫລັງຈາກເລີກການ.

ນ້ອງນາງຂັວນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າຄົນນີ້ເປັນຄົນທີ່ຖືກສະເປັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າເປະເລີຍ, ເລົາເປັນຄົນນິສັຍ

ຄ່ຽມຄົມ ກິຣິຍາມາຣະຍາດອ່ອນນ້ອມຮູ້ຈັກນັບຖືຜູ້ຫລັກຜູ້ໃຫຍ່ ແລະສຳຄັນທີ່ສຸດເລົາຍີ້ມກ່ອນເວົ້າທຸກ

ເທື່ອ. ທາງພໍ່ແມ່(ຜົວເມັຍລຸງພອນແພງ)ກໍບໍ່ຫ້າມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າອາສາໄປຮັບມາລູກສາວເພິ່ນຢູ່ໂຮງຮຽນ

ແລະສະຖານທີ່ຕ່າງໆ ມີແຕ່ເວົ້າຢອກແກມອິຫລີກັບລຸງພອນແພງວ່າ  ຂໍເປັນລູກເພິ່ນອີກຄົນນຶ່ງໄດ້ວໍ່?

ເພິ່ນກໍວ່າສຸດແລ້ວແຕ່ລູກສາວ ບໍ່ມີຫຍັງຂັດຂ້ອງໃຫ້ເບິ່ງແຍງດູແລເອົານ້ອງຈົນຮຽນຈົບມໍປາຍເສັຍຈັ່ງ

ຄ່ອຍເວົ້າກັນອີກ. ເພິ່ນກໍປ່ອຍໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສອງໄປມານຳກັນ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍອອກນອກ

ລູ່ນອກທາງຈັກເທື່ອ ແລະໄປມາກໍຕົງກັບເວລາເພາະໃນຣະຍະນັ້ນ ທາງອຳນາດການປົກຄອງໄດ້ເຂັ້ມງວດ

ກັບການປາບປາມພັຍສັງຄົມຄືຈັບກຸມຄຸມຂັງຊາວໜຸ່ມຍິງຊາຍໄປດັດສ້າງຢູ່ດອນທ້າວດອນນາງ. ມີລູກ

ຫລານປະຊາຊົນຊາວວຽງຈັນນັບເປັນຫລາຍຮ້ອຍຄົນທີ່ໄປໂຮງຮຽນແລ້ວບໍ່ເຫັນກັບມາເຮືອນ,   ໄປເບິ່ງ

ໜັງຢູ່ໂຮງໜັງ ແລະໄປບຸນວັດຟ້ອນລຳວົງຢູ່ວັດ ແລ້ວກໍຫາຍສາບສູນໄປບໍ່ເຫັນກັບຄືນມາບ້ານ ກວ່າຈະ

ສືບສ່າວຂ່າວຫາໄດ້ວ່າຖືກຈັບໄປດັດສ້າງຢູ່ດອນທ້າວດອນນາງກໍໃຊ້ເວລາຕັ້ງ2-3ເດືອນ. ດ້ວຍເຫດການ

ອັນນີ້ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ນັກຮຽນນັກສຶກສາ ຫລືຊາວໜຸ່ມເຍົາວະຊົນລາວພາກັນແຕກຕື່ນຈຶ່ງໄດ້ເຕັ້ນໂຕນ

ໂຍນໜືຂ້ວາມຂອງໄປຊອກຫາອິສະຣະພາບແລະເສຣີພາບອັນຈິງໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງຕົນເອງໃນປະເທດທີ່

ສາມ ແຕ່ຫລາຍຮ້ອຍຫລາຍພັນຄົນກໍຖືກຈົມນ້ຳຕາຍແລະສ່ວນຫລາຍກໍຖືກຍິງຕາຍກ່ອນຈະເອົາຊີວິດ

ລອດໄປເຖິງຝັ່ງໄທ.

ທາງລຸງບຸນນຳ ເຈົ້າເມືອງໆໄຊເສຖາແຂວງກຳແພງນະຄອນວຽງຈັນໄດ້ສເນີວຽກງານໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໄປກຳ

ຕຳແໜ່ງຫ້ອງການຖແລງຂ່າວແລະໂຄສະນາການຂອງເມືອງ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ນຳຂຶ້ນໄປປຶກສາກັບລຸງ

ພອນແພງ ແລະເພິ່ນກໍວ່າເອົາແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະຕັດສິນໃຈຖ້າວ່າເຫັນສ່ອງທາງທີ່ຈະ ມີຄວາມກ້າວໜ້າ

ໜ້າທີ່ການງານໃນອານາຄົດ. ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຖາມເພິ່ນອີກວ່າ ເພິ່ນມີຄວາມເຊື່ອໃຈຫລາຍປານໃດກັບຜູ້

ທີ່ຈະມາແທນໜ້າທີ່ເກົ່າຂອງຂ້າພະເຈົ້າ?    ເພິ່ນບອກວ່າເພິ່ນຢາກເລີກແລ້ວເງິນທີ່ໄດ້ມາກໍຫລາຍສົມ

ຄວນແລ້ວບໍ່ຢາກຖະຫລຳໄປເລິກກ່ອນນີ້ ເພິ່ນຈະຢຸດທຸກຢ່າງທີ່ຜິກຕໍ່ນະໂຍບາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍເຫັນດີນຳ

ເພິ່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມນ້ອງນາງນ້ອຍຂັວນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າຄືກັນວ່າເລົວຈະເຫັນດີນຳບໍ່ທີ່ຈະໜີຈາກ

ພໍ່ຂອງເລົາໄປເຮັດວຽກຢູ່ນ່ອນອື່ນ? ກ່ອນເລົາຈະອອກຄວາມເຫັນແມ່ນເລົາຍີ້ມສາກ່ອນແລະເວົ້າວ່າ:

ເຮັດການນຳ ອໍ້ (ພໍ່ ເປັນພາສາໄທເມືອງຊຳ) ບໍ່ເຫັນທ່າທີຈະມີຄວາມກ້າວໜ້າ, ປີທີ່ສາມນີ້ແລ້ວທີ່ອ້າຍ

ວຽກອັນນີ້ບໍ່ເປັນວ່າຈີ່ກ້າວຮອດໃສ ເຫັນຢູ່ແຕ່ບ່ອນເກົ່າ.    ຂ້າພະເຈົ້າເອົາຫລານສາວມາສເນີລຸງພອນ

ແພງເພື່ອມາແທນບ່ອນຂ້າພະເຈົ້າ ແລະທູກຢ່າງກໍເປັນໄປດ້ວຍດີ.   ລາອອກຈາກວິຊາອາຊີບເກົ່າທີ່ພະ

ແນກການຄ້າລັດ-ເອກະຊົນ ບ່ອນທີ່ໃຫ້ທັງວຽກງານເງິນຄຳແລະພິເສດສຸດກໍແມ່ນ ນ້ອງນາງນ້ອຍຂັວນ

ໃຈຄົນງາມຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເພາະພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສອງໄດາຕົກລົງເປັນແຟນກັນແລ້ວ.

ໜ້າທີ່ວຽກງານອັນໃໝ່ ແລະມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບແບບໃໝ່, ເມື່ອກ່ອນມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບສມຸດບັນ

ຊີຢ່າງດຽວ ມາບັດນີ້ ມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບພະນັກງານເປັນສິບ......

ໂປຣດຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ

ປີ 1980 ເທົ່າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນນັກສຶກສາເປັນຮ້ອຍໆທີ່ຈົບການສຶກສາມາແຕ່ຕ່າງປະເທດໂດຍສະເພາະສ່ວນຫລາຍແມ່ນ

ຈົບມາແຕ່ໂຊຫວຽດເຕະຝຸ່ນຢູ່ວຽງຈັນເປັນກອງເປັນກອງຢູ່. ເພາະວ່າເມືອງລາວຍັງບໍ່ທັນມີໂຮງງານອຸດສາຫະກຳທີ່ຈະຮັບ

ເອົານັກສຶກສາເຫຼົ່ານັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າມີເພື່ອນສນິດຫລາຍຄົນທີ່ຢູ່ໃນຈຳພວກນັກສຶກສາຈົບມາແຕ່ໂຊຫວຽດແຕ່ບໍ່ມີງານທຳ

ເຊັ່ນ: ນາຍສິນໂພນເຄັງ, ນາຍພົມ ແລະນາຍປາງຄຳ ຮ່ອງຄ້າ, ນາຍແສງອາຣຸນ ນາຍເດດ ນາຍສັກ ຄຸ້ມສວນມອນ,ນາຍ

ກວາງ(ຄົນວຽດ-ລາວ) ນາຍສົມດີ ນາຍອຸດ ນາຍເພັດ ນາຍວົງ ຄຸ້ມໂຮງສີນ້ອຍ.  ພວກທີ່ມີຊື່ດັ່ງກ່າວມາຂ້າງເທິງນັ້ນເຄີຍ

ເປັນນັກຮຽນຢູ່ ມໍ3 ມໍ່4 ນຳກັນທີ່ລີເຊວຽງຈັນແຕ່ມາແຕກກະຈາຍໄປໃຜໄປມັນຫລັງຈາກຈົບ ມໍຕົ້ນ.  ພວກນັກສຶກສາທີ່

ໄປຮຽນໂຊຫວຽດໃນຫລຸ້ນປີ 76 ຫາ 79 ແມ່ນຮຽນເປັນນັກວິຊາການໆຜລິດໃນໂຮງງານອຸດສາຫະກຳໜັກ   ເພາະໃຜໆກໍ

ຢາກຂຶ້ນຊື່ວ່າເປັນ ແອັນຈີເຍັຍ (Engineer) ຕາມທີ່ສອບຖາມຜູ້ທີ່ຈົບມາ ແລະທາງປະເທດ cccp ກໍມີທຶນໃຫ້ສະເພາະວິ

ຊານີ້ເປັນສ່ວນໃຫຍ່ ແລະວິຊານີ້ໃຊ້ເທີມໃນການຮຽນພຽງ 2ປີເທົ່ານັ້ນ (ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ຮູ້ແນ່ນອນ, ນີ້ກໍເປັນພຽງຄຳບອກ

ເລົ່າຂອງໝູ່ເພື່ອນທີ່ເຂົາຮຽນຈົບມາເທົ່ານັ້ນ). ພວກໝູ່ເພື່ອນທີ່ເຂົາຮຽນຈົບມາແລ້ວຫາການເຮັດຕາມວິຊາທີ່ພວກເຂົາ

ຮຽນຈົບມານັ້ນບໍ່ມີ ທາງຣັຖະບາລກໍມີວຽກໃຫ້ຢູ່ແຕ່ເປັນວຽກທີ່ພວກຈົບປະຖົມເຮັດກໍໄດ້ ພວກເຂົາຈຶ່ງປະຕິເສດໄປ, ກໍບໍ່

ຕິພວກເຂົາ ເປັນນັກສຶກສາຈົບມາແຕ່ເມືອງນອກແລ້ວມາເປັນລູກນ້ອງຜູ້ທີ່ບໍ່ຈົບຮອດ ມໍຕົ້ນ. ໝູ່ເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ

ຫລາຍຄົນຕ່າງກໍອິດສາຂ້າພະເຈົ້າທີ່ມີໜ້າທີ່ການງານດີ ແລະແນ່ນອນພວກເຂົາຕ່າງກໍຫລິ່ງເຫັນອານຄົດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ

ຈະມີແຕ່ຄວາມກ້າວໜ້າຂອງໜ້າທີ່ການງານທີ່ລໍຖ້າຢູ. ບໍ່ມີແຕ່ນັກສຶກສາມາແຕ່ໂຊຫວຽດທີ່ຕົກງານ ນັກສຶກສາມາແຕ່

ຝຣັ່ງ ໂປໂລຍ ເຊັກໂກ ເຢັຍຣະມັນຄມນ ແມ່ນພາກັນເຕະຝຸ່ນນຳກັນໝົດ  ມີແຕ່ບັກ ຢົ້ງ ຈັນທະລັງສີ ມັນລູບແຂ່ງເລັຍ

ຂາເກ່ງ ຕີສນິດເຂົ້າກັບເຈົ້າກັບນາຍໂດຍມີໝໍ ຣ່ຽມ ໂຮງຮຽນເທັກນິກ ປາກປ່າສັກເປັນຜູ້ຍູ້ກົ້ນຊ່ອຍ.

ປີນີ້ເປັນປີສຸດທ້າຍ ມໍສໍຕົ້ນ ຂອງນ້ອງນາງນ້ອຍຂັວນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ   (ເຫດຜົນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເອີ້ນແຟນວ່ານ້ອງນາງ

ຂ້ອຍນັ້ນ ກໍເພາະໄດ້ຍິນແຕ່ພໍ່ແມ່ເລົາຮ້ອງວ່ານ້ອຍທຸກເທື່ອຮຽກເລົາ, ດ້ວຍຄວາມໜ້າຮັກຂອງລາວເລົາຈຶ່ງຮຽກເລົາວ່າ

ນ້ອງນາງນ້ອຍ,ຊື່ແທ້ໆຂອງເລົາ: ຈິນດາ ທັມະວົງ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເອີ້ນຊື່ແທ້ເລົາຈັກເທື່ອທັງໆທີ່ມຼ່ຄູ່ເລົາມັກຈະເອີ້ນ

ຈິນ ຄຳດຽວ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າເອີ້ນ ນ້ອຍ ຕຣອດມາ. ຂ້າພະເຈົ້າຖາມນ້ອຍວ່າເລົາຈະມີແຜນການແນວໃດຫລັງຈາກຈົບມໍ

ຕົ້ນ? ຈະຮຽນສາມັນສຶກສາຕໍ່ມໍປາຍໄປເລີຍເບາະ ຫລືຈະຮຽນຕໍ່ອາຊີວະສຶກສາ? ວິທະຍາລັຍອາຊີບໃນຍຸກນັ້ນກໍມີ ແພທ

ສາດ ກົດໝາຍ ສ້າງຄຣູຊັ້ນສູງ ກະເສດສາດນາບົງ ແລະໄປສະນີ(PTT).  ນ້ອຍບໍ່ຈັກຈະເລືອກເພາະສິ່ງທີ່ເລົາຝັນໄວ້ນັ້ນ

ແມ່ນນັກຂຽນແລະນັກຂ່າວ, ເລົາໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເລືອກແທນເລົາຖ້າເລືອກຫຍັງກໍຈະເຫັນດີນຳໂລດເພາະນ້ອຍບໍ່ຢາກໃຫ້

ຂ້າພະເຈົ້າເສັຍໃຈ, ຈຶ່ງເລືອກໃຫ້ເສັງເຂົ້າແພທສາດ.

