ລາວໂຮມລາວ ເພື່ອປະຊາທິປະໄຕ

 ເປັນເຮື້ອງທີ່ຫນ້າສົນໃຈແລະຢາກຕິດຕາມອ່ານ

ຂຽນຕໍ່ໄປເດີທ່ານ...

ບ່ອນນັນເປັນຫາດຊາຍຄິດວ່າຈະບໍ່ໄກຈາກແຄມນ້ຳພໍປະມານ ເພາະຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້ານັ່ງລົງໂດຍບໍ່ປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງມັນໃຫ້ຂຸເຄົ່າລົງກໍ

ຫວັງສຳຣວດເບິ່ງຂີ້ຊາຍວ່າເປັນຂີ້ຊາຍແມ່ນ້ຳເຊຫລືແມ່ນ້ຳຂອງ ແລະກໍຮູ້ທັນທີວ່າເປັນຫາດຊາຍຂອງແມ່ນ້ຳຂອງເພາະມືໄດ້ສຳພັດກັບຂ້ອຊາຍ

ອ່ອນໆແລບໆ. ຄຳຖາມທຳອິດທີ່ມັນຖາມກໍຄືຍັງມີຄວາມເປັນຮ່ວງກັບຊີວິດຂອງຕົນເອງຢູ່ບໍ່?  ກໍຕອບມັນໄປຕາມຄວາມເປັນຈິງທີ່ມະນູດທຸກ

ຄົນເກີດມາແລ້ວບໍ່ມີໃຜຢາກຈະຕາຍຈັກຄົນ, ຖ້າເຖິງຄາວຕາຍກໍບໍ່ມີໃຜສາມາດຈະຫລີກເວັ້ນມັນໄດ້. ບັກມັນສອບສວນນັ້ນໄດ້ຈົກເອົາຊື່ນັກເລງ

ດັງໆຂອງຣະບອບເກົ່າອອກມາເຊັ່ນ: ນາຍພົມທ່າເດື່ອ, ອາຈານສັງທ່າເດື່ອ, ນາຍນິດທາດຫລວງ, ພູເຂົາທາດຫລວງ, ນາຍແກວໜອງບົວທອງ,

ນາຍສັງເກົ້າລ້ຽວ, ນາຍເນຊອດຝຣັ່ງຂົວຫລວງ ແລະມີອີກຈຳນວນນຶ່ງທີ່ບໍ່ຈື່ດີປານໃດ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍຕອບກັບໄປຕາມຄວາມເປັນຈິງວ່າບໍ່ຮູ້ແລະກໍ

ບໍ່ເຄີຍເຫັນ ພຽງແຕ່ຊື່ຂອງບາວຄົນຢາກຄຸ້ນໆຫູເທົ່ານັ້ນ ເພາະທາງອຳນາດການປົກຄອງໄດ້ນຳຊື່ຂອງບາງຄົນອອກມາເຕືອນປະຊາຊົນໃນເວລາມີ

ການປະຊຸມແລະສັມະນາ.  ມັນຍັງເວົ້າວ່າບັນດາພວກທີ່ມັນເອີ່ຍຊື່ອອກມານັ້ນຖືກຈັບຕົວໄດ້ແລ້ວເປັນສ່ວນຫລາຍ ແລະພວກເຂົາໄດ້ຊັກທອດມາ

ເຖິງຂ້າພະເຈົ້າວ່າເປັນສັມະຊິກໃນຂະບວນການຂອງເຂົາ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍປະຕິເສດທຸກຂໍ້ກ່າວຫາ ແລະຍັງບອກພວກເຂົາວ່າ: ຖ້າພວກສະຫາຍຮູ້ຈັກ

ວ່າເຮົາມີຄວາມຜິດຫລືໄດ້ສົມຮູ້ຮ່ວມຄິດນຳພວກທີ່ສະຫາຍກ່າວຊື່ອອກມານັ້ນ ຖ້າຈະຂ້າຖີ້ມກໍເຊີນລົງມືໄດ້ໂລດ, ແຕ່ຫລັງຈາກເຮົາຕາຍໄປແລ້ວ

ຫາກພວກສະຫາຍສືບສວນເຫັນວ່າເຮົາເປັນຄົນບໍຣິສຸດ ແລ້ວສະຫາຍກໍຈະກິນແໜງແລະເສັຍໃຈທີ່ໄດ້ປິດບັນຊີຊີວິດຂອງພົລະເມືອງດີຄົນນຶ່ງໄປ

ແລະແລ້ວ ກຽດແລະສັກສີຂອງນັກປະຕິວັດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍສິລທັມປະຕິວັດກໍຈະກາຍເປັນຄາຕະກອນສັງຫານນັກໂທດທີ່ບໍ່ໄດ້ຜ່ານການສູ້ຄະດີໃນ

ຊັ້ນສານ ແລະຂາດການຕັດສິນຂອງຫົວໜ້າສານຫລືຜູ້ພິກພາກສາ.     ບັກສອບສວນມັນດອດຂຶ້ນແລະຖາມເປັນຫຍັງຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ກ່ຽວກັບກົດ

ໝາຍ ແມ່ນໃຜສອນຈຶ່ງຮູ້? ຂ້າພະເຈົ້າຕອບກໍຕອບໄປຕາມຄວາມຈິງວ່າເຄີຍອ່ານແລະຮຽຈາກປື້ມດ້ວຍຕົນເອງ ເພາະກ່ອນປົດປ່ອຍໄປເຊົ່າຫລື

ຢືມປຶ້ມເຫຼົ່ານັ້ນຈາກຫໍສມຸດ. ມັນຍັງບໍ່ຍອມເຊົາຊັກຖາມແລະຂົ່ມຂູ່ໃຫ້ຮັບສາຣະພາບຮັບຜິດທຸກຂໍ້ກ່າວຫາ ແຕ່ຖືກຂ້າພະເຈົ້າປະຄິເສດທຸກຂໍ້ກ່າວ

ຫາເໝືອນກັນ ແລະບອກມັນວ່າ: ເຮົາບໍ່ສາມາດຈະປັ້ນນ້ຳໃຫ້ເປັນຕ່ອນໄດ້ ແລະກໍຈະບໍ່ຍອມຮັບຜິດສິ່ທີ່ຕົນເອງບໍ່ໄດ້ກະທຳ.   ພໍເວົ້າຈົບ ແມງຫິ່ງ

ຫ້ອຍກໍມີແສງເພືອບຂຶ້ນເຕັວສອງໜ່ວຍຕາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຫລັງຈາກຮູ້ສຶກມຶນໄປໝົດທັງຕົວ ແລະຮູ້ສຶກຄືນຕອນທີ່ໜ້າຂອງຕົນເອງຝຸບລັງກະ

ແທກກັບຂີ້ຊາຍ, ມັນເອົາຕີນເກີບໂຊອັດເຂົ້າງ່ອນ, ແລະກໍໄດ້ຍິນສຽງແຫວ່ງໆແບບສຽງຢູ່ໄກໆວ່າ: ບໍ່ແມ່ນມັນຕາຍແລ້ວຫວາ? ປະມານ 5 ນາທີ

ຂ້າພະເຈົ້າກໍວູກຂຶ້ນນັ່ງແລະບອກພວກມັນວ່າ ຢາກຂ້າກໍຂ້າສາຕິ ຈະມາທຸນມາຕີທຳຮ້າຍຮ່າງກາຍກັນເຮັດຫຍັງ?  ບໍ່ພໍບຶດກໍມີສຽງຄົນໄທມາຫາ

ພວກເຂົາທາງປົດ ແລະໄດ້ຍິນສຽງຜູ່ເວົ້າມາເຕັມສອງຫູເລີຍວ່າ ຈັດການໝໍນັ້ນໄປແລ້ວຫວາ ຫຼືວ່າຍັງ? ທາງພວກນີ້ກໍຕອບວ່າ ກຳລັງເສັ່ງເອົາ

ຄວາມຈິງຈາກປາກມັນຢູ່, ຈະໃຫ້ຈັດການມ້ຽນມັນໂລດເບາະ? ຜູ້ເວົ້າມາທາງສາຍບອກວ່າ: ເອີ! ດີແລ້ວ ຢ້ານວ່າຈັດການໄປແລ້ວເພາະທາງຂັ້ນເທິງ

ເພິ່ນຕ້ອງການເອົາມັນໄວ້ເພາະໝໍນີເປັນກະແຈສຳຄັນຕໍ່ທຸກໆຄະດີທີ່ຍັງບໍ່ສະສາງແລ້ວເທື່ອນັ້ນ.  ບັກສອບສວນຍັງເວົ້າອອກມາວ່າ: ບຸນມຶງຍັງມີ

ມຶງບໍ່ໄດ້ຕາຍມື້ນີ້ ເພາະທາງຂັ້ນເທິງເພິ່ນຍັງບໍ່ທັນຢາກໃຫ້ມືງຕາຍເທື່ອ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ຂຽນຕໍ່ໄປເລື້ອຍໆ ຍິ່ງອ່ານຍິ່ງສົນໃຈເຣື້ອງນີ້.

ການນຳສເນີການເອົາໜັງ ອິນເດັຍ, ໄທ ແລະຂ່າວກິລາຂອງໂລກເສຣີ ອອກມາສາຍສູ່ມວນຊົນນັ້ນກໍໄດ້ຮັບຄຳຕອບຈາກຂັ້ນເທິງມາພາຍໃນສອງອາທິດ

ທີ່ຍື່ນຄຳສເນີ້ຂຶ້ນໄປ. ມີໜັງອິນເດັຍ 6 ເຣື່ອງ, ໜັງໄທ 2 ເຣື່ອງ ແລະໜັງຂ່າກິລາປະມານ 8 ມ້ວນ ແລະສ່ວນຫລາຍແມ່ນ ເຕະບານ ບານສົ່ງ ແຂ່ງຣົດ

ຈັກ ແລະ ມວຍ. ບຸນວັດບ້ານໜອງທາ ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເອົາໜັງອິນເດັຍເຮື່ອງ ທໍຣະນີກັນແສງ ໄປສາຍ ແລະການແຂ່ງຣົດຈັກ 1 ມ່ວນ ແລະ

ສາຍແບບເປີດສຽງໃນຟິມ ເພາະບໍ່ມີຄົນພາກໜັງ, ກໍນັບວ່າເປັນທີ່ນິຍົມຊົມຊອບຂອງປະຊາຊົນແລະພະນັກງານທຸກທົ່ວໜ້າທີ່ໄປໃນງານບຸນໜັນ. ຄວາມ

ຊ່າລືກໍແຜ່ໄປເຖິງ 4 ໂຕເມືອງແລະອ້ອມແອ້ມເຂດກຳແພງນະຄອນວຽງຈັນ, ນັບແຕ່ນັ້ນມາແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າມີຣາຍການອອກໄປຮັບໃຊ້ແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນ

ເປັນປະຈຳທຸກໆຄືນວັນສຸກ ແລະວັນເສົາ ຂອງທຸກໆອາທິດ.

ຄວາມໃກ້ສິດຕິດແທດຂອງຂ້າພະເຈົ້າກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຣວດໃນກອງຄະດີເມືອງຈັນທະບູຣີແລະນະຄອນບານແມ່ນວ່າເຂົ້າເຖິງກັນໄດ້ປານກັບວ່າຂ້າພະເຈົ້າ

ກໍແມ່ນເຈົ້າໜ້າທີ່ຄົນນຶ່ງພາຍຫລັງ 3 ເດືອນທີ່ຝັງໂຕຢູ່ໃນກອງຕະດີ. ງົປະມານທີ່ຍຶ່ນຂຶ້ນໄປເພື່ອຊື້ເຄື່ອງອະໄຫຼ່ມາແປງຣັດຈັກນັ້ນກໍໄດ້ອະນຸມັດອອກມາ

ແລະຂ້າພະເຈົ້າກໍຈັດການຊ່ອມແປງຮົດຈັກ 3 ຄັນນັ້ນ ໂດຍມີອ້າຍກູ່ ຊາວວຽດນາມເປັນຊ່າງຊ່ອມແປງຣົດໃຫຍ່ທີ່ມາຕິດຄຸກຢູ່ທີ່ນີໍັ້ນເພາະຂ້ວາມຟາກບໍ່

ມົ້ມອອກມາຊ່ອຍມື. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນອ້າຍກູ່ຢູ່ໃນຫ້ອງຂັງກໍເລີຍໄປຂໍເອົາລາວອອກມາຊ່ອຍ ແລະທີ່ສຸດອ້າຍກູ່ກໍບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປນອນຢູ່ໃນຫ້ອງຂັງ.  ຮູ້ຈັກກັບ

ອ້າຍກູ່ເພາະລາວເປັນອ້າຍຂອງໝໍກວາງຊຶ່ງເປັນໝູ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ ແລະໝໍກວາງນີ້ກໍເປັນນັກເຕະບານຢູ່ພາຍໃນກັບໝໍບຸບຜາຫຼືຈ່ອຍ. ຮອນດາ 65

ຖັງຍາວເຂົາບີ້ສີທອງຄັນທຳອິດກໍສຳເຣັດໃນການຊ່ອມແປງພຽງ 3 ມື້, ເພາະຄັນນີ້ຂາດແຕ່ຖັງນ້ຳມັນ ແລະ ທູນອັບ ເທົ່ານັ້ນ. ຄັນທີ່ສອງກໍ ຮອນດາ 65

ຖັງຍາວເຂົາບີ້ສີທອງຄືກັນ ແຕ່ຄັນນີ້ໃຊ້ເວລາເກືອຍສອງອາທິດເພາະມີຫາຍຢ່າງສູນເສັຍ ແຕ່ໃນທີ່ສຸດກໍສາມາດນຳເອົາຊີວິດຂອງມັນຄືນມາໄດ້. ຄັນທີ່ 3

ເປັນ ຮອນດາ 100 ສີແດງ, ຄັນນີ້ໄດ້ແລ່ນສາຍໄຟໃໝ່ໝົດ ເພາະໜູເຂົ້າໄປກັດຢູ່ທາງໃນຈົນໝຸ່ນໝົດ ແລະກໍໄດ້ຍັກຈັກໃໝ່ອີກ, ໃຊ້ເວລາດົນເຕີບເພາະ

ຕົນເອງກລຢາກຍືດເວລາອອກໃຫ້ອ້າຍກູ່ບໍ່ໄດ້ກັບເຂົ້ານອນຢູໃນຫ້ອງຂັງ.

ຂ້າພະເຈົ້ນກໍໄປທຳຄວາມລຶ້ງເຄີຍກັບນັກໂທດເກືອບວ່າໝົດຢູ່ໃນກອງຄະດີນັ້ນ ເວັ້ນແຕ່ພວກທີ່ຢູ່ຫ້ອງທີ່ບໍ່ມີປ່ອງຢ້ຽມສ່ອງເຫັນກັນ ພວກຢູ່ຫ້ອງນີ້ເປັນ

ນັກໂທດຄະດີການເມືອງທັງນັ້ນ ແລະມີຢູ່ປະມານຊາວຄົນຢູ່ຫ້ອງດຽວກັນ 5x5 ແມັດ.  ພາຍຫລັງຊ່ອມແປງຣົກຈັກສຳເຣັດແລ້ວ ບໍ່ພໍອາທິດອ້າຍກູ່ກໍໄດ້

ຖືກປ່ອຍໂຕອອກ ເພາະເປັນຄະດີຊ້າມຟາກເທົ່ານັ້ນ.  ອ້າຍບຸນຮຽງໄດ້ມາສເນີໃຫ້ເລືອກເອົາຣົດຈັກຄົນນຶ່ງໄວ້ເປັນພາຫະນະສ່ວນໂຕຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເພາະ

ທາງກອງບັນຊາການຕຳຣວດນະຄອນບານໄດ້ມີຄຳສັ່ງລົງມາຢາກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດວຽກເປັນນັກສືບໃຕ້ດິນໃຫ້ເພື່ອລົບລ້າງຄະດີທີ່ກຳລັງຕິດຕົວຢູ່. ຂ້າພະ

ເຈົ້າບໍ່ທັນຕອບຮັບຈາກຄຳສເນີນັ້ນເທື່ອ ເພາະຍັງບໍ່ເຊື່ອວ່າເຂົາຈະມາໄມ້ໃດກັນແທ້. ຂ້າພະເເຈົ້າເຂົ້າພົບລູງເພົ້າຊຶ່ງເພິ່ນເປັນຫົງໜ້າສານປະຊາຊົນປະຈຳ

ຫ້ອງການສານທີ່ກອງຄະດີເມືອງຈັນທະບູຣີນີ້, ໄດ້ອະທິບາຍເຫດການຕ່າງໆກ່ອນທີ່ຈະຖືກນຳຕົວເຂົ້າມາຢູ່ມນກອງຄະດີນີ້. ລຸງເພົ້າເປັນຄົນບ້ານໜອງທາ

ແລະອະດີດເປັນທະນາຍຄວາມຂອງສານຊັ້ນຕົ້ນວຽງຈັນ ເພິ່ນມີແຕ່ປວັດດີ ບໍ່ເຄີຍມີການສໍ້ໂກງປະເທດຊາດແລະປະຊາຊົນ ດ້ວຍຄຸນງາມຄວາມດີທີ່ຜ່ານມາ

ໃນອະດີດຂອງເພິ່ນ ທາງກະຊວງພາຍໃນຈຶ່ງແຕ່ງຕັ້ງເພິ່ນເປັນຫົວໜ້າສານປະຊາຊົນເມືອງຈັນທະບູຣີກຳແພງນະຄອນວຽງຈັນ. ເມື່ອເຂົ້າພົບແລະໃຫ້ຄຳຮ້ອງ

ທຸກກັບເພິ່ນແລ້່ວ ສາມມື້ຕໍ່ມາ ເພິ່ນກໍເອີ້ນເຂົ້າພົບ ແລະບອກວ່າ ຊື່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນໄປເຖິງນະຕອນບານຊ້າ ເພາະເປັນຄະດີທີ່ບໍ່ມີພະຍານຫຼັກຖານ

ອັນໃດທີ່ຈະເຜີ້ມຂໍ້ກ່າວຫາຕື່ມອີກ ແຕ່ມີຊື່ຢູ່ຂັ້ນເມືອນີ້ເທົ່ານັ້ນ ແລະກໍຍັງບໍ່ມີວ່າຖືກຂໍ້ຫາອັນໃດຊ້ຳ. ທາງລຸງເພົ້າກໍໃຫ້ຄຳຄິດເຫັນວ່າເພື່ອອານາຄົດຂອງຕົນ

ເອງກໍຄວ້ຮັບເອົາສິ່ງທີ່ທາງຂັ້ນເທິງສເນີລົງມາໃຫ້ນັ້ນເພື່ອສ້າງຜົນງານແລະສແດງເຖິງຄວາມບໍຣິສຸດຂອງຕົນເອງ. ດັ່ງນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄປບອກກັບອ້າຍບຸນ

ຮຽງວ່າຈະຮັບເອົາຄຳສເນີທີ່ທາງຂັ້ນເທິງສເນີມາໃຫ້ນັ້ນ.

ຂ້າພະເຈົ້າກໍເລືອກເອົາ ຮອນດາ 65 ເຂົາບີ້ນັ້ນໄວ້ເປັຍພາຫະນະສ່ວນຕົວ ແລະສອງຄັນນັ້ນກໍເອົາເຂົ້າສາງໄວ້ເພື່ອເປັນສົວບັດຂອງລັດຕໍ່ໄປ. ອ້າຍບຸນຮຽງສັ່ງ

ໃຫ້ເອົາເອກະສານໄປສົ່ງທີ່ນະຄອນບານ ແລະເປັນເທື່ອທຳອິດໃນ 3 ເດືອນທີ່ຕົນເອງອອກຈາກວົງວຽນກອງຄະດີເຂົ້າສູ່ໃນເມືອງນັບຄັ້ງແຕ່ຖືກນຳມາຂັງຢູ່ທີ່

ສນ ແຫ່ງນີ້. ຢູ່ຕໍ່ວາອ້າຍຮຽງເອົາເງິນໃຫ້ໄປຊື້ໂສ້ງບລູຢີນແຊມໂກ, ເສື້ອຈັກເກັດບລູຢີນຜືນນຶ່ງ ແລະເກີບນັນຢາງຄູ່ນຶ່ງ ໃຫ້ຕົນເອງ ເພື່ອຈະນຸ່ງຖືໃນເວລາໄປ

ອອກປະຕິບັດງານ.

ປີ 1976 ຜ່ານໄປ 77 ເຂົ້າມາແທນ, ໃຊ້ຊີວິດຢູ່ກອງຄະດີແບບບໍ່ຮູ້ຊະຕາຊິວິດຂອງຕົນເອງໃນອານາຄົດວ່າຈະເປັນແນວໃດ? ມີແຕ່ອົດທົນແລະອົດທົນເທົ່າ

ນັ້ນ ແລະທາງການເພິ່ນກໍບໍໄດ້ກັກຂັງສະຖານທີ່ຂອງຕົນເອງແຕ່ໄປໃຫ້ລາມາໃຫ້ຄອບ ແລະຍາມາດໄປກິນເຂົ້າກັບຄອບຄົວໄດ້ ແຕ່ໃຫ້ມານອນຢູ່ກອງຄະດີ.

ທາງລຸງຄຳກ້ອນໄດ້ສເນີມອບໜ້າທີ່ການງານໃຫ້ອິກອັນນອ່ງຄືເປັນຜູ້ດູແລການໃຊ້ຈ່າຍອາຫານຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ກອງຄະດີແລະຜູ້ຕ້ອງຫາ ປ່ຽນຈາກຜູ້ເກົ່າທີ່

ເພິ່ນຮ້ອງຂໍກັບເມືອຊຳເໜືອ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍປະຕິເສດບໍ່ໄດ້ກໍເລີຍໄດ້ຮັບໄປ. ໃນຣະຍະນັ້ນກອງຫລອນແລະຕຳຣວດມັກຈະຍຶດເອົາຊີ້ນງົວແລະຄວາຍທີ່ປະຊາ

ຊົນຊ້າເຂົ້າໄປປ້ອນຕລາດ ແລ້ວກໍເອົາຊີ້ນຂອງກາງນັ້ນມາໄວ້ທີ່ກອງຄະດີ ເຫດການນີ້ແມ່ນເກີດຂຶ້ນເກືອບທຸກອາທິດ, ບໍ່ໄດ່ມີແຕ່ງົວແລະຄວາຍບາງເທື່ອກໍ

ແມ່ນໝູ ແບ້ ແລະເປັດໄກ່ເປັນຫລົກທີ່ປະຊາຊົນຈະເອົາເຂົ້າໄປຂາຍໃນຕລາດ. ບໍ່ມີເຈົ້າຂອງແມ້ແຕ່ຄົນດຽວຈະເຂົ້າມາກອງຄະດີເພື່ອມານຳເອົາຊີ້ນທີ່ຍຶດມາ

ນັ້ນຄືນໄປ, ຈຳເປັນຊີ້ນເຫຼົ່ານັ້ນກໍກັບກາຍມາເປັນອາຫານຂອງຕຳຣວດແລະນັກໂທດໄປໝົດ ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ນັກໂທດນິຍົມຊົມຊອບຂ້າພະເຈົ້າທີ່ສຸດເພາະແຕ່ລະ

ຕາຍຕຳຣວດກິນຫຍັງນັກໂທດກໍກິນແບບນັ້ນເພື່ອຄວາມເປັນເອກະພາບກັນ. ບໍ່ມີແຕ່ນັກໂທດທີ່ນິຍົມຊົມຊອບ ຮອດລຸງຄຳກ້ອນແລະຄອບຄົວກໍເປັນຄື

ດຽວກັນຫັບນັກໂທດ ເພາະແຕ່ລະເດືອນຂ້າພະເຈົ້າເອົາເງິນທີ່ເຫຼືອຈາກການໃຊ້ຈ່າຍໄປສົ່ງຄືນເພິ່ນບໍ່ຕ່ຳກ່ວາ 50 ພັນກີບແຕ່ລະເດືອນ. ທາງລຸງຄຳກ້ອນຍັງ

ຖາມອີກວ່າເປັນຫຍັງເງິນຈຶ່ງເຫຼືອ? ມັນຖືກຕາມບັນຊີລາຍຈ່າຍບໍ່? ບອກເພິ່ນວ່າບໍ່ຕ້ອງຮ່ວງບັນຊີລາຍຈ່າຍທຸດເດືອນຫລານຍື່ນຂຶ້ນໃຫ້ອ້າຍບຸນຮຽງແລະ

ອ້າຍກ້ວນໝົດແລ້ວ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ທາງ ພອ ບຸນລັບ ແນມເບິ່ງໜ້າແລ້ວກໍຍິ້ມແບບຫລັ່ງເລໃຈຂ້າພະເຈົ້າກ່ອນຈະເວົ້າອອກມາວ່າມັນກໍຈະຮັບເອົາຂໍ໊ສເນີຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄປ

ພິຈາລະນາ? ແລ້ວມັນກໍຖາມອີກວ່າມີຄຳຖາມຫຍັງຢາກຈະຖາມມັນບໍ່? ຂ້າພະເຈົ້າຄິດໄດ້ວ່າ ມີໂອກາດແລ້ວທີ່ຈະຖາມເຣື່ອງການເປັນມາ

ຄະດີຂອງຕົນເອງ ເພາະຍັງຄ້າງຄາໃຈ ແລະຍັງແຄ້ນໃຫ້ບັກອ່ອນສີບໍ່ເລີກບໍ່ລາຈັກເທື່ອທີ່ຖືກມັນຊ້ອມແລະຂູ່ເອົາຊີວິດຈົນສລົບເໝືອດໄປ

ຄັ້ງນຶ່ງເມື່ອປີຜ່ານມາ, ຈຶ່ງຖາມບັກ ບຸນລັບວ່າ: ເປັນຫຍັງທາງຂັ້ນເທິງຈຶ່ງຢາກໄດ້ຄົນໂທດຄືເຮົານີ້ເຂົ້າມາເປັນຕຳຣວດ? ມັນກໍແນມເບິ່ງ

ໜ້າແລະກໍຍິ້ມແບບເຂີນໆແລະເວົ້າວ່າ: ສະຫາຍເປັນຄົນໂທດກໍຈິງ ແຕ່ຄົນໂທດຄືສະຫາຍນີ້ບໍ່ມີຄວາມຜິດຫຍັງໝົດເປັນຄວາມຜິດຂອງ

ພວກເຮົາເອງທີ່ບໍ່ສືບສວນໃຫ້ມັນດິເາັຍກ່ອນໆທີ່ຈະໄປເອົາສະຫາຍມາ.    ການຈັດຕັ້ງທາງທ້ອງຖິ່ນກໍຢັ້ງຢືນວ່າສະຫາຍເປັນຄົນດີ ໃນຣະ

ບອບສະຫາຍກໍບໍ່ມີປວັດເປັນນັກເລງອັນຕະພານຫລືຕິດພັຍສັງຄົມ, ທາງຫົວໜ້າໜ່ວຍ, ບ້ານແລະຕາແສງໄດ້ຢັ້ງຢືນປວັດຂອງສະຫາຍ

ມນແນວນັ້ນຫລັງຈາກທາງຄອບຄົວຂອງສະຫາຍຮ້ອງຂໍຄວາມເປັນທັມມາຫາພວກເຮົາກໍຄືຂັ້ນເທິງພິຈາຣະນາ. ພ້ອມກັນນີ້ ການຈັດຕັ້ງ

ທາງພແນກການຄ້າລັດວິສາຫະກິດກໍຄືລຸງພອນແພງທັມະວົງເພິ່ນກໍຢັ້ງຢືນວ່າສະຫາຍເປັນພະນັກໂຕເດັ່ນຄົນນຶ່ງໃນ11ຄົນນັບແຕ່ສະຫາຍ

ເຂົ້າປະກອບສ່ວນເປັນພະນັກງານການຄ້າລັດເອກະຊົນນັ້ນມາ.   ຂ້າພະເຈົ້າຖາມໄປອີກວ່າ: ເມືອ່ຂັ້ນເທິງຫຼືອຳນາດການປົກຄອງຮູ້ຈັກວ່າ

ວ່າເຮົາເປັນຄົນບໍຣິສຸດແລ້ວເປັນຫຍັງບໍ່ປ່ອຍຕົວອອກ? ຄືຍັງກັກກັນໄວ້ເປັນເວລານານເກືອບຂວບປີແລ້ວ, ອີກເດືອນກວ່າໆນີ້ເມື່ອເຖີງ

ປີໃໝ່ລາວເຮົານີ້ກໍເຖິງປີນຶ່ງແລ້ວ. ມັນອະທິບາຍວ່າ ທາງກອງຄະດີຕ້ອງການພິສູດເບິ່ງພຶດຕິກັມແລະຜົນງານຕ່າງໆເພື່ອຈະໂອນວຽກງານ

ປະກອບສ່ວນເຂົ້າເປັນເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຣວດ ແລະຍັງໄດ້ຍົກເອົາຜົນງານທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຜ່ານມາແລະສິ່ງທີ່ປະຊາຊົນຍ້ອງຍໍມາແມ່ນຂ້າພະ

ເຈົ້າເອົາໜັງໄປສາຍຊຶ່ງເປັນໜັງຕ່າງປະເທດ,  ຕໍ່ມາແມ່ນອອກຄວາມເຫັນໃຫ້ນັກໂທດທີ່ບໍ່ແມ່ນັກໂທດຄະດີໃຫຍ່  ເຊັ່ນ: ຂ້າມຟາກ, ລັກ

ເລັກຂະໂມຍນ້ອຍ, ພັຍສັງຄົມ, ທະເລາະວິວາດ   ເຫຼົ່ານີ້ອອກໄປຊ່ອຍປະຊາຊົນເຮັດນາ ຈະເປັນຜົນດີທັງສອງທາງກໍຄື:  ນັກໂທດຈະໄດ້ອອກ

ກຳລັງກາຍເພື່ອສຸຂະພາບທີ່ນັ່ງໆນອນໆຢູ່ແຕ່ໃນຫ້ອງຂັງຈະເຮັດໃຫ້ອ່ອເພັຍເປັ້ຍຫລ່ອຍລົງໄປ,    ແລະອັນທີສອງແມ່ນເປັນການຝຶກຝົນຫຼໍ່

ຫຼອມທາງອ້ອມນັກໂທດເຫຼົ່ານັ້ນໃຫ້ເຂົ້າກັບສະພາບການເພື່ອຮຽນຮູ້ການຜລິດເຜີ້ມພູນເພື່ອຄວາມຢູ່ດີກິນດີຂອງສັງຄົມ.

ກັບມາທີ່ກອງຄະດີ ອ້າຍກ້ວນແລະອ້າຍບຸນຮຽງແມ່ນນັ່ງລໍຖ້າຟັງຂ່າວຢູ່ ທັງສອງຈຶ່ງຖາມວ່າເປັນແນວໃດ ໄດ້ຮັບເອົາຂໍ້ສເນີຈາກຂັ້ນເທິງແລ້ວ

ບໍ່? ຂ້າພະເຈົ້າກໍວ່າຍັງ. ບໍພໍຮອດຊົ່ງໂມງລຸງຄຳກ້ອນກໍລົງມາພົບແລະກໍເອີ້ນເຂົ້າໄປລົມກັນຢູ່ຫ້ອງການຂອງລຸງເພົ້າຫົວໜ້າສານປະຊາຊົນ,

ເພິ່ນກໍໄດ້ຍົກເອົາປະເດັນການໂອນຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າເປັນຕຳຣວດ, ດັ່ງນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງສເນີເງື່ອນໄຂນຶ່ງອອກໄປອີກວ່າໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າທົດລອງທຳ

ງານທີ່ທາງຂັ້ນເທິງຈະມອບໝາຍໃຫ້ນັ້ນໄປເບິ່ງເສັຍກ່ອນແລະເບິ່ງໄປວ່າຈະມີຄວາມສາມາດກຳໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບນັ້ນໄດ້ຫຼືບໍ່? ເຣື່ອງຍົດຊັ້ນ

ນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຍັງຢືນຢູ່ປະເດັນເດີມຂອງຂໍ້ສເນີທີ່ສເນີກັບ ພອ ບຸນລັບ. ຫລັງຈາກນັ້ນ ອາທິດນຶ່ງຕໍ່ມາ, ອ້າຍບຸນຮຽງ ແລະ ອ້າຍກ້ວນກໍເອີ້ນໄປ

ພົບຢ່າງເປັນທາງການ ໂດຍມີ ພອ ບຸນລັບ, ບັກ ພທ ອ່ອນສີ ແລະ ລຸງເພົ້າ ເຂົ້າມາຮ່ວມນຳ. ທາງຂັ້ນເທິງໄດ້ມອບປືນສັ້ນແລະກັບມືໃຫ້ຄອບ

ຄອງເພື່ອເປັນອາວຸດປະຈຳຕົວ ພ້ອມກັບເຄື່ອງແບບຕຳຣວດ (ເຄື່ອງທະຫານອ້າຍນ້ອງນັ້ນແລ້ວ). ຂ້າພະເຈົ້າສເນີອີກວ່າ ຍັງບໍ່ທັນຢາກໃຫ້ເອົາ

ຊື່ຂຶ້ນທະບຽນວ່າເປັນພະນັກງານຕຳຣວດເທື່ອ ເພາະຢາກພິສູດຕົນເອງວ່າເຮັດວຽກໄດ້ແລະລ້ອນໜ້າທີ່ບໍ່? ຈຶ່ງໄດ້ມີການເຮັດໃບສັນຍາຕົກລັງ

ເຊັນກັນໄວ້ເພື່ອເປັນຫຼັກຖານ. ການທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ທັນຢາກໃຫ້ຂຶ້ນທະບຽນນັ້ນກໍເພາະວ່າຕົນເອງບໍ່ມັກເປັນຕຳຣວດແລະທະຫານ ແຕ່ກໍຢາກ

ທົດສອບຕົນເອງເປັນເຫດຜົນທີ່ສຳຄັນ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກສົ່ງໄປຖອດຖອນບົດຮຽນການສືບສວນແລະສອບສວນນຳ ບັກ ພທ ອ່ອນສີທີ່ທາດດຳອາທິດນຶ່ງສາມມື້, ອອກປະຕິບັດງານຍາມ

ກາງຄືນອ້ທິດນຶ່ງສອງຄືນ. ວັນເສົາພານັກໂທດລົງນາ ຍາມຄ່ຳມາເອົາໜັງໄປສາຍ ໄດ້ພັກແຕ່ວັນທິດ ບາງເທື່ອບໍ່ໄດ້ພັກຜ່ອນຊ້ຳ ເພາະຈັດແຈງກະ

ກຽມລາຍການອອກຕລາດຊື້ອາຫານໃຫ້ຕຳຣວດແລະນັກໂທດ.

ທີ່ຫ້ອງສອບສວນທາດດຳ, ບັກອ່ອນສີຍັງໃຊ້ມຸກເດີມໃນການຊ້ອມພວກນັກໂທດໃນເວລາສອບສວນ ທຸກຄົນເປັນຊາຍສະກັນແມ່ນແນໃສ່ຄະດີ

ໃຫຍ່ໆທັງນັ້ນ. ພະຍາຍາມບີບບັງຄັບແລະຂົ່ມຂູ່ໃຫ້ນັກໂທດຮັບສາຣະພາບໃນຄະດີທີ່ເຂົາບໍ່ໄດ້ກໍ່ຫລືວ່າກະທຳ, ເຫັນແສງຕາຂອງນັກໂທດທີ່ບົ່ງບອກ

ເຖິງຄວາມແຄ້ນຂອງເຂົາໄດ້ຊີ້ອອກມາຢ່າງຊັດເຈນ ແຕ່ກໍບໍ່ສາມາດຕອບໂຕ້ຫຍັງໄດ້, ພວກເຂົາພະຍາຍາມໃຫ້ຄຳອະທິບາຍ ແຕ່ບັກ ອ່ອນສິບໍ່ຍອມ

ໃຫ້ໂອກາດພວກເຂົາ ແມ່ນມັນເອົາຝາມືຟາດເຂົ້າປາກພວກເຂົາແລະບອກວ່າ: ກູບໍ່ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ມຶງມາອອກຄຳເຫັນຫຍັງໝົດ ເພາະເປັນການປະ

ຄິເສດຂອງມຶງທັງນັ້ນ, ທາງພວກກູຈັບໄດ້ຫົວໜ້າຂອງມຶງແລ້ວ ຫົວໜ້າຂອງມຶງໄດ້ຊັກທອດເຖິງມຶືງວ່າເປັນລູກນ້ອງມັນ.  ເຫັນຄົນຊື່ພົມທ່າເດື່ອແລະ

ອາຈານສັງຖືກກັຂັງຢູ່ທາດດຳທີ່ພວກເຂົາທັງສອງນີ້ໄດ້ສາຣະພາບວ່າເປັນຄົນໄປປຸ້ນຫໍພະແກ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຂໍສອບສວນເຜີ້ມເຕີມເພື່ອຈະໄດ້ເບາະ

ແສສິ່ງໃດສິ່ງນຶ່ງຕື່ມເຂົ້າມາອີກ ຈຶ່ງຂໍອະນຸຍາດເປັນທາງການກັບຜູ້ບັງຄັບບັນຊາບຸນລັບ ແລະເພິ່ນກໍອະນຸຍາດໃຫ້ສອບສວນນັກໂທດທຸກຄົນໄດ້ບໍ່ວ່າຄະ

ດີໃດກໍຕາມ.

(ຍັງມີຕໍ່)

Anonymous wrote:

---

ຄຸກທາດດຳ ຄຶດວ່າຖືກຍ້າຍໄດ້ ປະມານ 2-3 ປີແລ້ວເນີ ສະຖານທີ່ແປນເປົ່າ ຕາມຄຳບອກເລົ່າຂອງຄົນແຖວນັ້ນ

---

 ແມ່ນແທ້ ບໍ່ມີຄຸກທາດດຳແລ້ວດຽວນີ້, ແຕ່ເຫດການທີ່ເພິ່ນຂຽນແລະເລົ່າມານີ້ແມ່ນແຕ່ຕອນປີ 1977 ພຸ້ນ.

Anonymous wrote:

---

ອ່ານເບີ່ງເນື້ອໃນແລ້ວ ການໃຊ້ສັບສຳນວນ, ປໂຢກຄຳເວົ້າ, ການກ່າວອ້າງອີງ ຕ່າງໆ

ຖ້າເດົາບໍ່ຜິດ ຜູ້ຂຽນຄົງແມ່ນຄົນ ຄົນດຽວກັນກັບຜູ້ຂຽນບົດເລົ່າເລື່ອງໃນຫົວຂໍ້ທີ່ວ່າ:

"ຂ້ອຍຖືກຫລອກໃຫ້ໄປຮຽນ CCCP"

ຖ້າເປັນຄົນ ຄົນດຽວກັນ ຟັງແລ້ວແປກຢູ່ບ່ອນວ່າເລົ່າເລື່ອງໃນຊີວິດໂຕເອງ ທີ່ເກີດ

ຂື້ນໃນໄລຍະເວລາດຽວກັນ ແຕ່ບັນຫາມັນກົງກັນຂ້າມກັນ

---

 ຂໍໂທດເດີ້ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຂຽນແລະຖືກຫລອກໄປຮຽນຢູ່ cccp ເດີ້. ເຈົ້າເຂົ້າໃຈຜິດແລ້ວ. ສັບແລະສຳນວນການໃຊ້ພາສາລາວນັ້ນມັນບໍ່ໄດ້ໄກກັນ

ພໍປະມານດອກ ມັນກໍໃກ້ຄຽງກັນນັ້ນແລ້ວ. ຂ້ອຍກໍຢາກອ່ານຄືກັນເລື່ອງ ຂ້ອຍຖືກຫລອກໃຫ້ໄປຮຽນຢູ່ cccp ນັ້ນ, ຖ້າເຈົ້າມີ ໂພສ ອອກໃຫ້ອ່ານແດ່ເດີ້

ຈະຂອບໃຈຢ່າງສູງ.

Anonymous wrote:

---

Anonymous wrote:

---

ອ່ານເບີ່ງເນື້ອໃນແລ້ວ ການໃຊ້ສັບສຳນວນ, ປໂຢກຄຳເວົ້າ, ການກ່າວອ້າງອີງ ຕ່າງໆ

ຖ້າເດົາບໍ່ຜິດ ຜູ້ຂຽນຄົງແມ່ນຄົນ ຄົນດຽວກັນກັບຜູ້ຂຽນບົດເລົ່າເລື່ອງໃນຫົວຂໍ້ທີ່ວ່າ:

"ຂ້ອຍຖືກຫລອກໃຫ້ໄປຮຽນ CCCP"

ຖ້າເປັນຄົນ ຄົນດຽວກັນ ຟັງແລ້ວແປກຢູ່ບ່ອນວ່າເລົ່າເລື່ອງໃນຊີວິດໂຕເອງ ທີ່ເກີດ

ຂື້ນໃນໄລຍະເວລາດຽວກັນ ແຕ່ບັນຫາມັນກົງກັນຂ້າມກັນ

---

 ຂໍໂທດເດີ້ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຂຽນແລະຖືກຫລອກໄປຮຽນຢູ່ cccp ເດີ້. ເຈົ້າເຂົ້າໃຈຜິດແລ້ວ. ສັບແລະສຳນວນການໃຊ້ພາສາລາວນັ້ນມັນບໍ່ໄດ້ໄກກັນ

ພໍປະມານດອກ ມັນກໍໃກ້ຄຽງກັນນັ້ນແລ້ວ. ຂ້ອຍກໍຢາກອ່ານຄືກັນເລື່ອງ ຂ້ອຍຖືກຫລອກໃຫ້ໄປຮຽນຢູ່ cccp ນັ້ນ, ຖ້າເຈົ້າມີ ໂພສ ອອກໃຫ້ອ່ານແດ່ເດີ້

ຈະຂອບໃຈຢ່າງສູງ.

---

 ຄົນລະຄົນ ບໍ່ແມ່ນຄົນດຽວກັນ

ຂຽນຕໍ່ໄປເລື້ອຍໆ ຍິ່ງອ່ານຍິ່ງສົນໃຈເຣື້ອງນີ້.

ຄຸກທາດດຳເປັນສູນກາງທີ່ຝາກຂັງນັກໂທດການເມືອງແລະຄະດີອາດຍາ, ແລະຄົນໂທດເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນຖືກສົ່ງມາຈາກ 4 ໂຕເມືອງໃນເທສະບານນະຄອນ

ຫລວງແລະ 4 ເມືອງອ້ອມແອ້ມໃກ້ຄຽງ, ມີນັກໂທດປະມານ ຫົກສິບກວ່າຄົນແລະກໍເປັນນັກໂທດຊາຍທັງມວນໂດຍບໍ່ມີນັກໂທດເພດຍິງປະປົນເລີຍໃນ

ຊ່ວງຣະຍະເວລານັ້ນ. ນັກໂທດຢູ່ທາດດຳແມ່ນເປັນນັກໂທດທີ່ລໍຖ້າການຕັດສິນຄະດີໂດຍສານປະຊາຊົນ ແລະການຕັດສິນມສ່ໂທດມີຢູ່ 3 ຂັ້ນຄື: ປະຫານ,

ຄິດຄຸກຕລອດຊີວິດ ແລະ ໂທດເບົາສຸດແມ່ນສົ່ງໄປດັດສ້າງຢູ່ສູນດັດສ້າງຫລືທີ່ຮູ້ກັນທົ່ວໆໄປວ່າສູນສັມະນາໃນຣະຍະ 5ປີຫາ 10ປີ ສ່ວນມາກຈະຖືກສົ່ງລົງ

ໄປສູນດັດສ້າງທາງອັຕະປືສາຣະວັນໃຕ້ພຸ້ນ ໜ້ອຍໜັກທີ່ຈະສົ່ງຂຶ້ນໄປທາງເໜືອ.

ຄືນນັ້ນເປັນຄືນວັນເສົາແລະມີຝົນຕົກແລະຟ້າເຫຼື້ອມໃນຕອນຫົວແລງຫາທ່ຽງຄືນ, ມີການປະທະກັນຣະຫວ່າງເຈົ້າໜ້າປ້ອງກັນຄວາມສງົບ ສປປ ລາວ

ແລະຂະບວນການກູ້ຊາດຢູ່ທາງເມືອງຫາດຊາຍຟອງ ແລະອີກຈຸດນຶ່ງຢູ່ຖິ່ນເພັຍ ທາງນະຄອນບານຈຶ່ງໄດ້ສົ່ງຕຳຣວດລົງໄປສົມທົບເພາະກອງກຳລັງກູ້ຊາດ

ມີຈຳນວນຫລາຍກ່ອນທີ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ທ້ອງຖິ່ນຈະຮັບມືໄດ້.    ມີຕຳຣວດ 5 ຄົນທີ່ເຫຼືອໄວ້ເຝົ້າຍາມທີ່ຄຸກທາດດຳ ແຕ່ກໍບໍ່ມີຫຍັງຜິດປົກະຕິໃນຕອນທ່ຽງຄືນ

ຫາຕອນເຊົ້າ ທຸກຢ່າງເປັນປົກະຕິດີ. ເວລາ 6:00ໂມງເຊົ້າທຸກວັນແມ່ນເປັນເວລາເອົາຄົນໂທດອອດມາສຳຣະຮ່າງການ ແລະອາບນ້ຳ, ໃນຕອນເຊົ້າມື້ນັ້ນ

ມີພຽງຕຳຣວດ 2 ນາຍເທົ່ານັ້ນທີ່ຕື່ນຂຶ້ນມາເອົາຄັນງານໄປອາບນ້ຳ ສ່ວນຕຳຣວດ 3 ຄົນນັ້ນຍັງນອນຢູ່ເພາະທັງສາມຄົນນັ້ນກໍເປັນຕຳຣວດມາແຕ່ເຂດ

ປົດປ່ອຍ ສ່ວນຕຳຣວດສອງຄົນນັ້ນເປັນຕຳຣວດໃໝ່ຄົນວຽງຈັນແລະບໍ່ມີໃຜມີອາຍຸຮອດ 18ປີຈັກຄົນ. ຕາມປົກະຕິແລ້ວ ການເອົານັກໂທດອອກອາບນ້ຳ

ນັ້ນ ແມ່ນມີຜູ້ເຝົ້າຍາມ 3 ຄົນ, ຜູ້ໄຂກຸນແຈປະຕູຫ້ອງຂັງແລະນຳເອົານັກໂທດອອກມາ 2 ຄົນ ຮວມກັນທັງໝົດເປັນ 5 ຄົນ ແຕ່ໃນຕອນເຊົ້າມື້ນັ້ນມີຕຳ

ຣວດພຽງ 2 ຄົນເທົ່ານັ້ນທີ່ເອົາພວກນັກໂທດອອກອາບນ້ຳ. ວິທີການຂອງການເອົານັກໂທດອອກມາອາບນ້ຳແມ່ນຜູ້ນຶ່ງໄຂປະຕູຫ້ອງຂັງແລ້ວໃຫ້ນັກໂທດ

ອອກມາເທື່ອລະ 4 ຄົນ ໂດຍມີເຈົ້າໜ້າທີ່ຄຸມຢູ່ສອງຄົນ ຢູ່ທີ່ບ່ອນອາບນ້ຳນັ້ນມີເຈົ້າໜ້າທີ່ຍາມຢູ່ນັ້ນ 3 ຄົນບໍ່ຂາດ ເມື່ອນັກໂທດເສັດທຸຣະແລ້ວ ເຈົ້າໜ້າທີ່

ອີກສອງຄົນກໍຈະຄຸມເອົານັກໂທດກັບເຂົ້າຫອ້ງຂັງ ແລະໃຫ້ເວລານັກໂທດສຳຣະຮ່າງກາຍພຽງ 5 ນາທີເທົ່ານັນັ້ນ.

