ລາວໂຮມລາວ ເພື່ອປະຊາທິປະໄຕ

ອ້າຍຢູ່ອາເມຣິກາໄດ້ໃຫ້ເອື້ອຍນາງເປັນຜູ້ຫວິ່ງເຕັ້ນທຸກຢ່າງເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຂ້າພະເຈົາອອກຈາກເມືອງລາວ, ເອ້ືອຍນາງເລີຍ

ໄປຢາມຄົນອົພະຍົບລາວຜູ້ທີ່ເລົາຮູ້ຈັກຢູ່ທີ່ສູນອຸບົນແລະກໍໄດ້ຄຳແນະນຳໃຫ້ຂຶ້ນໄປຕິດຕໍ່ພວກນັກບິນ(ບໍ່ແມ່ນນັກຂັບ

ຍົນແມ່ນພວກຮັບຈ້າງໄປເອົາຄົນຫລົບໜີອອກຈາກເມືອງລາວ)ຢູ່ທີ່ສູນໜອງຄາຍ, ເອ້ືອຍນາງຈຶ່ງໄດ້ຂຶ້ນມາແລ່ນຫາ

ນັກບິນທີ່ວ່ານັ້ນ. ເອື້ອຍນາງເປັນແມ່ຄ້າໄທອິສານຢູ່ມຸກດາຫານ ເປັນເອື້ອຍຮັກຂອງອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ໃນສມັຍສົງ

ຄາມ ອ້າຍເພິ່ນຂັບຍົນ ສະປຸກກີ(Spooky),  ໄປຍິງແຕ່ລະເທື່ອມາເພິ່ນກໍທ້ອນເອົາກະສອບປືນທີ່ເປັນທອງແດງນັ້ນ

ໄວ້ໃຫ້ເອື້ອຍນາງເອົາໄປຂາຍຢູ່ໄທເພາະໄດ້ຣາຄາດີແລະມີເທົ່າໃດເຂົາຮັບຊື້ເອົນໝົດຈົນກັບກາຍເປັນຂາປະຈຳ,  ເອື້ອຍ

ນາງກໍຣວຍນຳຂາຍກະສອບເປົ່າລູກປືນນີ້ ແລະເປັນເອື້ອຍເປັນນ້ອງຮັກແພງກັບອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າມາເລີຍ.

ຫລັງຈາກທັກທາຍຖາມສບາຍດີກັນແລ້ວ ນ້ອຍກໍຍ່າງອອກຈາກຫ້ອງນອນມາ ທາງເອື້ອຍນາງກໍທັກຂຶ້ມາກ່ອນ..ຜູ້ນີ້

ເບາະນ້ອງໄພ້?   ປັດໂທ.....ອີ່ຫລ້າຄືມາຜູ້ງາມແທ້...ປານດາຣາໜັງໄທພຸ້ນຕົ້ວຫັ້ນໜາ....ມາມາ..ມາຫາປ້າ.  ນ້ອຍ

ກໍຍ່າງກ້າວເຂົ້າໄປຫາພ້ອມທັງຍໍມືຂຶ້ນຫວ້າຍແລະຖາມສບາຍດີກັບເອື້ອຍນາງ. ມື້ອື່ນເຊົ້າເອື້ອຍຈະພາໄປມອບໂຕຢູ່ສາ

ລາກາງມື້ນີ້ໃກ້ສິຄ່ຳແລ້ວບໍ່ພາໄປດອກຢ້ານເພິ່ນເອົາພວກໂຕເຂົ້ານອນຢູ່ຫ້ອງຂັງແລະ ອີກຢ່າງນຶ່ງກໍຢ້ານຜູ້ການເພິ່ນ

ກັບບ້ານ ໄປຕອນເຊົ້າຈັ່ງສິພໍ້ເພິ່ນ ເອື້ອຍນາງເພິ່ນອະທິບາຍໃຫ້ຮູ້ໄວ້. ຫລັງຈາກເວົ້າລົມກັນຊົ່ວຣະຍະໜຶ່ງແລ້ວກໍເຫັນ

ເອື້ອນາງຈົກຊອງໜັງສືສີຂາວມາຍຶ່ນໃຫ້ເຈົ້າຂອງເຮືອນ,ແລ້ວກໍບອກຂ້າພະເຈົ້າແລະນ້ອຍວ່າ:  ເອົາສ້ອຍແຫວນເງິນ

ທອງແລະນາລິກາມາໄວ້ກັບເອື້ອຍ ບໍ່ຢາກໃຫ້ຖືຄິດໂຕໃນຣະຍະນີ້ ບາດແລ້ວເອື້ອຍຈັ່ງສິສົ່ງຄືນ. ນ້ອຍແນມເບິ່ງໜ້າຂ້າ

ພະເຈົ້າແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າກໍພະຍັກໜ້າໃຫ້ນ້ອຍແບບໃຫ້ສັນຍານວ່າໂອເຄ, ຫລັງຈາກນັ້ນເອື້ອຍນາງກໍພາຂື້ນຣົຖມຸ້ງໜ້າ

ເຂົ້າໜອງຄາຍ. ທີ່ບ້ານຫລັງນຶ່ງເປັນເຮືອນສອງຊັ້ນ, ຊັ້ນລຸ່ມເປັນດິນຈີ່ແລະຊັ້ນເທິງເປັນໄມ້, ມີຮົ້ວອ້ອມຮອບແຕ່ໜ້າ

ບ້ານເຖິງຫລັງບ້ານ.   ມີຄົນແລ່ນມາໄຂປະຕູຮົ້ວໜ້າບ້ານໃຫ້ກ່ອນຄົນຂັບຣົຖຂອງເອື້ອຍນາງຈະເອົາຣົຖເຂົ້າໄປຈອດຢູ

ລານຈອດຂ້າງໃນ. ບ້ານຫລັງນີ້ເປັນບ້ານນ້ອງພໍ່ຫລືອາວຂອງເອື້ອຍນາງຊຶ່ງຈັ່ງຫາຍ້າຍມາແຕ່ເມືອງມຸກມາຢູ່ບ້ານຫລັງ

ນີ້ບໍ່ພໍປີ ເພິ່ນເປັນຄຣູໃຫຍ່.  ເມື່ອກິນເຂົ້າກິນນ້ຳແລ້ວກໍນັ່ງລົມກັນ  ທາງຜົວເມັຍອາວເອື້ອຍນາງຖາມກ່ຽວກັບເຣ່ືອງ

ເມືອງລາວຈົນເມື່ອຍຕອບ ໝົດແນວຖາມກໍມາຖາມວ່າ: ພວກລາວ ຄມນ ກິນມັກກິນໝາແມ່ນອິຫລີບໍ່? ໄດ້ຍິນຄົນ

ຢູ່ສີຊຽງໃໝ່ເວົ້າວ່າ ຕອນທີ່ລາວບໍ່ທັນເປັນ ຄມນ ຍິນສຽງໝາເຫົ່າຢູ່ວຽງຈັນບໍ່ຂາດທຸກຄືນ ບາດວ່າພາຍຫລັງລາວກັບ

ມາເປັນ ຄມນ ສຽງໝາເຫົ່າຮ້ວຍລົງຮ້ວຍລົງຂົນມາຮອດປີນີ້(80)ບໍ່ໄດ້ຍິນສຽງໝາເຫົ່າພໍຕົວ. ນ້ອຍຍີ້ມໃສ່ຂ້າພະເຈົ້າ

ກ່ອນຈະຍາດຕອບຄຳຖາມຄຣູໃຫຍ່ອາວເອື້ອຍນາງ...   ເພິ່ນຈັດເປັນຣະບຽບບໍ່ໃຫ້ເຈົ້າຂອງໝາປະປ່ອຍໝາໃຫ້ເປັນ

ໝາເກເລຫລືຈອນຈັດເໝືອນດັ່ງຣະບອບເກົ່າເພາະບໍ່ຈັກຄົນບໍ່ຈັກໝາປະປົນກັນເຕັມເມືອງ, ເຮື່ອງກິນນັ້ນກໍບໍ່ປະຕິ

ເສດຜູ້ກິນຜູ້ບໍ່ຫັ້ນແລ້ວ ຮູ້ບໍ່ເພິນວ່າ: ຍອດຊີ້ນແມ່ນໝາ ຍອດປາແມ່ນອ່ຽນ.  ທາງຄຣູໃຫຍ່ຫົວກາກອອກຢ່າງແຮງ

ກ່ອນຈະວ່າ: ອີ່ນາງ..ບໍ່ແມ່ນໄດ້ຊິມແລ້ວຕິຈັ່ງຮູ້ວ່າມັນແຊບ? ໂອຍ! ບໍ່ເຄີຍຊິມຈັກເທື່ອ ມີແຕ່ກິນ...ນ້ອຍທັງເວົ້າທັງ

ຫົວເຣາະແກມກັນໄປ.

ຮຸ່ງເຊົ້າວັນໃໝ່ຂຶ້ນມາ, ເອື້ອຍນາງພາໄປມອບໂຕທີ່ສາລາກາງ ແລະຖືກສົ່ງໄປທ່າດ່ານໜອງຄາຍຊຶ່ງຢູ່ກົງກັນຂ້າມກັບ

ທ່າເດື່ອ. ນ້ອຍແນມຂ້າມແມ່ຂອງໄປແລະຊີ້ມືໄປຫາແບະຖາມ..ບ່້ານນັ້ນແມ່ນບ້ານຫຍັງ? ຂ້າພະເຈົ້າບອກວ່າ..ບ້ານ

ນັ້ນແມ່ນທ່າເດື່ອ..ຈື່ບໍ່ໄດ້ເບາະທີ່ອ້າຍພານ້ອຍມາກິນນ້ຳໝາກພ້າວອ່ອນເລື້ອຍໆຫັນເດ ຮ້ານນັ້ນແລ້ວທີ່ນ້ອຍຕິດໃຈ

ນ້ຳຫວານເຜືອກກັບສະຄູ ແລະຮ້ານຖັດໄປນັ້ນກໍແມ່ນຊີ້ນປີ້ງ..ຈື່ໄດ້ບໍ່? ເວົ້າເຣື່ອງຂອງກິນໃຫ້ແມ່ມານຟັງ  ນ້ອຍເກີດ

ຫີວຂຶ້ນມາທັນທີ ຈຶ່ງບອກເອື້ອຍນາງພາໄປຫາຊອກກິນຫລັງຈາກພິມລາຍມືແລ້ວໆ.

ເງິນສາມາດຊື້ໄດ້ທຸກຢ່າງດັ່ງທີ່ຄົນກ່າວໄວ້, ບໍ່ວາປະເທດໃດ ຄອມມຸຍນິສຫລືເສຣີ ຕ່າງກໍຖືເງີນເປັນໃຫຍ່ ແລະເງິນນີ້ສາ

ມາດປ່ຽນໄດ້ທຸກຢ່າງດັ່ງທີ່ມີຄຳຂັວນເຕືອນໃຈໄວ້ວ່າ:ເງິນຖີ້ມໃສ່ຫີ-ຫີອ້າ...ຖີ້ມໃສ່ຫຍ້າ-ຫຍ້າຕາຍ. ຕາມປົກະຕິແລ້ວ

ຄົນອົພະຍົບທີ່ໄປມອບໂຕກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ ຕມ ທີ່ສາລາກາງຕ້ອງໄດ້ເຂົ້ານອນຫ້ອງຂັງ(ຄຸກ)ຢ່າງຕ່ຳຄືນນຶ່ງຂຶ້ນໄປກ່ອນຈະ

ຖືກສົ່ງໄປແປະໂປ້ພິມລາຍມືຢູ່ທ່າດ່ານ ຫລັງຈາກນັ້ນກໍຈະຖືກສົ່ງໄປ ສກທ ແລະຢູ່ໃນນັ້ນຕ່ຳສຸດສອງອາທິດຂຶ້ນໄປຈັ່ງໄດ້

ເຂົ້າສູນ.  (ຂໍໂທດນຳຊາວລາວທີ່ເຄີຍເປັນອົພະຍົບແລະມີປະສົບການໂຕຈິງກ່ຽວກັບຣະບົບການທຳງານຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່

ໄທທີ່ເຣີ່ມຈາກໄປມອບຕົວຈົນເຖິງເຂົ້າສູນ ຖ້າວ່າຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າຜິດ ເພາະຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ມີປະສົບການທາງກ້ານນີ້ ພຽງ

ແຕ່ໄດ້ຍິນການບອກເລົ່າຈາກຄົນອື່ນເທົ່ານັ້ນ).

ຜົວເມັຍຂ້າພະເຈົ້າແລະນ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຂົ້າຫ້ອງຂັງ ບໍ່ໄດ້ໄປເຂົ້າ ສກທ. ຕອນທີ່ໄປມອບໂຕທີ່ສາລາກາງເຫັນແຕ່ເອ້ືອຍນາງ

ເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງການຂອງຜູ້ການແລະກໍບໍ່ໄດ້ຍິນເພິ່ນເວົ້າຫຍັງກັນເພາະປະຕູຫ້ອງການປິດ,  ບໍ່ພໍບຶດກໍມີຕຳຣວດອອກ

ຈາກຫ້ອງການຂອງຜູ້ການນັ້ນມາຫາພວກຂ້າພະເຈົ້ານັ່ງຖ້າຢູ່ນອກແລະເອີ້ນບອກວ່າ:  ມານີ້ຕາມຜົມມາ, ຂ້າພະເຈົາ

ກັບນ້ອຍກໍລູກຂຶ້ນຍ່າງຕາມໄປ ຕຳຣວດຄົນນັ້ນຍັງຫັນກັບມາອີກແລະຂັວກມືເອີ້ນເອົາຄົນຂັ້ບຣົຖຂອງເອື້ອຍນາງແລະ

ເວົ້າວ່າ: ເຈົ້າຄືກັນຕາມຜົມມາ..ນັ່ງເສີຍຫຍັງຢູ່. ທັງສາມກໍນຳກົ້ນຕຳຣວດຄົນນັ້ນໄປຫາຫ້ອງນຶ່ງທີ່ເປັນຫ້ອງເປົ່າແລະ

ເປີດປະຕູໄວ້ ຂ້າງມນມຕັ່ງມ້າຍາວສອງໜ່ວຍຕັ້ວຢູ່ແປະຝາຄົນລະຟາກຂອງຫ້ອງ,   ຢູ່ຂ້າງຂວາມືຕິດກັບປະຕູເຂົ້າມີ

ປ່ອງຢ້ຽມທີ່ມີເຫຼັກດິ້ວກັນໄວ້ປະມານ 4-5ອັນ. ຕຳຣວດບອກໃຫ້ທັງສາມຄົນເຂົ້າໄປນັ່ງຢູ່ໃນຫ້ອງນັ້ນຖ້າແລະກໍເວົ້າວ່າ:

ຂັງໄວ້ຫ້ອງນີ້ຊຳຊາລໍຖ້າໄປພິມລາຍມື ທຸກຄົນຕ້ອງຜ່ນຫ້ອງຂັງຕາມກົດຣະບຽບ...ພໍແຕ່ຕຳຣວດເວົ້າຈົບ ຄົນຂັບຣົຖ

ເອື້ອຍນາງກໍປ່ອຍສຽງໃນຟິມອອກມາກັບບາດໂລດ: ຜົມໄມ່ໄຊ້ຄົນລາວອົພະຍົບ ຜົມຄົນໄທຂັບ....ທາງຕຳຣວດຄົນ

ນັ້ນຍັງບໍ່ເຊື່ອຈົນອ້າຍຄົນຂັບຣົຖນັ້ນເອົາບັດປະຊາຊົນອອກມາໃຫ້ເບິ່ງ ທາງຜູ້ເພິ່ນຕຳຣວດກໍຫົວເຣາະຂຶ້ນກາກໆ. ຂ້າ

ພະເຈົ້າແລະນ້ອຍຢູ່ໃນຫ້ອງນັ້ນບໍ່ຮອດສິບນາທີກໍໄດ້ອອກມາແລະກໍໄປພິມລາຍມືທີ່ທ່າດ່ານ,     ເສັດພິມລາຍມືທີ່ທ່າ

ກໍກັບໄປບ້ານອາວເອື້ອຍນາງ.

ກະຣຸນາຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ.

ເອື້ອຍນາງຕ້ອງໄດ້ກັບເມືອງມຸກໃນສາມສີ່ວັນຕໍ່ມາ ເພາະເພິ່ນຟ້າວໄປຂາຍໝາກນັດຢູ່ສວນທີ່ມີຄົນມາເໝົາຊື້ໝົດທັງ

ບວນແຕ່ລະປີ. ສອງຜົວເມັຍຂ້າພະເຈົ້າພັກອາໄສຢູ່ບ້ານຄຣູໃຫຍ່ສົມຊາຍ  ກ່ອນເອື້ອຍນາງຈະກັບມຸກເລົາກຳສັບໄວ້ວ່າ

ບໍ່ໃຫ້ກັງວົນຫຍັງຫລາຍ   ຖ້າບໍ່ມີຄວາມຈຳເປັນບໍ່ໃຫ້ອອກໄປໃສ   ຖ້າເມັຍຢາກກິນຫຍັງໃຫ້ໃຊ້ແມ່ຄົວອອກໄປຊື້ມາໃຫ້.

ທາງຜົວເມັຍຄຣູສົມຊາຍກໍສຸດດີມີນ້ຳໃຈ, ຜູ້ເມັຍແຮງສຸດດີອາດເພາະເພິ່ນເຄີຍຜ່ານການເປັນແມ່ມານມາກ່ອນຈຶ່ງຫາ

ແຕ່ແນວຄົນຖືພາມາສູ່ນ້ອຍກິນເກືອບທຸກມື້. ຄອບຄົວຄຣູສົມຊາຍເພິ່ນກິນແຕ່ເຂົ້າຈ້າວ ເພິ່ນຈົນລົງລາຍໄປຊື້ຫວດ

ແລະໝໍ້ໜຶ້ງພ້ອມທັງເຂົ້າໜຽວມາໃຫ້ທັ່ງໆທີ່ບໍ່ໄດ້ຖາມ. ນ້ອຍຍັງເໝືອນເດີມ ບໍ່ເຄີຍຫ່າງຂ້າງຜົວເລີຍ   ແມ່ນແຕ່ວ່າ

ຂ້າພະເຈົ້າອອກຍ່າງຢືດເສັ້ນຢືດເອັນຕາມເດີ່ນບ້ານນ້ອຍກໍຕາມໄປນຳສເມີແຕ່ນ້ອຍບໍ່ເຄີຍສແດງຄວາມອຶດອັດໃນໃຈ

ອອກມາໃຫ້ເຫັນແມ້ແຕ່ຄັ້ງດຽວທັ່ງໆທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່ານ້ອຍກຳລັງມີຄວາມລັ່ງເລໃຈ  ແລະ ຄິດເຖິງຄອບຄົວຂອງເລົາ,

ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ລະທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮັກນ້ອຍທີ່ສຸດ ທັງຮັກແລະທັງສົງສານທີ່ພາກນ້ອຍຈາກພໍ່ແມ່ທັ່ງໆທີ່ອາຍຸນ້ອຍຍັງບໍ່

ເຖິງ 19 ແລະຍັງມາຖືພາອີກ.  ບາງຄັ້ງຍັງຄິດໂທດໂຕເອງທີ່ເອົາຊີວິດນ້ອຍເຂົ້າມາພົວພັນກັບຕົນເອງເຮັດຫຍັງ? ບໍ່

ໜ້າຈະເອົານ້ອຍເຂົ້າມາກ່ຽວຂ້ອງກັບຊີວິດຕົນເອງແຕ່ຄັ້ງແຣກແລ້ວກໍດີ   ແຕ່ຈະເຮັດແນວໃດໄດ້ຄົນເຮົາເມື່ອໄດ້ຢູ່

ໃຫ້ສິດກັນແລ້ວຍ່ອມມີໃຈໃຫ້ກັນແລະກັນຕ່າງຝ່າຍຕ່າງມີສັທາໃນຄວາມຮັກຈຶ່ງເກີດຮັກກັນຂຶ້ນ,   ຕາມຄວາມເປັນ

ຈິງແລ້ວຕົນເອງເປັນຝ່າຍຜິດທີ່ເປັນຝ່າຍເຂົ້າຫານ້ອຍກ່ອນ ແລະມີອາຍຸເຂີນກັນກັບນ້ອຍເກືອບເຖິງ 8 ປີ.    ຢູ່ທີ່

ບ້ານອາວຄຣູສົມຊາຍກໍອາທິດທີ່ 4 ເຂົ້າມາແລ້ວນັບແຕ່ອອກຈາກບ້ານມາ ເຈົ້າຂອງເຮືອນກໍພາໄປທ່ຽວເປັນບາງຄັ້ງ

ເທົ່ານັ້ນກໍເພາະເກງຕໍ່ຄວາມປອດພັຍຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ,ມີເທື່ອນຶ່ງເພິ່ນພາຂີ່ຣົຖໄປເບິ່ງສູນລາວອົພະຍົບບໍ່ໄດ້ແວ່

ມີແຕ່ຂີ່ຣົຖຜ່ານໄປເທົ່ານັ້ນ. ເພີ່ນຊີ້ໃຫ້ເບິ່ງແລະເວົ້າວ່າ ຫັ້ນລະສູນອົພະຍົບລາວ ເພິ່ນປຸກອາຄານໃໝ່ແລ້ວຕົ້ວດຽວ

ນີ້, ໄປໄໝ້ຫວ່າງກຸດຈີນຜ່ານມານີ້ໝົດໄປເຄິ່ງສູນພຸ້ນຕົ້ວ. ແນມເຂົ້າໄປເບິ່ງໃນສູນຕອນຣົຖແລ່ນກາຍໄປ ເປັນແຕ່

ຄົນພາກັນຫຸ້ມກັນເບິ່ງເຕະບານຢູ່ເດີ່ນແປະໜ້າທາງເຂົ້າໜ້າສູນ,ຈອບລິ່ງຊອມເບິ່ງໜ້ານ້ອຍເຫັນຄິ້ວຂອງນ້ອຍຍິກ

ສົນກັນເຂົ້າຈຶ່ງສັນນິຖານໄດ້ວ່າ ນ້ອຍບໍ່ມັກສະຖານທີ່ແຫ່ງນີ້ແນ່ນອນ. ພໍກັບມາເຮືອນຈຶ່ງບອກນ້ອຍວ່າບ່ອນນັ້ນລະ

ທີ່ພວກເຮົາຈະເຂົ້າໄປຢູ, ນ້ອຍຈຶ່ງຖາມວ່າກະຢູ່ທີ່ນັ້ນດົນປານໃດ? ບອກນ້ອຍວ່າບໍ່ຮູ້ ຮູ້ແຕ່ວ່າສມັຍອ້າຍເພິ່ນຢູ່ທີ່ນັ້ນ

ບໍ່ຮອດສາມເດືອນເພິ່ນກໍໄດ້ໄປອາເມຣິກາໂລດ ແຕ່ວ່າສມັຍ 4 ປີຫລັງພຸ້ນ. ຖາມນ້ອຍລອງເບິ່ງວ່ານ້ອຍພໍຈະຢູ່ໄດ້ບໍ່?

ນ້ອຍກໍວ່າອ້າຍຢູ່ໄດ້ນ້ອຍກໍໄດ້ເໝືອນກັນ ໄດ້ຫລືບໍ່ໄດ້ມັນກໍຈຳເປັນເພາະແນວໃດເຮົາກໍຈະຜ່ານຈຸດນັ້ນຢູ່ແລ້ວ.

ເອື້ອຍນາງກັບຂຶ້ນມາໜອງຄາຍອີກໃນ 3 ອາທິດຕໍ່ມາ ແລະກໍພາຂຶ້ນຣົຖໄປວ່າໄປແຈ້ງເຂົ້າສູນ. ເອົາຣົຖໄປຈອດຢູ່ຕໍ່

ໜ້າສະຖານທີ່ແຫ່ງນຶ່ງຢູ່ຕໍ່ໜ້າກັບສູນແລະກໍມີຮົ້ວອ້ອມດ້ວຍສັງກະສີຂ້າງລຸ່ມສູງປະມານ 5ແມັດແລະຂ້າງເທິງແມ່ນ

ເປັນຮົ້ວໜາມໝາກຈັບກ້ວາງປະມານ 150 ແມັດມົນທົນ. ຖາມເອື້ອຍນາງວ່າທີ່ນີ້ແມ່ນຫຍັງ?ເອື້ອຍນາງວ່າ ສກທ

ເອື້ອຍນາງຈຶ່ງອະທິບາຍໃຫ້ຟັງວ່າສະຖານທີ່ແຫ່ງນີ້ເຂົາເອົາໄວ້ເຮັດຫຍັງກັບຄົນອົພະຍົບລາວ?  ແລະເອື້ອຍນາງບອກ

ອີກວ່າມື້ນີ້ເປັນມື້ທີ່ເຂົາປ່ອຍຄົນທີ່ຖືກຂັງຢູ່ນີ້ເຂົ້າສູນແລະສອງຄົນໃນຈຳນວນທີ່ຖືກປ່ອຍມື້ນີ້ກໍມີພວກເຈົ້າສອງຄົນ

ຢູ່ໃນນັ້ນ. ພວກເຈົ້າຈະໄດ້ເຂົ້າໄປຢູ່ຂ້າງໃນເພື່ອລໍຖ້າໃຫ້ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ເພິ່ນຊື່ອອກມາ,   ແຕ່ບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປດຽວນີ້ເທື່ອ

ດອກອີກຈັກໜ່ອຍພຸ້ນລະ. ບໍ່ພໍ 10 ນາທີກໍມີຣົຖຈິບຕຳຣວດມາຈອດຕໍ່ໜ້າປະຕູເຂົ້າ ສກທ ນັ້ນແລະກໍມີທະຫານ

ອສ ມາເປີດປະຕູໃຫ້, ບໍ່ພໍບຶດກໍມີຄົນອອກມານຳເອີ້ນເອົາຂ້າພະເຈົ້າແລະນ້ອຍເຂົ້າໄປໃນ ສກທ ນັ້ນ. ໜ້ານ້ອຍຊີດ

ລົງແລະກໍສັ່ນພ້ອມທັງສອງແຂນນ້ອຍກອດແອວຜົວບໍ່ປະຕັ້ງແຕ່ເຣີ່ມຍ່າງເຂົ້າໄປຈົນເຖິງຂ້າງໃນກໍຍັງບໍ່ປະ. ພໍແຕ່

ເຂົ້າໄປເຖິງຂ້າງໃນ..ມຶງເອີຍ! ບໍ່ຈັກກິ່ນຂີ້ກິ່ນຫຍ່ຽວ ບໍ່ຈັກສຽງຮ້ອງສຽງແຊວປານໝໍ້ຂີ້ຂ້ວມ.     ແນມໄປບໍ່ປະກົດ

ເຫັນຄົນທີ່ຮູ້ຈັກ ບາງຄົນກໍມາຖາມວ່າຈັ່ງຫາມາຮອດບໍ່ ເອົາໝ້ອງໝູ່ຂ້ອຍບໍ່ 50 ບາດບໍ່ໄດ້ນອນຢູ່ພື້ນດິນໄດ໊ຢູ່ເທິງ

ເຮືອນ ຖ້າຢາກໄດ້ທັງມຸ້ງໝອນກັບຜ້າຫົ່ມທັງໝົດ150 ສົນໃຈບໍ່?ຄັນບໍ່ຈອງໄວ້ດຽວນີ້ບຶດໜຶ່ງພວກນອນຢູ່ພື້ນດິນ

ເຂົາເອົາກ່ອນໝູເຈົ້າມາໃໝ່ແບບນີ້ເຂົາໄລ່ຂ້າລົງມານອນຢູ່ພື້ນດິນຕະລ່າງພີ້. ຂ້າພະເຈົ້າເລີຍສວຍໂອກາດຖາມວ່າ

ພວກທີ່ປືກປ່ອຍເຂົ້າສູນມື້ນີ້ມາຢູ່ທີ່ນີ້ດົນປານໃດແລ້ວ? ຄົນຜູ້ຖາມຂາຍທີ່ນອນໃຫ້ນັ້ນຕອບວ່າ:   ຂ້ອຍໂຊກດີມາ

ຖືກປ່ອຍພ້ອມຊຸດນີ້ ຢູ່ນີ້ພໍດີໄດ້ 16ມື້ ບາງຄົນຢູ່ນີ້ເປັນເດືອນຍັງບໍ່ທັນໄດ້ອອກກໍມີ.  ນ້ອຍຍັງສືບຕໍ່ທັງສັ່ນທັງເຊັນ

ເອົາແຂນກອດແອວຜົວໄວ້ບໍ່ວາງແລະກໍຖາມວ່າ: ອ້າຍ..ເຮົາສິໄດ້ຢູ່ນີ້າບາະ?    ບໍ່, ເຮົາເຂົ້າມາລໍຖ້າເພິ່ນຮຽກຊື່ເຮົາ

ອອກຈາກທີ່ນີ້ເທົ່ານັ້ນຕາມທີ່ເອື້ອຍນາງບອກວ່າຈັ່ງຊັ້ນ..  ຂ້າພະເຈົ້າທັງເວົ້າທັງມືປັດໃບໄມ້ແຫ້ງທີ່ປີວລົງມາຄ້າງຢູ່

ຜົມນ້ອຍອອກໃຫ້ນ້ອຍ.  10 ນາທີຕໍ່ມາເຈົ້າໜ້າທີ່ຕະຣວດຈຶ່ງມາເອີ້ນຊື່ພວກທີ່ຖືກປ່ອຍຕົວເຂົ້າສູນໂດຍເຣີ່ມທີ່ຂ້າ

ພະເຈົ້າແລະນ້ອຍກ່ອນໝູ່ໝົດ ຈົນຜູ້ຖາມຂາຍບ່ອນນອນໃຫ້ແລະຄົນທີ່ມາລໍຖ້າຟັງຊື່ນັ້ນພາກັນແນມມາເບິ່ງ. ພໍ

ແຕ່ຍ່າງອອກມາກໍມີເຈົ້າພະນັກງານອີກສອງຄົນບອກໃຫ້ຍ່າງມູ້ງໜ້າຂ້າມທາງເລັ່ງໃສ່ທາງເຂົ້າໜ້າສູນພຸ້ນໂລດ.ມາ

ແນມຊອກຫາເອື້ອຍນາງກໍບໍ່ເປັນທັງຄົນທັງຣົຖ....ເອົາ! ບັດນີ້ໄປກໍບໍ່ລາ...ຄຶດຈົ່ມພຶມພຳຢູ່ໃນໃຈຄົນດຽວ. ຫລຽວ

ແນມຫລັງກໍເຫັນຄົນຍ່າງຕາມຫລັງກັນເປັນແຖວ. ນ້ອຍບອກວ່ານ້ອຍດີໃຈທີ່ໄດ້ອອກຈາກ ສກທ ນັ້ນ ຂັ້ນວ່າເຂົ້າ

ໄປຢູ່ບໍ່ຮອດເຄິ່ງຊົ່ວໂມງກໍສິຕາຍແລ້ວ ຂະຫຍອນວ່າໄດ້ເຂົ້າໄປຢູ່ໃນນັ້ນເປັນທິດເປັນເດືອນ... ນ້ອຍເຜີຍຄວາມໃນ

ໃຈສູ່ຟັງ. ຍັງບໍ່ທັນຮູ້ວ່າຈະພົບຫຍັງອີກຢູໃນສູນອົພະຍົບລາວແຫ່ງນີ້.............?