ຍັງອີກບໍ່ເທົ່າໃດເດືອນກໍຈະເຖິງວັນເສັງເອົາປະກາສະນິຍະບັດມັທະຍົມພາກຕົ້ນຂອງນ້ອຍແລ້ວ, ນ້ອຍມີຈຸດອ່ອນເຣື່ອງ

ເລຂ (Math Moderne / Algebra) ແລະ (Geology/ທໍຣະນີສາດ)  ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຕິ່ວເຜີ້ມໃຫ້ທັງສອງວິຊານີ້, ແຕ່

ກໍມີບັນຫາເພາະວິຊາສອງວິຊານີ້ຊ້າພະເຈົ້າຮຽນມາເປັນພາສາຝຣັ່ງ ແຕ່ຫລັງຂາກປົດປ່ອຍແລ້ວທາງກະຊວງສຶກສາທິ

ການໄດ້ປ່ຽນວາເປັນພາສາລາວໝົດແລະກໍສອນເປັນພາສາລາວ. ການທີ່ເພິ່ນປ່ຽນມາເປັນພາສາລາວນັ້ນຫລາຍໆສັບ

ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຂົ້າໃຈແລະກໍບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍກັບສັບເຫຼົ່ານັ້ນ. ພໍຄຶດໄດ້ກໍຫວິ້ງໄປຫາໝູ່ຄົນນຶ່ງທີ່ຈົບມິທະຍາລັຍຟ້າງຸ່ມ ເພາະ

ໂຮງຮຽນຟ້າງຸ່ມສອນເລຂແລະທໍຣະນີສາດເປັນພາສາລາວ,   ກໍເປັນຈັ່ງໂຊກໝູ່ຄົນນັ້ນມີປຶ້ມເລກທັງ 3 ພາສາ: ລາວ

ຝຣັ່ງ ແລະ ອັງກິດ. ສ່ວນທໍຣະນີສາດນັ້ນຜູ້ກ່ຽວບໍ່ມີ ແຕ່ມີປຶ້ມບົດຮຽນກ່າຍຈາກກະດານທີ່ອາຈານຂຽນອອກ ຕັ້ງແຕ່

ປີທີ່ນຶ່ງຈົນຮອດປີສຸດທ້າຍ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຫອບເອົາມາໝົດແລະກໍບອກວ່າຈະເອົາມາສົ່ງຕາມຫລັງ. ພໍໄດ້ພວກປື້ມນັ້ນ

ກໍໃຊ້ເວລາສອງອາທິດຄົ້ນຄ້ວາເຖິງຄວາມໝາຍຂອງສັບພາສາລາວໃຫ້ກົວກັບພາສາຝຣັ່ງ. ເມື່ອເຊື່ອແນ່ໃນໂຕເອງວ່າ

ຖືກຕ້ອງຢ່າງແນ່ນອນແລ້ວ(ແຕ່ບໍ່ແນ່ວ່າເຖິງຮ້ອຍຫລືບໍ່)ຈຶ່ງເຣີ່ມຕົ້ນສອນຫລືຕິ່ວໃຫ້ນ້ອຍຕາມ ຟອກມູລລາ ໂຕໃດ

ທີ່ນ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈແລະມີບັນຫາ. ປຶ້ມເລກທີ່ເປັນພາສາລາວຂອງວິທະຍາລັຍຟ້າງຸ່ມທີ່ໃຊ້ສັບລາວນັ້ນກໍເຂົ້າໃຈສັບເຫຼົ່ານັ້ນ

ໄດ້ໄວຢູ່ ເພາະປື້ມນັ້ນໄດ້ແປແລະພິມອອກໃນປີ 1970,   ປື້ມເລຂຫລືທີ່ເພິ່ນເອີ້ນວາ ຄະນິດສາດ ຂອງລາວໃໝ່ແມ່ນ

ພິມອອກປີ 1976.

ທ່ານສີສະນະ ສີສານ ຣັຖະມົນຕຣີກະຊວງຖແລງຂ່າວແລະໂຄສະນາການໄດ້ມີຈົດໝາຍລົງໄປຫາເຈົ້າເມືອງບຸນນຳກ່ຽວ

ກັບທາງກະຊວງຢາກໄດ້ຂ້າພະເຈົ້າໄປຢູ່ກົມຮູບເງົາຊຶ່ງມີຫ້ອງການຢູ່ສີເມືອງ ແລະເພິ່ນຢາກພົບກັບຂ້າພະເຈົ້າຕາມວັນ

ແລະເວລາທີ່ເພິ່ນນັດໝາຍເອົາໄວ້ໃນຈົດໝາຍນັ້ນ. ເກີດຫລັ່ງເລໃຈຂຶ້ນຢ່າງໃຫຍ່ເມື່ອລຸງບຸນນຳມາບອກຂ່າວຈົນຖາມ

ເພິ່ນວ່າບໍ່ແມ່ນລຸງບຸນນຳເອງຫວະທີ່ຢາກສົ່ງຕົນເອງອອກຈາກເມືອງຂອງເພິ່ນໄປ?    ຫລືວ່າມີຄົນທີ່ມີຄວາມສາມາດ

ກ່ວາຕົນເອງຈະມາເປັນຫົວໜ້າຫ້ອງການແທນ?     ທີ່ກະຊວງຖແລງຂ່າວແລະໂຄສະນາການ, ໄດ້ເຂົ້າພົບທ່ານຣັຖະ

ມົນຕຣີຕາມວັນເວລາທີ່ນັດໝາຍ. ທ່ານສີສະນະ ບອກວ່າເພິ່ນຕ້ອງການຜູ້ຊ່ວຍຫົວໜ້າກົມຮູບເງົາ ເມື່ອມາເບິ່ງປະ

ຫວັດການສຶກສາແລະຜົນງານການທຳງານໂຕຈິງໃນປະຈຸບັນ ແມ່ນຫລານນີ້ເໝາະສົມທີ່ສຸດ   (ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃບຍ້ອງ

ໃຊ້ວ່າເປັນພະນັກງານໂຕເດັ່ນຂອງຫ້ອງການຖແລງຂ່າວແລະໂຄສະນາການຂອງ   4 ໂຕເມືອງໃນເຂດເທສະບານກຳ

ແພງນະຄອນວຽງຈັນ). ທ່ານສີສະນະກໍອະທິບາຍເຖິງໝ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບມີຫຍັງແດ່? ແລະເພິ່ນຍັງເນັ້ນເຖິງບັນຫາທີ່

ຈະຕ້ອງແກ້ໄຂຢ່າງກະທັນຫັນນັ້ນກໍຄືການແປຄຳພາກໜັງຈາກພາສາຝຣັ່ງ-ອັງກິດມາເປັນພາສາລາວເພາະຜູ້ເກົ່ານັ້ນ

ໂຕນຂ້າມຟາກໄປໄທແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຂໍອະນຸຍາດສເນີຄຳເຫັນອອກມາສເນີເພິ່ນ ແລະເພິ່ນກໍບອອກວ່າ ມີຫຍັງໃຫ້

ສເນີອອກມາໂລດ.ຂະນ້ອຍຢາກສເນີວ່າຄືບໍ່ເປີດຮັບສມັກໃຫ້ຜູ້ທີ່ມີຄວາມສາມາດແຕ່ບໍ່ມີໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ປະກອບສ່ວນ

ໃຫ້ຂະເຈົ້າມີໂອກາດຈະບໍ່ດີກ່ວາບໍ້, ຂະນ້ອຍເຫັນນັກສຶກສາຈົບມາແຕ່ໂຊຫວຽດພາກັນຫາການເຮັດຢູ່ ແລະໃນນັ້ນກໍມີ

ໝູ່ຂອງຂະນ້ອຍເປັນສິບຮ່ວມຢູ່ນຳ. ແຕ່ຂະນ້ອຍຈະເອົາໄປພິຈາຣະນາເບີ່ງກ່ອນແລ້ວຈະຕອບຍາລຸງຕາມພາຍຫລັງ,

ເຣື່ອງແປພາສາພາກໜັງນັ້ນຖ້າຈຳເປັນແທ້ໆຂະນ້ອຍຈະແປໃຫ້ ແລະໃຫ້ຍາລຸງໃຫ້ຄົນເອົາໄປສົ່ງຂະນ້ອຍທີ່ໂຮງການຂອງ

ຂະນ້ອຍຫລືຈະໃຫ້ຂະນ້ອຍໄປເອົາເອງກໍໄດ້, ຂະນ້ອຍຈະທຳໜ້າທີ່ນີ້ໄປຈົນກ່ວາຍາລຸງຊອກຫາພະນັກງານໄດ້ຖ້າວ່າຂະນ້ອຍ

ບໍ່ສາມາດຕອບສນອງຄຳສເນີຂອງຍາລຸງ. ເຫດການຈະເປັນແນວໃດ.....

ກະຣຸນາຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ.

ມື້ຕໍ່ມາ ພັສະດຸເອົາກະຕ່າທີ່ມີບົດພາກໜັງມາແຕ່ຫ້ອງການເມືອງມາໃຫ້, ມາກວດເບີ່ງກໍມີໜັງຢູ່ 5 ເຣື່ອງ: ໂຊຫວຽດ 2,ເກົາຫລີເໜືອ 2

ແລະເຢັຍຣະມັນ ຄມນ 1, ແລະກໍຢາກໃຫ້ແລ້ວໄວທີ່ສຸກເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້. ໜັງແຕ່ລະເຣື່ອງມີຢູ່ 3 ພາສາ: ພາສາຂອງປະເທດທີ່ສ້າງໜັງພາ

ສາຝຣັ່ງແລະພາສາອັງກິດ. ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ວ່າມີວັດຈະນານຸກົມ ຝຣັ່ງແປລາວ ແລະ ຝຣັ່ງແປຝຣັ່ງ  ຢູ່ທີ່ບ້ານຊຶ່ງໄດ້ເກັບມ້ຽນໄວ້ເປັນຢ່າງດີ

ເພາະວັດຈະນານຸກົມສອງເຫຼັ້ມນີ້ເປັນຂອງຂັວນນັກຮຽນດີເດັ່ນ,  ຊຶ່ງເປັນຂອງຂັວນພຣະຣາຊະທານທີ່ໄດ້ຮັບກັບມືຂອງຕົນເອງຈາກອົງມຸງ

ກຸດພຣະຣາຊະກຸມມານໃນວາຣະເວລາພຣະອົງຊົງປຣະພາດເມືອງວັງວຽງ. ອາໄສວັດຈະນານຸກົມສອງເຫຼັ້ມນີ້ເຂົ້າມາຕື່ມແຮງນ່ຶງແລະອາໄສ

ຈິນຕະນາການຂອງນັກພາກໜັງຕາມໂຮງໜັງຕ່າງໆທີ່ເຕີມຕື່ມບົດຄວາມຂອງນັກສແດງແລະບົດເຣື່ອງຂອງໜັງໃຫ້ມີນີສັນຂຶ້ນຕື່ມແລະ

ສິ່ງສຳຄັນແມ່ນເຮັ້ດໃຫ້ຜູ້ຊົມມີຄວາມສນຸກແລະເພີດເພີນໄປກັບໜັງເຣື່ອງນັ້ນໆ. ໃຊ້ເວລາພຽງ 3 ວັນກໍສຳເຣັດເພາະໜັງແຕ່ລະເຣ່ືອງມີ

ຄວາມຍາວພຽງ 105 ນາທີຫາ 120 ນາທີເທົ່ານັ້ນ, ມື້ໄດ້ຮັບບົດພາກນັ້ນເປັນວັນພະຫັດ  ຍາດເວລາຫວ່າງຢູ່ໂຮງການໃນວັນພະຫັດແລະ

ວັນສຸກສຳເຣັດໄປນຶ່ງເຣື່ອງ ວັນເສົາແລະວັນທິດມື້ລະສອງເຣື່ອງ ແຕ່ບໍ່ແມ່ນຕຣອດ 24 ຊົ່ວໂມງ, ຄິດສະເລັ່ຍແລ້ວໜັງເຣື່ອງນຶ່ງແມ່ນໃຊ້

ເວລາ 3 ຫາ 4 ຊົ່ວໂມງເອົາແບບທັມະດາບໍ່ເລັ່ງໂຕເອງ. ວັນຈັນຕໍ່ມາເອົາໄປໃຫ້ພະນັກງານພິມດີດຢູ່ໂຮງການຕີເປັນຮ່າງໃຫ້ ແລະກໍໃຊ້ເວ

ລາເກືອບ 4 ຊົ່ວໂມງກ່ວາຈະແລ້ວທັງໝົດ 5 ເຣື່ອງນັ້ນ ເພາະນັກພິມດີດມີບັນຫາອ່ານລາຍມືການຂຽນຂອງຂ້າພະເຈົ້າເລົສບອກວ່າແນວ

ນັ້ນ. ເອົາໄປສົ່ງໃຫ້ພະນັກງານຢູ່ກົມຮູບເງົາ, ເມື່ອສຳເຣັດແລ້ວຕາມທີ່ຄຳແນະນຳ, ໃນເວລາ 3ໂມງແລງດ້ວຍຂ້າພະເຈົ້າເອງ. ທາງພະນັກ

ງານຄົມທີ່ເພິ່ນກຳສັບຊື່ສຽວຮຽວນາມໃຫ້ເອົາບົດພາກໄປໃຫ້ນັ້ນກໍອອກມາຕ້ອນຮັບຢ່າງດີ ແລະກໍບອກກັບຂ້າພະເຈົ້າວ່າ:   ຜູ້ເພິ່ນແປຈຸ

ເກ່ງກ່ວາຜູ້ເກົ່າຫລາຍ ອັນຜູ້ເກົ່າຫັ້ນເພິ່ນແປເຣື່ອງນຶ່ງເປັນສອງມື້ສາມມື້ພຸ້ນ ອທິດນຶ່ງໄດ້ 3 ເຣື່ອງວ່າດີສຸດ.    ຂ້າພະເຈົ້າກໍເລີຍຖາມໄຖ່

ລອງໆເບິ່ງວ່າຜູ້ກ່ຽວແມ່ນໃຜກັນແທ້? ທີ່ແທ້ກໍແມ່ນຫົວໜ້າກົມຮູບເງົາ ຈຶ່ງຂໍໃຫ້ເພິ່ນພາເລາະເບິ່ງຫ້ອງການແລະສະຖານທີ່ຕ່າງໆ. ເປັນ

ເຮືອນວິນລາທີ່ເຂົາໃຫ້ອາເມຣິກັນເຊົ່າໃນເມື່ອກ່ອນ ຢູ່ແຖບສີເມືອງຢາກຕິດໆກັບຟາກຖນົນຄູວຽງ   ທັງໝົດຮວມກັນມີຢູ່ 4 ຫລັງ ແຕ່

ລະຫລັງເປັນແຕ່ລະຂແນງການຂອງກົມຮູບເງົາແລະກໍຍັງຢູ່ໃນການກຳລັງດັດແປງກໍ່ສ້າງບາງຢ່າງຢູ່ຍັງບໍ່ທັນແລ້ວ.

