it is too small issue as compared with the big problems in midle east and arab countries. in there, people died every day, every minute.

sitthi wrote:

---

ຂພຈ ກໍເປັນຄົນໜຶ່ງທີ່ຕິດຕາມ ກໍລະນີການບັງຄັບໃຫ້ຫາຍສາບສູນຂອງ ສົມບັດ ສົມພອນ ຢ່າງໄກ້ຊິດ ທັງທີ່ລັບ ແລະ ບໍ່ລັບ, ແລະ ກໍບໍ່ເຂົ້າໃຈຄຶກັນວ່າ ເປັນຫຍັງສັງຄັມລາວຈຶ່ງ ເມີນເສີຍ,ມີຄວາມຢ້ານກົວປານນີ້ ຈັນບໍ່ມີນັກການເມືອງ ການນຳ, ເອັນຈິໂອ, ນັກວິຊາການ, ສື່ມວນຊົນທຸກຂະແໜງພາຍໃນ ມາບອກ ສື່ສານກັບສັງຄົມ ໃນຂໍ້ມູນທີ່ຄົບຖ້ວນ ຕອບຄຳທີ່ສັງໄສ ບໍ່ແມ່ນຈະຍັດໃຫ້ຟັງແຕ່ຄຳຊີ້ແຈງຈາກຕຳຫລວດຝ່າຍດຽວ. ອີກກະແສໜຶ່ງກໍວ່າເປັນເລຶ້ອງຄວາມໝັ້ນຄົງ ທີ່ສົມບັດ ໄປກ່ຽວພັນກັບກຸ່ມຄົນຕ່າງປະເທດ ກຸ່ມຄົນບໍ່ດີ ເພື່ອກໍ່ຄວາມວຸ້ນວາຍໃນສັງຄັມບໍ່ຕ້ອງໄປຫຍຸ້ງກ່ຽວ ດຽວຈະເກີດອັນຕະລາຍ, ແຕ່ສັງຄົມເຄີຍຖາມກັບຄືນບໍວ່າ ກຸ່ມຄົນບໍ່ດີແມ່ນໄຜ? ມີອາວຸດ ໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງບໍ ມີໂຕຕົນ ພຶດຕິກຳແນວໃດ?, ແລ້ວເປັນຫຍັງຜູ້ຄົນຈຶ່ງມີຄວາມຮູ້ສຶກວ່າຈະເປັນອັນຕະລາຍ ຈະຖືກໄພຂົ່ມຂູ່? ແມ່ນໄຜຈະສາມາດສ້າງໄພຂົ່ມຂູ່ໃຫ້ເຮົາໄດ້?

ຖ້າສັງຄົມຍັງບໍ່ຕັ້ງຄຳຖາມ ບໍ່ມີຄຳຕອບ ທີ່ຈະແຈ້ງ ສະນັ້ນ ມັນກໍຍັງບໍ່ເປັນທຳຕໍ່ກັບສົມບັດ ກໍຄືສັງຄົມເອງ ເພາະເປັນສັງຄັມທີ່ມີແຕ່ຄວາມສັງໄສ ຢ້ານກົວ ມິດງຽບ ບໍ່ປະເຊີນບັນຫາ ບໍ່ມີສິຈາລະນະຍານ ພິພາກວິຈານໄດ້ ເປັນສັງຄົມເຊັນເຊີໃນຕົວມັນເອງ ໃນທີ່ສຸດກໍທຳລາຍເປົ້າໝາຍຂອງຕົນເອງ ເພາະສະສົມບັນຫາ ສະສົມຄວາມບໍ່ເປັນທຳ ຖືກຕ້ອງ, ເພື່ອເຮັດສັງຄົມ ໂດຍເລີ່ມຈາກຕົນເອງຫູຕາ ແຈ້ງສະຫວ່າງ ຂໍເຊີນຊວນແນະນຳໃຫ້ຄົນລາວເຂົ້າໄປອ່ານຢູ່ທີ່ເວບໄຊ ນີ້ ມີທັງພາສາລາວ ໄທ ແລະ ອັງກິດ:

http://sombath.org/

ຄວາມຈິງກໍຄືຄວາມຈິງ ເພາະສັງຄົມລາວ ຍັງມີກຸ່ມຄັນທີ່ຍັງສາມາດສືບຕໍ່ ນຳໃຊ້ວິທີບັງຄັບໃຫ້ຫາຍສາບສູນໄດ້ ໂດຍບໍ່ຢ້ານກົວກົດໝາຍ ວ່າຈະຖືກລົງໂທດ