ມີພຽງເຈົ້າໜ້າທີ່ 2 ນາຍເທົ່ານັ້ນທີ່ນຳເອົານັກໂທດອອກອາຍນ້ຳ ແລະກໍຍັງເປັນຕຳຣວດທີ່ມີອາຍຸຕ່ຳກ່ວາ 18ປີອີກ, ຜູ້ນຶ່ງຍາມຢູ່ບ່ອນອາບນ້ຳ ແລະຜູ້ນຶ່ງ

ກໍເປັນຜູ້ໄຂຫ້ອງຂັງເອົານັກໂທດເທື່ອລະ 4 ຄົນອອກມາ. ແຜນຂອງນັກໂທດກໍແນບນຽນພໍສົມຄວນເພາະພວກເຂົາວາງແຜນແບບໃຈເຢັນທີ່ສຸດ,   ນັກ

ໂທດ 4 ຄົນຝຽນທຳອິດທີ່ນຳອອກໄປນັ້ນເຂົາບໍ່ທັນລົງມືກະທຳສິ່ງໃດໆເທື່ອຈົນເສັດຈາກສຳຣະຮ່າງກາຍແລະກັບຄືນມາເຂົ້າຫ້ອງຂັງພີ້ເຂົາຈຶ່ງລົງມືແບບມິດ

ຊິດທີ່ສຸດ. ໃນເວລາຕຳຣວດເປີດກຸນແຈຫ້ອງຂັງເພື່ອໃຫ້ນັກໂທດ 4ຄົນເຂົ້າໄປຫ້ອງຂັງແລະອີກລໍໃຫ້ 4ຄົນຂ້າງໃນອອກມານັ້ນລະພວກເຂົາລົງມືຫຸ້ມຜຶບ

ໃສ່ຕຳຣວດນ້ອຍຄົນນັ້ນ ໄຄແຕ່ນັກໂທດໄວ້ຊີວິດມັນມີແຕ່ສລົວໄປແລະຖືກໂຍນເຂົ້າຫ້ອງຂັງ. ຫລັງຈາກນັ້ນພວກນັກໂທດກໍເອົາກຸນແຈໄປໄຂຫ້ອງຂັງໝົດ

ທຸກຫ້ອງທີ່ຢູ່ຟາກຝາທາງດຽວກັນ ແລະມີຢູ່ 4 ຫ້ອງຮວມກັນ ສ່ວນຫ້ອງຟາກກົງກັນຂ້າມບໍມີເວລາໄປໄຂເພາະຕ້ອງໄດ້ຜ່ານຫ້ອງການໄປກ່ອນຈະໄປເຖິງ

ເພາະຫ້ອງຂັງເຫຼົ່ານັ້ນຢູ່ທາງໜ້າຂອງຄຸກ ແລະກໍເປັນຫ້ອງຂັງຂອງພວກນັກໂທດບໍ່ແມ່ນນັກໂທດການເມືອງ. ນັກໂທດ 4 ຄົນກໍຍ່າງໄປແບບບໍ່ມີຫຍັງເກີດ

ຂຶ້ນ ຕົງໄປຫາບ່ອນອາບນ້ຳນັ້ນແບບປົກະຕິທັມະດາ, ຕຳຣວດຜູ້ຍາມນັ້ນກໍບໍ່ໃສ່ໃຈຫຍັງໝົດທີ່ບໍ່ເຫັນຕຳຣວດຄົນນັ້ນຄຸມນັກໂທກອອກມາ, ພໍແຕ່ໄດ້ໂອ

ໂອກາດ ນັກໂທດ 4 ຄົນນັ້ນກໍຈັດການກັບຕຳຣງດຄົນນັ້ນ. ມີນັກໂທດຈຳນວນນຶ່ງອີກທີ່ຂຶ້ນໄປຫາຕຳຣວດ 3 ຄົນທີ່ກຳລັງນອນຢູ່ຫ້ອງນອນເຂົານັ້ນ ແລະກໍ

ຈັດການປິດຊີບຂອງທັງ 3 ຄົນນັ້ນອາດຈະມີຄວາມແຄ້ນສ່ວນໂຕເພາະ 3 ຄົນນັ້ນເປັນຕຳຣວດມາແຕ່ເຂດປົດປ່ອຍ. ປະມານ 15 ນາທີຕໍ່ມາ ຕຳຣວດນ້ອຍ

ສອງຄົນນັ້ນກໍຟື້ນສະຕິຄືນມາກໍພາກັນສົ່ງສຽງໂວຍວາຍຂຶ້ນ ແລະແລ່ນຂຶ້ນໄປຫາພວກທີ່ນອນຢູນັ້ນ ກໍພົບເປັນສົບໄປທັງສາມນາຍ.  ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ຈະເຮັດ

ໂທຣະສັບກໍຖືກທຳລາຍຖີ້ມໝົດ ຈຶ່ງພາກັນຍິງປືນຂຶ້ນທັງສອງຄົນເລີຍ, ສຽງປືນດັງຂຶ້ນກາງເມືອງໃນຕອນເຊົ້າຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ພວກພໍ່ຄ້າແລະຄົນໄປລົງຕລາດຢູ່

ຕລາດເຊົ້າພາກັນແຕກຕື່ນແລະກໍພາກັນແລ່ນສວນສຽນກັນໄປທາງໃຜທາງມັນ. ບໍ່ພໍ 5 ນາທີພວກຕຳຣວດທະຫານແລະກອງຫລອນກໍເຕັມໄປໝົດນັບແຕ່

ທາດດຳມາສະຖານທູດສະຫະຣັດ ອອກມາທາງຕລາດເຂົ້າ ແລະຢາຍໄປທົ່ວໝົດທາງແຄມຂອງນັບແຕ່ປາກປ່າສັກເຖິງເຮືອນເຈົ້າສຸວັນນະພູມາ. ແລະທາງ

ສະຖານນີແຫ່ງຊາດເຂົ້າເດີ່ນສຕາດ ອ້ອມໄປຮອດນາໄຮ່ດຽວ ກ້ຽວເຂົ້າມາທາງໂພນໄຊ-ນາໄຊ ແລະດົງປ່າລານລົງຫາຖນົນຄູວຽງແລະລົງໄປຮອດຫລັກ 2 ຄຸ້ມ

ສເດັດ ແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍທະຫານຕຳຣວດແລະກອງຫລອນ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນພາຍໃນຄຸກທາດດຳຕອນນັກໂທແຫກອອກມານັ້ນແມ່ນໄດ້ມາຈາກການເລົ່າເຫດການຂອງຕຳຣວດນ້ອຍສອງຄົນທີ່ນັກໂທດໄດ້

ໄວ້ຊີວິດພວກເຂົານັ້ນມາເລົ່າສູ່ຝັງ. ຕຳຣວດນ້ອຍສອງຄົນນັ້ນຍັງເວົ້າອອກມາຕາມພາສາວັຍຂະນອງວ່າ ໄຄແຕ່ພວກຕົນເອງບໍ່ໄດ້ສ້າງຄວາມແຄ້ນ

ໃຫ້ກັບພວກນັກໂທດເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ຜ່ານມາ ມີຢາສູບແລະເຂົ້າໜົມກໍແບ່ງປັນພວກຂະເຈົ້າ ອາຫານການກິນບໍ່ພຽງພໍກໍໄປຊອກຫາອາຫານເຫຼືອກິນຈາກ

ເຈົ້າໜ້າທີ່ມາໃຫ້, ຖ້າບໍ່ເຮັດດີນຳພບກຂະເຈົ້າປານນີ້ບໍ່ແມ່ນໝັບຫ່າໄປນຳສາມສະຫາຍນັ້ນແລ້ວຫວາ? ນັກໂທດ 22 ຄົນທີ່ລອດໄປນັ້ນ ອະດີດເປັນ

ນາຍທະຫານ, ຕຳຮວດ ແລະນັກຮຽນຕຣຽມນາຍຮ້ອຍທັງນັ້ນ ແມ່ນຖືກຈັບມາຈາກເຂດປະຕິບັດງານຕາມຊົນນະບົດຕ່າງໆແລະຖືກຈັບມາຈາກສະ

ຖານທີ່ທຳງານຂອງຣັດທີ່ມີໜ່ວຍໃຕ້ດິນຂອງກະຊວງປ້ອງກັນຄວາມປອດພັຍສືບສວນພໍ້ວ່າເປັນໄສ້ເສິກຢູ່ມນທີ່ທຳງານ.

ຄວາມຕຶງຄຽດແລະກົດດັນຈາກທາງຣັຖະບານຂອງປະເທດຍີ່ປຸ່ນແລະອິນເດັຍບໍ່ໄດ້ລົດລະໃນການທັກທວງໃຫ້ຣັຖະບານລາວນຳຈັບຄົນຮ້າຍມາລົງໂທດ

ເພາະກໍຣະນີຂອງຄະດີທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບສອງປະເທດນີ້ອາດມີດ້ານການເມືອງເຂົ້າມາແຊກຊືມຫລືກ່ຽວຂ້ອງ ເພາະຍີ່ປຸ່ນແລະອິນເດັຍເປັນປະເທດທີ່ເປັນພາ

ຄີພັາທະມິດກັບສະຫະຣັຖອາເມຣິກາຊຶ່ງເປັນສັດຕຣູນ້ຳເບີ 1 ຂອງລາວ ແລະສອງປະເທດນີ້ເປັນທູດຂອງປະເທດທຶນນິຍົມທີ່ຍັງມີສະຖານທູດຢູ່ວຽງຈັນ

ໃນຣະຍະນັ້ນ, ສ່ວນປະເທດທຶນນິຍົມອື່ນໆທີ່ຍັງມີສາຍສຳພັນທາງການທູດກັບ ສປປ ລາວ ແມ່ນມີສຖານທູດຕັ້ງຢູ່ບາງກອກປະເທດໄທ. ດ້ວຍຄວາມ

ກົດດັນຂອງຍີ່ປຸ່ນແລະອິນເດັຍ ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້  ສຸພານຸວົງຜູ້ຮັກສາການປະທານປະເທດແລະໄກສອນພົມວິຫານນາຍົກຣັຖະມົນຕຣີ ສປປ ລາວຕ້ອງ

ເລັ່ງລັດເຜີ້ມທຳສັນຍາພິເສດກັບວຽດນາມແລະໄດ້ເຊັນກັນເປັນທາງການໃນປີ  1977  ນີ້ເອງ ເພື່ອຈະໄດ້ອາສັຍວຽດນາມເຂົ້າມາໄກ່ເກັ່ຍສະພາບການ

ຂອງຄວາມຕຶງຄຽດຣະຫວ່າງກໍຣະນີຣະຫວ່າງ 3 ປະເທດນີ້ດ້ວຍທາງເວທີການເມືອງ. ທາງດ້ານກະຊວງພາຍໃນ(ສມັຍນັ້ນເອີ້ນວ່າພາຍໃນ ດຽວນີ້ເອີ້ນ

ວ່າ ປ້ອງກັນຄວາມສງົບ)ກໍຍັງມີຄຳສັ່ງໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ຊອກຫາແຜະມາຮັບກັມເໝືອນເດີມຈົນກ່ວາຈະໄດ້ແຜະນັ້ນມາ.

ເດືອນໜຶ່ງຜ່ານໄປພາຍຫລັງນັກໂທດແຫກຄຸກທາດດຳ ທາງກອງຄະດີທຸກໆເມືອງໄດ້ເຜີ້ມການການຮັກສາການປ້ອງກັນເວນຍາມນັກໂທດຂຶ້ນຣະດັບ

ໜຶ່ງເພື່ອຫລີກຫລ່ຽງການແຫກຄຸກຂອງນັກໂທດອີກ. ການຕໍ່ສູ້ຂອງກອງກຳລັງກູ້ຊາດກໍຂຍາຍອອກແຕ່ລະເຂດແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນຢ່າງກ້ວາງຂວາງ ມີ

ການປະທະກັລທະຫານແລະກອງຫລອນຢ່າງບໍ່ຂາດແຕ່ລະວັນ ຊຶ່ງເປັນຜົນໃຫ້ມີການລົ້ມຕາຍຂອງທັງສອງຝ່າຍຢ່າງໜັກ. ຄຽງຂ້າງກັນນີ້ຍັງມີກໍຣະນີ

ຄົນຊັງກັນຫາເຣື່ອງໃສ່ກັນກໍຣະບາດຂຶ້ນຢູ່ທົ່ວປະເທດ ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ມີການຈັບກຸມຄຸມຂັງປະຊາຊົນແບບບໍມີການສືບສວນເກີດຂື້ນ ວ່າແຕ່ມີຄົນແຈ້ງ

ຄວາມເທັດແມ່ນກອງຫລອນແລະຕຳຣວດໄປຮວບຕົວມາໂຍນໃສ່ຄຸກໂລດ, ດັ່ງນັ້ນນັກໂທດທີ່ບໍ່ມີຄວາມຜິດຈຶ່ງເປັນຈຸດສົນໃຈຂອງແຜນການຂອງຣັຖ

ທີ່ເຫັນແຜະມາຮັບກັມເປັນຝູງໆ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ຂ້າພະເຈົ້າພະຍາຍາມທີ່ຈະຈະລືມເຫດການທີ່ຖືກຈັບຕົວມາເປັນນັກໂທດທີ່ຕົນເອງບໍ່ໄດ້ກໍ່ກະທຳຄວາມຜິດແລ້ວມາຖືກຊ້ອມແລະຂົ່ມຂູ່ໃຫ້ເສັຍຂັວນ

ຈາກການເອົາຄວາມຜິດທີ່ມີເງິນໂດລລາພຽງແຕ່ $5.00 ໄວ້ຄອບຄອງທີ່ລູກນ້ອງຂອງຕົນເອງ  (ເປັນໝູ່ກັນມາແຕ່ກ່ອນຈະໄດ້ເຂົ້າມາເປັຍພະນັກ

ງານລັດຢູ່ພະແນກການຄ້າເອກະຊົນນຳກັນ) ໄດ້ຫາຄວາມໄປຟ້ອງອຳນາດການປົກຄອງ. ມື້ໜຶ່ງໄດ້ຕັດສິນໃຈໄປຫານາຍດົງທີ່ອູ່ສ້ອມແປງຣົຖຈັກທີ່

ຜູ້ກ່ຽວທຳງານຢູ່ນັ້ນ ພໍໄປເຖິງກໍຍ່າງເຂົ້າຫາແບບເຊິ້ງໜ້າກັນກັບໝໍໂລດ. ນາຍດົງເຫັນກໍສົ່ງສີໜ້າຕົກຕະລຶງໃສ່ຂ້າພະເຈົ້າ ກ່ອນທີ່ຜູ້ກ່ຽວຈະຖາມ

ສບາຍດີ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍໃຊ້ທ່າທີປົກະຕິແບບບໍ່ມີຄວາມຄຽດແຄ້ນຢ່າງໃດແລະກໍຕອບການທັກທາຍສບາຍດີກັນແບບຄົນຜູ້ທີ່ມີຄົຸນສົມບັດອັນດີງາມ.

ຫລັງຈາກທັກທາຍກັນແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຖາມກ່ຽວກັບເຣື່ອງທີ່ໝໍໄປລາຍງານກັບອຳນາດການປົກຄອງເຣື່ອງມີເງິນໂດລລາໄວ້ຄອບຄອງ ຜູ້ກ່ຽວໄດ້

ອະທິບາຍໃຫ້ຟັງວ່າບໍ່ໄດ້ເຈຕະນາໄປຟ້ອງຫລືລາຍງານແຕ່ປະການໃດ,  ມີພຽງແຕ່ມື້ໜຶ່ງໄດ້ມີການກິນຊຸມແຊວກັບພວກນາຍໄດແລະບັກອ່ອນສີຕຳ

ຣວດນະຄອນບານກໍໄດ້ເວົ້າລົມກັນເຣື່ອງການປ່ຽນເງິນກີບໃໝ່ຂອງ ສປປ ລາວ ແລະກໍໄດ້ເຈີດເຂົ້າເຖິງເຣື່ອງທີ່ຄົນມີເງິນດັອນຈຶ່ງໄດ້ເວົ້າອອກມາວ່າ

ຂ້າພະເຈົ້າກໍຄົນໜຶ່ງທີ່ມີເງິນດັອນໄວ້ຄອບຄອງເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ໃນເວລານັ້ນບັກອ່ອນສີມັນເລີຍຖາມວ່າຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນໃຜແລະເປັນເຕົ້າເລົ່າກໍຂອງໃຜ

ທາງນາຍດົງແລະນາຍໄດໄດ້ບອກບັກອ່ອນສີນັ້ນວ່າເປັນໝູ່ກັນແລະກໍຮູ້ຈັກກັນດີ ແລະກໍບອກບັກອ່ອນສີນັ້ນອີກວ່າຢ່າສົນໃຈເຣື່ອງນີ້ເພາະຂ້າພະເຈົ້າ

ເປັນຄົນດີແລະກໍໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າເປັນພະນັກງານຣັດທີ່ມີໜ້າທີ່ເຖິງເປັນຜູ້ດູແລທົ່ວໄປຂອງສາຍສ້ອມແປງຣົຖຈັກທົ່ວກຳແພງນະຄອນຂອງພະ

ແນກການຄ້າເອກະຊົນ. ນາຍດົງບອກວ່າບໍ່ຮູ້ຈັກໜ້ອຍວ່າຂ້າພະເຈົ້າຖືກຈັບ ເພາະບັກອ່ອນສີກໍບໍ່ເຄີຍເລົ່າສູ່ໝໍຟັງ, ມີແຕ່ໄດ້ຍິນຂ່າວຈາກຫົວໜ້າພະ

ແນກວ່າໄປວຽງຈັນສອງແລ້ວເທົ່ານັ້ນ. ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຖາມນາຍດົງວ່າໝໍໄດເດບໍ່ໄດ້ເລົ່າສູ່ຟັງຫວາ? ນາຍໄດບໍ່ເຄີຍບອກນາຍດົງເລີຍທັງໆທີ່ຜຸ້ກ່ຽວ

ເປັນຜູ້ເອົາຣັຖຈິປຂອງຜູ້ກ່ຽວໄປຮັບເອົາມາສົ່ງທີ່ກອງຄະດີ. ຫລັງຈາກໄປຫານາຍດົງຂ້າພະເຈົ້າກໍໄປຫານາຍໄດທີ່ເຮືອນຂອງໝໍກ່ອນຕອນກັບໄປກອງ

ຄະດີແລະກໍຟອ້ລົມກັບໝໍບາງສິ່ບາງຢ່າງ  ແຕ່ໃນວາຣະນັ້ນຈະບໍ່ມີໃຜເຊື່ອໃຈໃຜໄດ້ເດັດຂາດ,  ຄວາມບໍ່ໄວ້ວາງໃຈຊຶ່ງກັນແລະກັນແມ່ນເປັນສີງສຳຄັນ

ທີ່ຈະຕ້ອງໄດ້ຣະວັງ ເພາະທຸກຄົນຫາເຣື່ອງໃສ່ກັນໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍແລະທາງອຳນາດການປົກຄອງກໍບໍ່ມີການສືບສວນກ່ອນຈະລົງມືເຂົ້າຈັບກຸມ. ນາຍ

ໄດໄດ້ເລົ່າສູ່ຟັງວ່າຜູ້ກ່ຽວເອງເປັນຜູ້ບອກບ່ອນຢູ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ບັກອ່ອນສີ ເພາະບັກອ່ອນສີຢາກເອົາມາຖາມເຣື່ອງການໄປມາຂອງເງິນດັອນເທົ່າ

ນັ້ນ ແລະບໍ່ຄິດວ່າຈະເປັນການເຫຼືອເຖືອດໄປເຊັ່ນນີ້, ແລະກໍບໍ່ຄິດວ່າບັກອ່ອນສີຈະກະທຳເຖິງຂັ້ນນີ້ຕາມທີ່ມັນໄດ້ສັນຍາກັບນາຍໄດເອົາໄວ້. ເມື່ອຂ້າະເຈົ້າ

ໄດ້ຊາບເຫດຜົນຕ່າງໆແລ້ວກໍໝົດສິ່ທີ່ຕົນເອງຊອກຫາຄຳຕອບທີ່ຖາມຕົນເອງວ່າກູເຮັດຫຍັງຜິດ? ແຕ່ຄວາມແຄ້ນທີ່ຖືກບັກອ່ອນສີທຸບຕີແລະນຳຕົວ

ໄປຂົ່ມຂູ່ຈະຂ້າຖີ້ມຢູ່ແຄມຂອງຫາດດດອກແກ້ວນັ້ນບໍ່ແລ້ວບໍ່ລືມ.

ຂ່າວທີ່ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ຈັບກຸມຄົນຮ້າຍທີ່ປຸ້ນທູດຍີ່ປຸ່ນໄດ້ຜູ້ໜຶ່ງແລ້ວ ແລະທາງໜັງສີພອມວຽງຈັນໃໝ່ແລະມິທະຍຸແຫ່ງຊາດກໍປະກາດອອກສູ່ສັງຄົມ

ຢ່າງເປັນທາງການແລະວ່ອງໄວທັນກັບສະພາຍການ ເພາະທີ່ຈິງແລ້ວຂ່າວທູກຂ່າວຢູ່ໃນລາວໃນວາຣະນັ້ນແມ່ນຂ່າວສ່ວນຫລາຍກ່ອນຈະເປີດອອກສູ່

ມວນຊົນແມ່ນໃຊ້ເວລາເປັນອາທິໜຶ່ງຫລືສອງ ແຈ່ຂ່າວນີ້ແມ່ນທັນຄັວນກໍວ່າໄດ້. ຜູ້ຕ້ອງຫາຄົນນີ້ເປັນຄົນທ່າເດື່ອອາຍູ24ປີ ແລະອະດີດເປັນຄົນແລ່ນ

ເຣືອຂ້ວາມຂອງຣະຫວ່າງທ່າເດື່ອ-ໜອງຄາຍ ແລະອາຊີບປັຈຸບັນຂອງຜູ້ກ່ຽວໃນຕອນນັ້ນເປັນຊາວນາ. ທາງກອງບັນຊາການນະຄອນບານໄດ້ມີໜ່ວຍ

ສືບສວນແລະສອບສວນຄະດີພິເສດເປັນຜູ້ຮັບພາຣະກ່ຽວກັບຄະດີນີີ້ໂດຍຕຣົງ ຊຶ່ງໃນນັ້ນກໍມີບັກອ່ອນສີຮ່ວມຢູ່ນຳ. ຂ້າພະເຈົ້າພະຍາຍາມຢາກຈະເຂົ້າ

ໄປເຖິງຈຸດທີ່ທາງໜ່ວຍສືບສວນທຳການສອບສວນຜູ້ຕ້ອງຫາຄົນນີ້ແຕ່ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໄປໃກ້ໄດ້ ເພາະເປັນຄະດີໃຫຍ່ທີ່ກ່ຽວກັບການເມືອງຣະຫວ່າງປະ

ເທດອີກ. ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມສົນໃຈແມ່ນຢາກຮູ້ວ່າການສອບສວນຂອງຜູ້ຕ້ອງຫາຄົນນີ້ເຂົາຈະໃຊ້ມາຕະການແບບໃດ? ຜູ້ຕ້ອງຫາຄົນນີ້ໄດ້ກັກຂັງ

ໄວ້ ເຊບຮາວ ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງໃນວຽງຈັນຢ່າງປິດລັບ. ໄດ້ຮັບຂ່າວພຽງແຕ່ວ່າຜູ້ຕ້ອງຫາຄົນນີ້ໄດ້ຮັບສາຣະພາບແລ້ວ ແລະທັງບອກວ່າມີ 4 ຄົນຮ່ວມ

ກັນທັງໝົດ ໄດ້ເງິນແລະເຄື່ອງເອ້ເປັນຄຳແລະເພັດໄປຈຳນວນໜຶ່ງແຕ່ບໍ່ທາງຂ່າວບໍ່ໄດ້ຣະບຸຈຳນວນເງິນແລະຣາຄາທັງໝົດເປັນເທົ່າໃດ? ຜູ້ຕ້ອງຫາຍັງ

ໄດ້ບອກກັບເຈົ້ານ້າທີ່ກ່ຽວກັບການບຸກເຂົ້າໃນເຮືອນຂອງບ້ານພັກທູດນັ້ນວ່າພາກັນໄປສັງເກດການມາແລ້ວເປັນອາທິດກ່ອນຈະລົງມີປະຕິບັດ. ແຕ່ຂ່າວ

ນີ້ບໍ່ມີໃຜຢັ້ງຢືນໄດ້ວ່າເປັນຂ່າວຄວາມຈິງ ເພາະມີແຕ່ໜັງສືພິມແລະວິທະຍຸອອກຂ່າວເທົ່ານັ້ນ ແລະທາງໜັງສືພິມກໍບໍ່ມີການເອົາຮູບຂອງຜູ້ຕ້ອງຫາຄົນ

ລົງໜັງສືພິມ. ທີ່ຈິງແລ້ວທຸດຢ່າງແມ່ນເປັນໄປຕາມຂະບມນການຫາແຜະມາຮັບກັມຂອງຣັຖະບານລາວ ເພື່ອແກ້ໄຂຂໍ້ສົງໄສຂອງຣັຖະບານຍີ່ປຸ່ນທີ່ໄດ້

ຕັ້ງຄຳຖາມຍຶ່ນເຖິງກະຊວງການຕ່າງປະເທດ ສປປ ລາວ ທີ່ທາງຍີ່ປຸ່ນມີຂໍ້ສົງໄສອາດມີການເມືອງເຂົ້າມາແຊກຊຶມກັບເຫດການນີ້. ທາງກອງບັນຊາການ

ນະຄອນບານໃຊ້ວິທີນາບປ່າໃຫ້ເສືອກົວ ເພື່ອໃຫ້ພວກທີ່ເປັນຄົນຮ້າຍໂຕຈິງມີການເຄື່ອນໄຫວສິ່ງໃດສິ່ງນຶ່ງ ແລ້ວຫາໜ່ວຍລາຕະເວນຕາມແນວຊາຍ

ແດນລາວໄທໃຫ້ເຂັ້ມງວດ ເພື່ອລໍສກັດຈັບກຸມເອົາຄົນລັກລອບລອຍຂ້ວາມຂອງເຂົ້າໄປໄທ ບາງເທື່ອພວກຄົນຮ້າຍເລົ່ານັ້ນຈະພາກັນໂຕນໜີໄປໄທ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ນາຍນິດ ຫລື ເສືອນິດ ເປັນລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງຄອບຄົວຊຶ່ງມີເອື້ອຍຢູ່ສອງຄົນ ແລະຖານະຄອບຄົວກໍເປັນຄອບຄົວທີ່ສົມບູນແບບເພາະທີ່ດິນໄຮ່

ດິນນາກ້ວາງຂວາງຢູ່ທາງດອນໜູນແລະດົງໂດກ. ເມື່ອຈົບປະຖົມກໍເສັງເຂົ້າຮຽນຕໍ່ທີ່ມັທະຍົມການຊ່າງປາກປ່າສັກ, ແນ່ນອນທີ່ສຸດເມື່ອພໍ່ແມ່ເຫັນ

ລູກຊາຍຜ່ານການສອບເສັງກໍມີຄວາມພາກພູມໃຈ ແລະກໍຝາກຄວາມຫວັງໄວ້ກັບລູກຊາຍເພື່ອເປັນທີ່ເຜິ່ງພາອາສັຍໃນອານາຄົດ. ເດືອນທຳອິດທີ່

ເຣີ່ມໄປຮຽນທີ່ມັທະຍົມແຫ່ງນີ້ ນາຍນິດຂີ່ຣົດຖີບໄປ ແຕ່ພໍຕົກມາເຖິງເດືອນທີສອງກໍຢາກໄດ້ຣົດຈັກຈຶ່ງອ້ອນກັບພໍ່ແມ່ ແລະທີ່ສຸດທາງພໍ່ແມ່ກໍປະຕິ

ເສດບໍ່ໄດ້ຈຶ່ງຊື້ໃຫ້ເປັນຣົດ ຊູຊູກິ 185 ສະແກັມເບິນ ຊຶ່ງເປັນຣົດຈັກທີ່ຮິດທີ່ສູດມນຍຸກນັ້ນ. ການທີ່ພໍ່ແມ່ຊື້ຣົດໃຫ້ນັ້ນກໍບໍ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທາງດ້ານ

ຄອບຄົວແຕ່ປະການໃດ ເພາະພໍ່ແມ່ຂອງນາຍນິດຜລິດເຂົ້າແຕ່ລະປີໄດ້ຫລາຍແສນ (ແສນເຂົ້າ ຫລື ໂຕນ)ເຫຼືອກິນຈົນໄດ້ຂາຍ. ປີທຳອິດທີ່ນາຍນິດ

ຮຽນຢູ່ເທັກນິກປາກປາສັກກໍບໍ່ມີບັນຫາຫຍັງທີ່ພໍ່ແມ່ຈະຫວັ່ນວິຕົກ ເພາະຜູ້ກ່ຽວບໍ່ເຄີຍຂາດໂຮງຮຽນ, ຕົກມາປີທີສອງພໍພົບກັບໝູ່ເພື່ອນທີ່ມີທັງດີ

ແລະຊົ່ວ ນາຍນິດຈຶ່ງໄດ້ຕົກເຂົ້າສັງກັດກັບພວກທີ່ເສບຢາເສບຕິດ ກິນເຫຼົ້າເຂົ້າບາ ສູບຊາ ຫາຟັນຜູ້ຍິງແຕ່ລະວັນໆໄປໂດຍໄດ້ຫຼະເຫຼີງບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ໃນ

ການຮ່ຳຮຽນ. ທາງພໍ່ແມ່ຈຶ່ງເກີດຄວາມສົງໄສພຶດຕິກັມຂອງລູກຊາຍຈຶ່ງຈ້າງວານໃຫ້ຄົນຕິດຕາມການໄປມາຂອງນາຍນິດ, ຫລັງຈາກພໍ່ແມ່ຮັບຮູ້ວ່າ

ລູຊາຍຕົນເອງເດີນຜິດທາງແລ້ວ ຈຶ່ງໄດ້ຕັດການເອົາເງິນໃຫ້ຈັບຈ່າຍແລະສັ່ງການໃຫ້ກັບເຂົ້າໄປຮຽນໃຫ້ເປັນປົກະຕິກ່ອນທີ່ທາງໂຮງຮຽນຈະໄລ່ອອກ

ເພາະຂາດໂຮງຮຽນເປັນເນື່ອງນິດ. ພາຍຫລັງປົດປ່ອຍປະເທດໃນປີ 75 ນາຍນິດກໍອອກຈາກໂຮງຮຽນ ຈະເປັນການອອກຫລືຈາກການຊັບໄລ່ຂອງທາງ

ໂຮງຮຽນທາງພໍ່ແມ່ກໍບໍ່ມີໃຜຮູ້ ຮູ້ແຕ່ນາຍນິດກັບກາຍມາເປັນເສືອນິດຕິດຢາເສບຕິດແລະຜູ້ຍິງ. ເມື່ອອອກຈາກໂຮງຮຽນກໍຕະເລ່ເຕະຝຸ່ນຢູ່ຣະຍະໜຶ່ງ

ກ່ອນຈະໄດ້ງານທຳຢູ່ໂຮງພາພຍົນສີສັງວອນດັ່ງທີ່ກ່າວມາກ່ອນນັ້ນ.

ເສືອນິດໄດ້ຮັບສາຣະພາບວ່າຜູ້ກ່ຽວແລະໝູ່ອີກສອງຄົນໄດ້ຮວ່ມກັນເຂົ້າໄປປຸ້ນຊິງຊັບເຮືອນທູດອິນເດັຍໂດຍການຮ່ວມມືຂອງສາວໃຊ້ທູດເອງທີ່ເປີດ

ລັອກປະຕູເຮືອນໄວ້ໃຫ້. ໃນຄືນທີ່ເກີດເຫດນັ້ນ ປະມານ 2 ໂມງເຊົ້າແລະເປັນຄ່ຳຄືນທີ່ງຽບສງັດທີ່ສຸດເພາະຝົນສິນໝົດຄືນ, ເສືອນິດແລະພວກໄດ້ຢ່ອງ

ເຂົ້າບ້ານພັກຂອງທູດ ແລະມຸ້ງໜ້າໄປຫາຫ້ອງນອນຜົວເມັຍທູດ ພໍເຂົ້າໄປໄດ້ກໍຈັດການມັດຜູ້ເປັນເມັຍຕິດໄວ້ກັບຂອບຕຽງ ສ່ວນຜູ້ຜົວມັດແລ້ວແຍກ

ອອກຈາກຫ້ອງນອນເອົາໄປອັດໄວ້ທີ່ຫ້ອງເກັບຂອງ ຫລັງຈາກນັ້ນກໍພາກັນກັບເຂົ້າມາຫ້ອງນອນທີ່ມັດເມັຍທູດໄວ້ນັ້ນ ຈຶ່ງສັ່ງໃຫ້ເອົາເງິນຄຳແລະສິ່ງຂອງ

ມີເອົາມາໃຫ້ໝົດ. ທາງເມັຍທູດກໍບໍ່ໄດ້ຂັດຂືນຈຶ່ງບອກໃຫ້ເປີດໄຟຫ້ອງນອນຂຶ້ນເພື່ອຈະເຫັນແຈ້ງໃນການບອກທີ່ເອົາເງິນແລະຂອງມີຄ່າຊຸກເຊື່ອງົໄວ້.

ພໍແຕ່ເປີດໄຟຂຶ້ນ ແລະເມັຍທູດກໍຖືກໂຊມຍ່າງລົງຈາກຕຽງນອນມາຊີ້ບອກບ່ອນເຊື່ອງເງິນ ແຕເຮັດໃຫ້ເສືອນິດແລະພວກຕ້ອງຕະລຶງເພາະເມັຍທູດ

ຍັງໜຸ່ມຍັງສາວ ເປັນຄົນຄີງບາງຮ່າງນ້ອຍ ແລະນຸ່ງກະໂປ່ງຊຸດນອນດ້ວຍຜ້າແພບາງໆຈົນແນມເຫັນຊັດສ່ວນພາຍໃນຂອງຜູ້ກ່ຽວໝົດ ເພາະບໍ່ໄດ້ນຸ່ງ

ເຄື່ອງຊ້ອນໃນຈັກແນວ. ຕາມຄຳໃຫ້ການຂອງເສືອນິດ, ເມື່ອໄດ້ສິ່ງຂອງເງິນຄຳແລ້ວກໍຕັ້ງໃຈວ່າຈະພາກັນໜີອອກມາທັນທີ ແຕ່ເມືອແນມເຫັນຮຸ່ນ

ອັນສວຍລາວຂອງເມັຍທູດກໍອົດບໍ່ໄຫວ ເພາະນາງເອກໜັງອິນເດັຍທີ່ເຄີຍເຫັນຢູ່ໃນໜັງກໍບໍ່ງາມປານ ຈຶ່ງພາກັນລົງມືລຽນຄິວ ໂດຍມັດສອງມືຕິດກັບ

ຫົວຕຽງ ມັດສອງຕີນແຍກອອກຕິດກັບຕີນຕຽງ ແລະມັດປາກເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ຮ້ອງ. ເມື່ອສຳເຣັດລຽນຄິວແລ້ວກໍພາກັນປົບອອກມາທັງສີ່ຄົນເລີຍ

ເພາະສາວຄົນໃຊ້ກໍບໍ່ກ້າຢູ່ເພາະຢ້ານຄວາມຜິດຂອງຕົນເອງທີ່ກໍ່ໄວ້ກັບເຈົ້ານາຍຄົນເອງ.

ເສືອນິດໄດ້ບອກເຈົ້າໜ້າທີ່ວ່າມີ ເສືອພູເຂົາ ບ້ານປ່າມ່ວງທາດຫລວງ ແລະເສືອໄລບ້ານໂພນເຄັງທີ່ເປັນພວກຮ່ວມການປຸ້ນຊິງສັບແລະຂົ້ມຂືນສຳເລົາ

ເມັຍທູດອິນເດັຍໃນຄັ້ງນີ້ ສ່ວນສາວຄົນໃຊ້ນັ້ນໄປວຽງຈັນສອງແລ້ວພາຍຫລັງໄດ້ສ່ວນແບ່ງ. ເມື່ອເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ຮັບຄຳໃຫ້ການຈາກເສືອນິດ ກໍອອກໄປ

ຮວບຕົວເສືອພູເຂົາໄດ້ທັນຄວັນທີ່ບ້ານພໍ່ແມ່ຂອງຜູ້ກ່ຽວເອງ, ສ່ວນສິງໄລແມ່ນໄຫວຕົວກ່ອນຈຶ່ງນຳຈັບທັນໄດ້. ເສືອພູເຂົ້າເປັນນັກເລງຄົນໜຶ່ງທີ່ຄົນ

ໃນບ້ານຫລືເມືອງໄຊເສຖາຕ່າງກໍຮູ້ກັນດີ ແຕ່ຜູ້ກ່ຽວບໍ່ໄດ້ສ້າງຄວາມເດືອກຮ້ອນໃຫ້ຄົນຫລືປະຊາຊົນພາຍໃນບ້ານແລະທົ່ວທັງຕາແສງທາດຫລວງມາ

ກ່ອນເລີຍ, ແລະ ສິງໄລໂພນເຄັງ ເປັນສິງເຮສິງຊາ ແລະສິງບ້າຕັນຫາ. ແຕ່ກໍແປກໃຈຢູ່ເໝືອນກັນ ເປັນຫຍັງເສືອແລະສິງທັງສາມຄົນນີ້ຈຶ່ງລອດພົ້ນ

ຈາກການຈັບກໂມສົ່ງໄປດັດສ້າງຢູ່ດອນສີງ? ແລະສາມາດຢູ່ລອດມາໄດ້ນານເຖິງເກືອບສອງປີຫລັງປົດປ່ອຍປະເທດມາ ເພາະຫລັງປົດປ່ອຍທາງອຳນາດ

ການປົກຄອງໄດ້ກວາດລ້າງຜູ້ທີ່ຕິດພັຍສັງຄົມທັງຍິງຊາຍ ໜຸ່ມນ້ອຍເຖົ້າແກ່ແມ່ນແຕ່ຜີບ້າຄືອ້າຍແພງ ອ້າກູ່ ແລະອ້າຍຝອຍໂພນເຄັງກໍຍັງບໍ່ຍົກເວັ້ນ.

ທາງການລາວໄດ້ຖ່ຍຮູບເສືອນິດແລະເສືອພູເຂົາເພື່ອສົ່ງໄປໃຫ້ເມັຍທູດອິນເດັຍທີ່ປະເທດອິນເດັຍຊີ້ຕົວ ເພາະຜົວເມັຍທູດອິນເດັຍໄດ້ຂໍກັບປະເທດພາຍ

ຫລັງເກີດເຫດການນັ້ນຂຶ້ນບໍ່ເທົ່າໃດວັນ ແລະຜົນການຊີ້ຕົວກໍອອກມາໃນສາມອາທິດຕໍ່ມາວ່າແມ່ນສອງຄົນນີ້ໃນສາມທີ່ເປັນຄົນເຂົ້າປຸ້ນບ້ານໃນຄືນນັ້ນ.

ທາງອຳນາດການປົກຄອງບ້ານໂພນເຄັງໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ທາງເຈົ້ານ້າທີ່ຊາບວ່າ ສິງໄລໄດ້ໜີອອກຈາກປະເທດແລ້ວ ເພາະຄອບຄົວຂອງຜູ້ກ່ຽວກໍໄດ້ຮັບແຈ້ງ

ຈາກຫົວໜ້າໜ່ວຍກໍຟປວຽງຈັນສອງເປັນທີ່ຮຽບຮ້ອຍແລ້ວ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ຄອບຄົວສິງໄລ ຫລືນາຍໄລບ້ານໂພນເຄັງກໍບໍ່ໄດ້ແມ່ນຄອບຄົວຕ່ຳໆ ພໍ່ຂອງຜູ້ກ່ຽວເປັນຮອດຫົວໜ້າສານລົບລ້າງຂອງອະດີດຣັຖະບານວຽງຈັນ

ແລະຖືກໄປສັມະນາຢູ່ທາງພາກເໜືອຂອງລາວທີ່ສົບຮາວ ແລະສິງໄລກໍເປັນນັກສຶກສາຢູ້ວິທະຍາລັຍຫລືລີເຊວຽງຈັນກ່ອນປະເທດລາວປົດປ່ອຍ.

ດ້ວຍເຫດຜົນອັນໃດນັ້ນກໍບໍ່ມີໃຜຮູ້ຈັກຄັກແນ່ວ່າເປັນຫຍັງລູກຊາຍຂອງຜູ້ທີ່ມີຕະກູນລູນຊາດຜູ້ດີ ພໍ່ແມ່ມີຖານະສູງສົ່ງຈຶ່ງກັບກາຍມາເປັນນັກ

ເລງອັນຕະພານ ຊຶ່ງຜູ້ກ່ຽວມີໂອກາດຫລາຍກ່ວາຄົນເປັນລ້ານໆທີ່ສແວງຫາໂອກາດນັ້ນບໍ່ພໍ້. ຕາມທີ່ສັນນິຖານຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ ສິງໄລອາດໜີໄປ

ປະເທດໄທຫລັງຈາກໄຫວຕົວທັນຫລືມີຄົນໄປບອກຜູ້ກ່ຽວທີ່ເສືອນິດຖືກເອື້ອຍຫິ້ວຄໍໄປສົ່ງໃຫ້ອຳນາດການປົກຄອງຈຶ່ງປົບໜີກ່ອນເຈົ້າໜ້າທີ່ຈະ

ໄປເຖິງບ້ານໃນການຈັບກຸມ. ພາຍຫລັງການຫາຍໂຕຂອງສິງໄລ ແມ່ ເອື້ອຍ ແລະນ້ອງຊາຍຂອງຜູ້ກ່ຽວກໍຫາຍໄປເໝືອນກັນ ດັ່ງນັ້ນທາງອຳນາດ

ການປົກຄອງຈຶ່ງສລຸບໄດ້ວ່າຄົນໃນຄອບຄົວນີ້ໄດ້ພາກັນໂຕນຂ້າມຟາກໄປແລ້ວ ຄົລຍັງເຫຼືອພຽງຜູ້ທີ່ເປັນພໍ່ຢູທີ່ສູນສັມະນາສົບຮາວພຽງຜູ້ດຽວ

ເທົ່ານັ້ນ.

ທາງກອງບັນຊາການນະຄອນບານໄດ້ກັກຕົວຂອງເສືອນິດແລະເສືອພູເຂົາເອົາໄວ້ໃນນະຄອນບານນັ້ນເພື່ອໄວ້ເປັນກຸນແຈໄຂໄປຫາການສືບສວນ

ຫາຄົນຮ້າຍໃນຄະດີໃຫຍ່ຄະດີອື່ນໆ ທີ່ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ຖືຂະຕິທີ່ວ່າ ໄກ່ເຫັນຕີນງູ ງູເຫັນນົມໄກ່ ນັ້ນເອງ, ບາງທີ່ສອງເສືອນີ້ອາດຮູ້ຈັກນັກເລງຄົນ

ອື່ນໆ ແລະອາຈະເປັນເບາະແສໃຫ້ນຳຈັບຄົນຮ້າຍໄດ້. ແຕ່ຄວາມບໍ່ຄາດຄິດກໍເກີດຂຶ້ນ ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ຈັບກຸມຊາວໜຸ່ມທີ່ເປັນໝູ່ເພື່ອນຫລີ້ນ

ກິນກັບສອງເສືອນີ້ໃນອະດີດມາຂັງໄວ້ທີ່ທາດດຳແລະຕາມຫ້ອງຂັງກອງຄະດີເມືອງຕ່າງໆໃນວຽງຈັນເພື່ອແຍກພວກດັ່ງກ່າວນັ້ນອອກຈາກກັນ.

ພວກຊາວໜຸ່ມທີ່ຖືກຈັບມານັ້ນກໍປະມານຊາວປາຍຄົນ ສ່ວນຫລາຍເປັນຄົນທາດຫລວງ, ປ່າມ່ວງ, ຮ່ອງແກ, ສີສັງວອນ ແລະບ້ານພະຂາວ ຊຶ່ງ

ຊາວໜຸ່ມເລົ່ານີ້ສ່ວນຫລາຍຍັງເປັນນັກສຶກສາ ແລະກໍເປັນພະນັກງານລັດຕາມກະຊວງຕ່າງໆ. ເມື່ອຈັບພວກເຂົາມາແລ້ວກໍໃຊ້ມຸກເດີມທີ່ຂົ່ມຂູ່

ຍັດຍຽດຂໍ້ກ່າວຫາໃຫ້ພວກເຂົາໃສ່ຄະດີທີ່ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ກະທຳ ຖ້າພວກເຂົາປະຕິເສດຕໍ່ຂໍ້ກ່າວຫາ ແນວດຽວທີ່ພວກເຈົາໄດ້ຮັບກໍຄືຕີນແລະກຳປັ້ນ

ຂອງບັກອ່ອນສີຄົນດຽວ. ບໍ່ມີໃຜຮູ້ໂຊກຊະຕາກັມຂອງຊາວໜຸ່ມຊາວກ່ວາຄົນທີ່ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ຈັບກຸມມານັ້ນ ເພາະບໍ່ມີການປ່ອຍໂຕຄືນຫລັງຈາກ

ຈາກສອບສວນແລະສືບສວນ ຫວັງວ່າພວກເຂົາຄົງຖືກສົ່ງໄປດັດສ້າງຢູ່ດອນລີງດີກ່ວາຖືກສົ່ງໄປທີ່ອື່ນ, ເພາະຄົນທຸກຄົນທີ່ສົ່ງໄປດັດສ້າງຢູ່ດອນ

ລີງແມ່ນມີການຮັບຮຸ້ຈາກສະຫະປະຊາຊາດ ແລະນາຍຍົກຣັຖະມົນຕຣີປະເທດໄທ ທ່ານກຽງສັກ ສະມະນັນ ຍັງຖືກເຊື້ອເຊີນໄປທ່ຽວຊົມແລະຢ້ຽມຢາມ

ດອນທ້າວດອນນາງໃນເວລາເພິ່ນມາຢ້ຽວຢາມ ສປປ ລາວໃນປີ 77 ນັ້ນ.     ເວລາຜ່ານໄປພາຍຫລັງຈັບກຸມພວກຜ່ອງຂອງເສືອນິດແລະພູເຂົາມາ

ສອບສວນ ເມື່ອບໍ່ມີຜົນໃດໆຄືບໜ້າຈຶ່ງໄດ້ສົ່ງສອງເສືອນີ້ລົງໄປທໍຣະມານຢູ່ສູນສັມະນາອັຕະປື ແລະທາງອຳນາດການປົກຄອງກໍໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ທາງຄອບ

ຄົງຂອງທັງສອງຮັບຮູ້ເໝືອນກັນ.