ປຶກສາຫາລືນຳຫລາຍໆຄົນກ່ຽວກັບການງານທີ່ກົມຮູບເງົາ, ບາງຄົນກໍວ່າຢ່າຖີ້ມໂອກາດນີ້ໄປ ໂອກາດແບບນີ້ຈະບໍ່ມີບ່ອຍຄັ້ງແລະບໍ່ຄ່ອຍ

ເຂົ້າມາຫາເຮົາຕຣອດ. ບາງຄົນກໍໃຫ້ຄຳເຫັນວ່າຖ້າບໍ່ມັກສັນຈອນ(Travel)ແມ່ນຢ່າເອົາ ເພາະພວກນີ້ໄປຕຣອດທັງຫົວໜ້າແລະພະນັກ

ງານ. ເວົ້າເຣື່ອງຣະດັບໜ້າທີ່ການງານແມ່ນສູງກ່ອນວຽກງານອັນທີ່ເຮັດຢູ່ໃນປະຈຸບັນນີ້    ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມັກເດີນທາງເພາະເປັນໂຣຄຢ້ານ

ຂີ່ຍົນຄັນບໍ່ຈຳເປັນແທ້ໆແມ່ນຂີ່ຣົຖຫລືຍ່າງດີກວ່າຖ້າວ່າໃຫ້ຂີ່ເຮືອບິນ. ຖາມນ້ອຍ ນ້ອຍກໍບໍ່ພ້ອມເພາະນ້ອຍບໍ່ຢາກໃຫ້ອອກເດີນທາງໄປ

ທາງໃດທີ່ບໍ່ມີນ້ອຍໄປນຳ ດ້ວຍເຫດຜົນໂຕນີ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຕັດສິນໃຈປະຕິເສດຄຳສເນີຂອງທ່ານສີຊະນະສີສານແຕ່ກໍຍັງບໍ່ໄດ້ໃຫ້ຄຳ

ຕອບເພິ່ນຢ່າງເປັນທາງການເທື່ອ.

ທາງກົມຮູບເງົາກໍຍັງສືບສົ່ງບົດພາກມາໃຫ້ແປຢູ່ຕຣອດຕາມທີ່ໄດ້ໃຫ້ສັນຍາກັບທ່ານສີຊະນະເອົາໄວ້, ມີວຽກພິເສດເຂົ້າມາຕື່ມອີກເປັນຄູ່

ໄປກັບການສອນພິເສດໃຫ້ນ້ອຍ ຈົນນ້ອຍຖາມວ່າ: ອ້າຍບໍ່ເມື່ອຍບໍ້? ຖ້າເມື່ອຍກໍປະວາງໄປອັນນຶ່ງໃຫ້ອ້າຍເລືອກເອົາສິ່ງໃດທີ່ສຳຄັນກ່ວາ

ແລ້ວປ່ອຍວາງສິ່ງທີ່ບໍ່ສຳຄັນນັ້ນໄປ, ນ້ອຍຮູ້ວ່າອ້າຍເຮັດໄດ້ ແຕ່ນ້ອຍບໍ່ຢາກເຫັນອ້າຍບໍ່ມີເວລາໃຫ້ໂເອງ.   ທາງພໍ່ເຖົ້າໃນອານາຄົດຂານ

ອາສາທີ່ຈະໄປຄອບທ່ານສີຊະນະໃຫ້ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຫັນດີນຳ ແລະບອກວ່າຈະຮັບຜິດຊອບເຣື່ອງນີ້ດ້ວຍຕົນເອງ.   ສາມວັນຕໍ່ມາຈຶ່ງເຂົ້າ

ໄປພົບເພິ່ນທີ່ກະຊວງ ໃນເວລາຢູໃນຣະຫວ່າງການໂອ້ລົມກັນຢູ່ນັ້ນ ມີຊາຍໜຸ່ມຄົນນຶ່ງອາຍຸກໍປະມານຮຸ້ນຮາວຄາວດຽວກັນກັບຕົນເອງມາ

ແນມເບິ່ງໜ້າຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວກໍຍ່າງອອກໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຖາມເພິ່ນວ່າຜູ້ຊາຍຄົນນັ້ນແມ່ນໃຜ?   ທ່ານສີຊະນະວ່າເປັນລູກຫລານເພິ່ນ

ກຳລັງຮຽນຢູ່ອຸດົມອິພສອງປີກໍຈົບ. ຂ້າພະເຈົ້າສັງເກດເບິ່ງແລ້ວເພິ່ນບໍ່ພໍໃຈທີ່ຂ້າພະເຈົ້າປະຕິເສດບໍ່ຮັບໜ້າທີ່ງານທີ່ເພິ່ນສເນີໃຫ້  ເພິ່ນ

ສລາດເຊື່ອງອາການຂອງເພິ່ນໄດ້ຢ່າງແນບນຽນ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າແຫລມກ່ອນທີ່ສັງເກດເຫັນຂ້າງໃນຂອງເພິ່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າມາຈັບຈຸດໄດ້ທີ່

ຂ້າພະເຈົ້າສເນີຢ້ຳອີກເທື່ອນຶ່ງໃຫ້ເພິ່ນເປີດຮັບສມັກເອົາຄົນພາຍນອກຜູ້ທີ່ກຳລັງດີ້ນຣົນຊອກຫາວຽກເຮັດງານທຳ  ແລະມີນັກສຶກສາທີ່

ຈົບມາແຕ່ຕ່າງປະເທດກຳລັງພະເຊີນກັບການຫວ່າງລານຢູ. ເພິ່ນຕອບອອກມາໃນເຊີງສັ່ງສອນຫລືເຕືອນສະຕິວ່າ: ຮ່ວງໂຕເອງເອົາໂຕ

ເອງໃຫ້ລອດເສັຍກ່ອນຈັ່ງຄ່ອຍໄປຮ່ວງຄົນອື່ນ. ຄຳຕອບຂອງເພິ່ນເຫຼົ່ານີ້ລະທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າສ່ອງເຫັນຕັບໄຕໄສ້ພຸງຂ້າງໃນຂອງເພິ່ນ

ວ່າເພິ່ນເປັນຄົນແນວໃດ? ຄົນໃດທີ່ມີແນວຄິດແບບນີ້ເປັນຄົນເຫັນແກ່ໂຕ(Self fish)ທັງນັ້ນ ບໍ່ຮ່ວງໃຜໝົດ ແຕ່ວ່າ ກູຜູ້ດຽວ(don't

care about no one but, myself).

ໂປຣດຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ

Anonymous wrote:

---

ຂໍຖາມເຈົ້າຂອງບົດເລົ່າເລື່ອງແດ່, ຖ້າຫາກທ່ານເຮັດວຽກຢູ່ ຫ້ອງການໂຄສະນາ

ເມືອງໄຊເສດຖາໃນປີ 1980 ຂື້ນມາ ທ່ານກໍ່ເປັນລຸ່ນອ້າຍຂ້າພະເຈົ້າ. ຢາກຖາມວ່າ

ທ່ານຮູ້ຈັກ ອ້າຍບົວດຳ ບໍ່?, ລາວເປັນໝູ່ກັບອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ

 

---

ຂໍໂທດນໍ້ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ຄົນຊື່ບົວດຳທີ່ເປັນພະນັກງານຢູ່ຫ້ອງການໂຄສະນາເມືອງໄຊເສຖາ ເພາະພະນັກງານທີ່ນັ້ນແມ່ນຂ້ອຍ

ເປັນຄົນເລືອກແລະສຳພາດເອົາເອງ. ບໍ່ແມ່ນເລົາຢູ່ໂຮງການເມືອງພຸ້ນບໍ່ເພາະຄຸ້ນໆຊື່ວ່າ ດຳ ເສີຍໆບໍ່ມີບົວແລະກໍເປັນ

ໝູ່ກັບໝໍແສງສຸວັນຫົວໜ້າກອງຫລອນຈອມໂຫດຂອງຕາແສງທາດຫລວງໃນສມັຍນັ້ນຫັ້ນ. ແລະກໍມີອີກດຳນຶ່ງຢູ່ສະ

ຫະກອນເມືອງຜູ້ນັ້ນກໍຊື່ ດຳ ເສີຍໆບໍ່ມີບົວຄືກັນ ແລະກໍເປົນພີ່ນ້ອງຂອງເອື້ອຍເຂັມຕົ້ມເຫລົ້າຢູຄຸ້ມທົ່ງຄູນວຽງບ້ານປ່າ

ມ່ວງທາດຫລວງນັ້ນ ແຕ່ຂະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນຄົນພື້ນຖານທີ່ນັ້ນ ຂະເຈົ້າເປັນຄົນມາແຕ່ປາກຄະຍຸງບຸ່ງພ້າວພຸ້ນ.