ແລ້ວທ່ານຈະໄດ້ຮູ້ໃນຕອນຕໍ່ໄປ.

ປະຕູຮົ້ວໜາມໝາກຈັບຂອງສູນອົພະຍົບກໍໄດ້ເປີດອອກຕ້ອນຮັບສັມະສິກໃໝ່ສູ່ສູນແຫ່ງນີ້, ມີຄົນມາລໍຖ້າຕ້ອນຮັບ

ຍາດພີ່ນ້ອງຈົນເຕັມຢູ່ເດີ່ນໜ້າສູນ. ເມື່ອທຸກຄົນເຂົ້າມາແລ້ວ ປະຕູໜາມໝາກຈັບນັ້ນກໍອັດເຊົ້າເໝືອນເດີມ ແລະ

ພ້ອມກັນນັ້ນທາງພະນັກງານຂອງກອງອຳນວຍການສູນອົພະຍົບລາວກໍນຳເອົາໄປເຕົ້າກັນຢູ່ຕໍ່ໜ້າກອງອຳນວຍການ

ແລະມີຫົວໜ້າສູນຊຶ່ງເປັນຄົນລາວອອກມາກ່າວສເນີກົດຣະບຽບໃນສູນໃຫ້ສັມະສິກໃໝ່ຂອງສູນນີ້ໃຫ້ຮັບຮູ້ໄວ້.  ຫລັງ

ຈາກນັ້ນກໍມີການແນະນຳວ່າຄອບຄົບໃດແລະບຸກຄົນໃດຈະໄປຕົກຢູ່ອາຄານໃດແລະຫ້ອງໃດ,   ມີສ່ວນໜ້ອຍທີ່ໄດ້ໄປ

ມີຫ້ອງແລະອາຄານຢູ່ເພາະໃນປີນັ້ນອົພະຍົບລົ້ນອາຄານ ແລະພວກທີ່ບໍ່ມີອາຄານຢູ່ກໍໄດ້ໄປນອນແລະອາໄສຢູ່ເຕັນທີ່

ທາງສະພາກາຊາດສາກົນແລະອົງການ CRS ໄດ້ຈັດຕຽມໄວາຖ້າ. ຕ່າງຄົນກໍຕ່າງແຍກຍ້າຍກັນໄປຫາທີ່ພັກຂອງໃຜ

ມັນແຕ່ມີຄົນທີ່ບໍ່ມີຊື່ແນະນຳໃຫ້ໄປບ່ອນໃດນັ້ນ 5 ຄົນນຳກັນ ຄືສອງຄົນຜົວເມັຍຂ້າພະເຈົ້າ ແລະອີກ 3 ຄົນເປັນຍິງ

ສອງຊາຍນຶ່ງຄົນ ອາຈະເປັນອ້າຍນ້ອງກັນເພາະໜ້າຕາຄ້າຍຄືກັນແລະເບິ່ງແລ້ວຄືມີອາຍຸບໍ່ເກີນ 20 ປີຈັກຄົນ. ມີພະ

ນັກງານມາເອີ້ນເອົາໃຫ້ເຂົ້າໄປທາງໃນຂອງກອງອຳນວຍການພ້ອມກັນທັງ 5 ຄົນ,    ພໍແຕ່ກ້າວຜ່ານປະຕູເຂົ້າໄປກໍ

ເຫັນເອື້ອຍນາງແລະຄົນຂັບຣົຖນັ່ງຢູ່ໃນນັ້ນ ແລະກໍມີອີກສອງຜົວເມັຍຄົນໄທອີກຄູ່ນຶ່ງນັ່ງຖັດຕໍ່ໄປ.  ບໍ່ພໍບຶດກໍມີເຈົ້າ

ໜ້າທີ່ໄທມາເອີ້ນເອົາ 3 ຄົນນັ້ນເຂົາໄປໃນຫ້ອງນຶ່ງກ່ອນພວກຂ້າພະເຈົ້າ  ແລະບໍ່ພໍ 10  ນາທີກໍເຫັນພວກເຂົາອອກ

ຈາກຫ້ອງນັ້ນແລ້ວຍ່າງອອກໄປຈາກກອງອຳນວຍການໄປເລີຍ,    ເສັຍໃຈທີ່ບໍ່ໄດ້ທັກທາຍກັນມີແຕ່ໂບກມືບ່າຍກັນ

ຕອນເວລາຂະເຈົ້າຜ່ານໜ້າໄປອອພສູ່ປະຕູທາງອອກຂອງກອງອຳນວຍການ. ຕໍ່ມາແມ່ນຝຽນຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ

ແລະກໍເຂົ້າໄປຫ້ອງດຽວກັນນັ້ນ, ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ໄທຄົນນັ້ນ ເອັາເອກະສານຈຳນວນນຶ່ງອອກມາໃຫ້ ໃນນັ້ນກໍມີ: ໜັງ

ສືອະນຸຍາດໃຫ້ພັກອາໄສກັບພີ່ນ້ອງຢູ່ນອກສູນ, ບັດອະນຸຍາດເຂົ້າອອກສູນອົພະຍົບທຸກໆວັນ ແຕ່ 6 ໂມງເຊົ້າ ຫາ 8

ໂມງແລງ, ບ່ອນຢູ່ (Address)ໃນສູນ: ອາຄານແລະຫ້ອງນ່ຳເບີ ແລະ ເອກະສານໃບສຸດທ້າຍແມ່ນຕາຕະລາງແລະ

ການແນະນຳສິ່ງທີ່ຈະຕ້ອງໄດ້ກະທຳໃນຂັ້ນຕໍ່ໄປ. ເຖິງແມ່ນວ່າຣາຍການທຸກຢ່າງແມ່ນຢູ່ໃນກະດາດໃບນັ້ນ  ແຕ່ເຈົ້າ

ໜ້າທີ່ຄົນນັ້ນຍັງບອກເຜີ້ມເຕີມ ອີກ 3 ມື້ໃຫ້ເຂົ້າມາສມັກໄປອາເມຣິກາທີ່ຫ້ອງການ JVA ຫລັງຈາກນັ້ນ 2 ອາທິດ

ໃຫ້ທຽວເຂົ້າມາຈອບເບິ່ງຊື່ສຳພາດ ເພາະເປັນCase ພິເສດມັນໄວກ່ອນພວກທັມະດາ. ໃຫ້ຖ່າຮູບຂນາດ4x6ເອົາໄວ້

ຈັກໂຫຼນຶ່ງເພື່ອຄວາມສດວກຍາມທາງການຕ້ອງການ ຈະບໍ່ໄດ້ຊັກຊ້າ.

ຫລັງຈາກອອກມາຈາກກອງອຳນວຍການແລ້ວເອື້ອຍນາງໄດ້ພາໄປເລາະຊົມຕລາດສູນໜອງຄາຍ,   ແລະໄດ້ພົບພໍ້

ຄົນທີ່ຮູ້ຈັກຫລາຍຄົນເຕີບ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ບອກວ່າເປັນອົພະຍົບ ບອກຂະເຈົ້າວ່າມາທຳທຸຣະຢູ່ໜອງຄາຍກໍເລີຍ

ຂໍອະນຸຍາດເຂົ້າມາຢ້ຽວຢາມພີ່ນ້ອງຢູ່ໃນສູນ. ນ້ອຍບໍ່ໄດ້ກິນເຂົ້າປຸ້ນນ້ຳແຈ່ວເມືອງຫລວງມາເປັນເດືອນກວ່າແລ້ວ

ແລະກໍເປັນຂອງໂປດນ້ອຍອີກ, ຈຶ່ງພຳກັນແຫວ່ກິນ ກິນແລ້ວຍັງບໍ່ອີ່ມຄັກ ຊື້ຫໍ່ໃສ່ຖົງໄປນຳອີກ.  ນ້ອຍດີໃຈທີ່ບໍ່ໄດ້

ເຂົ້າໄປຢູ່ໃນສູນ ແລະຂ້າພະເຈົ້າເອງກໍບໍ່ຢາກໃຫ້ນ້ອຍຕ້ອງຜ່ານປະວັບການຂອງການໃຊ້ຊີວິດຢູ່ໃນສູນ   ຈຶ່ງຂໍຮ້ອງ

ໃຫ້ອ້າຍເຮັດທຸກວິທີທາງເພື່ອຫລີກເວັ້ນຈາກການເຂົ້າໄປພັກອາໄສກ່ອນຈະໄດ້ເຂົ້າໄປອາເມຣິກາ. ອ້າຍເພິ່ນໂທຣະ

ສັບມາຫາສອງເທື່ອທີ່ບ້ານອາວຄຣູສົມຊາຍ, ເທື່ອທຳອິດແມ່ນໂທມາຝາກນ້ອລຊາຍແລະນ້ອງໃພ້ກັບອາວສົມຊາຍ

ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ຮູ້ດອກວ່າເພິ່ນຫຍັງກັນແດ່ ຫລັງຈາກເພິ່ນເວົ້າລົມກັນອາວສົມຊາຍຈັ່ງໄດ້ເວົ້າກັບອ້າຍ, ເພິ່ນບອກ

ໃຫ້ອົດທົນບໍ່ດົນກໍຈະໄດ້ພົບກັນ ຫລັງຈາກເພິ່ນເວົ້ານຳຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວເພິ່ນກໍເວົ້າກັບນ້ອຍ. ອອກຈາກສູນແລ້ວກໍ

ກັບໄປບ້ານອາວຄຣູສົມຊາຍ ແລະເວລາທີ່ກຳລັງຂີ່ຣົຖກັບກັນນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຖາມເອື້ອຍນາງກ່ຽວກັບການຈ້າງສິນ

ບົນເຈົ້າພະນັກງານທັງໄທແລະລາວທີ່ຢູ່ສູນໜອງຄາຍນັ້ນໝົດຫລາຍປານໃດແລະເຮັດຢ່າງໃດຈຶ່ງເຂົ້າເຖິງຂະບວນ

ການກຸ່ມນີ້? ເອື້ອຍນາງເລົ່າສູ່ຟັງ.......................................

ກະຣຸນາຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ.

ເອື້ອຍນາງເປັນຜູ້ອອກຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທຸກຢ່າງໃຫ້ກ່ອນແລ້ວອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າຈະໄຊ້ຄືນໃຫາເອື້ອຍນາງຕາມທີຫລັງຕາມທີ່ເອື້ອຍ

ນາງເລົ່າສູ່ຟັງ. ເອື້ອຍນາງໄດ້ຮັບປາກກັບນ້ອງຊາຍຂອງເລົາ(ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້) ວ່າຈະເປັນພາລະທຸກຢ່າງໃຫ້ເພື່ອຈະໄຫ້ຂ້າພະ

ເຈົ້າແລະພັລະຍາໄປເຖິງອາເມຣິກາ. ເອື້ອຍນາງບໍ່ໄດ້ບອກແບບຈະແຈ້ງວ່າເລົາເຂົ້າຫາເຈົ້າພະນັກງານໄທໄດ້ແນວໃດ ເລົາມີແຕ່

ບອກວ່າເມື່ອມີເງິນກໍຈະແນມເຫັນຊ່ອງທາງເຂົ້າເຖິງຈຸດທີ່ເຮົາຕ້ອງການສເມີແລະເລົາກໍໄປເຖິງຈຸດນັ້ນແລະກໍສຳເຣັດອີກດ້ວຍ.

ເມື່ອຖາມເຖິງເຣ່ືອງເງິນທີ່ເອື້ອຍນາງເປັນພາລະໃຫ້ກ່ອນນີື້ເລົາບໍ່ຢ້ານຖືກບ້ຽວຈາກອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ້? ເອື້ອຍນາງຕອບວ່າ

ເລົາຮູ້ນິໄສນ້ອງຊາຍເລົາຄົນນັ້ນດີ ແລະນ້ອງຊາຍເລົາຄົນນັ້ນເປັນຄົນທີ່ມີສັຈະທັມສເມີ,  ເລົາບອກວ່າແນວນັ້ນ.  ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງ

ຍົກເອົາແບບວ່າ ຖ້າອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມີເງິນໄຊ້ຄືນແລ້ວເອື້ອຍນາງຈະເຮັດແນວໃດ?  ເມື່ອເອື້ອຍນາງໄດ້ຍິນຂ້າພະເຈົ້າຍົກ

ເອົາປະເດັນນີ້ຂຶ້ນມາຖາມ, ເລົາກໍກັບມາຖາມຂ້າພະເຈົ້າຄືນວ່າ ຂ້າພະເຈົ້ານີ້ຮູ້ຈັກຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າດີສ່ຳໃດ?  ຂ້າພະເຈົ້າ

ເກີດງົງຈຶ່ງຖາມເອື້ອຍນາງຄືນວ່າ: ເອື້ອຍນາງ...  ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດທີ່ເຈົ້າຖາມຂ້ອຍວ່າຂ້ອຍຮູ້ຈັກຄອບຄົວຂ້ອຍນີ້ດີສ່ຳ

ໃດ? ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຢູ່ກັບພໍ່ແມ່ນັບຕັ້ງແຕ່ເກີດອອກມາ ລຸງເພິ່ນຂໍເອົາໄປລ້ຽງເປັນລູກ ຢູ່ນຳເພິ່ນພຸ້ນຢູ່ວັງວຽງ

ພຸ້ນຈົນໃຫຍ່ເປັນບ່າວຈັ່ງໄດ້ມາຢູ່ກັບພໍ່ແລະແມ່. ເອື້ອຍນາງຈຶ່ງເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ: ພໍ່ແມ່ເຈົ້າເປັນຄົນມີຖານະ ມີບ້ານໃຫ້ຊາວຕ່າງປະ

ເທດເຊົ່າຫລາຍຫລັງ ເທົ່າທີ່ຮູ້ກໍປະມານ 14 ຫລັງ, ຢູ່ວຽງຈັນ 8 ແລະຢູ່ ສວັນນະເຂດ 6. ກົງສູນໄທປະຈຳສວັນນະເຂດກໍເຊົ່າ 3

ຫລັງ ແລະອີກ 3 ຫລັງເພິ່ນໃຫ້ຄົນຝຣັ່ງເສດເຊົ່າ, ຢູ່ມາເພິ່ນເລີຍຂາຍໃຫ້ກົງສູນໄທເລີຍມວນ 3 ຫລັງທີ່ກົງສູນໄທເຊົ່ານັ້ນ ແລະ

3 ຫລັງໃຫ້ຝຣັ່ງເສດເຊົ່ານັ້ນເພິ່ນຂາຍໃຫ້ເຖົ້າແກ່ໂບເຈົ້າຂອງໂຮງນ້ຳແຂງແລະຕລາດສວັນນະເຂດໄປໃນປີ 1972 ພ້ອມກັນທັງ

6ຫລັງທີ່ຢູ່ສວັນນະເຂດນັ້ນ. ບ້ານ 8 ຫລັງຢູ່ວຽງຈັນເມື່ອກ່ອນແມ່ນໃຫ້ຄົນອາເມຣິກາເຊົ່າ ຫລັງຈາກເຂົາກັບບ້ານເຂົາໃນປີ 73

ບ້ານເຫລົ່ານັ້ນກໍຫວ່າງເປົ່າ ແລະເພິ່ນທັນຂາຍໄປພຽງແຕ່ 3 ຫລັງໃນປີ 73, ຍັງ 5ຫລັງເປັນເຮືອນເປົ່າຫວ່າງ. ພໍ່ແມ່ເພິ່ນເປັນ

ຄົນສລາດ ເງິນທັງໝົດທີ່ເພິ່ນມີຢູ່ທະນາຄານກຸງເທບທີ່ວຽງຈັນໄດ້ໂອນຍ້າຍໄປທະນາຄານດຽວກັນທີ່ອຸດອນມນປີ 1973 ເພາະ

ສະພາບການບ້ານເມືອງບໍ່ເປັນທີ່ໄວ້ວາງໃຈ.      ຂ້າພະເຈົ້າຕົກຕະລຶງວ່າເປັນຫຍັງເອື້ອຍນາງຈຶ່ງຮູ້ລາຍລະອຽດກ່ຽວກັບເຣື່ອງນີ້

ເປັນຢ່າງດີທັງໆທີ່ເລົາເປັນຄົນໄທຄືມາຮູ້ຄັກແທ້ ຈຶ່ງເຈາະຖາມເລົາອີກວ່າເປັນຫຍັງເລົາຈຶ່ງຮູ້ເຣ່ືອງນີ້?  ເອື້ອຍນາງບອກວ່າອ້າຍ

ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ເລົ່າສູ່ຟັງແລະເລົາຍັງເວົ້າອີກວ່າ: ກໍຍ້ອນເລົາຮູ້ຈັກເຣື່ອງເງິນນີ້ລະເລົາຈຶ່ງບໍ່ຢ້ານອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າບ້ຽວ.

ເອື້ອຍນາງຍັງບອກອີກວ່າເລົາໄປເຫັນໂຕເລກຂອງຈຳນວນເງິນທີ່ຢູ່ໃນທະນາຄານນຳອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນປີ 1976, ຕອນທີ່

ເພິ່ນໂຕນເອົາຍົນພາຄອບຄົວບິນມາລົງອຸດອນ. ເອື້ອຍນາງບອກວ່າເງິນຈຳນວນທີ່ຢູ່ໃນທະນາຄານສາມາດເຮັດໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍ

ນອ້ງຂອງຂ້າພະເຈົ້າສ້າງຖານະອັນສົມບູນທີ່ເມືອງໄທໄດ້ໂດຍບໍ່ຈຳເປັນໄປສແວງຫາອານາຄົດຢູ່ອາເມຣິກາ ແຕ່ອ້າຍຂອງຂ້າພະ

ບອກເອື້ອຍນາງວ່າເພິ່ນເປັນຮ່ວງອານາຄົດຂອງລູກສາວສອງຄົນຂອງເພິ່ນໆເຫັນສະຫະຣັຖປະເທດດຽວທີ່ນັກສຶກສາທົ່ວໂລກ

ຢາກໄປສຶກສາຮ່ຳຮຽນຢູ່ທີ່ນັ້ນ.

ເອື້ອຍນາງໄດ້ເອົາ ເງິນແລະເຄື່ອງຈູຣີ ທີ່ເພິ່ນມ້ຽນໄວ້ໃຫ້ໃນເມື່ອກ່ອນນັ້ນມາມອບຄືນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າແລະນ້ອຍ ເພາະພາລະໜ້າ

ທີ່ຂອງເພິ່ນໄດ້ສະເຣັດລົງ ແລະເພິ່ນຍັງເອົາເງິນໃຫ້ໄວ້ໃຊ້ອີກຈຳນວນນຶ່ງກ່ອນຈະກັບໄປມຸກດາຫານ. ສາມວັນຕໍ່ມາກໍພານ້ອຍ

ໄປປະກອບຄຳຮ້ອງສມັກໄປອາເມຣິກາຢູ່ທີ່ຫ້ອງການ JVA ຕາມວັນນັດໝາຍ ແລະໃຊ້ເວລາເກືອບສອງຊົ່ວໂມງກ່ອນຈະແລ້ວ.

ວ່າຈະພານ້ອຍໄປເລາະຕລາດສູນພວມຍ່າງອອກຈາກຫ້ອງການ JVA ມາກໍເລີຍພໍ້ໝູ່ສນິດຄົນນຶ່ງແລະເປັນໄທບ້ານດຽວກັນກຳ

ລັງຖີບສາມລໍ້ມາສົ່ງຄົນທີ່ໜ້າສູນຈຶ່ງທັກທາຍກັນບຶດໜຶ່ງກ່ອນຜູ້ກ່ຽວຈະພາໄປສົ່ງທີ່ຕລາດ.    ນ້ອຍໄປກິນເຂົ້າປຸ້ນນ້ຳຊີ້ນຂອງ

ໂປດຂອງເຂົາຄົນດຽວ ສ່ວນຂ້າພະເຈົ້ານັ່ງກິນເບັຍກັບໝໍທອນຊຶ່ງໄກຈາກແຜງຂາຍເຂົ້າປຸຸ້ນປະມານ10ແມັດ. ໝໍທອນມາຕົກ

ສູນແຕ່ປີ 77 ພຸ້ນ ຍັງເປັນຊາຍໂສດແລະກໍບໍ່ຄິດຢາກໄປປະເທດທີ່3ເທື່ອເພາະຜູ້ກ່ຽວມັກແບບກັບໄປຫລອນຕັດຄໍກອງຫລອນ

ແລະທະຫານອ້າຍນ້ອງຢູ່ຝັ່ງລາວນຳພວກກູ້ຊາດ. ຫລັງຈາກນ້ອຍກິນເຂົ້າປຸ້ນແສັດແລ້ວໝໍທອນກໍພາຂີ່ສາມລໍ້ທ່ຽວຊົມສູນຈົນ

ທົ່ວແລ້ວໝໍກໍໄປສົ່ງທີ່ໜ້າສູນ ຂ້າພະເຈົ້າກໍເອົາເງີນໃຫ້ຜູ້ກ່ຽວ 500 ບາດ.

ພໍກັບມາເຖິງບ້ານກໍໄດ້ຮັບຈົດໝາຍມາແຕ່ວຽງຈັນທີ່ອາຄຣູສົມຊາຍເອົາມາໃຫ້. ເປັນຈົດໝາຍເອື້ອຍແລະນ້ອງຈາລຶກຂຽນມາ,

ນ້ອຍເປັນຄົນອ່ານໃຫ້ຝັງແລະໃນຈົດໝາຍນັ້ນຈາລຶກບອກວ່າເລົາໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ກັບເອື້ອຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະຍັງສືບຕໍ່ເຂົ້າໂຮງ

ຮຽນຄືເກົ່າ ໝູ່ຄູ່ນ້ອຍຕ່າງກໍຖາມຫາແລະທຸກຄົນກໍງົງເມື່ອໄດ້ຂ່າວນ້ອຍຫລົບໜີອອກຈາກເມືອງລາວທັງໆທີ່ມີເລືອດນັກປະຕິ

ວັດເຕັມໂຕ.  ສ່ວນພໍ່ແມ່ນັ້ນເພິ່ນສບາຍດີເປັນຮ່ວງແລະຕິດເຖິງລູກທັງສອງແລະຍັງກຳສັບໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮັກແລະດູແລນ້ອຍ

ຢ່າງດີໃຫ້ສົມກັບພໍ່ແມ່ໄດ້ໄວ້ວາງໃຈມອບລູກສາວໃຫ້. ສ່ວນເອື້ອຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າຂຽນມາບອກວ່າເພິ່ນຈະຂາຍເຮືອນທີ່ຂ້າພະ

ເຈົ້າຢູ່ນັ້ນ ເພາະມີຄົນມາແຕ່ເຂດປົດປ່ອຍເຂົາຈະຊື້ ເຂົາຈະເອົາຄຳແລກ 30 ບາດຄຳ ແລະ ເງິນອີກ 2 ຂັນ. ເອື້ອຍຍັງບອກອີກ

ວ່າບໍ່ທໍ່ຍາພໍ່ເຈົ້າເມືອງບຸນນຳແມ່ນຄົນເຂົາຂົນພັນຂຶ້ນມາຢູ່ແລ້ວເພາະເຂົາວ່າເຈົ້າຂອງໂຕນໜີໄປແລ້ວ ແລະເຈົ້າຂອງແທ້ໆນັ້ນ

ກໍຕາຍໄປແລ້ວ.

ກະຣຸນາຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ

ທີ່ຫ້ອງການສຳນັກງານ JVA ຂ້າພະເຈົ້າແລະນ້ອຍພາກັນນັ່ງລໍຖ້າຮຽກຊື່ເຂົ້າພົບ John Tucker.    ໃນວັນນັ້ນ

ມີຫລາຍຄົນທີ່ມາລໍຖ້າເຂົ້າສຳພາດ ມີພໍ່ຕູ້ຜູ້ນຶ່ງຈົ່ມໃຫ້ຟັງວ່າເລົາສຳພາດບໍ່ຜ່ານສອງເທື່ອແລ້ວເທື່ອນີ້ເປັນເທື່ອ

ທີ່ສາມ ເພິ່ນໃຫ້ມາພົບກັບບັກ ຈອນ ທັກເກີ ໂດຍກົງ. ຂ້າພະເຈົ້າເລີຍຖາມເລົາວ່າເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ຜ່ານ?   ເລົາ

ເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ ບັກສຳພາດຜູ້ທຳອິດນັ້ນຈວດຖາມ: ພໍ່ຕູ້ບໍ່ແມ່ນເຈົ້າເປັນຄົນໄທເບາະ ເຈົ້າເວົ້າຄືຄົນໄທອິສານເວົ້າ

ກໍບັກນາຍພາສາຄົນລາວນັ້ນລະແປອອກມາ, ຮອຍ! ພໍ່ກໍຕົກໃຈກໍເລີຍບອກຄວາມຈິງແລະພໍ່ກໍບໍ່ເຄີຍຕົວະອິກ

ເພາະຜິດຂອງພໍ່ ແລ້ວກໍບອກມັນໄປວ່າ: ພໍ່ນີ້ເກີດຢູ່ໄທແຕ່ໄປໃຫຍ່ຢູ່ລາວ ໄປບວດຢຸ່ລາວຕັ້ງແຕ່ອາຍຸ 6 ປີພຸ້ນ

ຕອນສມັຍພໍ່ໄປລາວນັ້ນເມືອງອຸບົນບ່ອນພໍ່ເກິດເຂົາເອີ້ນວ່າຄົນລາວໝົດ   ບໍ່ເຫັນວ່າເຂົາເອີ້ນວ່າຄົນໄທໄດໃນ

ສມັຍນັ້ນ.  ພໍ່ກໍເວົ້າບັກຍາວໆນຶ່ງບາດບັກນາຍພາສາຄົນລາວນັ້ນແປໃຫ້ບັກອາເມຣິກາຟັງບໍ່ພໍສິບຄວາມກໍຈົບ

ແລ້ວ. ເທື່ອແລ້ວກໍມາພົບເຂົາອີກແຕ່ແມ່ນບັກໃໝ່ ຖາມແນວດຽວກັນ ພໍ່ກໍເລີຍບອກບັກລ່າມແປນັ້ນວ່າໃຫ້

ບອກມັນວ່າພໍ່ນີ້ບໍ່ເຊື່ອໃຈນາຍພາສາ ຄືຜູ້ທີ່ຜ່ານມານັ້ນພໍ່ເວົາບັກຫລາຍໆນຶ່ງບາດມັນໄປແປໃຫ້ບັກອາເມຣິກາ

ນັ້ນຟັງບໍ່ຮອດສິບຄວາມກໍຈົບພໍ່ຄິດວ່າມັນແປຜິດ ພໍ່ຢາກພົບກັບບັກ ຈອນ ຜູ້ມັນເກ່ງພາສາລາວເຮົານັ້ນໃຫ້

ມັນຮູ໊ດິບຮູ້ດີໄປເລີຍ.    ຫລັງຈາກບັກລ່າມນັ້ນແປໃຫ້ບັກທີ່ສອງນີ້ຟັງ ໄຄແນ່ບາດນີ້ບັກລ່າມຄົນລາວຜູ້ນີ້ມັນ

ເວົ້າຍາວເຕີບກໍສົມກັບທີ່ໂຕເວົ້າອອກໄປນັ້ນລະບາດນີ້ມັນຈຶ່ງນັດໃຫ້ມາພົບບັກຈອນນີ້ລະ.      ຂ້າພະເຈົ້າເລີຍ

ແນະນຳໃຫເລົາເວົ້າແບບເກົ່ານັ້ນໝົດແລະບອກເລົາຕື່ມໃສ່ອີກວ່າ ບໍ່ມີຊື່ເປັນຄົນໄທທີ່ຂຶ້ນສຳມະໂນຄົວຢູ່ອຸບົນ

ໄດ້ນານກ່ວາ 50 ປີມາແລ້ວ ແລະໃຫ້ຂຽນພາສາລາວໃຫ້ມັນເບິ່ງ  ຮ້ອງເພງຊາດລາວໃຫ້ມັນຟັງ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍ

ຄິດສົງສານສອງຜົວເມັຍເຖົ້າກັບລູກສາວນ້ອຍອາຍຸປະມານ12 ປີ,  ມາຢູ່ສູນໄດ້ປີປ້າຍແລ້ວ ພວກລູກຜູ້ໃຫຍ່

ທີ່ເຂົາມີຄອບຄົວກໍພາກັນໄປສູນຟີລິປປິນໝົດແລ້ວ ມີແຕ່ຕຽມເຂົ້າອາເມຣິກາເທົ່ານັ້ນ. ປະມານເຄິ່ງຊົ່ວໂມງ

ຕໍ່ມາຄອບຄົວພໍ່ຕູ້ນັ້ນກໍໄດາເຂົ້າພົບ John Tucker ກ່ອນໝູ່, ຕໍ່ມາກໍແມ່ນຝຽນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.

ພໍແຕ່ນັ່ງລົງເກົ້າອີ້ຫລັງຈາກມັນບອກໃຫ້ນັ່ງລົງ ກ່ອນອື່ນໝົດແມ່ນມັນທ້ວງນ້ອຍວ່າ:  ນ້ອຍບໍ່ແມ່ນຄົນວຽງ

ຈັນແຕ່ເປັນຄົນມາຈາກພາກເໜືອຂອງລາວ  ເພາະຜີວພັນຂອງນ້ອຍເປັນຜີວພັນຂອງຄົນຈີນຫລືຄົນລາວທີ່

ຢູ່ທາງພາກເໜືອ. ນ້ອຍກໍບອກວ່າພໍ່ແມ່ເປັນຄົນຊຳເໜືອ ແລະ ກໍເກີດຢູ່ຊຳເໜືອກ່ອນພໍ່ແມ່ຈະອົພະຍົບລົງ

ມາຢູ່ວຽງຈັນ(ແນະນຳໃຫ້ນ້ອຍຕົວະ ຊ້ອມກັນໄວ້ແລ້ວກ່ອນຈະມາພົບມັນ).ຫລັງຈາກມັນທ້ວງນ້ອຍແລະນ້ອຍ

ອະທິບາຍໃຫ້ມັນຟັງ ມັນກໍແຟ້ມເປີດອອກມາແລ້ວກໍແນມເບິ່ງໜ້າຂ້າພະເຈົ້າແລະເວົ້າວ່າ: ນາມສະກຸນເຈົ້ານີ້

ຂ້ອຍຄຸ້ນໆວ່າຂ້ອຍເຄີຍຮູ້ຈັກ, ເຈົ້າບອກຂ້ອຍໄດ້ບໍ່ວ່າເຈົ້າເປັນລູກໃຜ?   ພໍແຕ່ຄຳຖາມຂອງມັນຈົບລົງ ຂ້າພະ

ເຈົ້າກໍວອກໃຫ້ມັນກວດຫລືອ່ານເບີ່ງຢູ່ໃນຟອມນັ້ນເພາະມີຄົບໝົດທຸກຢ່າງທີ່ມັນຕ້ອງການ.ຫລັງຈາກທີ່ຂ້າພະ

ເຈົ້າບອກມັນແນວນັ້ນມັນບອກວ່າ: ຂ້ອຍມັກບຸກຄະລິກຂອງເຈົ້າທີ່ເຈົ້າສລາດທັນຄັອນບໍ່ຕົກສໍ້ໃຫ້ຄົນເພາະມີ

ໄຫວພິກດີ. ມັນຖາມວ່າເຄີຍເຂົ້າຮ່ວມກັບພວກ 21 ອົງການບໍ່? ຂ້າພະເຈົ້າຕອບວ່າບໍ່.  ເຄີຍເຂົ້າຮ່ວມຫລືໄປ

ເດີນຂະບວນປະທ້ວງຍຶດອຳນາດໃນວັນທີ 2 ທັນວາປິ 75 ບໍ່? ຂ້າພະເຈົ້າຕອບວ່າ ໄປ.. .ບໍ່ໄປບໍ່ໄດ້ເພາະຖືກບັງ

ຄັບໃຫ້ໄປ ໃຜຝືນຄຳສັ່ງຂອງເຂົາແມ່ນມື້ໜ້າມາຫາຍສາບສູນໂລດ. ມັນກັບມາເວົ້າກ່ຽວກັບເຣື່ອງຄອບຄົວອີກ

ມັນວ່າມັນຮູ້ພໍ່ກັບອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າດີ: ຂ້ອຍຮູ້ແລ້ວວ່າເຈົ້າແມ່ນໃຜ? ຂໍສແດງຄວາມເສັຍໃຈນຳພໍ່ແມ່ເຈົ້າ

ເດີ້ ຖ້າເພິ່ນໜີອອກຈາກລາວເພິ່ນກໍບໍ່ເສັຍດອກ ຂ້ອຍຮູ້ຮອດພໍ່ເຈົ້າເປັນເພື່ອນສນິດກັບວັງປາວແຕ່ພໍ່ເຈົ້າບໍ່

ໄດ້ເປັນທະຫານ, ສ່ວນອ້າຍເຈົ້າຜູ້ຢູ່ອາເມຣິການັ້ນໃຈກ້າຫລາຍ ຂ້ອຍກໍຮູ້ເຣ່ອງຂອງເລົາດີ ກໍແມ່ນຂ້ອຍນີ້ແລ້ວ

ແວ່ນ ເຄສ ຂອງຄອບຄົວເລົາເພື່ອສົ່ງເຂົ້າອາເມຣິກາສີ່ປີກ່ອນ.  ມັນມາຖາມວ່າຫລັງຈາກຄອມມຸນິສປົກຄອງ

ແຕ່ 75 ຫາ 80 ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດຫຍັງຢູ? ບອກມັນວ່າເປັນນັກຮຽນຈົນເຖິງປີ 78 ແລ້ວເຂົ້າທຳງານຈົນຮອກມື້

ທີ່ໂຕນໜີເຂົ້າມາໄທ.ມີຫລາຍຄຳຖາມທີ່ມັນຈົກອອກມາຖາມແລະພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍຕອບໄປຄວາມຈິງແດ່ຕົວະ

ແດ່. ມັນຖາມວ່ານ້ອຍຖືພາໄດ້ຈັກເດືອນແລັວ ຂ້າພະເຈົ້າກໍບອກມັນແລະກໍຂໍຄວາມເຫັນໃຈຈາກມັນວ່າໃຫ້ສົ່ງ

ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄປກ່ອບຈະຄອດລູກໄດ້ບໍ່ເພາະຢາກໃຫ້ລູກທີ່ຈະເກີດອອກມານີ້ເກີດຢູທີ່ສະຫະຣັຖຈະບໍ່ຫຍຸ້ງຍາກ

ໃນການເຮັດໜັງສືອື່ນໆອີກ ຢາກໃຫ້ລູກເກີດມາເປັນສັນຊາດອາເມຣິແກັນໂລດ. ຄຳຖາມສຸດທ້າຍທີ່ມັນຖາມກໍ

ຄື ເປັນຫຍັງຈຶ່ງໂຕນໜີອອກຈາກບັານເກີດເມືອງນອນຂອງຕົນເອງ   ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນຢາກໄປອາເມຣິກາເບາະຈຶ່ງ

ໂຕນມາ?  ຂ້າພະເຈົ້າຕອບວ່າ:     ບໍ່ມີໃຜຢາກຈະໜີອອກຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຕົນເອງດອກຖ້າບໍ່ມີ

ຄວາມຈຳເປັນແຕ່ບໍ່ຮູ້ເຫດຜົນຂອງຄົນອື່ນ ສຳຣັບຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວໜີອອກມາເພາະເຊື່ອແນ່ວ່າວັນນ່ຶງຕ້ອງຖືກ

ກຳຈັດໄປດັ່ງທີ່ເຂົາກະທຳກັບພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະອີກຢ່າງນຶ່ງຜູ້ຊາຍຢູ່ໃນຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢູ່ໃນ

ບັນຊີດຳຂອງເຈົ້າແລ້ວ.    ເມື່ອຕອບຄຳຖາມສຸດທ້າຍຂອງມັນແລ້ວມັນກໍບອກວ່າອິກສອງອາທິດໃຫ້ມາກວດ

ເບິ່ງຊື່ສຳພາດຕໍມໍຖ້າວ່າບໍ່ມີສິ່ງໃດປ່ຽນແປງ. 

ກໍສົມຄຳຊ່າລືກັນອິຫລີ ບັກຈອນ ທັກເກີ້ ນີ້ແຂງພາສາລາວທີ່ສຸດ ບໍ່ມີໂໜ້ງເລີຍ ຂຽນໂຕລາວກໍງາມອີກສົມເຂົາ

ວ່າມັນເກ່ງກ່ວາຄົນລາວເປັນລ້ານ.   ຍ່າງອອກຈາກຫ້ອງສຳພາດມາກໍເຫັນພໍ່ຕູ້ຄົນທີ່ເລົ່າເຣ່ອງໃຫ້ຟັງນັ້ນຖ້າຢູ

ເພາະເລົາຍ່າງເຂົ້າມາຫາແລະບອກວ່າ: ພໍ່ຕັ້ງຢູ່ຖ້າພົບພວກເຈົ້າໄດນີ້ ຢາກຂອບໃຈທີ່ແນະນຳໃຫ້ເວົ້າຄວາມເກົ່າ

ແລະຕື່ມໃສ່ວ່າບໍ່ມີຊື່ຢູ່ສຳມະໂນຄົວຢູ່ອຸບົບແລ້ວນັບຕັ້ງແຕ່ 50 ປີຜ່ານມາພຸ້ນ.    ບາດຈີ່ອອກມາບັກຈອນມັນ

ບອກວ່າອາທິດໜ້າໃຫ້ມາຈອບເບິ່ງຊື່ເຂົ້າຕໍມໍ ພໍ່ດີໃຈທີ່ໃກ້ຈະໄດ້ອອກຈາກສູນນີ້ແລ້ວ.   ພໍ່ຕູ້ນີ້ຊວນໄປກິນເຂົ້າ

ນຳ ຂິນໃຈບໍ່ໄດ້ກໍເລີຍພາກັນໄປ.

ກະຣຸນາຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ.

ເຖິງຈະບໍ່ໄດ້ໃຊ້ຊີວິດຢູ່ໃນສູນເໝືອນດັ່ງພີ່ນ້ອງຊາວລາວອົພະຍົບທົ່ວໆໄປ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ສຶກສາແລະຮຽນຮູ້ຫລາຍ

ສິ່ງຫລາຍຢ່າງກ່ຽວກັບສະພາບການແລະຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງຊາວລາວທີ່ອາໄສຢູ່ໃນສູນແຫ່ງນັ້ນ.  ຄົນເປັນໝື່ນ

ທີ່ພາກັນອາໄສຢ່າງແອ້ອັດຢູ່ເນື້ອທີ່ດິນບໍ່ເທົ່າໃດພັນຕາລາງແມັດມົນທົນແລະມີຮົ້ວໜາມໝາກຈັບປິດລ້ອມຢ່າງ

ແໜ້ນໜາຊຶ່ງມີປ້ອມຍາມເຈົ້າໜ້າທີ່ຢານເປັນຈຸດເປັນຈຸດໄປຈົນຮອບແລວຂອງກຳແພງໜາມໝາກຈັບແລະມີ

ການເວບຍາມຢ່າງເຂັ່ງຂັດຕຣອດ 24 ຊົ່ວໂມງ. ຊີວິດຂອງຊາວລາວອົພະຍົບທີ່ອາໄສຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບນັກ

ໂທດເພາະມີອິສຣະພາບແລະສິດເສຣິພາບພຽງຢູ່ຂ້າງໃນຂອງຮົ້ວໜາມໝາກຈັບເທົ່ານັ້ນ.ບໍ່ມີສິດຈະອອກໄປນອກ

ເຂດຮົ້ວໜາມໝາກຈັບກ່ອນໄດ້ຮັບອະນຸຍາດເດັດຂາດ  ຖ້າໃຜຝືນແລະຫາກຈັບໄດ້ແມ່ນຖືກທັງປັບແລະທັງຂັງ.

ຢູ່ໃນສູນແຫ່ງນັ້ນເຕັມໄປດ້ວຍອາຊຍະກັມທີ່ເກີດຂຶ້ນເກືອບບໍ່ເວັ້ນແຕ່ລະວັນ, ລັກເລັກຂະໂມຍນ້ອຍແມ່ນມີເປັນ

ປະຈຳຈົນຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ໃນນັ້ນຖືເປັນປົກະຕິທັມະດາ,ສິ່ງທີ່ໜ້າເປັນຮ່ວງກ່ອນໝູ່ແມ່ນຜູ້ທີ່ມີລູກແສ້ຫລານສາວທີ່

ກຳລັງເປັນສາວຫລືສອນສາວແມ່ນຖືກກຸມແລະຂົ່ມຂືນຈາກນ້ຳມືຂອງຄົນລາວດ້ວຍກັນ ແລະຈາກເຈົ້າໜ້າທີ່ໄທ

ທີ່ໃຊ້ສິດແລະອຳນາດສັ່ງການແບບຊີ້ຕົວເອົາຢ່າງບໍ່ແຄຣ໌ວ່າເປັນລູກໃຜເມັຍໃຜ, ຖ້າໃຜຂືນຄຳສັ່ງແມ່ນຖືກຊ້ອມ

ປາງຕາຍ. ມີການຄໍຣັບຊັນເກີດຂຶ້ນໃນສູນທີ່ຄົນລາວເອງເປັນຜູ້ຢູ່ເບື້ອງຫລັງທຸກຢ່າງ, ໃນເມື່ອກ່ອນຕອນມີສູນ

ຂຶ້ນມາໃໝ່ໆນັ້ນ ທາງສະຫະປະຊາຊາດແລະອົງການເພື່ອອົພະຍົບໄດ້ແຈກຢາຍອາຫານການກິນຢ່າງດີທີ່ສຸດ ເຂົ້າ

ກໍເປັນເຂົ້າໜຽວທີ່ນຶ່ງ(grade A), ຖ້າແຈກຂອງສົດກໍເປັນຂອງສົດອິຫລີ ເຊັ່ນ ຜັກນາງອາງຫຍ້າ-ປາ-ໄກ່-ໝູ

ແລະ ງົວ. ຜົລະໄມ້ເຊັ່ນໝາກກ້ຽງ ໝາກມ່ວງ ລຳໄຍ ເງາະ ນັດ ຖົ່ວລຽນກໍແຈກໃຫ້ທຸກອາທິດແລະສົດອີກດ້ວຍ,

ນ້ຳຕານ ນົມຂຸ້ນ ໂອວັນຕິນ ກາເຟ ກໍມາແຈກໃຫ້ເທື່ອໃດແມ່ນເຂົາຄິດໄລ່ໃຫ້ກຸ້ມເປັນເດືອນໂລດ. ອາຫານການ

ກິນແມ່ນເຫຼືອເຟືອຈົນຄົນລາວຢູ່ໃນສູນມີຊີວິດການເປັນຢູ່ດີກ່ວາປະຊາຊົນໄທຜູ້ທີ່ເຂົາເປັນເຈົ້າຂອງປະເທດເປັນ

ຫລາຍເທົ້າຈົນເຮັດໃຫ້ມີຄວາມອິດສາເກີດຂຶ້ນ.

ສັນດານຂອງພະຍາລາວທີ່ໄປໃຫ້ Idea-Corruption ແກ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄທນັບຕັ້ງແຕ່ຜູ້ວ່າຣາຊະການຈັງຫວັດລົງ

ຫາຂ້າງລ່າງ ເພື່ອຈະໄດ້ສ່ວນແບ່ງຫລືອາໄສເປັນມ້າມແປະພຸງ. ພວກສັນດານພະຍາລາວທີ່ກ່າວມານັ້ນກໍແມ່ນ

ອາດຍາຫົວໜ້າສູນແລະຄນະກັມະການປົກຄອງສູນແຕ່ລະຂັ້ນຂອງຝ່າຍລາວ ໄດ້ໄປບອກທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ຝ່າຍໄທ

ໃຫ້ຍື່ນຂໍ້ສເນີໃຫ້ທາງສະຫະປະຊາຊາດ ແລະ ອົງການເພື່ອອົພະຍົບ,  ມອບໜ້າທີ່ການແຈກຢາຍເຄື່ອງອຸປະໂພກ

ແລະບໍຣິໂພກໃກ້ແກ່ອົພະຍົບໃຫ້ແກ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄທເປັນຜູ້ຮັບຜິດຊອບ.  ເມື່ອຣະດັບຂັ້ນຜູ້ວ່າຣາຊະການຈັງຫວັດ

ເປັນຜູ້ຍຶ່ນຂໍ້ສເນີແມ່ນອນຕອ້ງຜ່ານຢູແລ້ວ, ດັ່ງນັ້ນນັບຕັ້ງແຕ່ປີ1977ຂຶ້ນມາກໍມີການປ່ຽນແປງເຣື່ອງອາຫານ

ການກິນຈາກເຂົ້າໜຽວ Grade A ມາເປັນ ເຂົ້າເໝັດຫັກເຄິ່ງເກືອບຈະເປັນເຂົ້າປຽນໄປແລ້ວ, ຜັກນາງອາງຫຽ້າ

ທີ່ເຄີຍເປັນຂອງສົດກໍມາເປັນຂອງທັງເຫຼືອງທັງຊ້ຳ, ປາ-ໄກ່-ໝູ-ງົວ ທີ່ເຄີຍສົດໆກໍກັບມາເປັນຊີ້ນທີ່ໃສ່ຟຣີເຊີທີ່ຍັງ

ແຂັງໆຢູ່.ໝາກໄມ້ສົດແມ່ນຕັດຖື້ມໄປເລີຍແລະກາເຟ ນົມຂຸ້ນ ໂອວັນຕິນ ແລະໄຂ່ ແມ່ນ ຕັດລົງເປັນເຄິ່ງ.  

ພວກອົພະຍົບພີ່ນ້ອງມົ້ງເຫັນວ່າເຂົາບໍ່ມີຣະດັບການສຶກສາແຕ່ເຣື່ອງຄວາມສາມັກຄີກັນແມ່ນຄົນລາວໄປທຽບ

ເຂົາບໍ່ຕິດ. ໄອ້ໄທກໍຄິດວ່າພວກມົ້ງຈະເປັນຄືພວກຄົນລາວທີ່ເອົາຫຍັງມາເບີກໃຫ້ກິກໍກິນໄປ, ແຕ່ບໍ່ເປັນຈັ່ງຄຶດ

ພວກມົ້ງໄດເເອົາອາຫານໄປສົ່ງຄືນໝົດ ແລະກໍປະທ້ວງບໍ່ຍອມກິນ ຄັນບໍ່ເອົາຂອງສົດຄືເມື່ອແຕ່ກ່ອນມາແຈກ

ຢາຍໃຫ້ແມ່ນຕະອົດຫີວຕາຍໂລດ ແລະກໍຈະເອົາອາຫານເຫຼົ່ານັ້ນໄປໃຫ້ອັງການສະຫະປະຊາຊາດເບິ່ງນຳອີກ.ຝ່າຍ

ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄທຈຳເປັນຕ້ອງກັບເອົາອາຫານທຸກຢ່າງສົດໆມາແຈກຢາຍພວກມົ້ໃເໝືອນເດີມ. ມົ້ງໄດ້ກິນອາຫານ

ສົດ ແລະຢູ່ອາຄານມູງກະເບື້ອງ ຝາແປ້ນ ແລະສູງຈາກໜ້າດີນປະມານ ນຶ່ງແມັດ, ບາດອ້າຍລາວຢູ່ອາຄານມີແຕ່

ມຸງສັງກະສີ ບໍ່ມີເພດານ ບໍ່ມີຝາ ບໍ່ມີຕຽງ ໃຫ້ຫາແນວມາຂັ້ນຫ້ອງໃຜຫ້ອງມັນເອົາເອງ ແຕ່ລະອາຄານແບ່ງໃຫ້ຢູ່

ໄດ້ 14 ຄອບຄົວ ແບ່ງເບື້ອງລະ 7 ຄອບຄົບແລະໃຫ້ນອນປິ່ນຫົວໃສ່ກັນ, ຖ້າຜູ້ມີເງິນກໍແມ່ນມີຝາໄມ້ເຮັ້ຍມາຂັ້ນ

ຜູ້ບໍ່ມີເງິນກໍແມ່ນຝາເຈັ້ຍຖົງຊີເມັນ ເບິ່ງເວລານອນກາງຄືນໃຜເໜັງຄີງກໍໄດ້ຍິນໝົດ.  ໃນທີ່ພວກອົພະຍົບມົ້ງ

ກໍຖືກໂຍກຍ້າຍອອພຈາກສູນໜອງຄາຍໄປ  ເພາະບໍ່ຢາກໃຫ້ພວກອົພະຍົບລາວເປັນຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງມົ້ງດີ

ກ່ອນລາວ.

ກ່ອນມີສູນອົພະຍົບລາວຢູ່ໜອງຄາຍ ຜູ້ວ່າຣາຊະການຈັງຫວັດຮີ່ຣົຖປະຈຳຕຳແໜ່ງເປັນຣົຖ ໂຕໂຟຕາ ຫລັງ

ຈາກມີສູນອົພະຍົບມີຣົຖສ່ວນຕົວຫຍີ່ຫໍ້ BMW. ຜູ້ການຂີ່ຣົຖຈິບ ກໍມາມີຣົຖສ່ວນຕົວ ໂຕໂຢຕ້າ ຄຣາວ. ຜູ້

ກອງ ຂີ່ຣົຖຈັກກໍມາມີຣົຖກະບະເປັນຣົຖສ່ວນຕົວ. ນາຍຈ່າ ຂີ່ຣົຖຖີບ ກໍມາມີຣົຖຈັກເປັນຂອງສ່ວນຕົວ. ນາຍ

ສິບ ແລະ ອໍສໍ ໄປທາງໃດມີແຕ່ຍ່າງແລະອາໄສນັ່ງຣົຖຫລວງແມ່ນພາກັນມີຣົຖຖີບ ເປີໂຊ ຝຣັ່ງ ຂີ່ເປັນຂອງສ່ວນ

ຕົວ. ມີການປ່ຽນແປງຈາກຣະດັບຝືດເຄືອງມາຫາສະດວກແລະຮັ່ງມີຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ໄທກໍຍ້ອນສັນດານອາດຍາ

ລາວເປັນໄຈແລະໃຫ້ແນວຄິດແກ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄທມາຍາດແຍ່ງເອົາເງິນທີ່ຊື້ອາຫານໃຫ້ພີ່ນ້ອງຊາວລາວອົພະຍົບກິນ

ແລະປຸກອາຕານທີ່ດີແລະເໝາະສົມໃຫ້ອົພະຍົບລາວຢູ່, ຈົນນາຍພົນສັງເປັນຫົວໜ້າສູນທີ່ມີເງິນສົ່ງໃຫ້ລູກເມັຍ

ຢູ່ຝຣັງເປັນຫລາຍແສນດອລລ້າສະຫະຣັຖ.

ຍັງມີຕໍ່ກະຣຸນາຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ

Anonymous wrote:

---

ເຂົ້າມາຕິດຕາມອ່ານບົດຂຽນຂອງເຈົ້້າເປັນປະຈຳຍ້ອນບົດຂຽນຂອງເຈົ້າຄັກຫລາຍແລະເວົ້າຄວາມຈິງທີ່ສຸດ ປົກກະຕິບໍມັກເຂົ້າມາເວບນີ້ປານໄດ ຍ້ອນມີພວກບ້ານ້ຳລາຍຫລາຍໂພດ 

ຄັກໆເອົາຄວາມຈິງມາເວົ້າ,ໄດ້ຍິນແຕ່ຫລາຍຄົນເວົ້າ ເຂົາລັກຊິ້ມໃຫ້ຟັງວ່າສົມມຸດການເດີນທາງໄປປາກເຊຈຳປາສັກ ເດິນທາງໄປຮອດສະຫວັນນະເຂດແລ້ວ,ບາດລະບອບຄອມມຸຍນິດ

(ສັງຄົມນິຍົມ)ເຂົ້າມາ ດືງຜຸຸ້ເດິນທາງຄືນມາທາງເກົ່າອິກເລີ່ມຕົ້ນໃຫມ່ທີ່ປາກຊັນອີກ ຍ້ອນແຖວບ້ານກະມີແຕ່ໂຮງຮຽນລະບອບເກົ່າຕັ້ງໄວ້ເກຶອບທຸກບ້ານ ດຽວນີ້ຍັງໄດ້ນຳໃຊ້ຢູ່ ມີທັງນ້ຳສ້າງ 

ແລະ ສິ່ງກໍ່ສ້າງຫລາຍໆຢ່າງ,ອ່ານບົດຂອງເຈົ້າແລ້ວເຂົາໃຈແຈ້ງຄວາມຈິງຂຶ້ນຕືມອີກຫລາຍໆຢ່າງ. ຂຽນໃຫ້ລະອຽດຕືມແດ່ເດີສົນໃຈອ່ານເປັນຄວາມຮູ້.