ພັນໂທບຸນລັບໄດ້ຮຽກຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າພົບທີ່ນະຄອນບານ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄປຕາມວັນເວລານັດໝາຍ. ການເຂົ້າພົບພັນໂທບຸນລັບຄັ້ງນີ້ແມ່ນເຂົ້າໄປຟັງ

ຄຳຕອບທີ່ທາງຂັ້ນສູງໃຫ້ຄຳຕອບຕໍ່ຂໍ້ສເນີຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ໄດ້ສເນີໄປກ່ອນໜ້ານີ້ກ່ຽວກັບການທີ່ທາງຂັ້ນສູງຢາກໃຫ້ເຂົ້າປະກອບສ່ວນເປັນຕຳຣວດ

ທີີ່ທາງກອງບັນຊາການໄດ້ສເນີຍົດຊັ້ນ ຮ້ອຍຕຳຣວດຕຣີ ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າປະຕິເສດ ແລະໄດ້ສເນີເອົາ ພັນຕຳຣວດຕຣີ ບາດດຽວຖ້າວ່າ

ທາງຂັ້ຂສູງຕ້ອງການໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າປະກອບສ່ວນນຳ, ເພາະເຊື່ອແນ່ວ່າບໍ່ມີທາງທີ່ທາງເບື້ອງບົນຈະໃຫ້ອະນຸມັດໃຫ້ ເພາະເປັນການຫລີກຫລ່ຽງຄວາມ

ບໍ່ຕ້ອງການເປັນຕຳຣວດຂອງຕົນເອງ. ນັບແຕ່ເຣີ່ມເຂົ້າໂຮງຮຽນແຕ່ ປ1 ຂຶ້ນມາ ຕົນເອງມີຄວາມໄຝ່ຝັນຢາກເປັນຊ່າງປະດິດເຄື່ອງຈັກເຄື່ອງຍົນ

ຕ່າງໆ ເພາະອາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີອູ້ຊ່ອມຣົດຈັກຢູ່ທີ່ຂົວຫລວງຕໍ່ໜ້າຄ້າຍກັບຟາວຽງຈັນນັ້ນເອງ. ພໍອາຍຸໄດ້ 9 ປີ ກໍຂໍໄປຮຽນເປັນນາຍຊ່າງຢູ່ອູ່ຣົດ

ຂອງອາວໃນວັນເສົາ-ອາທິດ ແລະຍາວໂຮງຮຽນພັກຮ້ອນແຕ່ລະປີ, ອາວກໍບໍ່ຂັດຂ້ອງຈຶ່ງອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າໄປຮຽນຈາກເຣີ່ມຕົ້ນເປັນຄົນລ້າງເຄື່ອງອາ

ໄລ່ຂຶ້ນມາຕາມລຳດັບນັບແຕ່ຮຽນຢູ່ຫ້ອງທີ່ 3 ຈົນເຖິງຈົບ ມໍປາຍ. ຈາກການເປັນຄົນລ້າງເຄື່ອງອາໄຫຼ່ກັບກາຍມາເປັນຊ່າງທີ່ມີມາຕະຖານໃນການ

ປະກອບເຄື່ອງຈັກຂອງຣົດຈັກ ແລະມີປະສົບການກັບວິຊາສະເພາະປະເພດນີ້ນານກ່ວາ 10 ປີ ທາງອາວຈຶ່ງຍົກໃຫ້ເປັນຜູ້ດູແລທົ່ວໄປຂອງອູ່. ປິ 76

ກະຊວງອຸດສາຫະກັມການຄ້າໄດ້ຍຶດບໍຣິສັດແລະທຸຣະກິດຂອງເອກະຊົນຕ່າງໆເຂົ້າເປັນຣັຖວິສາຫະກິດ ຂຶ່ງມີອູ່ຊ່ອມຣົດຂອງອາວຕົນເອງກໍໄດ້ຮ່ວມ

ຢູ່ນຳ, ທາງ ດຣ. ຕານ ຂຶ່ງໃນເວລານັ້ນເປັນຫົວໜ້າພະແນກອູ່ຊ້ອມຣົດຍົນໄດ້ມອບໜ້າທີ່ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ຈັດການແລະດູແລທົ່ວໄປຂອງສາຍ

ອູ່ຊ່ອມແປງຣົດຈັກທົ່ວນະຄອນວຽງຈັນ ໂດຍມີຫ້ອງການຢູ່ທີ່ພະແນກການຄ້ານັ້ນເອງ. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມພູມໃຈຕົນເອງທີ່ໄດ້ທຳສິ່ງທີ່ຕົນເອງໄຝ່

ຝັນມາແຕ່ຍັງເຍົາ ເຖິງຈະບໍ່ຂຶ້ນໄປເຖິງຈຸດທີ່ຄາດໝາຍເອົາໄວ້ ແຕ່ຢ່າງໜ້ອຍກໍເປັນສ່ວນໆໜຶ່ງຂອງວິຊາທີ່ຕົນເອງມັກ.  ພັນໂທບຸນລັບໄດ້ຍື່ນ

ຊອງຈົດໝາຍໃຫ້ແລະກໍໃຫ້ເປີດອ່ານເອົາເອງ ເມື່ອເປີດມາອ່ານກໍເປັນໜັງສືແຈ້ງຕອບຂໍ້ສເນີຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະໃນໜັງສືນັ້ນເປັນໜັງສືຈາກ

ຜູ້ບັນຊາການໂດຍຕຣົງແລະອະນຸມັດຍົດຊັ້ນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພຽງ ຮ້ອຍຕຳຣວດເອກ ເທົ່ານັ້ນ. ທາງພັນໄທບຸນລັບຍັງບອກອີກວ່າທາງຜູ້ບັນຊາການ

ໄດ້ໃຫ້ເວລາຂ້າພະເຈົ້າ 30 ວັນເພື່ອເອົາໄປຄິດແລະຕັດສິນໃຈ.

ທາງເມືອງປາກຊັນໄດ້ສົ່ງນັກໂທດມາສອງຄົນມອບໃຫ້ນະຄອນບານເພື່ອສອບສວນແລະສືບສວນຄະດີລອງຄົນນີ້ໃນຄະດີຮ່ວມປະຕິການເຂື່ອນໄຫວ

ຢູໃນທ້ອງຖິ່ນ ແລະຍັງຍຶດຂອງກາງເປັນພຣະພຸທະຮູບຈຳນວນໜຶ່ງຊຶ່ງອາດພົວພັນເຖິງຄະດີປຸ້ນຫໍພຣະແກ້ວທີ່ຜ່ານມາ. ສອງຄົນນີ້ເປັນຄົນປາກຊັນ

ຜູ້ໜຶ່ງຊື່ສົມພອນແລະອີກຜູ້ໜຶ່ງຊື່ຄຳເມີງ ແລະສອງຄົນນີ້ອ້າງຕົນເອງວ່າເປັນລູກນ້ອງຂອງສີເມືອງ ແລະຫາກໍ່ມາແຕ່ບຶງການເພື່ອກັບມາເອົາພຣະ

ຊຶ່ງເປັນຂອງພວກເຂົາເອງໄດ້ສະສົມເອົາໄວ້ເພື່ອໄປຂາຍຢູ່ປະເທດໄທ. ທັງສອງບໍ່ໄດ້ປະຕິເສດວ່າເປັນສັມະຊິກຂອງໜ່ວຍກູ້ຊາດຂຶ່ງມີກອງບັນຊາການ

ຢູ່ສູນໜອງຄາຍແລະທີ່ບຶງການ, ແຕ່ທັງສອງປະຕິເສດເຣື່ອງພຣະວ່າເປັນມູນມັງທີ່ພໍ່ແມ່ສະສົມມາຫລາຍໆເຊັ່ນຄົນມາແລ້ວ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ສັກທອດ

ໄປເຖິງຄົນຊື່ພົມທ່າເດື່ອແລະອາຈານສັງ ແຕ່ພວກເຂົາສອງຄົນຕ່າງກໍປະຕິເສດວ່າບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນຮອດຊື່.

(ຍັງມີຕໍ່)

ໃນຂ້ອນປາຍປີຂອງປີ 77 ກອງຄະດີເມືອງຈັນທະບູຣີປະມີນັກໂທດໜ້ອຍລົງ ເພາະຖືກປ່ອຍອອກແດ່ ແລະຖືກສົ່ງໄປດັດສ້າງຢູ່ສູນດັດສ້າງຕ່າງໆແດ່

ສ່ວນຫລາຍທີ່ຍັງເຫຼືອກໍເປັນຜູ້ຕ້ອງຫາຂ້າມຟາກມີ່ເປັນຊາງລາວ ຊາວຈີນ ແລະ ຊາວວຽດນາມ ປະປົນກັນຢູ່.   ຕຳຣວດສາມຄົນທີ່ຖືກໄລ່ອອກຈາກ

ການເປັນຕຳຣວດເພາະຍຶດຣົດປະຊາຊົນມາບໍ່ແຈ້ງຕໍ່ຜູ້ບັນຊາການ ຊ້ຳບໍ່ໜຳຍັງເອົາໄປຂາຍເອົາເງິນມາປັນກັນ, ທັງ 3 ຄົນນີ້ເປັນອະດີດທະຫານກອງ

ທັບປົດປ່ອຍ (ທະຫານໃໝ່ມາແຕ່ເຂດປົດປ່ອຍ) ແຕ່ຖືກໂອນເຂົ້າເປັນຕຳຣວດ ແລະເປັນລາດບວກໝົດທັງສາມ. ທັງສາມຄົນນີ້ໄດ້ມາຂັງເອົາໄວ້ທີ່

ຫ້ອງຂັງກອງຄະດີເມືອງຈັນທະບູຣີນີ້, ບໍ່ມີນັກໂທດຄົນໃດທີ່ຮູ້ວ່າພວກເຂົາແມ່ນອະດີດເປັນຕຳຣວດ ມີແຕ່ພະນັກງານຂອງກອງຄະດີເທົ່ານັ້ນທີ່ຮູ້.

ນາຍສົວພອນ ແລະຄຳເມີງກໍຖືກມາຂັງໄວ້ທີ່ຫ້ອງຂັງເມືອງຈັນທະບູຣີນີ້ເພື່ອເປັນການຊົ່ວຄາວລໍຖ້າສົ່ງຕົວລົງໄປອັຕະປື. ໃນຣະຍະນັ້ນເປັນຍາມເດືອນ

9 ຣະດູຝົນລິນ ແລະມີເຫດການນັກໂທດໂຕນຄຸກອີກ ທີ່ກອງຄະດີເມືອງຈັນທະບຼຣີ. ຕອນທີ່ເກີດເຫດນັ້ນເປັນຕອນເຊົ້າປະມານ 6 ໂມງຂອງເຊົ້າວັນ

ທິດ ຝົນກໍຕົກລິນແຍະໆຢູ່ ແລະຂ້າພະເຈົ້າກໍຍັງນອນບໍ່ທັນຕື່ນ ເພາະຕອນກາງຄືນອອກໄປປະຕິບັດງານກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ເຂດເມືອງສີສັຕະນາກ ຊຶ່ງມີ

ຂ່າວທີ່ສາຍສືບລາຍງານມາວ່າຈະນັກບິນມາແຕ່ສູນໜອງຄາຍມາຮັບເອົາຄົນໂຕນຊ້າມຂອງເຂົ້າໄປໄທທີ່ບ້ານສອນມອນແລະບໍ່ໂອ  ຈຶ່ງກັບມານອນ

ເດິກແດ່ໜ້ອຍໜຶ່ງ. ໄດ້ຍິນສຽງຕະຣວດແອນ້ອຍຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ ຄົນໂຕນ ຄົນໂຕນ ຂ້າພະເຈົ້າລຸກຂຶ້ນສ່ອງເບິ່ງຈາກປ່ອງຢ້ຽມລົງໄປກໍເຫົນນັກໂທດ 3

ຄົນປີນຂ້າມກຳແພງອອກໄປທາງຫລັງກອງຄະດີ ແລະກໍບໍ່ສາມາດເຫັນວ່າແມ່ນໃຜເພາະເຫັນແຕ່ທາງຫຼັງແລະຝົນກໍຕົກ. ທັງ 3 ຄົນແລ່ນໄປທາງຫລັງ

ໂຮງໜັງວຽງນະຄອນ ຕັດເຂົ້າຫລັງບ້ານນາຍໄດແລ້ວກໍບໍ່ເຫັນພວກເຂົາທັງ 3 ເລີຍ. ອ້າຍບຸນຮຽງ, ອ້າຍກອນ ແລະ ອ້າຍຕຸ້ຍ ແລ່ນຕ່າງກໍຮີບຟ້າວກັນ

ແລ່ນອອກໄປລັດທາງໜ້າໂຮງໜັງແລະບ້ານໝໍໄດ ແຕ່ກໍປານກັບຄົນໂທດ 3 ຄົນນັ້ນມີອະພິນິຫານຫາຍໂຕໄດ້ ບໍ່ເຫັນຮ່ອງຮອຍຂອງພວກເຂົາເລີຍ.

ຕຳຣວດເມືອງແລະກອງຫລອນນາໄຮ່ດຽວນັບເປັນ 20 ຄົນພາກັນຊອກແລະຄົ້ນທຸກແຈທຸກມູມແຕ່ບໍ່ເຫັນສົ້ນຂອງນັກໂທດນັ້ນເລີຍ. ເມື່ອມາກວດ

ກາເບິ່ງນັກໂທດແລ້ວຈຶ່ງຮູ້ວ່ານັກໂທດ 2ໃນ3 ຄົນນັ້ນແມ່ນນາຍສົມພອນແລະຄຳເມີງ. ເຫດການເກີດຂຶ້ນພາຍຫລັງ ຕຳຣວດແອນ້ອຍ (ກໍນ້ອຍສົມ

ຊື່ ອາຍຸ 15-16ປີນີ້) ພານັກໂມດອອກມາສຳຣະຮ່າງກາຍຍາມເຊົ້າກັບຕຳຣວດກອນແລະຕຳຣວດຕຸ້ຍ ແລະກໍເອົານັກໂທດອອກມາເທື່ອລະ 4 ຄົນຕາມ

ປົກະຕິທີ່ເຄີຍທຳມາ. ພໍນັກໂທດໄປເຖິງບ່ອນສຳຣະຮ່າງກາຍ ຕຳຣວດກອນປວດທ້ອງຂຶ້ນກະທັນຫັນຈຶ່ງໄປເຂົ້າຫ້ອງນ້ຳ ສ່ວນຕຳຣວດຕຸ້ຍຫ່ວງນຳແຕ່

ການກິນສົມມີຊື່ຫຼີ້ນວ່າ ໝູ ຍ່າງໄປເຮືອນຄົວໄປຫາແນວກິນຮອງທ້ອງ. ບໍ່ມີໃຜຈະຄາດຝັນວ່ານັກໂທດສົມພອນແລະຄຳເມີງຈະມີແຜນການໂຕນຄຸກ

ໃນເຊົ້າວັນນັ້ນ ເພາະທັງສອງຕ່າງກໍໃສ່ກັບມືທັງສອງຄົນ ຕ່າງແຕ່ບໍ່ໄດ້ໃສ່ກັບຂານົກຍາງ ແລະກໍບໍ່ເຄີຍມີຍາດພີ່ນ້ອງມາຢ້ຽມຢາມນັບແຕ່ພວກເຂົາທັງ

ສອງຖືກມາຂັງໄວ້ທີ່ກອວຄະດີນີ້ ພໍທີ່ຈະເປັນການສົງໄສ, ແຕ່ດ້ວຍຄວາມປະມາດ ເຫດການແບບນີ້ຈຶ່ງເກີດຂຶ້ນ. ຕາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສັງເກດເຫັນຕອນ

ທີ່ສ່ອງປ່ອງຢ້ຽວລົງໄປເບິ່ງນັ້ນ ຖ້າຕຳຣວດແອນ້ອຍເອົາປືນຍິງແມ່ນທັງ 3 ດັບແນ່ນອນ ແຕ່ແອນ້ອຍບໍ່ຍິງດ້ວຍເຫດຜົນທີ່ຖາມຜູ້ກ່ຽວຫລັງຈາກເຫດ

ການຜ່ານໄປ ຜູ້ກ່ຽວວ່າ ງົງ ຄຳດຽວ. ນັກໂທດທີ່ເອົາອອກມາພ້ອມກັນ 4 ຄົນນັ້ນໂຕນໜີໄປ3 ແລະຄົນໜຶ່ງບໍ່ໂຕນ ຢືນເອົາກະບວຍຕັກນ້ຳອາບເສີຍຢູ່

ເພາະຜູ້ກ່ຽວລໍຖ້າແຕ່ມື້ປ່ອຍຕົວ ເພາະມາຕິດຢູ່ກອງຄະດີນີ້ 6 ເດືອນກ່ວາແລ້ວ. ອີກນັກໂທກຄົນໜຶ່ງຜູ້ທີ່ໂຕນໄປນຳສົມພອນກັນຄຳເມີງນັ້ນເປັນຄົນ

ວຽດນາມ-ລາວໂຮງສີນ້ອຍ ຄະດີຂົ່ມຂືນເດັກນ້ອຍຜູ້ຍິງອາຍຸຕ່ຳກ່ວາ 13 ປີ ແລະຄະດີຕີໄກ່ກິນເງິນ ຢູ່ໃນຣະຍະເວລາລໍຖ້າສົ່ງໄປດັດສັນດານຢູ່ດອນທ້າວ

ພາຍໃນອາທິຫລືສອງອາທິດຂ້າງໜ້ານັ້ນ.

ການຫາຍຕົວຂອງນັກໂທດທັງ 3 ຄົນ ເປັນໜ້າປະຫລາດໃຈທີ່ສຸດ ເພາະພວກເຂົາແລ່ນໄປທາງຫລັງໂຮງໜັງວຽງນະຄອນກໍມີທາງອອກເສັ້ນດຽວຄືຖນົນ

ສາຍລົມແລະຖນົນນາໄຮ່ດຽວທີ່ຕັດກັບວັດສີສວາດອອກໃສ່ທົ່ງຂັນຄຳ ເພາະຕຳຣວດແລະກອງຫລອນເຕັມໄປໝົດໃນສອງເສັ້ນທາງນີ້. ຕ່າງກໍສັນນິຖານ

ວ່າ ອາດມີຄົນມາຊ່ອຍພວກເຂົາຫລືມີຣົດມາຮັບເອົາ ແຕ່ມາພາກັນງຶດບ່ອນທີ່ວ່າທັງສອງຄົນໃສ່ກັບມືຢູ່ ຄືມາໄວປານລີງລົມເອົາໂລດ. ທາງນະຄອນບານ

ສົ່ງເຈົ້າໜ້າທີ່ລົງໄປຈອບຢູ່ທີ່ເຮືອນພໍ່ແມ່ຂອງເສືອສົມພອນທີ່ປາກຊັນໃນວັນດຽງກັນທີ່ພວກເຂົາໂຕນຄຸກນັ້ນຈົນເປັນອາທິດກໍບໍ່ເຫັນພວກເຂົາກັບໄປທີ່

ນັ້ນຕາມທີ່ຄາດໝາຍເອົາໄວ້. ຂ້າພະເຈົ້າຖາມນາຍໄດວ່າຜູ້ກ່ຽວບໍ່ເຫັນນັກໂທດແລ່ນຜ່ານຫລັງບ້ານຂອງຜູ້ກ່ຽວບໍ່?  ນາຍໄດບອກວ່າຍັງນອນຢູ່ໃນຕອນ

ນັ້ນ ມາຕື່ນນອນກໍຕອນແມ່ເຂົ້າໄປປຸກວ່າຄົນໂທດໂຕນຄຸກມາຫລັງບ້ານເຮົານີ້. ແມ່ຢ້ານຮີບຟ້າວປິດຕ່າງປິດຕູໃສ່ລັອກເພາະຢ້ານຄົນໂທດເຂົ້າມາຈີ້ໂຕ

ໄປເປັນຕົວປະກັນ ແມ່ນາຍໄດບອກວ່າ   ເຫັນຄົນ 3 ຄົນແລ່ນອອກໃສ່ຖນົນໜ້າບ້ານແລ້ວຂ້າມຖນົນເຂົ້າໄປຮ່ອມຂ້າງຄລີນິກຂອງທ່ານໝໍວັນນະເລດ

ກົວກັນຂ້າມກັບໂຣງໜັງ ແລ້ວກໍບໍ່ໄດ້ສັງເກດເບິ່ງອີເພາະຟ້າວເຂົ້າໃນເຮືອນປິດຕ່າງປິດຕູ.   ປານປະຕິຫານທີ່ນັກໂທດລອດໃນການຕາມໄລ່ລ້າຂອງເຈົ້າ

ໜ້າທີ່ເປັນຮ້ອຍຢູໃນພື້ນທີ່ທີ່ບໍ່ຮອດຫ້າພັນແມັດມົນທົນຫລັງການປົບໜີຂອງນັກໂທດພຽງ 5 ນາທີ, ຕ່າງກໍວິພາກວິຈານກັນວ່າພວກເຂົາອາດມີພິສລີກ

ຈຶ່ງບໍ່ມີໃຜເຫັນພວກເຂົາ, ຖ້າມີພິສລີກ ທີ່ຜ່ານມາຄືຖືກຈັບ? ບາງກໍອ້າງອອກມາວ່າເທື່ອແລ້ວທີ່ຖືກຈັບນັ້ນອາດເປັນເພາະພຣະພຸທະຮູບດົນບັນດານໃຫ້

ຖືກຈັບເພາະບໍ່ຢາກໜີໄປຈາກພໍ່ແມ່ຂອງນາຍສົມພອນຜູ້ທີ່ເປັນເຈົ້າຂອງແລະບໍ່ຢາກເປັນຂອງຄົນອື່ນເພາະຢູ່ກັບຄອບຄົວຂອງພໍ່ນາຍສົມພອນມາໄດ້ 2

-3 ຊົ່ວຄົນແລ້ວ.

ໃນເດືອນ 10 ປີ 77 ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ຮັບຣາຍງານຈາກດອນນາງ ຊຶ່ງມີຍິງສາວຄົນໜຶ່ງໄດ້ກ່າວຕໍ່ໜ້າໝູ່ເພື່ອນໃນຣາຍການສາຣະພາບຕົວວ່າເຄີຍໄດ້

ກະທຳຄວາມຜິດສິ່ງໃດແດ່ທີ່ຜ່ານມາ ວ່າຜູ້ກ່ຽວເຄີຍເຂົ້າໄປລັກຂອງມີຄ່າຢູ່ບ້ານສະຖານທູດໄທຂ້າງໂຮງຮຽນສິນໄຊ ມີພຣະ 3 ອົງ, ເຕົາລີດ ໜຶ່ງອັນ, ງ້າວ

ສອງເຫຼັ້ມ, ງາຊ້າງ 2 ຄູ່ ແລະ ຂັນເງິນສອງໜ່ວຍ ແລະນຳສິ່ງດັ່ງກ່າວໄປລົງໄປຂາຍຢູ່ທາງໃຕ້ກ່ອນຕົນເອງຈະຖືກຈັບມາດັດສ້າງຍ້ອນໄປລັບນອນນຳຜົວ

ຊາວບ້ານ. ເມື່ອເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ຣັບແຈ້ງດັ່ງກ່າວມານັ້ນຈຶ່ງໄປຮັບເອົາຍິງສາວຄົນນັ້ນມາສືບສວນຫາຄົນຮ້າຍອີກຣາຍໜຶ່ງຕໍ່ໄປ.

(ຍັງມີຕໍ່)

** ໃຫ້ ພົມທ່າເດື່ອ ແລະອາຈານສັງ ເປັນຢູ້ນຳພາໃນການອອກປະຕິບັດງານໃນຄັ້ງຕໍ່ໄປທີ່ຈະໄດ້ອອກກຳນົດວັນເວລາມາໃຫ້ຊາບຕາມພາຍຫລັງ **

ໜັງສືຫລືຄຳສັ່ງສບັບນີ້ທີ່ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ກອງສອບສວນແລະສືບສວນຄະດີເກັບໄດ້ທີ່ຫໍພຣະແກ້ວໃນວັນທີ່ອອກໄປສັລະສູດທີ່ເກີດເຫດ, ເປັນເຈົ້ຽໃບ

ດຽວໃຫຍ່ເທົ່າກັບໜ້າເຈັ້ຽຂອງປຶ້ມຂຽນຂອງນັກຮຽນ ບໍ່ມີຫົວຂໍ້ ບໍ່ມີຊື່ຫລືໂລໂກຂອງກົມກອງຫລືໜ່ວຍການຈັດຕັ້ງໃດໆທັງສິ້ນ ມີແຕ່ຂໍ້ຄວາມຂຽນ

ໃສ່ໃຈກາງຂອງໜ້າເຈົ້ຽດັ່ງທີ່ກ່າວມາຂ້າງບົນນັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ຊື່ວາ ພົມທ່າເດື່ອ ແລະ ອາຈານສັງ ຈຶ່ງເປັນຊື່ປິສນາຂອງສອງຄົນນີ້ທີ່ທາງການຂອງ ສປປ

ລາວຕ້ອງການຢາກຮູ້ວ່າມີຕົນໂຕຫຼືບໍ່? ທາງກອງບັນຊາການນະຄອນບານໄດ້ສົ່ງນັກສືບລົງໄປພື້ນຖານທ້ອງຖິ່ນເພື່ອສືບຫາສອງຄົນນີ້ໂດຍຈຸດສຳຄັນ

ກໍຄືທ່າເດື່ອ ແລະ ເຂດໃຫ້ຄຽງ.

ນັບແຕ່ປີ 1976 ມາໄດ້ມີເຫດການນັກໂທດແຫກຄຸກຊຶ່ງເຫດການທຳອິດໃນຮອບປີແມ່ນການແຫກຄຸກຊຳເຄ້ ທີ່ລູກນ້ອງຂອງທ່ານບົງ ສຸວັນນະວົງ

ທີ່ຢູ່ນອກຄຸກແລະຂ້າງໃນຄຸກໄດ້ຮ່ວມຫົວແລະກຳລັງຍຶດເຈົ້າໜ້າທີ່ເຝົ້າຍາມຄຸກເປັນຕົວປະກັນ ແລະເປີດປະຕູຄຸກປ່ອຍໃຫ້ນັກໂທດປະມານພັນກ່ວາ

ຄົນຫລັ່ງກັນອອກຈາກກົງຂັງເພື່ອສ່ຽງຫາອິສຣະພາບ. ແຕ່ຄວາມມຸ້ງຫວັງຂອງລູກນ້ອງທ່ານບົງ ສຸວັນນະວົງຕ້ອງປະສົບກັບກັບຄວາມຜິດຫວັງທີ່້ຜູ່

ນຳຫລືຫົວໜ້າຂອງພວກເຂົາບໍ່ຍິນຍອມໜີໄປພັບພວກເຂົາ ມີແຕ່ສັ່ງການໃຫ້ພວກລູກນ້ອງຮີບຟ້າວເອົາໂຕລອດໃຫ້ໄປເຖິງຈຸດໝາຍກໍຄືໜອງຄາຍ

ປະເທດໄທ. ທາງນອກມີທະຫານ (ບໍ່ແມ່ນທະຫານອ້າຍນ້ອງ ທະຫານມາແຕ່ສູນໜອງຄາຍ) ປະມານ 300 ຄົນ ອາວຸດສົງຄາມຄົບຊຸດ ພ້ອມກັບຣົດ

ຖັງ 3 ຄັນ ( ຣົດຖັງແມ່ນໄປຍຶດມາຈາກຄ້າຍກອງພັນຣົດຖັງທີ່ບ້ານຂາມງອຍ ) ແລະຣົດ 66 ຂອງທະຫານອ້າຍນ້ອງ 2 ຄັນ ເຂົ້າມາປະສິດຢູ່ໜ້າຄຸກ

ຊຳເຄ້ເພື່ອຈະນຳເອົາທ່ານ ບົງ ສຸວັນນະວົງ ອອກໄປ. ດ້ວຍຄວາມໂກດແຄ້ນຂອງນັກໂທດມີຕໍ່ທະຫານຫຼືເຈົ້າໜ້າທີ່ປ້ອງກັນແລະຍາມຄຸກ ພວກເຂົາໄດ້

ລົງມືສັງຫານເຈົ້າໜ້າທີ່ຮັກສາຄຸກນັ້ນຈົນເກືອບຈະບໍ່ເຫຼືອແມ້ແຕ່ຄົນດຽວ. ດ້ວຍການຫຼ້າຊ້າຍ້ອນທ່ານ ບົງ ສຸວັນນະວົງ ບໍ່ຍອມອອກຈາກຄຸກຫລືຫ້ອງ

ຂັງໄປກັບພວກທີ່ມາແຫກຄຸກເອົາຕົວເພິ່ນໄປນັ້ນ ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ກອງກຳລັງທະຫານກອງໜູນຂອງຣັດຖະບານ ສປປ ລາວ ໄດ້ເຄື່ອນກຳລັງເຂົ້າມາ

ເຖິງກ່ອນກອງກຳລັງແຫກຄຸກຈະເຄື່ອນຫຼົບໜີໄປ ຈື່ງເກີດມີການຕໍ່ສູ້ກັນເກີດຂຶ້ນ. ທະຫານອ້າຍນ້ອງບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າກອງກຳລັງແຫກຄຸກໄດ້ໄປຍຶດຄ້າຍກອງ

ພັນຣົດຖັງທີ່ບ້ານຂາມງອຍ ແລະໄດ້ນຳຣົດຖັງອອກມາ 3 ຄັນ ຈຶ່ງຖືກຖລົ່ມຈາກຮົດຖັງ 3 ຄັນນັ້ນຈົນຢ້ອຍຢັບ. ທ່ານ ບົງ ສຸວັນນະວົງ ບໍ່ຍອມໜີອອກ

ໄປນັ້ນ ຈະດ້ວຍເຫດຜົນອັນໃດນັ້ນກໍບໍ່ມີໃຜຈະຄາດເດົາໄດ້ ເພາະທ່ານບົງ ສຸວັນນະວົງຖືກລູກຊາຍເປັນຜູ້ຈັບພໍ່ເຂົ້າຄຸກຊຳເຄ້ເອງ ລູກຊາຍທ່ານບົງເປັນ

ຄົນຫົວນິຍົມຄອມມຸຍນິສ ແລະມີອຸດົມການແຕກຕ່າງກັບຜູ້ເປັນພໍ່ ຈະເປັນດ້ວຍເຈຕະນາດີຫຼືຊົ່ວກໍຄາດເດົາກັນຍາກທີ່ລູຊາຍຈັບພໍ່ເຂົ້າຄຸກ, ແຕ່ກົງກັນ

ຂ້າມກັບທ່ານບົງຜູ້ພໍ່ທີ່ຍັງມີຄວາມເປັນຮ່ວງຜູ້ເປັນລູກທີ່ກຳລັງມີອານາຄົດອັນດິກັບຣະບອບໃໝ່ ຈະພົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກກັບຊີວິດ ຖ້າຫາກຜູ້ເປັນພໍ່

ໜີລອດອອກໄປໄດ້ ຢ້ານທາງການ ສປປ ລາວ ຈະໂຍນຄວາມຜິດໃຫ້ກັບລູກຊາຍວ່າສົມຮູ້ຮ່ວມຄິດກັບສັຕຣູເພື່ອນຳເອົາພໍ່ແລະນັກໂທດການເມືອງນັບ

ເປັນພັນຄົນໜີອອກຈາກຊຳເຄ້ໄປ, ອັນນີ້ເປັນການສັນນິຖານຂອງນັກການເມືອງແລະຄົນທົ່ວໆໄປ.         ການຕໍ່ສູ້ຣະຫວ່າງນັກໂທດຮວ່ມກັບກອງກຳ

ລັງປະກອບອາວຸດທີ່ມາແຕ່ປະເທດໄທ ກັບທະຫານກອງທັບ ປປປຊ ລາວແມ່ນໃຊ້ເວລານານກ່ວາ 5 ຊົ່ວໂມງກ່ອນສຽງປືນຈະຮ້ວຍລົງ. ຈາກການສັລະ

ສູດຫລັງເຫດການຢຸດຕິລົງ ນັກໂທດທີ່ເສັຍຊີວິດຄາຄຸກຊຳເຄ້ ມີຈຳນວນ ຫລາຍກ່ວາ 300 ສົບ, ທະຫານຫຼືເຈົ້າໜ້າທີ່ຮັກສາຄຸກ 2 ກອງຮ້ອຍເຫຼືອ 14

ຄົນ, ທະຫານກອງໜູນເສັຍຊີວິດ 70 ຄົນ ( ຖືກວົງປິດລ້ອມຂອງກອງກຳລັງປະກອບອາວຸດໃຊ້ຣົດຖັງແລະປືນກົນໜັກ 12.7 ຍິງສັງຫານໝູ່ຢູ່ໜ້າທາງ

ເຂົ້າປະຕູຄຸກຊຳເຄ້ ເພາະເຂົ້າໃຈວ່າເປັນທະຫານຝ່າຍດຽວກັນ), ທະຫານ1 ກອງພັນເປັນທະຫານຣົດຖັງທີ່ບ້ານຂາມງອຍຖືກກອງກຳລັງປະກອບອາວຸດ

ກູ້ຊາດສັງຫານຮວມໝູ່ທັງໝົດກຳລັງໃນຄ້າຍດັ່ງກ່າວ 168 ຄົນ (ກອງພັນໜຶ່ງຂອງທະຫານອ້າຍນ້ອງມີບໍ່ເກີນ 180 ຄົນ). ນັກໂທດທີ່ເຫຼືອຕາຍມີແຕ່

ທ່ານບົງສຸວັນນະວົງ ແລະ7-8ຄົນທີ່ຢູ່ຫ້ອງຂັງດຽວກັນກັບເພິ່ນເທົ່ານັ້ນ. ຈັບໄດ້ນັກໂທດທີ່ໄປບໍ່ລອດຄືນໄດ້ບໍ່ຮອດ 50 ຄົນ ສ່ວນຫລາຍເປັນຜູ້ທີ່ມີອາຍຸສູງ

ສຸຂະພາບບໍ່ແຂງແຮງໄປນຳໝູ່ບໍ່ໄດ້, ສ່ວນຜູ້ຍັງໜຸ່ທມແໜ້ນແມ່ນໄປຈຳສູນອົພະຍົບລາວໜອງຄາຍກັບພວກກອງກຳລັງປະກອບອາວຸດກູ້ຊາດໝົດທຸກ

ຄົນ. ການແຫກຄຸກຊຳເຄ້ໃນຄັ້ງນີ້ໄດ້ທຳຄວາມເສັຍຫາຍໃຫ້ ສປປ ລາວໜັກທີ່ສຸດຫລັງຈາກປົດປ່ອຍປະເທດມາ ແຕ່ໂຄເລຕົວຈອງບໍ່ໄດ້ເປີດເຜີຍໃຫ້ສື່ຫຼື

ສາທາຣະນະຮັບຮູ້ເລີຍ, ປະຊາຊົນບ້ານຂາມງອຍ ແລະເມືອງນ້ອຍຊຽງດາ ຕ່າງກໍເວົ້າກໍໂສກັນວ່າ ທະຫານຄ້າຍຣົດຖັງຕາຍໝົດຄ້າຍບໍ່ມີໃຜເຫຼືອຊີວິດເລີຍ

ຈັ່ງແມ່ນພວກທະຫານປະຕິການເກ່ງ ເພາະເຂົາເອົາດາບເອົາງ້າວຕັດຄໍທະຫານຣົດຖັງໝົດທຸຄົນ ເຂົາບໍ່ເອົາປືນຍິງເພາະບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ຄົນໄດ້ຍິນສຽງປືນ

ຈັ່ງແມ່ພວກເຂົາເກ່ງແທ້ເກ່ງວ່າ ສົມເປັນທະຫານເກົ່າປະຕິການແທ້ໆ. ບໍ່ຮູ້ວ່າພວກເຂົາເຂົ້າຄ້າຍຣົດຖັງນັ້ນໄດ້ແນວໃດ ປະຊາຊົນໄທບ້ານບາງເຮືອນກໍຢູ່

ຕິດກັບຄ້າຍນັ້ນ ແຕ່ກໍເປັນຕາງຶດຫລາຍເຕີບທີ່ບໍ່ໄດ້ຍິນສຽງອິຫຍັງ ແລະກໍບໍ່ເຫັນຫຍັງພໍທີ່ຈະເປັນແນວຜິດປົກະຕິ, ເຫັນແຕ່ຣົດຖັງແລ່ນອອກ 3 ລຳ

ແລະຣົດຕ່າງທະຫານ 66 ສອງຄັນນຳຫລັງກັນໄປ ມີແຕ່ທໍ່ນີ້ອັນວ່າຜິດສັງເກດ ແຕ່ກໍບໍ່ນຶກບໍ່ຝັນລະນໍ ວ່າແມ່ນພວກປະຕິການເຕັມຢູ່ໃນຄ້າຍຣົດຖັງນັ້ນ,

ປະຊາຊົນບ້ານຂາມງອຍເລົ່າສູ່ກັນຟັງ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ທາງກອງສືບສວນແລະສອບສອນນະຄອນບານໄດ້ຝຶກຊ້ອມນັກໂທດທັງ 4 ຄົນໃນການໃຫ້ການແລະຕອບຄຳຖາມຂອງເຈົ້າພະນັກງານການທູດຂອງ

ຍີ່ປຸ່ນ ທີ່ທາງໜ່ວຍສືບສວນຄະດີໄດ້ຄາດຄະເນໄວ້ວ່າຈະມີຄຳຖາມອັນໃດອດ່ທີ່ທາງຍີ່ປຸ່ນຈະຖາມມາ ເພື່ອໃຫ້ນັກຖທດທັງ 4 ຄົນນີ້ໃຫ້ຕອບຄຳຖາມ

ໃຫ້ເຂົ້າກັບຮູບຄະດີແລະກົງກັບວັນເວລາທີ່ເຫດການນັ້ນດກີດຂຶ້ນທີ່ບ້ານພັກຂອງອະດີດທ່ານທູດຍີ່ປຸ່ນພ້ອມດ້ວຍພັລະຍາ. ນັກໂທດ 4 ຄົນນີ້ໄດ້ຮັບ

ການຕອບແທນຈາກທາງກອງຕຳຣວດນະຄອນບານດ້ວຍການປ່ອຍເປັນອິສຣະຫລັງຈາກຄະດີປຸ້ນທູດຍີ່ປຸ່ນໄດ້ປິດລົງ ໂດຍມີການຮັບຮູ້ແລະເຊັນສັນ

ຍາຣະຫວ່າງຜູ້ປົກຄອງຂອງນັກໂທດ ແລະ ເຈົ້າໜ້າກອງສືບສວນຂອງຄຳຣວດນະຄອນບານ,   ແລະນັກໂທດ 4 ຄົນນີ້ເປັນນັກໂທດພັຍສັງຄົມບໍ່ໄດ້

ເປັນນັກໂທດການເມືອງຫລືອາດຍາໃດໆທັງນັ້ນ. ເຣື່ອງທຳສາກລະຄອນວ່າຈັບຄົນຮ້າຍໄດ້ນັ້ນ ໄດ້ເປັນແຜນການລັບທີ່ສຸດ ຈະຮູ້ແຕ່ຄົນພາຍໃນທີ່ມີ

ສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງ ແລະ ຜູ່ປົກຄອງນັກໂທດທັງ 4 ຄົນນີ້ ເທົ່ານັ້ນ. ນັກໂທດ 4 ຄົນນີ້ ເປັນປະຊາຊົນທີ່ອາສັຍຢູ່ໃນກຳແພງນະຄອນວຽງຈັນນີ້ເອງ ແລະ

ກໍເປັນວັຍຣູ່ນທີ່ບໍ່ມີໃຜອາຍຸເຖິງ 21 ປີຈັກຄົນ.

ສິ່ງທີ່ບໍ່ຄາດຝັນແລະບໍ່ມີນາຍຕຳຣວດຄົນໃດນຶກເຖິງເຫດການນີ້ຈະເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກທີ່ທາງເຈົ້າພະນັກງານສະຖານທູດຍີ່ປຸ່ນໄດ້ຖາມນັກໂທດຫລືຄົນ

ຮ້າຍທີ່ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ອ້າງອິງວ່າເປັນກຸ່ມຄົນຮ້າຍປຸ້ນບ້ານພັກທູດຍີ່ປຸ່ນນັ້ນ. ມີພຽງ 3 ຄຳຖາມທີ່ທາງເຈົ້ນໜ້າທີ່ສະຖານທູດຍິ່ປຸ່ນຖາມກໍຄື: 1. ເຂົ້າ

ບ້ານພັກທູດຍີ່ປຸ່ນໄດ້ດ້ວຍວິທິໃດ? 2. ມີຈັກຄົນຢູ່ໃນເຮືອນແລະຢູ່ນອກເຮືອນໃນເວລາລົງມືປຸ້ນ? ແລະຄຳຖາມທີ 3 ແມ່ນມີຮູບຄົນຍິ່ປຸ່ນ 3 ຄົນ ທີ່

ເອົາມາໃຫ້ນັກໂທດຊີ້ຕົວວ່າແມ່ນຜູ້ໃດໃນຮູບນັ້ນເປັນທ່ານທູດທີ່ຖືກເຄາະຮ້າຍນັ້ນ?    ຄົນຮ້າຍທັງ 4 ຖືກແຍກອອກຈາກກັນແລະເຂົ້າພົບເຈົ້າໜ້າທີ່

ສະຖານທູດທີລະຄົນ ຊຶ່ງມີຂ້າພະເຈົ້າເປັນຫຼ່າມແປພາສາແລະຄົນຍີ່ປຸ່ນທັງ 3 ຄົນ ສ່ວນເຈົ້າໜ້າທີ່ລາວແມ່ນມາສົ່ງນັກໂທດແລ້ວຢືນຍາມຢູ່ປະຕູບໍ່ມີ

ສິດເຊົ້າໄປຟັງຢູ່ຂ້າງໃນ ແລະປະຕູຫ້ອງນັ້ນກໍປິດໄວ້. ການຕອບຄຳຖາມທີ່ 1 ແລະ 2 ທັງ 4 ຄົນ ໃຫ້ຄຳຕອບບໍ່ຕຣົງກັນ ບາງກໍວ່າງັດປະຕູເຂົ້າ ບາງກໍ

ວ່າງັດປ່ອງຢ້ຽມເຂົ້າ ທີ່ເປັນຄຳຕອບຂອງຄຳຖາມທີ 1. ອັນຄຳຖາມທີ 2 ບາງກໍວ່າຢຸ່ໃນເຮືອນໝົດທຸກຄົນ ແລະບາງກໍວ່າ ໃນເຮືອນ 3 ນອກ 1, ມີແຕ່

ຄຳຖາມທີ 3 ທີ່ທັງ 4 ຄົນນັ້ນຕອບຄ້າຍໆກັນວ່າຈື່ບໍ່ໄດ້ ເພາະເວລານັ້ນມັນສຸລະວູນກັນແລະກໍມືດອີກ ເມື່ອເສັດພາຣະກິດແລ້ວກໍຮີບກັນໜີອອກມາ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຣວດໄດ້ຂໍນຳເອົານັກໂທດຄົນໜຶ່ງແລະຫົວໜ້າຕຳຣວດຄົນໜຶ່ງກັບຂ້າພະເຈົ້າຂຶ້ນຣົດສະຖານທູດໄປ ແລະທາງເຈົ້າໜ້າທີ່

ຕຳຣວດກໍອະນຸຍາດໃຫ້ແລະພ້ອມກັນຂຶ້ນຣົດທູດໄປ. ພໍແຕ່ອອກຈາກກະຊວງການຕ່າງປະເທດ ພະນັກງານທູດຍີ່ປຸ່ນກໍບອກໃຫ້ນັກໂທດຄົນນັ້ນຊີ້ທາງ

ໄປບ້ານພັກທູດທີີ່ເກີດເຫດຂຶ້ນນັ້ນ ປະກົດວ່ານັກໂທດຄົນນັ້ນປະຕິເສດວ່າຈື່ບໍ່ໄດ້ວ່າບ້ານຫລັງນັ້ນຢູ່ບ່ອນໃດ? ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ສະຖານທູດຍີ່

ປຸ່ນສັ່ງໃຫ້ຄົນຂັບຣົດກັບຄືນກະຊວງການຕ່າງປະເທດທັນທີ, ເພາະນັກຖທດຜູ້ທີ່ຂຶ້ນຣົດມານັ້ນໄດ້ສເນີໂຕວ່າເປັນຫົວໜ້າກຸ່ທຄົນຮ້າຍກຸ່ມນີ້ ແລະເປັນ

ຜູ້ວາງແຜນການແລະນຳທາງໃນການກໍ່ການໂຈຣະກັມຄັ້ງນີ້ ແລະເຈົ້າໜ້າຕຳຣວດລາວກໍໄດ້ສເນີຕໍ່ທາງຍີ່ປຸ່ນຄືກັນວ່າຜູ້ກ່ຽວເປັນຫົວໜ້າ. ພໍມາເຖິງກະ

ຊວງການຕ່າງປະເທດຕ່າງຝ່າຍກໍກັບໃຜມັນ ແລະທາງຜູ້ຕາງໜ້າຣັຖະບານຍີ່ປຸ່ນໄດ້ບອກເຈົ້າໜ້າທີ່ລາວວ່າຈະສົ່ງເອກະສານຣາຍງານຜ່ານກະຊວງການ

ຕ່າງປະເທດເພື່ອຈະໄດ້ສເນີຂຶ້ນໄປຫາຣັຖະບານລາວໃນກໍຣະນີທີ່ພົບປະກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ລາວແລະນັກໂທດໃນຄັ້ງນີ້.