ຂໍໂທດຈິງໆທີ່ບໍ່ສາມາດໃຫ້ຂໍ້ມູນເຈົ້າໄດ້ ແລ້ວອ້າຍເຈົ້າຊື່ຫຍັງ ບາງທີຂ້ອຍອາດຈະຮູ້ຖ້າວ່າເປັນຕົນພື້ນຖານປ່າມ່ວງທາດ

ຫລວງ.

ເຖີງຂ້ອຍຈະເປັນຄົນລຸ້ນໃໝ່ຂອງສັງຄົມ ພໍໄດ້ອ່ານເລື້ອງທີ່ຜ່ານໆມານີ້ ເປັນເວລາກ່ວາ30ປີ ກໍຮູ້ສືກ ບໍ່ມີສີ່ງໃດປ່ຽນແປງສະພາບເດີມ ໂດຍສະເພາະ ການສວຍໄຊ້ ແບບ ທັງກົງແລະທັງອ້ອມໃນວົງການ

I knew some of the people that you wrote the names on your story like Mr. Bounnam Muong Saysetha mayor

and Sith Nai xay manager of Fi-Fa Lao band. This band was very popular during 1976 to 83 and I knew some

of the band members like Sith Nai Xay's brother name Gay and he's lead guittar, Mr Souk from Ban Nong bon

was drummer, Mr Eath was Bass player and he's also from Nong Bon. This band had couple female singers, they

was so beautiful and very good talent of singing.

ນ້ອງ ຈາລຶກ ໄດ້ເດີນທາງເມືອຢາມພໍ່ແມ່ທີ່ຊຳເໜືອໃນຊ່ວງເວລາໂຮງຮຽນປິດຮ້ອນແລະວາງແຜນຈະຢູ່ທີ່ຊຳເໜືອຈົນກ່ວາໃກ້ເວລາໂຮງ

ຮຽນເປີດຈຶ່ງຈະກັບມາ. ການເດີນທາງໃນສມັຍນັ້ນບໍ່ໄດ້ສດວກເໝືອນກັບສມັຍນີ້,  ສມັຍນັ້ນບໍ່ມີຍົນໂດຍສານທີ່ຈະບໍຣິການມີແຕ່ອາໄສ

ຕິດຕໍ່ຂໍຂຶ້ນເຄື່ອງບິນຂົນສົ່ງລຳລຽງຂອງກອງທັບອາກາດທີ່ໄປສົ່ງທະຫານຫລຶເຄ່ືອງອຸປະໂພກບໍຣິໂພກທີ່ຊຳເໜືອແຕ່ບໍ່ໄດ້ມີທຸກມື້ທຸກວັນ

ອາທິດລະຖ້ຽວຫລືສອງເທົ່ນັ້ນ. ອີກສອງປີ ຈາລຶກ ກໍຈະຢູ່ປີສຸດທ້າຍແລ້ວ ແລະຜູ້ກ່ຽວຕັ້ງເປົ້າໝາຍຈະຮຽນພາສີ, ການຮຽນຂອງ ຈາລຶກ

ກໍຢູ່ໃນຂັ້ນດີຫລາຍ ສລາດ ຫົວໄວມີໃຈສູ້ແລະຂຍັນໝັ່ນພຽນທີ່ສຸດ. ສ່ວນອາການປ່ວຍຂອງພໍ່ເຖົ້າກໍວ່າໄຄຂຶ້ນມາຫຼາຍເຕີບເພາະເພິ່ນປົວ

ດ້ວຍຢາພື້ນເມືອງຈີນປະສົມກັບຢາຫລວງ, ຍ່າງກໍຫັນກ່ອນຕອນຢູ່ວຽງກິນໄດ້ຫລາຍກ່ວາເກົ່າແລະກໍນອນບໍ່ມີບັນຫາຄືຕອນຢູ່ວຽງ, ແຕ່

ລະມື້ແມ່ນຢູ່ຫ້ວຍຢູ່ຮ່ອງຫາປູຫາປາພຸ້ນ ແມ່ຫ້າມເທົ່າໃດກໍບໍຟັງ. ເມື່ອໄດ້ຂ່າວວ່າສຸຂະພາບເພິ່ນດີຂຶ້ນແດ່ແລ້ວກໍດີໃຈນຳເພິ່ນ, ລູກສາວ

ກໍມີແຕ່ຂຽນຈົດໝາຍກຳສັບໃຫ້ແມ່ຢູ່ໃກ້ສິດກັບພໍ່ທຸກເວລາຢ່າປ່ອຍໃຫ້ເພິ່ນທຽວເຂົ້າປ່າລົງຫ້ວຍດຸຫລາຍ.

ມີຊາຍສະກັນ 2 ຄົນທີ່ບໍ່ເຄີຍເຫັນໜ້າແລະຮູ້ຈັກກັນມາກ່ອນໄດ້ມາເຄາະປະຕູເພື່ອຈະຂໍເຂົ້າພົບກັບຂ້າພະເຈົ້າໃນເຮືອນ,   ເມື່ອເຂົາເຫັນ

ອາການຫລັ່ງເລໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ສະແດງອອກໃຫ້ເຫັນ ຊາຍຄົນນຶ່ງຈຶ່ງຈົກເອົາຮູບຖ່າຍອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຢູ່ອາເມຣິກາອອກມາໃຫ້

ເບິ່ງແລະບອກວ່າ: ອ້າຍເຈົ້າຄົນນີ້ໃຫ້ພວກຂ້ອຍເອົາຂ່າວມາໃຫ້ເຈົ້າ ຂໍເຂົ້າໄປໃນເຮືອນໄດ້ບໍ່ ເພາະຄົງຈະບໍ່ເໝາະສົມທີ່ຈະເວົ້າກັນຢູ່ໝ້ອງ

ນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ແນ່ໃຈວ່າເປັນຄວາມຈິງຫລືບໍ່? ຄິດຢ້ານວ່າທາງອຳນາດການປົກຄອງສົ່ງເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຣວດຫລືນັກສືບລົງມາສືບເອົາ

ເຣື່ອງເອົາຣາວກະຜ່ອງນັ້ນ  ມີແຕ່ຮູບໃບດຽວກໍຍັງບໍ່ແນ່ວ່າອ້າຍເພິ່ນສົ່ງພວກຮະເຈົ້າມາອິຫລີ  ຈຶ່ງໄດ້ຖາມຂະເຈົ້າວ່າມີຫຍັງອີກບໍ່ທີ່ພໍຈະ

ເປັນຫລັກຖານເຜີ້ມເຕີມໃຫ້ເຊື່ອວ່າພວກຂະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຣວດຫລືນັກສືບທີ່ຂັ້ນເທິງສົ່ງລົງມາ. ຮູບຖ່າຍອີກໃບນຶ່ງທີ່ຂະເຈົ້າ

ຈົກອອກມາໃຫ້ເບິ່ງເປັນພາບຖຸ່າຍຂອງເອື້ອຍນາງຢູ່ມຸກດາຫານ  ຊຶ່ງເປັນເອື້ອຍຮັກຂອງອ້າຍຂ້າພະເຈົ້າ  ແລະຂ້າພະເຈົ້າກໍຮູ້ເລົາດີເພາະ