---

 ເພີ່ນຂື້ນພູ ໂຕພັດລົງຫ້ວຍ, ຈັ່ງແມ່ນເສຍເສັ້ນແທ້ໆ

ຄວາມ​ຈິງ​ຈະ​ບໍ່​ໜີ​ຈາກ​ຄວາມ​ຈິງ. ເທົ່າ​ທີ່​ທ່ານ​ກ່າວ​ເຖິງ​ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ຄັ້ງ​ຍິ່ງ​ໃຫ​ຍ່​ຂອງ​ອັດ​ຕ​ຣາ​ທີ່​ແຈກ​ຢາຍ​ໃຫ້​ຊາວ​ລາວ​ອົ​ພະ​ຍົບ​ໃນ​ຣະ​ຍະ

ເວ​ລານັ້ນ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ກໍ​ຍັງ​ຢູ່​ທີ່​ສູນ​ອົ​ພະ​ຍົບ​ແຫ່ງນັ້ນ. ທາງ​ເຈົ້າ​ໜ້າ​ທີ່​ໄທ​ແລະ​ອາດ​ຍາ​ລາວ​ທີ່​ທ່ານ​ກ່ວ​ມານັ້ນ​ໄດ້​ເອົາ​ເງີນ​ງົ​ປະ​ມານ​ປະ​ມານ 60

ເປີ​ເຊັນ​ຂອງ​ງົ​ປະ​ມານ​ທັງ​ໝົດ​ໄປ​ແບ່ງ​ກັນ​ເອົາ​ເຂົ້າ​ຖົງ ມີ​ແຕ່ 40 ເປີ​ເຊັນ​ຂອງ​ງົ​ປະ​ມານ​ທັງ​ໝົດ​ທີ່​ເອົາ​ໄປ​ຈ່າຍ​ຄ່າ​ເຄື່ອງ​ອຸ​ປະ​ໂພກ​ແລະ​ບໍ​ຣິ

ໂພກ​ໃຫ້​ແກ່​ອົ​ພະ​ຍົບ ຊຶ່​ງ​ເຣີ່ມ​ແຕ່​ປີ 1977 ເປັນ​ຕົ້ນ​ມາ. ອົ​ພະ​ຍົບ​ລາວ​ກ່ອນ​ປີ 77 ນັ້ນ ຕ່າງ​ກໍ​ໄດ້​ຮັບ​ອັດ​ຕ​ຣາ​ເຕັມ ແລະ​ອາ​ຫານ​ການ​ກິນ

ກໍ​ເປັນ​ຂອງ​ທີ່​ຍັງ​ມີ​ຄຸ​ນະ​ພາບ​ທີ່​ຜ່ານ​ການ​ຮັ​ປະ​ກັນ​ຂອງ​ຈາກ​ອົງ​ການ​ອາ​ຫານໂລກ​ຂອງ UN.

ທີ່​ທ່ານ​ກ່າວ​ມານັ້ນ ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ຂໍ​ສັນ​ຣະ​ເສີນ​ທ່ານ​ທີ່​ເອົາ​ຄວາມ​ຈິງ​ອອກ​ມາ​ເວົ້າ​ເພື່ອ​ໃຫ້​ລູ​ຫລານ​ຜູ່​ທີ່​ເກີດ​ໃໝ່​ໃຫ​ຍ່​ລຸນ​ໄດ້​ຮູ້​ວ່າ​ມີ​ຫ​ຍັງ​ເກີດ​ຂຶ້ນ

ກັບ​ປະ​ຊາ​ກອນ​ລາວແດ່​ໃນຣະ​ຍະ​ເວ​ລາ38ປີ​ຜ່ານ​ມາ?

ດ້ວຍ​ຄວາມ​ນັບ​ຖື.

ດ​ຣ. ພູ​ວຽງ ສ.

ຂະ​ນ້ອຍ​ເກີດ​ໃໝ່​ໃຫ​ຍ່​ລຸນ ມີ​ອາ​ຍຸ​ພຽງ 6-7 ປີ​ໃນ​ລະ​ຍະ​ປີ 1974-75 ແມ່ນບໍ່​ຮູ້​ຫ​ຍັງ​ໝົດ​ກ່ຽວ​ກັບ​ເຫດ​ການ​ຂອງ​ບ້ານ

ເມືອງ. ບໍ່​ຮູ້​ວ່າ​ລັດ​ຖະ​ບານ ສ​ປ​ປ ລາວ​ຫລີ້ນ​ເກມ​ສົກ​ກະ​ປົກ​ເພື່ອ​ຍາດ​ແຍ່ງ​ເອົາ​ໄຊ​ຊະ​ນະ ດ້ວຍ​ລະ​ເມີດ​ສັນ​ຍາ​ທີ່​ໄດ້​ເຊັນ

ກັນ​ໄວ້. ຂະ​ນ້ອຍບໍ່​ເຊື່ອ​ວ່າ ສອງ​ອ້າຍ​ນ້ອງ ສຸ​ວັນ​ນະ​ພູ​ມາ ແລະ ສຸ​ພາ​ນຸ​ວົງ ຈະ​ບໍ່​ຮູ້​ຈັກ​ທີ່​ທະ​ຫານ​ຂອງ​ໄກ​ສອນ​ພົມ​ວິ​ຫານ

ຍັງ​ປະ​ກອບ​ອາ​ວຸດ​ຢູ່ ແລະ​ກຽມ​ພ້ອມ​ທີ່​ຈະ​ໂຄ່ນ​ລົ້ມ​ລັ​ຖະ​ບານ​ປະ​ສົມ​ສອງ​ຝ່າຍ​ຂອງ ສຸ​ວັນ​ນະ​ພູ​ມາ ແລະ ສຸ​ພາ​ນຸ​ວົງ. ຂອບ

ໃຈ​ທີ່​ທ່ານ​ໄດ້​ຊ່ອຍ​ໃຫ້​ການ​ກະ​ຈ່າງ​ແຈ້ງ​ກ່ຽວ​ກັບ​ກໍ​ລະ​ນີ​ການ​ສັ່ງ​ປົດ​ອາ​ວຸດ​ຂອງ​ທະ​ຫານ​ຝ່າຍ​ວຽງ​ຈັນ, ເມື່ອ​ກ່ອນ​ຂະ​ນ້ອຍ

ມີ​ແຕ່​ເຂົ້າ​ໃຈ​ວ່າ​ມີ​ແຕ່​ທະ​ຫານ​ຝ່າຍ​ວຽງ​ຈັນ​ເທົ່າ​ນັ້ນ​ທີ່​ຖືກ​ບັງ​ຄັບ​ໃຫ້​ປົດອາ​ວຸດ.

ເມື່ອກ້າວເຂົ້າໄປໃນເຮືອນກໍເອົາໂຕນັ່ງລົງໂຊຟາທີ່ຫ້ອງຮັບແຂກເພາະທັງເມື່ອຍແລະທັງເມົາຍົນກໍຜ່ອງກັນ, ບໍ່ພໍ

ຮອດຫ້ານາທີພວກໄປຮັບຢູ່ເດີ່ນບິນທີ່ຕາມກັນມາສົ່ງທີ່ເຮືອນກໍພາກັນກັບ,  ອາຈະເຫັນວ່າຂ້າພະເຈົ້າມີສະພາບ

ອ່ອນເພັຍແລ້ວບໍ່ຢາກລົບກວນ. ທາງອ້າຍແລະເອື້ອຍໄພ້ກັບລູກສາວສອງຄົນກໍບໍ່ຢູ່ດົນ,   ບໍ່ພໍຮອດເຄິ່ງຊົ່ວໂມງ

ເພິ່ນກໍພາກັນກັບບ້ານ ແລະເອື້ອຍໄພ້ກໍບອກວ່າມື້ໜ້າຈະມາເພື່ອຈະແນະນຳນ້ອຍໃຫ້ຮູ້ກກບເຄື່ອງໃຊ້ຂອງສອຍ

ພາຍໃນເຮືອນ, ພໍແຕ່ຄອບຄົວອ້າຍລົງເຮືອນໄປບໍ່ເທົ່າໃດນາທີກໍລັບຄາໂຊຟານັ້ນເລີຍ  ເພາະທາດຂອງຮ່າງກາຍ

ຍັງບໍ່ທັນປ່ຽນຈາກວັນເວລາຂອງບ້ານເຮົາເທື່ອ ຖ້າຈະສເລັ່ຍແລ້ວກໍແມ່ນ 10 ໂມງກາງຄືນບ້ານເຮົາ.  ຕື່ນນອນ

ຂຶ້ນມາແນມເບິ່ງໂມງກໍເປັນ 5 ໂມງແລງແຕ່ມືດແລ້ວ ແນມອອກນອກເຮືອນກໍເຫັນແຕ່ຫິມມະກຳລັງຕົກລົງມາ

ແລະປະກົບກັບແສງໄຟຢູ່ຕາມແຄມທາງເມື່ອເບີ່ງກໍງາມໄປຢ່າງນຶ່ງ  ເພາະມັນເປັນແນວທີ່ແປກຕາຂອງຕົນເອງ.

ຍ່າງເລາະສັງເກດເບີ່ງພາຍໃນບ້ານຊຶ່ງເຣີ່ມແຕ່ຫ້ອງຮັບແຂກໄປ ເຫັນTV 19"ຕັ້ງຢູ່ບົນຕູ້ຕັ້ງທີວີຢູ່ທີ່ສົ້ນແຈຫ້ອງ

ຖັດໄປທາງຂວາມືເເມ່ນຕູ້ໃສ່ປຶ້ມໜ່ວຍນຶ່ງແລະມີໂຟນຕັ້ງຢູ່ເທິງຕູ້ນັ້ນ, ມີໂຊຟາຍາວນຶ່ງອັນ  ສັ້ນ(Love seat)

ນຶ່ງອັນ ແລະ Chair 2 ອັນ.   ຢູ່ທີ່ເຮືອນຄົວກໍມີທູກຢ່າງຕາມອບບສບັບຂອງຊາວຕາເວັນຕົກແລະກໍແຕກຕ່າງ

ກັບບ້ານເຮົາທີ່ສຸດໃນຍຸກນັ້ນ, ຫ່າງຈາກເຮືອນໄປໜ້ອຍນຶ່ງກໍແມ່ນຮັບປະທານອາຫານຊຶ່ງມີໂຕະກິນເຂົ້າແລະຕັ່ງ

6 ໜ່ວຍຕັ້ງອ້ອມຢູ໋. ມີຫ້ອງນອນສອງຫ້ອງແລະຫ້ອງນ້ຳນຶ່ງຫ້ອງເຄິ່ງ, ຫ້ອງນອນຫ້ອງທີ່ສອງຍັງເປັນຫ້ອງເປົ່າ

ຫວ່າງຢູ່ແລະກໍນ້ອຍກ່ອນຫ້ອງນອນຫາອງທີ່ນຶ່ງ. ຫ້ອງຊັກເຄື່ອງແມ່ນຢູ່ກ້ອງຕະຫລ່າງ(Basement)ມີເຕົາຊັກ

ແລະເຕົາອົບຄົບສຸດ. ຍ່າງເຂົ້າຫ້ອງນອນກໍເຫັນນ້ອຍກຳລັງນອນຫລັບຢູ່, ນ້ອຍຄົງຈະເໝື່ອຍແລະເພັຍຍິ່ງກ່ວາ

ຕົນເອງເພາະນັບຕັ້ງແຕ່ຍົນບິນອອກຈາກສນາມບິນດອນເມືອງທີ່ກຸງເທບມາຈົນເຖິງ  Alaska ຈາກ Alaska

ມາເຖິງ San Fransisco ຈາກ SF ມາ Chicago ແລະຈາກ Chicago ມາ Muskegon  ແມ່ນນ້ອຍເປັນຜູ່ທີ່

ເບິ່ງແຍງຂ້າພະເຈົ້າມາສຸດທາງເພາະເມົາຍົນມີທັງຮາກທັງອວກມາສຸດທາງ  ມີແຕ່ນ້ອຍເປັນຜູ່ເຊັດໜ້າເຊັດຕາ

ໃຫ້ ລີບຫລັງໃຫ້ມາສຸດທາງເໝືຶອນກັນ. ເຄິ່ງຊົ່ວໂມງຕໍ່ມານ້ອຍກໍຕື່ນຂຶ້ນມາແລະຖາມວ່າຈັກໂມງແລ້ວ?  ນ້ອຍ

ຢາກອາບນ້ຳຈຶ່ງໄປເປີດນ້ຳອຸ່ນໃສ່ອ່າງອາບນ້ຳໃຫ້ນ້ອຍລົງໄປນອນແສ່ເພື່ອຣີແລກສ໌ຕົນໂຕຂອງນ້ອຍ.   ອີກບໍ່ພໍ

ເຄິ່ງຊົ່ວໂມງຫລັງຈາກນ້ອຍແລະຂ້າພະເຈົ້າອາບນ້ຳແລ້ວ,   ຄອບຄົວອ້າຍເພິ່ນກໍມາຫາພ້ອມທັງຫອບເອົາເຄື່ອງ

ມະລຸງຊຸງສະຂຶ້ນມາເທິງເຮືອນ ຂ້າພະເຈົ້າກໍແປກໃຈເມື່ອເຫັນໄກ່ງວງທີ່ອົບສຸກຣຽບຣ້ອຍມາເລ້ວແລະສິ່ງອື່ນໆອິກ

ທາງອ້າຍແລະເອື້ອຍໄພ້ຈຶ່ງບອກວ່າມື້ນີ້ເປັນ Thanksgiving day. ແລະແລ້ວຄືນນັ້ນແມ່ນກິນໄກ່ງວງກັນໝົດ

ຄືນ.

ວັນເວລາຜ່ານໄປ ນ້ອຍກໍຄອດລູກອອກເປັນຜູ່ຍິງ ໃນວັນທີ່ 19 ເດືອນ 1 ປີ 81. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປຶກສານຳອ້າຍ

ຫລາຍຢ່າງດ້ວຍກັນແລະກໍຢາກຮູ້ວ່າເພິ່ນຈ່າຍເງິນຄ່າເອົາພວກຂ້າພະເຈົ້າມາອາເມຣິກາທັງໝົດຫລາຍປານໃດ?

ອ້າຍເພິ່ນບອກວ່າປະມານ 50 ກ່ວາພັນດອລລ້າ,ອ້າຍເພິ່ນໄດ້ໂອນ(Transfer)ເງິນຈາກທະນາຄານກູງເທບທີ່ອຸ

ດອນປະເທດໄທມາອາເມຣິກາໄດ້ສອງປີຜ່ານມາແລ້ວ. ແຜນການທີ່ຈະໃຫ້ນອຍຮຽນຕໍ່ຫລັງຈາກຄອດລູກແລ້ວ

ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ວາງໄວ້ທາງອ້າຍເພິ່ນກໍເຫັນດີນຳ ແລະຂ້າພະເຈົ້າກໍກັບເຂົ້າຮຽນອີກພ້ອມໆກັບນ້ອຍ ດັ່ງນັ້ນນ້ອຍ

ແລະຂ້າພະເຈົ້າອີກຄັ້ງນຶ່ງໄດ້ກັບມາເປັນນັກສຶກສາເຕັມໂຕອີກ.......

ຍັງມີຕໍ່ກະຣຸນາຕິດຕາມຕອນຕໍ່ໄປ.

ທັງຫມົດທັງປວງມັນແມ່ນແຜນການຂອງໂຮຈີມິນຍຶດເອົາເມືອງລາວເປັນຫົວເມືອງຂຶ້ນຂອງແກວ 1000% ເພາະໂຮຈີມິນ

ໄດ້ບອກລູກສອນຫລານຂອງເຂົາເອົາໄວ້ວ່າ: ເມືອງລາວແມ່ນພາກສ່ວນນຶ່ງຂອງວຽດນາມ ແລະຄົນແກວທີ່ເກີດແລະໃຫຍ່

ຢູ່ລາວນັ້ນກໍແມ່ນເປັນສາຍລັບໃນການແຊກຊຶມບ່ອນທຳລາຍ ຕົວຢ່າງ: ນາຍພົນສັງ ເກີດຢູ່ບ້ານໃຕ້ ຕາແສງແລະເມືອງ

ບໍ່ໂພນຕີ້ວ, ແຂວງຄຳມ່ວນ ພໍ່ເປັນຄົນແກວ ແມ່ເປັນຄົນລາວ ເປັນນານພົນຢູ່ກອງທັບລາວແຕ່ເປັນສາຍລັບໃຫ້ແກວ ແລະອີກຜູ້ທີສອງ ແມ່ນນາຍພົນ ທ້າວມາ ພໍ່ແມ່ເປັນແກວ ເກີດແລະໃຫຍ່ຢູ່ຄຸ້ມທ່າຫີນ ເມືອງປາກເຊ.

ເຫດຜົນ: ກໍເພາະເຈົ້ານາຍລາວເຮົາທັງອາດີດແລະປັດຈຸບັນຂີ້ຄ້ານມັກງ່າຍ ແລະເປັນຄົນຊື່ ຊື່ຫລາຍຈົນເຊີ້ ບໍ່ຮູ້າວ່າອັນໃດ

ຄວນອັນໃດບໍ່ຄວນ ຜູ້ກຳອຳນາດກໍເປັນຄົນສາຍຕາສັ້ນບໍ່ຮູ້ກວ້າງເຫັນໄກ ຍັງບໍ່ຮູ້ວ່າປະຊາຊົນລາວເປັນຈະຮັບກຳນີ້ໄປອີກ

ດົນປານໃດ??????. ຍ້ອນພວກເຈົ້ານາຍສາຍຕາສັ້ນ ຄືດັ່ງເປັນຢູ່ທຸກວັນນີ້.

ນັບຕັ້ງແຕ່ຕົກອາເມຣິກາ 60 ວັນແຣກ ການໃຊ້ຈ່າຍຕ່າງໆຂອງຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນອ້າຍເປັນພາລະໃຫ້

ທຸກຢ່າງ ນັບແຕ່ເຣຶ່ອງອາຫານການກິນ,ນ້ຳໄຟ ແລະ ເຄື່ອງນຸ່ງຂອງຖື. ອ້າຍເພິ່ນທຳງານໃຫ້ຣັຖະບາລຂອງຣັຖຢູ່ທີ່

Secretary of State, ເອື້ອຍໃພ້ບໍ່ໄດ້ເຮັດວຽກເພາະຄາລູກສາວນ້ອຍສອງຄົນ. ອ້າຍເພິ່ນພາໄປເສັງເອົາໃບຂັບຂີ່

ຢູທີ່ໂຮງການຂອງເພິ່ນເອງ ຫລັງຈາກມາເຖິງອາເມຣິກາໄດ້ເດືອນນຶ່ງ,ອ້າຍບໍ່ເຄີຍຖາມຫລືບອກໃຫ້ໄປຫາການເຮັດ

ເພາະເພິ່ນຮູ້ຢູ່ແກ່ໃຈເພິ່ນຢູ່ແລ້ວວ່ານ້ອງຊາຍຂອງເພິ່ນຍັງຢາກກັບໄປຮຽນອີກ. ເດືອນທີ່ນ້ອຍຄອຍຄອດລູກອ້າຍ

ເພິ່ນພາໄປເປີດ Saving&Checking Accounts ຢູ່ທະນາຄານທັງສອງຜົວເມັຍແລະເພິ່ນເອົາຝາກໄວ້ແຕ່ລະອັກ

ຄາວທ໌ບໍ່ເທົ່າໃດຮ້ອຍດອລລ້າ,ເອື້ອຍໃພ້ກໍມາສອນນ້ອຍຈ່າຍຄ່າ Bills ຕ່າງໆດ້ວຍ Checking ຮວມຮອດການໄປ

ອອກຕລາດແລະຊຶ້ສິ່ງຂອງຕ່າງໆ. ຖ້າຈະເວົ້າໄປແລ້ວອ້າຍເພິ່ນກໍດີຫາສິ່ງໃດປຽບບໍ່ໄດ້ ເພິ່ນເປັນພາລະທຸກຢ່າງສົມ

ກັບເພິ່ນສົ່ງຄົນໄປນຳເອົາມາຕັ້ງແຕ່ຍັງຢູ່ວຽງຈັນພຸ້ນ,ມາຕົກອາເມຣິກາກໍບໍ່ໄດ້ໄປເຊົ່າຫ້ອງແຖວ(Apartment)ຢູ່

ເພິ່ນເຊົ່າເຮືອນສ່ວນໂຕເປັນຫລັງໄວ້ຖ້າພອ້ມກັບມີເຄື່ອງເຮືອນຂອງຊານຄົບບໍ່ມີແຕ່ຂຽງຝັກລາບແບະມວຍໜຶ້ງ

ເຂົ້າແບບຢູ່ບ້ານເຮົາ.

ເອື້ອຍໃພ້ອາສາສມັກເປັນ Babysitter ໃຫ້ໃນເວລານ້ອຍໄປຮຽນ, ນ້ອຍເຣີ່ມຕົ້ນຮຽນຂັບຣົຖຫລັງຈາກຄອດລູກ

ແລະມີສຸຂະພາຍສົມບູນແລ້ວແລະກໍໄດ້ໃບຂັບຂີ່ໃນສາມເດືອນຕໍ່ມາ. ເວົ້າເຣື່ອງຣົຖກໍແມ່ນອ້າຍເພິ່ນຊື້ມາໃຫ້ເປັນ

ປີ 1971 Oldsmobile 6 ສູບ ທັງສອງຄັນ ເປັນສີດຳແລະສິຟ້າ.  ຂ້າພະເຈົ້າແລະນ້ອຍເຣີ່ມຈາກການໄປຮຽນພາ

ອັງກິດຢູ່ Adult Education Center ( AEC ) ຢູ່ໃນເມືອງນັ້ນເອງ, ນ້ອຍຢູ່ Second level ແລະຂ້າພະເຈົ້າຢູ່

Fifth level ຫລັງຈາກທາງໂຮງຮຽນເຂົາແທສ, ສະເພາະພາສາອັງກິດ. ສ່ວນເລຂແມ່ນຢູໃນຣະດັບ College ຫລື

University ຂອງສະຫະຣັຖສະເພາະຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຜ່ານກາoທົດສອບ(Test),ສ່ວນນ້ອຍແມ່ນຍັງຢູ່ໃນຣະດັບHigh

schoolຂອງເຂົາ ຈຶ່ງບໍ່ມີບັນຫາທີ່ຈະໄປຮຽນຕໍ່ College ແຕ່ນ້ອຍຕ້ອງໄດ້ຮຽນວິຊາສາມັນສຶກສາຄວບກັນໄປກັບ

ພາສາອັງກິດເພື່ອຈະເສັງເອົາ GED ກ່ອນທີ່ຈະມີສິດໄປຮຽນຕໍ່ College ຫລື University.

ບໍ່ໜ້າຈະເຊື່ອເລີຍເມື່ອອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າໂທຣະສັບມາບອກໃຫ້ໄປກວດເບິ່ງເງິນຢູ່ທີ່ທະນາຄານ ເພາະເພິ່ນໂທມາ

ບອກວ່າທາງທະນາຄານມີບັນຫາທີ່ເຂົາຈະເຄັລຍແລະຍັງກຳສັບໃຫ້ເອົານ້ອຍໄປພ້ອມ. ພໍໄປເຖິງທະນາຄານກໍຖາມ

ເຂົາວ່າມີບັນຫາຫຍັງກັບ  ອັກຄາວ ຂອງໝູ່ຂ້ອຍແລະພ້ອມກັນນັ້ນກໍຍື່ນປື້ມທະນາຄານໃຫ້ພະນັກງານທະນາຄານ

ຄົນນັ້ນທັງສອງຫົວເລີຍ. ບໍ່ພໍສອງນາທີມັນກໍບອກວ່າບໍ່ມີບັນຫາຫຍັງເລີຍ ແລະພະນັກງານຄົນນັ້ນຍັງຖາວຄືນວ່າ

ພວກເຈົ້າຖືກ Lottery ເບາະ? ເພາະມີຄົນໂອນເງິນມາໃສ່ Saving account  ຂອງໝູ່ເຈົ້າ ແລະຂ້ອຍໄດ້ຂຽນຈຳ

ນວນເງິນທັງໝົດຢູ່ປື້ມທະນາຄານຂອງເຈົ້າໃຫ້ແລ້ວແລະໃຫ້ເຈົ້າເບິ່ງເອົາ. ພາກັນເປີດເບິ່ງກັບນ້ອຍກ່ອນຈະອອກ

ຈາກທະນາຄານ, ພໍແຕ່ເຫັນໂຕເລຂຂອງຈຳນວນເງິນຢູ່ໃນປຶ້ມທະນາຄານນັ້ນກໍບໍ່ເຊື່ອໃນສາຍຕາຂອງຕົນເອງວ່າ

ຕົນເອງຈະມີເງິນຫລວງຫລາຍປານນີ້.   ອອກຈາກທະນາຄານກໍໄປເຮືອນອ້າຍໂລດເພາະຢາກຮູ້ລາຍລະອຽດວ່າພໍ່

ເພິ່ນປະມູນມັງໄວ້ໃຫ້ອ້າຍໄດ້ແບ່ງປັນໃຫ້ເອື້ອຍສອງຄົນຢູ່ເມືອງລາວບໍ່? ອ້າຍກໍບອກວ່າສ່ວນຂອງຂະເຈົ້າກໍມີແຕ່

ອ້າຍເພິ່ນຈະຮັກສາໄວ້ໃຫ້ຈົນກ່ວາເວລາໃດປະເທດລາວບໍ່ເຄັ່ງຄັດ ແລ້ວຈັ່ງຈະຄ່ອຍສົ່ງໄປໃຫ້ເທື່ອລະເລັກລະນ້ອຍ.

ແລະວັນນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຮັບຮູ້ເຣື່ອງຣາວຂອງພໍ່ແລະແມ່ເພີ້ມເຕີມເພາະອ້າຍໄດ້ເລົ່າສູ່ຟັງໝົດທຸກຢ່າງ. ເງິນທີ່

ພໍ່ສະສົມມາຈາກການຄ້າຂາຍມາໃນເມື່ອກ່ອນ ພໍແຕ່ເລີກຈາກການອອກໄປຄ້າຂາຍຕາມຫົວເມືອງຕ່າງໆໃນພາກ

ເໜືອຂອງລາວເພາະສົງຄາມນັບມື້ນັບຮ້າແຮງຂຶ້ນ  ເພີ່ນຈຶ່ງເຂົ້າໄປຢູ່ວຽງຈັນເພື່ອເອົາເງິນຄ້າເງິນຕາມທີ່ໝູ່ຂອງ

ເພິ່ນແນະນຳ (ໝູ່ເພິ່ນຜູ້ວ່ານັ້ນກ່ອນ 75 ເປັນ ຫົວໜ້າຕຳຣວດໃຫຍ່ຄົນນຶ່ງຂອງຝ່າຍວຽງຈັນຊຶ່ງມີຍົດຮອດຂັ້ນ

ຂຸນພິທັກຕຳຣວດເອກ). ທຸຣະກິດການເງິນຂອງເພິ່ນແມ່ນອອກໝາກອອກຜົນເປັນຢ່າງດີແລະເພິ່ນກໍເອົາເງິນ

ຝາກໄວ້ທີ່ທະນາຄານກຸງເທບສາຂາວຽງຈັນຈົນເຖິງປີ 73 ຫລັງຈາກແນມເຫັນສາພາບການບ້ານເມືອງບໍ່ເປັນທີ່

ໄວ້ວາງໃຈເພິ່ນຈຶ່ງຍ້າຍໄປຝາກໄວ້ທີ່ສາຂາອຸດອນ ແລະກໍໃສ່ຊື່ລູກຂອງເພິ່ນໝົດທັງ 4 ຄົນໃຫ້ເປັນກັມະສິດຮ່ວມ

ກັນ ໂດຍໃນເວລານັ້ນມີແຕ່ອ້າຍຄົນດຽວທີ່ໄດ້ໄປທີ່ທະນາຄານກັບພໍ່ທີ່ອຸດອນປະເທດໄທ. ເມື່ອຖາມອ້າຍເຖິງກໍຣະ

ນີທີ່ທາງອຳນາດການປົກຄອງ ສປປ ລາວເອົາພໍ່ແລະແມ່ໄປທໍໜະມານຢູ່ເມືອງວຽງໄຊ ອ້າຍເພິ່ນເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ ກໍ

ຣະນີທີ່ ສອງອ້ານ້ອງເພິ່ນ (ພໍ່ແລະລຸງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ)  ໜີຈາກເມືອງຊຳນັ້ນກໍເຫດຜົນຜູ້ທີ່ຮ່ວມລົງທຶນຄ້າຂາຍ

ຫາວ່າພໍ່ກັບລຸງຫັກຫລັງພາພໍ່ຄ້າຫໍ້ມາຫລອກແລະປຸ້ນເອົາເງິນສ່ວນແບ່ງນັ້ນໄປ.ທີ່ຈິງແລ້ວຄົນນັ້ນໄປຫລົງເຊື່ອ

ພໍ່ຄ້າຫໍ້ຄົນນັ້ນຈຶ່ງມາຊວນພໍ່ກັບລຸງເອົາທອນທີ່ມີນຳກັນຢູ່ນັ້ນໄປຮ່ວມລົງທຶນນຳພໍ່ຄ້າຫໍ້ ແຕ່ຖືກປະຕິເສດຈາກພໍ່

ແລະລຸງຈຶ່ງມການຜິດຖຽງກັນຂຶ້ນຈຶ່ງຖດ້ແບ່ງເງິນກັນ.   ບໍ່ພໍສອງອາທິດ ພໍ່ຄ້າຫໍ້ກັບຄົນນັ້ນກໍຖືກປຸ້ນເອົາເງິນທີ່

ທັງສອງເຂົາເຂົ້າກັນໃນຄືນກ່ອນມື້ຈະອອກເດີນທາງເຂົ້າໄປຈີນ. ຄົນນັ້ນປັກໃຈເຊື່ອວ່າພໍ່ກັບລຸງເປັນຜູ່ພາຄົນມາ

ປຸ້ນເຮືອນພໍ່ຄ້າຫໍ້ຄົນນັ້ນ ເພາະບໍ່ມີໃຜຮູ້ວ່າວ່າຄົນນັ້ນແລພໍ່ຄ້າຫໍ້ໄດ້ເອົາເງິນຮວມກັນໄວ້ນອກຈາກສອງນ້ອງອ້າຍ

ພໍ່ກັບລຸງ. ທາງພໍ່ຄ້າຫໍ້ກໍໃສ່ຄວາມວ່າບໍ່ແມ່ນລອງນ້ອງອາຍພໍ່ກັບລຸງກໍຕ້ອງແມ່ນຄົນນັ້ນເປັນເປັນຄົນມາປຸ້ນເອງ,

ພໍ່ກັບລຸງກໍບອກຄົນນັ້ນວ່າບາງເທື່ອແມ່ນພໍ່ຄ້າຫໍ້ງາວແຜນໃຫ້ຄົນມາປຸ້ນ ເພາະມັນບໍ່ແມ່ນຄົນພື້ນຖານຢູ່ທີ່ນີ້ ມັນ

ຈັ່ງຫາມາຢູ່ບໍ່ທັນຮອດ 3 ປີ. ຄົນນັ້ນກໍເປັນລູກຫລານຂອງຈູ້ມທີ່ມີອິດທິພົນແດ່ໜ້ອຍນຶ່ງຢູ່ຊຳເໜືອນັ້ນໃນຣະຍະ

ນັ້ນ ພໍ່ກັບລຸງຈື່ງຕັດໃຈໝີອອກຈາກເມືອງຊຳ. ໃນປີ1973 ຄົນນັ້ນໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມເປັນຣັຖະບາລປະສົມຄົນນຶ່ງຂອງ

ຝ່າຍປະເທດລາວແລະມີຍົດສັກສູງຈົນເປັນຮອດລອງຣັຖະມົນຕຣີ ແລະປະຈຳການຢູ່ກະຊວງທີ່ວຽງຈັນແລະໄດ້ພົບ

ກັບພໍ່ແລະແມ່ໃນງານກິນລ້ຽງແຫ່ງນຶ່ງປີ 74. ພໍ່ແມ່ພະຍາຍາມໜີອອກຈາກລາວເຕ່ໜີບໍ່ທັນຈຶ່ງຖືກເຂົ້າມາເອົາ

ໄປກ່ອນຈະຍຶດອຳນາດບໍ່ພໍເທົ່າໃດວັນ. ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍປັພໃຈເຊື່ອແນ່ວ່າເປັນສີມືຂອງຄົນນັ້ນທີ່ເກັບຊິວິດ

ຂອງພໍ່ແລະແມ່ຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ.

ຍັງມີຕໍ່ ກະຣຸນາຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ.

Anonymous wrote:

---

ຍັງມີທະຫານອີກຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຖືກຕົວະໄປເປັນທະຫານ ຫຼັງຈາກທ່ານລັກໜີມາວຽງຈັນ ຄົນຜູ້ນັ້ນແມ່ນແຟນຄົນກ່ອນຂອງນ້ອງຈິນ ທີ່ຮັກຂອງເຈົ້ານັ້ນ

ເຫຼືອແຕ່ຈົດໝາຍຂອງເລົາໄວ້ເປັນທີ່ລະລຶກ ທັງຕອນຢູ່ເມືອງລາວ ແລະ ຕອນເລົາຕົກຢູ່ ເມກາ

ກ່ອນມື້ທີ່ເຈົ້າຊິຂ້າມຂອງໄປນັ້ນເລົາຍັງລັກມາພົບກັນກັບເຮົາຢູ່ ພ້ອມດ້ວຍການສັ່ງລາຢ່າງຝືນໃຈ

ສ່ວນເຮົາເອງຍັງມີຊີວິດຢູ່ເມືອງລາວພີ້ ບໍ່ນຶກບໍ່ຝັນວ່າຈະໄດ້ອ່ານເລື່ອງຂອງເລົາຢູ່ນີ້

ໄປດີເດີ ທີ່ຮັກ

---

ຄົນ​ຜູ້​ທີ່​ອອກ​ຄຳ​ເຫັນ​ຢູ່​ເທິງ​ນີ້​ບໍ່​ບ້າ​ກໍ​ປ່ວຍ​ທາງ​ສະ​ໝອງ ບໍ່​ກໍ​ແງ້ນ​ຢາ​ບ້າ​ ຫລື​ກຳ​ລັງ​ແດກ​ຢາ​ບ້າ​ກໍ​ເລີຍ​ບ້າ​ຂຶ້ນ​ສະ​ໝ​ອງ ບໍ່​ຢາກ​ຈະ​ຄິດ​ເລີຍ​ວ່າ​ຍັງ​ມີ​ຄົນ​ປະ​ເພດ​ນີ້​ຫລົງ

ເຫລືອ​ໄວ້​ໃຫ້​ຮົກ​ສັງ​ຄົມ​ໃນ​ປະ​ເທດ​ລາວ​ເຮົາ​ອີກ.

ເຖິງຈະມີເງິນເປັນກ້ອນນອນຢູ່ໃນທະນະຄານຖ້າວ່າມີແຕ່ອອກບໍ່ມີເຂົ້າວັນນຶ່ງກໍຈະໝົດໄປໄດ້, ດັ່ງນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງ

ຊອກຫາງານທຳ ເພື່ອຈະຮຽນໄປນຳເຮັດການໄປນຳ, ພໍດີມາໄດ້ວຽກເປັນຄົນຍາມຄຸກ(County Jail)ຢູ່ທີ່ເມືອງຕົນ

ເອງສ້າງພື້ນຖານຢູນັ້ນ.ສ່ວນນ້ອຍກໍສຸມເວລາໃສ່ການຮຽນເປັນຈຸດສຳຄັນດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈແລະໝຸ້ງໝັ້ນເພື່ອໃຫ້

ໄດ້ມາແຫ່ງຜົນສຳເຣັດຂອງການສຶກສາ.ນ້ອຍເປັນຄົນມັກຮຽນແລະຍຶດໝັ້ນໃສ່ເປົ້າໝາຍທີ່ໄດ້ວາງເອົາໄວ້ຈຶ່ງບໍ່ມີບັນ

ຫາທີ່ນ້ອຍຈະທໍ້ຖອຍຕໍ່ອຸປະສັກຕ່າງໆ.

ໜຶ່ງປີຜ່ານໄປ ນ້ອຍກໍໄດ້ຮັບໃບປະກາສນິຍະບັດຈົບມໍປາຍຂອງອາເມຣິກາ(High school Diploma),  ພາສາອັງ

ກິດຂອງນ້ອຍກໍນັບວ່າດີຫລາຍ ເພາະເວລານ້ອຍໂອ້ລົມກັບຊາວອາເມຣິກັນກໍບໍ່ເຫັນວ່າເຂົາຈະມີບັນຫາໃນການຟັງ

ແລະເຂົ້າໃຈນ້ອຍດີ. ສ່ວນລູກສາວກໍຍ່າງແລ້ວ ແລະເປັນຕາຊັງເພາະຄືແມ່ເລົາທີ່ສູດຕ່າງແຕ່ບໍ່ຕິດແມ່ເພິ່ນປານໃດ

ເລົາໄປຕິດແມ່ປ້າຜູ້ເປັນເບບີສິຕເພິ່ນພຸ້ນ.

ການສື່ສານສົ່ງຂ່າວຕິດຕໍ່ຫາເມືອງລາວໃນປີຍຸກ 80 ນັ້ນແມ່ນບໍ່ມີຄວາມສະດວກ ທຸກຢ່າງແມ່ນພົບກັນໄດ້ກໍພຽງ

ຈົດໝາຍເທົ່ານັ້ນ. ໄດ້ຮັບຂ່າວພໍ່ຂອງນ້ອຍກັບມາໂຊລົງອີກຈາກຈົດໝາຍຂອງນ້ອງຈາລຶກຈຶ່ງຂຽນຕອບຄືນໄປໃຫ້

ນຳເອົາເພິ່ນລົງມາປົວຢູ່ທີ່ວຽງຈັນ,ໃນທີ່ສູດເພິ່ນກັບຄືນມາຢູ່ທີ່ວຽງຈັນອີກຄັ້ງນຶ່ງ ແຕ່ກໍເປັນໜ້າເສົ້າສລົດໃຈຢູ່ຕໍ່

ມາບໍ່ເທົ່າໃດເດືອນພໍ່ພອນແພງກໍເສັຍຊີວິດໄປຢູ່ທີ່ວຽງຈັນ. ຫລັງຈາກຈົບພິທີສົ່ງສະການເພິ່ນເປັນທີ່ຮຍບຮ້ອຍໄປ

ໝົດແລ້ວ ເອື້ອຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າຜູ່ທີ່ຢູ່ວຽງຈັນກໍເອົາແມ່ຂອງນ້ອຍທາຢູ່ນຳຕາມຄຳຮ້ອງຂໍຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ.

5 ປີຜ່ານມາ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນຈາກການເປັນຕຳຣວດຍາມຄຸກມາເປັນຕຳຣວດຣັຖ (State Police)  ໃນປີ 86.

ສ່ວນນ້ອຍກໍຈົບ RN (Register Nurse) ໃນປີດຽວກັນ ແລະກໍໄດ້ງານທຳທີ່ໂຮງໝໍຊື່ດັງແຫ່ງນຶ່ງຢູ່ທີ່ເມືອງພວກ

ຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ນັ້ນ. ລູກສາວກໍເຣີ່ມຕົ້ນເຂົ້າໂຮງຮຽນ First grade ໃນປີດຽວກັນນີ້ເໝືອນກັນ.      ເປົ້າໝາຍຂອງ

ຂອງນ້ອຍບໍ່ໄດ້ຢຸດຢູ່ທີ່ການໄດ້ເປັນ RN ນີ້, ນ້ອຍຍັງຢາກຈະຮຽນເອົາ ດຣ.ຖ້າວ່າຍັງມີໂອກາດ.    ທຶນການສຶກສາ

ທີ່ໃຫ້ນ້ອຍຮຽນຢູ່ College ຜ່ານມານັ້ນ ເປັນທຶນສ່ວນຕົວຂອງຕົນເອງໂດຍບໍ່ໄດ້ໄປຢືມທຶນຈາກຣັຖະບາລຫລືບໍຣິ

ສັດທຶນເອກະຊົນ  ດັ່ງນັ້ນນ້ອຍຈະບໍ່ເໝືອນກັບຄົນສ່ວນຫລາຍທີ່ຮຽນຈົບມາຍັງໄປເຮັດການໄຊ້ໜີ້ຄືນໃຫ້ພວກທີ່

ໃຫ້ຢືມທຶນເພື່ອການສຶກສາ. ໃນປີ 86 ນ້ອຍທຳເງິນເດືອນໄດ້ ປີແຣກ(First year / $55,000.00)   ໄດ້ຫລາຍ

ກ່ອນຂ້າພະເຈົ້າເກືອບເຄິ່ງນຶ່ງ. ອ້າຍເພິ່ນຊວນຊື້ເຮືອນຫລືສັ່ງປຸກເອົາເພາະຢາກຢູ່ໃກ້ກັນ, ມາປຶກສານຳນ້ອຍນ້ອຍ

ກໍບໍ່ຂັດຂ້ອງເຫັນດີນຳທຸກຢ່າງ ຢູ່ຕໍ່ມາຫລັງຈາກປຸກເຮືອນແລ້ວໆກໍໄດ້ຍ້າຍອຳລາຈາກເຮືອນເຊົ່ານັ້ນຂ້ຶ້ນໄປຢູ່ເຮືອນ

ຂອງຕົນເອງພ້ອມກັນທັງສອງອ້າຍນ້ອງ.

ຕົກມາປີ 90 ການສື່ສານຂອງເມືອງລາວເຖິງຈະຍັງບໍ່ທັນສມັຍ   ກໍດີໃຈນຳທີ່ສາມາດເວົ້າລົມກັນໄດ້ທາງໂທຣະສັບ,

ເຖິງຈະເວົ້າກັນບາດຂາດບາດໄດ້ຍິນກໍດີກ່ວາການພົບກັນທາງຈົດໝາຍ.  ຂ້າພະເຈົ້າແລະນ້ອຍໄດ້ຫວິ່ງເຕັ້ນແລ່ນ

ເອົາແມ່ແລະນ້ອງຈາລຶກມາຢູ່ອາເມ໋ິການຳຊຶ່ງເຣີ່ມຕົ້ນໃນປີ 90 ນັ້ນເອງ ແລະປີນີ້ກໍເປັນປີ Lisa ລູກສາວຂອງນ້ອຍ

ແລະຂ້າພະເຈົ້າກຳລັງຮຽນຢູ່ຫ້ອງ 4 ແລະນ້ອຍກໍກັບເຂົ້າໄປຮຽນຕໍ່ເອົາດັອກເຕີໃນປີນັ້ນເໝືອນກັນ.   ສ່ວນຂ້າພະ

ເຈົ້າໄດ້ເລື່ອນຈາກ State Police Highway Patrol ມາເປັນ ຫົວໜ້າ State Police station of county ຢູ່ທີ່

ເມືອງພວກຂ້າພະເຈົ້າອາໄສຢູ່ນັ້ນ.ສ່ວນອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍຍັງທຳງານຢູ່ບ່ອນເກົ່ານັ້ນມາຕຣອດແລະກໍໄດ້ແລື່ອນ

ຕຳແໜ່ງຈາກ Clerk ມາເປັນ Supervisor ຫລືຜູ້ດູແລທົ່ວໄປ, ເພິ່ນເຮັດວຽກຢູ່ທີ່ນີ້ຕັ້ງແຕ່ປີ 77 ພຸ້ນມາ.ອ້າຍບໍ່

ໃຫ້ເອື້ອຍໃພ້ເຮັດການເລີຍເພາະເພິ່ນມີພາລະຮັກສາລູກແລະຫລານສາວຂອງເພິ່ນ. ແນວໝາກຕ້ອງບໍ່ຫ່ອນຫລົ່ນ

ໄກກົກ, ລູກສາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລະນ້ອຍ ຢູ່ເຮືອນລຸງເຮືອນປ້າເລົາພຸ້ນເປັນສ່ວນຫລາຍ ພໍແຕ່ຂຶ້ນມາ ຫ້ອງ 4 ກໍ

ຕິດກັບເອື້ອຍເລົາ(ລູກສາວອ້າຍສອງຄົນ), ເວົ້າເຖິງລູກສາວອ້າຍສອງຄົນນັນ  ຜູ້ເອື້ອຍໄປຮຽນຢູ່ College ແລ້ວ

ແລະຜູ້ນ້ອງກຳລັງຢູ່ຫ້ອງ 12 High School ແລະກໍຈະຈົບປີນີ້(90), ບໍ່ຮ່ວງນຳພໍ່ນຳແມ່ ກິນນອນຢູ່ເຮືອນລຸງພຸ້ນ

ເປັນປະຈຳ.   ກໍໜ້າເຫັນໃຈນ້ອຍທີ່ທັງທຳງານແລະທັງຮຽນໄປພ້ອມກັນ ບອກໃຫ້ນ້ອຍລາອອກຈາກແລ້ວຈັ່ງຄ່ອຍ

ໄປຮຽນມັນຈັ່ງສິມີຄວາມສດວກຕໍ່ການຮຽນ  ແຕ່ນ້ອຍບໍ່ຍອມທຳຕາມແລະບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າເລົາຢາກຫາເງິນມາ

ແທນຈຳນວນທີ່ເອົາອອກໄປຈ່າຍຄ່າຮຽນທີ່ຜ່ານມາ ແລະຈະບໍ່ໄດ້ຈົກອອກອີກເພື່ອເປັນຄ່າຮຽນໃນຄັ້ງປັຈຸບັນນີ້ແລະ

ນ້ອຍຢາກຫາເງິນເຜີ້ມເຕີມໄວ້ເພື່ອກວ່າແມ່ແລະນ້ອງຊາຍຈະມາເຖິງ.

ກະຣຸນາຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ

ນ້ອຍໄດ້ລົ້ມເລີກຄວາມໄຝ່ຝັນຂອງນ້ອຍທີ່ໄປຮຽນຕໍ່ເອົາ ດຣ. ຫລັງຈາກ 6 ເດືອນທີ່ນ້ອຍກັບເຂົ້າໄປຮຽນ ເພາະ

ນ້ອຍຂາດສັມະທິໃນການຮ່ຳຮຽນເນື່ອງມາຈາກຄວາມເປັນຮ່ວງຫາແມ່ແລະນ້ອງ. ການຫວີ່ງເຕັ້ນປະກັນເອົາແມ່

ແລະນ້ອງມາບໍ່ໄດ້ງ່າຍໆໃນຍຸກ 90 ນັ້ນ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ນ້ອຍເກີດສັບສົນ, ບຶດລະອັນນັ້ນບຶດລະອັນນີ້ທີ່ທາງການລາວ

ເຂົາຕ້ອງການ ທຸກຢ່າງແມ່ນເງິນທັງນັ້ນ.   ສິ່ງທີ່ນ້ອຍສັບສົນນັ້ນບໍ່ກ່ຽວກັບເຣື່ອງເງິນແຕ່ກ່ຽວກັບກາລເວລາທີ່

ທາງການລາວໜ່ວງດຶງຈ່ອງເອົາໄວ້   ເພາະມີຍາດພີ່ນ້ອງຂອງພໍ່ແລະແມ່ນ້ອຍເປັນເຈົ້າໃຫຍ່ນາຍໂຕຢູ່ໃນຂັ້ນສູນ

ກາງພັກແລະຣັຖະບາລ ສປປ ລາວ ຈຶ່ງເປັນການຍາກທີ່ສຸດທີ່ພວກເຂົາຈະອຳນວຍຄວາມສະດວກໃຫ້.  ມີໝູ່ຄົນ

ລາວຄົນນຶ່ງຢູ່ເມືອງດຽວກັນກໍແລ່ນເອົາພໍ່ແລະນ້ອງສາວມາຫລັງຈາກແມ່ຂອງຜູ້ກ່ຽວເສັຍຊີວິດ, ແລະກໍໃຊ້ເວລາ

ແລ່ນບໍ່ເຖິງປີກໍໄດ້ມາ. ເມື່ອເອົາມາສົມທຽບໃສ່ກັນແລ້ວມັນກໍສົມຄວນແລ້ວທີ່ນ້ອຍຕ້ອງສັບສົນແລະຂາດສັມະທິ

ໃນການຮຽນ.ນ້ອຍໄດ້ໂທຣະສັບໄປອ້ອນວອນກັບອາວຂອງນ້ອຍ(ນ້ອງຊາຍພໍ່ຂອງນ້ອຍ)ໃຫ້ຊ່ອຍແລ່ນເອກະສານ

ຕ່າງໆທີ່ທາງການລາວຕ້ອງການແຕ່ກໍຖືກປະຕິເສດໄປເພາະອາວຂອງນ້ອຍບອກນ້ອຍວ່າອາວເຮັດໃຫ້ບໍ່ໄດ້ແລະກໍ

ຊ່ອຍຫຍັງບໍ່ໄດ້ເພາະຜິດນະໂຍບາຍຕໍ່ພັກແລະລັດເພິ່ນ.   ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງບອກເອື້ອຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງໃຫ້ເວົ້າກັບ

ອ້າຍເຂີຍ(ອ້າຍເຂີຍໃໝ່ ເຈົ້າເມືອງບຸນນຳ ເຈົ້າເມືອງໆໄຊເສຖາ)ລອງເບິ່ງບາດເທື່ອເພິ່ນອາຈະຊອ່ຍໄດ້, ກໍເປັນດັ່ງ

ທີ່ຄິດໄວ້ ເພິ່ນກໍຊ່ອຍແນະນຳໃຫ້ເຂົ້າຫາຄົນຜູ້ທີ່ກຳໜ້າທີ່ວຽກງານໂດຍສະເພາະເຣື່ອງນີ້ໂດຍກົງ ແລະຫລັງຈາກຕໍ່

ນັ້ນມາຈຶ່ງສ່ອງເຫັນເສັ້ນທາງເປັນຮູບເປັນຮອຍຂຶ້ນມາ. ຂ້າພະເຈົ້າແລະນ້ອຍໄດ້ຕົກລົງກັນເອົາລູກອີກຄົນນຶ່ງເພາະ

ລີຊາ ກໍໃຫຍ່ແລ້ວແລະຈະເຂົ້າຢູ່ Middle School ແລ້ວ,ເວລາຜ່ານໄປໄວທີ່ສຸດ ບໍ່ພໍຄາວນ້ອຍແລະຂ້າພະເຈົ້າກໍມີ

ລູກສາວພວມຈະກ້າວເຂົ້າສູ່ວັຍຣຸ່ນແລ້ວ(Teenager), ແລະ ແລ້ວນ້ອຍກໍຕັ້ງຄັນອີກຄັ້ງນຶ່ງແລະກໍຈະເປັນຄັ້ງສຸດ

ທ້າຍບໍ່ວ່າຈະເປັນຍິງຫລືຊາຍກໍເອົາຕາມທີ່ເທວະດາຟ້າແຖນສົ່ງລົງມາໃຫ້. ອາຊີບຂອງນ້ອຍເປັນອາຊີບທີ່ແນ່ນອນ

ແລະກໍມີຣາຍໄດ້ດີ ເງີນເດືອນນ້ອຍກໍຄູນທະວີຂຶ້ນທຸກໆປີແລະນ້ອຍກໍບໍ່ເຄີຍຖືກ ອອຟງານແມ້ແຕ່ຄັ້ງດຽວນັບແຕ່

ນ້ອຍທຳງານນີ້ມາ. ລູກຜູ້ທີ່ສອງຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍອອກມາມືນຕາເບິ່ງໂລກແລະເປັນອີກຄົນນຶ່ງສັມະສິກຄອບ

ຄົວ ໃນທ້າຍປີ 92 ແລະກໍໄດ້ສ້າງຄວາມພາກພູມໃຈໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າແລະນ້ອຍທີ່ສຸດ ເພາະເປັນລຸກຊາຍ.

ຄວາມພະຍາຍາມຂອງນ້ອຍແລະຂ້າພະເຈົ້າທີ່ປະກັນເອົາແມ່ແລະນ້ອງຊາຍມາສະຫະຣັຖກໍປະສົບຜົນສຳເຣັດເຖິງວ່າ

ຈະມີບັນຫາຫລາຍໆຢ່າງທີ່ທາງການລາວບໍ່ຢາກອຳນວຍຄວາມສະດວກໃຫ້  ແຕ່ກໍບໍ່ສາມາດຢັບຢັ້ງໄດ້ເພາະອຳນາດ

ຂອງເງິນ.  ກ່ອນຈະໄດ້ເອກະສານແຕ່ລະຂັ້ນແຕ່ລະຕອນແມ່ນເງິນທັງນັ້ນກ່ອນທີ່ເຂົາຈະເຊັນຫລືອະນຸມັດອອກໃຫ້

ຖ້າບໍ່ມີເງິນກ້ອງໂຕະໃຫ້ພວກເຂົາຢ່າຄິດວ່າເຂົາຈະອະນຸມັດແລະເຊັນເອກະສານຕ່າງໆໃຫ້   ນັບຕັ້ງແຕ່ຂັ້ນພື້ນຖານ

ຂຶ້ນຮອດກະຊວງ,ແມ້ແຕ່ຢູ່ທີ່ສະຖານທູດສະຫະຣັຖປະຈຳວຽງຈັນ ພະນັກງານຄົນລາວທີ່ເຮັດການຢູ່ທີ່ນັ້ນຍັງມີການ

ຮີດໄຖເອົາເງິນກ່ອນຈະອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າພົບແລະສຳພາດກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ສະຖານທູດ.   ທຸກຄົນຕ້ອງໄດ້ຜ່ານພະນັກ

ງານລາວຄົນນັ້ນກ່ອນຈະເຂົ້າໄປເຖິງເຈົ້າໜ້າທີ່ຄົນອາເມຣິກັນທີ່ເປັນພະນັກງານທີ່ເຮັດວຽກກ່ຽວກັບການທຳປະກັນ

ເອົາຄົນເຂົ້າມາສະຫະຣັຖໂດຍສະເພາະ, ເພາະພະນັກລາວຄົນນັ້ນເປັນຜູ້ນຳເອົາເອກະສານຕ່າງໆໄປໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ສະ

ຖານທູດ. ຖ້າເຮົາບໍ່ຈ່າຍເງິນໃຫ້ມັນຕາມທີ່ມັນຮຽກຮ້ອງເອົານັ້ນຢ່າຫວັງວ່າເອກະສານຂອງເຮົາຈະໄປເຖິງມືຂອງພະ

ນັກງານສະຖານທູດທີ່ເປັນຄົນອາເມຣິກັນ,ມັນກໍເອົາແຕ່ຂອງຜູ່ໃດທີ່ໄດ້ຈ່າຍເງິນໃຫ້ມັນແລ້ວເທົ່ານັ້ນເຂົ້າໄປຍຶ່ນໃຫ້

ເຖິງມືຂອງເຂົາ. ມັນຮຽກຮ້ອງເອົາແບບໜ້າຕາເສີຍໆຜູ່ລະຫ້າຣ້ອຍດອລລ້າ ($500.00) ຖ້າບໍ່ໄດ້ມັນກໍບອກໂດຍ

ກົງໂລດວ່າມີຄົນເປັນພັນນອນລຽນຄິວກັນຢູ່ບໍ່ຈັກວ່າປີໃດເດີ້ຈະຮອດຄິວໂຕເອງ. ໃນທີ່ສຸດແມ່ແລະນ້ອງຂອງນ້ອຍ

ກໍໄດ້ເຂົ້າມາເຖິງສະຫະຣັຖໃນປີ 93.  ແມ່ນ້ອຍເລົ່າສູ່ຟັງວ່າຖືກຍາດພີ່ນ້ອງທັງສອງຝ່າຍຫຸ້ມດູຖູກນິນທາວ່າໄດ້ລູກ

ເຂີຍເປັນລູກປະຕິການ ເປັນລູກແຫຼ້ງຕີນມືຂອງຈັກະພັດ ບໍ່ວ່າພີ່ນ້ອງທາງແມ່ຫລືທາງພໍ່ພາກັນບໍ່ຢາກເວົ້ານຳ ສຳ

ຄັນແມ່ນອາວສິງ(ໝາຍເຖິງ.....) ແມ່ນຜິດໃຈທີ່ສຸດແລະບໍ່ພ້ອມແຕ່ຕອນຕົກລົງໃຫ້ແຕ່ງງານກັນພຸ້ນເພາະເພິ່ນ

ບໍ່ມັກຄົນວຽງຈັນ ເພິ່ນຄຽດໃຫ້ພໍ່ກັບແມ່ຈົນເກືອບຈະບໍ່ມາງານດອງ ແລະສຳຄັນມີລູກຊາຍທ່ານຜູ້ແທນ(ຜູ່ທີ່ເປັນ

ຫົວໜ້າຫລືຜູ້ໃຫຍ່ໄມ້ສູງທີ່ຄົນເອດປົດປ່ອຍນິຍົມເອີ້ນກັນວ່າທ່ານຜູ້ແທນ)ຜູ້ດີໆແລະມີອານາຄົດກ້າວໜ້າມາມັກ

ຕັ້ງຫລາຍຄົນ ບາດມາຈັບໃຫ້ແຕ່ງດອງກັບລູກກຳພ້າທີ່ບໍ່ມີປະຫວັດອັນແຈ່ມແຈ້ງວ່າພໍ່ແມ່ແມ່ນໃຜ ແລະອະດີດ

ຂອງພໍ່ແມ່ມັນມີປະຫວັດແນງໃດ?    ເມື່ອໄດ້ຍິນແມ່ເຖົ້າເລົ່າສູ່ຟັງຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງມີໃຈທີ່ຈະຍົກຣະດັບຕົນເອງແລະ

ຄອບຄົວໃຫ້ດີຂຶ້ນເທົ່າທີ່ຈະດີໄດ້.........ແລ້ວທ່ານຜູ້ອ່ານທັງຫລາຍຈະໄດ້ຮູ້ວ່າ my challenge ຈະມີຜົລອອກມາ

ແນວໃດໃນຕອນຕໍ່ໄປ.