ສິ່ງນີ້ຄືເຫດການທີ່ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ສືບສວນຂອງລາວບໍ່ຄາດຄິດໄວ້ທີ່ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ຫລືຜູ້ຕາງໜ້າຣັຖະບານຍີ່ປຸ່ນຈະນຳເອົານັກໂທດໄປຊີ້ບ້ານພັກຂອງ

ທູດຍີ່ປຸ່ນທີ່ພວກຄົນຮ້າຍເຂົ້າປຸ້ນຂ້າແລະຂົ່ມຂືນເພື່ອຄວາມແນ່ນອນວ່ານັກໂທດທີ່ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ລາວແຈ້ງໃຫ້ຍີ່ປຸ່ນວ່າຈັບຄົນຮ້າຍໄດ້ນັ້ນ ເປັນຄົນຮ້າຍ

ໂຕຈິງ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ອິດສາເຈົ້າເດນໍ ຈັ່ງແມ່ນຂັດເອົາປານ ລູກຄຸນໜູ

ສູ່ມື້ນີ້ ກ່ອນຊິໄດ້ຮຽນໂຮງຮຽນນາຍຮ້ອຍ ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນໄດ້ເສຍເງິນຈ້າງເດີ

ຮຽນຈົບແລ້ວຕ້ອງໄດ້ຈ້າງອີກ ຖ້າບໍ່ຢາກໄປຕາມທີ່ຖືກສັບຊ້ອນ

ສ່ວນຫຼາຍມັນກະຈ້າງເໝີດຫັ້ນແລ້ວ ໃຜກະຢາກຢູ່ໃນເມືອງ ຢາກມີໂອກາດ ຢາກສະບາຍ

ສັງຄົມເລີຍເປັນສັງຄົມທີ່ມີແຕ່ການເຫັນແກ່ຕົວ ມາກ່ອນໝູ່ເໝິດ

ຄຸນນະພາບຂອງວຽກຕ່ຳ ຍາດກັນຢູ່ຍາດກັນກິນ ບໍ່ແມ່ນແຂ່ງຂັນກັນເຮັດວຽກ

ຄະດີກະຈອກກະຈອກກະບໍ່ແລ້ວຕາມເວລາອັນຄວນ

ຄັນມັນໄດ້ສອບສວນຍາມໃດລະ ແມ່ນກິນເວລາເປັນຊົ່ວໂມງ ຖາມຄຳຖາມກັບໄປວົນມາຢູ່ຫັ້ນແລ້ວ ຄືຄົນຈ້ານີ້

ຖາມແລ້ວຖາມອີກ ມື້ໜ້າມາບັກໃໝ່ມາ ຖາມຄຳຖາມເກົ່າຫັ້ນອີກ

ຄັນແມ່ນສ່ຽວ ຫຼື ຄົນໃນຄອບຄົວ ຄືຊິອົດບໍ່ໄຫວດອກ ຢ້ານໄດ້ຮ້າຍມັນວ່າ ມຶງກິນຂີ້ມາບໍມຶງຈັ່ງຈ້າໄດ້ຈ້າດີປານນີ້

ຖາມແມ່ມຶງຫຍັງຄວາມເກົ່າຫຼາຍເທື່ອແທ້

ແຕ່ວ່າ ຄວາມຈິງອາດເປັນເຕັກນິກວິຊາຫາກິນສະເພາະຕົວຂອງຕຳຫຼວດ ກະຄືເຮັດໃຫ້ເຮົາໂມໂຫ ດ່າກັບມັນຖຽງກັບມັນ ມັນຈະໄດ້ເພີ່ມຂໍ້ຫາໃສ່ເຮົາຕື່ມ

ເປັນຈັ່ງຊີ້ ທຸກເທື່ອ ໂຕ້ຕອບໜ້ອຍໜຶ່ງມັນກະວ່າ ຂັດຂວາງການທຳງານຂອງເຈົ້າພະນັກງານ

ບາງເທື່ອພໍຢາກວ່າ ມຶງແກ້ເສື້ອຕຳຫຼວດອອກ ດ່ຽວກັບກູໄປ່

ມັນໝຶນອີ່ຫຼີໄດ໋ ເວົ້າກັບພວກນີ້ນະ

Anonymous wrote:

---

ອິດສາເຈົ້າເດນໍ ຈັ່ງແມ່ນຂັດເອົາປານ ລູກຄຸນໜູ

ສູ່ມື້ນີ້ ກ່ອນຊິໄດ້ຮຽນໂຮງຮຽນນາຍຮ້ອຍ ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນໄດ້ເສຍເງິນຈ້າງເດີ

ຮຽນຈົບແລ້ວຕ້ອງໄດ້ຈ້າງອີກ ຖ້າບໍ່ຢາກໄປຕາມທີ່ຖືກສັບຊ້ອນ

ສ່ວນຫຼາຍມັນກະຈ້າງເໝີດຫັ້ນແລ້ວ ໃຜກະຢາກຢູ່ໃນເມືອງ ຢາກມີໂອກາດ ຢາກສະບາຍ

ສັງຄົມເລີຍເປັນສັງຄົມທີ່ມີແຕ່ການເຫັນແກ່ຕົວ ມາກ່ອນໝູ່ເໝິດ

ຄຸນນະພາບຂອງວຽກຕ່ຳ ຍາດກັນຢູ່ຍາດກັນກິນ ບໍ່ແມ່ນແຂ່ງຂັນກັນເຮັດວຽກ

ຄະດີກະຈອກກະຈອກກະບໍ່ແລ້ວຕາມເວລາອັນຄວນ

ຄັນມັນໄດ້ສອບສວນຍາມໃດລະ ແມ່ນກິນເວລາເປັນຊົ່ວໂມງ ຖາມຄຳຖາມກັບໄປວົນມາຢູ່ຫັ້ນແລ້ວ ຄືຄົນຈ້ານີ້

ຖາມແລ້ວຖາມອີກ ມື້ໜ້າມາບັກໃໝ່ມາ ຖາມຄຳຖາມເກົ່າຫັ້ນອີກ

 

ຄັນແມ່ນສ່ຽວ ຫຼື ຄົນໃນຄອບຄົວ ຄືຊິອົດບໍ່ໄຫວດອກ ຢ້ານໄດ້ຮ້າຍມັນວ່າ ມຶງກິນຂີ້ມາບໍມຶງຈັ່ງຈ້າໄດ້ຈ້າດີປານນີ້

ຖາມແມ່ມຶງຫຍັງຄວາມເກົ່າຫຼາຍເທື່ອແທ້

 

ແຕ່ວ່າ ຄວາມຈິງອາດເປັນເຕັກນິກວິຊາຫາກິນສະເພາະຕົວຂອງຕຳຫຼວດ ກະຄືເຮັດໃຫ້ເຮົາໂມໂຫ ດ່າກັບມັນຖຽງກັບມັນ ມັນຈະໄດ້ເພີ່ມຂໍ້ຫາໃສ່ເຮົາຕື່ມ

ເປັນຈັ່ງຊີ້ ທຸກເທື່ອ ໂຕ້ຕອບໜ້ອຍໜຶ່ງມັນກະວ່າ ຂັດຂວາງການທຳງານຂອງເຈົ້າພະນັກງານ

ບາງເທື່ອພໍຢາກວ່າ ມຶງແກ້ເສື້ອຕຳຫຼວດອອກ ດ່ຽວກັບກູໄປ່

ມັນໝຶນອີ່ຫຼີໄດ໋ ເວົ້າກັບພວກນີ້ນະ

---

ເລັກໆນ້ອຍໆຈາກໃຈຈິງຂອງຜຸ້ຂຽນ:

ໃນຍຸກ 80 ລົງໄປ 75 ນັ້ນ ທຸກໆກະຊວງແມ່ນຕ້ອງການປັນຍາຊົນເຂົ້າປະກອບສ່ວນເປັນພະນັກງານຣັຖ, ເວົ້າຄວາມຈິງກໍພະນັກງານລັດ

ທີ່ມາແຕ່ເຂດປົດປ່ອຍຫລືເປັນຄົນຂອງອ້າຍນ້ອງຄັດເລືອກມານັ້ນ 98% ເປັນອະປັນຍາຊົນທັງນັ້ນ ແມ້ແຕ່ຫົວໜ້າພະແນກຫລືຫົວໜ້າ

ຫ້ອງການອ່ານແລະຂຽນພາສາລາວຍັງບໍ່ແຕກ. ມີຫລາຍໆຄົນທີ່ເປັນນັກສຶກສາຣຸ່ນດຽວແລະຣຸ່ນອ້າຍກັບຂ້າພະເຈົ້າທີ່ໄດ້ເປັນເຈົ້າໃຫຍ່ນາຍ

ໂຕເມື່ອຕັດສິນໃຈເຂົ້າປະກອບສ່ວນກັບການປະຕິວັດເຊັ່ນ ທ່ານຮ່ຽມ ພົມມະຈັນ ທ່ານຢົ້ງ ທ່ານສົມອົກ ກິ່ງສະດາ ທ່ານ ບົວສອນ ອະດີດ ນຍ

ທ່ານບຸນຈັນ ແລະ ທ່ານ ຄຳຫຼ້າ ຈັນທະວົງ ແລະຫລາຍໆທ່ານອື່ນອີກ, ເພາະຄົນເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຜູ້ທີ່ມີການສຶກສາແລະເຕັມປ່ຽມໄປ

ດ້ວຍຄຸນສົມບັດທີ່ສອດຂ່ອງກັບການປະຕິວັດ ສນັ້ນບຸກຄົນທີ່ກ່າວມານີ້ຕ່າງກໍຖືກອຳນາດການປົກຄອງແຕ່ລະກະຊວງໄດ້ອະນຸມັດວຽກງານໃຫ້ໃນ

ຍຸກຂັບຂັນຍຸກນັ້ນ. ຖ້າຈະອາສັຍຄົນທີ່ທາງພັກລັດເລືອກມາແຕ່ເຂດປົດປ່ອນເກົ່ານັ້ນແມ່ນວຽກງານທຸກໆກະຊວງຈະເດີນໄປຂ້າງໜ້າບໍ່ໄດ້,

ມີພະນັກງານທີ່ມາແຕ່ເຂດປົດປ່ອຍໄດ້ພິຈາຣະນາຕົນເອງດ້ວຍການຫັນໂຕເອງກັບຄືນຖິ່ນເດີມຂອງຂະເຈົ້າ ເພາະທົນຕໍ່ຄວາມອັບອາຍບໍ່ໄດ້

ທີ່ທຳງານບໍ່ລ້ອນໜ້າທີ່ຍ້ອນບໍ່ມີຣະດັບການສຶກສາທຽບເທົ່າກັບຄົນຢູ່ເຂດປົກຄອງຂອງອະດີດຣັຖະບານວຽງຈັນ. ການທີ່ທາງພັກລັດອະນຸມັດ

ໜ້າທີ່ການງານໃຫ້ຜູ້ທີ່ມີການສຶກສາໃນຍຸກນັ້ນແມ່ນການເລັ່ງລັດຂອງພັກລັດເພື່ອດຶງເອົາຜູ້ທີ່ມີຄວາມສາມາດເຂົ້າມາປະກອບສ່ວນເພື່ອໃຫ້ທັນກັບ

ຄວາມຕ້ອງການ, ຖ້າຈະລໍຖ້ານັກຮຽນນັກສຶກສາທີ່ທາງພັກລັດສົ່ງໄປຝຶກຝົນເພື່ອເປັນບຸກຄະຣະກອນມານັ້ນຕ້ອງໃຊ້ເວລາຢ່າງຕ່ຳສອງຫາສີ່

ປີກ່່ອນຈະຈົບຫຼັກສູດແຕ່ລະວິຊາສະເພາະ. ຍຸກນັ້ນເປັນຍຸກຫົວລ້ຽວຫົວຕໍ່ ຣັຖະບານຫຼືພັກລັດມີຄວາມຕ້ອງການພະນັກງານຣັຖທີ່ມີການສຶກສາ

ແລະມີຄວາມສາມາດເຂົ້າປະກອບສ່ວນໃນການເຣີ່ມຕົ້ນອະນຸບູຣະນະສ້າງສາພື້ນຖານຄວາມໝັ້ນຄົງຂອງຊາດ.

ບໍ່ໜ້າເຊື່ອເປັນຫຍັງພໍ່ແມ່ຂອງນາງຕິວຈຶ່ງໄວ້ວາງໃຈແລະປະປ່ອຍໃຫ້ລູກສາວຂອງຂະເຈົ້າໃຫ້ຢູ່ພາຍໃຕ້ກັາດູແລຂອງກອງຄະດີ ແລະຍິ່ງໄປກ່ອນນັ້ນ

ແມ່ນໄດ້ມອບໝາຍໃຫ້ອ້າຍບຸນຮຽງເປັນຜູ້ມີສິດສະເໝືອນດັ່ງຜູ້ປົກຄອງຄົນໜຶ່ງຂອງລູກສາວຂເຈົ້າ, ບໍ່ແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າອິດສາຫຍັງດອກ ເພາະໃນ

ຕອນໜັ້ນຂ້າພະເຈົ້າກໍມີຜູ້ໝາຍປອງຄອງໃຈຢູ່ແລ້ວ ໜ້າຕາແລະກິຣິຍາມາຣະຍາດດີກ່ວານາງຕິວນີ້ອີກ ແລະກໍກຳລັງຮຽນຢູ່ແພທສາດອີກ. ເບື້ອງ

ຕົ້ນອ້າຍບຸນຮຽງກໍປ່ອຍໃຫ້ນາງຕິວໃຊ້ຊິວິດປະຈຳວັນໄປຕາມແບບສບັບຂອງຜູ້ຕ້ອງຫາໃນຄະດີດຽວກັນ ມີການຮ່ຳຮຽນການເມືອງ ແລະອອກແຮງ

ງານທຳຄວາມສອາດຂ້າງໃນບໍຣິເວນເຂດກອງຄະດີ ຊ່ອຍອ້າຍເອື້ອຍລ້ຽງໃນເຮືອນຄົວ ດັ່ງນີ້ເປັນຕົ້ນ. ທຸກໆວັນເສົາແລະທິດ ອ້າຍຮຽງໄດ້ພານາງຕິວ

ໄປຫາພໍ່ແມ່ແລະນ້ອງທີ່ບ້ານເປັນປະຈຳ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄປນຳສອງສາມເທື່ອເພື່ອຢາກໄປເຫັນສະພາບການຢູ່ກິນຂອງຄອບຄົວອະດີດທ່ານທູດແຫ່ງຣາຊ

ອານາຈັກລາວປະຈຳຍີ່ປຸ່ນ, ເຮືອນຂອງເພິ່ນກໍເປັນເຮືອນວິນລາຊັ້ນດຽວ ເປັນວິນລາຝາປະທາຍດິນຈີ່ຢູ່ທາງບ້າງຕິດກັບໂຮງງານຢາສູບສີຣິວຽງຄຳທີ່

ໜອງບອນ. ວິນລາຫລັງນີ້ກ້ວາງຂວາງດີມີ 4 ຫ້ອງນອນ ມຸງດິນກະເບື້ອງແລະມີກຳແພງອ້ອມຈອດທັງສີ່ດ້ານ ແລະມີປະຕີປິດທາງເຂົ້າເດີ່ນບ້ານຢູ່

ທາງໜ້າບ້ານທີ່ມີທາງອອກສູ່ຖນົນໜອງບອນທີ່ປູດ້ວຍຄອນກຣີດ. ທຸກຢ່າງກໍສົມເປັນບ້ານຂອງຜູ້ທີ່ມີອຳນາດເຕັມແທນຣັຖະບານລາວປະຈຳຍີ່ປຸ່ນ

ແລະພໍ່ແມ່ຂອງນາງຕິວກໍເປັນຄົນບໍ່ຖືກຽດຖືຍົດ ເຂົ້າກັບຄົນທົ່ວໄປໄດ້ດີ, ຕາມທີ່ຮັບຊາບມາ ບ້ານເຮືອນວິນລາຫລັງເພິ່ນອເສັຍຢູ່ນີ້ແມ່ນເປັນເຮືອນ

ທີ່ພໍ່ແມ່ຂອງເພິ່ນປູກໃຫ້ແຕ່ກ່ອນເພິ່ນເປັນທ່ານທູດພຸ້ນເພື່ອເປັນຂອງຂັວນໃຫ້ລູກຊາຍແລະລູກໄພ້ທີ່ພາກັນຈົບກົດໝາຍມາແຕ່ປະເທດຝຣັ່ງເສສ.

ເມື່ອກັບມາແຕ່ຝຣັ່ງຜູ້ຜົວກໍໄດ້ການເຮັດຢູ່ທີ່ກະຊວງການຕ່າງປະເທດ ຜູ້ເມັຍເປັນອາຈານສອນຢູ່ກົດໝາຍ (IRDA) ວຽງຈັນ, ຢູ່ຕໍ່ມາແມ່ຂອງນາງ

ຕິວໄດ້ລາອອກຈາກການເປັນອາຈານສອນຢູ່ກົດໝາຍຕອນເຣີ່ມຕົ້ນຕັ້ງທ້ອງລູກສາວກົກກໍຄືນາງຕິວນັ້ນ ເພາະທົນຕໍ່ການແພ້ທ້ອງບໍ່ໄດ້. ຢູ່ມາໃນປີ

1971 ພໍ່ຂອງນາງຕິວກໍຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນທູດປະຈຳໂຕກຽວ ແລະກໍພາຄອບຄົວໄປຢູ່ຍີ່ປຸ່ນຈົນເຖິງປີ 1975 ກໍຖືກໝົດກຳໜົດການເປັນທູດປະຈຳ

ໂຕກຽວແລະໄດ້ກັບຄືນປະເທດເພື່ອລໍຖ້າການສັບຊ້ອນໜ້າທີ່ອີກຄັ້ງນຶ່ງ ແຕ່ການບ້ານເມືອງກຳລັງຢູ່ໃນວາຣະຂຸ້ນຂ້ຽວ ພໍ່ຂອງນາງຕິວຈຶ່ງລາອອກຈາກ

ການເປັນຣາຊະການແລະວາງແຜນສ້າງທຸຣະກິດຄອບຄົວສ້າງໂຮງເຜາະເຫັດເຟືອງກັບຢູ້ເປັນນ້ອງສາວແລະນ້ອງຊາຍ. ພໍ່ຂອງນາງຕິວໄດ້ອາສາສມັກໄປ

ສັມະນາໃນກາງປີ 75 ແລະກໍຖືກໄປສັມະນາຢູ່ທີ່ດົງຈອງໃກ້ໆວຽງຈັນນັ້ນເອງ ເພາະສູນສັມະນາແຫ່ງນີ້ເປັນຂອງຂ້າຣາຊພານທະຫານຕຳຣວດແລະພົລະ

ເຮືອນທີ່ບໍ່ມີຄວາມຕໍ່ຊາດແລະປະຊາຊົນທີ່ພັກຣັດໄດ້ຄັດເລືອກຕາມປວັດຂອງບູກຄົນ ໄດ້ໄປນອນປະຈຳສູນແຫ່ງນີ້ແຕ່ວັນຈັນເຖິງວັນສຸກ, ເສົາທິດກັບ

ມາໃຂ້ເວລາຮສມກັບຄອບຄົວ. ການພົວພັນແລະຕິດແທດຂອງອ້າຍບຸນຮຽງແລະຄອບຄົວຂອງພໍ່ແມ່ນາງຕິວແມ່ນນັບວັນນັບໃກ້ສິດກັນເຂົ້າເລື້ອຍໆ

ຈົນວັນໜຶ່ງເປັນວັນທິດຕອນສວາຍ ຂ້າພະເຈົ້າກັບມາແຕ່ເສັດສິ້ນພະຣະກິດສ່ວນຕົວຂ້າງນອກກໍຂຶ້ນໄປຫ້ອງນອນກໍພົບເຫັນອ້າຍບຸນຮຽງນອນຢູ່ຕຽງ

ນອນຂອງເພິ່ນແລະເອົາຫົວໜູນໝອນທີ່ຢອງຢູ່ຕັກຂອງນາງຕິວແລະໃຊ້ໃຫ້ນາງຕິວຫຼົກໜວດໃຫ້. ທັງສອງບໍ່ມີທ່າທີຕົກໝົກຕົກໃຈຫຍັງເລີຍທີ່ເຫັນ

ຂ້າພະເຈົ້າໂຜ່ໂຕເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງນອນ, ປະຕູແລະປ່ອງຢ້ຽວຫ້ອງນອນກໍເປີດປ່າງຈ່າງຢູ ຖ້າຈະຄຶດວ່າທັງສອງຄົນຈະມີຫຍັງກັນກໍຄົງຈະບໍ່ສາມາດຄາຄະເນ

ອອກມາໄດ້ ເພາະປະຕູແລະປ່ອງຢ້ຽມຂອງຫ້ອງນອນບໍ່ໄດ້ປິດ ແຕ່ສິ່ງດຽວບໍ່ມີຕຳຣວດຊັ້ນຜູ້ນ້ອຍຄົນໃດຂຶ້ນໄປເຂົ້າຫ້ອງນອນຂອງອ້າຍບຸນຮຽງຕາມປົກະ

ຕິ ມີແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຄົນດຽວເທົ່ານັ້ນ. ນາງຕິວຍັງບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າພໍ່ແມ່ຂອງລາວເຊີນໄປກິນເຂົ້າແລງນຳເພິ່ນ ເພິ່ນຈະເຮັດແກງເຫັດເຟືອງສູ່ກິນ ແລະ

ຍັງບອກໃຫ້ໄປຊວນເອົາແຟນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄປນຳກັນອີກ ແລະໃນທີ່ສຸດຕອນແລງວັນນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າແລະແຟນກໍໄປຮ່ວມກິເຂົ້າແລງຢູ່ທີ່ນ້ານຂອງນາງ

ຕິວຕາມຄວາມເຊື້ອເຊີນຂອງລາວ. ຢູ່ມາວັນໜຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າເຈາະຖາມອ້າຍບຸນຮຽງແບບຢອກໆວ່າຄິດແນວໃດກັບນາງຕິວ? ອ້າຍບຸນຮຽງກໍຕອບອອກມາ

ແບບຖືເປັນກັນເອງວ່າຄຶດມັກຢູ່ ແຕ່ວ່າອາຍຸຫ່າງກັນເປັນສິບກ່ວາປີ ມັນຈະສົມກັນບໍ່? ອ້າຍບຸນຮຽງໂງມາຖາມຂ້າພະເຈົ້່າຄືນ ແລະກໍມາອ້ອນໃລວອນໃຫ້

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພໍ່ສື່ໃຫ້. ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຖາມຄືນໄປວ່າໄດ້ບອກນາງຕິວບໍ່ວ່າອ້າຍບຸນຮຽງມັກລາວ? ອ້າຍບຸນຮຽງບອກວ່າເຄີຍເວົ້າຢອກເທື່ອໜຶ່ງແລະນາງ

ຕິວຕອບມາວ່າ ຄົນອ້າຍບຸນຮຽງມັກນ້ອງຕິວກໍຈະມັກຕອບເພາະບໍ່ມີຄວາມເສັຍຫາຍຫຍັງໝົດຖ້າຄົນຮັກກັນເພາະມັນດີກ່ວາຄົນຊັງກັນ, ອ້າຍບຸນຮຽງ

ເລົ່າສູ່ຟັງ.  ພໍມີໂອກາດຂ້າພະເຈົ້າກໍຖາມນາງຕິວຕາມທີ່ອ້າຍບຸນຮຽງຮ້ອງຂໍໃຫ້ເປັນພໍ່ສື່ ຕົນເອງກໍທຳໜ້າທີ່ເປັນພໍ່ສື່ໃຫ້ອ້າຍບຸນຮຽງ ແລະກໍໄດ້ຄຳຕອບ

ຈາກນາງຕິວວ່າລາວບໍ່ປະຕິເສດໃນຄວາມຫວັງດີຂອງອ້າຍບູນຮຽງ ແຕ່ຢ້ານຈະໄປກະທົບກັບວຽກງານແລະໜ້າທີ່ການຂອງເພິ່ນ ອີກຢ່າງໜຶ່ງອາຍຸຂອງ

ນາງຕິວກໍບໍ່ທັນເຖິງກະສຽນ ແຕ່ເລື່ອງຄິວ່າອ້າຍບຸນຮຽງເປັນຄົນຂ້າແລະມີແຂ້ວຄຳທັງ 32 ເຫຼັ້ມນັ້ນນາງຕິວບໍ່ຕິ ຖ້າບໍ່ເປັນການສ້າງບັນຫາໃຫ້ໜ້າທີ່ການ

ການງານຂອງເພິ່ນນາງຕິວກໍບໍ່ສາມາດປະຕິເສດໄດ້ ເພາະນາງຕິວເວົ້າວ່າອ້າຍບຸນຮຽງດີຕໍ່ລາວທຸກຢ່າງແລະກໍສອນໃຫ້ຮູ້ຈັກຄວາມດີຄວາມຊົ່ວ ເຮັດໃຫ້

ນາງຕິວບໍ່ມີແນວຄິດຈະເຕັ້ນໂຕນໂຍນໜີເໝືອນກ່ອນທີ່ຈະຖືກຈັບມາຢູ່ແລະຮູ້ຈັກກັບອ້າຍບຸນຮຽງທີ່ກອງຄະດີນີິ້.

(ຍັງມີຕໍ່)

ປະເທດຍີ່ປຸ່ນໄດ້ຕັດການຊ່ວຍເຫຼືອ ສປປ ລາວທຸກຢ່າງພາຍຫລັງປະກາດປິດສະຖານທູດຂອງປະຈຳວຽງຈັນຊົ່ວຄາວແຕ່ບໍ່ມີກຳໜົດ, ຄຽງຂ້າງກັບ

ຍີ່ປຸ່ນກໍມີອິນເດັຍ, ຝຣັ່ງ, ອັງກິດ ແລະສະຫະຣັດທີ່ປະກາດຢຸດການຊ່ວຍເຫຼືອທຸກຢ່າງແກ່ລາວເໝືອນກັນ ແລະຍິ່ງໄປກ່ອນນັ້ນແມ່ນປະເທດໄທທີ່

ໄດ້ປິດດ່ານຊາຍແດນທຸກດ່ານທີ່ເສື່ອມຕໍ່ກັບລາວ ແລະງົດການສົ່ງສິນຄ້າທຸກປະເພດເຂົ້າລາວ. ເນື່ອງໃນກໍຣະນີດັ່ງກ່າວມານີ້ ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ເສຖະ

ກິດແລະການຄອງຊີບໃນລາວຕົກຢູ່ໃນວາຣະທີ່ຝືດເຄື່ອງທີ່ສຸດ, ເຄື່ອງອຸປະໂພກແລະບໍຣິໂພກໄດ້ຂາດຕລາດ ຊຶ່ງໃນນັ້ນແມ່ນສະບຽງອາຫານເປັນປັດ

ໃຈສຳຄັນທີ່ເຮັດໃຫ້ຣັຖະບານ ສປປລາວຕ້ອງພະເຊີນກັບວິກິດມັນໜັກໜ່ວງທີ່ບໍ່ສາມາດໃຫ້ຄວາມອົບອຸ່ນແກ່ປະຊາຊົນນັບແຕ່ປົດປ່ອຍປະເທດມາ.

ປະຊາຊົນທີ່ອາສັຍຢູ່ໃນ 5 ໂຕເມືອງໃຫຍ່ເຊັ່ນ ຫຼວງພຣະບາງ, ວຽງຈັນ, ທ່າແຂດ, ສວັນນະເຂດ ແລະ ປາກເຊ ທີ່ພົບກັບພັຍອຶດຢາກຈົນເປັນເຫດ

ໃຫ້ເກີດມີການປຸ້ນຈີ້ ຂ້າເຈົ້າເອົາຂອງ ຣະບາດຂຶ້ນໃນ 5 ຕົວເມືອງໃຫຍ່ນີ້, ປະຊາຊົນໄດ້ຂາດສັທາໃນການບໍຣິຫານປະເທດຊາດຂອງພັກປະຊາຊົນປະ

ຕິວັດລາວ ທີ່ກຳລັງດຶງແກ່ເອົາປະເທດລົງສູ່ຄວາມອຶດຫີວ. ດ້ວຍເຫດການຄ່າຄອງຊີບຝືດເຄືອງຈຶ່ງເປັນຜົນໃຫ້ປະຊາຊົນພາກັນແຕກຕື່ນແລະຊອກ

ຫາຊ່ອງທາງເພື່ອເອົາຊິວິດລອດ ຈຶ່ງພາກັນຫຼົບໜີອອກຈາກປະເທດເປັນບັ້ນສອງພາຍຫລັງພວກທີ່ຫຼົບໜີຍ້ອນພັຍການເມືອງ.   ພັຍເສຖະກິດໄດ້

ກໍ່ເກີດໃຫ້ມວນປະຊາຊົນທຸກເພດວັຍຫລັ່ງໄຫລກັນເຂົ້າໄປຫຼົບພັຍຢູ່ທີ່ປະເທດໄທແລະຫວັງໄປສ້າງຊີວິດໃໝ່ຢູ່ປະເທດທີສາມຈົນເປັນເຫດໃຫ້ນະຄອນ

ຫຼວງວຽງຈັນແລະ 4 ໂຕເມືອງຕາມແຄມແມ່ຂອງຕ້ອງເປັນເມືອງທີ່ເປົ່າແປນມວນຊົນໄປຫລາຍພໍສົມຄວນ. ສະບຽງອາຫານທີ່ບັນເທົາຄວາມອຶດ

ຄວາມຫີວຂອງປະຊາຊົນລາວໃນວາຣະນັ້ນແມ່ນເສັ້ນໝີ່, ປາກະປັອງ ແລະ ຊີ້ນມ້າກະປັງຂອງໂຊຫວຽດເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນອາຫານຫຼັກຂອງຄົນລາວທົ່ວ

ໄປ ສ່ວນເຂົ້າກໍເປັນເຂົ້າຈ້າວທີ່ໝົດຄຸນະພາບຈາກຈີນແລະຄິວບາ. ບໍ່ມີສິ່ງໃດຈະສກັດກັ້ນການຫຼົບໜີຂອງປວງຊົນລາວເພາະທົນຫິວບໍ່ໄດ້, ບໍ່ວ່າພະ

ສົງອົງຄະເຈົ້າກໍຍັງພາກັນປົບໜີ ເພາະທາງພັກ-ລັດໄດ້ອອກນະໂຍບາຍໃຫ້ພະຢູ່ວັດຕ້ອງກຸ້ມຕົນເອງ, ເຖິງຈະຍິນຂ່າວການປາບປາມຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່

ທະຫານແລະກອງຫຼອນຕໍ່ຜູ້ຫຼົບໜີ ແລະກໍເຫັນຊາກສົບຜູ້ທີ່ຖືກຍິງຕາຍໄຫຼຟູນ້ຳມາບໍ່ຂາ ກໍບໍ່ສາມາດຢັບຢັ້ງການຫຼົບໜີຂອງຝູງຊົນໄດ້ ແລະໜຶ່ງໃນ

ຝູງຊົນຊາວນະຄອນຫລວງວຽງຈັນກໍມີ ສາຍເງິນ ນັກສິລປິນບອດທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງລາວຮ່ວມຢູ່ນຳ. ມື້ໜຶ່ງສາຍເງິນວ່າງແຜນທີ່ຈະລອຍຂ້ວາມແມ່ຂອງ

ໄປສູ່ປະເທດໄທເປັນຕອນກາງເວັນແສດໆ ແຕ່ຜູ້ກ່ຽວບໍ່ຮູ້ວ່າກອງຫລອນໄດ້ສະກົດຮອຍຕາມຫລັງຜູ້ກ່ຽວໄປ, ຕອນທີ່ສາຍເງິນຍ່າງລົງໄປສູ່ທ່ານ້ຳຫາດ

ຊາຍແຄມຂອງສີໄຄກໍມີຄົນທັນຖາມວ່າໄປໃສອ້າຍສາຍເງິນ? ຜູ້ກ່ຽວກໍຕອບແບບສງ່າຜ່າເຜີຍວ່າລົງໄປຫາອາບນ້ຳແລະລອຍນ້ຳຫຼີ້ນເພາະເປັນປີແລ້ວ

ທີ່ບໍ່ໄດ້ລົງລອຍນ້ຳຂອງຈັກເທື່ອ. ຕອນນັ້ນເປັນຣູດູນ້ຳລົງແລະແຫ້ງໄປຫລາຍເຕີບ ກ່ອນຈະຮອດແຄມນ້ຳກໍຍ່າງລົງໄປໄກພລສົວຄວນກ່ອນຈະເຖິງ, ພໍ

ລົງໄປເຖິງກໍມີົຄົນຢູ່ທ່ານ້ຳນັ້ນຫລາຍຄົນ ແລະສາຍເງິນກໍເອົາກິດຕ້າອອກມາດີດແລະຮ້ອງເພງສ້າງຄວາມຄຶກຄື້ນກັບຄົນລົງຫລີ້ນຫາດຊາຍແຄມຂອງ

ນັ້ນ. ເວລາຜ່ານໄປຈົນຕາເວັນຄອ້ຍລົງແລງ ຄົນກໍເຣີ່ມທະຍອຍກັນກັບເຄຫາ ແຕ່ເພິ່ນຜູ້ສາຍເງິນກໍຍັງປັກຫລັກຢູ່ທີ່ເດີມແລະຕອບກັບຝູງຄົນທີ່ຖາມ

ວ່າບໍ່ກັບບ້ານບໍ່? ຜຸ້ກ່ຽວຕອບໄປວ່າຍັງບໍ່ທັນຢາກກັບຂຶ້ນເມືອເມືອເທ່ືອເພາະດົນໆເປັນປີຈຶ່ງໄດ້ມີໂອກາດລົງມາ ຈະຢູ່ຫລີ້ນໃຫ້ສົມໃຈເສັຍກ່ອນ. ພໍບໍ່ໄດ້

ຍິນສຽງຄົນ ສາຍເງິນກໍເຣີ່ມຕົ້ນແກ້ໂສ້ງເສື້ອຍັດໃສ່ຖົງຢາງພ້ອມກັບກິດຕ້າແລ້ວເອົາເຊືອກມາມັດເຮັດເປັນສາຍພາຍ, ກອງຫຼອນກໍພາກັບຊຸ່ມຈອບ

ເບິ່ງຢູ່ ແລະຕໍ່ມາສາຍເງິນກໍຈັບເອົາໝາກເບັງກົງລໍ້ໃນຕີນຣົດທີ່ຜູ້ກ່ຽວຫອບລົງມານຳນັ້ນເອົາລົງໄປສູ່ແມ່ນ້ຳຂອງແລ້ວກໍເອົາເອິກແນບລົງໃສ່ກົງລໍ້ນັ້ນ

ທາງຫລັງຂອງຜູ້ກ່ຽວແມ່ນເອົາກິດຕ້າຢອງໃສ່ແລະມີສາຍພາຍບ່າຕິດເອົາໄວ້. ພໍໄດ້ຈັງຫວະກໍຢັນເອົາໂຕອອກຈາກແຄມນ້ຳໄປສູ່ແລວນ້ຳທີ່ໄຫຼລ່ອງໃຕ້.

ກອງຫຼອນສອງຄົນຂຶ້ນເຮືອຕິດຕາມສາຍເງິນທີ່ລອ່ງລອຍລົງໄປນັ້ນເພື່ອກຽວທີ່ຈະຊ່ວຍເຫຼືອຖ້າຫາກມີສິ່ງໃດເກີດຂຶ້ນ ເພາະໃຜໆກໍຮູ້ວ່າສາຍເງິນລອຍ

ນ້ຳບໍ່ຄ່ອຍຖນັດ ແລະກອງຫລອນອີກຄົນໜື່ງກໍຍ່າງຕິດຕາມລົງໄປນຳທາງຫາດຊາຍ. ປະມານເກືອບຮອດຊົ່ວໂມງໜຶ່ງ ຕີນສາຍເງິນກໍໄປຊູນຂີ້ຊາຍຢູ່

ພື້ນນ້ຳກໍຄຶດວ່າຕົນເອງໄປເຖິງຈຸດໝາຍແລ້ວ ເພາະຜູ້ກ່ຽວຖຶກແລວນ້ຳຜັດເຂົ້າວັງເວີນຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ກ້ຽວໄປວຽນມາຢູ່ບ່ອນເກົ່າເກືອບເປັນຊົ່ວໂມງ.

ຄວາມດີໃຈຂອງສາຍເງິນອາດຈະພັລະນາບໍ່ໄດ້ໃນຕອນເວລາສາຍຕີນຂອງຜູ້ກ່ຽວຢັ່ງລົງເຖິງຂີ້ຊາຍຢູ່ພື້ນນ້ຳ ຈຶ່ງຮີບຟ້າວຍ່າງກ້າວຂຶ້ນມາທາງຝັ່ງຕະຫຼິ່ງ,

ຍ່າງມາປະມານ 4-5 ນາທີກໍໄດ້ຍິນສຽງຄົນຮ້ອງໃຫ້ຢຸດ ( ເປັນສຽງຂອງກອງຫລອນ ແຕ່ເປັນພາສາໄທ ).

- ຢຸດ! ຢົກມືຂຶ້ນ ຢ່າກະດຸກກະດິກ, ມີອາວຸດ ມີຕາງ ມີທອງໄມ່?  ສາຍເງິນກໍຍົກມືຂຶ້ນແລະກໍຕອບໄປວ່າ..

- ຢ່າຢິງຄຣັບ...ຜົມສາຍເງິນ..ນັກຣ້ອງດັງຈາກຝັ່ງລາວຄຣັບ...ໄມ່ມີປືນ ໄມ່ມີຕາງ ແລະໄມ່ມີທອງຫຣອກຄຣັບ...ຜົມໜີຣ້ອນມາຜຶ່ງເຢັນຄຣັບ...

  ໄອ້ລາວແດງຂູດຣີດຜົມມາກ ເຂົາຢຶດເອົາຕາງແລະທອງທີ່ເປັນຂອງສ່ວນຕົວຂອງຜົມໄປເປັນຂອງສ່ວນຣວມໝົດຄຣັບ. ໝໍກອງຫຼອນຍັງເສີມ

ຄຳຖາມໄປອີກວ່າ..

- ໄມ່ຕ້ອງໂກຫົກ....ຢິນຂ່າວມາວ່າຄົນລາວຣວຍກັນທັງນັ້ນ...ມີສ້ວຍແຫວນນາລິກາເອົາອອກມາດຽວນີ້. ສາຍເງິນເລີຍບອກວ່າ...

- ຜົມນີຂອງທີ່ມີຄ່າສຳຫຣັບຜົມຢູ່ຢ່າງດຽວ ແຕ່ຫົມໃຫ້ທັ່ນໄມ່ໄດ້ຫຣອກຄຣັບ ເພາະມັນເປັນເໝືອນດັ່ງຊິວິດຈິດໃຈຂອງຜົມຄຣັບ. ທີ່ນີ່ທີ່ໄໜຄຣັບ???

ກອງຫລອນກໍອົດຫົວບໍ່ໄດ້ຈຶ່ງຫົວອອກຢ່າງແຮງໆ ແລະຍັງເວົ້າເປັນພາສາໄທວ່າ.....

- ຮ່າໆໆໆໆໆ...ທີ່ນີ້ທ່າຊຽງຢືນຄຣັບ ຄົນສາຍເງິນຄຣັບ.......ທາງສາຍເງິນກໍຕົກໃຈຈົນຫົວເຄົ່າຫຼ່ອຍແລະນັ່ງຂູ້ເຄົ່າລົງທັງຈົ່ມອອກມາວ່າ...

- ກູວ່າແລ້ວ ວ່າກູສິໄປບໍ່ມົ້ມ.......

(ຍົງມີຕໍ່)

ສາຍເງິນຖືກນຳຕົວໄປທີ່ກອງຄະດີເມືອງຈັນທະບູຣີເວລາຕໍ່ມາແລະຂ້າພະເຈົ້າເອງເປັນຜູ້ສືບສວນອ້າຍສາຍເງິນໃນວັນນັ້ນ. ຂ້າະເຈົ້າຖາມວ່າເປັນຫຍັງຈຶ່ງ

ມີແນວຄິດຢາດໜີອອກຈາກຜືນແຜ່ນດິນບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງເຮົາ? ກໍໄດ້ຄຳຕອບອອກມາວ່າເປັນຍ້ອນເສຖະກິດພາເປັນ, ປີກາຍໄປຮ້ອງເພງຢູ່

ບ່ອນໃດວ່າຢ່າງບໍ່ໄດ້ກໍເພງໜຶ່ງສີ່ຊ້າຫ້າສິບແລະກໍມີມິດຮັກແຟນເພງໃຫ້ຄວາມອຸດໜູນຢູ່ບໍ່ຂາດ. ຮ້ອງເພງມື້ໜຶ່ງກໍມີເງິນຊື້ອາຫານກິນກຸ້ມເປັນອາທິດ

ແລະຍັງມີເງິນເຫຼືອໄວ້ເປັນເງິນກັບຍາມສຸກເສີນ, ໃຫ້ສະຫາຍອາດຍາຄຶດເບິ່ງວ່າຖ້າເຮົາຕະເວນອອກຮ້ອງເພງທຸກມື້ແລ້ວເຮົາມີເງິນທ້ອນຫອມໄວ້ຈຳນວນ

ຫລາຍພຽງໃດ ເຮົາຄິດວ່າສະຫາຍອາດຍາຄົງຈະບວກລົບຄູນຫານໄດ້.  ແຕ່ວ່ານັບຕັ້ງແຕ່ປີນີ້ມາມິດຮັກແຟນເພງກໍບໍ່ມີຫລາຍເພາະເຂົາໜີໄປຢູ່ວຽງຈັນ

ສອງໝົດແລ້ວ ປະສົມກັບເສຖະກິດຫລິ່ງລົງພື້ນເຫວໝົດເລີຍ,  ເຂົ້າປາອາຫານກໍຂາດຕລາດເຖິງມີກໍຕ້ອງບໍ່ໄດ້ເພາະຣາຄາມັນຜຸສູງຂຶ້ນກາຍເຝື້ອແລະ

ເມກທະລຸຈົນເກືອບຈະເຖິງດວງຈັນພຸ້ນ ເຮົາກໍບໍ່ມີປັນຍາຈະຢ້ືຈັບມາໃສ່ປາກໄດ້ແລ້ວ. ເຫດຜົນສຳຄັນທີ່ສຸດທີ່ເຮົາຕັດສິນໃຈລອຍຂ້ວາມຂອງໄປໄທແມ່ນ

ຕິດຕາມມິຮັກແຟນເພງທີ່ໄປລໍຖ້າເຮົາຢູ່ວຽງຈັນສອງພຸ້ນສະຫາຍອາດຍາເອີຍ. ທາງກອງຄະດີກໍຮູ້ວ່າສາຍເງິນບໍ່ເປັນຜິດເປັນພັຍຫຍັງໝົດຈຶ່ງບໍ່ໃຫ້ເຂົ້າຢູ່

ໃນຫ້ອງຂັງ, ສອງສາມມື້ຕໍ່ມາຜົນງານເພງທີ່ມີຊື່ວ່າ  " ກອງຫຼອນອັບປີ " ຂອງສາຍເງິນກໍອອກມາສູ່ແຟນເພງທີ່ເປັນຕຳຣວດແລະນັກໂທດທີ່ກອງຄະດິ

ແຫ່ງນີ້ເປັນເທື່ອທຳອິດ. ຂ້າພະເຈົ້າຈຳໄດ້ພຽງແຖວສຸດທ້າຍຂອງຫວັກທີ່ສີ່ຂອງເພງນີ້ທີ່ວ່າ: " ກອງຫຼອນອັບປີ ເສືອກພູດພາສາໄທ " ແລະກໍເປັນຄວາມ

ເວົ້າຂອງກອງຫຼອນຊຶ່ງເຣີ່ມຕົ້ນແຕ່ຕອນທີ່ກອງຫຼອນຕະໂກນຮ້ອງໃສ່: " ຢຸດ! ຢົກມືຂຶ້ນ ຢ່າກະຕຸກກະຕິກ...ມີອາວຸດໄມ່...ມີຕາງໄມ່.." ຈົນມາຮອດບັ້ນ

ສຸດທ້າຍທີ່ສາຍເງີນປ່ອຍສຽງອຸທານອອກມາວ່າ " ກູວ່າແລ້ວ ວ່າກູສິໄປບໍ່ມົ້ມ! " ເພງນີ້ກໍເປັນເພງຮິດຂອງສາຍເງິນເພງໜຶ່ງ ແລະສາຍເງິນກໍໄດ້ເງິນນຳ

ເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຣວດແລະນັກໂທດໄປຫລາຍຮ້ອຍເຕີບໃນຄັ້ງນັ້ນ. ສາຍເງິນກໍຖືກປ່ອຍຕົວອອກຫລັງຈາກ 3 ອາທິດທີ່ຢູ່ກອງຄະດີ ແລະ ສາຍເງິນຍັງປະຕິ

ຍານຕົວວ່າຈະບໍ່ຫຼົບໜີໄປທາງໃດອີກຖ້າວ່າທາງຂັ້ນເທິງຍົກໂທດໃຫ້ ແລະບໍ່ສົ່ງໄປສູນສັມະນາຫຼືສູນດັດສ້າງໃດໆ ຖ້າຈະສົ່ງໄປສັດສ້າງແທ້ໆກໍຂໍຢ່າໃຫ້ເປັນ

ດອນລີງເດັດຂາດ ເພາະບໍ່ຢາກໃຫ້ປວັດສາດຊ້ຳຮອຍເພາະລອຍນ້ຳບໍ່ຖນັດ.