ເຄີຍໄປຫລີ້ນຫລືໄປຢາມບ້ານເລົາຢູ່ມຸກດາຫານປະເທດໄທສອງສາມເທື່ອແຕ່ສມັຍກ່ອນປົດປ່ອຍເມືອງລາວພຸ້ນ. ຖາມຂະເຈົ້າອີກວ່າມີ

ໜັງສືຫລືຈົດໝາຍທີ່ເປັນລາຍມືຂອງອ້າຍຕົນເອງບໍ່? ຂະເຈົ້າວ່າມີແຕ່ບໍ່ຖືຕິດໂຕມານຳ ເພາະຢ້ານຖືກເຈົ້າໜ້າທີ່ກວດເຫັນແລ້ວຈະມີ

ບັນຫາ ຮູບສອງໃບນັ້ນກໍມີແຕ່ຮູບບໍ່ມີຂໍ້ຄວາມຂຽນຢູ່ທາງຫລັງແມ້ແຕ່ຄຳດຽວ, ເມື່ອເວົ້າຕົກແຕກກັນແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າກໍພາຂະເຈົ້າເຂົ້າ

ໃນເຮືອນ. ນ້ອຍກໍເອົານ້ຳມາໃຫ້ສອງຊາຍນັ້ນແລ້ວກໍເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງນອນ ແລະນ້ອຍກໍຍັງບໍ່ຮູ້ວ່າສອງຄົນນີ້ມາເຮັດຫຍັງ ຄົງຄິດວ່າເປັນ

ໝູ່ມາແຫວ່ມາຢາມ. ສອງຄົນນັ້ນຈຶ່ງບອກວ່າ:   ອ້າຍຜູ້ຢູ່ອາເມຣິກາຄິດຕໍ່ຄົນຊື່ນາງຢູ່ມຸກດາຫານໃຫ້ມາຫາຄົນມາພາເຈົ້າຂ້ວາມໄປໄທ

ອ້າຍເຈົ້າບໍ່ຢາກໃຫ້ເຈົ້າຢູ່ລາວເພາະວັນນຶ່ງອັນຕຣາຍຈະມາເຖິງ ພວກເຂົາບໍ່ປ່ອຍລູກຫລານຜູ້ທີ່ເປັນສັຕຣູຂອງເຂົາໄວ້ເດັດຂາດ  ເຂົາບໍ່

ວັນນີ້ເຂົາກໍຈະເຮັດໃນວັນໜ້າ. ໝູ່ຂ້ອຍຮັບປະກັນເຣື່ອງຄວາມປອດພັຍ ຖ້າເຈົ້າບໍ່ໄປເຖິງໄທດ້ວຍຄວາມປອດພັຍໝູ່ຂ້ອຍກໍຈະບໍ່ໄດ້ຄ່າ

ຈ້າງ ແລະໝູ່ຂ້ອຍທຽວເອົາຄົນຂ້ວາມຟາກມານີ້ເປັນຮ້ອຍຄອບຄົວແລ້ວແລະກໍປອດພັຍໝົດ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງໃຫ້ຄຳຕອບບໍ່ທັນໄດ້ແລະ

ຂະເຈົ້າກໍບໍ່ວ່າຫຍັງແລະບອກວ່າຂະເຈົ້າຍັງຈະຢູ່ວຽງນີ້ອີກຈັກອາທິດຫລືສອງອາທິດ ແລ້ວຂະເຈົ້າຈະກັບມາເອົາຄຳຈອບອີກເທື່ອນຶ່ງກ່ອນ

ຈະກັນໄປໄທ.  ມໍຣະສຸມບັນຫາໄດ້ເຂົ້າມາປົກຄູມຢູ່ໃນໃຈ  ສິ່ງທີ່ອ້າຍເພິ່ນເປັນຮ່ວງຢ້ານຖືກທຳຮ້າຍຈາກອຳນາດການປົກຄອງນັ້ນກໍເປັນ

ໜ້າຄິດແລະເອົາມາໄຕ່ຕອງ   ຕົນເອງກໍເຫັນລູກເຕົ້າຂອງນາຍທະຫານຖືກທະຫານຫລືເຈົ້າໜ້າທີ່ເອົາເຊືອກມາແປ້ສອກໄປຫລາຍຣາຍ

ແລ້ວ ບາງກໍຍັງຮຽນຢູ່ ບາງກໍເຮັດການເປັນພະນັກງານຣັຖໃຫ້ເຂົາຢູ່ຕາມແຕ່ລະກະຊວງເປັນ 4-5 ປີກໍຍັງບໍ່ຈົ່ງໜ້າບາດເຂົາຢາກກຳຈັດ

ກໍຫາຍສາບສູນໄປໂລດ. ນ້ອຍກໍກຳລັງຖືພາຈຶ່ງເອົາອານາຄົດຂອງລູກເມັຍມາສັນນິຖານເບິ່ງຖ້າຕົນເອງເປັນຫຍັງໄປລູກເມັຍຈະຢູ່ກິນກັນ

ແນວໃດ? ບັນຫາໜັກທີ່ຂວາງໜ້າຢູກໍຄືຈະບອກກັບນ້ອຍແນວໃດ? ນ້ອຍຈະໜີປະພໍ່ແມ່ໄປກັບຕົນເອງຫລືບໍ່?   ເວົ້າເຣື່ອງຄວາມປອດ

ພັຍຂອງຕົນເອງນັ້ນບໍ່ໄດ້ມີແຕ່ອ້າຍຕົນເອງເທົ່ານັ້ນທີ່ຄອຍສົ່ງໃຫ້ຄຳເຕືອນ, ຮອດພໍ່ເຖົ້າແລະອ້າຍບົວສອນກໍເຕືອນມາຕຣອດໃຫ້ລະມັດ

ລະວັງກິຣິຍາໃນການປາກການຈາ ຊື່ສັດຕໍ່ວຽກງານ ບໍ່ໃຫ້ເຮັດແນວຜິດຕໍ່ນະໂຍບາຍອີກ ໃຫ້ເຮັດແລ້ວແຕ່ໄດ້ເຮັດຜ່ານມານັ້ນ ເພາະເຮົາ

ບໍ່ໄດ້ແມ່ນຄົນພື້ນຖານຂອງການປະຕິວັດ ເຂົາອາດເອົາຜິດເຮົາໄດ້ທູກວິຖີທາງ.

ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຕັດສິນໃຈໂອ້ລົມກັບນ້ອຍ ແລະກໍຕຽມຮັບຄຳຕອບຈາກນ້ອຍເຖິງຈະອອກມາໃນແງ່ໃດກໍຍິນດີທີຈະພະເຊີນກັບມັນ ແຕ່ຂ້າ

ພະເຈົ້າໝັ້ນໃຈວ່ານ້ອຍຄົງຈະໃຊ້ເຫດຜົນທີ່ຈະຫາທາງອອກອັນເໝາະສົມເພາະນ້ອຍມັກໃຂ້ເຫດຜົນແພ້ໄຂບັນຫາມາຕຣອດ.

ນ້ອຍຈະມີເຫດຜົນອອກມາຢ່າງໃດ ກະຣຸນາຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ.