ເປັນກຸ່ມຄົນທີ່ມີອຳນາດ ເປັນການລະເມີດສິດຂອງປະຊາຊົນ ສິດທິມະນຸດ ລະເມີດຄຸນຄ່າ ແລະ ຫລັກການສາກົນ, ເປັນອາສະຍາກຳທີ່ຮ້າຍແຮງກວ່າການຄາດຕະກຳ

ເພາະບໍ່ເຫັນຊາກສົບ ເພາະເປັນການຍາກທີ່ຈະນຳເອົາຕົວບົງການ ຄາດຕະກອນມາລົງໂທດໄດ້ ແຕ່ກໍບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າເປັນໄປບໍ່ໄດ້ ຖ້າຄົນໃນສັງຄົມຫາກໃຫ້ຄວາມສຳຄັນ

ຮ່ວມກັນຊອກຫາຄວາມຈິງຫລາຍຂຶ້ນ.

 ຢາກຮູ້ວ່າ ທ່ານສົມບັດ ສົມພອນຢູ່ໃສໃຫ້ຖາມບັກນີ້

ເພາະມັນເປັນໂຕການ

 

---

ເຂົ້າໄປເບີ່ງຊອກຮູ້ບັນຫາແດ່ພີ່ນ້ອງ ເພື່ອຫູຕາ ແຈ້ງສະຫວ່າງ: http://www.youtube.com/watch?v=BP_GOkqw6xE&feature=player_embedded

http://sombath.org/

ແມ່ນແລ້ວ ຂ້ອຍຄິດວ່າ ມະຫາຍອາແປະ ສົມສະຫວາດ ເລັ່ງສະຫວັດ ນີ້ລະໂຕການ ທີ່ສຳຄັນ ມັນສະແດງອອກໜ້າອອກຕາ ໜ້າດ້ານ ບໍລະອາດຫຍັງ ໂດຍສະເພາະໂຄງການ

ລົດໄຟຄວາມໄວສູງ ຍິ່ງຜູ້ໃດລອງໄປວິຈານໂຄງການນີ້ໃຫ້ມັນໄດ້ຍິນເບີ່ງ ບໍ່ນານຄົງໄດ້ໄປທາງດຽວກັບກັບ ທ່ານ ສົມບົດ ສົມພອນ

ເລຶ້ອງນີ້ມັນບໍ່ແມ່ນເລຶ້ອງນ້ອຍ ມັນກະທົບກະເທືອນເຖິງ ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນ ຂອງສາກົນ ໂດຍສະເພາະສະພາຢູ່ໂຣບ, ສະຫະລັດອາເມຣິກາ ແລະ ປະເທດອາຊີ ທີ່ຈະເລີນແລ້ວ ລວມທັງສະຫະປະຊາຊາດ,

ມັນແມ່ນຜົນປະໂຫຍດທີ່ຈະໄດ້ຈາກການຮ່ວມມື ລົງທຶນ ການຄ້າຊ່ວຍເຫລືອຕໍ່ປະເທດເຮົາ, ເພາະຫລັກການທີ່ສຳຄັນຂອງສະພາຢູໂຣບ ທີ່ມີປະເທດສະມາຊິກຈຳນວນ 40 ກວ່າປະເທດ ນັ້ນເຂົາໃຫ້ຄວາມ

ສຳຄັນກັບການເຄົາລົບ ແລະ ປົກປ້ອງສິດທິມະນຸດ ສະນັ້ນ ເມື່ອມີເຫດການລະເມີດສິດທິມະນຸດ ທີ່ສົງໄສວ່າອາດແມ່ນລັດກ່ຽວຂ້ອງ ຊຶ່ງເນື່ອງມາຈາກການເຮັດວຽກ ຕຳນິວິຈານລັດ ສະຢູໂຣບຖືວ່າ

ເປັນສິ່ງທີລະເມີດ ຫລັກການ ແລະ ຄຸນຄ່າທາງສາກົນ ທີ່ສະໜັບສະໜູນຢ່າງແຂງແຮງຈາກສະພາຢູໂຣບ ແລະ ສະຫະລັດອາເມຣິກາ.