ຢູ່ຕໍ່ມາໄດ້ມີໂອກາດພົບກັບຫົວໜ້າກຳຣວມຂອງກົມການສູນກາງສະສາງຄະດີ ສະຫາຍ ວັນໄຊ ພິພັກຂະວົງ ດ້ວຍຄວາມບັງເອີນທີ່ຮ້ານອາຫານວຽງຈັນ 1

ທີ່ຂ້າງວັດຈັນ ຈຶ່ງຂໍເຂົ້າພົບເພິ່ນເປັນການສ່ວນຕົວ.     ເມື່ອຮັປະທານອາຫານທ່ຽງສຳເຣັດແລ້ວ ເພິ່ນຈຶ່ງຊວນໄປໂອ້ລົມກັບເພິ່ນທີ່ຫ້ອງການຂອງເພິ່ນ

ທີ່ກະຊວງພາຍໃນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍົກເອົາບັນຫາຄະດີຄາຕະກັມຄູ່ຜົວເມັຍທູດຍີ່ປຸ່ນອອກມາ ແລະສເນີໃຫ້ລາຍງານເຖິງຣັຖະບານຍີ່ປຸ່ນໄປຕາມຄວາມເປັນ

ຈິງໂລດວ່າບໍ່ສາມາດນຳຈັບຄົນຮ້າຍມາລົງໂທດໄດ້  ເພາະເປັນເຫດສຸດວິໄສທີ່ບໍ່ມີພະຍານຫຼັກຖານພໍຈະເປັນຊ່ອງທາງໃຫ້ສອບສວນແລສືບສວນໄດ້  ແລະ

ທາງການລາວໄດ້ສລຸບວ່າຄົນຮ້າຍໄດ້ໜີອອກຈາກປະເທດໄປແລ້ວ.   ໃຫ້ຢຸດຕິການໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາກັບຍີ່ປຸ່ນວ່າຈະນຳເອົາຄົນຮ້າຍມາລົງໂທດໃຫ້ໄດ້ລົງ

ທັນທີໂລດ ຖ້າລາວເຮົາຍັງໃຫ້ຄວາມຫວັງກັບຍີ່ປຸ່ນຢູ່ ແຕ່ບໍ່ສາມາດນຳຈັບຄົນຮ້າຍມາຕາມຄຳໝັ້ນສັນຍານັ້ນກໍຈະເປັນການຮັບປາກທີ່ຂາດຄວາມໄວ້ວາງ

ໃຈຂຶ້ນເຖິງຂັ້ນຣັຖະບານຂອງສອງປະເທດນີ້ທີ່ຈະມີຕໍ່ກັນ. ສະຫາຍ ວັນໄຊ ພິພັກຂະວົງ ກໍເຫັນດີທີ່ຈະນຳເອົາຂໍ້ສເນີຂອງຂ້າພະເຈົ້າຂຶ້ນໄປສເນີຕໍ່ຄນະກົມ

ເພື່ອພິຈາຣະນາ ເພາະທີ່ຜ່ານມາທາງຝ່າຍຣັຖະບານລາວບໍ່ໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ທາງຍີ່ປຸ່ນຊາບເລີຍວ່າ ຄົນຮ້າຍໄດ້ໜີອອກຈາກປະເທດໄປແລ້ວ ມີແຕ່ສເນີໄປວ່າ

ຈະນຳຈັບຄົນຮ້າຍມາຮັບໂທດເໃຫ້ໄດ້ ແຕ່ບໍ່ເຜີ້ມຄຳເວົ້າອີກປໂຍກໜຶ່ງແຖມທ້າຍ: ຖ້າວ່າພວກຄົນຮ້າຍຍັງຢູ່ພາຍໃນປະເທດ. ສະຫາຍວັນໄຊຍັງເຊື່ອໃນ

ເຣື່ອງຄວາມປະຕິຫານທີ່ຄາຕະກອນສ່ວນຫລາຍຈະຖືກຜູ້ຖືກຂ້າຕາຍເປັນຜີຕາຍຫຸງມາກ່ອມໃຫ້ຜູ້ທີ່ເປັນຄາຕະກອນເດີນວົນໄປວຽນມາແລະທ້າຍສຸດກໍ

ຈະມາໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ບ້ານເມືອງຈັບຕົວໄດ້ ດັ່ງທີ່ຜູ້ກ່ຽວພົບເຫັນມາຫລາຍຣາຍແລ້ວ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ເຊື່ອວ່າຈະມີປະຕິຫານແບບນັ້ນເກີດຂຶ້ນຈິງ ແຕ່

ກໍອະຖານໃຫ້ປະຕິຫານມີຈິງ ເພື່ອຈະໄດ້ກຳຈັດຄົນຊົ່ວອອກຈາກສັງຄົມມະນຸດນີໄປ.   ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຢັ່ງເບິ່ງວ່າທາງການລາວໄດ້ສົ່ງໜ່ວຍໃຕ້ດິນໄປທີ່ສູນ

ອົພະຍົບລາວທີ່ປະເທດໄທຫຼືບໍ່ເພື່ອສືບຫາພວກຄົນຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນ ແຕ່ກໍໄດ້ຮັບຄຳຕອບຈາກສະຫາຍວັນໄຊວ່າ ເປັນການສ່ຽງທີ່ສຸດແລະຜິດຕໍ່ນະໂຍບາຍ

ການຕ່າງປະເທດທີ່ສຸດເໝືອນກັນ ແລະທາງຂັ້ນເທິງກໍບໍ່ມີແນວຄິດໃນທຳນອງນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຖາມກ່ຽວກັບການອອກຣາຄາຜູ້ທີ່ໃຫ້ເບາະແສໃນການ

ນຳຈັບຄົນຮ້າຍຂອງຝ່າຍຍີ່ປຸ່ນ ທາງການລາວມີຄວາມເຫັນເປັນແນວໃດກັບກໍລະນີນີ້?   ສະຫາຍວັນໄຊບອກວ່າ ອັນນັ້ນເປັນເຣື່ອງຂອງຝ່າຽຍີ່ປຸ່ນໄດ້ປະ

ກາດອອກມາ ທາງລາວເຮົາກໍສນັບສນູນແລະໃຫ້ຄວາມຮ່ວມມືຮອບດ້ານກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ການທູດຂອງຍີ່ປຸ່ນ ແລະຍັງໃຫ້ຄວາມຮ່ວມມືກັບຜູ້ທີ່ຈະເຂົ້າມາ

ໃຫ້ຂ່າວຄາວຫຼືເບາະແສຂອງຄົນຮ້າຍໄປຮັບຣາງວັນນຳເຈົ້່າໜ້າທີ່ຍິ່ປຸ່ນ ແລະພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະໃຫ້ການປົກປ້ອງອັນຕຣາຍທຸກຢ່າງແກ່ຜູ້ທີ່ເປັນພົລະເມືອງ

ດີ. ແຕ່ບັນຫາກໍມີຢູ່ທີ່ກົງສູນຍີ່ປຸ່ນປະຈຳລາວແມ່ນຢູ່ບາງກອກປະເທດໄທພຸ້ນໃນຕອນນີ້ ທູກຢ່າງຕ້ອງໄດ້ຜ່ານທາງກະຊວງການຕ່າງປະເທດ ສະຫາຍ

ວັນໄຊອະທິບາຍໃຫ້ຟັງ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ທີ່ຈິງແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກການເຂື່ອນໄຫວຂອງຣັຖະບານລາວມາກ່ອນແລ້ວທີ່ໄດ້ສົ່ງໜ່ວຍດັກກົງຫລືໜ່ວຍສືບຣັຖະການລັບໃຕ້ດິນໄປຍັງສູນອົພະຍົບ

ລາວທຸກສູນທີ່ປະເທດໄທນັບແຕ່ປະຊາຊົນລາວເຣີ່ມລັກລອບໜີອອກປະເທດແຕ່ປາຍປີ 74 ເປັນຕົ້ນມາ. ຣັຖະບານ ສປປ ລາວ ໄດ້ສົ່ງນັກສືບໄປເປັນ

ຈຳນວນຫລາຍກ່ວາຮ້ອຍຄົນແລະແຝງຕົວເຂົ້າໃນຄາບຂອງຜູ້ລີ້ພັຍເພື່ອຄວາມສດວກໃນການເຄື່ອນໄຫວ ແລະ ປະຕິບັດງານຕ່າງໆບໍວ່າຢູ່ໃນສູນອົພະ

ຍົບຫຼືນອກສູນ ກໍຄືອາສາສມັກເຂົ້າປະກອບສ່ວນເປັນກຳລັງປະກອບອາວຸດກູ້ຊາດເພື່ອກັບມາເຄື່ອນໄຫວກໍ່ຄວາມບໍ່ສງົບໃນລາວ. ນັກສືບໃຕ້ດິນຊຸດນີ້

ເປັນຊາຍໜຸ່ມເປັນສ່ວນຫລາຍແລະກໍມີຍິງໜຸ່ມເຂົ້າຮ່ວມນຳແຕ່ບໍ່ຫລາຍ, ພວກເຂົາໄດ້ຜ່ານການອົບຣົມ, ການຝຶກຝົນ,ຝຶກຊ້ອມ ແລະ ໄດ້່ຜ່ານການ

ທົດສອບມາເປັນຢ່າງດີ. ຂ້າພະເຈົ້າທຳທ່າຖາມໆໄປລອງເບິ່ງຊື່ໆເພື່ອຢັ້ງເບິ່ງໃຈຂອງ ສະຫາຍວັນໄຊ ຈະເປັນຢ່າງໃດ?  ເພາະສະຫາຍວັນໄຊນີ້ເປັນຜູ້ສເນີ

ຂັ້ນເທິງໃຫ້ສັງຫານປະຊາຊົນຜູ້ທີ່ລັກລອບຂ້ວາມຂອງຫຼືຫຼົບໜີອອກຈາກປະເທດຢູ່ທີ່ກອງປະຊຸມກ່ຽວກັບຄວາມໝັ້ນຄົງຂອງຊາດ ໂດຍມີສະຫາຍຄຳໄຕ

ສີພັນດອນເປັນປະທານໃນກັອງປະຊຸມ. ທີ່ຈິງແລ້ວສະຫາຍສຸພານຸວົງແລະສຸວັນນະພູມມາໄດ້ສເນີໃຫ້ຕຳຣວດນ້ຳແລະທະຫານເຮືອໃຫ້ເອົາເຮືອໄປຂວາງ

ຕ້ອນເອົາປະຊາຊົນທີ່ກຳລັງລອຍນ້ຳຂອງຫຼືຂີ່ເຮືອໜີອອກຈາກປະເທດນັ້ນຂຶ້ນເຮືອແລະນຳກັບມາມອບໃຫ້ອຳນາດການປົກຄອງດ້ວຍຄວາມປອດພັຍ

ແລະໃຫ້ຖືຄວາມປອດພັຍຂອງປະຊາຊົນທີ່ພະຍາຍມຫຼົບໜີເຫຼົ່ານັ້ນເປັນຫລັກ, ແລະ ທາງພາກພື້ນດິນຕໍ່ແຜ່ນກັບໄທກໍເໝືອນກັນໃຫ້ຕ້ອນໂຮມຄວບ

ຄຸມເອົາໂດຍຫ້າມໃຊ້ອາວຸດເຂັ່ນຂ້າປະຊາຊົນຜູ້ຫຼົບໜີທີ່ບໍ່ມີອາວຸດ. ແຕ່ດ້ວຍເວດມົນຄາຖາອັນໃດຂໍ້ສເນີຂອງສະຫາຍວັນໄຊພິພັກຂະວົງຈຶ່ງມີຄວາມສັກ

ສິດກ່ອນປະເທານປະເທດສຸພານຸວົງແລະທີ່ປຶກສາປະທານປະເທດສຸວັນນະພູມາ. ໃນປີ 75 ແມ່ນມີການຕໍ່ສູ້ກັນເກີດຂຶ້ນແທ້ຣະຫວ່າງອະດີດທະຫານເກົ່າ

ທີ່ປະທະກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ຮັກສາຊາຍແດນຂອງ ສປປ ລາວຢູ່ທຸກໆຈຸດທີ່ມີການລັກລອບໜີອອກຈາກປະເທດຂອງຄອບຄົວອະດີດທະຫານແລະເຈົ້າໜເລ້າທີ່

ຝ່າຍວຽງຈັນ, ທາງຣັຖະບານຈຶ່ງອະນຸບາດໃຫ້ໃຊ້ອາວຸດກັບຜູ້ທີ່ມີອາວຸດເທົ່ານັ້ນ. ນັບແຕ່ກາງປີ 76 ຂຶ້ນມາ ພວກອະດີດທະຫານແລະເຈົ້າໜ້າທີ່ຂອງຝ່າຍ

ວຽງຈັນແມ່ນ 98% ໜີອອກຈາກປະເທດໝົດແລ້ວ ເຫຼືອແຕ່ພວກທີ່ຖືກໄປສັມະນາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ ທະຫານ ແລະກອງຫຼອນຂອງ ສປປ ລາວ

ຍັງສືບຕໍ່ໃຊ້ປືນສົງຄາມຍິງສັງຫານປະຊາຊົນທີ່ພາກັນລັກໜີອອກຈາກປະເທດຕາຍໄຫຼຟູມາຕາມແມ່ນ້ຳຂອງບໍ່ຂາດແຕ່ລະມື້.

ໜ່ວຍສືບຣັຖະການລັບຂອງ ສປປ ລາວ ທີ່ລົງປະຕິບັດງານຢູ່ຝັ່ງໄທ ຢູ່ຕາມສູນອົພະຍົບ ແລະ ສູນກອງປະກອບອາວຸດກູ້ຊາດຕ່າງກໍປະຕິບັດງານໄດ້ຜົນດີ

ເພາະຮູ້ການເຄື່ອນໄຫວຂອງໜ່ວຍກູ້ຊາດວ່າຈະໄປຂຶ້ນຝັ່ງລາວຢູ່ໃສ ແລະຈຸດໃດເປັນເປົ້າໝາຍປະຕິບັດງານຂອງເຂົາ? ດັ່ງນັ້ນເວລາໃດພວກກູ້ຊາດຂຶ້ນມາ

ຝັ່ງລາວຈະຖືກທະຫານຮັ້ຖະບານ ສປປ ລາວ ດັກຊຸ່ມລໍຖ້າຢູ່ຕລອດ. ເຊື່ອວ່າທາງຜູ້ບັງຄັບບັນຊາກອງກຳລັງກູ້ຊາດຮູ້ວ່າມີໄສ້ເສິກຈຶ່ງໄດາຢຸເການອອກປະຕິ

ບັດງານໄປຣະຍະໜຶ່ງ ເພາະບໍ່ໄດ້ຍິນຂ່າວການປະທະກັບພວກກູ້ຊາດເທືອນດັ່ງທີ່ຜ່ານໆມາ.

ສະຫາຍວັບໄຊໄດ້ນຳເອົາຂໍ້ສເນີຂອງຂ້າພະເຈົ້າຂຶ້ນໄປສເນີຕໍ່ຂັ້ນສູງແລະທາງເບື້ອງບົນກໍໄດ້ສົ່ງໃບຣາຍງານເຖິງສະຖານທູດຍີ່ປຸ່ນປະຈຳລາວທີ່ບາງກອກປະເທດ

ໄທວ່າທາງການລາວຈະປິດຄະດີເພາະເຊື່ອແນ່ວ່າຄົນຮ້າຍໄດ້ຫຼົບໜີອອກຈາກປະເທດແລ້ວ, ແຕ່ຂໍ້ສເນີຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ທາງການລາວນຳໄປໃຊ້ນັ້ນ ເຖິງເປັນ

ມູນຄວາມຈິງ ແຕ່ກໍບໍ່ໜ້າເຊື່ອວ່າຣັຖະບານຍີ່ປຸ່ນຈະຕອບມາວ່າ ເປັນການປົກປິດຄົນຮ້າຍທີ່ເປັນຄົນຂອງຣັຖະບານລາວໂດຍກົງທີ່ສົ່ງໄປກໍ່ຄະດີຄາຕະກັມຄະ

ດີນີ້ ແລະຍັງຖາມວ່າທາງກາລາວຮູ້ໄດ້ຢ່າງໃດວ່າຄົນຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ໜີອອກຈາກປະເທດໄປແລ້ວ, ຖ້າທາງການລາວຮູ້ວ່າຄົນຮ້າຍໄດ້ໜ້ອອກຈາກປະເທດກໍສ່ຳ

ກັບວ່າທາງການລາວຮູ້ວ່າຄົນຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນດີວ່າແມ່ນໃຜ?     ຖ້າທາງການລາວປະຕິເສດວ່າບໍ່ຮູ້ຈັກຄົນຮ້າຍ ແລ້ວຈະຮູ້ວ່າຄົນຮ້າຍໄດ້ໜີອອກຈາກປະເທດໄປ

ແລ້ວດ້ວຍວິທີໃດ?   ເມື່ອທາງການລາວໄດ້ຮັບຂໍ້ຄວາມຖແລງການຈາກຝ່າຍຍີ່ປຸ່ນມາແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕົກເປັນເປົ້າສາຍຕາຂອງທາງການລາວວ່າເປັນຕົ້ນ

ເຫດທີ່ເຮັດໃຫ້ຄາຄຳຖາມຈາກຝ່າຍຍີ່ປຸ່ນຈົນຖືກນຳຕົບຂຶ້ນໄປສອບວີນັຍ. ທາງລຸງຄຳກ້ອນ ອ້າຍຮຽງ ແລະ ອ້າຍກ້ວນ ຕ່າງກໍສົ່ງຄຳຕຳນິມາຫາຂ້າພະເຈົ້າວ່າ

ບໍ່ໜ້າຈະເອົາຄຳແນະນຳແບບນີ້ໄປສເນີ ເພາະຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍສເນີຄນະເມືອງໃາເທື່ອໜຶ່ງແລ້ວ ແຕ່ຄນະເມືອງບໍ່ເຫັນດີນຳຈື່ງບໍ່ໄດ້ສເນີຂຶ້ນຕໍ່ຂັ້ຂສູງ. ຂ້າພະເຈົ້າ

ຄິດຫາຊອ່ງທາງແລະເຫດຜົນເພື່ອຂຶ້ນໄປແກ້ຕົວຕໍ່ຂັ້ນເທິງທີ່ຕົນເອງເປັນຕົ້ນຫົວຄິດຂອງເຫດການີ້, ເມື່ອຄິດເຖິງຄວາມເບົ້າຂອງລຸງຄຳກ້ອນທີ່ສ່ອງແສງຂ້າ

ພະເຈົ້າແລະກ່າວອອກຕອນໜຶ່ງທີ່ວ່າ ຄນະເມືອງບໍ່ໄດ້ນຳເອົາຄະວເນີຂຶ້ໄປສເນີຕໍ່ຂັ້ນສູງ ເພາະທາງຄນະເມືອງຂອງພວກເຮົາພິຈາຣະນາແລ້ວບໍ່ສົມຄວນ ແລະ

ບັນຫາຕ່າງຈາກທາງຍີ່ປຸ່ນຈະຕາມມາດັ່ງທີ່ເຫັນໃນປັດຈຸບັນນີ້. ເມື່ອຄຶດເຖິງຄຳເວົ້າຂອງລຸງຄຳກ້ອນ ຈຶ່ງສະເດືອກຮູ້ວ່າ ຖ້າທາງຂັ້ນສູງພິຈາຣະນາແລະບໍ່ມຳເອົາ

ໄປໃຊ້ເຫດການແບບນີ້ກໍຈະບໍ່ເກີດຂຶ້ນ, ທຸກຄົນມີສິດອອກຄຳເຫັນ ແຕ່ຄຳເຫັນນັ້ນຈະເປັນຜົນດີຫຼືຜົນຮ້າຍແມ່ນຂຶ້ນກັບການຄົ້ນຄ້ວາແລະພິຈາຣະນາ ຕົນເອງ

ບໍ່ມີຄວາມຜິດ ເພາະຕົນເອງບໍ່ໄດ້ເປັນຜູ້ອອກຄຳສັ່ງໃຫ້ແຈ້ງເຖິງຝ່າຍຍີ່ປຸ່ນ ຜູ້ທີ່ຜິດແມ່ນຜູ້ອອກຄຳສັ່ງພຸ້ນ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ກ່ອນຈະພົບເຫັນເຄື່ອງເທັບອັດສຽງນ້ອຍໜ່ວຍນັ້ນກໍເປັນເວລາເຄິ່ງປີ ເພາະທາງການສັ່ງບໍ່ໃຫ້ໃຜເຂົ້າອອກບ້ານຫລັງນັ້ນຈົນກ່ວາທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ຈະຈັບ

ກຸມຄົນຮ້າຍມາລົງໂທດ. ຜ່ານມາເກີນກ່ວາ 6 ເດືອນ ນັບແຕ່ວັນເກີດເຫດນັ້ນມາ ທາງການລາວຈຶ່ງອະນຸຍາດໃຫ້ເຈົ້າຂອງເຮືອນເຂົ້າໄປຊ້ອມແປງພາຍ

ໃນຕາມຫ້ອງທີ່ເປ່ເພຍ້ອນການຕໍ່ສູ້ຂອງຄົນຮ້າຍແລະຜູ້ເຄາະຮ້າຍ, ແລະແລ້ວເຈົ້າຂອງເຮືອນເຊົ່າຈຶ່ງພົບເທັບອັດສຽງນ້ອຍໜ່ວຍນັ້ນ. ທາງກອງບັນຊາ

ການ ໄດ້ສເນີໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າລົງໄປສູນດັດສ້າງຢູ່ທີ່ອັຕະປື ເພື່ອໄປສຳພາດແລະອັດເອົາສຽງຂອງເສືອພູເຂົາພາຍຫລັງຂ້າພະເຈົ້າໄປສືບເອົາສວັດຂອງຜູ່ກ່ຽວ

ມາແລ້ວ, ແຕ່ຖືກຂ້າພະເຈົ້າປະຕິເສດບໍ່ຍອມລົງໄປສູນດັດສ້າງແຫ່ງນັ້ນເພາະເກງວ່າຈະບໍ່ມີໂອກາດໄດ້ກັບຄືນ ແລະຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ບອກເຫດຜົນການປະ

ຕິເສດຢ່າງຈະແຈ້ງຕາມແນວຄິດທີ່ເປັນຄວາມຈິງແລະອອກມາຈາກໃຈຈິງຂອງຕົນເອງໃຫ້ຜູ້ບັງຄັບບັນຊາຊາບ. ສະຫາຍວັນໄຊສົ່ງສຽງຫົວເຣາະອອກມາ

ພາຍຫຼັງທີ່ໄດ້ຍິນຄຳອະທິບາຍຈາກຂ້າພະເຈົ້າ ກ່ອນເພິ່ນຈະຢ້ອນກັບມາຖາມວ່າເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະໄດ້ສຽງເວົ້າຂອງນັກໂທດຄົນນັ້ນຖ້າພວກເຮົາບໍ່ລົງໄປ

ອັດສຽງເອົາມາ? ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງສເນີໃຫ້ຄົນອື່ນລົງໄປແທນ ດ້ວຍຖາມຄວາມສມັກໃຈຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ທຸກຄົນ ຖ້າວ່າມີຫລາຍຄົນກໍໃຫ້ຈົກສລາກເອົາ ແລະ

ຢາກໃຫ້ໄປນຳກັນຢ່າງຕ່ຳສາມຄົນ ເພື່ອບາດວ່າເກີດເຈັບປ່ວຍຂຶ້ນຢ່າງກະທັນຫັນແລ້ວຈະບໍ່ເປັນການເສັຍເວລາ. ການເດີນທາງໃນສມັຍນັ້ນຢ່າງຕ່ຳກໍປະ

ມານ 5ວັນ ກ່ວາຈະໄປເຖິງສູນດັດສ້າງເຂດນັ້ນທີ່ອອກຈາກເມືອງປາກເຊໄປ ເພາະບາງເຂດໄດ້ຍ່າງໄປເພາະບໍ່ມີທາງຣົດໄປເຖິີງ. ໃນທີ່ສຸດທາງກອງບັນຊາ

ການກໍໄດ້ອາສາສມັກສາມຄົນລົງໄປປະຕິບັດງານຕາມແຜນການທີ່ວາງໄວ້, ທີ່ຈິງແລ້ວກໍຄົງຈະບໍ່ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນກັບຂ້າພະເຈົ້າດອກ ແຕ່ກໍເປັນການມີ

ສະຕິລະວັງຕົວຂອງຕົນເອງ ແລະບໍ່ເຊື່ອໃຈໃຜໄດ້ໃນຣະຍະນັ້ນ.

ມື້ໜຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າມີຕາຕະລາງອອກໄປປະສານງານກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ເມືອງຫາດຊາຍຟອງແລະມີແຜນການການນອນຄ້າງຄືນຢູ່ກອງຄະດີແຫ່ງນັ້ນ ຊຶ່ງອ້າຍ

ບຸນຮຽງແລະທຸກຄົນຢູ່ຮັບຮູ້. ຫລັງຈາກກິນເຂົ້າແລງແລ້ວກໍອອກເດີນທາງລົງໄປເມືອງຫາດຊາຍຟອງດ້ວຍຣັດຈັກຄູ່ຊີບຄັນທາງກອງຄະດີມອບໃຫ້ຊ່ອມ

ແປງມາເປັນຂອງສ່ວນຕົວເມື່ອສອງປີຜ່ານມາ.   ໄປເຖິງເມືອງຫາດຊາຍຟອງປະມານ 8 ໂມງກາງຄືນແລະກໍເຂົ້າໄປສເນີຕົວຕໍ່ຄນະກອງກຳກັບການທີ່

ນັ້ນຕາມກົດຣະບຽບ ແຕ່ບໍ່ພໍ້ຜູ້ບັງຄັບການເພາະເພິ່ນອອກໄປປະຕິບັດງານໃນກໍຣະນີມີເຫດສຸກເສີນເກີດຂຶ້ນໃນທ້ອງຖິ່ນນັ້ນ, ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ແຫ່ງນັ້ນ

ກໍບອກໃຫ້ລໍຖ້າແຕ່ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະນານປານໃດ? ນັ່ງຖ້າຈົນຮອດ 11 ໂມງ ກໍບໍ່ເຫັນມາ ຈຶ່ງເຂົ້າໄປຖາມເຈົ້າໜ້າທີ່ຢູ່ທີ່ນັ້ນແລະໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ວິທະຍຸໄປຖາມວ່າ

ປານໃດຈະກັບເພາະນັ່ງຖ້າສາມຊົ່ວໂມງແລ້ວ, ບໍ່ພໍເຄິ່ງຊົ່ວໂມງພວກເຈົ້າໜ້າທີ່ເຫຼົ່ານັ້ນກໍກັບມາເຖິງກອງຄະດີແລະບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າແຜນຈຳເປັນຕ້ອງ

ໄດ້ຍົກເລີກເພາະຍັງມີພາຣະກິດຢ່າງອື່ນອີກທີ່ພວກເພິ່ນຈະອອກໄປປະຕິບັດງານ ແລະຜູ້ກຳກັບການກລສັ່ງໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າກັບແລ້ວຈະຕິດຕໍ່ໄປຫາອີກຄັ້ງ

ໜຶ່ງເພື່ອຈະຕັ້ງກຳນົດຕາຕະລາງໃໝ່, ກ່ວາຈະໄດ້ກັບກໍເກືອບ 1 ໂມງເຊົ້າຕອນເດິກຂອງຄືນນັ້ນ. ມາເຖິງກອງຄະດີເມືອງຈັນທະບູຣີກໍເກືອບສອງໂມງເຊົ້າ

ກໍຂຶ້ນໄປຫ້ອງນອນໂລດ ແຕ່ມາແປກໃຈເມື່ອເຫັນຫ້ອງນອນລັອກກຸນແຈປະຕູໄວ້ ເພາະຕາມປົກະຕິແລ້ວອ້າຍບຸນຮຽງບໍ່ເຄີຍອັດປະຕູຫຼືລັອກປະຕູຫ້ອງ

ໃນເວລານອນ ນອກຈາກລາວບໍ່ຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າແລະອ້າຍບຸນຮຽງມີກຸນແຈຄົນລະດອກຖືປະຈຳຕົວສຳຣັບຫ້ອງນອນນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າອ້າຍບຸນຮຽງບໍ່ຢູ່

ຈຶ່ງໃຊ້ກຸນແຈໄຂປະຕູເຂົ້າໄປ ພໍເຂົ້າໄປກໍເປີດໄຟຂຶ້ນໂລດ. ສິ່ງບໍ່ຄາດຝັນກໍປະກົດຂຶ້ນຢູ່ເທິງຕຽງຂອງອ້າຍຮຽງ, ສາວຕິວກັບອ້າຍຮຽງພາກັນນອນຫລັບ

ກອດກັນຢູ່ ຊຶ່ງມີຜ້າຫົ່ມປົກພຽງຄ່າແອວລົງໄປ ຂ້າພະເຈົ້າກໍຮີບຟ້າວປິດໄຟລົງແລ້ວຍ່າງອອກຈາກຫ້ອງໄປ ໃນເວລາພວມໃຊ້ກຸນແຈລັອກປະຕູຫ້ອງຢູ່ນັ້ນ

ອ້າຍບຸນຮຽງກໍເອີ້ນມາໃສ່ ແລະບອກຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງນອນຄືນ. ພໍໄຂປະຕູເຂົ້າໄປຄືນອ້າຍຮຽງກໍບອກໃຫ້ເປີດໄຟຂຶ້ນ ທັງສອງຄົນອ້າຍຮຽງແລະ

ນາງຕິວກໍລຸກຂຶ້ນມານັ່ງຢູ່ຂອບຕຽງຄົນລະສົ້ນ. ອ້າຍບຸນຮຽງຈຶ່ງອະທິບາຍໃຫ້ຟັງວ່າເຣື່ອງຣາວມັນເກີດຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດ ແລະຂໍຮ້ອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໃຫ້ນຳເອົາ

ເຣື່ອງນີ້ໄປປ່າວປິວແລະແຜ່ຂຍາຍອອກໄປທີ່ໃດເດັດຂາດ ແລະເຣື່ອງທຸກຢ່າງເປັນຄວາມຍິນຍອມຂອງທັລສອງກ້ຳສອງຝ່າຍ ແລະທັງສອງຄົນຮະເຈົ້າຈະ

ພາກັນຮັບຜິຊອບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງຫຼາຍພຽງແຕ່ກ່າວຄຳຂໍໂທດພວກຮະເຈົ້າທັງສອງເພາະບໍ່ຮູ້ວ່າພາກັນຢູ່ໃນຫ້ອງນີ້ນຳກັນ ແລະ

ຕາມປົກະຕິແລ້ວອ້າຍບຸນຮຽງກໍບໍ່ເຄີຍລັອກປະຕູຕອນລາວນອນມີແຕ່ລັອກຕອນລາວບໍ່ຢູ່ ຈຶ່ງເຂົ້າໃຈວ່າອ້າຍຮຽງບໍ່ຢູ. ທາງນາງຕິວບໍ່ປາກພໍຄວາມມີ

ແຕ່ກົ້ມໜ້າແບບສີອາຍໆ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າອອກໄປປອບໃຈວ່າ ຄົນເຮົາຮັກກັນຕ່າງຄົນຕ່າງຍິນຍອມເປັນກັນແລະກັນນັ້ນກໍເປັນກົດເກນຂອງຄົນເຮົາ

ຮັກກັນທີ່ໃຫ້ກັນແລະກັນເພື່ອສແດງເຖິງຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ກັນ ແຕ່ເຖິງວ່າຈະຜິດຕໍ່ສິລທັມແລະປະເພນີຂອງຊາວລາວເຮົາກໍຈິງ ຖ້າຫາກພວກເຮົາມາພາ

ກັນແກ້ໄຂໃຫ້ໄປຕາມກົດເກນໄດ້ແລ້ວສິ່ງທີ່ເຮົາກະທຳຜ່ນມາກໍຈະກັບກາຍເປັນເຣື່ອງທັມະດາຂອງມະນຸດ. ຂ້າພະເຈົ້າແລະອ້າຍຮຽງພ້ອມກັນລົງມາສົ່ງນາງ

ຕິວຢູ່ຊັ້ນລຸ່ມແບບບໍ່ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນເພາະບໍ່ເຫັນມີຕຳຣວດຄົນໃດຢູ່ໃນຊັ້ນລຸ່ມນັ້ນ, ຜູ້ທີ່ຖືກເວນຍາມກໍຢູ່ນອກອາຄານພຸ້ນ ແຕ່ກໍອົດຄຶດບໍ່ໄດ້ວ່າຈະບໍ່ມີໃຜ

ສົງໄສເພາະບ່ອນທີ່ນາງຕິວນອນທຸກຄືນນັ້ນມີໝູ່ຜູ້ຍິງເປັນສິບນອນຮວ່ມກັນໃນຫ້ອງນັ້ນ ແລະກໍເປັນຫ້ອງເປີດບໍ່ມີຝາປະຕູ ບໍ່ໄດ້ແມ່ນຫ້ອງຂັງ.   ວັນໃໝ່

ຕໍ່ມາຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມອ້າຍບຸນຮຽງວ່າດົນປານໃດທີ່ນາງຄິວຂຶ້ນໄປຫາກ່ອນຂ້າພະເຈົ້າຈະມາເຫັນ? ອ້າຍບຸນຮຽງວ່າຕອນນາງຕິວຂຶ້ນໄປຫານັ້ນແມ່ນປະມານ

ທ່ຽງຄືນ ເມື່ອນອນນຳກັນຈົບແລ້ວຕ່າງຄົນກໍຕ່າງເມື່ອຍເພາະໄດ້ຕັ້ງສອງເທື່ອລຽນກັນ ພຽງປະມານ 15 ນາທີ່ຫລັງຈາກຍົກທີ່ໜຶ່ງຈົບລົງແລ້ວກໍຕໍ່ຍົກສອງ

ຈອ່ງພາກັນຫຼັບບໍ່ຮູ້ເມື່ອຄີງ ກ່ວາຈະຮູ້ສຶກໂຕກໍຕອນຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງແລະເປີດໄຟຂຶ້ນໜັນລະ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ເປັນໜ້າສັງເວດເມື່ອໄດ້ຍິນສຽງຂໍຊີວິດຂອງຄູ່ຜົວເມັຍຜູ້ເຄາະຮ້າຍແລະສຽງຮ້ອງຫາສາຜົວໃຫ້ເຂົ້າໄປຊ່ອຍຂອງຜູ້ເປັນເມັຍ ເຖິງປາກໄດ້ຖືກປິດດ້ວຍຜ້າ

ແລະເທັບແຕ່ສຽງຮ້ອງຄວນອອກມາຈະບໍ່ເປັນພາສາຄົນແຕ່ກໍເດົາບໍ່ຜິດວ່າກຳລັງຮ້ອງຫາຄວາມຊ່ອຍເຫຼືອຈາກຜູ້ເປັນຜົວ ແລະຂໍຊີວິດຈາກຄົນຮ້າຍ. ຜູ້

ເປັນຜົວຄົງຕັດສິນໃຈໂສຕາຍເພື່ອອກມາປົກປ້ອງຜູ້ເປັນເມັຍ ທັ່ງໆທີສອງມືຖືກມັດຄຽນດ້ວຍສາຍເທັບຄຽນສາຍໄຟຟ້າສີດຳຕັ້ງຫລາຍສິບຮອບໄດ້ຂາດ

ກະຈຸຍອອກຈາກສອງມື ແລ້ວໃຊ້ຕີນຢັນປະຕູຫ້ອງທີ່ຖືກຂັງນັ້ນອອກມາເພື່ອເຂົ້າໄປຊ່ອຍຜູ້ເປັນເມັຍ. ຕາມສັນນິຖານຄວາມຍາວຂອງເທັບທີ່ມີສຽງການ

ຕໍ່ສູ້ກັນນັ້ນໃຊ້ເວລາບໍ່ຕ່ຳກ່ວາ 10 ນາທີກ່ອນທຸກຢ່າງຕະຈົບລົງ.  ເຈົ້າໜ້າທີ່ກອງສືບສວນແລະສັລະສູດສົບແລະທີ່ເກີດເຫດໃນຍຸກນັ້ນກໍເປັນພວກທີ່ບໍ່

ທັນມີປະສົບການທາງດ້ານຄະດີແບບນີ້   ເພາະເຈົ້າໜ້າທີ່ສືບສວນແລະສັລະສູດນັ້ນບໍ່ໄດ້ຜ່ານການຝຶກຝົນແລະຮ່ຳຮຽນທາງດ້ານວິຊານີ້ໂດຍກົງມາກ່ອນ

ເພາະທັງໝົດແມ່ນຖືກໂອນມາຈາກທະຫານທັງນັ້ນ ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ການເຮັດວຽກບໍ່ຮອບຄອບແລະທັນໃຈ.

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເອົາເທັບບັນທຶກສຽງສະຖານທີ່ເກີດເຫດໄປກັອບປີມາຟັງເພື່ອຄົ້ນຄ້ວາຊອກຫາເຈົ້າຂອງສຽງໆໜຶ່ງທີ່ຄຸ້ນໆວ່າເຄີຍໄດ້ຍິນສຽງນັ້ນຢູ່ໃສ ແລະກໍ

ແມ່ນໃຜ? ທາງຜູ້ບັງຄັບບັນຊາກໍສັ່ງໃຫ້ພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງໄປອັດມາໃຫ້ຕາມຄວາມຕ້ອງການຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.  ທາງຜູ້ບັງຄັບບັນຊາໄດ້ພະຍາຍາມຖາມ

ຫາເຫດຜົນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢາກໄດ້ເທັບນັ້ນ ແຕ່ກໍຖືກຂ້າພະເຈົ້າບອກໄປໃນທຳນອງວ່າເອົາໄປຟັງບາງເທື່ອຈະໄດ້ຂໍ້ມູນເຜີ້ມເຕີມເທົ່ານັ້ນ.  ບໍ່ໜ້າເຊື່ອເລີຍ

ທີ່ຕົນເອງບໍ່ໄດ້ຜ່ານການຝຶກຊ້ອມແລະສຶກສາວິຊາສັລະສູດຈາກໂຮງຮຽນຕຳຣວດຈຶ່ງມີແນວຄິດຢາກເອົາຕົນເອງເຂົ້າປະກອບສ່ວນກັບທາງພະແນກຫຼື

ກົມສືບສວນແລະສັລະສູດຄະດີທັງໆທີ່ບໍ່ແມ່ນໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນ.  ຄົງເປັນຍ້ອນຢາກຊອກຫາຄວາມເປັນທັມໃຫ້ແກ່ຜູ້ເຄາະຮ້າຍ ເພື່ອນຳຈັບ

ຄົນຮ້າຍມາລົງໂທດໃຫ້ໄດ້ ເຖິງວ່າຄະດີນີ້ຈະຖືກທາງຝ່າຍຣັຖະບານຍີ່ປຸ່ນສົງໄສວ່າຣັຖບານລາວຢູ່ເບື້ອງຫລັງ ເພື່ອເປັນການເຕືອນທີ່ຍີ່ປຸ່ນໄດ້ສົ່ງນັກຂ່າວ

ເຂົ້າມາໃນລາວກັບໜ່ວຍກູ້ຊາດທີ່ມາຈາກປະເທດໄທກໍຕາມ.  ຕາມແນວຄິດແລະຄວາມເຫັນຊອບສ່ວນຕົວແມ່ນຕ້ອງການນຳຈັບຄົນຮ້າຍມາລົງໂທດ

ໃຫ້ໄດ້ ເພາະພວກຄົນຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ຄວນຢູ່ຮ່ວມສັງຄົມຕໍ່ໄປ ເພາະມີຈິດໃຈໂຫດຫ້ຽມໄຮ້ມະນຸສຍາທັມ ຂ້າຄົນໄດ້ຢ່າງບໍ່ມີຄວາມປານີ.

ທາງໜ່ວຍໃຕ້ດິນທີ່ອອກໄປປະຕິບັດງານຢູ່ຕາມສູນລາວອົພະຍົບໃນປະເທດໄທຕ່າງກໍສືບຫາຄົນຮ້າຍທີ່ເປັນຄາຕະກອນໃນຄະດີນີ້.   ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າມີ

ພວກນັກສືບໃຕ້ດິນ ຫລືນິຍົມເອີ້ນກັນໃນຍຸກນັ້ນວ່າ ດັກກົງ ທີ່ ສປປ ລາວ ສົ່ງໄປປະປົນເປັນຄົນອົພະຍົບລາວນັ້ນຈາກການເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມຣາຍ

ງານຜົນງານໄຕຣມາດທີ່ໜຶ່ງຂອງປີທີ່ທາງ​ 4 ຕົວເມືອງຂອງກຳແພງນະຄອນໄດ້ຈັດຂຶ້ນທີ່ສະໂມສອນຕຳຣວດນະຄອນບານ,   ໂຄສົກຂອງກອງປະຊຸມ

ໄດ້ຖແລງອອກມາແລະຕອນໜຶ່ງໄດ້ພາດພິ່ງໄປເຖິງໜ່ວຍໃຕ້ດິນທີ່ປະຕິບັດງານຢູ່ໄທ ແລະພາກສ່ວນທີ່ອາສາສມັກເຂົ້າເປັນກອງກຳລັງກູ້ຊາດທີ່

ອອກມາເຄື່ອນໄຫວໃນປະເທດວ່າມີຜົນງານເປັນທີ່ໜ້າເຜິ່ງພໍໃຈທີ່ສຸດ ທີ່ສາມາດສົ່ງຂ່າວການເຄື່ອນໄຫວຂອງຂອງສັດຕຣູ ແລະໄດ້ຂ່າວວ່າຄົງອີກບໍ່ດົນ

ຄົງຈະໄດ້ເບາະແສແລະຂໍ້ມູນຂອງຄົນຮ້າຍປຸ້ນແລະຂ້າສອງຜົວເມັຍທູດຍີ່ປຸ່ນນັ້ນ. ທຸກຢ່າງແມ່ນເປັນໄປຕາມຄວາມຄາດຄະເນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງຄຳຖາມ

ເອົາໄວ້ເພື່ອຫາຄຳຕອບໃຫ້ຕົນເອງມາຕລອດວ່າແນ່ນອນຣັຖະບານຕ້ອງສົ່ງນັກສືບເຂົ້າໄປປະຕິບັດງານຢູ່ທີ່ສູນລາວອົພະຍົບໃນປະເທດໄທ.

ຂ້າພະເຈົ້າຕັດສິນໃຈເຂົ້າໄປພົບຫົວໜ້າວັນໄຊພິພັກຂະວົງ ເພື່ອໄປສະສາງກໍຣະນີທີ່ສເນີໃຫ້ລາຍງານຕໍ່ຣັຖະບານຍີ່ປຸ່ນວ່າທາງ ສປປ ລາວໄດ້ສລຸບເປັນ

ເອກະສັບກັນວ່າຄົນຮ້າຍໄດ້ໜີອອກຈາກປະທດໄປແລ້ວ, ແຕ່ຖືກຕອກກັບຈາກຍີ່ປູ່ນວ່າຝ່າຍລາວຕ້ອງຮູ້ວ່າຄົນຮ້າຍແມ່ນໃຜ ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນເປັນຫຍັງ

ຈຶ່ງມາສລຸບກັນວ່າຄົນຮ້າຍໄດ້ໜີອອກຈາກປະເທດໄປແລ້ວ. ທາງສະຫາຍວັບໄຊໄດ້ບອກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຊົາຄິດເຣື່ຶອງນີ້້ ເພາະທຸກຢ່າງທາງຂັ້ນເທິງໄດ້ແກ້

ໄຂແລະທຳຄວາມເຂົ້າໃຈກັບຝ່າຍຍີ່ປຸ່ນໄປແລ້ວ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອແບບແຈບໃຈ ເພາະຕົນເອງກໍຖືກສ່ອງແສງມາແລ້ວແລະຍັງຢູ່ໃນການພິສູດຕົນ

ດ້ວຍການສ້າງຜົນງານໃຫ້ໄດ້ຜົນງານມາລຶບລ້າງສິ່ໃທີ່ຕົນເອງໄດ້ສ້າງຄວາມຜິດພາດ ອັນນີ້ເປັນກົດວິນັຍຂອງການປະຕິວັດ.

ອ້າຍບຸນຮຽງໄດ້ເຮັດຄຳຮ້ອງສ້າງຄອບຄົວຍື່ນຂຶ້ນໄປຫາຫາລຸງຄຳກ້ອນ ເປັນເຫດໃຫ້ຂ່າວນີ້ກະຈາຍອອກໄປທົ່ວກອງຄະດີພາຍຫລັງຖືກອະນຸມັດຈາກລຸງ

ຄຳກ້ອນແລະອຳນາດການປົກຄອງ. ນາງຕິວຖືກປ່ອຍຕົວກັບບ້ານໄປຫາຄອບຄົວໃນເວລາຕໍ່ມາພາຍຫລັງອ້າຍຮຽງໄດ້ຮັບອະນຸມັດສ້າງຄອບຄົວຈາກ

ຂັ້ນເທິງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຮ້ອງຂໍພໍ່ແມ່ໝໍໄດເປັນເຖົ້າແກ່ໃຫ້ອ້າຍບຸນຮຽງ ປະກອບດ້ວຍພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະຜົວເມັຍລຸງຕຳກ້ອນ ເພື່ອໃຫ້ເປັນ

ສາມເຖົ້າສີ່ແກ່ຕາມປະເພນີ. ກ່ອນໄປວັນນັດໝາຍໄປສູ່ຂໍນາງຕິວ ອ້າຍບຸນຮຽງໄດ້ຂໍລາພັກລົງໄປອັດຕະປືທາງບ້ານເກົ່າຂອງລາວສອງອາທິດກໍກັບມາ

ພ້ອມກັບເງິນແລະຄຳເປັນເປັນຫອບນ້ອຍໜຶ່ງ. ລາວບອກກັບຂ້າພະເຈົ້າວ່າລາວລົງໄປຂຸດເອົາໄຫເງິນໄຫຄຳທີ່ພໍ່ແມ່ລາວຝັງໄວ້ຢູ່ບ້ານເກົ່າລາວ, ໃຊ້ເວ

ລາ3-4 ມື້ກ່ອນຈະພົບເພາະມີຕົ້ນໄມ້ເກີດຂຶ້ນມາໃໝ່ເຮັດໃຫ້ຈື່ບໍ່ໄດ້ດີ ແຕ່ລາວວ່າລາວໂຊກດີທີ່ພົບ ແຕ່ເປັນພຽງສ່ວນນ້ອຍ ອັນໄຫໃຫຍ່ນັ້ນຍັງບໍ່ທັນພໍ້

ລາວວ່າຈະລົງໄປຊອກຫາຕາມຫລັງ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ຂ້າພະເຈົ້າມາຄຶດໄດ້ວ່າການທີ່ຈະອອກຈາກບ້ານອ້າຍຫົ້ງໄປໂດຍພະລະການທີ່ບໍ່ໄດ້ຄອບເຈົ້າພາບນັ້ນອາດຈະເຮັດໃຫ້ຄົນຜູ້ຊື່ວ່າສົມນຶກນັ້ນ

ເກີດມີຄວາມແຕກຕື່ນ ເພາະຜູ້ທີ່ສ້າງຄວາມຜິດແລະເປັນຄົນຮ້າຍທີ່ທາງອຳນາດການປົກຄອງຕ້ອງການຕົວເຂົາຕ້ອງມີສະຕິຣະວັງຕົວ

ຢ່າງຮອບຄອບ. ພໍແຕ່ອອກຈາກຫ້ອງນ້ຳມາກໍບໍ່ເຫັນນາຍສົມນຶກນັ້ນແລ້ວ ຈຶ່ງໄປຖາມອ້າຍຫົ້ງວ່າຜູ້ກ່ຽວໄປທາງໃດ ນັ່ງລົມກັນດີໆແລ້ວ

ຕົນເອງໄປຫ້ອງນ້ຳ ບາດກັບມາບໍ່ເຫັນ. ທາງອ້າຍຫົ້ງເລີຍບອກວ່າລາວໃຊ້ນາຍສົມນຶກໄປເອົາສິ່ງຂອງບາງຢ່າງໃຫ້ລາວ ແຕ່ບໍ່ບອກຊັດເຈນ

ວ່າສິ່ງຂອງອັນນັ້ນແມ່ຫຍັງ? ຄວາມລັ່ງເລໃຈກໍເກີດຂຶ້ນ ຄັນຈະອອກໄປຕິດຕໍ່ຫາເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຣວດໃນຕອນນາຍສົມນຶກບໍ່ຢູ່ນີ້ກໍບໍ່ຮູ້ວ່າເວ

ລາໃດຜູ້ກ່ຽວຈະກັບມາ. ນັ່ງຄິດຢູ່ປະມານເຄິ່ງຊົ່ວໂມງກໍໄດ້ຍິນສຽງຣົດຈັກເຂົ້າມາທາງປະຕູຮົ້ວທາງເຂົ້າບ້ານອ້າຍຫົ້ງ ຈຶ່ງແນມໄປເບິ່ງກໍເຫັນ

ນາຍສົມນຶກກຳລັງຂີ່ຣົດຈັກເຂົ້າມາ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຍ່າງໄປຫາອ້າຍຫົ້ງເພື່ອຄອບລາວວ່າໄປຊື້ຢາສູບ ແລະແລ້ວກໍຍ່າງໄປຫາຣົດຈັກຊຶ່ງຈອດ

ຢູ່ບໍ່ໄກກັບນາຍສົມນຶກທີ່ກຳລັງຈະຈອດແລະລົງຈາກຣົດຈັກຂອງຜູ້ກ່ຽວ ເລີຍສວຍໂອກາດເຂົ້າໄປຫາແລະບອກວ່າຈະໄປຊື້ຢາສູບ ບາດກັບ

ມາແລ້ວຈຶ່ງໂອ້ລົມກັນອີກ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍຮີບຟ້າວອອກໄປແລ້ວກໍເລັ່ງຣົດຈັກໄປຍັງນະຄອນບານໂລດ, ພໍໄປເຖິງກໍລາຍງານຕໍ່ຫົວໜ້າກອງ

ກຳກັບການວ່າພົບເຫັນຄົນທີ່ມີຮູປະພັນຄ້າຍຄືກັນກັບຄົນຮ້າຍທີ່ຣະບຸໄວ້ໃນສຽງບັນທຶກເທັບຂອງທູດຍີ່ປຸ່ນ. ຜູ້ບັງຄັບບັນຊາຈຶ່ງຮີບຟ້າວຮ້ອງ

ເອົາເຈົ້ານ້າທີ່ທີ່ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງອີກ 5 ຄົນເຂົ້າມາຮ່ວມໃນການວາງແຜນ ແລະການວາງແຜນຄັ້ງນີ້ໃຊ້ເວລາພຽງ 4-5 ນາທີເທົ່ານັ້ນເພາະ

ກົວວ່ານາຍສົມນຶກຈະໜີອອກຈາກລານທີ່ບ້ານອ້າຍຫົ້ງໄປ. ແຜນທີ່ 1  ແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າຈະໄປນັ່ງຕິດກັບຄົນທີ່ຊື່ສົມນຶກແລ້ວຈະຊີ້ໃຫ້ເຫັນ

ດ້ວຍການເອົາແກ້ວເບັຍມາເຕາະກັນ. ບ້ານອ້າຍຫົ້ງມີຮົ້ວເປັນກຳແພງ  ແຕ່ກຳແພງນັ້ນຂ້າງລ່າງເປັນກຳແພງດິນຈີ່ສູງປະມານ 1 ແມັດ

ຕໍ່ຈາກກຳແພງຂ້າງລ່າງທີ່ເປັນພື້ນນັ້ນກໍມີດິ້ງເຫຼັກເປັນດິ້ວຕັ້ງລຽນກັນຂຶ້ນແລະຫ່າງປະມານຄືບໜຶ່ງແຕ່ລະດິ້ວ ແລະລຽນກັນໄປປະມານ 5

ແມັດກໍມີເສົາກຳແພງທີ່ກໍ່ດ້ວຍດີນຈີ່ເປັນຫ້ອງເປັນຫ້ອງໄປຈົນອ້ອມເດີ່ນບ້ານ ແລະຄົນຢູ່ນອກກຳແພງສາມາດແນວເຫັນຂ້າງໃນທີ່ເປັນ

ເດີ່ນບ້ານໄດ້ດີ ເພາະອ້າຍຫົ້ງຈັດລານຢູກາງເດີ່ນໜ້າບ້ານນັ້ນໂລດ.

