ລາວເຮົາໃນອະດີດ ບໍ່ເຄີຍຜ່ານການຕໍ່ສູ້ໂດຍຂະບວນການຈັດຕັ້ງປະຊາຊົນແທ້ໆ ສ່ວນຫລາຍແມ່ນກຸ່ມນັກການເມືອງ ແລະ ກຸ່ມລັດທິ, ເຖິງແມ່ນວ່າລາວເຮົາມີລະບອບກະສັດມາຍາວນານ

ແຕ່ຍ້ອນຄວາມອອ່ນແອ ແລະ ບໍ່ທັນເລ້ລ່ຽມຂອງກຸ່ມລັດທິຄອມມຸຍນິດ ກໍຄືພັກລັດໃນປັດຈຸບັນ ສະຖາບັນພະມະຫາກະສັດລາວຈຶ່ງລົ້ມສະຫລາຍ, ຖ້າຍ້ອນໄປກ່ອນປົດປ່ອຍປີ 1975 ຖ້າ

ສັງຄົມລາວ ມີນັກວິຊາການ ນັກຮຽນຮູ້ປນຍາຊົນ ຄົນຊັ້ນກາງເຂັ້ມແຂງແດ່ ສາມາດໃຫ້ຂໍ້ມູນທີ່ຖືກຕ້ອງ ຄົບຖ້ວນແກ່ສັງຄົມ ຕິດອາວຸດທາງປັນຍາໃຫ້ກັບປະຊົນ ແນ່ປະເທດລາວ ແມ່ນ

ຈະມີທາງເລືອກທີ່ດີກວ່ານີ້ ແລະ ພັກລັດ ປັດຈຸບັນຄືສິບໍ່ມີໂອກາດສໍ້ໂກງ ຕົບໜ້າປະຊາຊົນຄືປັດຈຸບັນ, ຍ້ອນຜ່ານມາອົງການຈັດຕັ້ງຂອງປະຊາຊົນລາວຍັງອອ່ນນ້ອຍ ບໍ່ສາມາດໂຮມຕົວກັນໄດ້

ກະຈັກກະຈາຍ ບໍ່ມີໂອກາດວະເຄາະ ປະເມີນສະຖານະການວ່າຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນ ຈຶ່ງຖືກເລ່ກົນຂອງພັກລັດ ປຊຊລ ຫລອກເອົາ ແບ່ງລາວອອກເປັນລາວໃນ ລາວນນອກ ປະຕິການຂວາຈັດ ຂາຍຊາດ

ຢູ່ຮ່ວມກັນບໍ່ໄດ້.

ຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງອົງການຈັດຕັ້ງຂອງປະຊາຊົນ ຫລືຂະບວນການປະປາຊົນ ແມ່ນມີຄວາມຈຳເປັນ ແລະ ເປັນເສົາຄຳ້ຫລັກອັນໜຶ່ງຂອງທຸກສັງຄົມ ເພື່ອຮັກສາຜົນປະໂຫຍດຂອງປະຊາຊົນ ແລະ ຖ່ວງດຶງອຳນາດຂອງລັດ

ບໍ່ໃຫ້ໃຊ້ໄປໃນທາງທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ຊຶ່ງປັດຈຸບັນພັກລັດ ແມ່ນລັດມັດລະວັງຫລາຍ ຕໍ່ກັບການເຄື່ອນໄຫວຂອງປະຊາຊົນ ເພາະຄົນມີຄວາມຮູ້ຄວາມສາມາດຫັນຕົວເອງມາເຮັດວຽກເປັນເອັນຈີໂອກໍຫລາຍ, ອີກຢ່າງຍຸກນີ້ ແມ່ນຍຸກ

ຫູທິບ ຕາທິບ ພັກລັດ ຈະເຮັດຫຍັງຕາມລຳພັງໃຈ ໂດຍບໍ່ຟັງສຽງປະຊາຊົນ ແມ່ນຍາກກວ່າເກົ່າ ຢ່າສູ່ຄິດວ່າປະຊາຊົນໂງ່ ສັດຈະທຳກໍຄື ເມື່ອລັດບໍ່ດີ ປະຊາຊົນກໍຕ້ອງລົ້ມລ້າງ ຈັດຕັ້ງເອົາລັດໃໝ່, ຢ່າລືມວ່າພັກເປັນພຽງ ທາງເລືອກເພື່ອ

ມາເຮັດວຽກທາງການເມືອງ ຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນເທົ່ານັ້ນ ບໍ່ແມ່ນນາຍປະຊາຊົນ ແລະ ບໍ່ແມ່ນພໍ່ຄ້າຂູດຮີດ ໂກງກິນປະຊາຊົນ, ມີແຕ່ປະຊາຊົນເທົ່ານັ້ນຈະຍືນຍົງູຄົງຕົວ ບໍ່ແມ່ນພັກລັດເດີ້.