ເພາະຄວາມຈິງການປົກຄອງລາວ ແມ່ນການປົກຄອງແບບພັກດຽວກຳອຳນາດ ຜະເດັດການ ຄວບຄຸມທັງໝົດການເຄື່ອນໄຫວຂອງສັງຄົມ ຖືກຈັບຕາຢູ່ແລ້ວ ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ສາກົນໝັ້ນໃຈຕື່ມ ວ່າ

ການລະເມີດສິດທິມະນຸດ ປາບປາມປະຊາຊົນ ທີ່ເຫັນຕ່າງແມ່ນຍັງສືບຕໍ່ມີຢູ່ ສະນັ້ນ ບັນຫາ ກໍລະນີ ທ່ານ ສົມບັດ ສົມພອນ ແມ່ນບໍ່ຈົບງ່າຍ ຕາບໃດ ສະພາຢູ່ໂຣບ ສະຫະລັດອາເມຣິກາ ອົງການສະຫະປະຊາຊາດ

ລວມທັງອົງກອນທີ່ບໍ່ສັງກັດລັງ ບໍ່ຮູ້ຄວາມຈິງວ່າ ເປັນຫຍັງທ່ານ ສົມບັດ ສົມພອນ ຈຶ່ງຖືກອູ້ມຫາຍ? ອຸ້ມເອົາໄປໃສ? ໃຜບົງການ? ລັດຖະບານລາວອາດຈະຖືກມາດຕະການກົດດັນທີ່ໜັກຂຶ້ນ ຈົນກ້າວໄປເຖີງຖືກຢູດຕິການ

ຊ່ວຍເຫລືອ ບໍ່ໄວ້ວາງໄຈ ຈາກສາກົນ ຖືກໂດດດ່ຽວ.

ສະນັ້ນ, ປະຊາຊົນລາວ ບໍ່ຕ້ອງຊອກຮູ້ ຫາຄວາມຈິງໃຫ້ຫລາຍຂຶ້ນ ບໍ່ສະໜັບສະໜູນການກະທຳນີ້.

http://sombath.org/2013/10/02/the-case-of-sombath-somphone/

This October marks the 4th anniversary of the founding of the ASEAN Intergovernmental Commission of Human Rights (AICHR). Since AICHR was formed ASEAN has had a mixed track record with human rights. Although there have been some impressive political reforms across the region, particularly in Burma, some states appear to have grown increasingly confident in their ability to commit human rights abuses against their citizens. Nowhere has this been more so than in Laos.

Often presented as an idyllic Buddhist nation, the poor track record of human rights abuses in Laos has largely slipped under the radar of the international media. All this suddenly changed, however, following the enforced disappearance of Mr. Sombath Somphone in late 2012. A recipient of the Ramon Magsaysay Award for Community Leadership – one of the most prestigious awards for human development in Asia, and the founder of the Participatory Development Training Centre (PADETC) in Laos, Sombath Somphone (61) amongst the most widely respected development workers in East Asia. In October 2012 Sombath play a key role in coordinating the Asia-Europe People’s Forum (APF), the largest civil society event ever held in Laos.

During the forum Sombath gave a keynote speech, in which he stated that; “We focus too much on economic growth and ignore its negative impact… we need to give more space for the ordinary people, especially young people, and allow them to be the drivers of change and transformation.” His speech was inspirational, but his comments that “hearing from the voices of the people is the first step to transforming the power structure”, is not the sort of thing that the country’s authoritarian regime likes to hear.

On the evening of 15 December 2012, while driving to his home in Vientiane, Sombath was stopped at a police checkpoint and escorted into a roadside police building. Shortly thereafter a motorcyclist arrived, fired a gunshot into the air and drove off in Sombath’s vehicle. A truck with flashing lights arrived at the police post and two unidentified men emerged from the vehicle and forced Sombath into the truck. He has never been seen since.