ຂ້າພະເຈົ້າກັບໄປທີ່ບ້ານອ້າຍຫົ້ງ ຊຶ່ງມີເຈົ້າໜ້າທີ່ນອກແລະໃນເຄື່ອງແບບຮວມກັນ 8 ຄົນ ແລະພາກັນຊຸ້ມຢູ່ນອກກຳແພງ ຕຽວສັງເກດການຊີ້

ຕົວບຸກຄົນທີ່ຈະລົງມີຄວບຄຸມຕົວ. ພໍແຕ່ຈອດຣົດໄວ້ກໍຍ່າງເຂົ້າໄປແລະກໍແນມເຫັນນາຍສົມນຶກນັ່ງຢູ່ກັບແຂກທີ່ມາງານນັ້ນສາມຄົນ, ປານກັບ

ວ່າເທວະດາຫລືຜີຜົວເມັຍທູດຍີ່ປຸ່ນລະມິດໄວ້ ສາມຄົນທີ່ນັ່ງຮ່ວມໂຕະກັບນາຍສົມນຶກນັ້ນປິ່ນຫລັງໃສ່ທາງປະຕູກຳແພງເດີ້ນບ້ານ ສ່ວນນາຍສົມ

ນຶກນັ່າງປິ່ນໜ້າອອກມາໃສ່ກຳແພງໜ້າບ້ານ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍນັ່ງລົງຂ້າງນາຍສົມນຶກແລ້ວຢື້ເອົາເບັຍມາສອງຂວດແລະກໍເປີດຍື່ນໃຫ້ານຍສົມນຶກ

ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າກໍຖາມຕຸບຂວດເບັຍກັບຜູ້ກ່ຽວ ແລ້ວທຳທ່າກັບໄປຈັບເອົາເບັຍມາອີກ 3   ຂວດມາເປີດໃຫ້ສາມຄົນນັ່ງນຳກັນນັ້ນເພາະເບັຍຂະ

ກໍຂ້ອນຂ້າງຈະໝົດແລ້ວ. ປະມານ 11 ໂມງ ແຂກຄົນກໍພາກັນທະຍອຍກັບບ້ານເພາະງານເລີກແລ້ວ,   ຄົນກໍຄ່ອຍບາງລົງບາງລົງ ຂ້າພະເຈົ້າກໍ

ກ່າວອຳລາອ້າຍຫົ້ງແລ້ວກໍອອກມາ. ຕໍ່ມາບໍ່ພໍເຄິ່ງຊົ່ວໂມງນາຍສົໃນຶກກໍຍ່າງອອກມາແລະກຳລັງຕິດຈັກລົດຢູ່ນັ້ນ ເຈົ້າໜ້າທີ່ກໍເຂົ້າໄປຈົບກຸມໃນ

ເວລານັ້ນໂລດ. ບໍ່ມີການຂັດຂືນຫຼືຕໍ່ສູ້ໃດໆເກີດຂຶ້ນມີແຕ່ຜູ້ກ່ຽວຮ້ອງຖາຕຳຣວດວ່າຜູ້ກ່ຽວມີຄວາມຜິດຫຍັງຈຶ່ງມາຈັບ?  ຂ້າພະເຈົ້າກໍຢູ່ໃນເຫດ

ນັ້ນແຕ່ບໍ່ມີໃຜເຫັນຈະເປັນນາຍສົມນຶກຫຼືອ້າຍຫົ້ງກໍ່ເຫັນເພາະໄປບັງຜຸ່ມໄມ້ຈອບເບິ່ງ, ເຫັນອ້າຍຫົ້ງແລ່ນອອກມາຫາ ແຕ່ລາວກຊອຍອອກເມື່ອ

ເຈົ້າໜ້າທີ່ສັ່ງໃຫ້ລາວຖອຍອອກ ເພາະມີເຈົ້າໜ້າທີ່ໃນເຄື່ອງແບບສອງຄົນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ໄດ້ຍິນສຽງນາຍສົມນຶກຂູ່ພວກຕຳຣວດນັ້ນວ່າ ຜູ້ໃດຈັບກູໄປ

ຜູ້ນັ້ນຄາດຊວຍ ແລ້ວພວກສະຫາຍຈະຮູ້ແລະເຫັນເອງ ກູຖືກຈັບມື້ນີ້ມື້ໜ້າກູກໍຖືກປ່ອຍຢູ່ດີ ຫລັງຈາກນັ້ນພວກສະຫາຍຈະໜາວໄປຕາມໆກັນ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ອາທິດໜຶ່ງຜ່ານໄປຫລັງຈາກນາຍສົມນຶກຖືກຈັບກຸມໄປຂັງໄວ້ຢູ່ ເຊບຮາວສ໌ ລຶກລັບແຫ່ງໜຶ່ງທີ່ມີເຈົ້າໜ້າທີ່ຮູ້ຈັກພຽງບໍ່ເທົ່າໃດຄົນ ແລະໄດ້ປິດເປັນ

ຄວາມລັບເພື່ອບໍ່ໃຫ້ເຣື່ອງນີ້ຂຶ້ນເຖິງຫູຂອງຂັ້ນເທິງ. ພັນໂທບຸນລັບຜູ້ກຳກັບນະຄອນບານໄດ້ມີຄຳສັ່ງລົງມາໃຫ້ຮີບສອບສວນແລະສືບສວນນາຍສົມ

ນຶກໄວເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້ ເພື່ອຈະໄດ້ເບາະແສທີ່ທາງການຕ້ອງການເຜີ້ມເຕີມ. ຕາມການສອບສວນ ນາຍສົມນຶກໃຫ້ການປະຕິເສດທຸກຂໍ້ກ່າວຫາ ແລະ

ຍັງບອກວ່າເວລາທີ່ເກີດເຫດການນັ້ນຜູ້ກ່ຽວຢູ່ທີ່ເມືອງໂພນສວັນແຂວງຊຽງຂວາງກັບນາຍທະຫານຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ຄົນໜຶ່ງ ແຕ່ຜູ້ກ່ຽວບໍ່ຍອມຣະບຸຊື່ຂອງ

ນາຍທະຫານຄົນນັ້ນວ່າຊື່ຫຍັງ?  ເມື່ອອັດເອົາສຽງເວົ້າຂອງນາຍສົມນຶກໃສ່ເທັບມາເປີດຟັບແລະທຽບໃສ່ເທັບສຽງບັນທຶກຈາດສະຖານທີ່ເກີດເຫດທີ່

ທ່ານທູດຍິ່ປຸ່ນອັດກ່ອນຕາຍໄວ້ນັ້ນ ແມ່ນ 90% ເປັນສຽງຄ້າຍຄືກັນ. ເພື່ອຄວາມແນ່ນອນທາງການລາວຈຶ່ງໄດ້ສົ່ງສອງສຽງນີ້ໄປສຳຣວດຢູ່ປະເທດ

ເຢັຍຣະມັນຕາເວັນອອກເພື່ອຫວັງເອົາຜົນສລຸບອອກມາ ເພາະຢູ່ປະເທດນີ້ມີເຄືອງສຳຣວດສຽງຈາກເຄື່ອງຄອມພິວເຕີ້. ໃນຣະຍະເວລາການລໍຖ້າຜົນ

ສລຸບການສຳຣວດສຽງຈາກປະເທດເຢັຍຣະມັນຕາເວັນອອກນັ້ນ ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ທີ່ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງສືບສວນຄະດີນີ້ກໍຍັງສືບຕໍ່ສືບສວນນາຍສົມນຶກ

ເປັນປະຈຳ ແຕ່ກໍຍັງໄດ້ຮັບການປະຕິເສກທຸກຂໍ້ກ່າວຫາຕາມເຄີຍ.

ວັນໜຶ່ງໄດ້ໄປແຫວ່ຢາມອ້າຍຫົ້ງເພື່ອຈະໄດ້ຂ່າວຄາວອັນໃດອັນໜຶ່ງກ່ຽວກັບນາຍສົມນຶກ ແຕ່ກໍຜິດຫວັງ ເພາະອ້າຍຫົ້ງໄດ້ພາຄອບຄົວໄປກຸງເທບແລ້ວ,

ພົບແຕ່ຄົນຮັກສາບ້ານທີ່ອ້າຍຫົ້ງໃຫ້ເປັນຜູ້ມີສິດເຕັມໃນການເປັນເຈົ້າຂອງບ້ານຫຼັງນັ້ນ ແລະມີໜັງສືມອບສັນທະຈາກອ້າຍຫົ້ງແລະມີລາຍເຊັນຮັບຮູ້

ຈາກອຳນາດການປົກຄອງພື້ນຖານການປົກຄອງທຸກຂັ້ນ ເພາະອ້າຍຫົ້ງເປັນຄົນສັນຊາດໄທ ລາວເຂົ້າອອກປະເທດລາວຢ່າງຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ

ທຸກຢ່າງ. ຜູ້ຮັກສາບ້ານອ້າຍຫົ້ງບອກວ່າ ອ້າຍຫົ້ງພຽງແຕ່ເອົາລູກແລະເມັຍໄປໄວ້ທີ່ກຸງເທບກັບພໍ່ແມ່ຂອງລາວ ແລ້ວຈະກັບມາວຽງຈັນອີກ ເພື່ອກັບມາ

ຈັດການກັບການຂາຍຫຸ້ນໃຫ້ຜູ້ທີ່ຢາກຊື້ຫຸ້ນຂອງລາວ ກ່ອນຈະກັບໄປຢູ່ກຸງເທບເປັນຖາວອນ. ຜູ້ຮັກສາບ້ານໄດ້ເອົາເບີໂທຣະສັບທີ່ຈະຕິດຕໍ່ອ້າຍຫົ້ງໄດ້ຢູ່

ທີ່ກຸງເທບໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເພາະລາວຝາກໄວ້ໃຫ້ ແລະບອກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໂທໄປຫາລາວໄດ້ທຸກເວລາ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ຕິອ້າຍຫົ້ງດອກທີ່ລາວພາລູກເມັຍໄປຢູ່

ກຸງເທບ ເພາະລາວບໍ່ແມ່ນຄົນລາວ.

ຜົນພິສູດຂອງສຽງຈາກປະເທດເຢັຍຣະມັນຕາເວັນອອກກໍສົ່ງມາເຖິງກອງບັນຊາການ ແລະຢັ້ງຢືນວ່າເປັນສຽງຂອງຄົນໆດຽວກັນຮ້ອຍເປີເຊັນ. ອິງຕາມ

ຫລັກຖານແລະພະຍານຜູ້ໃຫ້ການລັກສະນະຂອງຄົນຮ້າຍຈາກທ່ານທູດກ່ອນຖືກຄາຕະກັມ ນາຍສົມນຶກຈຶ່ງຕົກເປັນຈຳເລີຍ ປຸ້ນ ຂົ່ມຂືນ ແລະຂ້າຄົນຕາຍ

ເຖິງຜູ້ກ່ຽວຈະປະຕິເສດກໍຕາມ. ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຣວດໄດ້ໄປຄົ້ນບ້ານພໍ່ແມ່ຂອງນາຍສົມນຶກທີ່ບ້ານໜອງໄຮ ແຕ່ບໍ່ພົບສິ່ງໃດພໍທີ່ຈະເປັນຂອງກາງທີ່ຈະ

ເສື່ອມຍົງໄປໃສ່ເຫດການທີ່ຜູ້ກ່ຽວໄດ້ສ້າງຂຶ້ນນັ້ນ ແຕ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ພົບເຫັນປືນ ອາກາ 47 ທ້າຍພັບ ພ້ອມດ້ວຍຝັກກະສຸນໜຶ່ງອັນ ແລະມີລູກປືນ 30

ລູກ ຈຶ່ງຍຶດເອົາໄວ້ ແລະສືບຫາກົກປາຍສາຍເຫດວ່າຜູ້ກ່ຽວນີ້ເອົາປືນກະບອກນີ້ມາຈາກໃສ?

ເຈົ້າໜ້າທີ່ຄຳຣວດເຢັຍຣະມັນຕາເວັນອອກ ແລະຫວຽດນາມກໍພາກັນກັບປະເທດຂອງພວກເຂົາພາຍຫລັງທາງການລາວຈັບຄົນຮ້າຍໃນຄະດີສຍອງ

ຂັວນນັ້ນໄດ້, ແລະເຣື່ອງການຈັບກຸມຄົນຮ້າຍສົມນຶກວ່າຈະເກັບໄວ້ເປັນຄວາມລັບນັ້ນກໍໄດ້ເປີດເຜີຍອອກເປັນທາງການ ແຕ່ຍັງບໍ່ໄດ້ເປີດເຜີຍບ່ອນກັກ

ຂັງຂອງຜູ້ກ່ຽວເປັນທາງການເທື່ອ ເພາະຍັງມີຫບາຍກໍຣະນີທີ່ຈະສືບສວນແລະສອບສວນຫາຄວາມເທັດຈິງ. ເມື່ອຖາມເຖິງເຣື່ອງປືນ ອາກາ ກະບອກນັ້ນ

ນາຍສົມນຶກກໍບອກພຽງແຕ່ວ່າມີຄົນເອົາໃຫ້ ແລະຄົນໆນັ້ນກໍເຄີຍບອກມາແລ້ວວ່າເປັນນາຍທະຫານຜູ້ໃຫຍ່ຄົນໜຶ່ງ ແຕ່ຍັງບໍ່ບອກວ່າແມ່ນໃຜແລະຊື່

ຫຍັງ? ເຈົ້າໜ້າທີ່ສອບສວນຊຸດທີ່ສອບສວນນາຍສົມນຶກນີ້ກໍແປກ ເພາະເມື່ອກ່ອນວິທີການສືບສວນນັກໂທດແມ່ນທັງເຕະທັງຕ່ອຍຈົນນັກໂທດສວົບ

ຄາຫ້ອງຂັງ ໜ້າຕາບວມຊ້ຳ ແລະບາງຣາຍຈົນນອນກິນນ້ຳເຂົ້າທັງຂີ້ທັງຍ່ຽວ, ແຕ່ກັບນັກໂທດສົມນຶກນີ້ຜິດກັບນັກໂທດຄົນອື່ນໆຕາມທີ່ເຫັນມາ. ນາຍ

ສົມນຶກບໍ່ເຄີຍຖືກເຕະຫຼືຕ່ອຍຕີແມ້ແຕ່ຄັ້ງດຽວຫຼືບາດດຽວໃນເວລາສອບສວນ ເໝືອນກັບວ່າເຈົ້າໜ້າທີ່ສອບສວນມີຄວາມເກງບາຣະມີອັນໃດອັນໜຶ່ງ

ທີ່ນາຍສົມນຶກມີໃນໂຕ. ນັກໂທດສົມນຶກເປັນຄົນໃຈແຂງບໍ່ຍອມຮັບສາລະພາບຈັກແນວ ທຸກຂໍ້ກ່າວຫາແມ່ນຜູ້ກ່ຽວໄດ້ປະຕິເສດໄປໝົດ ດັ່ງນັ້ນທາງຄນະ

ກອງກຳກັບການຈຶ່ງໄດ້ຕັ້ງກອງປະຊຸມຂຶ້ນເພື່ອຫາລືກັນວ່າຈະກຳເນີນງານໄປວິທີໃດ ຈຶ່ງຈະໄດ້ຜົນ?

ມື້ໜຶ່ງໂທຣະສັບໄປຫາອ້າຍຫົ້ງທີ່ກຸງເທບປະເທດໄທ ແລະໄດ້ໂອ້ລົວກັບລາວດົນເຕີບ ສ່ວນຫລາຍກໍຖາມຂ່າວຄວາມທຸກສຸກກັນ ແລະເວົ້າເຣື່ອງນາຍສົມ

ນຶກໜ້ອຍໜຶ່ງ ແຕ່ກໍໄດ້ຜົນຢ່າງບໍ່ຄາດຝັນ ເມື່ອອ້າຍຫົ້ງບອກວ່າ ນາຍສົມນຶກຄົງຈະໄດ້ອອກຈາກຄຸກໄວໆນີ້ເພາະຜູ້ກ່ຽວມີຍາດພີນ້ອງເປັນນາຍທະຫານ

ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ຄົນໜຶ່ງທີ່ມີນາມສະກຸນ........ແລະນາຍສົມນຶກບໍ່ໄດ້ແມ່ນຄົນພື້ນຖານບ້ານໜອງໄຮ ເປັນຄົນມາແຕ່ທາງໃຕ້ພຸ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຢ້ອນຖາມ

ອ້າຍຫົ້ງວ່າເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງຮູ້ລາຍລະອຽດນີ້ດີ? ລາວບອກວ່ານາຍສົມນຶກເລົ່າສູ່ຟັງ ແລະເຄີຍຊວນຂຶ້ນໄປທ່ຽວຫຼີ້ນຢູ່ໂພນສວັນແຕ່ບໍ່ກ້າໄປເພາະບໍ່ກ້າສ່ຽງ

ຂີ່ຣົດທີ່ທາງຣົດບໍ່ມີຄຸນະພາບແລະຮັປະກັນ ແລະອ້ຍຫົ້ງຍັງບອກວ່ານາຍທະຫານຜູ້ທີ່ເປັນຍາດພີ່ນ້ອງຂອງນາຍສົມນຶກນັ້ນເປັນຜູ້ບັງຄັບບັນຊາສູງສຸດຢຢູ່

ທີ່ໂພນສວັນນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່ານາຍທະຫານຜູ້ທີ່ເປັນຍາດພີ່ນ້ອງຂອງນາຍສົມນຶກນັ້ນເປັນຄົນທີ່ມີອິດທິພົນສູງ ເພິງຈະບໍ່ມີຍົດຮອດນາຍພົນມີຣະຍະນັ້ນ.

ຜູ້ກ່ຽວເປັນອະດີດຮ້ອຍເອກກອງທັບແຫ່ງຊາດລາວ ແຕ່ມີຄະດີຂັດແຍ່ງກັບຣະບຽບວິນັຍທະຫານທີ່ທາງສານທະຫານບໍ່ສາມາດຈະໃຫ້ໂທດເບົາໄດ້ ມີແຕ່

ໄທດຍິງເປົ້າລູກດຽວ ຜູ້ກ່ຽວຈຶ່ງໂຕນເຂົ້າປ່າໄປຮ່ວມກັບທະຫານຝ່າຍປະເທດລາວດ້ວຍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຂອງລູກນ້ອງທີ່ຍັງມີຄວາມຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ຜູ້ກ່ຽວ

ເປີດປະຕູຄຸກໃຫ້ແລະອາລັກຂາພາເຂົ້າປ່າໄປ, ແລະພາຍຫລັງປົດປ່ອຍປະເທດຊາດ ຜູ້ກ່ຽວໄດ້ຊັ້ນພັນເອກຫຼືຜູ້ພັນແລະປະຈຳການຢູ່ທີ່ເມືອງໂພນສວັນ

ແຂວງຊຽງຂວາງ. ( ຂໍໂທດທີ່ບໍ່ສາມາດບອກຊື່ນາຍທະຫານຄົນນັ້ນເພາະຍັງມີຊີວິດຢູ່ ແລະມີອິດທິພົນທີ່ສຸດໃນປັຈຸບັນນີ້ )

(ຍັງມີຕໍ່)

ທາງຝ່າຍນາຍທະຫານຄົນນັ້ນຈຶ່ງຢ້ອນຖາມເຈົ້າໜ້າທີ່ວ່າເມື່ອໃດຈະໄດ້ພົບນາຍສົມນຶກ ຊຶ່ງທາງກົມ ຕຣ ກໍບອກຕາມຄວາມຈິງວ່າເຈົ້າໜ້າທີ່ກຳລັງ

ພາຕົວເຂົ້າມາວຽງຈັນແລະຍັງຢູ່ໃນການເດີນທາງຢູ່ໃນຂນະນີ້. ທີ່ຈິງແລ້ວນາຍທະຫານຄົນນັ້ນບໍໄດ້ແມ່ນຄົນພາກໃຕ້ຂອງລາວດັ່ງທີ່ອ້າຍຫົ້ງເລົ່າສູ່ຟັງ

ນາຍທະຫານຄົນນັ້ນເປັນຄົນເມືອງປາກຊັນ, ເປັນຮ້ອຍເອກທະຫານຣັຖະບານວຽງຈັນແລະເປັນຜູ້ບັງຄັບບັນຊາເຂດຍ່ອຍປາກຊັນ. ຕາມທີ່ສືບຂ່າວ

ຮູ້ມາວ່າ ພໍ່ຂອງນາຍສົມນຶກເປັນນ້ອງຊາຍຂອງນາຍທະຫານຄົນນັ້ນ ແລະເປັນພະນັກງານຢູ່ໂຮງງານເບັຍລາວຊຶ່ງບໍ່ໄກຈາກບ້ານໜອງໄຮ ໄດ້ຍ້າຍມາ

ແຕ່ປາກຊັນແຕ່ຕອນເປີດໂຮງງານເບັຍລາວທຳອິດພຸ້ນ ເພາະໄດ້ງານທຳຢູ່ໂຮງງານເບັຍນີ້. ແມ່ຂອງນາຍສົມນຶກໄດ້ເສັຍຊີວິດໄປແລ້ວດ້ວຍພຍາດໄຂ້

ປ່າແຕ່ຕອນນາຍສົມນຶກອາຍຸໄດ້ 8 ຂວບ, ພໍ່ນາຍສົມນຶກແຕ່ງງານໃໝ່ພາຍຫຼັງສອງປີທີ່ເມັຍເກົ່າຈາກໄປແລະກໍມີບຸດນຳເມັຍໃໝ່ 3 ຄົນ ຍິງ 2 ຊາຍ

ໜຶ່ງ ແຕ່ຄວາມບໍ່ຖືກຕ້ອງປອງດອງຂອງຄອບຄົວຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ເມັຍໃໝ່ຂອງພໍ່ສົມນຶກຕ້ອງໜີໄປຢູ່ທີ່ອຸດອນກັບພໍ່ຄ້າຄົນໄທແລະປະຖິ້ມລູກສາມ

ຄົນໄວ້ກັບຜົວໃນປິ 1971.   ນັບແຕ່ວັນນັ້ນມາພໍ່ຂອງສົມນຶກກໍບໍ່ໄດ້ແຕ່ງງານຫຼືມີເມັຍໃໝ່ຍ້ອນຄວາມເສັຍໃຈຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ຂາດການເປັນເນື່ອງ

ນິດ ແລະໃນທີ່ສຸດທາງໂຮງງານເບັຍລາວກໍໄລ່ອອກການໃນປີຕໍ່ມາ. ໃນປີພໍ່ຂອງສົມນຶກຖືກໄລ່ອອກຈາກການນັ້ນ ສົມນຶກຕ້ອງໄດ້ອອກຈາກໂຮງຮຽນ

ຍ້ອນເສຖະກິດຝືດເຄືອງຂອງຄອບຄົວ ເພາະຄອບຄົວອາສັຍກິນນຳຣາຍໄດ້ຈາກການທຳງານຂອງຜູ້ເປັນພໍ່ຄົນດຽວ ແລະກ່ອນໜ້ານັ້ນສົມນຶກຮຽນຢູ່

ວິທະຍາລັຍຟ້າງຸ່ມວຽງຈັນທີ່ໂສກປ່າຫຼວງ ແລະອອກໂຮງຮຽນມາໄປທຳງານທີ່ໂຮງງານຕົ້ມເຫຼົາຊຽງຊຸນທີ່ເກົ້າລ້ຽວຊຶ່ງເປັນບໍຣິສັດແຫ່ງໜຶ່ງທີ່ພໍ່ຂອງອ້າຍ

ຫົ້ງເປັນຫຸ້ນສ່ວນ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ນາຍສົມນຶກຮູ້ຈັກຮັກແພງກັບລູກຊາຍເຈົ້າຂອງໂຮງງານກໍຄືອ້າຍຫົ້ງນັ້ນ. ແມ່ນ້າຂອງສົມນຶກທີ່ໄປຢູ່ກິນກັບຜົວໃໝ່ຄົນ

ໄທທີ່ອຸດອນ ເມື່ອໄດ້ຍິນຂ່າງວ່າລູກຂອງຜູ້ກ່ຽວທັງສາມຄົນນັ້ນກຳລັງຕົກຢູ່ໃນພາວະຍາກຈົນຈຶ່ງໄດ້ມາລັກເອົາລູກທັງສາມໜີໄປຢູ່ອຸດອນນຳໃນປີຕໍ່ມາ

1973.

ບັນຫາທຸກຢ່າງກໍຕາມມາດັ່ງທີ່ຄາດເອົາໄວ້ບໍ່ຜິດ ພາຍຫຼັງນາຍທະຫານຄົນນັ້ນໄດ້ພົບກັບຫຼານຊາຍຂອງເຂົາ, ເຊື່ອແນ່ວ່າສົມນຶກໄດ້ບອກເລົ່າເຫດການ

ທີ່ເຫີດຂຶ້ນໃຫ້ລຸງຂອງຜູ້ກ່ຽວຟັງທຸກຢ່າງຕອນທີ່ທາງກົມຕຳຣວດອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າພົບ. ນາຍທະຫານຄົນນັ້ນພວມຫວິ່ງເຕັ້ນປະກັນຕົວຫລານຊາຍອອກ

ຈາກຫ້ອງຂັງເພື່ອຈະຕໍ່ສູ້ຄະດີ, ແຕ່ກໍໜ້າຄິດຄືກັນເພາະໃນຍຸກນັ້ນ ສປປ ລາວ ມີສະພາປະຊາຊົນບ່ອນດຽວທີ່ເປັນບ່ອນຕັດສິນຄະດີຜູ້ຕ້ອງຫາແລະນັກ

ໂທດ. ສປປ ລາວບໍ່ມີຮອດທະນາຍຄວາມຫລືສານຕ່າງໆ ເພາະຖືກຫຍຸບໄປແລ້ວຕັ້ງແຕ່ວັນທີ 2 ທັນວາ 75ພຸ້ນ. ການພະຍາຍາມຂອງນາຍທະຫານຄົນ

ນັ້ນເກີດໃຫ້ມີສຽງວິພາກວິຈານເກີດຂຶ້ນໃນສາມາຣະນະຊົນທົ່ວໄປວ່າເປັນການຫລີ້ນພັກຫລີ້ນພວກ ແຕ່ກໍບໍ່ມີສິ່ງໃດຈະມາເປັນອຸປະສັກຄວາມພະຍາຍາມ

ຂອງນາຍທະຫານຄົນນັ້ນ ເພາະວ່າມີຜູ້ທີ່ມີອຳນາດໃຫຍ່ໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອແລະສນັບສນູນຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ. ນາຍທະຫານຄົນນັ້ນຕ້ອງການເຫັນຫຼັກຖານແລະ

ພະຍານບຸກຄົນຫຼືວັດຖຸມາຢັ້ງຢືນຕໍ່ສານປະຊາຊົນວ່າຫລານຊາຍຂອງຜູ້ກ່ຽວເປັນຄົນຮ້າຍໃນຄະດີນັ້ນ. ທາງກົມຕຳຣວດກໍນຳເອົາເທັບບັນທຶກສຽງຂອງທູດ

ຍີ່ປຸ່ນ ແລະ ສຽງຂອງນາຍສົມນຶກທີ່ໃຫ້ການວ່າຜູ້ກ່ຽວຢູ່ທີ່ໂພນສວັນກັບນາຍທະຫານຄົນໜຶ່ງໃນວັນເວລາເຫດການເກີດຂຶ້ນັ້ນໄປເປີດໃຫ້ຄນະສານປະຊາ

ຂອງກຳແພງນະຄອນຟັງ ຊື່ງມີຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປແປພາສາຍີ່ປຸ່ນໃຫ້ ໂດຍຊ້ອງໜ້າທັງສອງຝ່າຍກໍຄ້ລຸງຂອງຜູ້ຕ້ອງຫາແລະກົມຕຳຣວດ. ແຕ່ນາຍທະຫານ

ຄົນນັ້ນຍັງບໍ່ຍອມເພາະຜູ້ກ່ຽວບອກວ່າຜູ້ແປພາສາຍີ່ປຸ່ນ (ກໍໝາຍເຖິງຂ້າພະເຈົ້າ) ນັ້ນອາດຈະເປັນຄົນຂອງກົມຕຳຣວດເຖິງວ່າບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນເຄື່ອງແບບກໍຈິງ

ຈຶ່ງສເນີໃຫ້ຊອກຫາຄົນໃດຄົນໜຶ່ງທີ່ຮູ້ພາສາຍີ່ປຸ່ນມາແປອິກຕື່ມໃນວັນີ້ແລະເວລານີ້, ຖ້າຮູ້ວ່າມີໃຜແລະຢູ່ບ່ອນໃດນາຍທະຫານຄົນນັ້ນຈະເປັນຄົນໄປນຳ

ເຈົ້າໜ້າທີສານແລະຕຳຣວດນຳເອົາຄົນແປພາສານັ້ນມາທີ່ສານນີ້ເພື່ອເປັນການໄວ້ວາງໃຈແລະໂປ່ງໃສວ່າບໍ່ມີການສັ່ງຫຼືແນະຄຳແປອອກມາອັນດຽວກັນ.

ທາງກົມຕຳຣວດແລະຄນະສານປະຊາຊົນຕ່າງກໍບໍ່ຮູ້ວ່າມີຄົນລາວຈັກຄົນທີ່ຢູ່ວຽງຈັນຈະເຂົ້າໃຈແລະປາກເວົ້າພາສາຍີ່ປຸ່ນ, ບ່ອນທຳອິດແມ່ນຄິດຕໍ່ໄປທີ່ກະ

ຊວງການຕ່າງປະເທດ ເພາະທີ່ກະຊວງນີ້ມີປັນຍາຊົນຝ່າຍວຽງຈັນເປັນພະນັກງານຢູ່ສ່ວນຫລາຍທີ່ໃຊ້ພາສາຕ່າງປະເທດ ແຕ່ກໍບໍ່ມີໃຜຮູ້ພາສາຍີ່ປຸ່ນ ສ່ວນ

ຫລາຍແມ່ນພາສາຝຣັ່ງແລະອັງກິດເທົ່ານັ້ນທີ່ໃຊ້ໃນເວລາຄິດຕໍ່ຕ່າງປະເທດ. ແລະຕໍ່ມາກໍໄປຖາມໂຮງຮຽນດົງໂດກ, ແພທສາດ, ກົດໝາຍ ແລະອຸດົມ

ວຽງຈັນ ແຕ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້ພາສາຍີ່ປຸ່ຄືກັນໝົດທຸກສະຖາບັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຊື່ມໃສ່ຫູຫົວໜ້າກົມ ຕຣ ທີ່ນັ່ງຕິດກັບຂ້າງຊ້າຍມືຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະນາຍທະຫານ

ຄົນນັ້ນຈະບໍ່ແນມເຫັນເພາະມີຄົນບັງໄວ້ສອງຄົນ, ບອກວ່າຄືບໍ່ສເນີເມັຍຜູ້ກອງບຸນຮຽງລອງເບິ່ງເພາະນາງຕິວເຂົ້າໃຈພາສາຍີ່ປູ່ນດີຄືກັນ ເຫັນແຕ່ຄົນດຽວ

ນີ້ທີ່ຈະຊ່ອຍໄດ້. ທາງເຈົ້າໜ້າທີຈຶ່ງຕິດຕໍ່ໄປຫາອ້າຍບຸນຮຽງເພື່ອໃຫ້ນາງຕິວມາທີ່ສານປະຊາຊົນກຳແພງນະຄອນແລະທຸກຢ່າງກໍເປັນໄປໄດ້ໂດຍດີ ແຕ່ນາຍ

ທະຫານຄົນນັ້ນໄດ້ຂຶ້ນຣົດໄປນຳເອົາພວກທີ່ໄປນຳເອົານາງຕິວທີ່ບ້ານໜອງບອນ (ດີແຕ່ນາຍທະຫານຄົນນັ້ນບໍ່ຮູ້ວ່ານາງຕິວເປັນເມັຍນາຍຕຳຣວດຄົນໜຶ່ງ

ບໍ່ຈັ່ງຊັ້ນຄົງຈະບໍ່ແລ້ວ). ນາງຕິວກໍແປອອກມາແບບດຽວກັນກັບຂ້າພະເຈົ້າແປຜ່ານມານັ້ນ, ແຕ່ຍັງບໍ່ຈົບເພາະນາຍທະຫານຄົນນັ້ນກ້ຽວໄປທາງໃໝ່ວ່າຜູ້

ວ່າເປັນທູດຍີ່ປຸ່ນເວົ້າໃນເທັບນັ້ນອາດເປັນການກຸເຣື່ອງຂຶ້ນມາຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ເພື່ອຍັດຍຽດຄວາມຜິດໃຫ້ຜູ້ຕ້ອງຫາ ແລະຍັງໄດ້ສເນີຕໍ່ຫົວໜ້າສານປະຊາຊົນ

ວ່າວັນເກີດເຫດນັ້ນນາຍສົມນຶກຢູ່ທີ່ໂພນສວັນກັບຜູ້ກ່ຽວເອງ. ເມື່ອທາງຫົວໜ້າກົມ ຕຣ ໄດ້ຍິນວ່ານາຍສົໃນຶກຢູ່ກັບນາຍທະຫານຄົນນັ້ນໃນວັນເກິດເຫດ

ນັ້ນຈຶ່ງນຳເອົາເທັບທີ່ບັນທຶກສຽງຂອງນາຍສົມນຶກແລະຜູ້ເປັນລຸງມາເປີດໃຫ້ຄນະສານປະຊາຊົນຟັງ. ລຸງເວົ້າແນວໜຶ່ງຫລານຊາຍເວົ້າແນວໜຶ່ງຢ່າງບໍ່ກົງ

ກັນແລະປະສົມກັບຜູ້ເປັນລຸງພ້ອມທັງເປັນນາຍທະຫານຍັ່ງຫາເວົ້າອອກມາກ່ອນຈະນຳເອົາເທັບມາເປີດນັ້ນທີ່ວ່າຫລານຂອງຜູ້ກ່ຽວຢູ່ທີ່ໂພນສວັນໃນມື້ທີ່

ເກີດເຫດສຍອງຂັວນອັນນັ້ນ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຫົວໜ້າສານປະຊາຊົນກຳແພງນະຄອນວຽງຈັນສັ່ງປິດສານລົງທັນທີ ແລະຈະແຈ້ງຕາມທີຫລັງຂອງວັນດັດສິນຄະ

ດີ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ທາງຝ່າຍຍີ່ປຸ່ນກໍໄດ້ຮຽກຮ້ອງຢ່າງເໜັ້ນໜັກຕໍ່ຣັຖະບານລາວໃຫ້ສົ່ງນັກໂທດສົມນຶກທີ່ເປັນຫົວໜ້າຄົນຮ້າຍເຂົ້າປຸ້ນ ຂົ່ມຂືນ ແລະຂ້າສອງ

ຜົວເມັຍທູດຂອງເຂົາໄປໃຫ້ໜ່ວຍສືບສວນແລະສອບສວນສາກົນເພື່ອຫາຄວາມກະຈ່າງແຈ້ງແລະຢາກຮູ້ວ່າມີໃຜຢູ່ເບື້ອງຫລັງຂອງຄະດີນີ້,

ແຕ່ກໍຖືກຣັຖະບານລາວປະຕິເສດ ແລະບອກກັບຝ່າຍຍີ່ປຸ່ນວ່າປ່ອຍໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ຂອງລາວເປັນຜູ້ສືບສວນເອງ.   ມື້ໜຶ່ງພະນັກງານສືບ

ສວນອັນດັບເທບຂອງກົມຕຳຣວດກໍຄືບັກອ່ອນສີນັ້ນເອງ ບໍ່ຈັກມັນເກີດບ້າຫຍັງຂຶ້ນ   ສັ່ງໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ຮັກສານັກໂທດເບີກຕົວນັກໂທດ

ສົມນຶກມາໃຫ້ມັນສືບສວນ. ມັດແຂນສົມນຶກແປ້ສອກຕິດກັບຕັ່ງເກົ້າອີ້ ແລ້ວເອົາເຊືອກມາມັດກ້ຽວຕົນໂຕແລະແຄ່ງຂາຕິດກັບຕີນຕັ່ງ

ເກົ້າອີ້ ແລ້ວກໍເປີດສາກສືບສວນດ້ວຍວິທີການຂອງມັນທີ່ເຄີຍເຮັດກັບນັກໂທດທຸກຄົນທີ່ມັນສືບສວນຜ່ານມານັ້ນ.  ການສືບສວນນາຍ

ສົມນຶກຂອງບັກອ່ອນສີໃນຄັ້ງນີ້ບໍ່ໄດ້ອະນຸຍາດຫລືມີຄຳສັ່ງຈາກຜູ້ບັງຄັບບັນຊາແຕ່ປະການໃດເລີຍ ມັນເຮັດຕາມພະລະການສ່ວນຕົວມັນ

ເອງ ແລະເບື້ອງບົນບໍ່ມີໃຜຮູ້ເຫັນກ່ຽວກັບກລຣະນີນີ້ ຈຶ່ງຖືກນາຍທະຫານຄົນນັ້ນຜູ້ທີ່ເປັນລຸງຂອງນັກໂທດປະທ້ວງກົມຕະຣວດຂຶ້ນທັນທີ

ທີ່ໄດ້ຮັບຊາບແລະເຫັນສະພາບການຂອງຜູ້ເປັນຫລານສະບັດສະບອມຍ້ອນຖືກບັກອ່ອນສີຂ້ອມ. ກ່ອນຜູ້ເປັນລຸງຂອງນັກໂທດຈະຮູ້ແມ່ນ

ຜູ້ກ່ຽວມາຂໍພົບຫລານຊາຍຜູ້ທີ່ເປັນນັກໂທດຢູ່ທີ່ຫ້ອງກັກຂັງແລະໄດ້ພົບເຫັນລະພາບຮ່າງກາຍຂອງນາຍສົມນຶກເຕັມໄປດ້ວຍຮອບບວບ

ຊ້ຳຢູ່ທີ່ໜ້າຕາແລະຕົນໂຕ ນາຍທະຫານຄົນນັ້ນຈຶ່ງໄຕ່ຖາມຜູ້ເປັນຫລານວ່າແມ່ນໃຜເຮັດ? ເຣື່ອງກໍບານປາຍຂຶ້ນເມື່ອຜູ້ເປັນລຸງຂອງນັກ

ໂທດຄົ້ນຮູ້ວ່າແມ່ນໃຜ ຈຶ່ງເກີດມີການຕໍ່ວ່າຕໍ່ຂານກັນຂຶ້ນຢ່າງໃຫຍ່ຫລວງ ແລະຜູ້ກ່ຽວຍັງປະກາດອອກມາວ່າ ເຖິງຫລານຂອງຜູ້ກ່ຽວຈະ

ຖືກສານປະຊາຊົນຕັດສິນໄປແລ້ວກໍຈິງ ແຕ່ຜູ້ຕ້ອງຫາບໍ່ໄດ້ຮັບສາຣະພາບຜິດຕໍ່ຂໍ້ກ່າວຫາກໍແປວ່າຜູ້ຕ້ອງຫາບໍ່ທັນເປັນນັກໂທດທີ່ຖືກຕັດ

ສິນໂທດເທື່ອ ເຖິງສານປະຊາຊົນໄດ້ຕັດສິນມາແລ້ວກໍຕາມ. 

ກົດໝາຍຂອງລາວໃນຍຸກນັ້ນແມ່ນເປັນກົດໝາຍທີ່ເຂົ້າໃຈຍາກພໍສົວຄວນ ຜູ້ທີ່ມີຍາດພີ່ນ້ອງທີ່ມີອຳນາດແລະອິດທິພົນແມ່ນຜິດກໍເປັນ

ຖືກ ແຕ່ປະຊາຊົນຄົນສາມັນທັມະດາແມ່ນຖືກກໍກັວກາຍເປັນຜິດ.  ຂ້າພະເຈົ້າມັກຈະຕັ້ງຄຳຖາມໆໂຕເອງສເມີວ່າ ຄວາມຍຸຕິທັມຢູ່ໃສກັນ

ແທ້? ເປັນຫຍັງຜູ້ທີ່ເປັນຄົນຮ້າຍທີ່ສັງຄົມຮັບບໍ່ໄດ້ຄືນັກໂທດສົມນຶກເປັນຫຍັງຈຶ່ງຍັງມີຍາດພີ່ນ້ອງຜູ້ທີ່ມີອິດທິພົນມາປົກປ້ອງຄວາມຜິດ

ທີ່ຜູ້ກ່ຽວໄດ້ສ້າງຂຶ້ນມາ? ບາດຜູ່ທີ່ເປັນລູກຫລານຂອງຄົນສາມັນທັມະດາ ເປັນຫຍັງພໍ່ແມ່ແລະຍາດພີ່ນ້ອງຂອງພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ມີສິດທີ່ຈະ

ປົກປ້ອງພວກເຂົາໄດ້ ເພາະຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ແລະກໍເຫັນເດັກນັກຮຽນຫຼືເຍົາວະຊົນວັຍຣຸ່ນໄດ້ຖືກກວາດຕ້ອນເອົາໄປດັດສ້າງຢູ່ດອນທ້າວ ແລະ

ດອນນາງນັບເປັນຫລາຍພັນຄົນຖດຍພວກເຂົາເຫຼົ່ານັ້ນສ່ວນຫລາຍແມ່ນບໍ່ມີຄວາມຜິດຫຍັງພໍທີ່ຈະຜິດເຖິງຖືກແຍກອອກຈາກຄອບຄົວ

ຂອງເຂົາ. ເຫດການຫລາຍໆຢ່າງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນຜ່ານມານັ້ນທັງດີແລະບໍ່ດີ ທັງຜິດແລະຖືກຕ້ອງ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າມີຈິດໃຈທໍ້

ຖອຍອອກໄປທີລະກ້າວລະກ້າວ ໃນການເຊື່ອໝັ້ນຕໍ່ໜ້າທີ່ວຽກງານທີ່ທາງຂັ້ນສູງໄດ້ມອບໃຫ້ໂດຍຕົນເອງບໍ່ໄດ້ມັກມາຕັ້ງແຕ່ເກີດຈື່ຄວາມ

ຄົນຂຶ້ນມາ. ບໍ່ວ່າແຕ່ບໍ່ເຊື່ອໝັ້ນຕໍ່ໜ້າທີ່ວຽກງານຂອງຕົນເອງເທົ່ານັ້ນ  ຮອດບໍ່ເຊື່ອໝັ້ນຕໍ່ການບໍຣິຫານປະເທດຂອງຣັຖະບານວ່າຈະໄປ

ໃນຮູບແບບແນວໃດຈຶ່ງຈະນຳພາປະເທດຊາດໄປລອດ.

ໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າບັກອ່ອນສີມືສືບສວນຂອງນະຄອນບານທີລືກັນວ່າເປັນມືສືບສວນອັນດັບໜຶ່ງຂອງ 4 ຕົວເມືອໃນກຳແພງນະຄອນໄດ້ຖືກ

ຍ້າຍໄປປະຈຳການຢູ່ຊຳເໜືອແຂວງຫົວພັນໃນເດືອນຕໍ່ມາພາຍຫລັງທີ່ມີບັນຫາກັບນາຍທະຫານທີ່ເປັນລຸງຂອງນັກໂທດສົມນຶກ. ການຊ່າ

ລືບັກອ່ອນສີປືກຍົກຍ້າຍອອກຈາກນະຄອນບານນັ້ນຕ່າງກໍບໍ່ໄດ້ເດົາອອກຍາກວ່າເຫດຜົນມັນອອກມາຈາກໃສ? ຂ້າພະເຈົ້າກໍສົມນ້ຳໜ້າ

ໜ້ອຍໜຶ່ງເພາະຍັງແຄ້ນໃຫ້ມັນທີ່ມັນຊ້ອມຕົນເອງເມືອງສອງປີຜ່ານມາຕອນຖືກນຳຕົວມາທີ່ກອງຄະດີເມືອງຈັນທະບູຣີ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງ

ຄິດຢູ່ຄົນດຽວແລະຂໍໃຫ້ເປັນດັ່ງຄຳຊ່າລືກັນວ່າມັນຖືກຍ້າຍໄປປະຈຳການຢູ່ເມືອງຊຳເໜືອນັ້ນໃຫ້ເປັນຄວາມຈິງ ຢ່າໄດ້ເປັນໄປທາງອື່ນ.

ນາຍສົມນຶກຫຼືນັກໂທດສົມນຶກບໍ່ຍອມຮັບສາຣະພາບຜິດຕໍ່ຂໍ້ກ່າວຫາແລະຍັງຖືກຂັງຢູ່ຫ້ອງກັກຂັງລຶກລັບແຫ່ງໜຶ່ງໃນນະຄອນຫລວງນັ້ນ.