ໂປຣດຕິດຕາມໃນຕອນຕໍ່ໄປ.

Anonymous wrote:

---

"ອາວສິງ"  ທີ່ທ່ານກ່າວເຖິງນີ້ ....ຖ້າຜູ້ຂ້າເດົາບໍ່ຜິດ ຄົງຈະແມ່ນເສືອຍິ້ມຍາກທີ່ກຳລັງກຳບັງຫຽນຂອງປະເທດຢູ່ໃນຂນະນີ້.

ບໍ່ເຂົາໃຈຄຳສັບນີ້ ມີຄວາມໝາຍແນວໃດນໍ?

---

ຕັ້ງໃຈໃສ່ທຸກຢ່າງເພື່ອຈະສ້າງຄອບຄົວຂອງຕົນເອງໃຫ້ຢູ່ໃນຣະດັບທີ່ບໍ່ນ້ອຍໜ້າຂອງຄົນພວກທີ່ເຂົາເຄີຍ

ກ່າວປະນາມຄອບຄົວຂອງນ້ອຍວ່າເປັນຄອບຄົວທີ່ຫູຕາມັນສມອງບອດ, ເຄີຍເປັນນັກຣົບປະຕິວັດເຕັມ

ຕົວທັງພໍ່ແລະແມ່ແຕ່ມາຊຸກຍູ້ແລະອູມຊູລູກສາວຜູ່ເກີດຢູ່ບົນຜືນແຜ່ນດິນຂອງນັກປະຕິວັດ  ແລະໃຫຍ່

ຂຶ້ນມາກັບທ່າມກາງສຽງປືນແລະຣະເບີດຂອງສັຕຣູທີ່ຖອກເທລົງມາໃສ່ໃນປາງສົງຄາມ  ໃຫ້ແຕ່ງງານກັບ

ລູກຊາຍສັຕຣູ.ພໍ່ແມ່ຂອງນ້ອຍຕ້ອງຢູ່ກັບຄວາມອັບອາຍທີ່ພີ່ນ້ອງ   ແລະຍາດມິດຕ່າງກໍມາກ່າວປະນາມ

ຫຍໍ້ຢັນພາຍຫລັງທີ່ໄດ້ຊາບຂ່າວວ່ານ້ອຍໄດ້ໂຕນໜີຈາກພໍ່ແມ່ແລະຍາດພີ່ນ້ອງ ໄປຢູ່ປະເທດຈັກະພັດຜູ້ທີ່

ເປັນສັຕຣູນ້ຳເບີໜຶ່ງຂອງ ສປປ ລາວ.ຕ່າງກໍເວົ້າໃຫ້ວ່າພໍ່ກັບແມ່ພອນແພງຫລົງໄຫລນຳເງິນຄຳແລະສັບ

ສົມບັດທີ່ທາງລູກເຂີຍເອົາມາເປັນສິນສອດຈົນບໍ່ຫ່ວງນຳການທີ່ຈະເສັຍພາບພົດຂອງຕະກູນຕົນເອງ.

                                    .............ຈົບບໍຮິບູນ..............

ນ້ອຍບໍ່ສົນໃຈນຳຄຳກ່າວສິນນິນທາຂອງພີ່ໆນ້ອໆ ເພາະມັນກັບກາຍເປັນອະດີດໄປແລ້ວ ແລະນ້ອຍໝົດ

ຄວາມຮ່ວງໄຍທີ່ນ້ອຍເຄີຍແບກແລະຫາບມາເປັນສິບກ່ວາປີຫລັງຈາກໄດ້ແມ່ແລະນ້ອງມາຢູ່ຮ່ວມອ້ອມ

ກອດຊຶ່ງກັນແລະກັນອີກເທື່ອໜຶ່ງ. ນ້ອຍຕັ້ງໜ້າຕັ້ງຕາໃສ່ວຽກງານ ແລະແນ່ນອນທີ່ສູດຂ້າພະເຈົ້າຊຶ່ງ

ເປັນຫົວໜ້າຄອຍຄົວ  ຕ້ອງໄດ້ແຕ້ມແຜນແລະຂີດທາງເດີນຂອງຄອບຄົວໃຫ້ເດີນໄປສູ່ຄວາມສຳເຣັດ

ແລະພົບກັບຄວາມຜາສຸຂຂອງການດຳຣົງຊີວິດ.    ຄອບຄົວຊາວອາເມຣິກັນຜູ່ທີ່ເປັນຜູ່ອຸປະຖັມຄອບ

ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າຊຶ່ງມີລູກຊາຍຄົນດຽວແຕ່ກໍມາເສັຍຊີວິດຍ້ອນອູບັດເຫຕຣົຖຍົນຊົນກັນແລະກໍເປັນ

ເຈົ້າຂອງ Farm ທີ່ມີຕາດິນກ້ວາງເຖິງ 750 ເອກເກີ້ ໄດ້ໂອນ farm ນີ້ໃຫ້ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເພາະມີ

ອາຍຸກ່ວາ 70 ປີແລ້ວຈຶ່ງຢາກອຳລາຈາກກິຈະການຕ່າງໆ.    ສອງນ້ອງອ້າຍພວກຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງສົມທົບ

ທຶນແລະເຫື່ອແຮງເຂົ້າກັນຮັບເອົາຕໍ່ທຸຣະກິດ ຟາມ ແຫ່ງນີ້ ແລະທາງຜູ້ອຸປະຖັມເພິ່ນກໍຍັັງດູແລແລະຢູ່

ໃກ້ສິດຕິດແທດເໝືອນເດີມ. ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລາອອກການມາເປັນຜູ້ບໍຣິຫານຟາມ, ເປັນຟາມ

ລ້ຽງງົວ ໄຮ່ໝາກສາລີເເລະໝາກຖົ່ວດິນ,ແຕ່ອ້າຍເພິ່ນມາເຜີ້ມລ້ຽງເປັດແລະໄກ່ເອັາໄວ້ຂາຍໃຫ້ຄົນລາວ

ທີ່ຢູ່ເມືອງດຽວກັນແລະເຂດອ້ອມແອ້ມ. ມີຄົນງານ (Season workers) ປະມານ 12 ຄົນມາທຳງານ

ນຳທັງໝົດເປັນຄົນແມັກຊີແກັນ, ດ້ວຍຄວາມຂຍາຍເຕີບໂຕຂອງທຸຣະກິດ ແລະແນ່ນອນຢູ່ແລ້ວເມື່ອ

ເມື່ອທຸຣກິດຂຍາຍຕົວກໍຕ້ອງຕ້ອງການຄົນງານເຜີ້ມ  ນ້ອຍແລະຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຕິດຕໍ່ເເລະປະກັນເອົາພີ່

ນ້ອງມາແຕ່ເມືອງລາວມາທຳງານນຳແລະກໍໄດ້ມາ4ຄົນໃນເບື້ອງຕົ້ນແລະລ້ວນແຕ່ເປັນຍາດພີ່ນ້ອງຂອງ

ນ້ອຍທັງນັ້ນ. ເມື່ອເຫັນການເຕີບໃຫຍ່ຂຍາຍໂຕທຸຣະກິດຂ້າພະເຈົ້າກໍລາອອກຈາກການເປັີຕຳຣວດມາ

ເຮັດວຽກຟາມຄຽງຂ້າກັບອ້າຍຕົນເອງ.  ດ້ວຍໄດ້ຮັບການແນະນຳຂອງຜູ້ອຸປະຖັມຂອງອ້າຍທີ່ຄອຍໃຫ້

ຄວາມແນະນຳທາງດ້າທຸຣະກິດ ແລະສອງອ້າຍນ້ອງຂ້າພະເຈົ້າກໍທຳງານໄປພ້ອມແລະຮຽນໄປພ້ອມໃນທີ່

ສຸດຄວາມສຳເຣັດກໍຜົລປະກົດຂຶ້ນ. ຈາກຄົນງານ 16 ຄົນຂຶ້ນມາເປັນ 28 ຄົນ ແລະກໍມີຍາດພີ່ນ້ອງມາ

ແຕ່ລາວອິກ 5 ຄົນ.    ເວົ້າສະເພາະທຸຣະກິດເປັດໄກ່ແມ່ນເຜີ້ມທະວີຂຶ້ນຢ່າງບໍ່ຄາດຝັນແລະກໍແມ່ນຄົນ

ຄົນລາວເປັນ Special customers ຈົນເກືອບເປັດໄກ່ມັນໃຫຍ່ນຳບໍ່ທັນ. ສາລີແລະຖົ່ວດິນແມ່ນຂາຍ

ສົ່ງໃຫ້ບໍ່ຣິສັດທີ່ເຊັນສັບຍາກັນໄວ້ ແລະຄົນງານຣະດູ (Season workers)  ສ່ວນຫລາຍແມ່ນຢຸດງານ

ພາຍຫລັງເກັບກ່ຽວແລ້ວໆ ຍັງເຫຼືອແຕ່ພີ່ນ້ອງຄົນລາວທີ່ມາແຕ່ລາວນັ້ນຍັງມີງານເຮັດຢູ່ຄ້ລ້ຽງງົວ ໄກ່

ແລະເປັດ ສະເພາະ ໄກ່ແລະເປັດນີ້ຄົນລາວທີ່ຢູ່ເມືອງດຽວກັນແລະໃກ້ຄຽງໄດ້ສັ່ງໃຫ້ຄົວໃຫ້ແລ້ວເຂົາເຈົ້າ

ກໍມາຮັບເອົາຕາມພາຍຫລັງ ພິເສດສະເພາະລູກຄ້າພີ່ນ້ອງຊາວລາວແມ່ນຖືເປັນກັນເອງແລະກໍອຸດໜູນ

ເປັນຢ່າງດີ ແຕ່ລະທ້າຍສັປະດາແມ່ນເກືອບຈະເຮັດນຳບໍ່ທັນ.  ຍາດພີ່ນ້ອງທັງໝົດ 9 ຄົນນັ້ນບໍ່ມີຄົນໃດ

ກັບຄືນເມືອງລາວ ຕ່າງກໍມາມີຄອບມີຄົວຢູ່ອາເມຣິກາເລີຍ.

ແມ່ຂອງນ້ອຍໄດ້ຈາກພວກຂ້າພະເຈົ້າໄປດ້ວຍໂຣຄສາຣາເພິ່ນເອງ, ນ້ອຍຍັງສືບຕໍ່ທຳງານຢູ່ທີ່ໂຮງພະຍາ

ບາລບ່ອນເດີມ ແລະນ້ອງ ຈາລຶກກໍຈົບມະຫາວິທະຍາລັຍແລະກໍທຳງານເປັນ Financing Officer ຢູ່ທີ່

ບໍຣິສັດ ຜລິດເຄື່ອງອາໄຫລ່ຣົຖຍົນແຫ່ງນຶ່ງທີ່ Michigan ນີ້ເອງ ແລະກໍມີຄອບຄົວແລ້ວ. Lisa ລູກສາວ

ຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນເດີນຕາມຮອຍຄີນແມ່ເປັນRN ຄືກັນກັບແມ່ ພໍ່ແມ່ຢາກໃຫ້ຮຽນຕໍ່ເປັນ ດຣ.

ແຕ່ວ່າເລົາວ່າຍາກໂພດເລີຍບໍ່ຢາກຮຽນ, Lisa ກໍມີຄອບຄົວແລ້ວແລະມີຫລານໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າ 2

ຄົນແລ້ວ, ສາມີຂອງ Lisa ເປັນຄົນອາເມຣິກັນແລະກໍເປັນທ່ານໝໍ Specialist Heart Attacks and

Heart Disease. ສ່ວນລູກຊາຍຍັງຮຽນຢູ່ College ຢູ່ ເປັນສລາດແລະຍຶດໝັ້ນຕໍ່ການສຶກສາຕຣອດ

ແລະຄວາມໄຝ່ຝັນຂອງເລົາແມ່ນຢາກເປັນປະທານະທິບໍດີຂອງສະຫະຣັຖໃນອານາຄົດເພື່ອຫວັງກອນກູ້

ເອົາກຽດແລະສັກສິພໍ່ຕູ້ແມ່ຕູ້ທີ່ເຄີຍຖືກຍາດພີ່ນ້ອງກ່າວປະນາມແລະດູຖູກ ດັ່ງນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າແລະນ້ອຍ

ຈຶ່ງສົ່ງລູກຊາຍໄປຮຽນກົດໝາຍໂດຍກົງທີ່ College ທີ່ມີຊື່ສຽງແຫ່ງນຶ່ງຂອງສະຫະຣັຖ.

ຂ້າພະເຈົ້າແລະນ້ອຍໄດ້ພາກັນເມືອຢາມບ້ານເທື່ອນຶ່ງໃນປິ 2004 ນ້ອຍພາໄປຢາມອາວສິງທີ່ບ້ານພັກ

ຂອງເພິ່ນໆກໍໃຫ້ຄວາມຕ້ອນຮັບເປັນຢ່າງດີ ແຕ່ໃນສາຍຕາຂອງເພິ່ນທີ່ແນມເບີ່ງຂ້າພະເຈົ້າເມືອນກັນ

ກັບເສືອສິງກຳລັງແນມເບິ່ງຕ່ອຍຊີ້ນວາດໃດວາດນັ້ນລະ. ມີແຕ່ເພິ່ນເວົ້າວ່າຖ້າຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໜີຈາກ

ເມືອງລາວປານນີ້ຕຳແໜ່ງຣັຖະມົນບໍ່ເອົາກໍໄດ້, ຂ້າພະເຈົ້າມີແຕ່ຍິ້ມແລະຄິດຢູ່ໃນໃຈວ່າ:ພວກສູຈີ່ປ່ອຍ

ກູໄວ້ບໍ່? ພວກສູກຳຈັດພໍ່ແມ່ກູແລ້ວ ຖ້າວ່າກູບໍ່ໜີປານນີ້ກູໄປຂຶ້ນສວັນຫລືລົງນາຮົກນຳພໍ່ແມ່ກູແລ້ວ

ປານນີ້.

ສ່ວນທ່ານໝໍບົວສອນບໍ່ໄດ້ຢູ່ວຽງຈັນແລ້ວເພິ່ນຍັໃມີຊິວິດຢູ່ແຕ່ອອກກິນເບັ້ຍບຳນານແລ້ວ ໄດ້ຂ່າວວ່າ

ໄປຢູ່ຊຽງຂວາງບ້ານເມັຍເພິ່ນ. ຜູ້ກອງສີໄຄຜູ້ບັນຊາການກອງພັນ 15 ໄດ້ຂ່າວວ່າເພິ່ນຊີວິດແລ້ວແຕ່

ປີ 1988 ພຸ້ນ, ເພິ່ນມາສັມະນາທີ່ຄ້າຍຈີ່ນາຍໂມ້ເລີຍນອນຕາຍໄປເລີຍ.   ຄາດວ່າຄົງຖືກ ວາງຢາດັ່ງ

ທ່ານເດືອນສູນນະຣາຊ ນາຍຂອງເພິ່ນ ເພາະອ້າຍກອງສີໄຄກໍຈະຕຽມເລື່ອນຊັ້ນຂຶ້ນເປັນນາຍພົນແລ້ວ

ແຕ່ຖືກກຳຈັກກ່ອນ.

ຂອບໃຈທຸກທ່ານທີ່ມຫ້ຄວາມສົນໃຈບົດຂຽນຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລະກໍຕິດຕາມອ່ານມາຕຣອດນັ້ນ, ທຸກໆ

ເຣື່ອງແລະທຸກໆເຫດການທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຂຽນອອກມາລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນເຣື່ອງຈິງຂອງປະຫວັດຊີວິດຂອງ

ຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຖືກທາງກະຊວງສຶກສາທິການຂອງ ສປປ ລາວຊຶ່ງມີອາຍຸບໍ່ທັນຂອບ 3 ເດືອນຊຶ່ງນຳໂດຍພູ

ມີວົງວິຈິດມາຫລອກເອົາຊາວໜຸ່ມນັກສຶກສາໄປເລວເສິກກັບມົ້ງ. ກ່ອນຈະປັ້ນນັກສຶກສາຫລືນັກຮຽນ

ຄົນນຶ່ງໃຫ້ຈົບ ມໍ່ປາຍ ກໍໃຊ້ແວລາບໍ່ຕ່ຳກ່ວາ 20 ປີ ຖ້າຣັຖະບານມີຄວາມສຳນຶກຖືກແມ່ນສວຍໃຊ້ນັກ

ສຶກສາເຫລັ່ານັ້ນໄປສຶກສາຕໍ່ແລະນຳມາເປັນກຳລັງພັທະນາເມືອງລາວແຕ່ເບື້ອງຕົ້ນ ຂ້າພະເຈົ້່ຄິດວ່າ

ເມືອງລາວຈເຣີນໄປກ່ວານີ້ແລ້ວ. ນີ້ຄືຄວາມບົກຜ່ອງຂອງຣັຖະບາລ ສປປ ລາວທີ່ຢາກກຳຈັດນັກຮຽນ

ຮູ້ຂອງຣະບອບເກົ່າໃຫ້ສິ້ນຊາກໄປ ປະເທດລາວຈຶ່ງຖອຍຫລັງຕັ້ລນະໂມໃໝ່ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ບ້ານເມືອງ

ຍັງຫລ້າຫລັງກ່ອນໝູ່ໃນໂຂງເຂດເອເຊັຍ.

ຕ້ອງເຂົ້າໃຈວ່າບໍ່ແມ່ນການປະຕິວັດ ເສດຖະກິດແລະອຸດສະຫະກຳໃດໝົດ ເປັນພຽງແຕ່ການປະຕິວັດ ເພື່ອຢາກປົດປ່ອຍ ປຊຊ ລາວ ໄຫ້ລຸດພົ້ນອອກຈາກແອກຄອບຄອງ ຂົ່ມເຫັງຂອງລະບອບສັກດີນາເທົ່ານັ້ນ ຢາກລົບລ້າງ ການກົດຂີ່ຂູດຮີດຂອງພວກສັກດີນາໃນສະໃໝນັ້ນ ພວກຂາຍຊາດ ຂາຍແຜ່ນດິນ ກົດຂີ່ຂູດຮີດ ປຊຊ ລາວ

ພວກສໍ້ລາດ ບັງຫຼວງ ໃນສັງຄົມລາວ ເປັນການປະຕິວັດພາຍໃຕ້ການນຳພາ ຂອງພັກປຊຊ ປະຕິວັດລາວ ທີ່ສະຫຼາດສ່ອງໃສແລະຖືກຕ້ອງທີ່ສຸດ

Anonymous wrote:

---

ຕ້ອງເຂົ້າໃຈວ່າບໍ່ແມ່ນການປະຕິວັດ ເສດຖະກິດແລະອຸດສະຫະກຳໃດໝົດ ເປັນພຽງແຕ່ການປະຕິວັດ ເພື່ອຢາກປົດປ່ອຍ ປຊຊ ລາວ ໄຫ້ລຸດພົ້ນອອກຈາກແອກຄອບຄອງ ຂົ່ມເຫັງຂອງລະບອບສັກດີນາເທົ່ານັ້ນ ຢາກລົບລ້າງ ການກົດຂີ່ຂູດຮີດຂອງພວກສັກດີນາໃນສະໃໝນັ້ນ ພວກຂາຍຊາດ ຂາຍແຜ່ນດິນ ກົດຂີ່ຂູດຮີດ ປຊຊ ລາວ

ພວກສໍ້ລາດ ບັງຫຼວງ ໃນສັງຄົມລາວ ເປັນການປະຕິວັດພາຍໃຕ້ການນຳພາ ຂອງພັກປຊຊ ປະຕິວັດລາວ ທີ່ສະຫຼາດສ່ອງໃສແລະຖືກຕ້ອງທີ່ສຸດ

---

 ອອກຈາກ ລະບອບສັກດີນາ ແລ້ວມາເປັນເມຶອງຂື້ນ ແບບໄຫ່ມ ຂອງ ແກວ ແລະ ຈິນ

ລົບລ້າງການກົດຂ່ີ ຂອງ ສັກດີນາ ແລະດຽວນີ້ ຣັຖຕ້ຶງການ ເອົາດິນ ທີ່ທຳມາຫາກິນ ປະຊາຊົນ

ແຕ່ພໍ່ ແຕ່ ແມ່ ແລ້ວເອົາໄປຂາຍ ໄຫ້ ນາຍທຶນ ໃນຮູບໄຫ່ມ ເຊັ່ນ ແກວ ໄທຍ ແລະ ຈິນ

ພວກຂາຍຊາຕ ຂາຍແຜ່ນດິນ ກົດຂີ່ຂູດຮີດ ປປຊ  ຊາທຸ ຂໍໄຫ້ ມັນ ມອດມວ້ຍ ຫົມດ ໂຄດມັນ

ໄຫ້ມັນຕາຍ ຢ່າງບໍ່ໄຫ້ໄດ້ ພຸດໄດ້ເກີດ ບໍ່ໄຫ້ ມັນໄດ້ພົບພະພົບເຈົ້າ ໄຫ້ມັນ ກຸດ ມັນຫ້ຽນ

ພວກສໍ້ຣາຖບັງຫລວງ ບັກປາກຫມາ ແລ້ວເຫັນເຕັມຕາວ່າ ຣັຖເປັນຜູ້ກອບໂກຍ ຟ່າຍດຽວ ຫມາສີ້ແມ່ມຶງເອີຍ

ເປັນການປະຕິວັດພາຍໃຕ້ການນຳພາ ຂອງພັກປຊຊ ປະຕິວັດລາວ ທີ່ສະຫຼາດສ່ອງໃສແລະຖືກຕ້ອງທີ່ສຸດ  ຊອ່ງໄສສຸດຍອດ ສີ້ແມ່ມຶງ ເອີ້ຍ

ຂໍໂທດຫົມດທຸກຄົນເດີ້ ເສັຍ ຄວາມອົດກັ້ນໄປ ຫນ້ອຍຫນຶ່ງ

ຫລັງຈາກເຊັນສັນຍາສັນຕິພາບປີ 1973 ຝ່າຍປະເທດລາວໄດ້ສົ່ງນັກຮຽນນັກສຶກສາໃນເຂດປົດປ່ອຍເກົ່າໃນຈຳນວນສອງຮ້ອຍກ່ວາ

ຄົນໄປຮຽນຢູ່ຕ່າງປະເທດ. ພວກນັກຮຽນເຫຼົ່ານັ້ນມີທັງຍິງແລະຊາຍຊຶ່ງມີອາຍຸນັບແຕ່ 17 ປີຫາ 22ປີ  ທີ່ທາງຝ່ານປະເທດລາວກ່າວ

ອ້າງວ່າຈົບ ມໍປາຍ ໝົເທຸກຄົນ ແລະກໍຖືກສົ່ງໄປຮຽນທີ່ ວຽດນາມ, ຈີນ, ໂປໂລຍ, ເຊັກໂກ,  ເຢັຍຣະມັນຕາເວັນອອກ ແລະ ຄິວບາ.