ອ້າຍ​ຫົງ​ຄຳ ບໍ່​ໂອ   ເຮັດ​ການ​ຢູ່​ສຳ​ນັກ​ນາຍ​ຍົກ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ຣັ​ຖະ​ບານ​ເກົ່າ​ວຽງ​ຈັນ  ຕໍ່​ມາ​ສ​ມັຍ​ຣັ​ຖະ​ບານ

ປະ​ສົມ​ກໍ​ຍັງ​ຢູ່​ໃນ​ໜ້າ​ທີ່​ການ​ງານ​ອັນ​ເກົ່າ​ນັ້ນ​ຢູ່​ສຳ​ນັກ​ນາຍ​ຍົກ​ບ່ອນ​ເກົ່າ​ນັ້ນ   ແລະ​ຕໍ່​ມາ​ສ​ມັຍ​ຫລັງ

ຈາກ​ປົດ​ປ່ອຍ​ປີ 75  ລາວ​ກໍ​ຍັງ​ເຮັດ​ການ​ໜ້າ​ທີ່​ວຽກ​ງານ​ອັນ​ເກົ່າ​ລາວ​ນັ້ນ​ມາ​ຈົນ​ຮອດ​ປີ 80 ເຂົາ​ກໍ

ສົ່ງ​ຕຳ​ຣວດ​ມາ​ແປ້​ສອກ​ລາວ​ໄປ​ຕໍ່​ໜ້າ​ຕໍ່​ຕາ​ລູກ​ເມັຍ​ລາວ​ແລະ​ຍັດ​ຂໍ້​ຫາ​ໃສ່​ລາວ​ວ່າ​ລາວ​ເປັນ​ໄສ້​ປະ​ຕິ

ການ ຂາຍ​ຄວາມ​ລັບ​ຂອງ​ຣັ​ຖະ​ບານ​ໃຫ້​ຈັກະ​ພັດ​ອາ​ເມ​ຣິ​ກາ.ທີ່​ຈິງ​ແລ້ວ​ອ້າຍ​ຫົງຄຳອ່ານ​ແລະ​ຂຽນ​ພາ​

​ສາລາວບໍ່​ເປັນ  ແລະ​ໜ້າ​ທີ່​ວຽກ​ງານ​ຂອງ​ລາວ​ຢູ່​ທີ່​ສຳ​ນັກ​ນາ​ຍົກ​ນັ້ນ​ກໍ​ເປັນ​ຄົນ​ທຳ​ຄວາມ​ສ​ອາດ ຜິດ

ແຕ່​ວ່າ​ລາວເປັນ​ຍາດ​ພີ່​ນ້ອງ​ທາງ​ເມັຍ​ຫລານ​ຊາຍ​ຂອງ​ພະ​ຍາ​​ຜູຍ​ຊະ​ນະ​ນິ​ກອນ.ກ່​ວາ​ຈະ​ໄດ້​ອອກ​​ຈາກ

​ຄຸກທາດ​ດຳ ​ກໍ​ໃຊ້​ເວ​ລາ​ເຖິງ​ປີ​ປາຍ  ເພາະ​ສືບ​ສວນບໍ່​ເຂົ້າ​ບໍ່​ອອກ   ທາງ​ສຳ​ນັກນາຍ​ຍົກ​ກໍ​ບໍ່​ຮູ້​ເຣື່ອງ​ຮູ້​

ຣາວ​ຫ​ຍັງ​ໝົດວ່າ​ລາວ​ຖືກ​ຈັບ​ໃນ​ຂໍ້​ຫາ​ໃດ? ເມັຍ​ລາວ​ເຂົ້າ​ໄປ​ຂໍ​ຄວາມ​ຊ່ວຍ​ເຫຼືອ​ນຳ​ເຈົ້າ​ນຳ​ນາຍ​ຢູ່​ທີ່​ສຳ

ນັກ​ນາ​ຍົກ​ລາວ​ຈ​ອ່​ງຳ​ດ້​ອອກ​ຄຸກ​ມາ.    ທາງ​ເຈົ້າ​ໜ້າ​ທີ່ຕຳ​ຣວດ​ນະ​ຄອນ​ບານ​ສືບ​ຮູ້​​ວ່າ​ມີ​ຄົນ​ຜູ້​ອິດ​ສາ

​ໄປ​ຟ້ອງກອງ​ຫລອນບໍ່​ໂອ ແລ້ວກອງ​ຫລອນ​ກໍ​ໄປ​ໄປ​ແຈ້ງ​ຕຳ​ຣວດ ຕຳ​ຣວດບໍ່​ສືບ​ໜ້າ​ສືບ​ຫລັງ​​ກໍ​ລົງ

​ໄປແປ້​ສອກ​ເອົາ​ໄປ​ໂລດ. ພໍ​ແຕ່​ອອກ​ຄຸກ​ມາບໍ່​ພໍ​ເດືອນ​ກໍ​ເຖິງ​ສູນ​ໜອງ​ຄາຍ​ພ້ອມ​ທັງ​ລູກ​ມັງ​ເມັຍ.

Anonymous wrote:

---

ແມ່ນແລ້ວ ຖ້າລໍ ຮອດເທ່ືອທີ່ສອງ ເຂົາມາເອົາ ແມ່ນ ຈະບໍ່ໄດ້ຢູ່ຄຸກທາຕດຳອີກ ເພາະວາ່ຈະໄດ້ ໄປຢູ່ຄຸກດິນ ແລ້ວເທ່ືອນີ້.

ເຈົ້າຮູ້ບໍ່ ພວກກອງຫລອນ ແມ່ນແຕ່ເດັກນ້ອຍ ເກເລ ອັທພານ ທັງນັ້ນ ໄທບ້ານຂອ້ຍ ມີອຳນາດຫລາຍ ຈົນ ຮັ່ງມີ

ແຕ່ວ່າບາບ ນີ້ ມັນເຫັນທັນຕາ ລາວ ຂ້າຄົນຫລາຍໂພດ ດຽວນີ້ແມ່ນລໍ ມື້ຕາຍຢູ່ ມີເງິນມີຄຳຫລາຍ ໄປ ປົວໂຕ ທີ່ໄທຍ

ກະຍັງບໍ່ມົ້ມ ຍົມມະລາດ.

ຍົມມະລາດ ແຂວງຄຳມ່ວນຫັ້ນບໍ່? ຕັ້ງແຕ່ເຂື່ອນນ້ຳເທີນ 2 ສ້າງສຳເລັດມານີ້ ຈະເລີນແລ້ວເດີ່

---

ແມ່ນແລ້ວ ຄວາມຈິງໃນໄລຍະນັ້ນກໍເປັນແບບນີ້ ຄົນຜູ້ທີ່ບໍ່ມີຄວາມຜິດຫັຍງຖືກຈັບໄປເປັນພັນໆຄົນ ຈຳຕ້ອງພັດລູກ ພັດເມັຍໄປ ດ້ວຍໄຮ້ເຫດຜົນທຸກຢ່າງ ຫຼາຍໆຄົນກໍສູນເສັຍຊີວິດໄປລ້າໆ ຈາກຝີມືຂອງຄົນຈຳນວນນື່ງ ທີ່ຢາກສ້າງຜົນງານ ຢາກເປັນຕົວເດັ່ນ ແລ້ວຊອກເລື້ອງປັ້ນແຕ່ງທີ່ບໍ່ດີໄຫ້ຄົນອື່ນ ແລະອື່ນໆ ເພາະນີ້ກໍຄືວິທີການຢູ່ລອດຂອງລະບອບ

ຜະເດັດການ ນັບແຕ່ສະໃໝການປະຕິວັດຂອງຣັດເຊຍເປັນຕົ້ນມາ ຈົນໄປທົ່ວເຖີງທຸກທົ່ວມູມໂລກທີ່ໄຊ້ລັດທິມາກ-ເລນິນນີ້ ສຸດທ້າຍກໍພັງທະລາຍ ເພາະຊະນະຄວາມດ້ອຍພັດທະນາບໍ່ໄດ້