ໄດ້ຍິນຂ່າວວ່ານາຍທະຫານຜູ້ເປັນລຸງນັກໂທດສົມນຶກໄດ້ສືບຫາວ່າໃຜເປັນຄົນໄປແຈ້ງຕຳຣວດໃຫ້ໄປຈັບຕົວຫລານຂອງເພິ່ນຢູ່ທີ່ບ້ານຂອງ

ອ້າຍຫົ້ງແຕ່ທາງນະຄອນບານບອກວ່າບໍ່ຮູ້ວ່າແມ່ນໃຜເພາະປະຊາຊົນໂທສາຍມາລາຍງານວ່າເຫັນຄົນມີໜ້າຕາຄ້າຍຄືຄົນຮ້າຍທີ່ທາງການ

ກຳລັງຕິດຕາມຊອກຫາຕົວມາລົງໂທດ. ທາງນາຍທະຫານຄົນນັ້ນຍັງຕັ້ງຄຳຖາມກັບໄປນະຄອນບານວ່າ ເປັນຫຍັງປະຊາຊົນຄົນນັ້ນຊຶ່ງຮູ້ວ່າ

ຄົນຮ້າຍນັ້ນມີລັສະນະຮູບພັນແບບດຽວຫຼືຄ້າຍຄືກັບນາຍສົມນຶກ?   ແມ່ນທາງກົມຕຳຣວດໄດ້ວາດພາບຂອງຄົນຮ້າຍແລ້ວໄປປະກາດຕິດ

ຢູ່ຕາມທີ່ສາທາຣະນະແລ້ວບໍ່ທີ່ຜ່ານມາ? ເຫັນທ່າທີວ່ານາຍທະຫານຄົນນັ້ນກັດບໍ່ຍອມປ່ອຍທີ່ຈະຄົ້ນຄົ້ວາຫາຜູ້ໄປແຈ້ງເຈົ້າໜ້າທີ່ຈັບຫລານ

ເພິ່ນ ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ເຜີ້ມຄວາມມີສະຕິລະວັງຕົວຂຶ້ນຕື່ມ ແຕ່ກໍບໍ່ມີຄວາມເກງກົວພໍປະມານ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ສານປະຊາຊົນຕັດສິນປະຫານຊີວິດນັກໂທດສົມນຶກໃນຄະດີຂໍ້ຫາປຸ້ນຂົ່ມຂືນແລະຂ້ານັ້ນໄດ້ພິມເຜີຍແຜ່ອອກທາງໜັງສືພິມວຽງຈັນໃໝ່

ທັງເປັນພາສາລາວແລະອັງກິດ ແລະທາງວິທະຍຸແຫ່ງຊາດກໍໄດ້ນຳເອົາຂ່າວນີ້ອອກເໝືອນກັນ, ຊຶ່ງໄດ້ສ້າງກະແສຄວາມແປກໃຈໃຫ້ແກ່

ປວງຊົນລາວທີ່ອາໄສຢູ່ໃນນະຄອນຫລວງວຽງຈັນໄປຫລາຍເຕີບ ເພາະຕາມປົກະຕິແລ້ວທາງໜັງສືພິມຫລືວິທະຍຸແຫ່ງຊາດຈະບໍ່ຄ່ອຍນຳ

ເອົາຂ່າວປະເພດນີ້ອອກສູ່ສາທາຣະນະຊົນຫຼືສັງຄົມນອກຈາກຂ່າວການປຸກຣະດົມຂົນຂວາຍປວງຊົນເຂົ້າສະຫະກອນຮວມໝູ່, ອອກແຮງ

ງານສັມະຄີ, ຮ່ຳຮຽນການເມືອງ ແລະ ປະກາດຍ້ອງຍໍພັກລັດເທົ່ານັ້ນເປັນຂ່າວປະຈຳວັນທີ່ປະຊາຊົນ ອ່ານແລະໄດ້ຟັງຈາກແຫຼ່ງຂ່າວຈາກ

ທາງໜັງສືພິມແລະວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ.

ວັນປະຫານຊິວິດຂອງນັກໂທດສົມນຶກກໍປະກາດອອກເປັນທາງການແລະທາງອຳນາດການປົກຄອງໄດ້ເປີດໃຫ້ສາທາຣະນະເຂົ້າໄປເບິ່ງ ຊຶ່ງ

ມີຄົນເຂົ້າຮ່ວມທັງພາຍໃນແລະຕ່າງປະເທດເພື່ອເປັນສັກຂີພິຍານ ແລະສະຖານທີ່ຍິງເປົ້າສັງຫານນາຍສົມນຶກຢູ່ທີ່ເດີ່ນຊ້ອມຍິງປືນຂອງ

ໂຮງຮຽນສາຣະວັດທະຫານຫຼັກ 5 ຖນົນເລກທີ 13 ທາງໄປດົງໂດກ.  ມີປະຊາຊົນພາຍໃນແລະຕ່າງປະເທດເຂົ້າໄປເບິ່ງປະມານ 50 ກ່ວາ

ຄົນ ສ່ວນຫລາຍເປັນຜູ້ຊາຍ ແລະບໍ່ປະກົດເຫັນນຍາຍທຳຫານຜູ້ເປັນລຸງຂອງນັກໂທດໄປຮ່ວມໃນພິທີນີ້,   ມີຜູ້ຕາງໜ້າຍີ່ປຸ່ນແລະຄນະ

3ຄົນ ສະເພາະວ່າເປັນຄົນຕ່າງປະເທດ ມີນັກຂ່າວພາຍໃນປະເທດເທົ່ານັ້ນຕາມທີ່ສັງເກດເຫັນ. ທີ່ສນາມຊ້ອມປືນນັກຮຽນສາຣະວັກທະ

ຫານ ມີຫຼັກເສົາໄມ້ອັນໜຶ່ງຕັ້ງຢູ່ສົ້ນຫາງເດີ່ນເປົ້າຊ້ອມຍິງປືນ ຊຶ່ງທາງຫຼັງເປັນກຳແພງກອງດິນແດງສູງປະມານ 8 ຫາ 10 ແມັດ, ມີມື

ປືນ 3 ຄົນທີ່ເປັນເພັຊະຄາດທີ່ກຽມປືນໄວ້ເປັນທີ່ຮຽບຮ້ອຍ. ຕໍ່ມາກໍມີຣົດທະຫານທີ່ນຳນັກໂທດສົມນຶກມາຈອດລົງທີ່ຂ້າງຫຼັກເສົາມັດນັກ

ໂທດ ແລະກໍເຫັນເຈົ້າໜ້າທີ່ປະມານ 5 ຄົນຄຸມນັກໂມດລົງມາຊຶ່ງແຂນສອງເບື້ອງຂອງຜູ້ກ່ຽວຖືກມັດແປ້ສອກໄປທາງຫຼັງ ຂໍ້ແຄ່ງຂອງຜູ້

ກ່ຽວທັງສອງເບື້ອງຖືກລັອກໄວ້ດ້ວຍຂານົກຍາງ, ສິ່ງທີ່ແປກທີ່ສຸດແມ່ນນັກໂທດຖືກຖົງສືດຳສຸບຄຸມປິດຫົວແລະໜ້າຕາຂອງນັກໂທດເອົາ

ໄວ້. ເມື່ອນະນັກໂທດໄປມັດຕິດກັບຫຼັກເສົາປະຫານແລ້ວ ກໍມີເຈົ້າໜ້າທີ່ຄົນໜຶ່ງອອກມາກ່າວໂທດຂອງຜູ້ກ່ຽວວ່າໄດ້ກໍ່ຄະດີຫຍັງຂຶ້ນຈົນ

ປະຊາຊົນໄດ້ຕົກລົງເປັນເອກະພາບກັນໃສ່ໂທດເຖິງຂັ້ນປະຫານຊີວິດ, ເມື່ອເຈົ້າໜ້າທີ່ຄົນນັ້ນກ່າວປະກາດແລ້ວກໍຖາມນັກໂທດວ່າມີການ

ຢາກສັ່ງເສັຍແນວໃດໃຫ້ໄປໃຫ້ຄອບຄົວບໍ່? ສິ່ງທີ່ໜ້າແປກອີກປະການໜຶ່ງແມ່ນບໍ່ເຫັນພໍ່ແລະຍາດມິດຂອງນກັໂທດມາຮ່ວມໃນພິທີນີ້

ແມ້ແຕ່ຄົນດຽວ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ຈະເປີດຖົງສີດຳທີ່ສຸບປົກຄຸມຫົວແລະໜ້າຕາຂອງນັກໂທດນັ້ນອອກກ່ອນຈະລົງມືປະຫານ

ແຕ່ແລ້ວ ພໍແຕ່ນັກໂທດແກ່ວງຫົວເປັນຄຳຕອບຂອງຄຳຖາມທີ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ຖາມນັກໂທດວ່າມີຫຍັງຈະສັ່ງຄວາມບໍ່ເທົ່ານັ້ນ ເພັຊະຄາດທັງ

3 ຄົນກໍເປີດສາກຍິງປືນສຸມໃສ່ນັກໂທດສົມນຶກຜູ້ລະ 3 ລູກ ແລ້ວນັກໂທດກໍຂາດໃຈຕາຍຄາຫຼັກເສົາປະຫານ. ຫລັງຈາກນັ້ນເຈົ້າໜ້າທີ່ກໍ

ນຳສົບຂອງນັກໂທດຂຶ້ນຣົດຄັນເກົ່ານັ້ນອອກຈາກສນາມຍິງເປົ້າທັນທີຢ່າງບໍ່ໄດ້ເປີດໜ້າຕາໃຫ້ຄົນເຫັນວ່ານັກໂທດສົມນຶກຜູ້ມີໃຈໂຫດຫ້ຽມ

ນັ້ນມີໜ້າຕາເປັນຄົນແນວໃດ? ຕ່າງກໍວິພາກວິຈານກັນແລະກໍຕັ້ງຄຳຖາມກັນວ່າເປັນຫຍັງທາງການຈຶ່ງບໍ່ເປີດຖົງສີດຳນັ້ນອອກໃຫ້ປະຊາ

ຊົນເຫັນໜ້າຕາຂອງຄົນໂທດກ່ອນຈະລົງມີປະຫານ? ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ວ່າເປັນກົດຣະບຽບຂອງທາງການທີ່ບໍ່ຢາກໃຫ້ຄົນເຫັນສະພາບໜ້າຕາ

ຂອງຄົນທີ່ຖືກຍິງແລະກຳລັງຈະຂາດໃຈຕາຍ ຈະມີສະພາບທີ່ບໍ່ເຜິ່ງປາຖນາທີ່ໃຫ້ຄົນທົ່ວໄປໄດ້ເຫັນ ເພື່ອເປັນການໃຫ້ກຽດແກ່ສົບທີ່ໄຮ້ວິນ

ຍານຂອງນັກໂທດຜູ້ທີ່ຖືກປິດຊີວິດດ້ວຍການຍິງເປົ້ານັ້ນເອງ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍເຊື່ອວ່າເປັນກົດຣະບຽບຂອງເຂົາທີ່ເອົາຖົງຜ້າສີດຳປິດຫົວແລະ

ໜ້າຕານັກໂທດໄວ້ຕອນລົງມືສັງຫານນັ້ນ ແຕ່ເທົ່ານີ່ເຫັນຜ່ານມາບໍ່ວ່າຢູ່ພາຍໃນຫຼືຕ່າງປະເທດ ກ່ອນລົງມືຍິງເປົ້ານັກໂທດນັ້ນ ນັກໂທດ

ບໍ່ໄດ້ມີຖົງສີດຳຫຼືສີອື່ນໆມາປົກປິດໜ້າຕາໄວ້ ນອກຈາກເວລາລົງມືສັຫານຈະເປັນຍິງເປົ້າ ແຂວນຄໍ ນັ່ງຕັ່ງໄຟຟ້າ ແລະ ສີດຢາຕາຍ ຈຶ່ງມີ

ຜ້າຖົງມາປິດໜ້າຕາເອົາໄວ້ ແລະພາຍຫຼັງນັກໂທດເສັຍຊີວິດແລ້ວກໍຈະມີຍາດພີ່ນ້ອງມາຮັບເອົາສົບໄປບຳເພັນກຸສົນຕາມປະເພນີແລະມີ

ຄູບາມາຮ່ວມຮັບສົບນຳດ້ວຍ.

ບໍ່ມີໃຜຮູ້ແນ່ນອນເລີຍວ່ານັກໂທດສົມນຶກໄດ້ຖືກປະຫານຊີວີດຈິງ, ຂ່າວສຸບສິບທາງສະພາກາເຟແລະວົງເຫຼົ້າກໍປະກົດຂຶ້ນແລະແຜ່ຂຍາຍ

ອອກໄປຢ່າງວ່ອງໄວຫລັງຈາກໜຶ່ງວັນທີ່ຜ່ານມາ. ຂ້າພະເຈົ້າໄປບ້ານໜອງໄຮເພື່ອໄປຄົ້ນຫາຄວາມຈິງວ່າພໍ່ຂອງນາຍສົມນຶກຈະມີພິທີສົ່ງ

ສະການລູຊາຍຂອງຜູ້ກ່ຽວຫຼືບໍ່ຖ້າວ່າເຂົານາຍສົມນຶກໄປປະຫານອິຫຼີ ແລະກໍພົບວ່າມີການຄົບງັນເຮືອນດີຂຶ້ນຈິງທີ່ບ້ານຂອງພໍ່ນາຍສົມນຶກ

ແລະກໍໄດ້ຍິນການບອກເລົ່າຈາກຄົນໃນບ້ານວ່າບໍ່ມີໃຜເຫັນສົບຫຼືຄາບຂອງນາຍສົມນຶກ ເພາະບໍ່ໄດ້ນຳສົບເຂົ້າມາໃນບ້ານ ເພິ່ນຖືວ່າເປັນ

ສົບຜີຕາຍຫຸງຈະບໍ່ໃຫ້ນຳເຂົ້າມາບ້ານ ເພິ່ນເອົາໄປເຜົາຢູ່ວັດປ່າໃນມື້ດຽວກັນນັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນການຍິງເປົ້າຂອງນັກໂທດສົມນຶກຈຶ່ງຍັງເປັນປິສ

ນາສຳຣັບຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຕລອດ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອວ່າເປັນນາຍສົມນຶກໂຕຈິງທີ່ທາງອຳນາດການປົກຄອງນຳເອົາໄປປະຫານຊີວິດໃນວັນນັ້ນ.

ອາດແມ່ນນັກໂທດຄົນອື່ນທີ່ຖືກສານປະຊາຊົນສູງສຸດຕັດສິນປະຫານທີ່ບໍ່ມີຍາດພີ່ນ້ອວທວງທາວຫາແລ້ວນຳໄປປະຫານແທນນາຍສົມນຶກ

ກໍອາດເປັນໄປໄດ້ ເພາະນາຍສົມນຶກມີຮອດຜູ້ມີອິດທິພົນທາງການເມືອງແລະການທະຫານຄຸ້ມຄອງຜູ້ກ່ຽວຢູ່.

ພາຍຫຼັງການປະຫານນັກໂທດສົມນຶກ ກໍບໍ່ເຫັນນາຍທະຫານຄົນນັ້ນທຽວມາວຽງຈັນເໝືອນດັ່ງທີ່ຜ່ານມາອີກ. ສອບຖາມນຳໝູ່ພວກທີ່ນະ

ຄອນບານກໍບໍ່ມີຜູ້ໃດຢາກຈະເຊື່ອວ່າເປັນການສັງຫານນາຍສົມນຶກຈິງ ແຕ່ບໍ່ມີໃຜສາມາດເວົ້າຫຍັງໄດ້. ມີນາຍຕຳຣວດບາວຄົນເວົ້າວ່າ ໃນ

ມື້ນຳເອົານັກໂທດສົມນຶກໄປປະຫານນັ້ນປະກົດເຫັນລູກນ້ອງຂອງນາຍທະຫານຄົນນັ້ນມາທີ່ເຊບຮາວສ໌ນີ້ໜຶ່ງຊົ່ວໂມງກ່ອນທາງອຳນາດການ

ປົກຄອງຈະມາເບີດຕົວນັກໂທດອອກໄປ. ນາຍຕຳຣວດບາງຄົນຍັງເວົ້າວ່າ ນັກໂທດທີ່ຖືກສານຕັດສິນປະຫານໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວຈະຖືກນຳຕົວ

ໄປຂັງທີ່ຊຳເຄ້ເພື່ອລໍຖ້າວັນປະຫານ ແຕ່ນັກໂທກສົມນຶກຖືກສານຕັດສິນປະຫານແທ້ໆຍັງໃຫ້ຝາກຂັງໄວ້ທີ່ເຊບຮາວສ໌ ແລະກໍຖືກນຳໄປປະຫານ

ພາຍໃນ 3 ອາທິດຫລັງຈາກສານຕັດສິນ. ນັກໂທດປະຫານຄົນອື່ນກ່ອນຈະນຳລົງໄປປະຫານຕ່ຳສຸດແມ່ນ 6 ເດືອນຂຶ້ນໄປເພື່ອຄວາມແນ່ນອນ

ວ່ານັກໂທດໄດ້ກະທຳຄວາມຜິດຈິງຫຼືບໍ່ທີ່ຖືກໂທດຂັ້ນປະຫານຊີວິດ. 

(ຍັງມີຕໍ່)

Anonymous wrote:

---

ອ່ານຍາວຫຼາຍຂີ້ຄ້ານອ່ານ ເວົ້ານ້ອຍກໍ່ຍັງໄຄ ເວົ້າເປັນຫາງວ່າວ 5555

---

 ຂຽນແບບລະອຽດຈັ່ງຊີ້ລະ ຈຶ່ງເປັນຕາອ່ານ! ຄັນຂຽນສັ້ນກຸດດຸດ ກໍປານກັບອ່ານຂ່າວສັ້ນເອົາໂລດລະ! ຂຽນແບບຫາງວ່າວແບບນີ້ລະ ຂ້າພະເຈົ້າມັກຫຼາຍ! ຂໍໃຫ້ຜູ້ຂຽນຢູ່ດີມີແຮງ ແລະຂຽນຕໍ່ໄປໃຫ້ສຸດເດີ! ຂອບໃຈນຳບົດຍາວໆທີ່ໜ້າອ່ານຂອງທ່ານ!!!

ອາທິດຕໍ່ມາພາຍຫຼັງໄດ້ຮູ້ຈັກກັບສຳລີທີ່ອ່າງນ້ຳຫຸມ ຕົນເອງຍັງຕິດໃຈທີ່ສຳລີຍົກເອົາກໍລະນີການຍິງເປົ້າສັງຫານນັກໂທເສົມນຶກຂຶ້ມາລົມຕອນໄປອອກແຮງງານ

ອາທິດຜ່ານມານັ້ນ. ຍັງຈຳໄດ້ວ່າ ນາຍສຳລີແນະນຳໃຫ້ຫາສາວດາຣາເພັຊແລະໝໍວິນພາໄປຖ້າຫາກຢາກໄປຢ້ຽມຢາມຜູ້ກ່ຽວທີ່ບ້ານດອນໜູນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຕິດ

ຕໍ່ໄປທາງໝໍວິນໃຫ້ບອກສຳລີວ່າຢາກໄປທ່ຽວຢາມບ້ານຜູ້ກ່ຽວໃນວັນທ້າຍສັປະດານີ້ ແລະກໍໄດ້ຊວນໝໍວິນພາໄປ. ບໍ່ພໍເຄິ່ງມື້ກໍໄດ້ຮັບຄຳຕອບຈາກໝໍວິນວ່າຈະ

ພາໄປແລະຜູ້ກ່ຽວຍັງກະຊິບໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຊວນເອົາແຟນໄປນຳ ເພາະດາຣາເພັຊກໍຈະໄປນຳກັນ ແລະກໍມີແຜນການໄປກິນເຂົ້າປ່າຫຼືປິກນິກຢູ່ສວນຂອງພໍ່ແມ່ໝໍ

ສຳລີ.  ຕອນເຊົ້າວັນເສົາກໍພາກັນຕຽມເດີນທາງໄປບ້ານສຳລີຕາມແຜນທີ່ນັດກັນໄວ້, ພໍແຕ່ໄປເຖິງບ້ານສຳລີກໍຖືກຮັບຕ້ອນຈາກພໍ່ແມ່ແລະໂຕສຳລີເອງເປັນ

ຢ່າງດີ ສະເພາະຂ້າພະເຈົ້າແລະແຟນສາວທີ່ເປັນແຂກໜ້າໃໝ່ຂອງຄອບຄົວສຳລີແມ່ນຖືກຕ້ອນຮັບຢ່າງອົບອຸ່ນເປັນພິເສດ ແລະພໍ່ແມ່ຂອງສຳລີກໍນຳພາທ່ຽວ

ຮອບໆສວນສວນອັນກ້ວາງຂວາງທີ່ມີຜົລະປູກທຸກໆຊນິດດັ່ງຕົ້ນມ່ວງ ຕົ້ນໝາກລຳໄຍ ໝາກນ້ຳນົມ ປ່າໝາກນັດ ໝາກລະມຸດ ໝາກຍົມ ເປັນແຖວລຽນກັນ

ກັນໄປນັບເປັນຫລາຍຮ້ອຍຕົ້ນ. ສິ່ງໜຶ່ງທີ່ແຟນສາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າຕື່ນເຕັ້ນທີ່ສຸດແມ່ນແມ່ຂອງສຳລີພາລາວແລະສາວດາຣາເພັຊໄປຂຸດຫົວມັນເພົາ ຫຼືຮູ້ກັນ

ອີກຊື່ໜຶ່ງວ່າມັນແກວ ຢູ່ທີ່ປາຍສວນຕິດກັບທ້າຍນາຂອງພໍ່ສຳລີ. ທາງພໍ່ສຳລີກໍພາພວກຂ້າພະເຈົ້າ ມີສຳລີແລະໝໍວິນໄປຕຶກເບັດເອົາປານິນຢູ່ສະລ້ຽງປາຂອງ

ສຳລີເອງທີ່ສ້າງຂຶ້ນ, ໄດ້ປາເປັນສິບໂຕແລະໂຕໃດໃຫຍ່ຮາວຝາມືນີ້ ແລະກ່ອນຈະກັບອອກຈາກສະປາ, ສຳລິລົງໄປໃນສະແລ້ວງົມເອົາໝາກຈັບຂຶ້ນມາເຕັມສອງ

ກຳມື ແລະຖາມວ່າມັກບໍ່? ໝາກຈັບເປັນຂອງມັກຂອງຕົນເອງຢູ່ແລ້ວຈຶ່ງຂໍອະນຸຍາດຈາກສຳລີລົງໄປເກັບເອົາດ້ວຍຕົນເອງ. ເກັບໝາກຈັບເລີຍໄປພໍ້ຫອຍປັງ

ໂຕໃດໃຫຍ່ຮາວກຳປັ້ນນີ້ ຈຶ່ງຮ້ອງໃສ່ສຳລິວ່າເອົາຫອຍໄປຕົ້ມຈີ້ມແຈ່ວສົ້ມໄດ້ບໍ່? ທາງພໍ່ສຳລີຕອບກ່ອນຜູ້ລູກວ່າເກັບເອົາໂລດພໍ່ຈະໄປຕັດເອົາສົ້ມໃບໝາກຂາມ

ເມືອໃຫ້. ສ່ວນໝໍວິນບໍ່ຍອມລົງໜອງປາເພາະເພິ່ນປູ້ນີ້ເປັນຄົນມັກຮັກສາຮຸ່ນໃຫ້ໂກ້ຢູ່ຕລອດເພາະຢ້ານສາວດາຣາເພັຊໄປມີຜູ້ໃໝ່. ຫລັງຈາກກິນເຂົ້າປ່າສຳ

ເຮັ້ດເສັດສິ້ນລົງແລ້ວກໍພາກັນເກັບສິ່ງເກັບຂອງກັບມາທີ່ເຮືອນຂອງພໍ່ແມ່ສຳລີກ່ອນຈະພາກັນກັບຕ່າວຄືນບ້ານ.   ຕອນນັ່ງລົມກັນຫລີ້ນຢູ່ທີ່ເຮືອນນາຍສຳ

ລີນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າແນວໄປເຫັນດາບສະມູໄລຂອງຍີ່ປຸ່ນຢູ່ຄູ່ໜຶ່ງທີ່ແຂວນຢູ່ຝາເຮືອນຂ້າງຫໍພຣະເບື້ອງລະດວງ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຖາມສຳລີວ່າໄດ້ດາບສະມູໄລມາແຕ່

ໃສ? ສຳລີກໍກໍເລົ່າສູ່ຟັງກົກປາຍສາຍເຫດການທີ່ມາຂອງດາບຍີ່ປຸ່ນຄູ່ນີ້.

ຜ່ານມາປີກ່ວາແລ້ວ ມີຊາຍສອງຄົນເອົາຜ້າຂະມ້າຄຽນຫຸ້ມດາບຄູ່ນີ້ຂຶ້ນຣົດເມທີ່ສຳລີເປັນຜູ້ຂັບສາຍຕລາດເຊົ້າ-ເກົ້າລ້ຽວ ແລະສອງຄົນນີ້ກໍນັ່ງຢູ່ສອງເບາະຢູ່

ທາງຫຼັງຂອງສຳລີນັ່ງຂັບຢູ່ນັ້ນ ບາດໄປຮອດເກົ້າລ້ຽວທັງສອງຄົນກໍພາກັນລົງຈາກຣົດເມ ແຕ່ລືມດາຍຄູ່ນີ້ປະໄວ້ຢູ່ກັບພື້ນຣົດຢູ່ລຸ່ມເບາະນັ່ງນັ້ນ. ນາງຄຳຜິວ

ສາວກະເປົາຣົດເມເປັນຜູ້ພົບເຫັນເລີຍແຈ້ງໃຫ້ສຳລີຮັບຊາບເອົາໄວ້ ແລະສຳລີກໍເອົາດາຍຄູ່ນັ້ນໄວ້ກັບຜູ້ກ່ຽວຕິດລົດເມເອົາໄວ້ ເພື່ອວ່າເຈົ້າຂອງຫຼືສອງຄົນນັ້ນ

ຈະມາທວງເອົາຄືນ ແຕ່ບໍ່ມີໃຜມາທວງເອົາຄືນ ແລະກໍບໍ່ເຄີຍເຫັນຄົນໜ້າຕາທີ່ເປັນເຈົ້າຂອງດາບຄູ່ນັ້ນກັບມາໃຊ້ບໍຣິການຣົດເມອີກນັບແຕ່ວັນນັ້ນມາ ເພາະ

ສຳລີວ່າຍັງຈື່ໜ້າສອງຄົນນັ້ນໄດ້ດີວ່າເປັນຄົນລັກສະນະແນວໃດ? ຂ້າພະເຈົ້າຖາມສຳລີວ່າຈື່ເຫດການວັນເດືອນປີທີ່ຊາຍສອງຄົນຂຶ້ນຣົດເມໄດ້ບໍ່? ສຳລີວ່າຂຽນ

ໃສ່ເຈັ້ຍໄວ້ຢູ່ ແຕ່ຢູ່ອູ່ຣົດເມ. ການທີ່ສຳລີເອົາດາບຄູ່ນີ້ມາໄວ້ເຮືອນກໍໄດ້ອະນຸຍາດຈາກຫົວໜ້າ ເພາະຕ່າງກໍພາກັນສັນນິຖານວ່າເປັນດາບເກ້ທີ່ຂາຍກັນຢູ່ຕາມ

ຕລາດຂອງເລ່ຢູ່ໜອງດ້ວງ ກໍເລີຍບໍມີໃຜສົນໃຈ ສຳລີເລີຍເອົາມາເກັບໄວ້ທີ່ບ້ານ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍອະນຸຍາດນຳສຳລີເອົາດາບຄູ່ນັ້ນລົງມາສັລະສູດເບິ່ງຈຶ່ງພົບເຫັນ

ໂຕອັກສອນຍີ່ປຸ່ນທີ່ສລັກລົງມສ່ຕົ້ນດາບຕິດກັບດ້າມທັງສອງດວງນັ້ນ ແລະມີຄວາມໝາຍວ່າ ແສງພຣະອາທິດສີແດງ ແລະຍັງບອກປີທີ່ດາບຄູ່ນີ້ໄດ້ຫຼໍ່ຫຼອມ

ຂຶ້ນມາ 1777. ດາບຄູ່ນີ້ເປັນດາບສັ້ນທີ່ສະມູໄລຂັດເໜັບແອວທັງສອງຂ້າງ ຍາວປະມານແຂນໜຶ່ງ ໜັກດວງໜຶ່ງປະມານ ເຄິ່ງກິໂລກຣາມ, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າ

ເຫັນດາບຄູ່ນີ້ຈຶ່ງນຶກເຫັນພາບພັລະຍາຂອງທູດຍີ່ປຸ່ນທີ່ຖືກຂ້າຕາຍນັ້ນ ຖ່າຍພາບຕອນນັ່ງຢູ່ຫ້ອງຮັບແຂກ ແລະເຫັນດາບສັ້ນຄູ່ໜຶ່ງພ້ອມກັບດາບຍາວອີກ

ດວງໜຶ່ງຕັ້ງຢູ່ເທິງຫລັງຕູ້ເຄື່ອງເອ້ຫ້ອງຮັບແຂກ. ເພື່ອບໍ່ຢາກໃຫ້ສຳລີເກີດຄວາມສົງໄສຂອງຕົນເອງຫລາຍຂຶ້ນຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າໄປວ່າດາບຄູ່ນີ້ອາດຈະເປັນ

ດາຍຂອງໄທເຮັດມາຂາຍຕາມຕລາດທົ່ວໄປເພື່ອເປັນຂອງເອ້ຫ້ອງຮັບແຂກທົ່ວໆໄປຊື່ໆ ເພາະສຳລີຖາມວ່າເປັນຫຍັງຂ້າພະເຈົ້າສົນໃຈເຣື່ອງຫອກເຣື່ອງດາບ?

ວັນຈັນອາທິດຕໍ່ມາ ໄດ້ໄປທີ່ອູ່ຣົດເມທີ່ສຳລີທຳງານຢູ່ນັ້ນ ແລະກໍໂຊກເຂົ້າຂ້າງ ສຳລີບໍ່ໄດ້ຂັບຣົດເມ ຖືກຝຽນສ້ອມແປງ, ສຳລີເອົາວັນເດືອນປີທີ່ຊາຍສອງຄົນ

ລືມດາບຄູ່ນັ້ນໄວ້ຣົດເມມາໃຫ້ ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າເບິ່ງ ແລະສຳລີຖາມຄືນວ່າເປັນຫຍັງຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຢາກໄດ້ວັນເດືອນປີອັນນີ້? ຂ້າພະເຈົ້າບອກສຳລີວ່າອາດຈະຮູ້

ເຈົ້າຂອງຂອງດາບຄູ່ນີ້ ເມືອ່ຄົ້ນຄ້ວາໄດ້ແລ້ວວ່າແມ່ນໃຜເປັາເຈົ້າຂອງຈະພາມາຮັບເອົາດາບຄູ່ນີ້ຄືນ  ແລະ ທາງສຳລີກໍຍິນດີທີ່ຈະສົ່ງຄືນໃຫ້ເຈົ້າຂອງເດີມຜູ່ທີ່

ມາລືມໄວ້ເທິງຣົດເມ.          ຂ້າພະເຈົ້າມາສັນນິຖານເບິ່ງແລ້ວ ຖ້າວ່າຄົນໃດຄົນໜຶ່ງເປັນເຈົ້າຂອງໂຕຈິງຂອງດາບຄູ່ນີ້ ທີ່ລືມໄວ້ເທິງຣົດເມ ເຊື່ອແນ່ວ່າເຂົາ

ມາທວງຖາມເອົາຄືນແລ້ວ, ເຊື່ອແນ່ວ່າຊາຍສອງຄົນນັ້ນຕ້ອງເປັນຄົນຮ້າຍທີ່ຂຶ້ນໄປປຸ້ນບ້ານພັກຍິ່ປຸ່ນແລ້ວວັນຮຸ່ງເຊົ້າຂຶ້ນມາກໍຂີ່ຣົດເທກັນບ້ານ ເພາະວັນ

ເດືອນປີສອງຄົນນັ້ນລືມປະໄວ້ເທິງຣົດເມທີ່ສຳລີຈົດໄວ້ນັ້ນກົງກັບວັນເດືອນປີຂອງມື້ເກີດເຫດການຂຶ້ນທີ່ບ້ານພັກທູດຍີ່ປຸ່ນ. ດາບສອງຄູ່ນີ້ອາດເປັນວັດຖຸພະ

ຍານອັນສຳຄັນສິ້ນໜຶ່ງຂອງຄະດີຄາຕະກັມອັນສຍອງຂັວນນີ້ໄດ້ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງບອກສຳລີໃຫ້ປິດປາກງຽບບໍ່ໃຫ້ນຳໄປບອກໃຜວ່າຂ້າພະເຈົ້າມາຕິດຕາມເຣື່ອງ

ດາບທີ່ຢູ່ກັບສຳລີ ແລະເນັ້ນໜັກໃຫ້ສຳລີຮັກສາດາບຄູ່ນີ້ໄວ້ໃຫ້ດີ. ແລະກ່ອນຈະກັບອອກຈາກອູ່ຣົດເມກໍໄດ້ບອກສຳລີວ່າມື້ແລງຫລັງຈາກເລີກການແລ້ວໄປ

ຫຼີ້ນນຳໄດ້ບໍ່ ເພາະມີເຣື່ອງລົມຫລາຍແນວ? ທາງສຳລີກໍວ່າຍິນດີຕ້ອນຮັບທຸກເວລາຫລັງຈາກເລີກການ.

(ຍັຝມີຕໍ່)

ສຳລືໄດ້ອະທິບາຍຄວາມແຕກຕ່າງຣະຫວ່າງການສັງຫານນັກໂທດສົມນຶກແລະທະຫານອ້າຍນ້ອງອອກມາໃຫ້ຟັງ, ຜູ້ກ່ຽວໄດ້ໄປເບິ່ງຕອນຍິງເປົ້າທະຫານ

ອ້າຍນ້ອງຜູ້ຂົ່ຂືນແລະຂ້າຍິງສາວນ້ອຍ 13ປີ ແລະກໍເກັບກຳເອົາເຫດການມາທຽບໃສ່ຕອນຍິງເປົ້ານັກໂທດສົມນຶກທີ່ມີຄົນເລົ່າສູ່ຜູ້ກ່ຽວຟັງວ່ານັກໂທດ

ຜູ້ນີ້ຖືກປິດໜ້າຕັ້ງແຕ່ເອົາລົງຣົດມາມັດຕິດໃສ່ຫຼັກເປົ້າພຸ້ນ. ສຳລີບໍ່ໄດ້ໄປເຫັນກັບຕາເໝືອນຕອນເຂົາຍິງເປົ້າທະຫານ ແຕ່ກໍສັນນິຖານໄດ້ວ່າການຍິງ

ເປົ້າສົມນຶກນັ້ນຍັງມີເງື່ອມງຳຢູ່ ເພາະຄົນສ່ວນຫຼາຍວ່າເອົານັກໂທດຫຼືຄົນອື່ນໄປຍິງເປົ້າແທນສົມນຶກ  ເພາະຜູ້ກ່ຽວມີລຸງທີ່ມີອິດທິພົນທາງການທະຫານ

ຊຶ່ງຍາກທີ່ລຸງຂອງເຂົາຈະປ່ອຍໃຫ້ຫລານຊາຍຖືກຍິງເປົ້າ. ສຳລີໃຫ້ສ່ອງທາງແລະແນະນຳໃຫ້ອອກໄປສືບສວນຫາຄົນສອງຄົນທີ່ປະດາບສະມູໄລໄວ້ຣົດເມ

ນັ້ນຢູ່ທາງເກົ້າລ້ຽວພຸ້ນ ຖ້າວ່າພວກສອງຄົນນີ້ຫາກຍັງຢູ່ບ່ອນນັ້ນເຊື່ອແນ່ວ່າຕ້ອງພົບ. ສຳລີບໍ່ຢາກເກັບດາບຄູ່ນັ້ນໄວ້ໃນຄອບຄອງ ເພາະຢ້ານຕິດຄະດີ

ໄປຕາມໆກັນ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກໃຫ້ເກັບເອົາໄວ້ໂລດ ເພາະຍັງບໍ່ມີຫຍັງຈະຢັ້ງຢືນໄດ້ວ່າເປັນຂອງ ຂອງທູດຍີ່ປຸ່ນປູ້ເຄາະຮ້າຍນັ້ນ ແລະກໍມີພະຍານບຸກ

ຄົນ ຫລາຍຄົນທີ່ຮູ້ວ່າດາບຄູ່ນັ້ນພົບເຫັນຄົນລືມໄວ້ຣົດເມ. ສຳລີກໍເປັນພຽງຄົນໆໜຶ່ງທີ່ມີການສຶກສາພຽງຈົບແຊກ ແຕ່ມີບຸຄະລິກດີ ມີຄວາມສາມາດ

ອ່ານເຫດການ ແລະໃຫ້ເຫດຜົນໃນຂ້າງໜ້າບໍ່ດ້ອຍກ່ອນຜູ້ທີ່ຮຽນຈົບອຸດົມຫລືມະຫາລັຍ ຕາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສະພັດການໂອ້ລົມກັບຜູ້ກ່ຽວ.

           ຂ້າພະເຈົ້າສວຍໂອກາດໂທຫາອ້າຍຫົ້ງຢູ່ກຸງເທບເພື່ອວ່າໄດ້ຂ່າວສົມນຶກຫາກວ່າການຍິງເປົ້າທີ່ຜ່ານມາໄດ້ເອົາຄົນອື່ນມາແທນ ແລະຖ້າຫາກສົມ

ນຶກຍັງມີຊີວິດຢູ່ເຊື່ອແນ່ຜູ້ກ່ຽວຕ້ອງຕິດຕໍ່ກັບອ້າຍຫົ້ງ ເພາະສອງຄົນນີ້ເຂົາຮັກແພງກັນດີ. ຫລາຍໆເທື່ອທີ່ໂອ້ລົມກັບອ້າຍຫົ້ງທາງໂທຣະສັບ ແຕ່ກໍບໍ່ໄດ້

ຍິນອ້າຍຫົ້ງເອີ່ຍເຖິງສົມນຶກ ແລະຕົນເອງກໍບໍ່ກ້າຈະເປັນຝ່າຍເອີ່ຍປາກຖາມອອກມາກ່ອນ ແລະຄັ້ງສຸດທ້າຍທີ່ລົມກັນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງເຈາະຄວາມເວົ້າອອກ

ດ້ວຍເຊີງການສົ່ງຂ່າວໃຫ້ອ້າຍຫົ້ງຊາບວ່າສົມນຶກຖືກສານຕັດສິນປະຫານຊິວິດ ແລະກໍເສັຍຊີວິດແລ້ວ. ເມື່ອອ້າຍຫົ້ງໄດ້ຍິນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບອກໄປນັ້ນ ລາວ

ກໍປະຕິເສດທັນທີ ແລະບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ນາຍສົມນຶກຈັ່ງຫາໂທຣະສັບໄປຄຸຍກັບລາວມື້ກ່ອນນີ້ ແລະຖາມຂ້າພະເຈົ້າຄືນວ່າເອົາຂ່າວນີ້ມາແຕ່ໃສ? ຂ້າພະ

ເຈົ້າກໍບອກໄປວ່າເຂົາເອົາສົມນຶກໄປຍິງເປົ້າອີຫຼີ ຄົນທົ່ວເມືອງວຽງຈັນໃຜໆກໍຮູ້ໝົດ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມອ້າຍຫົ້ງວ່າສົມນຶກໄດ້ເບີໂທຣະສັບຂອງລາວ

ແນວໃດ? ອ້າຍຫົ້ງບອກວ່າເອົາໃຫ້ສົມນຶກດົນແລ້ວ ເອົາໃຫ້ຕິດໂຕໄວ້ເພາະຜູ້ກ່ຽວຈ່າມຈະລອຍຂ້າມໄປໄທພໍຈະຕິດຕໍ່ຫາພໍ່ຂອງລາວຢູ່ກຸງເທບຖ້າຫາກມີ

ຄວາມຈຳເປັນ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍທຳທ່າກ່າວຄວາມດີໃຈນຳສົມນຶກກັບອ້າຍຫົ້ງວ່າໝໍຍັງມີຊີວິດຢູ່ ແລະ ອ້າຍຫົ້ງຍັງເວົ້າວ່ານາຍສົມນຶກບໍ່ໄດ້ເລົ່າໃຫ້ຟັງວ່າຖືກ

ສານຕັດສິນປະຫານ ມີແຕ່ບອກວ່າເຂົາຈັບຄົນຜິດແລະປືກປ່ອຍໂຕອອກມາເພາະລຸງມາແຕ່ໂພນສວັນມາປະກັນຕົວອອກ ແລະຍັງບອກອີກວ່າສົມນຶກ

ບໍ່ເຄີຍບອກວ່າເຈົ້າໜ້າທີ່ຫລົງຈັບຕົວໄປນັ້ນໃນຂໍ້ຫາຫຍັງ. ຖ້າມອ້າຍຫົ້ງວ່າສົມນຶກຢູ່ໃສ ແຕ່ລາວກໍບໍ່ແນ່ວ່າຢູ່ໃສ ເທື່ອໜ້າຈະຖາມຖ້າຜູ້ກ່ຽວໂທມາ.

            ເມື່ອໄດ້ຂ່າວສົມນຶກຍັງມີຊີວິດຢູ່ ກໍຊັອກໄປຢ່າງໃຫຍ່ ເພາະບໍ່ເຊື່ອໃນການປະຕິບັດງານຂອງອຳນາດການປົກຄອງແລະຣະບົບສານປະຊາຊົນທີ່

ສາມາດສັບປ່ຽນນັກໂທດຖືກປະຫານແລ້ວເອົານັກໂທດຄົນອື່ນໄປປະຫານແທນກັນໄດ້. ຂ້າພະເຈົ້າເຣີ່ມບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຕໍ່ນະໂຍບາຍທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍ

ຄວາມຫຼອກລວງ, ບໍ່ເຊື່ອໝັ້ນຕໍ່ກົດໝາຍຂອງປະເທດທີ່ສາມາດປ່ຽນສີດຳເປັນຂາວໄດ້ ຍ້ອນຜູ້ທີ່ມີອຳນາດແລະອິດທິພົນ.   ຣັຖະບານໄດ້ອອກຖແລງ

ການຕໍ່ປະຊາຊົນມາຕລອດທີ່ຣັຖະບານຂອງຣະບອບເກົ່າສວຍໃຊ້ອຳນາດທຸກຢ່າງທີ່ບໍ່ສອດຂ່ອງກັບຣັຖະທັມະນູນ, ໃຊ້ອຳນາດເຖື່ອນເພື່ອປົກປ້ອງຜົນປະ

ໂຫຍດສ່ວນຕົວ ແລະສໍ້ຣາສບັງຫຼວງ ແຕ່, ບໍ່ພໍເທົ່າໃດປີຫຼັງຈາກປົດປ່ອຍມາກໍໄດ້ເຫັນເຫດການຂອງຜູ້ມີອຳນາດປະກົດການຂຶ້ນແລ້ວ ຖ້າຫາກເປັນຢ່າງ

ນີ້ໄປມນພາຍໜ້າ ເຊື່ອແນ່ວ່າປະເທດລາວທີ່ມີການປົກຄອງໃໝ່ກໍຈະບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບຣະບອບການປົກຄອງເກົ່າ ບາງທີອາດຈະເຕັກກ່ອນເກົ່າອີກ. ຂ້າ

ພະເຈົ້າເຣີ່ມຫວັ່ນວິຕົກຊະຕາກົມຂອງຕົນເອງທີ່ເປັນຄົນນຳເອົາຕຳຣວດໄປຈັບກຸມຫລານຊາຍຂອງຜູ້ທີ່ມີອິດທິພົນທາງການທະຫານ ແລະກໍເຄີຍໄດ້ຍິນ

ມາແລ້ວທີ່ນາຍທະຫານຄົນນັ້ນຄົ້ນຄ້ວາຖາມຫາວ່າແມ່ນໃຜໄປແຈ້ງຕຳຣວດໃຫ້ໄປຈັບຫລານຊາຍຂອງຜູ້ເກ່ຽວ ຄິດວ່ານາຍທະຫານຄົນນັ້ນຈະບໍ່ຢຸດທີ່ຈະ

ສືບຫາ, ແມ່ນແຕ່ບັກອ່ອນສີມືສືບສວນເບີໜຶ່ງຂອງນະຄອນບານຍັງຖືກຫາຍສາບສູນ. ໄດ້ແຕ່ຄິດແລະກັງວົນໃຈວ່າຈະປຶກສາກັບໃຜກ່ຽວກັບການຍັງມີ

ຊີວິດຂອງນັກໂທດສົມນຶກພໍທີ່ຈະເປັນຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃຈ ແລະຕົນເອງກໍຫວັ່ນວິຕົກຫາກວ່າສົມນຶກສົງໄສຕົນເອງເປັນຜູ້ໄປແຈ້ງຕຳຣວດມາຈັບຜູ້ກ່ຽວ ມັນຈະ

ບໍ່ປ່ອຍໄວ້ແນ່.

​​​              ເມື່ອຂ່າວການປະຫານຊີວິດຂອງນັກໂທດຫລືຄົນຮ້າຍທີ່ກໍ່ຄະດີປຸ້ນບ້ານທູດຍິ່ປຸ່ນໄປເຖິງສະຖານທູດຍີ່ປຸນປະຈຳລາວທີ່ກຸງເທບ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້

ສະພາບການຄວາມຕຶງຄຽດຣະຫວ່າງລາວ-ຍີ່ປຸ່ນກໍຜ່ອນຄາຍລົງ ແລະທູດຍີປຸ່ນກໍກັບຄືນມາເປີດວະຖານທູດຄືນທີ່ນະຄອນຫລວງວຽງຈັນໃນກາງປິ 78

ນັ້ນເອງ ແລະພວກອາສາສມັກຂອງຍີ່ປຸ່ນກໍກັບຄືນເຂົ້າມາເມືອງລາວທຸກໆອົງກອນ ສ່ວນຫລາຍກໍແມ່ນດ້ານຊົລະປະທານກະສິກັມແລະປ່າໄມ້. ຂ້າພະເຈົ້າ

ພະຍາຍາມຊອກຫາອາຈານສອນພາສາຍີ່ປຸ່ນຂອງຕົນເອງວ່າໄດ້ກັບມາຫລມວ່າກັບຄືນປະເທດຍີ່ປຸ່ນເລີຍ ແຕ່ກໍບໍ່ມີໃຜຮູ້.