Although the Lao police have refused to supply the CCTV video footage that captured the abduction, Sombath’s wife, Ng Shui-Meng, was clever enough to record the footage on her mobile phone. Having made the video available on YouTube, Sombath’s disappearance quickly became an international news story. Articles about his abduction have been published in French, Vietnamese, Indonesian, German, Thai and English, including stories from the BBC, The Guardian, Wall St Journal, Le Monde Diplomatique, Al Jazeera, ABC Australia, the Bangkok Post and the New York Times.

Both Amnesty International and Human Rights Watch have officially stated that they believe Sombath has been the target of an “enforced disappearance” — defined under international law as the arrest or detention of a person by state officials or their agents followed by a refusal to acknowledge the deprivation of liberty, or to reveal the person’s fate or whereabouts.

In addition, Hillary Clinton, Archbishop Desmond Tutu and the United States Secretary of State John Kerry have all issued statements voicing their concerns, while the European Parliament has issued a statement calling for ‘the ASEAN Human Rights Commission to establish an inquiry Committee to investigate the events surrounding the enforced disappearance.’

Within the region, members of ASEAN nations have also demanded answers. Civil society groups from Malaysia, the Philippines, Cambodia and Thailand have all pushed for greater support for Sombath and in 2012 the Philippines passed the first law in Asia criminalizing enforced disappearances.

Unfortunately, however, ASEAN’s response through AICHR has been weak. In support of ASEAN’s ‘non-interference’ approach to regionalism, AICHR has refused to speak up about Sombath, leading Brad Adams, director of Human Rights Watch, to state, “the silence of ASEAN’s human rights commission about Sombath’s case reflects this body’s fundamental inability to protect human rights.” Of course it is not only AICHR that needs to show a greater interest in this case, but also the Lao government.

Since its inception in 1980, the United Nations Working Group on Enforced or Involuntary Disappearances (UNWGEID) has recorded seven cases of unacknowledged detention in Laos. While this figure remains low compared to other countries in the region it remains a serious cause for concern, particularly given that such disappearances are not consigned to the country’s historic past. Over the past 15 years the Lao government has frequently and systematically used enforced disappearances as a means to intimidate and silence its citizens, including the imprisonment of five organizers of a pro-democracy movement in 1999 and the 2007 disappearance of Sompawn Khantisouk, the owner of an ecotourism guesthouse in Northern Laos who clashed with members of the local government over large-scale rubber concessions in the area.

Aside from enforced disappearances, the government has also faced widespread condemnation for ongoing human rights abuses against the Hmong, an ethnic minority community that fought against the Lao communist forces during the Vietnam War. Both Amnesty International and Médecins Sans Frontières have released multiple reports detailing the ongoing mistreatment of the Hmong by the Lao military, including acts of unjustified imprisonment, murder and rape.

Less horrific, but still a serious problem, has been the widespread land seizures that Sombath and others spoke of at the people’s forum. As Laos has ‘opened its doors’ to foreign investment the rate of state land seizures has grown exponentially. Rubber plantations, mining, and hydropower projects have all been major causes of forced displacements, but they have not been the only causes.

Hotel and casino projects in the north of the country and sports stadiums in the capital of Vientiane have also resulted in land seizures. In the tourist mecca of Luang Prabang, villagers who protested against the confiscation of their land to make way for a golf course were thrown into jail. Elsewhere in the city, others who were displaced to make way for airport upgrades were living in tents and without access to piped water more than a year after their relocation. Even the accommodation for the visiting delegates of the Asia-Europe meeting that the people’s forum preceded was built on land appropriated from local farmers.