ຄວາມຫວັງຂອງຜູ້ນຳຂອງຝ່າຍແນວລາວຮັກຊາດຄາດໝາຍເອົາໄວ້ວ່າຈະໃຫ້ນັກສຶກສາຈຳນວນທີ່ສົ່ງໄປຕ່າງປະເທດຂບວນແຣກນີ້

ກັບມາເປັນກຳລັງສຳຄັນຂອງຝ່າຍຕົນເອງເພື່ອຈະຍົກຣະດັບວ່າມີນັກສຶກສາທີ່ຈົບມາແຕ່ຕ່າງປະເທດ ເພື່ອໃຫ້ກ້ຳເກິ່ງກັບຝ່າຍວຽງ

ຈັນທີ່ມີນັກສຶກສາໄປຮຽນຕ່າງປະເທດມາກກ່ວາ 400 ຄົນໃນປີດຽວກັນ.    ຣະດັບການສຶກສາຂອງນັກສຶກສາຈາກເຂດປົດປ່ອຍທີ່

ຝ່າຍແນວລາວຮັກຊາດສົ່ງໄປຮຽນຢູ່ຕ່າງປະເທດນັ້ນແມ່ນບໍ່ມີຣະດັບທີ່ຈະສົມທຽບກັບນັກສຶກສາທົ່ວໂລກທີ່ຈົບ ມໍປາຍ,    ຖ້າປຽບ

ທຽບຣະດັບການສຶກສານັກຮຽນເຫລົ່ານັ້ນຍັງບໍ່ມີຣະດັບທຽບເທົ່າກັບຈົບ ມໍຕົ້ນເລີຍ.      ນັກຮຽນຈາກເຂດປົດປ່ອຍບໍ່ວ່າຮຽນຢູ່ປະ

ເທດໃດຕ່າງກໍມີບັນຫາໃຫ້ທາງໂຮງຮຽນທີ່ຖືກບັນຈຸເຂົ້າ ແລະກໍຖືກຣັຖະບານຂອງປະເທດເຫລົ່ານັ້ນໄດ້ຍື່ນໜັງສືຕໍ່ວ່າຣັຖະບານລາວ

(ຣັຖະບານປະສົມຝ່າຍແນວລາວ) ວ່າສົ່ງນັກຮຽນທີ່ບໍ່ມີຣະດັບໄປຮຽນຢູ່ມະຫາວິທະຍາລັຍປະເທດເຂົາແລະໄດ້ສເນີຣັຖະບານລາວອີກ

ວ່າສົ່ງນັກສຶກສາເຫລົ່ານັ້ນກັບຄືນປະເທດ ຫລື ກໍຕ້ອງໃຫ້ນັກສຶກສາເຫລົ່ານັ້ນຮຽນມັທະຍົມຢູ່ທີ່ປະເທດເຫລົ່ານັ້ນຈົນຈົບ ມໍປາຍ ຈຶ່ງ

ຈະອະນຸມັດບັນຈຸເຂົ້າຮຽນຕໍ່ທີ່ມະຫາວິທະຍາລັຍ. ມີຫລາຍຄົນທົນຕໍ່ຄວາມອັບອາຍບໍ່ໄດ້ກໍພາກັນອາສາສມັກກັບຄືນລາວໂດຍບໍ່ຍອມ

ຫລຸດຣະດັບຂັ້ນຮຽນລົງໄປຮຽນຢູ່ມັທະຍົມອີກເພາະໄດ້ຮຽນຈົບມາແລ້ວ. ມີບັນຫາທີ່ໜັກໜ່ວງໄປກ່ວານັ້ນກໍແມ່ນນັກສຶກສາຍິງຕ່າງ

ກໍຖືພາກາງຮຽນແລະກໍຫອບເອົາລູກກັບລາວຖ້າວ່າພໍ່ຂອງເດັກເປັນຄົນລາວ ຖ້າພໍ່ຂອງເດັກບໍ່ແມ່ນຄົນລາວກໍມີບັນຫາເຖິງຂັ້ນຣັຖ

ບານທັງສອງປະເທດຈະຕ້ອງແກ້ໄຂ. ບັນຫານີ້ສ່ວນຫລາຍແມ່ນເກີດຂຶ້ນທີ່ປະເທດ ຢູໂຣປ ຄອມມຸຍນິສ ຊຶ່ງມີພີ່ນ້ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ

ທີ່ທາງຣັຖະບານວຽງຈັນສົ່ງໄປສຶກສາຢູ່ປະເທດໂປໂລຍໃນປີ   1974   ແລະຖືກສົ່ງກັບຄືນວຽງຈັນພ້ອມກັບລູກແລະແຟນສາວໃນປີ

1976 ຊຶ່ງຍັງຢູ່ທ່າມກາງຫລັກສູດ 4 ປີຂອງການຮ່ຳຮຽນ, ແຟນສາວເປັນນັກສຶກສາຂອງຝ່າຍປະເທດລາວສົ່ງໄປຈາກຊຳເໜືອແລະ

ຖືກຕົກຣະດັບກັບລົງໄປຮຽນມັທະຍົມທີ່ປະເທດນັ້ນ,   ສາວຄົນນີ້ຕັດສິນໃຈບໍ່ຍອມກັບລາວແລະຍອມເສັຍປຽບທີ່ຈະຮຽນຢູ່ມັທະຍົມ

ເພາະກຳລັງຕິພັນກັບນັກສຶກສາໜຸ່ມຈາກວຽງຈັນ.

ຄວາມຄາດຫວັງຂອງຣັຖະບານ ສປປ ລາວ ທີ່ຈະປັ້ນນັກສຶກສາຂອງເຂດປົດປ່ອຍໃນຍຸກນັ້ນແມ່ນບໍ່ປະສົບກັບຜົນສຳເຣັດ, ໃນທີ່ສຸດ

ກໍປະກາດໃຫ້ນັກສຶກສາທີ່ຮຽນຢູປະເທດເສຣີຕ່າງໆໃຫ້ກັບຄືນປະເທດ ແລະກໍມີຈຳນວນນຶ່ງທີ່ກັບໃນນັ້ນກໍ ບັກ ຢົ້ງ ຈັນທະລັງສີ  ບັກ

ຈອມເກເລທີ່ສຸດຕອນມັນຢູ່ ຝຣັ່ງ ຂີ້ຄ້ານແອວຍາວບໍ່ເຮັດລ້າເຮັດການເພາະມີປະຫວັດບໍ່ດີໄປສມັກງານບ່ອນໃດເຂົາກໍບໍ່ເອົາ ມັນຈຶ່ງ

ກັບຄືນລາວ. ພວກນັກສຶກສາທີ່ກັບໄປແຕ່ຝຣັ່ງກໍຢູ່ເມືອງລາວໄດ້ບໍ່ດົນເພາະຖືກບັກຢົ້ງແລະລູກສມຸນຫາເຣື່ອແກ້ງທຸກວິທີທາງ ບາງ

ຄົນໂຊກດີກໍທັນລອຍຂ້ວາມຂອງສູ່ໄທ ບາງຄົນໂຊກຮ້າຍກໍຖືກບັກຢົ້ງສັ່ງກອງຫລອນຫິ້ວຄໍເອົາໄປຮຽນຕໍ່ທີ່ມະຫາວິທະຍາລັຍດັດສ້າງ

ດອນທ້າວດອນນາງ. ນອກຈາກນັກສຶກສາທີ່ກັບມາແຕ່ຝຣັ່ງແລາວຍັງມີນັກສຶກສາທີ່ອະດີດເປັນນັກສຶກສາຝ່າຍວຽງຈັນທົ່ວປະເທດ

ກໍຖືກທາງຣັຖະບານ ສປປ ລາວ ກຳຈັດເອົາໄປດັດສ້າງ, ຕົວະຍົວະເອົາໄປເປັນທະຫານຕີກັບມົ້ງ ຈົນນັກສຶກສາທີ່ມນການສຶກສາດີທົ່ວ

ເທດຕ້ອງເອົາໂຕຫລົບໜີອອກຈາກປະເທດໄປຈົນໝົດ ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ປະເທດ ສປປ ລາວ ຂາດນັກສຶກສາປັນຍາຊົນມາພັທະນາປະ

ເທດ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ປະເທດ ສປປ ລາວ ຍັງຢູ່ໃນຣະດັບປະເທດດ້ອຍການສຶກສາ ແລະດ້ອຍພັທະນາ ທີ່ສຸດໃນໂລກ.  ຖ້າຣັຖະບານ ສປປ

ລາວຫລິ່ງເຫັນຄວາມສຳຄັນຂອງການສຶກສາ ແລະ ໃຫ້ຄວາມເປັນທັມແກ່ປວງຊົນທີ່ເກີດແລະເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນກັບຣັຖະບານຣາຊອານາ

ຈັກ ເພື່ອສວຍໃຊ້ປັນຍາຊົນເຫລົ່ານັ້ນເພື່ອເປັນກຳລັງຟື້ນຟູກໍ່ສ້າງແລະພັທະນາປະເທດຊາດ ແມ່ນປະເທດລາວກໍຈະບໍ່ຫລ້າຫລັງປານ

ນີ້.  ກ່ອນທີ່ຈະໄດ້ຄົນໆນຶ່ງທີ່ຮຽນຈົບ ມໍປາຍ ແລະ ຈົບ ປຣິນຍາ ບໍ່ວ່າ ຕຣີ ໂທ ຫລື ເອກ ກໍຕ້ອງໃຊ້ເວລາເຖິງ 20 ຫາ 30 ປີ,ບໍ່ແມ່ນ

ຄືດັ່ງຜູ້ນຳ ແລະ ລູກຫລານຜູ້ນຳບາງຄົນດັ່ງທີ່ພວກເຮົາຮູ້ແລະເຫັນທີ່ນັ່ງຢູ່ບ້ານກໍໄດ້ ປຣິນຍາໂທ ປຣິນຍາເອກ ໂດຍມີຣະດັບການສຶກ

ສາຕ່ຳກ່ອນເດັກນ້ອຍ ມໍ 1.

ພັກແລະລັດຍາມໃດເພີ່ນກໍຫ່ວງໃຍຕໍ່ ປຊຊ ຕໍ່ຊາວນຸ່ມ  ເຍົາວະຊົນ ລາວເຮົາ ເອົາໃຈໃສ່ສົ່ງເສີມຊີວິດແລະການສຶກສາໄຫ້ທົ່ວເຖີງ ພຽງແຕ່ວ່າ ປະເທດຊາດ ບໍ່ສາມາດມອບຊາຕາກຳຂອງຊາດໄວ້ກັບຄົນທີ່ມີຄວາມຮູ້ ຄວາມສະຫຼາດ ແຕ່ຂາດຄຸນສົມບັດສິນທຳປະຕິວັດອັນແທ້ຈິງ ຫຼືຈະເວົ້າອີກແບບ ບໍ່ສາມາດມອບປະເທດຊາດໃຫ້ຄົນທີ່ມີຄວາມສາມາດ

ແຕ່ຂາດຄວາມຮູ້ທາງດ້ານປະຕິວັດທີ່ສ່ອງໃສແລະສອດຄ່ອງພາຍໃຕ້ການນຳພາຂອງພັກລັດ

ຣະບອບເກົ່າ ຣາຊາທິປະໄຕ ທີ່ຖືກປະຊາຊົນໂຄ່ນລົ້ມໄປແລ້ວນັ້ນເຕັມໄປດ້ວຍ

ຄວາມສົກະປົກເນົ່າເໝັນ ເປື່ອຍເຍື່ອຍ, ເຕັມໄປດ້ວຍການສໍ້ຣາຊ ບັງຫລວງ

ສໍ້ຫລວງບັງຣາຊ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມອະທັມໃຊ້ອຳນາດເຖື່ອນກົດຂີ່ຂູດຮີດປະ

ຊາຊົນ, ປະຊາຊົນຂາດສິດເສຣີພາບ, ຂາດສິທິໃນການປາກເວົ້າ ຂີດຂຽນ, ອຳນາດ

ຢູ່ໃນມືຂອງພວກອາຍາສິດ ສັກດີນາ ປະຕິການຂາດຊາດ ຂາຍແຜ່ນດີນ

Anonymous wrote:

---

ຣະບອບເກົ່າ ຣາຊາທິປະໄຕ ທີ່ຖືກປະຊາຊົນໂຄ່ນລົ້ມໄປແລ້ວນັ້ນເຕັມໄປດ້ວຍ

ຄວາມສົກະປົກເນົ່າເໝັນ ເປື່ອຍເຍື່ອຍ, ເຕັມໄປດ້ວຍການສໍ້ຣາຊ ບັງຫລວງ

ສໍ້ຫລວງບັງຣາຊ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມອະທັມໃຊ້ອຳນາດເຖື່ອນກົດຂີ່ຂູດຮີດປະ

ຊາຊົນ, ປະຊາຊົນຂາດສິດເສຣີພາບ, ຂາດສິທິໃນການປາກເວົ້າ ຂີດຂຽນ, ອຳນາດ

ຢູ່ໃນມືຂອງພວກອາຍາສິດ ສັກດີນາ ປະຕິການຂາດຊາດ ຂາຍແຜ່ນດີນ

---

 ຫມາຫລົງຄອກ ຫມາບໍ່ມີເຈົ້າຂອງ ລ້ຽງເປືອງເຂົ້າເປືອງນ້ຳ
ຢູ່ບ້ານເພີ່ນ ກິນເຂົ້າເພີ່ນ ແຕ່ຊ້ຳພັດຂີ້ໃສ່ຫລັງຄາ
ສັດໃດທີ່ວ່າຊົ່ວ ກໍຍັງບໍ່ຊົ່ວເທົ່າສັດແບບນີ້  .....

ໃຜຮູ້ໃຜເຫັນຄົນແບບນີ້ຢູ່ໃສ ກະຣຸນາ ຂຽນຊື່ບອກທີ່ຢູ່ລົງໃນເວັບນີ້ໃຫ້ແນ່
ເພື່ອຈະໄດ້ຫລີກເວັ້ນ ...

Anonymous wrote:

---

 

ລັດ​ທິ​ຄອມ​ມຸຍ​ນິ​ສ​ລາວ​ເຂົາ​ບໍ່​ມັກ​ໃຫ້​ມີ​ຄົນ​ມີ​ການ​ສຶກ​ສາ​ດີ​ຄື​ປະ​ເທດ​ຄອມ​ອື່ນໆ​ດອກ ເພາະ​ຜູ້​ນຳ​ພາ​ປະ​ເທດ​ເຂົາ​ບໍ່​ມີ​ໃຜ

ຮຽນ​ຈົບ​ປະ​ຖົມ​ຈັກ​ຄົນ   ເຂົາ​ກໍ​ເລີຍບໍ່​ຢາກ​ໃຫ້​ຄົນ​ມີ​ການ​ສຶກ​ສາ​ດີ​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ຢູ່​ໃນ​ວົງ​ສາ​ຄາ​ນະ​ຍາດ​ນຳ​ເຂົາ​ເພ​າ​ຢ້ານ​ຜູ້​ມີ​

ສຶກ​ສາ​ດີະ​ລູບ​ຫົວ​ລູບ​ຫາງ​ເຂົາ  ເຂົາ​ຮ່ວງ​ແຕ່​ໂຕ​ເຂົາ​ເອງ ເຂົາ​ບໍ່​ໄດ້​ຮ​ວ່ງ​ໂຊກ​ຊ​ະ​ຕາ​ປະ​ເທດ​ຊາດ​ບ້ານ​ເມືອ​ງຈະ​ເປັນ​ແນວ​

ຂໍ​ພຽງ​ແຕ່​ເຂົາ​ມີ​ໂອ​ກາດ​ໂກຍ​ເຂົາ​ກໍ​ໂກຍ​ໂດຍບໍ່​ສົນ​ໃຈ​ວ່າ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຈະ​ຢູ່​ກິນ​ກັນ​ແນວ​ໃດ ເຂົາ​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ໂກຍ​ໄດ້​ໂກຍ​ເອົາ

ເພື່ອ​ວ່າ​ວັນ​ໃດ​ວັນ​ນຶ່ງ​ໃນ​ພາຍ​ໜ້າ​ພວກ​ເຂົາ​ຖຶກ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຕີນ​ເຂັ່ຍ​ລົງ​ຈາກ​ການ​ມີ​ອຳ​ນາດ​ກໍ​ພໍ​ຈະ​ມີ​ເງິນ​ພາ​ຄອບ​ຄົວ​ໄປ​ລີ້

ຕາຍ​ພັຍ​ການ​ເມືອງ​ຢູ່​ຕ່າງ​ປະ​ເທດ​ດັ່ງ​ທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ເຫັນ​ຜູ້​ນຳ​ບາງ​ຄົນ​ຊື້​ບ້ານ​ຢູ່​ອາ​ເມ​ຣິ​ກາ​ໂດຍ​ໃສ່​ຊື່​ຍາດ​ພີ່​ນ້ອງ​ຂອງ​ເຂົາ.

---

 ກຸ້ມຕົນເອງ ເພິ່ງຕົນເອງ

ຈົບບໍ່ ເຂົ້າໃຈບໍ່

Anonymous wrote:

---

Anonymous wrote:

---

Anonymous wrote:

---

ຣະບອບເກົ່າ ຣາຊາທິປະໄຕ ທີ່ຖືກປະຊາຊົນໂຄ່ນລົ້ມໄປແລ້ວນັ້ນເຕັມໄປດ້ວຍ

ຄວາມສົກະປົກເນົ່າເໝັນ ເປື່ອຍເຍື່ອຍ, ເຕັມໄປດ້ວຍການສໍ້ຣາຊ ບັງຫລວງ

ສໍ້ຫລວງບັງຣາຊ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມອະທັມໃຊ້ອຳນາດເຖື່ອນກົດຂີ່ຂູດຮີດປະ

ຊາຊົນ, ປະຊາຊົນຂາດສິດເສຣີພາບ, ຂາດສິທິໃນການປາກເວົ້າ ຂີດຂຽນ, ອຳນາດ

ຢູ່ໃນມືຂອງພວກອາຍາສິດ ສັກດີນາ ປະຕິການຂາດຊາດ ຂາຍແຜ່ນດີນ

---

 ໝໍ​ນີ້​ເຫັນ​ອອກ​ຄຳ​ເຫັນ​ຄັ້ງ​ໃດ​ແມ່ນ​ປະ​ນາມ​ແຕ່​ຣະ​ບອບ​ເກົ່າວ່າບໍ່​ດີ​ ແລ້ວ​ເປັນ​ຫ​ຍັງມັນ​ຈຶ່ງ​ຫອບ​ສັງ​ຂານ​​ແລ່ນນຳ​ກົ້ນ​ພວກ​ປະ​ຕິ​ການ

ນີ້​ມາ​ອາ​ສັຍ​ຢູ​ອາ​ເມ​ຣິ​ກາ​ພີ້? ເປັນ​ຫ​ຍັງ​ມັນ​ບໍ່​ຢູ່​ກັບ​ລາວ​ຄອມ​ມຸຍ​ນິ​ສ​ພຸ້ນ? ໝໍ​ນີ້​ມັນ​ຢູ່​ອາ​ເມ​ຣິ​ກາ ມັນ​ບໍ່​ແມ່ນ​ຄົນ​ລາວ​ຄອມ​ມຸຍ​ນິ​ສ​ທີ່​ຢູ່

ສ​ປ​ປ​ລ ມັນ​ອາດ​ເປັນ​ລູກ​ແຫລ້ງ​ຕີນ​ມືຫລື​ໝາ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ລາວ​ແດງ​ເຂົ້າ​ມາ​ປັ່ນ​ປ່ວນ​ຢູ​ແວັບ​ນີ້​ແລະ​ແວັບ​ອື່ນໆ​ອີກ. ເບິ່ງ​ມັນ​ຂຽນ​ພາ​ສາ

ລາວ​ກໍ​ພໍ​ກະ​ເທີນ​ເຄິ່ງ​ລາວ​ກ່ອນ 75 ແລະ ເຄິ່ງ​ພາ​ສາ​ລາວ​ແດງ​ຫລັງ​ຈາກ 75 ປົນ​ກັນ.

His IP address showed from USA.<=== What do you want?. I said the truth, am I wrong ?

---

 

---

 You're Lao ling or Lao monkey. Go back to Laos where you should belong to.

I want you shut your mounth. ລາວ​ລີງ​ຄື​ມຶງ​ນີ້​ຄື​ສິ​ຂາດ​ຄວາມ​ອົນ​ອຸ່ນ​ຈຶ່ງ​ອິດ​ສາ​ພວ​ກອະ​ດີດ

​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຣາ​ຊ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ທີ່​ມີ​​ການ​ເປັນ​ຢູ່​ທີ່​ເຕັມ​ໄປ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ສຸ​ຂ​ຄວາມ​ຈ​ເຣີນຂອງ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່​ຕ່າງ​ປະ​

ເທດ, ແຕ່​ກົງ​ກັນ​ຂ້າມ​ກັບ​ລາວ​ລີງ​ຄື​ມຶງ​ທີ່​ເປັນ​ລູກ​ແຫຼ້ງ​ຕີນ​ມື​ຂອງ​ລາວ​ແດງ​ຄມນ​ທີ່​ເຕັມ​ປ່ຽມ​ດ້ວຍ

ຄວາມ​ໂງ່​ງ່າວ​ເອົາ​ໂຕບໍ່​ລອດ​ໃນ​ການ​ໃຊ້​ຊີ​ວິດ​ຢູ່​ຕ່າງ​ແດນ​ໂດຍ​ຖືກ​ລາວ​ແດງ​ຄມນ​ຍົວະ​ໃຊ້​ແລະ​ຫວັງ​ຈະ

ກັບ​ຄືນ​ໄປ​ເປັນ​ໃຫ​ຍ່​ຢູ່​ປະ​ເທດ​ລາວ​ຄມນ ແຕ່​ຜົນ​ສຸດ​ທ້າຍ​ມຶງ​ກໍ​ກາຍ​ເປັນ​ໝາ​ຫົວ​ເໜົ່າ​ໂຕ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຖືກ

ນາຍ​ປ່ອຍ​ຖີ້ມ​ເມື່ອ​ໝົດ​ຄຸນ​ຄ່າ​ສຳ​ຣັບ​ເຂົາ. ຄົນ​ຄື​ມຶງ​ເຊີນ​ມຶງ​ກັບ​ເມືອ​ຢູ່​ນຳ​ລາວ​ຄມນ​ໂລດ​ກູ​ຮັ​ປະ​ກັນ

ໂລດ​ວ່າບໍ່​ເກີນ​ປີ​ມຶງ​ຈະ Disappeared forever.

Anonymous wrote:

---

Anonymous wrote:

---

Anonymous wrote:

---

Anonymous wrote:

---

Anonymous wrote:

---

ຣະບອບເກົ່າ ຣາຊາທິປະໄຕ ທີ່ຖືກປະຊາຊົນໂຄ່ນລົ້ມໄປແລ້ວນັ້ນເຕັມໄປດ້ວຍ

ຄວາມສົກະປົກເນົ່າເໝັນ ເປື່ອຍເຍື່ອຍ, ເຕັມໄປດ້ວຍການສໍ້ຣາຊ ບັງຫລວງ

ສໍ້ຫລວງບັງຣາຊ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມອະທັມໃຊ້ອຳນາດເຖື່ອນກົດຂີ່ຂູດຮີດປະ

ຊາຊົນ, ປະຊາຊົນຂາດສິດເສຣີພາບ, ຂາດສິທິໃນການປາກເວົ້າ ຂີດຂຽນ, ອຳນາດ

ຢູ່ໃນມືຂອງພວກອາຍາສິດ ສັກດີນາ ປະຕິການຂາດຊາດ ຂາຍແຜ່ນດີນ

---

 ໝໍ​ນີ້​ເຫັນ​ອອກ​ຄຳ​ເຫັນ​ຄັ້ງ​ໃດ​ແມ່ນ​ປະ​ນາມ​ແຕ່​ຣະ​ບອບ​ເກົ່າວ່າບໍ່​ດີ​ ແລ້ວ​ເປັນ​ຫ​ຍັງມັນ​ຈຶ່ງ​ຫອບ​ສັງ​ຂານ​​ແລ່ນນຳ​ກົ້ນ​ພວກ​ປະ​ຕິ​ການ

ນີ້​ມາ​ອາ​ສັຍ​ຢູ​ອາ​ເມ​ຣິ​ກາ​ພີ້? ເປັນ​ຫ​ຍັງ​ມັນ​ບໍ່​ຢູ່​ກັບ​ລາວ​ຄອມ​ມຸຍ​ນິ​ສ​ພຸ້ນ? ໝໍ​ນີ້​ມັນ​ຢູ່​ອາ​ເມ​ຣິ​ກາ ມັນ​ບໍ່​ແມ່ນ​ຄົນ​ລາວ​ຄອມ​ມຸຍ​ນິ​ສ​ທີ່​ຢູ່

ສ​ປ​ປ​ລ ມັນ​ອາດ​ເປັນ​ລູກ​ແຫລ້ງ​ຕີນ​ມືຫລື​ໝາ​ຮັບ​ໃຊ້​ຂອງ​ລາວ​ແດງ​ເຂົ້າ​ມາ​ປັ່ນ​ປ່ວນ​ຢູ​ແວັບ​ນີ້​ແລະ​ແວັບ​ອື່ນໆ​ອີກ. ເບິ່ງ​ມັນ​ຂຽນ​ພາ​ສາ

ລາວ​ກໍ​ພໍ​ກະ​ເທີນ​ເຄິ່ງ​ລາວ​ກ່ອນ 75 ແລະ ເຄິ່ງ​ພາ​ສາ​ລາວ​ແດງ​ຫລັງ​ຈາກ 75 ປົນ​ກັນ.

His IP address showed from USA.<=== What do you want?. I said the truth, am I wrong ?

---

 

---

 You're Lao ling or Lao monkey. Go back to Laos where you should belong to.

I want you shut your mounth. ລາວ​ລີງ​ຄື​ມຶງ​ນີ້​ຄື​ສິ​ຂາດ​ຄວາມ​ອົນ​ອຸ່ນ​ຈຶ່ງ​ອິດ​ສາ​ພວ​ກອະ​ດີດ

​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຣາ​ຊ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ທີ່​ມີ​​ການ​ເປັນ​ຢູ່​ທີ່​ເຕັມ​ໄປ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ສຸ​ຂ​ຄວາມ​ຈ​ເຣີນຂອງ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່​ຕ່າງ​ປະ​

ເທດ, ແຕ່​ກົງ​ກັນ​ຂ້າມ​ກັບ​ລາວ​ລີງ​ຄື​ມຶງ​ທີ່​ເປັນ​ລູກ​ແຫຼ້ງ​ຕີນ​ມື​ຂອງ​ລາວ​ແດງ​ຄມນ​ທີ່​ເຕັມ​ປ່ຽມ​ດ້ວຍ

ຄວາມ​ໂງ່​ງ່າວ​ເອົາ​ໂຕບໍ່​ລອດ​ໃນ​ການ​ໃຊ້​ຊີ​ວິດ​ຢູ່​ຕ່າງ​ແດນ​ໂດຍ​ຖືກ​ລາວ​ແດງ​ຄມນ​ຍົວະ​ໃຊ້​ແລະ​ຫວັງ​ຈະ

ກັບ​ຄືນ​ໄປ​ເປັນ​ໃຫ​ຍ່​ຢູ່​ປະ​ເທດ​ລາວ​ຄມນ ແຕ່​ຜົນ​ສຸດ​ທ້າຍ​ມຶງ​ກໍ​ກາຍ​ເປັນ​ໝາ​ຫົວ​ເໜົ່າ​ໂຕ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຖືກ

ນາຍ​ປ່ອຍ​ຖີ້ມ​ເມື່ອ​ໝົດ​ຄຸນ​ຄ່າ​ສຳ​ຣັບ​ເຂົາ. ຄົນ​ຄື​ມຶງ​ເຊີນ​ມຶງ​ກັບ​ເມືອ​ຢູ່​ນຳ​ລາວ​ຄມນ​ໂລດ​ກູ​ຮັ​ປະ​ກັນ

ໂລດ​ວ່າບໍ່​ເກີນ​ປີ​ມຶງ​ຈະ Disappeared forever.

---

 ໂທ່! ມືງຄິດວ່າກູອິດສາມືງຊັ້ນບໍ່? ຢາກຫົວເດ່, ມືງໄປນັ່ງອົມໂປ້ຕີນແລ້ວຄິດໃໝ່ເດີ່.

ກູກໍ່ບໍ່ລ້ຳລວຍ ຮັ່ງມີຫຍັງດອກ, ແຕ່ກໍ່ບໍ່ໄດ້ທຸກຈົນອຶດຢູ່ ອຶດກີນ ດັ່ງທີ່ມືງຄິດດອກ

ສຳລັບກູແລ້ວຢູ່ປະເທດໃດ ຢູ່ກັບຣະບອບການເມືອງໃດ ກູຢູ່ໄດ້ໝົດບໍ່ມີບັນຫາ

ເພາະກູບໍ່ໄດ້ໄປສ້າງສັດຕຣູກັບໃຜ

---

 ແລ້ວມຶງມາຢູ່ຫາສີ້ແຕກຫຍັງ ກັບ ປະເທສຈັກກະພັດ ສັກດີນາ ເປັນຫຍັງບໍ່ໄປ ຢູ່ນຳພໍ່ກິນໝາຢູ່

ເມຶອງລາວພູ້ນ ກູຢາກຖາມວ່າມຶງໂຕນມາຫາແມ່ມຶ່ງຫຍັງພີ້? ມຶງກັບໄປເມຶອງລາວຊະ ແຖວນີ້ບໍ່

ຕອ້ນຮັບມຶງ ບັກໝາ ບໍ່ມີເຈົ້າຂອງ

ສອງຄົນພວກເຈົ້າເວົ້າກັນໃຫ້ມັນສຸພາບແດ່ ຂໍຮ້ອງ......OK

---

 ຜູ້ນຳພັກລັດທີ່ສະຫຼາດສ່ອງໃສໝັ້ນຍືນ ມິຕະພາບ ຫວຽດນາມ-ລາວ ຈົ່ງໝັ້ນຍືນ ຊົມເຊຍຫວຽດນາມ ຢ່າງສຸດໃຈ 

---

ຜູ້ນຳພັກລັດທີ່ສະຫຼາດສ່ອງໃສໝັ້ນຍືນ .....ສົມພໍຍືນ ເພາະເປັນເຕົ່າລ້ານປີ !

ມິຕະພາບ ຫວຽດນາມ-ລາວ ຈົ່ງໝັ້ນຍືນ...ເພາະຢາກຍົກລູກແສ້ຫຼານສາວໃຫ້ໂຄດບັກຫວຽດ.