(ຍັງມີຕໍ່)

ດ້ວຍເສຖະກິດອັນຝືດເຄືອງ ຣາຄາເງິນຕຣາຕົກຕ່ຳ ແລະຣາຄາສິນຄ້າຖີບຕົວສູງຂຶ້ນຢ່າງບໍ່ມີມື້ລົງຈົນຄຸງເພດານຂອງຟ້າ, ເມື່ອສະພາບການບ້ານເມືອງມີ

ຄວາມເປັນຢູ່ຢ່າງນີ້ກໍຍາກທີ່ຈະປະຕິເສດຂໍ້ສເນີຂອງຄົນຈີນສອງຄົນນັ້ນທີ່ມີໃຫ້ແກ່ຕົນເອງ ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ໄດ້ຕົກລົງຮັບຂໍ້ສເນີນັ້ນເທື່ອເພາະຍັງຢູ່ໃນຂັ້ນພິຈາ

ຣະນາ. ຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈແລະຮັບຮູ້ການຮັບສິນບົນຂອງເຈົ້າພະນັກງານເປັນການຜິດກົດໝາຍແລະກົດວິນັຍຢ່າງໜັກ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຕົນເອງຕ້ອງໃຊ້ຄວາມ

ຄິດຢ່າງໜັກວ່າຄວນຫລືບໍ່ຄວນ?  ຖ້າຈະຮັບເອົາຂໍ້ສເນີ ການກຽມແຜນບຸກທະລາຍແລະຈັບກຸມນັກການພະນັນເຖື່ອນແຫ່ງນີ້ຕ້ອງເປັນໂມຄະ ເພາະຕົນ

ເອງໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ຜູ້ບັງຄັບບັນຊາໄປແລ້ວວ່າສະຖານທີ່ແຫ່ງນີ້ເປັນແຫຼ່ງເປີດການພະນັນເຖື່ອນຈິງແຕ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຮັບຄວາມກະຈ່າງແຈ້ງວ່າໃຫຍ່ນ້ອຍພຽງ

ໃດ ແລະຍັງຢູ່ພາຍໃຕ້ການສືບສວນຫາຂໍ້ມູນເຜີ້ມເຕີມກ່ອນຈະລົງມືປະຕິບັດງານສລາຍການພະນັນແຫຼ່ງນີ້.​         ມື້ຕໍ່ມາໄດ້ໄປພົບກັບຄົນຈີນສອງຄົນ

ນັ້ນທີ່ຮ້ານກາເຟບ່ອນເດີມນັ້ນ ກໍໄດ້ມີການໂອ້ລົມກັນກ່ຽວກັບຂໍ້ສເນີທີ່ພວກເຂົາໃຫ້ມາ. ທາງຝ່າຍຄົນຈີນສເນີເງິນໜຶ່ງໝື່ນບາດໃຫ້ນັ້ນເປັນງວດທຳອິດ

ແລະຫລັງຈາກນັ້ນຈະຈ່າຍເປັນງວດເປັນງວດໄປຕາມຕາຕະລາງການເປີດການພະນັນ, ພວກເຂົາເປີດວົງພານພະນັນອາທິດລະເທື່ອ ແຕ່ບາງເດືອນເປີດ

ພຽງສາມເທື່ອກໍມີແລະສອງເທື່ອກໍມີ ຂຶ້ນກັນສະພາບການຂອງນັກການພະນັນ ເພາະຫານພະນັນແຫ່ງນີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນອະເຊັຍທີ່ລ້ຳຣວຍມາລົງຫຼິ້ນ

ກັນ.   ທາງແຫຼ່ງການພະນັນເຖື່ອນແຫ່ງນີ້ຕ້ອງການໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເປັນຄົນກຸ້ມກັນຄວາມປອດພັຍໃຫ້ໂດຍກົງເພື່ອຄວາມສະດວກແລະຄວາມໄວ້ວາງໃຈ

ຂອງເຫຼົ່ານັກການພະນັນທີ່ມີຕໍ່ແຫຼ່ງການພະນັນແຫ່ງນີ້. ໜຶ່ງໝື່ນບາດມາຕົກມືງວດທຳອິດ ແລະຫລັງຈາກນັ້ນ 2500ບາດ ຕໍ່ທຸກງວດທີ່ເປີດວົງການ

ພະນັນ, ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຕົກລົງຮັບຂໍ້ສເນີນັ້ນ ແລະໃນຄືນນັ້ນເງີນໜຶ່ງໝື່ນບາດກໍມາຕົກໃນກຳມືຂອງຂ້າພະເຈົ້າຕາມການຕົກລົງກັນ. ຂ້າພະເຈົ້າ

ໄດ້ຫາວິຖີທາງເພື່ອຈະລົບລ້າງການສົງໄສວ່າສະຖານທີ່ແຫ່ງນີ້ເປັນແຫຼ່ງທີ່ເປີດການພະນັນເຖື່ອນທີ່ຕົນເອງໄດ້ສເນີຂຶ້ນຫາຜູ້ບັງຄັບບັນຊາຮັບຊາບແລ້ວ

ແລະເຄີຍໄດ້ສເນີຂໍກຳລັງສນັບສນູນໃນເວລາທີ່ລົງມືປະຕິບັດ,   ພຽງແຕ່ວ່າໃນຣະຍະນີ້ເປັນຣະຍະທີ່ວາງແຜນກຫານບຸກສລາຍແລະຫາຂໍ້ມູນເຜີ້ມເຕີມ

ເທົ່ານັ້ນ.  ກັບໄປທີ່ຮ້ານກາເຟບ່ອນເດີມເພື່ອວາງແຜນກັບເຈົ້າຂອງສະຖານທີ່ການພະນັນ ແລະກໍໄດ້ບອກສອງຄົນນັ້ນວ່າຕົນເອງໄດ້ສເນີໃຫ້ ຜບ ແລ້ວ

ວ່າສະຖານທີ່ແຫ່ງມນີມີການຫລີ້ນການພະນັນກັນຈິງ ແລະກໍຍັງຢູ່ພາຍໃຕ້ກັນຣວບຣວມຫລັກຖານແລະຂໍ໊ມູນເຜີ້ມເຕີມທີ່ຈະເປີດການບຸກສລາຍແລະ

ຈັບກຸມການພະນັນແຫ່ງນີ້.    ຂ້າພະເຈົ້າຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ນຳເຈົ້າໜ້າທີ່ເຂົ້າມາບຸກຈັບກຸມແລະສລາຍສະຖານທີ່ແຫ່ງນີ້ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ທາງນະຄອນບານສົ່ງ

ກອງປາຍໜ່ວຍອື່ນເຂົ້າມາປະຕິບັດງານຕາມພາຍຫລັງຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າຂຶ້ນໄປຂໍສເນີລົບລ້າງຈາກ ຜບ.  ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອອກແຜນການໃຫ້ເຈົ້າຂອງ

ບ້ານຫລັງນີ້ເປີດການພະນັນແລະເອົາຄົນໃນຄອບຄົວຫຼືຍາດພີ່ນ້ອງກັນມາຈັກ 7-8ຄົນ ແລ້ວຕັ້ງວົງໄພ້ຂຶ້ນ, ແຕ່ລະຄົນບໍ່ໃຫ້ມີເງິນເກີນ 100 ກີບຢູ່ໃນ

ໂຕ ແລະ ເງິນຣວມໃນວົງໄພ້ບໍ່ໃຫ້ເກີນ 500ກີບ ເພາະທາງອຳນາດການປົກຄອງຈະບໍ່ຖືການພະນັນທີ່ມີເງິນບໍ່ຮອດໜຶ່ງພັນກີບນັ້ນຜິດກົດໝາຍ ແລະ

ຈະບໍ່ມີການຈັບກຸມຄົນຫລີ້ນໄພ້ນັ້ນອີກ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງແນະນຳຄຳຕອບເພື່ອຕອບຄຳຖາມຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຣວດວ່າເປັນຫຍັງຈຶ່ງພາກັນຕັ້ງວົງໄພ້ຫຼີ້ນ

ກິເງິນກັນທັງໆທີ່ເປັນຍາດພີ່ນ້ອງຫຼືຄົນໃນຄອບຄົວດຽວກັນ? ແລະໃຫ້ຕອບວ່າ ເພື່ອແກ້ເຫງົາ.         ການບຸກເຂົ້າສລາຍແລະຈັບກຸມວົງໄພ້ທີ່ໄດ້ວາງ

ແຜນກັນໄວ້ນັ້ນກໍໄດ້ລົງມືປະຕິບັດ ມີຕຳຣວດ 3 ຄົນ ກອງຫຼອນ 2 ຄົນ ຣວມທັງໝົດ 5 ຕົນ ( ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໄປ ) ມີແຕ່ແນະນຳແຜນໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່

ເຂົ້າໄປຊັ້ນຫລຸ່ມທີ່ເປັນຮ້ານກາເຟນັ້ນ ແລ້ວບຸກຂຶ້ນຊັ້ນສາມທີ່ມີວົງພະນັນເປີດຂຶ້ນຢູ່ທີ່ນັ້ນ ແລະທຸກຢ່າງທັງສອງຝ່າຍກໍປະຕິບັດໄປຕາມແຜນຂອງຂ້າ

ພະເຈົ້າໄດ້ວາງອອກ ແລະແລ້ວທຸກຢ່າງກໍເປັນໄປຕາມແຜນ ເຈົ້າໜ້າທີ່ກໍພົບແຕ່ຄົນໃນຄອບຄົວຫຼ້ີນໄພ້ກິນເງິນກັນ ແລະມີເງິນກອງກາງທີ່ເປັນຫລັກ

ຖານນັ້ນບໍ່ຮອດ 500ກີບ ແລະຄົ້ນໃນຕົນໂຕຂອງຜູ້ຫຼີ້ນກໍພົບແຕ່ຜູ້ລະ ຫ້າຫົກສິບກີບຢູ່ໃນຖົງໂສ້ງເທົ່ານັ້ນ ຈຶ່ງບໍ່ມີການຈັບກຸມແຕ່ປະການໃດ ມີແຕ່

ຖືກຕັກເຕືອນຈາກເຈົ້າໜ້າທີ່ຢູ່ທີ່ເກີດເຫດເທົ່ານັ້ນ.  ທຸຣະກິດການພະນັນເຖື່ອນກໍກັບມາເປີດໃນວັນຕໍ່ມານັ້ນໂລດແລະກໍເປີດມາທຸກອາທິດຕິດຕໍ່ກັນ

ແລະພວກເຂົາຈະສັບປ່ຽນກັນເປັນກາງເວັນແລະກາງຄືນ, ອາທິດໃດເປີດການພະນັນອາທິດນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຄ່າງວດອາທິດນັ້ນ.......

ໂທຣະສັບໄປຫລີ້ນນຳອ້າຍຫົ້ງຢູ່ກຸງເທບແລະກໍຟດ້ຂ່າວຂອງນາຍສົມນຶກເປີ້ມເຕີມວ່າຜູ້ກ່ຽວຢູ່ຄ້າຍທະຫານແຫ່ງນຶ່ງທີ່ນະຄອນວຽງຈັນນີ້ເອງ ແຕ່ບໍ່ຮູ້ວ່າ

ບ່ອນໃດເພາະບໍ່ໄດ້ບອກອ້າຍຫົ້ງ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າສັນນິຖານເບິ່ງອາດຈະແມ່ນຢູ່ຄ້າຍໂພນເຄັງຫລາຍກ່ອນ.  ອ້າຍຫົ້ງຍັງບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່ານາຍສົມນຶກ

ພົບຂ້າພະເຈົ້າແລະຖາມບ່ອນຢູ່ນຳອ້າຍຫົ້ງແຕ່ຖືກອ້າຍຫົ້ງປະຄິເສດວ່າບໍ່ຮູ້, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຖາມອ້າຍຫົ້ງວ່າເປັນຫຍັງນາຍສົມນຶກຈຶ່ງຢາກພົບ? ອ້າຍຫົ້ງ

ອະທິບາຍວ່າບໍ່ແມ່ນນາຍສົມນຶກຢາກຈະພົບດຽວນີ້ ຖ້າວ່າມື້ໃດຜູ້ກ່ຽວສາມາດອອກນອກອອກນາໄດ້ກໍຈະຊອກຫາຂ້າພະເຈົ້າເພາະຢາກເປັນໝູ່ ພໍ້ກັນ

ຢູ່ທີ່ບ້ານອ້າຍຫົ້ງນັ້ນກໍເລີຍຖືກນິສັຍກັນ.  ຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈໃນເຈຕະນາຂອງານຍສົມນຶກໄດ້ທັນທີວ່າຜູ້ກ່ຽວສົງໄສຂ້າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ນຳຕຳຣວດມາຈັບກຸມ

ຜູ້ກ່ຽວ ແຕ່ຖ້າວ່າເປັນດັ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສັນນິຖານນັ້ນ ເປັນຫຍັງຜູ້ກ່ຽວຈຶ່ງບໍ່ຫ້າມໃຫ້ອ້າຍຫົ້ງບໍ່ໃຫ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າຜູ້ກ່ຽວຢູ່ໃສ? ໃນກໍຣະນີແບບນີ້ກໍອ່ານ

ໄດ້ຍາກວ່ານາຍສົມນຶກຕ້ອງການສິ່ງໃດແທ້ ແຕ່ຕົນເອງກໍມີສະຕິຣະວັງຕົວໄວ້ຕລອດເພື່ອຮັບມືກັບສະພາບການຫາກມັນເກີດຂຶ້ນ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ໂຮງແຮມ ອັປໂປໂລ ເມື່ອປີກ່ວາໆຜ່ານມາກໍມີການເປີໂຕະການພະນັນເຖື່ຶນຂຶ້ນແລະກໍເປັນແຫຼ່ງໃຫຍ່ພໍສົມຄວນ ແຕ່ຖືກເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຣວດເຂົ້າຍຶດແລະ

ຈັບກຸມພວກຊຽນພະນັນແລະກໍໄດ້ຖືກສລາຍແລະປິດໄປແລ້ວ,  ແຕ່ເຖົ້າແກ່ໃໝ່ຄົນຈີນສອງຄົນທີ່ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າທຳທຸຣະກິດນຳນີ້ມີແຜນການຈະເປີດຄືນ

ຂຶ້ນມາອີກ ເພາະດ້ວຍການຂຍາຍຕົວຂອງເງິນໝູນວຽນແລະນັກພະນັນທີ່ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນອາເຊັຍມາແຕ່ຕ່າງປະເທດເຂົ້າມາໃນຄາຍຂອງນັກທຸຣະກິດ

ທີ່ເຂົ້າມາລາວເພື່ອສແວງຫາການລົງທຶນແລະການຄ້າຕ່າງໆກັບຣັຖະບານ. ນັກພະນັນເຫຼົ່ນນັ້ນສ່ວນຫລາຍແມ່ນມາຈາກປະເທດສັງຄົມນິຍົມ ແລະກໍສ່ວນ

ໜ້ອຍທີ່ມາຈາກປະເທດເສຣີນິຍົມເຊັ່ນຈີນໄທ, ຈີນຮົງກົງ ແລະ ຈີນກຳປູເຈັຍ. ການທີ່ເປີດໂຕະການພະນັນທີ່ໂຮງແຮມອັປໂປໂລນັ້ນແມ່ນເໝາະສົມສຳຣັບ

ເຫຼົ່ານັກພະນັນທີ່ມາແຕ່ຕ່າງປະເທດ ເພາະສ່ວນຫລາຍນັກທຸຣະກິດທີ່ມາແຕ່ຕ່າງປະເທດຈະພັກຢູ່ໂຮງແຮວແຫ່ງນີ້ເປັນສ່ວນໃຫຍ່ ເພາະເປັນໂຮງແຮມທີ່

ຂ້ອນຂ້າງທັນສມັຍແຫ່ງດຽວໃນຍຸກນັ້ນ. ໃນທີ່ສຸດໂຕະພະນັນແຫຼ່ງທີ່ສອງກໍໄດ້ເປີດຂຶ້ນທີ່ໂຮງແຮມແຫ່ງນີ້ ແຕ່ກໍຍັງສືບຕໍ່ເປີດອາທິດລະເທື່ອເໝືອນເດີມ

ໂດຍຈະປ່ຽນວັນແລະເວລາແຕກຕ່າງກັນໄປແຕ່ລະມື້ ແລະສະຖານທີ່ແຫ່ງນີ້ແມ່ນສຳຣັບຊຽນພະນັນມາແຕ່ຕ່າງປະເທດເປັນຈຸດ. ສ່ວນບ່ອນເດີມທີ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າ

ໂຣງຮຽນຈີນລຽວໂຕນັ້ນກໍຍັງເປີດຢູ່ເໝືອນເດີມແລະກໍເປັນຊຽນພາຍໃນປະເທດຫລີ້ນກັນເປັນສ່ວນຫລາຍ. ລານເດີນ ເງິນກໍງາມ, ເມື່ອກ່ອນນັ້ນໄດ້ຈ່າຍ

ງວດໜຶ່ງ 2500ບ ແລະປັນກັນ 5 ຄົນກໍໄດ້ຜູ້ລະ 500ບ ແລະເດືອນໜຶ່ງກໍບໍ່ຫຼຸດ 2000ບ ປະສົມກັບເງິນພິເສດທີ່ຜູ້ເຂົາໄດ້ເງິນເຂົາກໍເອົາໃຫ້ຜູ້ລະຮ້ອຍບາດ

ບໍ່ຫຼຸດທັງ 5 ຄົນຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ. ພໍແຕ່ມາເປີດຂຶ້ນຢູ່ທີ່ໂຮງແຮມໄດ້ 4 ອາທິດ ທາງເຖົ້າແກ່ເພິ່ນກໍເຜີ້ມຂຶ້ນໃຫ້ຈາກ 2500ບ ມາເປັນ 4000ບ ຕໍ່ງວດ

ແລະກໍມາປັນກັນໄດ້ຜູ້ລະ 800ບ ຕໍ່ງວດ.​ ອັນນີ້ແມ່ນທາງດ້ານການເປັນຜູ້ປ້ອງກັນຄວາມປອດພັຍໃຫ້ແຫຼ່ງການພະນັນເຖື່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຕັດສິນໃຈເຮັດ

ຜິດກົດໝາຍເພື່ອເງິນ ແລະກໍມີເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຣວດອີກ 4 ນາຍເຂົ້າມຮ່ວມນຳອີກ.

ປີໃໝ່ຂອງ 1979 ກໍມາເຖິງ, ອ້າຍບຸນຮຽງແລະນາງຕິວກໍພາກັນໄດ້ລູກຊາຍຮວມກັນໜຶ່ງຄົນ, ນາງຕິວກໍກັບຄືນເຂົ້າໄປຮຽນຕໍ່ເພື່ອໃຫ້ຈົບມໍປາຍແລະກໍ

ມີເປົ້າໝາຍຈະຮຽນໝໍທີ່ແພທສາດ. ສ່ວນອ້າຍບຸນຮຽງກໍຖືກເລື່ອນຊັ້ນຂຶ້ນເປັນນາຍພັນຕຳຣວດແລະກໍຖືກສັບຊ້ອນເຂົ້າໄປທຳງານຢູ່ທີ່ກະຊວງ, ມີນາຍ

ຕຳຣວດຄົນໃໝ່ມາແຕ່ພາກເໜືອພຸ້ນມາແທນບ່ອນຂອງອ້າຍບຸນຮຽງ ຊື່ ສີບຸນເຮືອງ.   ໝໍນີ້ເປັນຄົນເຈົ້າຣະບຽບທີ່ສຸດ ພໍແຕ່ມັນເຂົ້າມາຮັບຕຳແໜ່ງ

ເປັນຫົວໜ້າກອງຄະດີມັນກໍປ່ຽນແປງການຈັດຕັ້ງພາຍໃນກອງຄະດີນັ້ນທັນທີ ຈົນເຮັດໃຫ້ມີປາກມີສຽງກັນກັບອ້າຍລ້ວນແລະລຸງຄຳກ້ອນເປັນປະຈຳ ແຕ່

ກໍບໍ່ເຮັດຫຍັງມັນໄດ້ ເພາະມັນມີເສັ້ນໃຫຍ່ໜຸນຫລັງມັນຢູ່. ນັກໂທດທີ່ບໍ່ມີຄະດີຮ້າຍແຮງ ເຊັ່ນຜົວເມັຍຕີກັນ ໄທບ້ານຕີກັນ ແລະຄົນຂ້າຟາກ ທີ່ທາງກອງ

ຄະດີໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ນອນຢູ່ນອກຫ້ອງຂັງ ແມ່ນມັນສັ່ງຈັດໃຫ້ເຂົ້າຫ້ອງຂັງໝົດ ຈົນແຕ່ລະຫ້ອງຄົນແອອັດກັນຈົນບໍ່ມີບອດບ່ອນຈະນັ່ງຈະນອນ. ມັນເສືອກ

ໄປເຫັນເຈັ້ຍບັນທຶກທີ່ທາງກອງຄະດີໄດ້ມອບຣົດຈັກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າແປງເພື່ອເອົາມາໃຊ້ສ່ວນຕົວ ມັນກໍຖາມແລ້ວຖາມອີກວ່າຢາກໄດ້ຣົດຈັກຄັນດັ່ງກ່າວນັ້ນ

ຈາກຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍເປັນຄົນບໍ່ລົງຄົນອີກຈຶ່ງຖືກຂ້າພະເຈົ້າປະຕິເສດທຸກເທື່ອທີ່ຜູ້ກ່ຽວຖາມເອົາຈຶ່ງເກີດໃຫ້ມີຄວາມບໍ່ເຂົ້າແກັບກັນເກີດຂຶ້ນ.

ສິ່ງໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດປະຕິເສດຫົວໜ້າສີບຸນເຮືອງໄດ້ກໍຍ້ອນຜູ້ກ່ຽວຂີ່ຣົດຖີບບາງເທື່ອກໍຍັງລົ້ມ ເພາະຈັ່ງຫາຂີ່ຣົດຖີບເປັນບໍ່ຮອດສາມເດືອນຕາມທີ່

ໄດ້ຂ່າວມາ. ແລະນັບແຕ່ນັ້ນມາ ຂ້າພະເຈົ້າກໍຖືກຈ້ອງຢູ່ໃນສາຍຕາຂອງໝໍອາດຍາສີບຸນເຮືອງຜູ້ເປັນຫົວໜ້ານັ້ນມາຕລອດ ແຕ່ຜິກໄຫວແລະຊັ້ນເຊີງຂອງ

ມັນທຽບກັບຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ ຈຶ່ງເປັນເຫດໃຫ້ຜູເກ່ຽວເຮັດຫຍັງໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໂດຍພະລະການບໍ່ໄດ້. ແລະແລ້ວຣົດຈັກຄັນນັ້ນກໍໄປຢູ່ກັບໝໍສີບຸນເຮືອງໃນທີ່

ສຸດເພາະ.........

ຂ້າພະເຈົ້າຖືກທາງຂັ້ນເທິງສົ່ງໄປຮຽນວິຊາຕຳຣວດສາບລັບຢູ່ທີ່ປະເທກເຢັຍຣະມັນຕາເວັນອອກ ແລະກໍຖືກສົ່ງໄປໃນປີ 79 ນັ້ນເອງ. ທາງຄອບຄົວພີ່ນ້ອງ

ແລະເພື່ອນຝູງກໍໄດ້ຈັດພິທີບາສີສູ່ຂັວນໃຫ້ໃນຄືນກ່ອນວັນຈະອອກເດີນທາງ. ທາງນາຍວິນແລະດາຣາເພັຊກໍຍົກເອົາວົງດົນຕຣີມາເສບງັນໃຫ້ຢ່າງຄຶກຄື້ນ

ແຕ່ໜ້າເສັຍດາຍຂໍເວລາມ່ວນຊື່ນກັນໄດ້ຮອດແຕ່ 11 ໂມງກາງຄືນເທົ່ານັ້ນ ເພາະສະພາບການຂອງບ້ານເມືອງຢູ່ໃນພາວະຂັບຂັນທຸກຢ່າງ. ພໍ່ແມ່ກໍພາ

ກັນດີມົກດີໃຈທີ່ເຫັນລູກຊາຍໄດ້ໄປຮຽນຢູ່ຕ່າງປະເທດ ຂ້າພະເຈົ້າກໍດີໃຈເໝືອນກັນແຕ່ກໍຍັງຄຶດນຳແຟນສາວຂອງຕົນເອງເປັນສ່ວນຫລາຍຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຖືເປັນ

ຄວາມດີໃຈແບບກະຕືລືລົ້ນ. ແຟນສາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍຍັງອີກສອງປີທີ່ຈະຈົບຫລັກສູດການແພທທີ່ມະຫາວິທະຍາລັຍສີສວ່າງວົງ ແລະຂ້າພະເຈົ້າກໍສອງປີ

ທີ່ຈະຝຶກຫຼືຮ່ຳຮຽນຢູ່ເຢັຍຣະມັນ ຄິດວ່າເມືອຕ່າງຈະຈົບຫລັກສູດກໍເປັນເວລາດຽວກັນ ແລະຂ້າພະເຈົ້າກໍຈະກັບຄືນມາປະເທດໃນເວລາແຟນຂອງຕົນເອງ

ຈົບແພທສາດຄືກັນ.

ທີ່ປະເທດເຢັຍຣະມັນຕາອອກ ທຸກຢ່າງແມ່ນສດວກດີ ແຕ່ສອງອາທິດທຳອິດເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າປ່ວຍລົງທັນທີເພາະບໍ່ຖືກກັບອາກາດ ແລະບໍ່ທັນລຶ້ງກັບໂມງ

ຍາມລັບຍາມນອນແດ່ຈົນໄດ້ໄປນອນໂຮງໝໍຕັ້ງສາມມື້ສາມຄືນ. ໜຶ່ງປີຜ່ານໄປທີ່ໃຊ້ຊີວິດຢູ່ຕ່າງແດນ ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງແມ່ນເປັນສິ່ງທີ່ແປກແລະໃໝ່ໆສຳ

ຣັບຂ້າພະເຈົ້າໂດຍສະເພາະແມ່ນພາສາເຢັຍຣະມັນ ອາຫານການກິນຂອງຊາວຕາເວັນຕົກ ຮິດຄອງປະເພນີ ແລະສັງຄົມທີ່ແຕກຕ່າງກັບບ້ານຂອງພວກເຮົາ.

ການຕິດຕໍ່ແລະສົ່ງຂ່າຄາວຫາກັນແລະກັນກໍບໍ່ໄດ້ຂາດຈາກພໍ່ແມ່ຍາດພີ່ນ້ອງເພື່ອນຝູງແລະພິເສດສຸດກໍແມ່ນແຟນສາວຂອງຕົນເອງ.

(ຍັງມີຕໍ່)

ຫລາຍມື້ຕໍ່ຫລາຍວັນທີ່ພະຍາຍາມສ້າງຄວາມລຶ້ງເຄີຍຮັກແພງກັບເຈົ້າພະນັກງານຍາມສະຖານກົງສຸນສວິສແລນປະຈຳເບີລິນຕາເວັນອອກກໍນັບມື້ນັບວັນ

ໃກ້ສິດຕິດແທດກັນຂຶ້ນເປັນລຳດັບ, ທຸກຢ່າງກໍຍັງເປັນປົກະຕິນັບຕັ້ງແຕ່ໄດ້ຮັບຈົດໝາຍສົ່ງຂ່າວຈາກພໍ່. ອ້າຍບຸນຮຽງກໍເປັນໜ້ານັບຖືຫາສິ່ງໃດປຽບບໍ່

ໄດ້ທັງໆທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນອ້າຍນ້ອງຮ່ວມສາຍເລືອດດຽວກັນແຕ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງສອງກໍຮັກກັນບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບເປັນອ້າຍນ້ອງພໍ່ແມ່ດຽວກັນ,  ຄົງເປັນຍ້ອນ

ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ໜູນຫລັງ ແລ ະສນັບສນູນໃຫ້ເພິ່ນໄດ້ແຕ່ງງານກັບນາງຕິວໄດ້ດັ່ງສົມໃຈຫວັງຂອງເພິ່ນເພາະຈະເອົາຄວາມເໝາະສົມມາສົມທຽບກັນ

ກັບເມັຍເພິ່ນແມ່ນໄກກັນຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນບາງເທື່ອຕົນເອງຫລັງອອກປາກເວົ້າຢອກອ້າຍບຸນຮຽງວ່າ ຜີສີ້ຄົນ.  ຖ້າຈະເອົາຖານະຄວາມຮັ່ງມີມາທຽບກັນ

ເຊື່ອແນ່ວ່າທຽບອ້າຍບຸນຮຽງບໍ່ໄດ້ເພາະເພິ່ນມີບໍ່ເງິນບໍ່ຄຳສຳເຣັດຮູບຢ່າງມາກມາຍຊື່ງເປັນມູນມັງຈາກພໍ່ແມ່ເພິ່ນຝັງໃສ່ໄຫເອົາໄວ້ໃຫ້.

ຕອນແລງວັນນຶ່ງປະມານ 4 ໂມງ ນຸ່ງເຄື່ອງຈອກຄິງຊຸດຍາວແລະໃສ່ເກີບອາດິດັດແລ່ນອອກຈາກຫໍພັກພ້ອມກັບມືເບື້ອງນຶ່ງຫິ້ວຖົງປລາສຕິກຊຶ່ງຂ້າງໃນ

ມີໂສ້ງເສື້ອສອງສຸດ ເຄື່ອງຊ້ອນໃນ ຢາແລະແປງຖູຟັນ ແລະຜ້າເຊັດໂຕໜຶ່ງຜືນ, ແລ່ນຈອກຄິງໄປຕາມເສັ້ນທາງທີ່ເຄີຍແລ່ນຜ່ານມາເປັນສອງອາທິດມາ

ແລ້ວນັ້ນ ຈຶ່ງບໍ່ມີໃຜຄິດຈະແປກໃຈເພາະມັນການເປັນງານອະຣິເດກປະຈຳວັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ແລ້ວ ແລະສຳຄັນສຸດຄົນໃນແຖບຫໍພັກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າອາສັຍ

ຢູ່ນັ້ນກໍບໍ່ແຕກຕ່າງກັບຊາວເບີລິນທົ່ວໆໄປທີ່ບໍ່ມັກສົນໃຈເຣື່ອງຄົນອື່ນ.    ພໍໄປເຖິງໜ້າສະຖານກົງສຸນກໍໄປນັ່ງພັກພ່ອນຢຸ່ຂ້າງປ້ອມຍາມຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່

ບ່ອນທີ່ເຄີຍນັ່ງຜ່ານມາກ່ອນນັ້ນ ແລະເຈົ້າພະນັກງານຍາມກໍເອົານ້ຳເຢັນມາໃຫ້ດຶ່ມເໝືອນເດີມ. ຫ້ານາທີຕໍ່ມາກໍເຫັນຣົດເບັນຊ໌ສີດຳຄັນນຶ່ງແລ່ນມາຢຸດຢູ່

ຕໍ່ໜ້າປະຕູກຳແພງອ້ອມສະຖານກົງສຸນແລ້ວພະນັກງານຍາມກໍແລ່ນໄປໄປເປີດປະຕຸໃຫ້ຣົດແລ່ນຜ່ານເຂົ້າໄປແລະໃນຣະຍະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າກໍແລ່ນຕາມຫຼັງ

ຣົດນັ້ນເຂົ້າໄປໃນເຂດແດນຂອງສະຖານກົງສຸນພ້ອມກັບປະກາດມອບຕົວຂໍເຂົ້າລີ້ພັຍການເມືອງກັບສະຖານກົງສຸນພາຍໃຕ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ປ້ອງກັນຄວາມສງົບ

ຂອງກົງສຸນຫຸ້ມເຂົ້າມາຄວບຄຸມຕົວຂ້າພະເຈົ້າໄວ້. ຕໍ່ມາເຈົ້າໜ້າທີ່ກົງສຸນກໍນຳເອົາຕົວຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໄປທີ່ຫ້ອງໆໜຶ່ງໃນກົງສຸນນັ້ນເພື່ອສືບສວນໄປຕາມກົດ

ຣະບຽບ ແລະທຸກຢ່າງກໍປ່ອຍເຣື່ອງໃຫ້ເປັນໄປຕາມຂະບວນການຍຸຕິທັມຂອງການຂໍເຂົ້າລີ້ພັຍການເມືອງ.​ ຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ໃນສະຖານກົງສຸນປະເທດສວິສແລນ

ໄດ້ 3 ມື້ກໍມີການປະກອບສຳເນົາແລະພິມລາຍນິ້ວມືແລະຖ່າຍຮູບຢູ່ທີ່ນັ້ນເລີຍ. ທາງເຈົ້າໜ້າທີ່ກົງສຸນນຳຕົວເຂົ້າສຳພາດອີກເທື່ອໜຶ່ງແລະຖາມອີກວ່າເປັນ

ຫຍັງຈຶ່ງຂໍລີ້ພັຍການເມືອງ ແລະ ປະເທດໃດທີ່ຢາກຈະຂໍໄປລີ້ພັຍແບບຖາວອນນອກຈາກປະເທດສວິສແລນ? ຂ້າພະເຈົ້າກໍຕອບໄປວ່າບໍ່ມັກຣັດທິຄອມມຸຍ

ນິສ ແລະຂໍເລືອກສະຫະຣັດອາເມຣິກາທີ່ເປັນປະເທດໄປຂໍລີ້ພັຍເປັນການຖາວອນ.  ສອງອາທິດຕໍ່ມາຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຮັບເອກະສານທີ່ທາງກົງສຸນນຳເອົາມາ

ໃຫ້ ເປັນເອກະສານທີ່ທາງກົງສຸນປະເທດສວິສແລນໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ຣັຖະບານ  ສປປລາວ ຊາບແລ້ວກ່ຽວກັບການຂໍເຂົ້າລີ້ພັຍການເມືອງຢູ້ທີ່ກົງສຸນ ແລະ ຍັງມີ

ປຶ້ມຄູ່ມືນ້ອຍຫົວໜຶ່ງທີ່ເປັນພາສາ ເຢັຍຣະມັນ, ອັງກິດ ແລະຝຣັ່ງ  ວ່າດ້ວຍກົດໝາຍແລະສິທິມະນຸດໃນການຂໍລີ້ພັຍການເມືອງຢູ່ປະເທດຕ່າງໆໃນໂລກນີ້

ແມ່ນປະເທດທີ່ໜຶ່ງ (ກໍຄືປະເທດສປປລາວ) ບໍ່ມີສິດທີ່ຈະຮຽກຮ້ອງຫລືບັງຄັບໃຫ້ປະເທດທີສອງ (ປະເທດສວິສແລນ) ສົ່ງຜູ້ລີ້ພັຍກັບຄືນປະເທດໄດ້ ແລະ

ຖ້າປະເທດທີສອງບໍ່ມີນະໂຍບາຍທີ່ຈະຮັບເອົາຜູ້ລີ້ພັຍຢູ່ປະເທດຂອງເຂົາແບບຖາວອນ ຜູ້ລີ້ພັຍມີສິດເລືອກໄປປະເທດທີ່ສາມໄດ້ ຈະເປັນປະເທດໃດນັ້ນກໍຢູ່

ກັບຄວາມເປັນດີເຫັນຊອບຂອງຜູ້ລີ້ພັຍປລະປະເທດນັ້ນໆໄດ້ຕົກລົງກັນໄປຕາມຂໍ້ກະຕິກາແລະກົດຂອງສະຫະປະຊາຊາດ. ຢູ່ມາອີກອາທິດໜຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າກໍ

ຖືກສົ່ງຕົວເຂົ້າໄປປະເທດສວິສແລນທີ່ກຸງເຊີແນວຫຼືເຈນີວາແລະໄດ້ໄປພັກເຊົາຢູ່ສູນຕ້ອນຮັບອົພະຍົບຊົ່ວຄາມແຫ່ງໜຶ່ງຫ່າງຈາກນະຄອນຫລວງຂອງສວິສ

ປະມານ 6 ກິໂລແມັດ. ໃນສູນແຫ່ງນັ້ນມີອົພະຍົບອາສັຍຊົ່ວຄາວປະມານ 50 ຄົນ ສ່ວນຫລາຍເປັນຄົນເຢັຍຣະມັນຕາເວັນອອກ, ໂປແລັນ, ຣູມາເນັຍແລະ

ເຫັນມີຄົນຈີນແດງຢູ່ປະມານ 7-8ຄົນ.

ໄດ້ສົ່ງຂ່າຫາພໍ່ແມ່ຕອນຢູ່ທີ່ສູນຜູ້ລີ້ພັຍສວິສແລນ ແລະກໍໄດ້ຮັບຂ່າວຈາກເພິ່ນເປັນເນື່ອງນິດນັບແຕ່ນັ້ນເປັນຄົ້ນມາ, ເພິ່ນສົ່ງຂ່າວມາວ່າໄດ້ໄປບອກຂ່າວໃຫ້

ອ້າຍບຸນຮຽງຊາບທຸກຢ່າງແລ້ວແລະເພິ່ນກໍດີໃນນຳທີ່ໄປຂໍລີ້ພັຍໄວກ່ອນວັນທີ່ທາງຣັຖະບານລາວຈະສັ່ງເຈົ້າໜ້ທີ່ເຢັຍຣະມັນຄວບຄຸມຕົວຂ້າພະເຈົ້າສົ່ງຄືນສປ

ປລາວພຽງສອງວັນເທົ່ານັ້ນ ແລະພໍ່ແມ່ຍັງນຳຂ່າວໄປເລົ່າໃຫ້ແຟນສາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າຮັບຊາບນຳອີກ, ເພິ່ນເລົ່າສູ່ຟັງວ່າຜູ້ທີ່ຈະເປັນລູກໄພ້ເພິ່ນໃນອານາຄົດ

ນັ້ນມີແຕ່ຮ້ອງໄຫ້ເມື່ໄດ້ຮັບຊາບຂ່າວ. ການຕິດຕໍ່ສື່ສານໃນຍຸກນັ້ນກໍມີພຽງທາງຈົດໝາຍເພາະການໂທຣະສັບຂອງເມືອງລາວຍັງບໍ່ທັນກ້ວາງຂວາງແລະທັນ

ສມັຍແລະຢູ່ທີ່ສຸນລີ້ພັຍແຫ່ງນັ້ນກໍມີໂທຣະສັບແບບຢອດຫລຽນເຄື່ອງດຽວຈຶ່ງບໍ່ສາມາດທີ່ຈະຕິດຕໍ່ສື່ສານກັນໄດ້ທາງໂທຣະສັບ.

ໃຊ້ຊີວິດຢູ່ທີ່ສູນລີ້ພັຍປະເທດສວິສແລນເກືອບຮອດ 4 ເດືອນ ກ່ອນຈະມີສະປອນເຊີຈາກສະຫະຣັດຮັບຮອງເອົາໄປຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ທີ່ອາເມຣິກາ. ສອງຜົວເມັຍ

ຄົນອາເມຣິກັນລົງທຶນໄປຮັບເອົາຂ້າພະເຈົ້າຈາກປະເທດສວິສແລນແລະກໍບິນເຂົ້າສະຫະຣັດໃນເດືອນມະກາຣາຄົມຕົ້ນປີ 80, ອອກຈາກສວິສແລະໄປແຫວະ

ທີ່ອັງກິເຊົຮວໂມງກ່ວາໆກ່ອນຈະບິນຕໍ່ໄປຍັງສະຫະຣັດ. ທີ່ສານມບິນນິວຢອກສະຫະຣັດ ເມື່ອຍົນລົງຈອດ ລອງຜົວເມັຍສປອນເຊີກໍພາຂຶ້ນຣົດທີ່ລານຈອດຣົດ

ຂ້າງສນາມບິນແລ້ວນັ່ງຣົດໄປຕໍ່ປະມານຊົ່ວໂມງໜຶ່ງກໍໄປເຖິງບ້ານຫລັງໜຶ່ງຢູ່ນອກເມືອງ ເປັນເຮືອນຫລັງໃຫຍ່ເຕີບເປັນສອງຊັ້ນແລະຕັ້ລຢູ່ໃຈກາງທົ່ງທີ່ມີ

ຕົ້ນໄມ້ມີດຕ່ຕົ້ນແລະງ່າ ບໍ່ມີໃບນັບເປັນຮ້ອຍຕົ້ນ ແລະພື້ນດິນກໍເຕັວໄປດ້ວຍຫິມມະສີຂາວ. ພໍຣົດໄປເຖິງເຮືອນຫລັງນັ້ນກໍເຫັນຝາກາຣາຣົດເປີດຂຶ້ນແລິຣົດ

ກໍເຂົ້າໄປຈອດຢູ່ຂ້າງໃນແລະທັງສອງຜົວເມັຍຜູ້ເປັນຜູ້ອຸປະຖັມກໍພາກັນກ່າວເປັນພາສາອັງກິດຂຶ້ນວ່າ ແວວຄຳໂຮມ............

(ຍັງມີຕໍ່)

ຕິດຕາມອ່ານຫມົດທຸກໆຕອນເລີຍ ໃຫ້ຄວາມຮູ້ຄວາມຄິດ ໄດ້ດີສົມຄວນ ຜູ້ຂ້າເກີດລຸ້ນຫລັງ ການປົດປ່ອຍ

ກໍພໍເຫັນແດ່ບາງສິ່ງບາງຢ່າງ ເຫັນພວກພັດຖິ່ນ ຫລືພວກປະຕິການ ເຂົ້າໄປບ້ານປະຈຳ ບາງຄັ້ງກະປະທະກັບທະຫານ ແລະ ກອງຫລອນ ບາງຄັ້ງກະໄປຮ້ອງພໍ່ພາໄປຫານາຍບ້ານເອົາເຂົ້າໄປກິນ ຍ້ອນເຮືອນຢູ່ແຄມທາງ ແຕ່ລະເທື່ອ ຖືກປືນຈີ້ຫລັງ ແມ່ຮ້ອງໃຫ້ນ້ຳຕາຍ້ອຍນຳພໍ່ຢ້ານເປັນອັນຕະລາຍ ແມ່ຍ່າຮ້ອງໃຫ້ ຢ້ານລູກຊາຍຖືກຂ້າຕາຍ ເຫັນຊາວບ້ານຖືກຈັບກຸມ ຖືກບາດເຈັບຈາກການປະທະກັນ ເຫັນພວກທະຫານລົງປະຈຳໃນແຕ່ລະເຂດ ການຫ້າມຫາຢູ່ຫາກິນໃນເວລາກາງຄືນ ເຂົ້າບ້ານຕາມໂມງເວລາ ເຫັນການເຮັດນາລວມຫມູ່ທີ່ ເຮັດໃຫ້ຊາວບ້ານທຸກຈົນລົງ ເຫັນການຮູບເງົາການສູ້ຮົບລາວໄທ ເຫັນພວກຂີ້ລັກຄວາຍປະຊາຊົນເປັນປະຈຳ, ເຫັນລະບົບກີດກັນການຄ້າຂາຍ ຫ້າມຄ້າຂາຍນອກເຂດ ເຊິ່ງເປັນການຖ່ວງດຶງການພັດທະນາ,

ຕໍ່ມາໃນຊຸມປິແປດສິບປາຍ ເຫັນການປ່ຽນແປງ ຈາກກົດເຫລັກຜ່ອນຄາຍລົງ ມີການຄ້າຂາຍ ຊາຍແດນ ມີການເຄື່ອນຍ້າຍສັດຕ່າງໆໄປຂາຍນອກເຂດໄດ້ ມີການພົວພັນກັນ ໄດ້ສະດວກສະບາຍຍິ່ງຂຶ້ນ ບໍ່ໄດ້ຖືກກ່າວຫາ ຖືກໂທດໂດຍຂາດການສອບສວນ ສັງຄົມຜ່ອນຄາຍລົງບໍ່ເຄັ່ງຕຶງ ມີການກະເກນປະຊາຊົນໄປຂຸດຄອງຊົນລະປະທານ ໄປອອກແຮງງານລວມ ທຸກສິ່ງຢ່າງເອົາເປັນຂອງລວມ ຮວມທັງນາ ແລະ ງົວຄວາຍ ເຊິ່ງນຳມາເຊິ່ງຄວາມອຶດຫິວ ທຸກຈົນ ໃນລະຍະເວລາ ສາມປີຈິ່ງເຊົາເຮັດນາລວມ ຈັ່ງລືມຕາອ້າປາກໄດ້,

ໄລຍະ ປີເກົ້າສິບປາຍ ຫາສອງພັນປາຍ ເຫັນອຸດົມການມີການປ່ຽນແປງ ໃຊ້ລະບົບທຸລະກິດ ມີການຫລິ້ນພັກ  ເຂົ້າເຮັດວຽກງານສັງກັດລັດ ເລີ່ມເອົາເສັ້ນສາຍພັກພວກ ມີການຮຽກຮັບເງິນຈາກເຈົ້າຫນ້າທີ່ ການກໍ່ສ້າງ ການສຳປະທານຮັບເຫມົາ ມີຫາງສຽງຂອງສັງຄົມ ຕຳນິວິຈານ ເລື່ອງຄວາມບໍ່ໂປ່ງໃສ ຢາເສບຕິດເລີ່ມແຜ່ລະບາດ ຜູ້ມີອຳນາດ ຮັ່ງມີຜິດປົກກະຕິກັນທຸກຫນ້າ ໃນວົງລັດຖະການ ມີການສວຍໃຊ້ຫນ້າທີ່ຢ່າງອອກຫນ້າອອກຕາ

ການສິດສອນ ໃຫ້ກຽດຊັງຈັກກະພັດມີຫລວງຫລາຍ ແຕ່ຄົນລາວ ປະຊາຊົນ ມີຈິດສຳນຶກບໍ່ໄດ້ກຽດຊັງ ຄືນະໂຍບາຍແຕ່ພຽງຢ່າງໃດ, ມີການຢາກໄປດຳລົງຊີວິດໃນປະເທດ ທີ່ພັກລັດຂະຫນານນາມວ່າ ຈັກກະພັດ ຢ່າງຫລວງ ມີຄົນເຂົ້າໄປສຳພາດຢູ່ສະຖານທູດ ກຸ່ມປະເທດຈັກກະພັດ ມື້ລະສອງສາມຮ້ອຍຄົນ, ບາງຄົນສຳພາດບໍ່ຜ່ານກະ ຈົນຮ້ອງໂຮ ຮ້ອງໃຫ້ນ້ຳຕາຫລັ່ງ ອອກມາ ຍ້ອນເຫັນຍາດພີ່ນ້ອງໄປຢູ່ປະເທດທີສາມ ແລ້ວສົ່ງເງິນຊ່ອຍເຫລືອ ແລະມີຖານະດີກ່ອນ. 

ບາງຄົນຫາເງິນຄຳໄດ້ເປັນກອບເປັນກຳກໍ ຫອບເງິນກັບຄືນບ້ານເກີດເມືອງນອນ ສ້າງເຮືອນຊານບ່ອນຢູ່ອາໃສ ເຮັດທຸລະກິດ ເຮັດໄຮ່ໄຖນາ ຄ້າຂາຍ, ລັດຖະບານໂຍະຍານ ຜ່ອນຄາຍ ຄວາມແບ່ງແຍກລົງ ແຕ່ລະປີມີຄົນລາວທີ່ເຄີຍຫນີຕາຍ  ຈາກໄພການເມືອງ ໄພອຶດຫິວ ກັບຄືນເມືອຢາມບ້ານຢ່າງຫລວງຫລາຍພາຍມາກ ເຊິ່ງນຳເງິນເຂົ້າປະເທດລາວຢ່າງມາກມາຍມະຫາສານ ການພັດທະນາປະເທດມີທ່າອ່ຽງດີຂື້ນ ຍ້ອນນຳລະບົບການຄ້າຂາຍ ຄືນຳລະບົບນາຍທຶນ ທາງດ້ານເສດຖະກິດ ແຕ່ການປົກຄອງ ຍັງຄົງຮັກສາແບບລະບົບຄອມມຸຍນິດໄວ້ ຢ່າງຫມັ້ນຄົງ.