On 2 February 2013 Laos became the 158th member of the WTO. Although a big step for the small land-locked country’s membership in the global community, the disappearance of Sombath shows that the Lao state has no intention of allowing its increased integration with global economic flows to lead to increased political freedom. Inequality is growing and, despite a 2012 growth rate of 8.1%, the human development ranking of Laos dropped from 133rd in 2009 to 138th in 2013. Although by no means the only factor, state corruption has played an important role in this slippage. Transparency International, a global organization targeting corruption, ranks Laos 16oth of 176 countries on its corruption perceptions index. Reports of corruption and bribery are widespread in the country’s civil society sector, although it is almost impossible to get people to speak publicly about this problem. According to the distinguished Lao scholar, Professor Martin Stuart-Fox, “Corruption has become endemic” in Laos, where “there is no freedom of the press [and] the police and security forces are under close party control.”

Without increased pressure for political reform future enforced disappearances are likely to occur in Laos. People will continue to be forcefully evicted from their land and the country’s natural resources will continue to be sold off to the highest bidders with little concern for the welfare of future generations. As Laos becomes increasingly tied to investments and aid funding from East Asia it will also become increasingly important for AICHR and other East Asian institutions to ramp up their response to the country’s human rights abuses.

ຢາກຮູ້ວ່າ ສົມບັດ ສົມພອນແມ່ນໃຜ ເບີ່ງຢູ່ນີ້

ສົມບັດແມ່ນໃຜ?

ສົມບັດ ສົມພອນ ເກີດໃນຄອບຄົວຊາວກະສິກອນທີ່ທຸກຍາກໃນແຂວງຄຳມ່ວນປະເທດລາວ ແລະ ເປັນລູກຜູ້ທຳອິດ ໃນຈຳນວນລູກ 8 ຄົນ. ໃນຕົ້ນຊຸມປີ 70 ລາວໄດ້ຮັບທຶນໄປສຶກສາຕໍ່ທີ່ ລັດຮາວາຍ ປະເທດສະຫະລັດອາເມລິກາ ບ່ອນທີ່ລາວໄດ້ຮັບປະລິນຍາຕີດ້ານການສຶກສາ (1974) ແລະ ປະລິນຍາໂທດ້ານກະສິກຳ (1978).

Sombath with former Prime Minister Bounyang Vorachit

ລາວໄດ້ເດີນທາງກັບມາບ້ານເກີດພາຍຫລັງທີ່ໄດ້ສະຖາປະນາເປັນປະເທດ ສປປ ລາວ. ວຽກ ຂອງສົມບັດໃນໄລຍະ ທຳອິດແມ່ນກ່ຽວກັບການສາທິດການປັບປຸງການຜະລິດກະສິກຳ ແລະ ຮັບປະກັນສະບຽງອາຫານທີ່ໄຊ້ຕົ້ນທຶນຕ່ຳ. ຫລັງຈາກນັ້ນ ລາວໄດ້ລິເລີ່ມການນຳໃຊ້ເຕັກນິກ ການປະເມີນສະຖານນະພາບແບບມີສ່ວນຮ່ວມຂອງຊຸມຊົນ ໃນລາວ. ໃນປີ 1996 ລາວໄດ້ຮັບ ອະນຸຍາດຈາກກະຊວງສຶກສາທິການຈັດຕັ້ງສູນອົບຮົມຮ່ວມພັດທະນາ ຫລື ສູນປາແດກ ຂຶ້ນ ເພື່ອຕອບສະຫນອງການຝຶກອົບຮົມໃຫ້ກັບຊາວຫນຸ່ມ ແລະ ເຈົ້າຫນ້າທີ່ລັດຂັ້ນທ້ອງຖິ່ນໃນດ້ານ ການພັດທະນາໂດຍອີງໃສ່ຊຸມຊົນເປັນພື້ນຖານ. ຂ້າງເທິງແມ່ນຮູບພາບຂອງ ສົມບັດ ກັບທ່ານ ບຸນຍັງ ວໍລະຈິດ ອະດິດນາຍົກລັດຖະມົນຕີຂອງລາວ.

ທ່ານສາມາດຊອກຫາຂໍ້ມູນເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບຊີວິດການເຮັດວຽກຂອງລາວໄດ້ໂດຍການກົດ ເລືອກ “ວຽກຂອງລາວ” ໃນເມນູຂ້າງເທິງ.