ຊົມເຊຍຫວຽດນາມ ຢ່າງສຸດໃຈ..... ທີ່ມາສອນພວກຜູ້ນຳພັກລາວຫນ້າແຫລ້ຫົວຂອດ ໃຫ້ຮູ້ຈັກກິນຫມາຂີ້ເຮື້ອນ

ຈົນ ຫມາຢູ່ເມືອງລາວໄກ້ຈະສູນພັນ ແລະປະກົດວ່າ ພິດຫມາວໍ້ຂີ້ເຮື້ອນເຫລົ່ານັ້ນກໍກຳລັງອອກລິດ ໃຫ້ພາກັນໄປຂາຍ

ຢາບ້າກັນຢ່າງບ້າເລືອດ...

ອີງຕາມຫັລກຖານຂໍ້ມູນທີ່ ສະຫາຍນໍາມາ ຂີດຂຽນ ນັ້ນສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າ ສະຫາຍແມ່ນຖືກ ພູມີ ວົງວິຈິດ

                         ຕົດໃຫ້ດົມ.

ຄອບໃຈ ສະຫາຍ ທີ່ມີຜົນງານ ປະໄວ້ໃຫ້ແກ່ຊາດແກ່ ປຊຊລ   ຍອມເປັນຕີນເປັນມື ຊ່ວຍ ໄກສອນ ແລະ ສຸພານຸວົງສ ທໍາລາຍ

ມ້າງເພຮາກຖານຂອງຄວາມເປັນຊາດລາວ ເປີດເສັ້ນທາງ ລ້ານຊ້າງ  4 lanes  ໃຫ້ແກວເຂົ້າມາ ຄອບງໍາ ຊາຕາກັມ ອະນະຄົດຂອງ

ປທຊ.

  ພະເຈົ້າຟ້າງຸ່ມ ກໍລັງໂກດ.

Fagnum wrote:

---

ອີງຕາມຫັລກຖານຂໍ້ມູນທີ່ ສະຫາຍນໍາມາ ຂີດຂຽນ ນັ້ນສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າ ສະຫາຍແມ່ນຖືກ ພູມີ ວົງວິຈິດ

                         ຕົດໃຫ້ດົມ.

ຄອບໃຈ ສະຫາຍ ທີ່ມີຜົນງານ ປະໄວ້ໃຫ້ແກ່ຊາດແກ່ ປຊຊລ   ຍອມເປັນຕີນເປັນມື ຊ່ວຍ ໄກສອນ ແລະ ສຸພານຸວົງສ ທໍາລາຍ

ມ້າງເພຮາກຖານຂອງຄວາມເປັນຊາດລາວ ເປີດເສັ້ນທາງ ລ້ານຊ້າງ  4 lanes  ໃຫ້ແກວເຂົ້າມາ ຄອບງໍາ ຊາຕາກັມ ອະນະຄົດຂອງ

ປທຊ.

  ພະເຈົ້າຟ້າງຸ່ມ ກໍລັງໂກດ.

---

 ບໍ່ມີໃຜສາມາດເລືອກສິ່ງໃດໄດ້ດອກໃນຣະຍະປີ 75-76 ນັ້ນ ບໍ່ວ່າສະຫາຍຫລືຂ້າພະເຈົ້າ. ຖ້າບໍ່ຖືກ

ພູມີ ວົງວິຈິດ  ຕົດໃຫ້ດົມ ດັ່ງທີ່ສະຫາຍໃຊ້ອັຄະຕິສ່ວນໂຕປ່ອຍວາທະອັນຫຍາບຄາຍອອກມາ

ເພື່ອສຽດສີແລະຖັບຖົມຂ້າພະເຈົ້ານັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດມີປະສົບການທີ່ໄດ້ເຫັນ ໄດ້ຮູ້ ແລະໄດ້

ສຳຜັດກັບຄວາມໂຫດຮ້າຍສາມານຂອງອຳນາດການປົກຄອງຂອງລັດທິກັມະຊີບທີ່ເຝີ້ຝັນຂຶ້ນໄປສູ່

ສັລຄົມນິຍົມ. ນັບວ່າມີປະຊາຊົນຊາວລາວເປັນແສນເປັນລ້ານທີ່ບໍ່ມີໂອກາດໄດ້ເຫັນ ໄດ້ຮູ້ ແລະ ໄດ້

ສຳຜັດກັບຄວາມໂຫດຮ້າຍສາມານຂອງຜູ້ກຳອຳນາດໃຊ້ອຳນາດເຂັ່ນຂ້າປະຊາຊົນຜູ້ທີ່ບໍ່ມີຄວາມຜິດ

ໂດຍສະເພາະອະດີດປະຊາຊົນ ຂ້າຣາຊະການ ທະຫານແລະຕຳຣວດ ຂອງ ພຣະຣາຊະອານາຈັກລາວ.

ຍ້ອນ ພູມີ ວົງວິຈິດ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ມີໂອກາດເກັບກຳຂໍ້ມູນຂອງເຫດການຕ່າງໆທີ່ລັຖະບານ ສປປ

ລາວໄດ້ກະທຳກັມສິ່ງໃດໄວ້ກັບປະຊາຊົນຂອງອະດີດພຣະຣາຊະອານາຈັກທີ່ຢູ່ໃນເຂດຊົນະບົດແລະຕົວ

ເມືອງຕ່າງໆແຕ່ເໜືອເຖິງໃຕ້ທີ່ຢູ່ໄກຫູໄກຕາຂອງທູດແລະຕານຸທູດຂອງຕ່າງປະເທດມາຂຽນເປັນສາ

ຣະຄະດີໃຫ້ທຸກຄົນໄດ້ອ່ານເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ເຖິງຄວາມໂຫດຮ້າຍ ແລະສິ່ງສົກະປົກທີ່ໄດ້ຊຸກເຊື່ອງເອົາໄວ້ໃນ

ຂ້າງໃນຂ້າງໃນຂອງກຸ່ມຜູ້ກຳອຳນາດໃນຣະຍະນັ້ນ.   ຍັງມີຫລາຍສິ່ງຫລາຍຢ່າງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຂຽນ

ອອກໂດຍສະເພາະກ່ຽວກັບການທໍຣະມານປະຊາຊົນ  ( ທີ່ເຂົາຮຽກວ່ານັກໂທດການເມືອງ )  ຢູ່ຕາມ

ບ້ານຕາມເມືອງຕ່າງໆທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນກັບຕາຂອງຂ້າພະເຈົ້າມາ.   ຖ້າມີເວລາຂ້າພະເຈົ້າຈະຂຽນ

ຂຽນອອກອີກເພື່ອຈະເຜີຍໂສມໜ້າອຳນາດຜະເດັດການຂອງລັຖະບານ ສປປ ລາວໃນຣະຍະປີ 75-

80 ມາໃຫ້ຄົຂລາວຫລຸ້ນຫລັງໄດ້ອ່ານເພື່ອເອົາໄວ້ເປັນອຸທາຫອນ.

Anonymous wrote:

---

 

ຂອບ​ໃຈ​ຫລາຍໆ​​ນຳ​ທ່ານ​ຜູ້​ທີ່ຖືກ​ຫລອກ​ທີ່​ສະ​ລະ​ເວ​ລາ​ຂຽນ​ເລື່ອງ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ທ່ານ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ​ໃຫ້​ອ່ານ,ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ເປັນ​ຄົນ​ເ​ກີດ​ໃໝ່

ໃຫ​ຍ່​ລຸນ​ແລະ​ກໍ​ບໍ່​ຮູ້​ກ່ຽວ​ກັບ​ເຫດ​ການ​ທີ່​ທ່ານ​ຂຽນ​ແລະ​ບັ​ລະ​ຍາຍ​ເຖິງ​ຄວາມ​ໂຫດ​ຮ້າຍ​ຂອງ​ອຳ​ນາດ​ການ​ປົກ​ຄອງ​ຂອງ​ຣັ​ຖະ​ບານ

ສ​ປ​ປ ລາວ ມີ​ຕໍ່​ພິ່​ນ້ອງ​ຊາວ​ລາວມົ້ງ. ຣັ​ຖະ​ບານ ສ​ປ​ປ ລາວ​ຊ່າງບໍ່​ມີ​ນ້ຳ​ໃຈ​ມະ​ນຸ​ສ​ທັມ ທັ່ງໆ​ທີ່​ເປັນ​ຄົນ​​ທີ່​ຖື​ສາ​ສ​ນາ​ພຸ​ທ, ເຂັ່ນ​ຂ້າ

ໄດ້​ກະ​ທັ້ງ​ຄົນ​ບໍ່​ມີ​ທາງ​ສູ້ ແລະ​ກໍ​ບໍ່​ຍົກ​ເວັ້ນ​ວ່າ​ຈະ​ເປັນ​ເດັກ​ນ້ອຍ​ຍິງ​ຊາຍ​ແລະ​ເຖົ້າ​ແກ່​ສາ​ຣາ.

ແລະ​ພ້ອມ​ກັນ​ນີ້​ຂໍ​ສ​ແດງ​ຄວາມ​ດີ​ໃຈ​ນຳ​ທີ່​ທ່ານ​ໄດ້​ປະ​ສົບ​ຜົນ​ສຳ​ເຣັດ​ຂອງ​ຊີ​ວິດ, ແລະ​ຢາກ​ຖາມ​ວ່າ ເຮືອນ​ທີ່​ທະ​ຫານ​ອ້າຍ​ນ້ອງ

ຂຶ້​ໄປ​ຢູ່​ນັ້ນ​ໄດ້​ຄືນບໍ່? ຄອບ​ຄົວ​ພໍ່​ເຖົ້າ​ຂອງ​ທ່ານ​ເປັນ​ຍາດ​ພີ່​ນ້ອງ​ກັບ​ທ່ານ​ທອງ​ສິງ​ທັມ​ມະ​ວົງ​ຈິງ​ຫລືບໍ່?

---

 ຂອບໃຈທ່ານເໝືອນກັນທີ່ສະລະເວລາອັນມີຄ່າຂອງທ່ານເຂົ້າມາອ່ານສາຣະຄະດີກ່ຽວກັບປະສົບການຊີ

ວິດໃນອະດີດຜ່ານມາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ແລະກໍຂໍໂທດທີ່ເຂົ້າມາຕອບຄຳຖາມຂອງທ່ານຊັກຊ້າໄປເພາະວ່າ

ບໍ່ໄດ້ຢູ່ບ້ານ,ພາຫລານໆໄປທ່ຽວ spring break ຢູ່ Florida.

ອັນເຣື່ອງເຮືອນ 5 ຫລັງທີ່ພວກສັມະຊິກພັກຂອງແນວລາວຂົນຄົວຂຶ້ນໄປຢູ່ໃນເມື່ອກ່ອນນັ້ນ   ເອື້ອຍ

ທັງສອງຄົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ດຳຣົງຊີບຢູ່ວຽງຈັນໄດ້ຍື່ນເອກະສານໄປຕາມຂັ້ນຕາມຕອນຂຶ້ນຫາຂັ້ນເທິງ

ແຕ່ປີ 1992 ພຸ້ນ  ແລະ ຜົນສຸດທ້າຍກໍໄດ້ເຮືອນທັງໝົດຊຶ່ງເປັນມູນມໍຣະດົກຂອງບິດາມານດາຄືນມາ

ໂດຍຖືກຄ້ອງຕາມກົດໝາຍ, ແຕ່ກ່ວາຈະສຳເຣັດກໍໃຊ້ເວລານານເຖິງ 4 ປີ. ເວົ້າເຣື່ອງເຮືອນກໍບໍ່ຕ່າງ

ຫຍັງກັບເຮືອນຮ້າງ, ເພາະຄວາມຊົ່ວຊ້າສາມານຂອງຄົນທີ່ອາສັຍຢູ່ນັ້ນເໝືອນບໍ່ແມ່ນຄົນ  ສ່ຳກັບສັດ

ເດັຍຣະສານທັ່ງໆທີ່ມີຍົດເຖິງເປັນສັມະສິກສູນກາງພັກ,     ເມື່ອພວກເຂົາຮູ້ວ່າຈະໄດ້ໂຍກຍ້າຍສັງຂານ

ອອກ ກໍປານກັບວ່ານັດກັນທຸບມ້າງຂ້າງໃນຂອງເຮືອນຈົນໝຸ່ນອຸ້ຍປຸ້ຍໝົດທຸກຫລັງເລີຍ. ນີ້ຄືສັນດານ

ຊົ່ວຂອງນັກປະຕິວັດທີ່ຍາມໃດກໍວ່າສລາດສ່ອງໃສ ຢູ່ເຮືອນຟຣີມາເປັນສິບຊາວປີຍັງບໍ່ຮູ້ນຶກເຖິງບຸນຄຸນ

ແລ້ວຊ້ຳບໍ່ໜຳຍັງມາທຳລາຍສັບສົມບັດຂອງປະຊາຊົນອີກ.

ເຣື່ອງທີ່ທ່ານຖາມວ່າຄອບຄົວພໍ່ເຖົ້າຂອງຂ້າພະເຈົ້າເປັນຍາດກັບນາຍົກລາວນັ້ນ ເມື່ອກ່ອນນັ້ນແມ່ນ

ແຕ່ຕອນນີ້ໄດ້ຂາດກັນໄປແລ້ວ ເພາະເພິ່ນບໍ່ຍອມນັບຍາດກັນອີກ. ຫລານສາວແລະຫລານຊາຍຄີງໆ

ຂອງເພິ່ນທີ່ເຄີຍເອີ້ນວ່າ ອາວສິງ ນັ້ນກໍບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ຍິນເຂົາເຈົ້າເອີ້ນອີກ,   ຖານະກໍບໍ່ມີຫຍັງພໍຈະແຕກ

ຕ່າງກັນພໍປະມານ ເຮືອນຊານບ້ານຊ່ອງ ຣົຖ ແລະເງິນຄຳທີ່ເພິ່ນມີກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ໄດ້ມາແບບທຸຈະ

ຣິດ ສໍ້ຣາຊບັງຫລວງ. ອັນທີ່ວ່າເພິ່ນອ້າງວ່າເງິນຄຳເຮືອນຊານໄດ້ມາຈາກການຂາຍມູນມໍຣະດົກມາແຕ່

ເມືອງຊຳນັ້ນ ເພິ່ນຈະເອົາມູນຢູ່ໃສມາຂາຍເພາະວ່າບໍ່ມີມູນອັນໃດພໍທີ່ຈະຂາຍ, ມີນາແປງດຽວຢູ່ຮ່ອມພູ

ແລະມີເນື້ອທີ່ກ້ວາງບໍ່ຮອດພໍພັນແມັດກາເຣ ຫລື ເຮັກຕາຣ໌ນຶ່ງເລີຍ. ຫລານສາວແລະຫລານຊາຍຂອງ

ເພິ່ນກໍບໍ່ໄດ້ຢູ່ກິນແບບທຸຍາກປາກໝອງ ຕ່າງກໍມີຢູ່ມີກິນແລະມີໜ້າທີ່ການລານດີ ແລະສິ່ງທີ່ໜ້າພູມ

ໃຈກໍແມ່ນບໍ່ມີປວັດສໍ້ຣາຊບັງຫລວງກິນແບບອາວຂອງພວກເຂົາ. ນ້ອຍ ແລະ ຈາ ສອງນ້ອງເອື້ອຍໄດ້

ສຸມຈິດສຸມໃຈໃສ່ລູກໆຂອງເຂົາໃຫ້ໄດ້ຮັບການສຶກສາສູງເທົ່າທີ່ຈະສູງໄດ້ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນ້ອຍໜ້າຂອງຍາດພີ່

ນ້ອງຂອງເຂົາທີ່ຢູ່ລາວ. ຂ້າພະເຈົ້າສຸດແສນພູມໃຈທີ່ມີຫລານໆກຳລັງໃຫຍ່ກ້າໜ້າບານຂຶ້ນມາແລະທຸກ

ຄົນກໍຮຽນດີ ໄດ້ Straight A ມາຕຣອດ.

Anonymous wrote:

---

 

​ຫລັງ​ຈາກ​ອ່ານ​ບົດ​ຂຽນ​ຂອງ​ທ່ານ​ຈຶ່ງ​ຮູ້​ວ່າປ​ະ​ສົບ​ການ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ທ່ານ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ​ແມ່ນ​ໄດ້​ຜ່ານ​ເຫດ​ຮ້າຍ​ອັນ​ຕ​ຣາຍ​ແບບ​ເຖິງ​ແກ່​

ຊີ​ວິດ. ​ກໍນັບ​ວ່າ​ທ່ານ​ບຸນ​ຫລາຍ​ສາຍ​ຍາວ​ອິຫຼີ​ຈຶ່ງ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ລິດ​ລອດມາ​ໄດ້​ທັ່ງໆ​ທີ່​ທ່ານ​ເອົາຊີ​ວິດ​ໄປ​ຈົມ​ຢູ່​ໃນ​ໂຂງ​ເຂດ​ທີ່​ເຕັມ​ໄປ​ດ້ວຍ

ພັຍ​ອັນ​ຕ​ຣາຍ​ນານ​ເກີນ​ກ່​ວາ​ໜຶ່ງ​ປີ. ຄິດ​ວ່າ​ທ່ານ​ຄົງ​ເປັນ​ຄົນ​ທີ່​ທຳ​ບຸນ​ແລະ​ສ້າງ​ກຸ​ສົນ​ມາ​ແຕ່​ເຍົາ​ຈົນ​ເຖິງວັນ​ທີ່​ທ່ານ​ໄປ​ຕົກ​ຢູ່​ໃນ

ສ​ມໍ​ຣະ​ພູມ​ອັນ​ກັນ​ດານນັ້ນ ຈຶ່ງບໍ່​ມີ​ເຫດ​ຮ້າຍ​ປະ​ການ​ໃດ​ມາ​ຕ້ອງ, ຄົ​ງຍ້ອນ​ທ່ານ​ສ້າງ​ກຸ​ສົນ​ມາ​ມາກ​ມາຍ​ທ່ານ​ຈຶ່ງ​ມີ​ພ​ຣະ​ຄອຍ​ຄຸ້ມ

ຄອງ​ທ່ານ​ດັ່ງ​ຕອນ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ທ່ານ​ຂຽນ​ລົງ​ວ່າ​ມີ​ງູ​ເຫຼືອມ​ຫຼົ່ນ​ມາ​ແຕ່​ງ່າ​ໄມ້​ລົງ​ມາ​ທັບ​ຕົນ​ໂຕ​ຂອ​ງ​ທ່ານ​ແລະ​ທ່ານ​ກໍ​ລົ້ມ​ລົງ​ກ່ອນ​ຄູ່​ຕໍ່​ສູ້

ຈະ​ຍິງ​ປືນ​ສູມ​ມາ​ໃສ່,ງູ​ຕົວ​ນັ້ນ​ລະ​ທີ່​ພ​ຣະ​ສົ່ງ​ມາ​ຕາຍ​ແທນ​ທ່ານ. ຫາ​ຍາກ​ຄົນ​ຈະ​ລອດ​ຊີ​ວິດ​ມາ​ໄດ້​ໃນ​ຣະ​ຍະ ປີ 75 ຫາ 80 ຕາມ

ທີ່​ໄດ້​ຍິນ​ຂ່າວ​ຣະ​ຍະ​ນັ້ນ, ຂອບ​ໃຈ​ພ​ຣະ​ເຈົ້າ​ທີ່​ປົກ​ປ້ອງ​ໃຫ້​ທ່ານ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ກັບ​ມາ​ແລະ​ນຳ​ເອົາ​ເຫດ​ການ​ທີ່​ທ່ານ​ປະ​ສົບ​ການ​ມາ​ເລົ່າ​ສູ່

ພີ່​ນ້ອງ​ຊາວ​ລາວ​ເຮົາ​ຟັງ ເພື່ອ​ໃຫ້​ຮູ້​ເຖິງ​ຄວາມ​ໂຫດ​ຮ້າຍ​ສາ​ມານ​ຂອງ​ຣະ​ບອບ​ການ​ປົກ​ຄອງ​ຂອງ​ພັກ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ປະ​ຕິ​ວັດ​ລາວທີ່

ມີ​ຕໍ່​ເພື່ອນ​ຮ່ວມ​ຊາດ​ຊາວມົ້ງ​ຂອງ​ພວກ​ເຮົາ.

ພ້ອມ​ນີ້​ຢາກ​ຖາມ​ວ່າ​ທ່ານ​ໄດ້​ພົບ​ພໍ້​ຫຼື​ໄດ້​ຮັບ​ຂ່າວ​ຂອງ​ໝູ່​ຄູ່​ທີ່​ຖືກ​ຫລອກ​ໄປ​ຮຽນ​ໂຊ​ຫວຽດ​ນັ້ນ​ບໍ່​ຫລັງ​ຈາກ​ທ່ານ​ໜີ​ອອກ​ຈາກ​ລາວ​

ມາ​ເຖິງ​ທຸກວັນ​ນີ້?

ຮັກ​ແພງ........

---

 ພິກໄຫວແລະສະຕິປັນຍາເທົ່ານັ້ນທີ່ພາໃຫ້ເຮົາເອົາຕົວລອດໄດ້ ແລະກໍປະສົມປະສານກັບບຸນແລະກຸສົນ

ທີ່ເຮົາໄດ້ສ້າງໄວ້ຈະຊ່ວຍເປັນປັດໃຈສຳຄັນໃນເວລາປະເຊີນກັບພັຍຮ້າຍອັນຕຣາຍຕ່າງໆ ດັ່ງພຣະທັມໄດ້

ກ່າວໄວ້ວ່າ: ຄົນດີຜີຄຸ້ມ. ພິກໄຫວແລະສະຕິປັນຍາກໍເປັນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຈົກເອົາອອກມາໃຊ້

ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄປຕົກຢູ່ສະໝໍຣະພູມແຫ່ງນັ້ນ, ເມື່ອຫລິ່ງແລສັງເກດການເບິ່ງສະພາບອ້ອມຂ້າງ

ກໍເຫັນໄດ້ວ່າມີແຕ່ພັຍຮ້າຍຈະເຂົ້າມາເຖິງຕົວຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງນຶກແຜນອອກມາໄດ້ວ່າເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະ

ບໍ່ໄດ້ອອກໄປເປັນເປົ້າປາຍປືນຂອງພວກມົ້ງ? ໃຊ້ເລ້ກົນທຳທ່າເປັນໄຂ້ ກໍປານກັບຜີປ່າຜີເຂົາມາຊ່ວຍ

ທຳທ່າໄປທຳາທ່າມາກໍເປັນອິຫລີ, ເມື່ອບໍ່ສະບາຍກໍບໍ່ໄດ້ອອກນອກຄ້າຍໄປລາຕະເວນ  ສ່ວນຫລາຍຜູ່ທີ່

ຖືກມົ້ງຍິງຕາຍແມ່ນພວກທີ່ອອກໄປປະຕິບັດງານແລະລາຕະເວນ.   ໃນທີ່ສຸດກໍເປັນຄົນໄຂ້ປະຈຳຂອງ

ອ້າຍໝໍບົວສອນເລີຍແຕ່ກໍບໍ່ຫລີກລ່ຽງໄປໄດ້ຕຣອດທີ່ບໍ່ໄດ້ອອກໄປປະຕິບັດງານແລະລາຕະເວນນຳໝູ່

ພຽງແຕ່ຫລຸດຜ່ອນລົງບາງຄັ້ງບາງຄາວເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ກໍດີກ່ວາເລືອຍໆແລະທຸກໆຄັ້ງ. ສິ່ງທີ່ກ່າວມາເຫຼົ່າ

ນີ້ແລ້ວທີ່ມີສ່ວນທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າປອດພັຍ ແລະຄົນເຮົາຖ້າບໍ່ເຖິງຄາດຫລືເວລາ ຄວາມຕາຍກໍຈະ

ບໍ່ມາເຖິງໂຕເຮົາ ແຕ່ກໍຂອບໃຈເທວະດາຟ້າດິນທີ່ປົກປັກແລະຮັກສາໃນເວລາຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ທີ່ສະໝໍຣະ

ພູມແຫ່ງນັ້ນໃຫ້ຫລີກເວັ້ນຈາກພັຍຮ້າຍແລະອັນຕຣາຍທັງປວງ.

ພົບຄົນດຽວທີ່ເປັນໝູ່ຖືກຫລອກໄປຮຽນໂຊວຽດນຳກັນ, ຜູ້ກ່ຽວຢູ່ Columbus Ohio,  ພໍ້ກັນແຕ່ປີ

1994 ພຸ້ນ ແລະກໍຍັງໄປມາຫາສູ່ກັນເທົ້າທຸກວັນີ້. ຜູ້ກ່ຽວໂຊກດີທີ່ບໍ່ໄດ້ໄປສັບຊ້ອນຫລືສົ່ງໄປສູ້ຮົບກັບ

ມົ້ງເພາະຜູ້ກ່ຽວເປັນໂຕເດັ່ນໃນເວລາຮຽນວິບາທະຫານນຳກັນທີ່ນາກາຍເລີຍຖືກຈັດໄປເປັນຍາມພວກ

ທະຫານສັມະນາທີ່ເມືອງວຽງໄຊແຂວງຫົວພັນ. ຜູ້ກ່ຽວໄດ້ຮັບອະນຸຍາດມາຢາມບ້ານທີ່ວຽງຈັນໃນປີ 80

ພໍມາເຖິງວຽງໄດ້ສາມມື້ກໍລອຍຂ້ວາມຂອງສູ່ໄທເພາະຜູ້ກ່ຽວບໍ່ຫລິ່້ງເຫັນຈະມີອານາຄົດແລະອົດສົງສານ

ພ້ອມທັງບໍ່ຢາກກັບໄປເຫັນຜູ້ທີ່ຖືກກັກຂັງທໍຣະມານຢູ່ສູນສັມະນາອີກ. ຂັ້ນຜູ້ກ່ຽວບໍ່ໄດ້ເປັນນັກໂທດເຫຼົ່າ

ຜູ້ກ່ຽວຍັງເສັຍຫົວທີ່ເຫັນເພື່ອນຮ່ວມຊາດຖືກທໍຣະທານຢ່າງໂຫດຮ້າຍທາຣຸນ. ຜູ້ກ່ຽວເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ ຄັນ

ເຂົາຈະເອົາຄົນໂທດໄປຂ້າ ເຂົາເອົາໄປຂຸດດິນເຮັດສວນເຮັດນາບ່ວນພວກເຂົາໄປຝັງມິນຝັງຣະເບີດໄວ້

ພໍແຕ່ຂຸດແຕ່ກົ່ນໄປບໍ່ຮອດເຄິ່ງຊົ່ວໂມງກໍຕານໝູ່ໂລດ ແລະກໍມາກ່າວປະນາມວ່າເປັນຣະເບີດຈັກະພັດ

ອາເມຣິກາມາເທລົງໃສ່ມນຕອນສົງຄາມແຕ່ມັນບໍ່ແຕກ. ຫລາຍໆຄົນທີ່ເຂົາປ່ອຍໃຫ້ຫີວຕາຍ ບໍ່ໃຫ້ນ້ຳ

ບໍ່ໃຫ້ອາຫານແລ້ວກໍຕາຍເອງ, ບາງຄົນທົນທຸກທໍຣະມານບໍ່ໄດ້ກໍແລ່ນແບບທຳທ່າໂຕນໜີເພື່ອໃຫ້ຄົນ

ຍິງ. ມື້ໃດນາຍທະຫານແກວມາມື້ໜ້າມາແມ່ນມີຄົນຕາຍບໍ່ຕ່ຳກ່ວາສາມຄົນຂຶ້ນໄປ ສ່ວນຫລາຍແມ່ນ

ຂັ້ນອະດີດນາຍພັນຂຶ້ນໄປໂລດ. ຄວາມເປັນຄວາມຕາຍຂອງຜູ້ທີ່ຖືກກັກຂັງຢູ່ສູນສັມະນາແມ່ນຢູ່ກັບມີ

ແກວແດງໝົດ, ໝໍເລົ່າສູ່ຟັງ.