Sombath with spouse Ng Shui-Meng

ສົມບັດ ພົບກັບພັນລະຍາຊື່ ຊຸຍເມັງ ໃນເວລາທີ່ພວກເຂົາຍັງເປັນນັກຮຽນຢູ່ທີ່ຮາວາຍ. ຊຸຍເມັງ ຊຶ່ງມາຈາກສິງກະໂປ ໄດ້ເຮັດວຽກກັບສະຫະປະຊາຊາດໃນເວລາຕໍ່ມາ. ລະຫວ່າງ 2003 ແລະ 2008 ນາງເປັນຜູ້ຕ່າງຫນ້າອົງການ ຢູນິເຊຟ ປະຈຳປະເທດຕີມໍເລສເຕ. ດ້ານຊ້າຍແມ່ນ ຮູບພາບຂອງຄູ່ຜົນເມຍເພີ່ນກຳລັງຮັບປະທານອາຫານຄຳ ແບບຜ່ອນຄາຍ ຮ່ວມກັບໝູ່ເພື່ອນ ແຄມນຳ້ຂອງໃນວຽງຈັນ.

ໃນກາງປີ 2012 ສົມບັດ ໄດ້ກະສຽນຈາກຕຳແຫນ່ງຫົວຫນ້າອົງການປາແດກ ແລະ ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະ ໃຊ້ເວລາຫລາຍຂຶ້ນກັບຄອບຄົວ, ນັ່ງສະມາທິ ແລະ ຂີດຂຽນ. ລາວໄດ້ເດີນທາງໄປຢ້ຽມແມ່ຂອງ ລາວຢູ່ທ່າແຂກເປັນປະຈຳ ຊຶ່ງປັດຈຸບັນອາຍຸໄດ້ 83 ປີ ແລະ ປັດຈຸບັນ ສົມບັດ ກຳລັງ ສະຫນັບສະຫນຸນ ຫລານຜູ້ຍິງສອງຄົນເຂົ້າໂຮງຮຽນມັດທະຍົມ. ສົມບັດ ມັກຫລິ້ນກິລາປິ໋ງປ່ອງ ແລະ ດູແລສວນຂອງລາວ. ຄວາມຄິດຂອງລາວໄດ້ຮັບອິດທິພົນຢ່າງເລິກເຊິ່ງຈາກສາດສະຫນາ ພຸດ ໂດຍສະເພາະຫລັກການສອນໃຫ້ມີສະຕິ, ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ບໍ່ໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງ ແລະ ຄວາມສຳພັນກັບທຳມະຊາດ.

ເມື່ອສົມບັດໄດ້ຫາຍຕົວໄປໃນວັນທີ 15 ທັນວາ 2012 ຄອບຄົວຂອງລາວເປັນຜູ້ເລີ່ມຕົ້ນຊອກ ຫາລາວໃນທັນທີ ທັນໃດ ໂດຍໄປຫາຢູ່ໂຮງໝໍ ແລະ ລາຍງານການຫາຍຕົວຕໍ່ກັບເຈົ້າຫນ້າທີ່ ຕຳຫລວດ. ມາຮອດວັນທີ 17 ນາງຊຸຍເມັງ ໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍເຖິງອຳນາດການປົກຄອງຕ່າງໆ ຊຶ່ງທ່ານສາມາດອ່ານໄດ້ທີ່ນີ້. ເມື່ອບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນຫຍັງ ຄອບຄົວຂອງລາວຈຶ່ງໄດ້ຕິດຕໍ່ຫາ ສະຖານທູດ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງສາກົນຕ່າງໆທີ່ຮູ້ຈັກລຶ່ງເຄີຍກັບ ສົມບັດ ແລະ ວຽກຂອງລາວ.

ຄອບຄົວ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນຂອງ ສົມບັດ ສືບຕໍ່ເຮັດທຸກທຸກຢ່າງທີ່ເປັນໄປໄດ້ເພື່ອທີ່ຈະນຳເອົາ ລາວກັບຄືນມາຢ່າງ ປອດໄພ ແລະ ເວຟໄຊ້ນີ້ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຄວາມພະຍາຍາມ ດັ່ງກ່າວ.

http://sombath.org/lao/who-is-sombath/